Month: July 2019

Σχέσεις 1

Κυριακή 14 Ιούλη. Πριν 3 χρόνια (για την ακρίβεια στις 15 Ιούλη του 2016…) έγινε στην τουρκία απόπειρα πραξικοπήματος. Έγινε επιχείρηση κομμάντο για να δολοφονηθεί ο Erdogan, βομβαρδίστηκε από αεροπλάνα το κοινοβούλιο, ενώ στρατός προσπάθησε να καταλάβει κεντρικά σημεία και το αεροδρόμιο της Istanbul. Έγιναν μαζικές δολοφονικές ενέργειες που ούτε στη φαντασία του ο μέσος μαλάκας έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί.

Το πραξικόπημα ήταν βιαστικό και πιθανότατα κακά οργανωμένο· αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την σημασία της αντίστασης του κόσμου (συμπεριλαμβανόμενων μεταναστών απ’ την συρία και πολιτικών προσφύγων απ’ την αίγυπτο…) που βγήκε κατά χιλιάδες στους δρόμους της Istanbul και της Ankara εμποδίζοντας, συχνά μόνο με τα κορμιά του, την επιτυχία του πραξικοπήματος. Οι πάνω από 260 δολοφονημένοι πολίτες (απ’ τους πραξικοπηματίες) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Δεν αφήνουν, επίσης, κανένα περιθώριο υποτίμησής τους απ’ τους ντόπιους «επαναστάτες», που αν φάνε κανά δακρυγόνο έχουν να το λένε και στα εγγόνια τους. Με δυο λόγια οι τούρκοι έδειξαν απέναντι στους πραξικοπηματίες του 2016 ένα σθένος που οι έλληνες απλά θα ήθελαν να το φανταστούν το 1967…

Στα μέρη μας, από ειδικούς και ανειδίκευτους ακούστηκαν όλες οι βλακείες που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Απ’ το ότι το πραξικόπημα το οργάνωσε ο ίδιος ο Erdogan, μέχρι ότι σχεδόν δεν έγινε… Ο κοινός τόπος ήταν ο γνωστός εθνικισμός. Οι ελληνάρες θα ήθελαν να έχει πετύχει το πραξικόπημα… Το ίδιο ακριβώς έδειξε πως ήθελε και το επίσημο κράτος / παρακράτος, μέσω των φαιορόζ πολιτικών βιτρινών του, διάφορων «διανοούμενων», «διαμορφωτών κοινής γνώμης», δημοσιογράφων αλλά και δικαστικών. Όταν το ίδιο βράδυ, βλέποντας την ήττα, 8 χουντοκαραβανάδες (μεταξύ των οποίων και κάποιοι απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» που επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο όπου έκανε διακοπές ο Erdogan) έκλεψαν ένα ελικόπτερο και προσγειώθηκαν κάπου στην Αλεξανδρούπολη, το ελληνικό κράτος / παρακράτος δεν τους έκανε πακέτο να τους στείλει πίσω· όπως ήταν η στοιχειώδης υποχρεώσή του. Τους κράτησε και έκανε μαζί τους κάποιο deal για να μην τους εκδόσει (ενδεχομένως οι 8 να ήταν πράκτορες κάποιου κράτους απ’ τους στενούς συμμάχους του ελλαδιστάν…) Τελικά τους βάφτισε σχεδόν «ήρωες». Όπως «ήρωες» ήταν και οι ντόπιοι εθελοντές χασάπηδες στη βοσνία… Όπως “ήρωες” είναι και οι φασίστες του Τελ Αβίβ και του Καΐρου…

Το συμπέρασμα είναι σαφές. Όταν, σαν κράτος και θεσμοί περιθάλπτεις εγκληματίες σημαίνει ότι συμφωνείς με τα εγκλήματά τους. Όταν περιθάλπτεις χουντοκαραβανάδες σημαίνει ότι συμφωνείς με το πραξικόπημα που επιχείρησαν. Τα υπόλοιπα είναι για μωρά.

Το γεγονός ότι το τουρκικό καθεστώς θεώρησε τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (ή κάποια φραξιά τους) συνυπεύθυνες για το εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι ούτε άστοχο ούτε αυθαίρετο: το πραξικόπημα έγινε (κι αυτό ίσως εξηγεί την βιασύνη να γίνει) όταν το κυβερνοAKP έδειξε ότι αποχωρεί απ’ το αμερικανικό σχέδιο για την συρία και συντάσσεται με την Μόσχα, την Τεχεράνη (και την Δαμασκό). Υπάρχουν σοβαροί λογαριασμοί λοιπόν εδώ μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον, και δεν είναι καν «ηθικού τύπου» (του είδους «πήγατε να με φάτε πισώπλατα»). Οι διακυβεύσεις είναι πολύ σοβαρές: οι S 400 είναι απλά μια ένδειξη αυτής της σοβαρότητας.

Σχέσεις 2

Κυριακή 14 Ιούλη. Το ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος, ακόμα κι αν δεν είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα (γνώση εκ των προτέρων όμως είχε;) κατάφερε να χώσει επιδεικτικά την ουρά του σ’ αυτό με τον πιο ελεεινό τρόπο, δίνοντας άσυλο με 8 χουντικούς καραβανάδες (απ’ την άλλη όποιος είναι πρόσφυγας ή μετανάστης “μπορεί και να πεθάνει απ’ το κρύο – τι να κάνουμε;”), θα έπρεπε να έχει προκαλέσει σοβαρό κύμα κινηματικής / πολιτικής εχθρότητας… (Μα τι λέμε τώρα; Εδώ άλλα κι άλλα…) Πάντως όπως παντού έτσι κι εδώ η σιωπή είναι συνενοχή.

Ωστόσο υπήρχε (το 2016, το 2017, το 2018) η προσδοκία ότι η Ουάσιγκτον θα καταφέρει να γονατίσει την Άγκυρα· και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα εισπράξει το μερίδιό του… Η συνένοχη σιωπή ήταν 110% εθνικιστική!

Τώρα; Οι ρωσικοί πύραυλοι και τα ραντάρ τους θα είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα κάποια στιγμή τον Οκτώβρη – εφόσον όλα προχωρήσουν κανονικά. Είναι άγνωστο που θα τους εγκαταστήσει το τουρκικό καθεστώς· είναι όμως γνωστό ότι μετακινούνται εύκολα και άμεσα.

Συνεπώς το ότι το ελλαδιστάν χάνει πρακτικά τον εναέριο έλεγχο σ’ όλο το Αιγαίο (και όχι μόνο…) είναι το τίμημα μιας σοβαρής ήττας των ιμπεριαλιστικών του ορέξεων.

Τί θα κάνει;

Σύννεφα…

Σάββατο 13 Ιούλη. Το ψόφιο κουνάβι θα πανηγυρίσει (μόλις το μάθει). Μια φιλανδο-ιαπωνική πανεπιστημιακή έρευνα για την υπερθέρμανση του πλανήτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ρόλος της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σε σχεση με την υπερθέρμανση έχει υπερτιμηθεί ως τώρα· ενώ, αντίστροφα, έχει υποτιμηθεί σημαντικά ο ρόλος της χαμηλής νέφωσης που εξαρτιέται (σαν “όγκος”) απ’ την γαλαξιακή ακτινοβολία που πέφτει στη γη.

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα τα τελευταία εκατό χρόνια η αύξηση της θερμοκρασίας που μπορεί να αποδοθεί στο διοξείδιο του άνθρακα είναι το ταπεινό 0,1 βαθμός κελσίου… Και η ανθρώπινη (καπιταλιστική…) συμβολή είναι μόλις 0,01 βαθμός κελσίου. Αντίθετα (υποστηρίζουν αυτοί οι θρασύτατοι φινλανδο-ιάπωνες) πολύ μεγαλύτερος είναι ο ρόλος (στην αύξηση της θερμοκρασίας) των χαμηλών νεφώσεων: το αν τα σύννεφα θα συγκεντρώνονται κυρίως “χαμηλά” ή “ψηλότερα” (αγνοούμε τα ύψη) επηρεάζεται απ’ την κοσμική ακτινοβολία, η ποσότητα της οποίας επί της γης δεν είναι σταθερή.

Έχει ενδιαφέρον (περισσότερα σε άρθρο του cyborg 14: engineering of everything: η ατμόσφαιρα…) ότι η ενοχοποίηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σαν του κύριου υπεύθυνου για τις αλλαγές στη θερμοκρασία στην επιφάνεια της γης πάει χρονικά πολύ πιο πίσω απ’ όσο νομίζουν οι περισσότεροι, γύρω στα 1860, και σ’ έναν φυσικό (και αλπινιστή), τον John Tyndall. Στα 1860 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ήταν σωρευτικά ασήμαντες (1η βιομηχανική επανάσταση…) Ο Tyndall (και λίγο αργότερα ο φυσικο-χημικός Svante Arrhenius) καταλάβαιναν βέβαια ότι ο βασικότερος παράγοντας (κυκλικός με μια έννοια) για τις μεσομακροπρόθεσμες αλλαγές της θερμοκρασίας στην επιφάνεια της γης ήταν οι υδρατμοί και τα σύννεφα… Ωστόσο άφησαν αυτήν την αιτία στην άκρη επειδή, πολύ απλά, η ποσότητα των υδρατμών στην ατμόσφαιρα αλλάζει συνέχεια· συνεπώς ένας τέτοιος αστάθμητος παράγοντας δεν μπορούσε να γίνει στόχος ακριβούς μέτρησης όπως επέβαλε η επιστημοσύνη! Αντίθετα η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα ήταν πιο σταθερή… Μ’ άλλα λόγια: το διοξείδιο του άνθρακα κέρδισε τότε το χρυσό μετάλλειο των υποψιών μόνο επειδή ήταν βολικό…

Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα οι θρασύτατοι φινλανδο-ιάπωνες ερευνητές κατηγορούν έμμεσα αλλά καθαρά την «διακυβερνητική σύσκεψη για το κλίμα» (IPCC) ότι κάνει περίπου αυτό που έκανε ο Tyndall και ο Arrhenius: ότι αν και η σημασία της επίδρασης των νεφών στο κλίμα αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν απ’ τους τεχνοεπιστήμονές της, δεν περιλαμβάνονται οι νεφώσεις στα μοντέλα πρόβλεψης του κλίματος επειδή δεν έχει υπάρξει σοβαρή τεχνο-επιστημονική ενασχόληση με τον ρόλο τους!

Επιστήμη – και καπιταλισμός

Σάββατο 13 Ιούλη. Θα αναγνωριστεί, άραγε, απ’ την “επιστημονική κοινότητα” ότι η συγκεκριμένη έρευνα έχει βάση; Η εκτίμησή μας είναι ότι “όχι, τουλάχιστον προς το παρόν” – ίσως χρειαστούν πολύ περισσότερες… Και, κυρίως, να περάσει κάμποσος καιρός ώστε να προχωρήσει η αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου του καπιταλιστικού κόσμου.

Γιατί, κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής, αυτό ήταν και παραμένει το πρωτεύον. Το “φαινόμενο του θερμοκηπίου” με υπεύθυνο το διοξείδιο του άνθρακα άρα την καύση υδρογονανθράκων (κυρίως πετρελαίου) άρχισε να γίνεται πολιτικό θέμα και να αποκτά επιστημονική υποστήριξη μόλις το καλοκαίρι του 1988, στις ηπα. Όμως 15 χρόνια μετά την “πετρελαϊκή κρίση” του 1973 οι σκέψεις (όχι υποχρεωτικά δημόσιες) για “απεξάρτηση απ’ το πετρέλαιο” θα μπορούσαν να έχουν πολύ πιο ταπεινές και στέρεες αιτίες απ’ την ατμόσφαιρα… Εάν κάποιοι πρωτοπόροι (μεταξύ των αφεντικών και των ειδικών τους), ενδεχομένως και με “οικολογικές ανησυχίες”, θεωρούσαν ότι προοπτικά η τεχνολογία του κινητήρα εσωτερικής καύσης θα πρέπει να ξεπεραστεί, είτε υπέρ της πυρηνικής ενέργειας είτε υπέρ των λεγόμενων “ανανεώσιμων πηγών” (παραγωγής ηλεκτρισμού)· κι αν μέσα σ’ αυτό το ξεπέρασμα περιλαμβανόταν και η γεωπολιτική “απεξάρτηση” από μια σειρά πετρελαιοπαραγωγών κρατών του πλανήτη, τότε το 1988 και το “φαινόμενο του θερμοκηπίου” έπεσαν στην κατάλληλη στιγμή.

Δεν μπορούμε, δεν ξέρουμε, ούτε πρέπει να εμπλακούμε σε “υπεράσπιση” ή “καταγγελία” της μίας ή της άλλης άποψης για την “υπερθέρμανση του πλανήτη”! Μπορούμε και πρέπει να τονίσουμε ωστόσο ότι όπως η εργασία έτσι και η ενέργεια είναι κομβικής σημασίας ζητήματα για την εξέλιξη του καπιταλισμού. Είναι ζητήματα πολιτικά όχι σε τελευταία αλλά μάλλον σε πρώτη ανάλυση!

Κι έτσι για παράδειγμα, όταν το ψόφιο κουνάβι υπερασπίζεται το πετρέλαιο και καταγγέλει τους υποστηρικτές του “φαινόμενου του θερμοκηπίου”, δεν το κάνει επειδή είναι λάτρης του ενεργειακού μοντέλου της 2ης βιομηχανικής επανάστασης! Αλλά επειδή η αμερικανική βιομηχανία έχει μείνει σχετικά πίσω στις εναλλακτικές ενεργειακές τεχνολογίες· και επειδή για τα επόμενα 10 ή 15 χρόνια το αμερικανικό σύμπλεγμα κεφάλαιου / κράτους (θεωρεί ότι) μπορεί να συντηρήσει την όποια παγκόσμια ηγεμονία του (σε βάρος των ανταγωνιστών του) ελέγχοντας τις ροές υδρογονανθράκων…

Η άλλη όψη

Σάββατο 13 Ιούλη. Η απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν να πουλήσει όπλα στην ταϊβάν (παλιό όνομα: εθνικιστική κίνα…) αξίας 2,2 δισ. δολαρίων είναι συνεπής και με το εμπορικό πνεύμα του ψόφιου κουναβιού, και με την επιθετικότητα (χαμηλής έντασης…) της Ουάσιγκτον κατά του Πεκίνου. Πρακτικά τα τανκς και οι φορητοί αντιαεροπορικοί πύραυλοι stinger (αυτά έχει το καλάθι) δεν αλλάζουν σε τίποτα τους συσχετισμούς στρατιωτικής δύναμης μεταξύ Πεκίνου και Ταϊπέι. Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί στο παρελθόν, το Πεκίνο δεν θα χρειαστεί καν να κάνει πόλεμο για να κατακτήσει την ταϊβάν. Αρκεί να καλέσει όσους υπηκόους του χωράνε στην ακτογραμμή απέναντι απ’ το νησί να κτυπήσουν τα πόδια τους στη θάλασσα: το κύμα που θα σηκωθεί («τσουνάμι») θα είναι αρκετό…

Παρόλα αυτά στους μιλιταριστικούς καιρούς μας υπάρχουν πολιτικές βιτρίνες (όπως η σκληρά εθνικίστρια Tsai Ing-wen, πρόεδρος στην Ταϊπέι) που πιστεύουν ότι πληρώνοντας τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες η Ουάσιγκτον θα στείλει τους πεζοναύτες της να σκοτωθούν κατά χιλιάδες για πάρτη τους· αν και όποτε χρειαστεί…

Το ενδιαφέρον είναι η απρόβλεπτη αντίδραση του Πεκίνου σ’ αυτό το deal. Δεν περιορίστηκε σε φραστικές καταδίκες αλλά ανακοίνωσε …. τι; Ότι θα επιβάλει κυρώσεις σε όσες αμερικανικές εταιρείες εμπλέκονται σ’ αυτό!

Δεν είναι γνωστό ακόμα το πως θα «τιμωρήσει» οικονομικά το Πεκίνο ένα μεγάλο αριθμό πολεμικών εταιρειών των ηπα, μεταξύ των οποίων την general dynamics (κατασκευαστή του τανκ abrams) και την raytheon (κατασκευαστή του stinger). Αλλά υπάρχει κάτι πέρα απ’ αυτό: ως τώρα το Πεκίνο απαντούσε με δασμούς στους αμερικανικούς τέτοιους, και τα οικονομικά μέσα που χρησιμοποιούσε φανερά έμεναν εκεί. Τώρα ανοίγει το επόμενο κεφάλαιο, τις «κυρώσεις».

Σε κάποια επόμενη φάση θα πετάνε άραγε με καταπέλτες σκατά ο ένας στον άλλον;

Μπα…

(φωτογραφία: Απ’ την Βουδαπέστη ο κινέζος υπ.εξ. Wang Yi προειδοποίησε χτες την Ουάσιγκτον ότι παίζει με τη φωτιά πουλώντας όπλα στην Ταϊπέι. Συνεπώς χρειάζεται νερό· πολύ νερό· ένα μεγάαααααλο κύμα…)

Γαλανόλευκη πορδή

Σάββατο 13 Ιούλη. Δυναμικά ξεκίνησε το νέο ρημαδοκουλικό υπ.εξ., με τιμονιέρη τον γνωστό σαν “οδοστρωτήρα” των καταλήψεων κυρ Νίκο Δένδια: αναγνώρισε χτες (λέει…) τον Juan Guaido σαν «μεταβατικό πρόεδρο της βενεζουέλας» προκειμένου να προκηρύξει ελεύθερες, δίκαιες και δημοκρατικές προεδρικές εκλογές. Τόσο πομπώδης η επίσημη ανακοίνωση!

Μεγάλη στιγμή για την παγκόσμια ιστορία!!! Μια μικρή λεπτομερειούλα όμως: ο Guaido μπορούσε να δηλώνει «μεταβατικός πρόεδρος» μόνο για ένα μήνα μετά τις 23 Γενάρη («προκειμένου να προκηρύξει εκλογές») σύμφωνα με το σύνταγμα της βενεζουέλα. Ο μήνας εκείνος (που ο Guaido ήταν ο «διεθνώς αναγνωρισμένος μεταβατικός πρόεδρος της βενεζουέλα», αναγνωρισμένος εννοείται βασικά απ’ τις ηπα, τους συμμάχους τους και την λαχανιασμένη ε.ε.) τέλειωσε στις 23 Φλεβάρη 2019, όταν προσπάθησε (και απέτυχε) να κάνει προβοκατόρικη έφοδο, στο όνομα «ανθρωπιστικής βοήθειας», απ’ την κολομβία στη βενεζουέλα. Από τότε και ύστερα, δηλαδή εδώ και 4,5 μήνες, κανείς στον κόσμο δεν αναφέρεται και δεν αναγνωρίζει πια τον Guaido σαν «μεταβατικό πρόεδρο», ούτε βέβαια μπορεί πλέον να «προκηρύξει εκλογές». Είναι, απλά, ένας καϋμένος (και αμφισβητούμενος) «ηγέτης της αντιπολίτευσης».

Να επαναλάβουμε την ημερομηνία: στις 23 Φλεβάρη του 2019 η «μεταβατικότητα» του πράκτορα της Ουάσιγκτον Guaido expired!!! Πάει!! Bye bye! Finito!!!

Οπότε δίκαια ο νέος υπ.εξ. κερδίζει τον θαυμασμό της ασταμάτητης μηχανής με τον εθνο-ιμπεριαλιστικό αναχρονισμό του (ή καταψύκτη του): γειά σου κυρ Γου(α)δοNick με τα ωραία σου!

Μεσόγειος 5

Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκτός απ’ τον πόλεμο κατά των μεταναστών / προσφύγων (πόλεμο κατά της αυτονομίας της εργατικής τάξης αν μπορείτε να το καταλάβετε!) γίνεται κι άλλος πόλεμος στη Μεσόγειο;

Ναι! Ας τον χαρακτηρίσουμε (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) “πόλεμο χαμηλής έντασης” (προς το παρόν). Είναι πάντως τμήμα του 4ου παγκόσμιου, και σ’ αυτόν συμμετέχουν πολλοί.

Ας ξεκινήσουμε απ’ την ανατολική Μεσόγειο, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, σε συνεργασία με τον ισραηλινό και τον αιγυπτιακό φασισμό ήλπιζε να “περικυκλώσει” υπό την εποπτεία και με την εγγύηση της Ουάσιγκτον, αποκλείοντας την Άγκυρα· ένα σχέδιο που απέτυχε μεν, συνεχίζει ωστόσο να παράγει εντάσεις.

Στα πιο πρόσφατα περιστατικά: η Άγκυρα έχει “βγάλει” δύο δικά της γεωτρύπανα, το fatih και το yavuz, που κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις· πράγμα που η Λευκωσία και η Αθήνα θεωρούν «ευθεία παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων» του νοτιοκυπριακού κράτους. Μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη παριστάνουν επίσης ότι «πιστεύουν» το ίδιο, απειλώντας με «κυρώσεις» αν… (η Άγκυρα, κλπ)· ωστόσο η Λευκωσία δεν δείχνει καθόλου ευχαριστημένη, θεωρώντας αυτήν την επίδειξη «ευρωπαϊκής αλληλλεγγύης» ήπια….

Πού κάνουν, όμως, τρύπες στο μεσογειακό βυθό τα δύο τουρκικά γεωτρύπανα; Θα πρέπει να έχετε προσέξει ότι στα σχετικά ντόπια ρεπορτάζ δεν υπάρχουν σχετικοί χάρτες. Ιδού λοιπόν η θέση τους, με βάση χθεσινά μη ελληνικά ρεπορτάζ: ο πάνω χάρτης είναι από τουρκική πηγή, ο κάτω από ελληνοκυπριακή (εφ. «πολίτης»). Δείχνουν το ίδιο ακριβώς (αν και με εμφανώς διαφορετικό τρόπο!!!)

Όπως μπορείτε να δείτε με τα ματάκια σας, τα τουρκικά γεωτρύπανα fatih και yavuz βρίσκονται ΕΚΤΟΣ της περιοχής που η Λευκωσία έχει (αυθαίρετα) ορίσει σαν δική της αοζ (μοιράζοντάς την σε οικόπεδα)!!! Υπάρχει και ένα τρίτο τουρκικό πλοίο, το σεισμογραφικό barbaros, που κάνει έρευνες μέσα στο οικόπεδο νο 8 – με μάλλον επιδεικτικό τρόπο. Όμως αυτό δεν αναφέρεται στα εθνικιστικά ρεπορτάζ. Σαν «σκάνδαλο» θεωρούνται οι γεωτρήσεις του fatih και του yavus…

Τέτοια ανοικτή κοροϊδία; Ναι!!! Η Λευκωσία και η Αθήνα κοροϊδεύουν το πόπολο για να εξασφαλίσουν μια έστω σιωπηρή νομιμοποίηση στην καλλιέργεια μιας ορισμένης αντι-τουρκικής έντασης, χωρίς να έχουν καν και καν οποιαδήποτε, έστω και τυπική, αφορμή!!

Γιατί το κάνουν αυτό; Προσπαθούν να εξασφαλίσουν συμμάχους (που μπορεί να βρίσκονται σε κόντρα με την Άγκυρα για άσχετους με τα γεωτρύπανα λόγους – θα εξηγήσουμε πιο κάτω), προκειμένου να «εμφανιστούν ενισχυμένοι» στην αναπόφευκτη διαπραγμάτευση που θα κάνουν με την Άγκυρα, κατ’ αρχήν σε ότι αφορά τα όποια «κυπριακά κοιτάσματα».

Οι όποιοι πιθανοί σύμμαχοι ξέρουν φυσικά ακριβώς τι γίνεται. Η κοροϊδία δεν απευθύνεται σ’ αυτούς. Απευθύνεται στους ηλίθιους «πατριώτες», στην εσωτερική μάζα κάθε κράτους. Και πιάνει – δεν είναι δύσκολο.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Μεσόγειος 6

Παρασκευή 12 Ιούλη. Ποιοί είναι αυτοί οι πιθανοί, εν δυνάμει σύμμαχοι, στις κόντρες των οποίων με την Άγκυρα (και όχι μόνο…) προσπαθούν η Λευκωσία και η Αθήνα να “χώσουν” και τα δικά τους θεματάκια; Η Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Για την αμερικανο-τουρκική έριδα κάποια βασικά είναι γνωστά, οπότε σήμερα δεν θα αναφερθούμε. Η κόντρα Άγκυρας – Παρισιού είναι όμως άγνωστη.

Μια βασική αιτία αυτής της κόντρας είναι η “τριβή” (έως και σύγκρουση) μεταξύ του γαλλικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού στο Μάγκρεμπ, στην τυνησία· και, στρατιωτικά, στη λιβύη.

Όσες / όσοι παρακολουθούν συστηματικά την ασταμάτητη μηχανή θα θυμούνται ότι στο λυβικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο στρατηγός Haftar, υποστηριζόμενος απ’ το Παρίσι, την Μόσχα, το Κάιρο και τα εμιράτα, βρισκόταν στα περίχωρα της πρωτεύουσας, απειλώντας με μεγάλες πιθανότητες την κατάληψή της. Αν ο Haftar καταλάβει την Τρίπολη, τότε όλη η λιβύη θα περάσει στον έλεγχό του. (Στην Τρίπολη έχει την έδρα της η «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση, την οποία στηρίζει το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον. Στον χάρτη πάνω οι περιοχές που ελέγχει ο Haftar είναι με κόκκινο και οι περιοχές της «αναγνωρισμένης» με μπλε. Εκεί που είναι μαζεμένα τα στρογγυλά σηματάκια βρίσκεται η Τρίπολη).

Παρά το γεγονός ότι ο Haftar είχε σαφή στρατιωτική υπεροχή, έχει καθηλωθεί για πολλές βδομάδες και δεν έχει καταφέρει να νικήσει. Το ενδιαφέρον για το θέμα μας είναι ότι η «αναγνωρισμένη» έχει στο πλευρό της (και ο υποστηριζόμενος απ’ το Παρίσι Haftar απέναντί του) και την Άγκυρα, μέσω «στρατιωτικών συμβούλων»· γιατί όχι και μισθοφόρων…

Η Άγκυρα εκνευρίζει (ιμπεριαλιστικά πάντα) το Παρίσι (σε κάποιο βαθμό και την Ρώμη, αν και ο ιταλικός ιμπεριαλισμός δείχνει να έχει μείνει πίσω στον ανταγωνισμό στην περιοχή, και προσπαθεί να αποκτήσει ερείσματα στους λιβυκούς μαφιόζικους μηχανισμούς και μέσω της «επαναπροώθησης» προσφύγων / μεταναστών). Εκνευρίζει η Άγκυρα το Παρίσι, όχι όμως γύρω απ’ την κύπρο· αλλά στη λιβύη. Απ’ την άλλη μεριά το Παρίσι εκνευρίζει την Άγκυρα: έχει κάνει συμφωνία «στρατιωτικής επιμελητείας» (δηλαδή έχει αποκτήσει βάση) για τα πολεμικά της σε νοτιοκυπριακό Μαρί· μια βάση που δεν έχει σχέση με τη λιβύη· αλλά την συρία, τον λίβανο και το Σουέζ.

Αμοιβαίοι «εκνευρισμοί» με σημεία πύκνωσης που απέχουν μεν μεταξύ τους, βρίσκονται όμως μαζεμένα στη Μεσόγειο. Μήπως γίνεται πόλεμος («χαμηλής έντασης» έστω); Ε;

(φωτογραφία κάτω: Δεν είναι ένας απλός “ναύσταθμος”, δηλαδή “σταθμός πλοίων”. Είναι “ναυτικός ναύσταθμος” δηλαδή “ναυτικός σταθμός πλοίων”… Ουάου!!! Παίζουν και αεροπορικοί ναύσταθμοι;)

Μεσόγειος 7

Παρασκευή 12 Ιούλη. Δύο τουλάχιστον ερωτήματα πρέπει να απαντήσουμε. α) Τι θέλει ο τουρκικός ιμπεριαλισμός στη λιβύη; Και β) Δεν έρχεται η Άγκυρα σε αντίθεση και με την Μόσχα στο λιβυκό πεδίο μάχης αφού η δεύτερη υποστηρίζει επίσης τον Haftar;

Αυτό που λέει δυνατά το τουρκικό καθεστώς είναι ότι θέλει να κάνει συμφωνία οριοθέτησης αοζ με την λιβύη (;;;;!!!!), συνεπώς θέλει μια φιλική κυβέρνηση· και τέτοια είναι η «αναγνωρισμένη». Τα τουρκο-λυβικά όρια αοζ ανήκουν στην ίδια κατηγορία προπαγανδιστικής βλακείας με το θεώρημα περί αοζ του Καστελορίζου! Το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί αυτήν την «αιτιολόγηση» για εσωτερική κατανάλωση.

Το ΑΚP, μετά τις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις του 2011, απέκτησε προνομιακές σχέσεις με τα ισλαμικά – ισλαμοδημοκρατικά αραβικά κόμματα (ή ενίσχυσε ήδη υπαρκτές ιδεολογικές σχέσεις) σ’ όλη την αραβική ζώνη. Μπορεί να έχασε τον ισλαμοδημοκράτη Morsi στο Κάιρο (μετά την χούντα Sisi), αλλά διατηρεί σχέσεις με το “κίνημα Ennahda”, το δεύτερο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα στην τυνησία, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό. To “κόμμα δικαιοσύνης και ανάπτυξης” στη λιβύη (κόμμα της «μουσουλμανικής αδελφότητας») δεν είναι ισχυρό όσο το τυνησιακό, και έχει διάφορα εσωτερικά προβλήματα. Ωστόσο η πλήρης επικράτηση του Haftar θα είναι δικτατορική, και θα βγάλει την μουσουλμανική αδελφότητα ξανά στην παρανομία (όπως ήταν επί Καντάφι).

Αυτό που λογικά επιδιώκει η Άγκυρα στηρίζοντας την «αναγνωρισμένη» είναι αυτό που επιδιώκει και η ίδια η «αναγνωρισμένη», και θα είναι χρήσιμο στο «κ.δ.α.»: συμβιβασμούς εκ μέρους του Haftar, τέτοιους που θα διατηρήσουν μια κάποια πειστική επίφαση δημοκρατίας στη λιβύη. Δύσκολο – εξού και η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη να υποστηρίξει στρατιωτικά την «αναγνωρισμένη».

Εννοείται ότι αν επιτευχθεί μια τέτοια επίφαση, οι τουρκικές επιχειρήσεις θα έχουν κάποιο πεδίο δράσης στη λιβύη. Εξάλλου στην Άγκυρα μιλούν για την «πολιτική για την αφρική»: πράγματι το τουρκικό καθεστώς έχει δείξει ιδιαίτερη φροντίδα για την εξασφάλιση επενδύσεων για τα αφεντικά του τόσο στην υποσαχάρια αφρική όσο και στο Μάγκρεμπ και το σουδάν· όπου έχει εξασφαλίσει (απ’ το προηγούμενο καθεστώς) και στρατιωτική βάση.

Όσο για το ενδεχόμενο τριβής με την Μόσχα; Το ρωσικό καθεστώς είναι ρεαλιστικό και προφανώς καταλαβαίνει τα συμφέροντα των συμμάχων του. Η στήριξή του στον Haftar έχει στόχο την ρωσική «παρουσία» (άμεση ή/και έμμεση) στην κεντρική Μεσόγειο· όχι υποχρεωτικά την πλήρη επικράτησή του. Φυσικά όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι και το Λονδίνο ενοχλούνται βαθύτατα με μια τέτοια προοπτική (ρωσικής εγκατάστασης, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στη λιβύη).

Συνεπώς Μόσχα και Άγκυρα δρουν μάλλον συμπληρωματικά παρά ανταγωνιστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης.

Μεσόγειος 8

Παρασκευή 12 Ιούλη. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την “εστία Γιβραλτάρ”, την ισπανο-αγγλική “τριβή”, που θα ενταθεί αν και εφόσον ο βρετανικός λέων καταφέρει να ξεσφηνώσει απ’ την πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε. πηγαίνοντας προς αναζήτηση των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων. Αλλά καλύτερα να γυρίσουμε στην αρχή της σημερινής αναφοράς.

Το γεγονός ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (με το νοτιοκυπριακό συμπλήρωμά του) είναι αναγκασμένος να υποχωρήσει απ’ τις “ελπίδες που έρχονταν” (με άρωμα γκαζιού) κάτω απ’ τις μασχάλες του ογκόλιθου Κοτζιά και μέσα απ’ τους βρυχηθμούς και την απλοχεριά (προς τις ηπα) του ψεκασμένου είναι κάτι δυσάρεστο για τα ντόπια αφεντικά. Κι όπως δεν έκαναν ποτέ κάτι άλλο χωρίς ισχυρή πίεση απ’ έξω, έτσι και τώρα, σε ότι αφορά τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, θα προσπαθήσουν να ξεγλυστρίσουν θολώνοντας την κατάσταση, αναζητώντας οτιδήποτε συμμαχικό.

Όχι για να γεμίσει η περιοχή με κανονιοφόρους που θα σημαδεύουν την τουρκική επικράτεια! Αυτό είναι απίθανο ακόμα και για ελληνάρες ιμπεριαλ-οραματιστές… Αλλά για να γίνουν οι μικρότεροι κατά το δυνατόν συμβιβασμοί (με την Άγκυρα), διατηρώντας όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες… Για ένα “καλύτερο μέλλον” από άποψη συσχετισμών. (Όπως πάντα).

Θα επανέλθουμε κάποια στιγμή, εστιάζοντας κυρίως στην κύπρο…

Εν τω μεταξύ, όσο πιο πολύ «πυκνώνει» ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος (και) στην περιοχή (χαμηλής έντασης; χαμηλής – αλλά….) τόσο πιο βαριά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου η εργατική πολιτική μαχητική ετοιμότητα και δράση εναντίον του.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…