Κυριακή 14 Ιούλη. Το ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος, ακόμα κι αν δεν είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα (γνώση εκ των προτέρων όμως είχε;) κατάφερε να χώσει επιδεικτικά την ουρά του σ’ αυτό με τον πιο ελεεινό τρόπο, δίνοντας άσυλο με 8 χουντικούς καραβανάδες (απ’ την άλλη όποιος είναι πρόσφυγας ή μετανάστης “μπορεί και να πεθάνει απ’ το κρύο – τι να κάνουμε;”), θα έπρεπε να έχει προκαλέσει σοβαρό κύμα κινηματικής / πολιτικής εχθρότητας… (Μα τι λέμε τώρα; Εδώ άλλα κι άλλα…) Πάντως όπως παντού έτσι κι εδώ η σιωπή είναι συνενοχή.
Ωστόσο υπήρχε (το 2016, το 2017, το 2018) η προσδοκία ότι η Ουάσιγκτον θα καταφέρει να γονατίσει την Άγκυρα· και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα εισπράξει το μερίδιό του… Η συνένοχη σιωπή ήταν 110% εθνικιστική!
Τώρα; Οι ρωσικοί πύραυλοι και τα ραντάρ τους θα είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα κάποια στιγμή τον Οκτώβρη – εφόσον όλα προχωρήσουν κανονικά. Είναι άγνωστο που θα τους εγκαταστήσει το τουρκικό καθεστώς· είναι όμως γνωστό ότι μετακινούνται εύκολα και άμεσα.
Συνεπώς το ότι το ελλαδιστάν χάνει πρακτικά τον εναέριο έλεγχο σ’ όλο το Αιγαίο (και όχι μόνο…) είναι το τίμημα μιας σοβαρής ήττας των ιμπεριαλιστικών του ορέξεων.
Τί θα κάνει;