Month: July 2020

Εταιρείες, φάρμακα, κι εγκλήματα

Παρασκευή 17 Ιούλη. Το «δεν ξέρω», που ήταν άλλοτε το (κάποτε εύλογο) επιχείρημα του «απλού μέσου ανθρώπου» έχει πεθάνει προ πολλού· μαζί μ’ αυτήν φιγούρα του «απλού μέσου ανθρώπου» που ζει σ’ έναν μικρόκοσμο και αγνοεί οτιδήποτε απλώνεται πιο μακριά απ’ την εξώπορτά του. Στην εποχή της τυραννίας των αντιsocial media, όπου το ποζάρισμα και το ψώνισμα έγινε «δικαίωμα του καθενός», το «δεν ήξερα» είναι χειρότερο κι από κλαψούρισμα…

Το 2014 ο Graham Dukes (καθηγητής ιατρικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο του Όσλο / νορβηγία), ο John Braithwaite (καθηγητής συστημάτων στο εθνικό πανεπιστήμιο της Καμπέρα / αυστραλία) και ο J.P. Moloney (σύμβουλος δημόσιας υγείας στη Μελβούρη / αυστραλία), καθόλα αξιοσέβαστοι ακαδημαϊκοί και «ειδικοί» δηλαδή, εξέδωσαν μια μελέτη με τίτλο: Φαρμακευτικές, Επιχειρηματικό Έγκλημα και Δημόσια Υγεία (Pharmaceuticals, Corporate Crime and Public Health). Το 417 σελίδων βιβλίο δεν είναι η μοναδική έρευνα για τις όλο και πιο εντεινόμενες μαφιόζικες πρακτικές των φαρμακοβιομηχανιών. Εννοείται ότι δεν μπορούμε να μεταφέρουμε εδώ ούτε καν μια περίληψη! Ενδεικτικά μόνο ένα απόσπασμα (κοινότοπων, ας μας επιτραπεί, κι ωστόσο ακριβέστατων διαπιστώσεων) απ’ τις σελίδες του:

… Στην εξελιξη του 20ου αιώνα, με την εμφάνιση των μαζικών βιομηχανικών επιχειρήσεων στον τομέα της φαρμακολογίας όπως και σε άλλους, ο κόσμος έγινε ακόμα πιο προσεκτικός για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνει κατάχρηση της επιχειρηματικής δύναμης και να προκαλέσει κινδύνους στην κοινωνία την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί. Το 1984 ο John Braithwaite εξέδωσε το βιβλίο Corporate Crime in the Pharmaceutical Industry. Έχοντας επίγνωση ότι εκείνη την εποχή το βιβλίο θα διαβαζόταν εκτενώς, και έχοντας ερευνήσει το φαινόμενο στις ηπα, την αυστραλία, την γουατεμάλα και το μεξικό, εκείνο το βιβλίο εντόπισε και ανέλυσε πολλές μορφές αθέμιτων πρακτικών που εξακολουθούν να είναι ολοφάνερες στην φαρμακοβιομηχανία σήμερα. Το γεγονός ότι αυτές οι προκλήσεις μέσα σε μια γενιά έγιναν πιο σοβαρές, πιο εκτεταμένες και μερικές φορές πιο υπόγειες είναι ένας απ’ τους λόγους της έκδοσης του παρόντος τόμου…

Στα πολλά κεφάλαια του βιβλίου τους οι συγγραφείς πιάνουν όλους τους τομείς «υπόγειας» (ή όχι και τόσο υπόγειας…) δρατηριοποίησης των big pharma ώστε να ελέγχουν (και να αυξάνουν) την «αγορά». Το πλεονέκτημα των φαρμακευτικών σε σχέση με άλλους κλάδους (π.χ. πετρελαϊκές ή εταιρείες όπλων) είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλο το know how της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας και της διαφήμισης, για να «αγγίξουν» το κάθε υπήκοο, χωριστά. Ενδεικτικά (σελ 182):

… Τον Σεπτέμβρη του 2000 η Washington Post είχε ρεπορτάζ για τον τρόπο με τον οποίο η φαρμακευτική Schering-Plough έχει φτιάξει ένα δίκτυο σε κάθε πολιτεία από «συμμαχίες κατά της ηπατίτιδας C», για να αυξήσει τις πωλήσεις του φαρμάκου της Reberton, η χρήση του οποίου σήμαινε κόστος 18.000 δολάρια τον χρόνο ανά άτομο. Μεταξύ άλλων το ρεπορτάζ ανέφερε:

«Έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός αναπτυσσόμενου κινήματος βάσης, αυτές οι καινούργιες ομοδοποιήσεις για την φροντίδα της υγείας τονίζουν τους κινδύνους ενός μεταδοτικού, μερικές φορές φονικού ιού, της ηπατίτιδας C. Αλλά αντίθετα με την εμφανισή τους αυτές οι ομάδες δεν είναι η αυθόρμητη συγκέντρωση ανησυχούντων πολιτών. Είναι κεντρική τακτική μιας προσεκτικά οργανωμένης εκστρατείας, χρηματοδοτούμενης απ’ την εταιρεία Schering-Plough, για να πουλήσει την θεραπεία για την ηπατίτιδα C, το Rebetron».

Σχολιάζοντας τις αποκαλύψεις της εφημερίδας, το Κέντρο για τα Μήντια και την Δημοκρατία υπέδειξε ότι παρόλο που η ηπατίτιδα C είναι εν δυνάμει απειλή για την ζωή, η εξέλιξη της ασθένειας είναι τόσο αργή ώστε τα περισσότερα άτομα αγνοούν ότι μεταφέρουν τον ιό, και μπορεί να περάσουν δεκαετίες μέχρι να εμφανιστούν συμπτώματα. Δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των γιατρών για το ποιός χρειάζεται θεραπεία ή πότε πρέπει να την αρχίσει. Επιπλέον, αν οι ασθενείς αγόραζαν τα δύο συστατικά που έχει το Reberton (ιντερφερόνη και ριμπαβιρίνη) κατευθείαν από ένα φαρμακείο, θα πλήρωναν μόνο περίπου 6.000 δολάρια τον χρόνο, αντί για τα 18.000 που κάνει το Reberton…

Οικείο δείχνει… Ξεκινώντας απ’ την Θαλιδομίδη και φτάνοντας ως το Tamiflu (το 2009 – 2010), περνώντας απ’ τα μήντια και τον π.ο.υ., τα υπουργεία και τις τεχνολογίες, οι συγγραφείς διατρέχουν την ιστορία των σύγχρονων big pharma σαν εγκληματικών οργανώσεων… Χρήσιμη διαδρομή· αλλά αν κάποιος είναι βιαστικός θα μπορούσε να «κόψει δρόμο» παρακολουθώντας, απλά, την «δημοσιογραφία» σχετικά μ’ αυτά τα θέματα.

Για παράδειγμα η γνωστή αμερικανική Pfizer (γενναίος χορηγός και χρηματοδότης ακόμα και ντόπιων «ιερέων» της διάσωσής μας απ’ τον φονιά…) από το 2002 ως το 2009 καταδικάστηκε στις ηπα (στην πραγματικότητα πλήρωσε εξωδικαστικά πρόστιμα για να μην φτάσουν οι υποθέσεις στα δικαστήρια) 4 φορές για «παράνομες» πρακτικές. Το 2009 πλήρωσε (ή αυτό δεσμεύτηκε να πληρώσει…) το μεγαλύτερο πρόστιμο ever στην ως τότε ιστορία τέτοιων υποθέσεων: 2,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Για «παράνομες πρακτικές πωλήσεων» τουλάχιστον 4 φαρμάκων της: του Bextra (για το κρύωμα), του Geodon (αντιψυχωτικό), του Zyvox (αντιβιοτικό) και Lyrica (για τους νευρόπονους).

Κι όμως: αυτό το μεγαλύτερο ever πρόστιμο των 2,3 δισεκατομυρίων δολαρίων ήταν μια πολύ φιλική μεταχείριση της Pfizer, και στην ουσία «ψίχουλα»: αντιστοιχούσε στα έσοδα της εταιρείας μόνο από 3 εβδομάδες πωλήσεων…

Ή, άλλο παράδειγμα: η εξίσου διάσημη Johnson & Johnson. Το Μάρτη του 2018 η εταιρεία ήταν αντιμέτωπη με πάνω από 100.000 μηνύσεις για βλάβες που προκαλούσαν τουλάχιστον 7 «προϊόντα» της (συμπεριλαμβανόμενου του γνωστού Risperdal). Διαρροές εσωτερικών mail αποδείκνυαν ότι οι «ιθύνοντες» (διοικητικοί και «επιστημονικοί») ήξεραν ότι θα προκληθούν τέτοιες βλάβες, αλλά δεν τις ανέφεραν για να μην πέσουν οι πωλήσεις. Νωρίτερα, απ’ το 2013 και μετά, η Johnson & Johnson καταδικαζόταν με σταθερό ρυθμό κάθε χρόνο ή σχεδόν κάθε χρόνο σε πρόστιμα με πολλά μηδενικά. (Για παράδειγμα το 2013 πλήρωσε κάτι παραπάνω από 2,2 δισεκατομύρια δολάρια, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της Pfizer, για εγκληματικές ευθύνες σε σχέση με το Risperdal, το Invega και το Natrecor… Αλλά το 2018 το ξεπέρασε κατά πολύ: καταδικάστηκε να πληρώσει 3,6 δισεκατομμύρια δολάρια σε 22 γυναίκες, σε μία μόνο υπόθεση, για πρόκληση καρκίνου της μήτρας εξαιτίας του αμίαντου που περιείχε το γνωστό ταλκ της εταιρείας. Οι έξι απ’ τις μηνύτριες είχαν εν τω μεταξύ πεθάνει, απ’ αυτόν τον καρκίνο… Κι αυτή ήταν μία από 9.000 μηνύσεις που είχε δεχθεί, μόνο γι’ αυτό το θέμα…).

Όπως η Pfizer έτσι και η Johnson & Johnson (και Bayer, και η Novartis, και κάθε άλλη φαρμακοβιομηχανία…) αντέχει τέτοιες τιμωρίες (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Αντέχουν, δηλαδή, να συνεχίζουν και να αναβαθμίζουν την εγκληματική, μαφιόζικη δράση τους. Η Johnson & Johnson με τζίρο (το 2018) 347 δισεκατομύρια δολάρια, τι θα είχε να φοβηθεί απ’ τα πρόστιμα χάδια για την εκ συστήματος και κατ’ εξακολούθηση γνωστή εγκληματικότητά της;

Η Aλλαγή Παραδείγματος…

Παρασκευή 17 Ιούλη. Ακόμα και σ’ αυτό το μητροπολιτικό χωριό που λέγεται ελλαδιστάν θα ήταν αδιανόητο μέχρι πριν από μια ή δυο γενιές να δηλώνει ο οποιοσδήποτε «αριστερός», «αντιεξουσιαστής», «επαναστάτης», «εχθρός του καπιταλισμού», «εχθρός του κράτους», οτιδήποτε τέλος πάντων (ακόμα και ξώφαλτσα, σαν «νεανική τρέλα») και να αγνοεί τα στοιχειώδη, τα βασικά, τόσο για τον καπιταλισμό γενικά όσο και για την φαρμακοβιομηχανία ειδικά.

Κι όποιος είχε φροντίσει να μάθει αυτά τα στοιχειώδη (έστω) θα μπορούσε να αρχίσει να ξηλώνει γρήγορα και εύκολα το «πουλόβερ» (πιο σωστά: την πανοπλία…) της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας σχετικά με τον covid-19. Όσο καχεκτική κι αν είναι η ατομική και η συλλογική μνήμη, τόσο η γρίπη των πτηνών όσο και η γρίπη των χοίρων δεν ήταν τρομοεκστρατείες της εποχής … του κατακλυσμού του Νώε! Ούτε ο ρόλος των φαρμακοβιομηχανιών και η συνεργασία τους με τα κράτη στην παραγωγή «υγιεινομικών πανικών» (με προφανείς στόχους…) είχαν μείνει άγνωστα και απόρρητα γεγονότα… Εν τέλει θα ήταν αρκετό να κοιτάξει ο οποιοδήποτε όχι τον τρόμο που πουλούσαν κατά μέτωπο οι δημαγωγοί και τα κράτη, αλλά λίγο διαγώνια, για να δει ακριβώς πίσω απ’ την τρομοπαραγωγή τους εκπροσώπους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος…

Για να γίνουν όλοι αυτοί οι «εξτρεμιστές», «επαναστάτες», «αγωνιστές» του ενός ή του άλλου είδους, εν έτει 2020, νεροκουβαλητές της καπιταλιστικής και της κρατικής αναδιάρθρωσης (γιατί περί αυτού πρόκειται!) μεσολάβησαν πολλά τα τελευταία 20 – 30 χρόνια. Ίσως χρειάζονταν παραπάνω από 417 σελίδες για να περιγραφτούν με λεπτομέρειες οι ιδεολογικές, ηθικές, αισθητικές – και άρα πολιτικές – υποδουλώσεις και καταβαραθρώσεις που καλλιεργήθηκαν απ’ τα πάνω και απ’ τα κάτω τα τελευταία χρόνια. Τελικά μια τέτοια έρευνα θα καιγόταν σε κάποια πυρά! Αφού, ελλείψει σοβαρού αντίλογου (που να μην μοιάζει, δηλαδή, με τις ειδήσεις των 8.00 και τα διαγγέλματα της «ιεράς συνόδου»…), μόνο η φωτιά απαλλάσσει τις κυρίαρχες αλήθειες και κάθε είδους λακέ τους απ’ τους «αιρετικούς»!

Είτε γίνεται κατανοητό, πάντως, είτε όχι, το γεγονός ότι η «υγεία» έχει γίνει στρατηγικής σημασίας πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου / κράτους είναι εδώ. Και παράγει τα εξουσιαστικά πλέγματα και τις πειθαρχήσεις που χρειάζονται για την ομαλή εξέλιξη τόσο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης όσο και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Η επίγνωση της εγκληματικής ιστορίας / ανάπτυξης των big pharma και το γεγονός ότι σχετικά συχνά βρίσκονται υπόλογες για τα κερδοφόρα έργα τους, υποδεικνύει ίσως την αχίλλειο πτέρνα όλου αυτού του συστήματος, που θέριεψε τις 4 τελευταίες δεκαετίες, την εποχή του νεοφιλελευθερισμού, αξιοποιώντας την ιδεολογία του Εαυτού – Κεφάλαιο, και του υγιεινισμού. Ποιά είναι αυτή η αχίλλειος πτέρνα; Ο (βασιλιάς) καταναλωτής και το δίκιο του! Αυτή είναι η φιγούρα που σέρνει τις big pharma στα δικαστήρια κάθε φορά (και δεν είναι λίγες!) θεωρώντας πως έχει εξαπατηθεί ή και έχει βλαφθεί!! Αν είναι δυνατόν!! – που θα έλεγε ο κάθε ceo…

Είναι κρίσιμο στοιχείο της σε εξέλιξη αναδιάρθρωσης ο περιορισμός του δίκιου αυτής της εξατομικευμένης φιγούρας· και ο συνολικότερος έλεγχός της. Όχι μόνο για λογαριασμό των big pharma· οπωσδήποτε όμως και γι’ αυτές. Το πέρασμα απ’ τον νεοφιλελευθερισμό στο νεοκρατισμό και η προσπάθεια αντιγραφής απ’ τα δυτικά αφεντικά ορισμένων βασικών στοιχείων του κινεζικού καπιταλισμού, περνούν μέσα απ’ αυτόν τον ασφυκτικό περιορισμό / έλεγχο του κοινωνικού. Πρακτικά (και αυτό ήταν το πρώτο μείζον πολιτικό γεγονός των γενικευμένων, των καθολικών απαγορεύσεων) η κατάργηση του πυρήνα όλων των δυτικών συνταγμάτων (με το επιχείρημα της «έκτακτης ανάγκης»…) σε συνδυασμό με την επικήρυξη των άμεσων, «φυσικών» κοινωνικών σχέσεων ως μολυσματικών, παθολογικών, νοσηρών, υποδεικνύει την κατεύθυνση. Τον προσανατολισμό.

Παράπλευρο όφελος για το σύστημα είναι κι αυτό: την καταστολή, το προβοκάρισμα, την αλλοίωση, την περιθωριοποίηση εκείνων που αμφισβητούν τις κυρίαρχες αλήθειες, δεν χρειάζεται πια να την κάνουν μόνο (ή κυρίως) οι κεντρικές μορφές της εξουσίας (μήντια, κεντρικές εξουσίες, αστυνομία, στρατοί των trolls). Μπορούν (και πρέπει!) να την κάνουν και οι λακέδες της κοινωνικής βάσης, στην καθημερινότητά τους. Εθελοντικά – υποθέτουμε… Η κοινωνική μικρο-μοριακότητα των υγιεινιστικών φόβων επιτρέπει στον καθένα ατομικά να γίνει αυτό που απ’ την αρχή των απαγορεύσεων στα μέρη μας διάφοροι περηφανεύονταν για τους εαυτούς τους: στρατιώτες. Είναι η ξεφτίλα του ατομισμού και μαζί η “μοίρα” του στην φάση της Αλλαγής Παραδείγματος: ο εξυπνακίστικος λογαριασμός σε κάποιο αντι-κοινωνικό μήντιο…

Έτσι φτιάχνονται οι στρατιώτες. Έτσι ξεκινούν πάντα οι επιστρατεύσεις. Με χαζοχαρούμενο άγχος…

Παλαιστίνη

Πέμπτη 16 Ιούλη. Κρατηθήκαμε παραπάνω απ’ όσο μπορούσαμε για να μην εκφράσουμε την σιχασιά μας: τώρα και οι τσατσορούφιανοι, κρατικοί και παρακρατικοί, λακέδες και υποστηρικές του ισραηλινού ρατσισμού, ηθικοί, πολιτικοί και ιδεολογικοί συνένοχοι στα εγκλήματα του Τελ Αβίβ, θα εμφανιστούν σαν «φίλοι των παλαιστινίων»… Ακόμα ακόμα και «αντι-απαρτχάιντ»!!.. Όπως, για παράδειγμα, τα κυβερνοκαθάρματα της Κουμουνδούρου (πριν λίγες ημέρες – φωτογραφία επάνω). Πολλά έχουμε να δούμε σ’ αυτούς τους νοσηρούς καιρούς – και το να κρατάμε τη μύτη μας δεν (θα) είναι καθόλου αποτελεσματικό…

Εν τω μεταξύ το ισραηλινό καθεστώς και οπωσδήποτε ο Ασύλληπτος (φίλος και αδελφός του ελλαδιστάν) έχει κάτι προβλήματα. Η γενική κρίση / αναδιάρθρωση, ο μιλιταριστικός και πολιτικά προσοδικός χαρακτήρας του καθεστώτος, το γεγονός ότι ο Ασύλληπτος έπρεπε να σαπίζει στις φυλακές (και αντί γι’ αυτό συνεχίζει στην καρέκλα του), οι αναπόφευκτες κοινωνικές αντιθέσεις ακόμα και σε μια φασιστική κοινωνία σαν την ισραηλινή, και τα κατασταλτικά μπρος – πίσω στη διαχείριση του covid-19, φαίνεται ότι έχουν σπάσει τα νεύρα πολλών. Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί το πράγμα, έχει όμως όλα τα υλικά των «αγανακτισμένων».

Προς τα παρόν: χτες στην al Quds / Ιερουσαλήμ η ισραηλινή αστυνομία, σε αντι-Netanyahu διαδήλωση χιλιάδων, δεν έχασε την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική – και όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων αιχμαλώτων… (φωτογραφία κάτω)

Φυσικά το να είσαι “λευκός” σημαίνει πολλά – σε σχέση με το να είσαι “μαύρος”…

Ο φόβος του θανάτου είναι αθάνατος;

Πέμπτη 16 Ιούλη. Η τρομοεκστρατεία συνεχίζεται. Δυστυχώς – αλλά από πολλές απόψεις προβλέψιμο. Το έχουμε ξαναπεί: σ’ αυτήν την δεύτερη φάση του, «ψυχο-ιδεολογικά» (αν μας επιτρέπεται ο νεολογισμός) οι ακροβασίες των τρομοκρατών είναι ακόμα πιο προχωρημένες. Δεν κάνουν μόνο διαδοχικά κεφαλοκλειδώματα στην κοινή λογική. Αν κάποιος επιχειρήσει να αναλύσει κάπως προσεκτικά τι και πως είναι αυτό που διασπείρει αυτόν τον καιρό η δημαγωγία θα καταλάβει ότι τώρα έχουν αρχίσει «να κόβονται κεφάλια».

Τώρα το υπερόπλο ΔΕΝ είναι οι νεκροί, ΔΕΝ είναι οι «κοινές δεξαμενές»! Δεν λέγεται όμως από κανέναν δημαγωγό γιατί οι νεκροί, τα φέρετρα, όλη αυτή η «συσκευασία» και η δημιουργική λογιστική θανάτου που μεγαλούργησε επί μήνες την περασμένη άνοιξη έχουν εξαφανιστεί… Οι 7 φωτογραφίες / πίνακες πιο πάνω δίνουν την απάντηση: οι νεκροί, ακόμα κι αν «ενισχύθηκαν» με κάθε τρόπο, ακόμα και με την χρέωση πολλών (άγνωστο πόσων, οπωσδήποτε πολλών όμως) στον covid-19 που είναι η πιο αιματηρή και απάνθρωπη «ιατρική φάρσα» εδώ και δεκαετίες, το θανατόμετρο λοιπόν πέφτει σταθερά!! Τόσο σταθερά ώστε είναι σαφές, από όποια «επιστημονική» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πλευρά κι αν το δει κανείς, ότι η επιδημία τέλειωσε· χωρίς να εξαφανιστεί ο covid-19!!!

Το πως και γιατί μια ίωση τελειώνει χωρίς να εξαφανιστεί ο υπεύθυνος ιός, μπορεί να (μας / σας) το εξηγήσει οποιοσδήποτε έντιμος ιο-λόγος. Είτε επειδή έχει κατακτηθεί μια ορισμένη γενική ανοσία του πληθυσμού· είτε επειδή οι ίδιοι οι ιοί εξασθενούν στη διάρκεια του διαρκούς πολλαπλασιασμού / διασποράς τους· πρακτικά εξαιτίας του συνδυασμού αυτών των δύο βασικών παραγόντων, και ανάλογα με την περίπτωση και μερικών ακόμα (κλίμα/εποχή, κλπ).

Και μόνο το γεγονός ότι μέχρι πριν λίγο καιρό ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ήταν στο κέντρο της σκηνής ενώ τα «κρούσματα» ήταν στο βάθος, ενώ τώρα δεν υπάρχει κανένα πανηγύρι για την τόσο μεγάλη μείωση των θανάτων, αποδεικνύει δύο πράγματα. Πρώτον ότι «ο λόγος για τον covid-19» εκ μέρους των κρατών, των ειδικών και των φερεφώνων τους ΠΟΤΕ δεν ήταν «ιατρικός», «επιστημονικός», περιορισμένος στα πραγματικά γεγονότα και στοιχεία… ΠΑΝΤΑ ήταν πολιτικός (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας), χειραγωγικός, ιδεολογικός, επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου… Αν ήταν διαφορετικά τότε οι «αποδείξεις του κινδύνου», το θανατόμετρο δηλαδή, δεν θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί· όπως δεν πετάει κανείς το θερμόμετρο μόλις αρχίσει να πέφτει ο πυρετός…

Το δεύτερο που αποδεικνύεται, σα συνέπεια του πρώτου, είναι ότι ο «πολιτικός», χειραγωγικός, ιδεολογικός, psyop «λόγος για τον covid-19» εκ μέρους των κρατών και των ειδικών τους απ’ το ξεκίνημα αυτής της εκστρατείας αδιαφορούσε απόλυτα για την σωματική και συναισθηματική υγεία των υπηκόων… Δεν τους ένοιαζε και δεν τους νοιάζει «τι κάνουμε»!!! Άλλα είναι τα κίνητρά τους…

Και σ’ αυτά η απειλή του (υγιεινιστικού) θανάτου παραμένει, και σ’ αυτή τη φάση, στρατηγικής σημασίας.

(σημείωση: Χρειάζεται μια προσοχή στην ανάγνωση των πιο πάνω πινάκων. Ο κάθετος άξονας, στ’ αριστερά, δεν μετράει πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αλλού μετράει μονάδες [: ελλάδα], αλλού εκατοντάδες και αλλού χιλιάδες [: ηπα])

Το δεύτερο κύμα

Πέμπτη 16 Ιούλη. Αφού ο βασικός πρωταγωνιστής / σολίστας της τρομοεκστρατείας, ο Μαύρος Άρχοντας, έφυγε απ’ την σκηνή, το βάθος της, τα «κρούσματα», φωτίζονται τώρα σα να είναι το πρώτο πλάνο. Είναι οξύμωρο, ιδεολογική ακροβασία: χωρίς την «προοπτική θανάτου» τι τρομοπαραγωγική αξία έχουν τα «κρούσματα»; Πρακτικά καμμία. Μπορεί μάλιστα να γυρίσει μπούμεραγκ: αν δεν υπάρχουν ουρές έξω απ’ τις εντατικές· αν δεν υπάρχουν αλαφιασμένοι γιατροί· αν απ’ την πίσω πόρτα των νοσοκομείων δεν φορτώνονται φέρετρα σε φορτηγά ψυγεία· αν οι επαγγελματίες της δημαγωγίας δεν παίζουν τον σπαραξικάρδιο ρόλο τους αναγγέλοντας κάθε μέρα πτώματα· τότε γιατί να βασανίζονται όλοι αυτοί που απλά είναι ασυμπτωματικοί ή «πέρασαν» τον covid-19 πριν κανά μήνα (αν υποθέσουμε ότι τα τεστ είναι ακριβή, κάτι που δεν ισχύει), ε;

Τα κρούσματα – σαν – απειλή δουλεύονται εδώ και λίγες εβδομάδες· αλλά το κενό στη σκηνοθεσία έγινε αντιληπτό, φαίνεται, απ’ τους τρομοσκηνοθέτες. Κι έτσι έχει αρχίσει να εμφανίζεται ένας καινούργιος πρωταγωνιστής, όμοιος αλλά και διαφορετικός απ’ τον προηγούμενο. Στη θέση του Θάνατου Τοις Μετρητοίς εμφανίζεται ο Θάνατος Επί Πιστώσει. Λέγεται «δεύτερο κύμα»…

Η ιδέα του «μολυσματικού κύματος» (πρώτου, δεύτερου, τρίτου) είναι κυνική. Κανείς δεν αναρωτιέται από που προέρχεται τέτοια «πρόγνωση» κι αν στέκει καν και καν. Φυσικά οι δημαγωγοί, σαν κατασκευαστές πραγματικοτήτων (που ταιριάζουν στις ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης), φροντίζουν να μην γεννηθεί καμμία απορία. Αλλά επιμένουμε: τι ηλίθια ιδέα είναι αυτή;

Κατ’ αρχήν (απ’ όσα σπούδασε η επιμελής ασταμάτητη μηχανή αυτούς τους μήνες…) φαίνεται ότι είναι μια ορολογία που δεν χρησιμοποιείται στις ιογενείς επιδημίες. Για παράδειγμα η θρυλικός Η1Ν1 (που το 2009 θα εξολόθρευε τον πλανήτη…) εξακολουθεί να κυκλοφορεί τους χειμώνες έκτοτε, μαζί με άλλες παραλλαγές ιών γρίπης. Αλλά κανείς («ειδικός» ή ανειδίκευτος…) δεν λέει ότι πέρυσι υπήρξε «10ο κύμα Η1Ν1»!.. Αντίθετα, όπως συμβαίνει κατά κόρο με τους ιούς (και τους κορωνιούς), αυτό που ισχύει είναι ότι μετά την εντυπωσιακή είσοδό τους στη σκηνή της ανθρώπινης καταγραφής εξακολουθούν να κυκλοφορούν για χρόνια, «αδυνατισμένοι και αδιάφοροι».

Η τρομοφαντασμαγορία του «δεύτερου κύματος» του covid-19 επιβάλλει την ιδέα ότι αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει γενικά με τους ιούς ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΔΙΚΑ (παρόλο που έχει αδυνατίσει ολοφάνερα αφού η αύξηση των «κρουσμάτων» του συμπίπτει με την δραστική μείωση των σοβαρών ασθενειών – και των θανάτων…) ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΔΡΙΜΥΤΕΡΟΣ!!! Δυναμωμένος… από που άραγε; Από πού «παίρνουν φόρα» οι ιοί για να κάνουν έναν «δεύτερο γύρο» σαν τον πρώτο ή ακόμα χειρότερο; Τί «τρώει» ο covid-19 τώρα που δεν σκοτώνει πια για να αποκτήσει ακόμα φονικότερα ένστικτα και δυνατότητες μόλις … ξαποστάσει;

Πρόκειται για ιδέα–φόλα! Τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη ή τον Νοέμβρη μπορεί να εμφανιστεί κάποια καινούργια παραλλαγή ιού γρίπης· ή μπορεί αυτή η καινούργια παραλλαγή να συμπέσει με τον γηραλέο covid-19. Αλλά το «δεύτερο κύμα», το «μια απ’ τα ίδια και χειρότερα», μόνο με την «Δευτέρα παρουσία» του γυιού του αφεντικού μπορεί να έχει συγγένεια!!! Η «Αποκάλυψη» που χάσατε …προσεχώς!!!

Αυτήν την φόλα–ιδέα οι ειδικοί της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας την έχουν αντιγράψει … από που λέτε; Απ’ το ιδανικό των τρομοκρατών της υγείας, απ’ το ιδεώδες τους, απ’ αυτό που θα ήθελαν να συμβεί για να ξεπουλήσουν σωτηρία τα αφεντικά τους, το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα και οι φαρμακοβιομηχανίες: απ’ την «ισπανική γρίπη» του 1918!

Με βάση τις γνώσεις (και την άγνοια) που είχαν τότε οι γιατροί, πριν έναν ολόκληρο αιώνα, καθώς και την γεωγραφία της διάδοσης εκείνου του ιού και την κυμαινόμενη σοβαρότητα των συμπτωμάτων του, τα δύο χρόνια και κάτι που κράτησε εκείνη η πανδημία χωρίστηκαν σε «τέσσερα κύματα». Ωστόσο μια τέτοια ταξινόμηση θεωρείται πια προβληματική, για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, με βάση τις δυνατότητες των τότε μικροσκοπίων, οι γιατροί δεν είδαν ποτέ κανένα ιό γρίπης! Και, κατά συνέπεια, δεν ήταν σε θέση να ξέρουν αν επρόκειτο για το ίδιο στέλεχος που δρούσε επί 2 χρόνια ή για διαφορετικά στελέχη. Επιπλέον, πάλι εξαιτίας των τεχνικών ορίων των μεθόδων παρατήρησης, ήταν άγνωστο αν σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη ή σε διαφορετικές χρονικές περιόδους υπήρξαν μολυσματικές συνέργειες (π.χ. με βακτηρίδια ή άλλους ιούς) που αύξησαν την φονικότητα του αρχικά (“πρώτο κύμα”…) ήπιου ιού εκείνης της γρίπης. Εντέλει οι υπόλοιποι παράγοντες (π.χ. διατροφή, υγιεινή) ειδικά μεταξύ των φαντάρων του Α παγκόσμιου, δεν υπολογίστηκαν καν και καν.

Τα «κύματα» είναι λοιπόν μια αναπαράσταση καραμπινάτης άγνοιας! Ανακαλείται όμως για τις ανάγκες της τρομοπαράστασης: χθες νεκροί – σήμερα «κρούσματα» – αύριο πάλι νεκροί!!! “Αυτό λέμε και θα σας το χώσουμε στο κεφάλι, θέλετε δεν θέλετε!”

Πάρε – πάρε!!!

Το ότι μαζί με τις απειλές περί «δεύτερου κύματος» εμφανίζονται και αισιόδοξες ανακοινώσεις περί «επερχόμενων εμβολίων» θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματικό… Ε; Ακόμα κι αν προέρχονται όλα απ’ τα ίδια στόματα… Ε;

Βέβαια: ο καπιταλισμός έχει σταματήσει και υποκλείνεται στην … υγιεία των ανθρώπων…

(2η – 3η φωτογραφία: Γιατί δεν αναλαμβάνουν απευθείας την εξουσία οι big pharma αντί να σπρώχνουν μπροστά τα υπάκουα θηλαστικά που έχουν στους στάβλους τους; Γιατί είναι τόσο ντροπαλές και κρύβονται πίσω απ’ τους ιερείς τους; Αφού τις έχουμε πάρει χαμπάρι πια!

4η φωτογραφία: Η αμερικανική βιοτεχνολογική «moderna», που θέλει να σπρώξει ένα εμβόλιο mRNA – μακρυά!!!! – ανακοίνωσε χτες ότι προχωράει όπου νάναι στην «3η φάση» των δοκιμών. Ακολούθησαν, εν χορώ, άλλοι ανταγωνιστές της. Το νόημα ήταν σαφές: κρατηθείτε φοβισμένοι τρώγοντας τον Επερχόμενο Θάνατο και όπου νάναι ερχόμαστε να σας σώσουμε!

Παρόμοιες αισιόδοξες ανακοινώσεις είχε κάνει η “moderna” και τον περασμένο Μάη. Μόνο για να αποδειχθεί ότι ήταν παραμύθι, μ’ έναν μόνο στόχο: να ανέβουν ακαριαία οι μετοχές της στο χρηματιστήριο… Είναι κι αυτή μια μεγάλη παράμετρος του κράτους και του κεφάλαιου που μας αγάπησαν και θέλουν την καλή μας υγεία: τα κέρδη απ’ τα χρηματιστηριακά νταραβέρια είναι άμεσα, τοις μετρητοίς – και δεν χρειάζεται να περιμένουν το εμβόλιο…)

Ατόλες για πόλεμο

Τετάρτη 15 Ιούλη. Το αρχιπέλαγος των “Spratly islands”, στη νότια θάλασσα της κίνας, και μόνο απ’ το όνομά του θυμίζει την ιστορία του: ο άγγλος φαλαινοθήρας Richard Spratly πάτησε σε κάποιο απ’ αυτά το 1843· και έγινε ο νονός τους, προσφέροντάς τα στην «αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ». Αλλά τότε αυτό το εκτεταμένο σύμπλεγμα νησιών, νησίδων, κοραλονησίδων και ατολών δεν είχε τίποτα να προσφέρει σε κανέναν. Το παλάτι δεν συγκινήθηκε… Ήταν αδύνατο να κατοικηθούν, ήταν έρμαια του καιρού, αδύνατο ακόμα και να καλλιεργηθούν, τα περισσότερα δεν είχαν καν πόσιμο νερό. Πέρασμα μόνο για τα ψαροπούλια, αλλά επίσης ψαρότοποι – αδιάφοροι για τις «μεγάλες δυνάμεις», ως και τον β παγκόσμιο πόλεμο.

Η (γεωπολιτική) «αξία» αυτού του συμπλέγματος – ή κάποιων νησίδων του – άρχισε να ανεβαίνει σε αναλογία με την τεχνική εξέλιξη του καπιταλισμού, ειδικά στα όπλα και στον πόλεμο. Για παράδειγμα τo 1887 με την υπογραφή της συνοριακής συμφωνίας ανάμεσα στο βιετνάμ και την αυτοκρατορική κίνα, η γαλλία, που ήταν ο αποικιοκράτης του βιετνάμ, έδωσε αυτά τα άχρηστα νησιά στο Πεκίνο· που έβαλε σημαίες και σύμβολα πάνω τους, για να καμαρώνει το ναυτικό του αυτοκράτορα όταν έκανε περιπολίες στην περιοχή. Η ίδια αποικιοκρατική γαλλία, σχεδόν 50 χρόνια μετά, το 1933 ανακήρυξε τα ίδια άχρηστα νησιά «δικά της», και έστειλε κάποιους δύσμοιρους στρατιώτες της να καταλάβουν και να φυλάνε ένα απ’ τα πιο μεγάλα: ετοιμαζόταν για τον β παγκόσμιο…

Όταν η γαλλική αυτοκρατορία έχασε όλες τις κτήσεις της στην «ινδοκίνα», ήταν η σειρά του αυτοκρατορικού Τόκιο να διακηρύξει την ιδιοκτησία του στα Spratly islands (και στο μικρότερο αρχιπέλαγος των νησιών paracels, βορειότερα). Απ’ τον Φλεβάρη του 1939 ως τον Αύγουστο του 1945 η «νότια θάλασσα της κίνας» ήταν ιαπωνική κτήση. Η ήττα και η συνθηκολόγηση του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού επέτρεψε στο όχι αυτοκρατορικό πια Πεκίνο να ξαναδιακηρύξει την ιδιοκτησία του στα Spratly islands. Το τέλος του κινέζικου εμφύλιου με τη νίκη των κομμουνιστών επί των εθνικιστών που υποχώρησαν στην ταϊβάν δημιούργησε κάτι σαν «δύο κίνες», με συγκρουόμενες αιτιάσεις ιδιοκτησίας στο αρχιπέλαγος… Εν τω μεταξύ οι ψαρότοποι (και οι δυνατότητες διεθνούς εμπορίου αλιευμάτων) έκαναν το αρχιπέλαγος ενδιαφέρον και για τα γειτονικά κράτη…

Και ο καπιταλισμός εξελισσόταν. Η Ουάσιγκτον έγινε μετά τον β παγκόσμιο η αναμφισβήτηση κυρίαρχη ναυτική δύναμη σ’ όλο τον ειρηνικό, με μεγάλες βάσεις σε διάφορα σημεία του. Στο βαθμό που, ως το τέλος της δεκαετίας του ’80, θεωρούσε το (κομμουνιστικό) Πεκίνο σαν σύμμαχο κατά της (κομμουνιστικής) Μόσχας, δεν είχε κανένα λόγο να αντιδράσει που το 1987 το πρώτο εγκατέστησε μια μικρή στρατιωτική φρουρά σε μια ατόλη, μαζί μ’ έναν ωκεανογραφικό σταθμό και ένα μετεωρολογικό παρατηρητήριο… Δεν είχε καμμία αντίρρηση επίσης όταν, τον Μάρτη του 1988, μετά από μια μικρή (και νικηφόρα) ναυμαχία ανάμεσα σε δύο κομμουνιστικά πολεμικά ναυτικά, της κίνας και του βιετνάμ, το Πεκίνο εγκατέστησε φυλάκια και σε άλλες νησίδες· κάποιες άδειες, αφού μερικές είχαν ήδη φυλάκια είτε του Ανόι είτε της Μανίλας…

Το Πεκίνο εξακολουθούσε και εξακολουθεί να θεωρεί όλο το σύμπλεγμα δικό του, με βάση την συμφωνία του 1887… Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον χάρτη (επάνω κομμάτι της φωτογραφίας) θα θεωρήσει αυτή την αξίωση σκάνδαλο… Πολύ μικρότερο πάντως απ’ το ότι η Hawaii, καταμεσής στον Ειρηνικό, είναι αμερικανική πολιτεία· ή το Reunion (στον Ινδικό), η New Caledonia (στον Ειρηνικό) και η Guadeloupe (στην Καραϊβική) είναι γαλλικά έδαφη… Μιλώντας υπό τον πρίσμα του καπιταλιστικού επεκτατισμού, η κινέζικη αξίωση στα Spratly islands έρχεται τελευταία, καταϊδρωμένη, και πολύ πιο αναίμακτη σε σχέση με τις διαδρομές (και το αίμα) του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Αν ύστερα κοιτάξει πιο προσεκτικά (κάτω χάρτης της φωτογραφίας) θα διαπιστώσει ότι παρά τις κινεζικές δηλώσεις, το Πεκίνο ελέγχει μόνο έναν μικρό αριθμό απ’ το αρχιπέλαγος των Spratly islands. H μαλαισία, η φιλιππίνες, η ταϊβάν και το βιετνάμ έχουν, επίσης, τους δικούς τους πόντους άμμου και κοραλιών.

Υπάρχει, φυσικά, το θέμα των αοζ. Όπως επίσης το θέμα των εικαζόμενων μεγάλων κοιτασμάτων σε υδρογονάνθρακες στον πάτο της θάλασσας. Αυτά από μόνα τους είναι θέματα διακρατικών τριβών και διενέξεων· αλλά, ως γνωστόν, δεν επηρεάζουν την ιδιοκτησία του οτιδήποτε εξέχει απ’ την επιφάνεια της θάλασσας…

Κι αυτή η ιδιοκτησία είναι που «ερεθίζει» όλο και περισσότερο την Ουάσιγκτον, και μάλιστα όλο και πιο έντονα τα τελευταία 4 χρόνια…

Πόλεμος για ατόλες

Τετάρτη 15 Ιούλη. Αφού πρώτα το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε δύο αεροπλανοφόρα με όλη την συνοδεία τους να βολτάρουν στη νότια θάλασσα της κίνας, ο Πομπηίας (: για τους αμύητους, ο αμερικάνος υπ.εξ. Pompeo) βγήκε χτες να δηλώσει, με όλη την αυστηρότητα του παρακμιακού του ρόλου, ότι “ο κόσμος δεν θα επιτρέψει στο Πεκίνο να μεταχείριζεται τη νότια θάλασσα της κίνας σαν θαλάσσια αυτοκρατορία του”. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν αφαίρεσε την λέξη «κίνας» απ’ το όνομα «νότια θάλασσα της κίνας»… Ως γνωστόν η Ουάσιγκτον νοιώθει ακόμα θαλασσοκράτειρα, και έχει αναθέσει στον εαυτό της το καθήκον να “προστατεύει την ελευθερία της ναυσιπλοΐας”, δηλαδή να εμποδίζει την αμφισβήτηση της θαλασσοκρατορίας της. Αν η νότια θάλασσα της κίνας απαγορεύεται να είναι “κινέζικη” αυτό θα πρέπει να οφείλεται στο ότι απο χτες είναι “αμερικάνικη”… Ή αυτό είδε στον ύπνο του ο Πομπηίας…

Δεν είναι ακόμα κήρυξη πολέμου εκ μέρους της Ουάσιγκτον· είναι όμως ένα βήμα κοντύτερα. Αν και κάποιοι επιστρατεύουν τα δικαιολογητικά της προεκλογικής περιόδου στις ηπα, και της ανάγκης να εμφανιστεί το ψόφιο κουνάβι με πυγμή. Στις δυτικές παρακμιακές δημοκρατίες οι εξηγήσεις περί “προεκλογικής περιόδου” ξεκινούν λίγο μετά το τέλος των προηγούμενων εκλογών· ένας μάλλον βλακώδης τρόπος για να κουκουλώνονται τα πραγματικά κίνητρα των κινήσεων (των βιτρινών) των αφεντικών.

Ποιό ακριβώς, όμως, είναι το αμάρτημα του κινέζικου καπιταλισμού στα λίγα Spratly islands που έχει καπαρώσει; Ότι έχει την τεχνολογία (κατασκευαστική και πολεμική) να τα μετατρέψει σε ακίνητα αεροπλανοφόρα. Ακίνητα μεν (και αβύθιστα), αεροπλανοφόρα δε. Πράγματι, το Πεκίνο έχει φτιάξει αεροδιαδρόμους σε κάποια απ’ αυτά, έχει εγκαταστήσει αντιαεροπορικά συστήματα και μπορεί εύκολα να μεταφέρει εκεί τις φορητές βάσεις των χωρίς αντίπαλο πλοιοκτόνων υπερηχητικών τορπιλών του. Μ’ άλλα λόγια το Πεκίνο έχει ήδη την δυνατότητα να αφαιρέσει τη νότια θάλασσα της κίνας απ’ την αμερικανική αυτοκρατορία… Προς τι, λοιπόν, ο τσαμπουκάς του Πομπηία;

Αν δεν μπορεί να βρεθεί απάντηση με την συνηθισμένη, απλή λογική, ίσως υπάρχει κάποια απάντηση με την εις άτοπον αναγωγή: και τι άλλο, δηλαδή, θα μπορούσε να κάνει μια υπερδύναμη που παρακμάζει, αν όχι (φραστικούς) τσαμπουκάδες; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτά τα λέει (και τα κάνει) το ψοφιοκουναβιστάν για να συγκρατήσει τους όποιους συμμάχους του έχουν απομείνει στην περιοχή.

Ως εάν αυτοί οι σύμμαχοι υπνοβατούν και πορεύονται ακούγοντας φωνές…

Ο βασιλιάς που θέλει να γίνει στρατηγός

Τετάρτη 15 Ιούλη. Τέτοιες δηλώσεις, και μάλιστα από θεωρούμενο σύμμαχο, αρέσουν στο ελλαδιστάν, τόσο στο ρημαδογκουβέρνο όσο και στο σύνολο του εθνικού κορμού. Μόνο που ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης δεν έχει ελπίδα να γίνει ένας μικρός, γάλλος ψοφιοκούναβος. Για την ακρίβεια δεν έχει περιθώριο να κηρύξει την Μόσχα εχθρό· ακόμα και η Άγκυρα του πέφτει too much σαν «στόχος»:

… Είναι κρίσιμο για την ευρώπη να πάρει τον έλεγχο των γεωπολιτικών ζητημάτων της Μεσογείου και να κρατήσει τον έλεγχο της μοίρας της, αντί να τον αφήσει σε «άλλες δυνάμεις» δήλωσε χτες. Για να συμπληρώσει: … Μια πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο είναι «μια αναγκαιότητα και κάτι επείγον»…

Το Παρίσι έχει εξαφθεί απ’ το γεγονός οτι (φανερά τουλάχιστον) βρίσκεται εκτός του «μπλοκ της Σύρτης», σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης. Δεν είναι μυστικό ότι είχε βάλει τα λεφτά της στην τσέπη του «τζενεράλ». Αλλά σε αντίθεση με την Μόσχα (που έχει κάνει το ίδιο) δεν έχει – ή δεν φαίνεται να έχει – «σχέδιο Β» απέναντι στην ρωσοτουρκική πένσα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί η Αθήνα να κρέμεται αυτή την εποχή απ’ τα genitals του βασιλιά Macron, αλλά σε ότι αφορά την «ευρώπη» 1 + 1 κράτη βρίσκονται με την άλλη μεριά. Η Ρώμη (ανοικτά) και το Βερολίνο (διακριτικά). Ακόμα και η Μαδρίτη δεν έχει κανένα λόγο να στηρίξει τον γαλλικό ηγεμονισμό. Συνεπώς η έκκληση για μια «ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο» εύκολα βουλιάζει στα ρηχά.

Το δεύτερο: η επιρροή που το Παρίσι προσπαθεί να υπερασπιστεί στο λιβυκό πεδίο μάχης δεν είναι του είδους που θα λεγόταν «ιστορική». Είναι γνωστό ότι ο Καντάφι είχε χρηματοδοτήσει με 50 εκατομμύρια «μαύρα» δολάρια τον Sarkozy στην προεκλογική του εκστρατεία το 2007 – αλλά είναι ακόμα πιο γνωστό ότι το Παρίσι δεν ήλεγχε (ούτε και μπορούσε) την Τρίπολη. (Γι’ αυτό, το 2011, αποφάσισε να την βομβαρδίσει…) Οι «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στην Μεσόγειο βρίσκονταν κατ’ αρχήν στην ανατολική άκρη: η Βηρυττός και η Δαμασκός.

Καθώς οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν έχει απομείνει κάτι ουσιαστικό απ’ αυτές τις μεσανατολικές «παλιές άκρες»; Γάλλοι μυστικοί πράκτορες ασφαλώς δρουν και στα δύο κράτη· γάλλοι καραβανάδες σίγουρα υπάρχουν στο τμήμα της συρίας που ελέγχει η Ουάσιγκτον, μέσω των ypg. Αλλά τέτοιες παρουσίες δεν είναι καθοριστικές. Δεν ήταν το Παρίσι που έσωσε το καθεστώς Άσαντ απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα»· η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Χεζμπ’ Αλλάχ (και έμμεσα η Άγκυρα) ήταν που τον έσωσαν. Δεν είναι το Παρίσι που μπορεί να στηρίξει την Βηρυττό στην οικονομική (και όχι μόνο) κρίση διαρκείας που περνάει· το Πεκίνο είναι.

Το τρίτο: υπάρχουν κι άλλες «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στη Μεσόγειο: η Τύνιδα και το Αλγέρι. Τί γίνεται εκεί; Παρότι οι γαλλικές εταιρείες εξακολουθούν να λιμαίνονται την εργασία και τις πρώτες ύλες της τυνησίας, δύσκολα θα μπορούσαν να ξεχάσουν οι τυνήσιοι ότι «την στιγμή Χ», στην κορύφωση της επανάστασης στις αρχές του 2011, το Παρίσι προσπάθησε να υποστηρίξει στρατοαστυνομικά τον δικτάτορα Ben Ali. (Απλά δεν πρόλαβε…). Όσο για την αλγερία, όπου επίσης υπάρχουν «επενδεδυμένα» γαλλικά συμφέροντα, η εμφάνιση τόσο του Πεκίνου και της Μόσχας όσο και της Άγκυρας (είτε με «οικονομικά» είτε με «εξοπλιστικά» project) έχουν δημιουργήσει ένα αντίβαρο. Είναι φανερό σ’ αυτή τη φάση ότι τόσο το τυνησιακό όσο και το αλγερινό καθεστώς κινούνται σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης χωρίς να μοιράζονται την γαλλική αγωνία των «άλλων δυνάμεων»!!!

Με δυο κουβέντες: καθώς ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει φτιάξει το δικό του «αφγανιστάν» στη ζώνη του Sahel, κάτω απ’ την Σαχάρα, το ότι χάνει έδαφος (και νερό…) στη Μεσόγειο δεν οφείλεται ούτε στον τουρκικό ιμπεριαλιστικό αναθεωρητισμό, ούτε – φυσικά – στην ανοικτή και επίσημη υποστήριξη της Άγκυρας στον Saraj. Οφείλεται σε πολύ περισσότερους και σύνθετους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους οι αδυναμίες του γαλλικού καπιταλισμού δεν είναι δευτερεύουσες.

Τι αξία έχουν, λοιπόν, οι σπαρακτικές εκκλήσεις του βασιλιά Macron σε μια “ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο”; Να πείσουν την Ρώμη και το Βερολίνο; Μάλλον αργά… Να χαϊδέψουν την Αθήνα; Μάλλον ασήμαντο… Να κλείσουν το μάτι στην Ουάσιγκτον; Ίσως…

Αν, όμως (όπως είναι ο προγραμματισμός…) ως τις αρχές του 2021 ο τουρκικός μιλιταρισμός έχει στη διάθεσή του, «ετοιμοπόλεμο», το ναυπηγημένο στην τουρκία «ελαφρύ αεροπλανοφόρο» Anadolu, ίσως ο βασιλιάς Macron προσγειωθεί – και προσαρμοστεί στα καινούργια μεσογειακά δεδομένα…

(Εκείνοι που θα τα πληρώσουμε αυτά τα δεδομένα… είμαστε οι γνωστοί…)

Free Palestine! 1

Τρίτη 14 Ιούλη. Στα εβραϊκά Yesh Din σημαίνει «εθελοντές για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Η οργάνωση Yesh Din δημιουργήθηκε το 2005 από μια ομάδα ισραηλινών γυναικών που πριν συμμετείχαν στην οργάνωση “machsom watch”. Ο σκοπός της Yesh Din ήταν αρχικά η παροχή νομικής υποστηρίξης στους υπό κατοχή παλαιστίνιους της δυτικής Όχθης· και πέρα απ’ αυτά η εξασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.

Την ίδια χρονιά δημιουργήθηκε και η διεθνής παλαιστινιακή οργάνωση «κίνημα για το μποϋκοτάζ, το σταμάτημα των επενδύσεων και την επιβολή κυρώσεων» (στο ισραήλ) – BDS. Το BDS είναι πολύ περισσότερο γνωστό, κυρίως χάρη στη δράση και στην επιρροή που έχει αποκτήσει στις ηπα (και δευτερευόντως σε άλλες κοινωνίες σε δύση και ανατολή). Βασική θέση του BDS είναι ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι ρατσιστικό και έχει επιβάλλει απαρτχάιντ σε βάρος των παλαιστίνιων· συνεπώς πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε πριν λίγες δεκαετίες το νοτιοαφρικανικό καθεστώς των λευκών αποικιοκρατών.

Το γεγονός ότι στη συγκεκριμμένη ιστορική φάση (όπου το ρατσιστικό καθεστώς έχει αποφασίσει μεν την προσάρτηση μεγάλου μέρους της δυτικής Όχθης, περιμένει όμως την κατάλληλη στιγμή) η Yesh Din συγκλίνει – από μια δύσκολη θέση, αφού η έδρα της είναι στο Τελ Αβίβ – στην αναγνώριση ότι πράγματι το ισραηλινό καθεστώς είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ, αυτό το γεγονός είναι σημαντικό. Σε μια ανακοίνωσή της με ημερομηνία 9 Ιούλη, η Yesh Din γράφει:

Το νομικό συμπέρασμα είναι ότι το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που λέγεται απαρτχάιντ διαπράττεται στη Δυτική Όχθη. Οι δράστες είναι Ισραηλινοί, και τα θύματα είναι Παλαιστίνιοι.

Το έγκλημα διαπράττεται επειδή η Ισραηλινή κατοχή δεν είναι ένα καθεστώς “κανονικής” κατοχής (ή ένα καθεστώς κυριαρχίας και καταπίεσης), αλλά κάτι που εξελίσσεται ως ένα τεράστιο σχέδιο αποικιοποίησης, που έχει δημιουργήσει δομές κατοίκων απ’ την κατοχική δύναμη στην κατεχόμενη περιοχή. Το έγκλημα διαπράττεται επειδή, μαζί με την αποικιοποίηση της κατεχόμενης περιοχής, η κατοχική δύναμη έχει κάνει πολλά για να μπετονάρει την κυριαρχία της πάνω στους κατεχόμενους κατοίκους, και να διασφαλίσει ότι βρίσκονται σε μειονεκτική κατάσταση. Το έγκλημα του απαρτχάιντ διαπράττεται στη Δυτική Όχθη επειδή, σ’ αυτό το πλαίσιο του καθεστώτος κυριαρχίας και καταπίεσης της μιας εθνικής ομάδας απ’ την άλλη, οι Ισραηλινές αρχές εφαρμόζουν πολιτικές και πρακτικές που συνιστούν απάνθρωπες πράξεις σύμφωνα με τους ορισμούς της διεθνούς νομοθεσίας: άρνηση των δικαιωμάτων μιας εθνικής ομάδας, φυσικό και νομικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο ομάδων, και επιβολή διαφορετικής νομοθεσίας στην κάθε μία απ’ αυτές…

Free Palestine! 2

Τρίτη 14 Ιούλη. Ούτε οι παλαιστίνιοι ούτε όσοι συμπαραστέκονται στους αγώνες τους εδώ και δεκαετίες ξαφνιάζονται απ’ την ανακοίνωση της Yesh Din. Έχει όμως αξία επειδή αυτή η εξέλιξη είναι μια ακόμα απόδειξη, ανάμεσα σε άλλες, ενός αργού Και όμως κινείται! της κοινωνικής αριστεράς, είτε μέσα στο ισραήλ είτε στις εβραϊκές κοινότητες (και ιδιαίτερα τις νεώτερες ηλικίες) σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ο 48χρονος ισραηλινός Michael Sfard, ένας απ’ τους νομικούς συμβούλους της Yesh Din, έδωσε πριν μια βδομάδα συνέντευξη στο αντι-αποικιακό παλαιστινο-ισραηλινό site +972, απ’ όπου μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα. Που δείχνουν αυτόν τον μετασχηματισμό / ριζοσπαστικοποίηση μέσα στην ισραηλινή κοινωνική αριστερά:

Ερώτηση: Επί χρόνια πολλοί παλαιστίνιοι νομικοί, μκο και ακτιβιστές έχουν καταθέσει εκτεταμένες, επαγγελματικές, νομικές αναλύσεις κατηγορώντας το ισραήλ για το έγκλημα του απαρτχάιντ, συμπεριλαμβανόμενων των πρόσφατων προσφυγών στο διεθνές δικαστήριο.

Ωστόσο φαίνεται ότι η άποψη της Yesh Din θα τραβήξει πολύ μεγαλύτερη προσοχή, και ίσως ληφθεί πιο σοβαρά υπόψη σε διάφορους κύκλους στο εξωτερικό, αφού πρόκειται για ισραηλινή οργάνωση. Αυτό είναι προκλητικό για εμάς τους παλαιστίνιους, επειδή αν και χαιρόμαστε που γίνονται τέτοιες εκθέσεις, έχουμε ταυτόχρονα κι αυτό το περίεργο αίσθημα πως όταν λέμε τα ίδια μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Είπες πριν για την αρχική σου άρνηση να αποδεχθείς τον όρο απαρτχάιντ. Πιστεύεις πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλες εβραιο-ισραηλινές νομικές και πολιτικές οργανώσεις; Γιατί θεωρείς ότι χρειάστηκε τόσος καιρός για να γίνει κατανοητό αυτό που τόσοι πολλοί παλαιστίνιοι λένε τόσο καιρό;

Απάντηση: Πρόκειται για άρνηση. Αλλά είναι σημαντικό να τονίσω ότι εμείς οι ισραηλινοί ζούμε σε συνθήκες ακραίας πλύσης εγκεφάλου απ’ τα όσα λέγονται στο ισραήλ απ’ τους πολιτικούς και τα μήντια. Και ενώ εμείς (οι ισραηλινοί αριστεροί) ρωτάμε πολλά πράγματα και έχουμε μια αυτοπεποίθηση στην κριτική μας, παρόλα αυτά είμαστε τέκνα αυτού του περιβάλλοντος.

Εγώ γεννήθηκα στη δυτική Ιερουσαλήμ το 1972 με τα εβραϊκά σαν την μητρική μου γλώσσα. Μεγάλωσα στο ισραηλινό εκπαιδευτικό σύστημα και πήγα στο στρατό μέχρι που έγινα αρνητής. Μ’ έχει ποτίσει η ισραηλινή αφήγηση σ’ όλη μου την ζωή, και το ίδιο ισχύει για τους φίλους και τους συντρόφους μου.

Αυτή η ισραηλινή αφήγηση μας έχει τυφλώσει, και χρειάστηκε να περάσει καιρός για να καταλάβουμε ότι αυτά που κάθε ισραηλινός λέει – του είδους «δεν θέλουμε να ελέγχουμε τους παλαιστίνιους», ή «θέλουμε να γίνουν τα αφεντικά της μοίρας τους» ή «θα κάνουμε συμφωνία όταν θα έχουμε έναν αξιόπιστο εταίρο στις διαπραγματεύσεις» – είναι όλα ψέμματα. Αυτός ο μύθος ήταν ιδιαίτερα δυνατός κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’90, των χρόνων του Όσλο, όπου υποτίθεται ότι οι ισραηλινοί ήθελαν να τελειώσουν την «ανεπιθύμητη κυριαρχία» τους πάνω στους παλαιστινιους. Πήρε χρόνο για να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αληθεια· ότι όλα αυτά είναι αθώωση της κυριαρχίας και διεθνοποίηση της υπεροχής μας.

Η ισραηλινή αριστερά, έτσι μικρή που είναι, έχει αλλάξει επίσης, εν μέρει επειδή περιλαμβάνει πολλούς παλαιστίνιους πια. Ήμουν αριστερός ακτιβιστής στο λύκειο, αλλά ποτέ δεν είχα δράσει χέρι χέρι με παλαιστίνιους, ούτε καν με παλαιστίνιους που είναι ισραηλινοί υπήκοοι.

Σήμερα δεν τίθεται ζήτημα δράσης σε τέτοια ζητήματα χωρίς τους παλαιστίνιους. Το πως αντιλαμβάνονται την σύγκρουση μας έχει εμπλουτίσει σαν εβραίους ακτιβιστές, συμπεριλαμβανόμενων οργανώσεων σαν την Yesh Din και την B’Tselem. Δεν θα νοιώσω ποτέ την πραγματικότητα με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι εσύ, μπορώ όμως να προσπαθήσω να καταλάβω καλύτερα τι είναι αυτά που βλέπεις – και το ανάποδο.