Month: July 2019

Η μνήμη της λήθης

Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκείνοι που εκ των υστέρων, εύκολα, άκοπα, ρουτινιάρικα θυμούνται την Σρεμπρένιτσα και την βοσνία αλλά ξεχνούν την Γάζα και τη Νακμπά, υπηρετούν τη νεκροφιλία του συστήματος.

Μεσόγειος 1

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι ένα θεωρητικό ενδεχόμενο που σκεφτήκαμε. Είναι βεβαιότητά μας. Το γεγονός ότι η υπόθεση την οποία σχηματικά ας ονομάσουμε (για λόγους συνεννόησης) “υπόθεση Rackete” πέρασε αδιάφορα απ’ τον ορίζοντα των ντόπιων αντιρατσιστών δεν οφείλεται ούτε στο ότι ήταν απασχολημένοι με τις εκλογές (αρκετοί ήταν, αλλά όχι όλοι) ούτε στο ότι δεν άκουσαν κάτι. Ήταν η δυσάρεστη επιβεβαίωση (για άλλη μια φορά) ότι για την πρακτική υπεράσπιση των μεταναστών / προσφύγων καθώς προσπαθούν να περάσουν στο «φρούριο ευρώπη» εκείνοι κι εκείνες που ασχολούνται πραγματικά είναι, σε μεγάλο βαθμό, μέλη μ.κ.ο. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό είναι εξαιρετικά ενοχλητικό και μάλιστα όχι για τα κράτη και την ευρωφασιστική πολιτική αλλά και για τους υποτιθέμενους (πολύ υποτιθέμενους!) αντιπάλους τους: η ίδια σιωπή απλώθηκε πριν κάτι καιρούς γύρω από μια παρόμοια περίπτωση, στα μέρη μας. Ας την πούμε σχηματικά “υπόθεση Mardini”.

Για καλό (των μεταναστών) και για κακό (των ευαίσθητων νάρκισσων που παριστάνουν τους φίλους των μεταναστών) ναι: η “υπόθεση Rackete” είναι σκάνδαλο. Όπως ήταν και η “υπόθεση Mardini”. Υπάρχουν πολλά σ’ αυτές τις υποθέσεις που εκνευρίζουν ανομολόγητα όλους και όλες που την βγάζουν πουλώντας «αντιρατσισμό» και «αντιφασισμό» στις παρέες τους, άντε και σε κανά ντουβάρι, αν και όποτε το θυμηθούν.

Για να συνεχίσουμε, σας θυμίσουμε τα βασικά της «υπόθεσης Rackete», αν τυχόν και στ’ αλήθεια δεν τα ξέρετε. Η 31χρονη γερμανίδα καπετάνισσα Carole Rackete (έμπειρη καπετάνισσα παγοθραυστικών), πιλοτάροντας το ναυαγοσωστικό Sea-Watch 3 με μερικές δεκάδες αφρικάνους μετανάστες / πρόσφυγες που είχε σώσει από πνιγμό στα ανοικτά της λιβύης, αφού επί πολλές ημέρες έπλεε έξω απ’ τα ιταλικά χωρικά ύδατα χωρίς να μπορεί να πιάσει λιμάνι (λόγω των απαγορεύσεων της φασιστικής ιταλικής κυβέρνησης) αποφάσισε να σπάσει τον αποκλεισμό, παρά το γεγονός ότι δύο σκάφη της ιταλικής ακτοφυλακής προσπάθησαν να της κλείσουν τον δρόμο. Κατάφερε να μπει στο λιμάνι της Lampedusa και να ξεμπαρκάρει με ασφάλεια τους πρόσφυγες / μετανάστες. Την έδεσαν, την φυλάκισαν, αλλά αθωώθηκε από ιταλικό δικαστήριο, που έκρινε ότι «δεν έκανε τίποτα παράνομο»…

Πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Rackete ηρωΐδα, πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Mardini ηρωΐδα (εκφράζοντας όμως τον απεριόριστο σεβασμό μας σε όλες και όλους που τολμούν να κινούνται στα όρια της παρανομίας για να σπάσουν τον ευρωπαϊκό πρωτοκοσμικό κανιβαλισμό, ενώ εμείς δεν κάνουμε τίποτα…) αυτές οι «υποθέσεις» δείχνουν πολλά και δυσάρεστα για τον ευρωπαϊκό (και πιο ειδικά για τον ελληνικό) αντιρατσισμό. Για την ελληνική περίπτωση μπορούμε να το πούμε: όσο υπάρχουν Μόριες (που θα τις διαλύσει ποιος λέει; ο ρημαδοΚούλης!) τα αντιρατσιστικά παραμύθια είναι συνένοχα στις δολοφονίες, φυσικές – ηθικές – συναισθηματικές.

Μεσόγειος 2

Πέμπτη 11 Ιούλη. Γιατί στα μέρη μας αυτό το κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν ασκούσε τα θεάρεστα για τους φαιορόζ καθήκοντά του σε βάρος των μεταναστών / προσφύγων; Γιατί στα μέρη μας το άλλο κάθαρμα που λέγεται Καμμένος την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν έκανε τα ίδια; Γιατί στα μέρη μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος στη φαιορόζ αντιμεταναστευτική διαχείρισή του την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική για τις δολοφονίες, τους βιασμούς, την φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά; Γιατί οι φαιορόζ δεν βρέθηκαν ούτε καν την προσχηματική ανάγκη να δώσουν λογαριασμό για τα εγκλήματά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί ο φασισμός περνάει ντούκου αν έχει “προσεγμένο” και “αριστερό” περιτύλιγμα; Ποιοί παριστάνουν τους δήθεν “εχθρούς της κυβερνοαριστεράς” ενώ στην πραγματικότητα είναι αποφύσεις της;

Την απάντηση την ξέρουμε και την ξέρετε. Την έβγαλαν καθαρή τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι επειδή οι “φίλοι των μεταναστών” θεωρήσαν ότι ο νούμερο 1, 2, 3, 4 και 5 στόχος, χωρίς επόμενο, ήταν οι μ.κ.ο. Τόσο απλά: οι “φίλοι των μετανάστων” πέταξαν την μπάλα όσο πιο μακρυά γινόταν, άλλοι συνειδητά και άλλη από απεριόριστη βλακεία, και καθάρισαν. Όχι μόνο οι ίδιοι. Καθάρισαν και το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Κορδώθηκαν όσο κορδώθηκαν, κτύπησαν φιλικά οι μεν τις πλάτες των δε, και πήγαν γι’ άλλα…

Μήπως μέσα στο ροζ “αριστερό συννεφάκι” αυτών των καθαρμάτων της εξουσίας που λέγονται “συριζα” αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν συστηματικά “πρακτικές Σαλβίνι”, σα συνέχεια των ίδιων πρακτικών που έκαναν τα προηγούμενα πρασινομπλέ καθάρματα;

Μήπως η ανάθεση στον στρατό της “επιμελητείας” των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν πρακτικά εγκληματική;

Μήπως τα κρατικά και παρακρατικά κυκλώματα έφαγαν συστηματικά τα λεφτά της ε.ε. που προορίζονταν για τους πρόσφυγες;

Μήπως οι δηλώσεις του Μουζάλα του είδους “ε, τον χειμώνα περιμένουμε να πεθάνουν μερικοί απ’ το κρύο” είναι έγκλημα πρώτης γραμμής;

Μήπως τα βασανιστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά είναι απλά η εισαγωγή στην οργανωμένη εγκληματοποίηση των μεταναστών / προσφύγων στην Αθήνα, όπου προσπαθούν όπως όπως να μαζέψουν λεφτά για να φύγουν απο εδώ;

Μήπως τα “προβλήματα δημόσιας τάξης” στην Αθήνα κατασκευάζονται απ’ το κράτος / παρακράτος (και) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Μήπως οι μετανάστες / πρόσφυγες είναι πρώτη ύλη εκμετάλλευσης απ’ το ενοποιημένο κράτος / παρακράτος στην ελλάδα;

Μήπως η κρατικοποίηση του εγκλήματος αλέθει τις ζωές των Άλλων;

Μήπως… μήπως… Μήπως όλα αυτά και άλλα θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια στόχοι αποφασιστικής αντιρατσιστικής / αντιφασιστικής δράσης;

Όοοοοοχι! Όχι ρε, τρελός είσαι; Άσε μας τώρα, να τρέχουμε!… Οι μ.κ.ο. φταίνε! (Φυσικά τα αφεντικά διάφορων ντόπιων μ.κ.ο είναι χωμένα ως τις ρίζες των μαλλιών τους σ’ αυτήν την εγκληματική διαχείριση. Αλλά σαν τελευταίος τροχός. Δεν έχουν οι μ.κ.ο. τον έλεγχο, τον σχεδιασμό, τη νομική, αστυνομική, στρατιωτική διαχείριση!)

Αφού, λοιπόν, φταίνε (έφταιγαν) οι μ.κ.ο. ξεμπερδεύει ο κάθε ενδιαφερόμενος εύκολα: τις καταγγέλει, και έχει κάνει το “επαναστατικό” καθήκον του! Και, φυσικά, η κάθε Mardini και η κάθε Rackete είναι πολύ ενοχλητικές…

Ο ψευτοαντιρατσισμός σαν «το κινηματικό συμπλήρωμα» του ρατσισμού; Ναι, κάπως έτσι… Όπως, ακριβώς, ο ψευτοαντιφασισμός προωθείται σαν το συμπλήρωμα του ισραηλινού φασισμού και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας… Παχιά λόγια, θεωρίες, παπαριές, ιδεολογικές αντιστροφές, προβοκάτσιες – και στην ούγια με ψιλά γράμματα η υπογραφή: «κράτος»…

(φωτογραφία: Να ένας τρόπος ξεπλύματος του κράτους και του παρακράτους: “συμπυκνώνονται” σε συσκευασία … μ.κ.ο….)

Μεσόγειος 3

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφουμε, θα το επαναλάβουμε – όσο “μάταιο” κι αν είναι. Εδώ και πολύ καιρό στη Μεσόγειο, είτε πρόκειται για την κεντρική είτε για το Αιγαίο, γίνεται ένας πόλεμος “δεύτερης τάξης” σα συνέχεια και συμπλήρωμα των πολέμων που κάνουν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά άμεσα ή μέσω εργολάβων στην αφρική και στη μέση ανατολή. Αυτοί κι αυτές που προσπαθούν να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς το ευρωπαϊκό φρούριο το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν πια είναι οι αποφασισμένοι/ες και θαρραλέοι/ες των δομών ανθρωπιστικής επιμελητείας: των μ.κ.ο. (προερχόμενοι κυρίως απ’ την κεντρική και βόρεια μεριά του φρουρίου).

Οι “αντι-ιμπεριαλιστές”; Οι “αντιρατσιστές”; Οι “αντιφασίστες”; Είναι όλο και περισσότερο μόνο κατ’ όνομα τέτοιοι. Έχουν συνθηκολογήσει, τα έχουν παρατήσει, έχουν συμβιβαστεί με την όλο και πιο ωμή κρατική βία (το να μην αφήνεις πλοίο που έχει σώσει ναυαγούς να δέσει σε λιμάνι είναι έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες…) και… Πώς την παλεύουν; Κάτι βρίσκουν ή/και εφευρίσκουν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους! Φαίνεται ότι η συνείδηση είναι κάτι που κοιμάται νωρίς και βαριά…

Δεν ρωτάμε “γιατί δεν μπαίνουν σε πλοία να κάνουν την δουλειά των μ.κ.ο.”. Δεν ρωτάμε “γιατί δεν περιθάλπτουν τους πρόσφυγες”. Όχι. Ρωτάμε γιατί δεν στοχοποιούν θεωρητικά, πρακτικά, κινηματικά και αδιάλλακτα, σταθερά και μόνιμα (και φυσικά: φτύνοντας οποιαδήποτε “πολιτική υπεραξία”!!!) όλους τους κρίκους της αντιεργατικής ιμπεριαλιστικής προς τα έξω και προς τα μέσα “αλυσίδας”, τους συγκεκριμένους μηχανισμούς δηλαδή που παράγουν και ασκούν είτε την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων προλετάριων είτε την συναίνεση σ’ αυτή τη βία, είτε την εκτροπή της πραγματικότητας, την συκοφάντηση των προσφύγων και όσων τους διασώσουν και την “εγκληματοποίηση” τους.

Η κάθε “γερμανίδα” Rackete και η κάθε “σύρια” Mardini δεν κάνουν απλά «ανθρωπιστικό έργο». Μπαλώνουν (ελάχιστα, μιας και δεν είναι αυτό που τους αναλογεί, ούτε και θα έπρεπε) μια τεράστια τρύπα αντικαθεστωτικής κινηματικής δράσης. Ή, αν το δει κανείς αλλιώς, δείχνουν την απάνθρωπη έκταση και το εγκληματικό βάθος αυτής της τρύπας, για την οποία κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ξέρει τίποτα, «δεν μπορεί», «δεν προλαβαίνει», «έχει ένα πάρτυ μωρέ», «έχω κουραστεί πια», «τώρα κάνω κάτι για μένα», κλπ κλπ.

Αν πούμε ότι αυτή η εγκληματική πολιτική συνενοχή μέσω «απουσίας» είναι δίδυμη της πολιτικής συνενοχής στο διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστίνιων και ότι προέρχονται και οι δύο ακριβώς απ’ την ίδια «κρυφή», ανομολόγητη ιδεολογική μήτρα εξυπηρετώντας ακριβώς το ίδιο ευρύτερο σχέδιο, θα είμαστε υπερβολικοί;

Μεσόγειος 4

Πέμπτη 11 Ιούλη. Γιατί δεν κλήθηκε ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια, αντικυβερνητική διαδήλωση στην Αθήνα αμέσως μετά τα τακτικά ανά καιρούς ρεπορτάζ ξένων μήντια για την κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί τόσοι “κάλυψαν” τον συριζα στη “σαλβίνι” τακτική του κατά των μεταναστών / προσφύγων; Γιατί αγνοοήθηκαν τα σημεία / πρακτικοί στόχοι κινηματικής δράσης ενάντια σ’ αυτόν τον “αριστερό” θεσμικό / κρατικό ρατσισμό;

Είναι ο ναρκισσισμός και η βλακεία που παράγουν την δειλία, ή είναι η δειλία που παριστάνει την “χαζή” για να γλυτώσει και να διαθοθεί;

Όπως και νάχει είμαστε βαριά χρεωμένοι.

Τρίπλες 1…

Τετάρτη 10 Ιούλη. Στα μέσα του περασμένου Απρίλη μια εφημερίδα κυκλοφορούσε με το πιο κάτω “άρθρο γνώμης” (κείμενο του εκδότη της δηλαδή), κάτω απ’ τον προκλητικό τίτλο ώρα για μετάθεση του αμερικανού πρέσβη:

Και ποιος δεν χαίρεται που οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις περνούν μια από τις καλύτερες περιόδους στην ιστορία τους;

Σίγουρα χαιρόμαστε ιδιαίτερα εμείς οι Ελληνοαμερικανοί, που επιθυμούμε έντονα να έχουν οι δυο χώρες μας τις καλύτερες δυνατές σχέσεις, βέβαια μέσα στο πλαίσιο των εθνικών των συμφερόντων.

Εξάλλου, οι αναμνήσεις τής τεχνητής – σε ένα μεγάλο βαθμό – πόλωσης που καλλιέργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις ΗΠΑ σχεδόν καθαρά για πολιτικούς λόγους και που τελικά ζημίωσαν ποικιλότροπα τον ελληνικό λαό, είναι νωπές σε πολλούς από εμάς.

Αρα, λοιπόν, το τελευταίο πράγμα που επιθυμούμε είναι να επιστρέψουμε σε ανάλογες επιζήμιες καταστάσεις. Και για τις δυο πλευρές.

Δεν έχω, δε, κανένα πρόβλημα να προσθέσω ότι η κυβέρνηση Τσίπρα συνέβαλε σημαντικά προς την βελτίωση των σχέσεων των δυο χωρών και την μελλοντική πορεία τους, αφού – αν εξαιρέσει κανείς την πολιτική του «δώστα όλα» – αφαίρεσε από την Αριστερά το αντιαμερικανικό χαρτί της.

Δυστυχώς, όμως, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, ένας ευφυής και συμπαθής άνθρωπος κατά τα άλλα, συμπεριφέρεται σαν χειροκροτητής του κ. Τσίπρα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια νέα, δύσκολη μελλοντικά περίοδο, στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, αυτή την φορά από την δεξιά πλευρά του ελληνικού λαού.

Είναι δύσκολο να ερμηνευτεί αυτή η σχεδόν αδιάφορη για τις μελλοντικές συνέπειες συμπεριφορά του πρέσβη, παρά ως η έμπρακτη ανταμοιβή του κ. Τσίπρα για τις υπηρεσίες που προσφέρει.

Και δεν είναι τώρα η πρώτη φορά που ο πρέσβης το κάνει αυτό.

Το κάνει σε κάθε δύσκολη περίοδο που αντιμετωπίζει ο κ. Τσίπρας, σε σχέση με την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα.

Επεμβαίνει δηλαδή απροσχημάτιστα στα εσωτερικά πολιτικά της χώρας.

Παραβιάζει μια πάγια, διεθνώς αναγνωρισμένη από αιώνες αρχή, από την συμφωνία της Βεστφαλίας (Westphalia), της μη επέμβασης στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας.

Συγκεκριμένα, και για να σιγοντάρει τον Ελληνα Πρωθυπουργό, μπροστά στην κατακραυγή που ξεσηκώθηκε από την επίσκεψή του στα Σκόπια, «βάφτισε» επιτυχές το ταξίδι του.

Και πρόσθεσε:

«Το ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στα Σκόπια αποτελεί ελπίδα προς όλη την Ευρώπη για την ενίσχυση των σχέσεων των λαών της».

Με ποια ιδιότητα τα λέει αυτά; Του πολιτικού αναλυτή ή του προστάτη του κ. Τσίπρα;

Τόσες μεγάλες χάρες του έκανε ο κ. Τσίπρας, που να εκθέτει τον εαυτό του και την κυβέρνηση που εκπροσωπεί;

Τόσες μεγάλες χάρες, που να βάζει «δυναμίτες» στα θεμέλια των ελληνοαμερικανικών σχέσεων;

Μήπως, λοιπόν, έφτασε η ώρα για την μετάθεσή του, πριν κάνει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στις σχέσεις των δύο λαών;

Η εφημερίδα ήταν ο (δεξιός) “εθνικός κήρυκας”, με έδρα στη Ν. Υόρκη, και κοινό την δεξιά της ελληνικής ομογένειας στις ηπα. Και εκείνος που ζητούσε την αντικατάσταση του Pyatt ήταν ο εκδότης της, ονόματι Αντώνης Διαματάρης…

Αν έλειπαν οι δύο τελευταίες φράσεις, η αναφορά περί «επέμβασης στα εσωτερικά άλλης χώρας» και η καταγγελία του “δώστα όλα”, το κείμενο θα μπορούσε να είναι μια κλασσική εκδήλωση γκρίνιας δεξιών προς την Ουάσιγκτον, επειδή δεν τους αγαπάει τόσο όσο τον π.ε.τ. Τσίπρα και το συνάφι του.

Όντως, ο πολιτικά υπεύθυνος της προβοκατόρικης σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου (σαν πρεσβευτής, τότε, των ηπα στην ουκρανία) Geoffrey Pyatt δεν έκρυψε ποτέ την στοργή του για την φαιορόζ κυβέρνηση και τον άκρατο φιλοαμερικανισμό της, όχι μόνο εκ μέρους του ψεκασμένου αλλά, φυσικά, και του π.ε.τ. πρωθυπουργού.

Αλλά να φτάνει η γκρίνια ως το σημείο να ζητιέται η αντικατάστασή του (απ’ την «ομογενειακή δεξιά» στις ηπα αλλά, ίσως, όχι μόνο…); Δεν ήταν κάπως too much αυτό το “go home”;

Τρίπλες 2…

Τετάρτη 10 Ιούλη. Η εν Αθήναις αμερικανική πρεσβεία απάντησε τότε στον κυρ Αντώνη σε εξίσου επιθετικό τόνο, και το πράγμα τέλειωσε εκεί.

Ωστόσο από χτες ο κυρ Αντώνης ο Διαματάρης, ο εκδότης του “εθνικού κήρυκα” στις united states, που ήθελε πριν λίγους μήνες να ξεκουμπιστεί ο Pyatt απ’ την Αθήνα, είναι υπουργός της ρημαδοΚουλοκυβέρνησης (: υφυπουργός με αρμοδιότητα τα θέματα του απόδημου ελληνισμού).

Το λογικό είναι ότι θα «αποκατασταθούν» οι σχέσεις του με τον Pyatt, αφού άλλωστε οι προσανατολισμοί του νο 1 ντόπιου εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και, κατά συνέπεια της «εξωτερικής πολιτικής» του ελληνικού κράτους / παρακράτους (άρα και του ιμπεριαλισμού του) στο πλευρό του america, είναι βασική σταθερά…

Ωστόσο οι φίλες και οι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής θα πρέπει έχουν υπόψη τους δυο τρία πράγματα.

Α) Εδώ και αρκετούς μήνες «δεξιοί» υποστηρικτές αυτού του προσανατολισμού επέμεναν ξανά και ξανά στα στέρεα «ανταλλάγματα» που θα έπρεπε να εξασφαλίσει το ελλαδιστάν απ’ την Ουάσιγκτον, για την συμμετοχή του δίπλα της στα τεκμαινόμενα του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο. Διαφορετικά (έγραφαν) αυτή η συμμαχία είναι επικίνδυνα μονομερής, και θα μας βρει κακό χωρίς όφελος. Ένας απ’ αυτούς τους ανησυχούντες πατριώτες εκλέχτηκε βουλευτής της κουλοδεξιάς: ο πανεπιστημιακός «γεωπολιτικός αναλυτής» Άγγελος Συρίγος…

Β) Είναι πιθανότατα γεγονός ότι τα παρακάλια (προς την Ουάσιγκτον) του ογκόλιθου υπ.εξ. Κοτζιά και οι «πάρε ψοφιοκούναβε πάρε» προσφορές του ψεκασμένου υπ.αμ. κατέληξαν σήμερα πράγματι σ’ αυτό που φοβούνταν οι «δεξιοί» πατριώτες: σε μια τόσο σφικτή άρθρωση του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τον αμερικανικό ώστε πρακτικά ο πρώτος να μην βρίσκει σπουδαία πράγματα να κερδίσει απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ο ψεκασμένος, όταν είχε σχολάσει, το είπε ωμά αναφερόμενος στους ροζ κυβερνοεταίρους του (“τους έχω δέσει με τους αμερικάνους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα”) χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Μπορεί να ήταν ένας απ’ τους ψεκασμένους βερμπαλισμούς. Μπορεί και όχι…

Γ) Η απόδειξη της ας την πούμε «ανισορροπίας» στη σχέση «κόστους – οφέλους» του ως τώρα ελληνικού ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού βρίσκεται μπροστά τα μάτια όλων. Και λέγεται τουρκία. Οι αφελείς (;) υπολογισμοί του ελληνικού βαθέος κράτους, όπως εκφράστηκαν και μεθοδεύτηκαν απ’ τους φαιορόζ, ήταν ότι ο 6ος στόλος θα εμποδίσει το τουρκικό κράτος να βγει στην ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό τον σκοπό (τον αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την περιοχή) στήθηκε η συμμαχία τόσο με το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όσο και με την χούντα του Καΐρου· βούλιαξαν οι διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντάνα· οι 8 χουντοκαραβανάδες που προσπάθησαν ακόμα και να σκοτώσουν τον Erdogan στο αποτυχημένο πραξικόπημα πριν 3 χρόνια ανακηρύχτηκαν, σχεδόν, «αγωνιστές της ελευθερίας»· ο ψεκασμένος προσπάθησε (ευτυχώς αποτυχημένα) να στήσει κάποιες προβοκάτσιες στο Αιγαίο· και διάφορα άλλα…

Αποτέλεσμα; Τζίφος! Αύριο μεθαύριο οι S-400 θα παραληφθούν απ’ την Άγκυρα, σε δύο ή τρεις μήνες θα είναι επιχειρησιακά έτοιμοι, και…

(Στα τελευταία τους ο π.ε.τ. και ο κόκκινος Κατρού σαν υπ.εξ. αναγνώρισαν ίσως τις “αυταπάτες” τους (!!), και άρχισαν να συμφιλιώνονται με το πασίγνωστο στον υπόλοιπο πλανήτη: ότι η Άγκυρα έχει αοζ, και μάλιστα πολύ μεγάλη, στην ανατολική Μεσόγειο…. Και ότι όλα εκείνα τα σπουδαία σχέδια με την αοζ του Καστελόριζου, τις ενωμένες αοζ ελλαδιστάν και νότιας κύπρου και τον θρυλικό east med είναι αέρας κοπανιστός… Αλλά ήταν αργά, και σίγουρα με βάση την αποστολή που οι φαιορόζ είχαν αναλάβει απ’ τις αρχές του 2015, ήταν ακατάλληλοι για «τροποποίηση γραμμής» επί του θέματος…)

Δ) Ο οίκος των Μητσοτάκηδων έχει θεωρηθεί ιστορικά (έως κατηγορηθεί) για «φιλογερμανισμό» – σε σύγκριση, πάντα, με τον «φιλοαμερικανισμό» άλλων οίκων, ρετιρέ, χαμόσπιτων, παραγκών, κλπ. Ο ρημαδοΚούλης έχει υπάρξει μεν προσεκτικός στο ζήτημα, αλλά αν κάποιος παρακολουθούσε τις κινήσεις του σαν «αξιωματική αντιπολίτευση» θα μπορούσε πράγματι να τον εντάξει στην οικογενειακή παράδοση.

Σε καμμία περίπτωση δεν μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής του ελληνικού ιμπεριαλισμού! Απλά ο ρημαδοΚούλης είναι πιο κατάλληλος σε σχέση με τον π.ε.τ. Τσίπρα (του go back miss Merkel!, που αποτελεί σκόπιμη παράφραση του ιστορικού yankees go home!) και το συνάφι του για να προσπαθήσει να εξισορροπήσει κάπως τον άγριο αντιευρωπαϊσμό / φιλοαμερικανισμό της τελευταίας 4ετίας, κάνοντας κάποια “ανοίγματα” τόσο προς το Βερολίνο όσο και προς τη Μόσχα. (Σε καμμία περίπτωση, πάντως, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται στην «υψηλή θέση» που βρέθηκε μετά την διάλυση του «ανατολικού μπλοκ» στα ‘90s….)

Ποιό θα είναι το νόημα μιας τέτοιας τακτικής; Ο παλιός γνωστός κανόνας για τις ύαινες της γεωπολιτικής προσόδου: ανεβάζεις την “αξία” του οικοπέδου σου όταν “παίζεις” σε παραπάνω από ένα ταμπλώ στο πεδίο της σύγκρουσης, για όσο περισσότερο καιρό μπορείς….

Η υπουργοποίηση του “go back mr Pyatt!” κυρ Διαματάρη μπορεί να μην σημαίνει πολλά. Η γρήγορη πρόσκληση της κυρα Μέρκελ προς τον ρημαδοΚούλη για ραντεβού στο Βερολίνο τον ερχόμενο Αύγουστο ίσως να δείχνει κάπως περισσότερα.

Επειδή η ασταμάτητη μηχανή είναι αδιαπραγμάτευτα ενάντια στο κράτος και στ’ αφεντικά χωρίς ιδεολογική / δογματική μυωπία, θα παρακολουθεί τις εξελίξεις. Αν σας ενδιαφέρει το θέμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού keep in touch…

(Αν δεν σας ενδιαφέρει… κακό της κεφαλής σας!)

Τρίπλες 3…

Τετάρτη 10 Ιούλη. Ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός / ιμπεριαλισμός αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε όχι απλά σαν ιδεολογία αλλά και σαν πολιτική τεχνολογία απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων (όχι πάντα με επιτυχία…) εδώ και πάνω από 1,5 αιώνα, σε μια ιστορική περίοδο δηλαδή που όλες οι μείζονες ενδοκαπιταλιστικές διακρατικές συγκρούσεις γίνονταν είτε στην “γηραιά ήπειρο” είτε στην κοντινή της περίμετρο (συμπεριλαμβανόμενης της Μεσογείου και της μέσης Ανατολής). Σ’ αυτήν την περίοδο όπου υπήρχαν περισσότερα του ενός «ταμπλώ», τα αφεντικά του ελληνικού κράτους μπορούσαν να διαπραγματεύονται την «απόδοση» αυτής της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου που είναι η επικράτειά τους σε κανονικό παζάρι.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους (αλλά και ολόκληρης της «δύσης»…) που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός έχει τον έναν πόλο του όχι στην (εν τέλει «ευρωπαϊκή») Μόσχα, όπως έγινε στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου, αλλά σ’ έναν τρίγωνο / τετράγωνο του οποίου η βασική κορυφή βρίσκεται τόσο μακριά όσο το Πεκίνο. Δεν υπάρχει καμμία «παράδοση» (στο ελλαδιστάν σίγουρα όχι!), καμμία «σχολή» ιμπεριαλιστικής σκέψης και μεθόδευσης για το πως ανεβαίνουν οι προσδοκώμενες γεωπολιτικές πρόσοδοι του ελληνικού οικοπέδου όταν η «χοντρή» αντίθεση είναι, σχηματικά, ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και στο Πεκίνο!

Ακόμα και οι εκπρόσωποι του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (οι εφοπλιστές), πάγια προσανατολισμένοι στην προστατευτική συμμαχία τους με μια «μεγάλη ναυτική δύναμη» (πρώτα το Λονδίνο και μετά την Ουάσιγκτον), δεν φαίνονται ικανοί να απαντήσουν με βεβαιότητα για μια γκάμα ζητημάτων που προκύπτουν στην εξέλιξη του 4ου παγκοσμίου πολέμου. Για παράδειγμα: έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εγκατασταθεί η cosco στον Πειραιά (για διάφορους λόγους, που δεν είναι όλοι γνωστοί – κάποια άλλη στιγμή επ’ αυτού). Ωστόσο η γραμμή θαλάσσιας μεταφοράς που φτάνει ως την ανατολική Μεσόγειο περνάει απ’ την Ερυθρά θάλασσα και τον κόλπο του Άντεν… Κι αν οι σύμμαχοι αμερικάνοι ζόριζαν ή έκοβαν αυτή τη γραμμή σε κάποια φάση όξυνσης του αμερικανο-σινικού ανταγωνισμού; Θα ήταν κάτι τέτοιο υπέρ ή κατά των συμφερόντων τους;

Η ερώτηση είναι ενδεικτική. Ενδεικτική του γιατί διάφοροι «πατριώτες» υπηρέτες του ντόπιου ιμπεριαλισμού έχουν τις ανησυχίες τους είτε για τα χειροπιαστά ανταλλάγματα της αμερικανικής συμμαχίας είτε για τις «εναλλακτικές» του – αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοιες. Με σταθερά μειούμενο τον ρόλο του πετρελαίου σαν «στρατηγικής πρώτης ύλης», με την Ουάσιγκτον σε ιμπεριαλιστική παρακμή (ίσως ακόμα πιο επιθετική απ’ την “ακμή” της…) και με ένα παγκόσμιο οικονομικό ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό εκ μέρους του Πεκίνου και των συμμάχων του για την «ευρασία» που είναι σε ικανό βαθμό χερσαίος, το ελληνικό μοντέλο απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων που στα σχεδόν 190 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους στηρίχτηκε στις θαλάσσιες μεταφορές ζορίζεται διπλά. Όχι μόνο απ’ την εμφανή γεωπολιτικο-προσοδική «άνοδο» του «αιώνιου εχθρού» αλλά και σαν μοντέλο αυτό καθαυτό.

Γι’ αυτό λέμε keep in touch… Κι όχι μόνο αντι-πληροφοριακά…

Η κατάργηση…

Τετάρτη 10 Ιούλη. Υπάρχουν “στόχοι” που καλό είναι να επιτυγχάνονται. Υπάρχουν και άλλοι που καλό είναι να διαφεύγουν πάντα στο βάθος του ορίζοντα, για να φωτίζουν τον δρόμο (αφήνοντας πίσω μακρυά σκιά).

Για την δεξιά του ελληνικού καθεστώτος ένας τέτοιος “στόχος – φάρος” είναι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Η ύπαρξή του είναι ήδη πολύχρονος μύθος. Δεν υπάρχει κανένα “άσυλο” για να καταργηθεί… Για παράδειγμα η αστυνομία τάξης (τα ματ) μπαινοβγαίνει κατά βούληση στο θρυλικό ΕΜΠ της Αθήνας στις τακτικές αμοιβαία εκπαιδευτικές συναντήσεις της με μια χούφτα νεαρούς (που έχουν κωδικοποιηθεί σαν “μπαχαλάκηδες”). Αλλά και στα campus, είτε στην Αθήνα είτε στη Σαλονίκη, η αστυνομία μπορεί να μπει και να βγει όποτε θέλει, προτιμότερο undercover, ειδικά τις όχι εκπαιδευτικές ώρες…

Φυσικά μπορεί κάποιος φανατικός της “κατάργησης” να υποστηρίξει ότι συμβαίνουν κι άλλα “κακά” πράγματα στα πανεπιστήμια. Όπως, για παράδειγμα, τα “στέκια” διάφορων φοιτητικών ομάδων και οργανώσεων. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η ύπαρξή τους σαν τέτοια δεν συνιστά κάποιο αδίκημα· η δε “επέμβαση της έννομης τάξης” με πλήρη εξοπλισμό καταστολής μάλλον υπέρ αυτών των ομάδων θα λειτουργούσε παρά εναντίον τους. Και σίγουρα θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην “εύρυθμη λειτουργία” των ιδρυμάτων / ενυδρίων. Η διανόηση δεν τα αντέχει τα διακρυγόνα…

Επιτέλους μια ελάχιστη τιμιότητα κύριοι της καταστολής! Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μια απ’ τις ψυχώσεις που αποκτήσατε απ’ το γεγονός ότι δεν έχετε να αντιπαραθέσετε κάτι ανάλογο του πολυτεχνείου του ’73 (απ’ την μεριά της αριστέρας) που να το πουλήσετε σαν “αγώνα για την δημοκρατία”. Κι αφού σαν μεταχουντική δεξιά δεν έχετε σπουδαία πράγματα να πουλήσετε σαν μαχητική υπεράσπιση της δημοκρατίας, σας έχει κάτσει στο λαιμό το “πανεπιστημιακό άσυλο”, που μέσα στα ψυχοσύνδρομά σας το καταλαβαίνετε σαν μόνιμο κίνδυνο κάποιου μελλοντικού ηρωϊκού έπους που θα σας κοντράρει.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι “καταργήθηκε το άσυλο” και ότι το άρωμα εκπαιδευτικού νεκροταφείου απλώνεται σ’ όλα τα ιδρύματα της επικράτειας. Ας πούμε ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια γίνονται κυριολεκτικά “άσυλα” – ανίατων φιλοδοξιών. Μετά; Τι θα κάνετε μετά ότι δεν θα μπορείτε να “καταργήσετε το άσυλο”; Πως θα βγάζετε το πολιτικό σας πεντεσπάνι χωρίς βαρβάρους;

Μήπως κυνηγώντας την “πάταξη της φοροδιαφυγής”;

Σύντομη διάλεξη περί φασισμού

Τρίτη 9 Ιούλη. Ενώ οι τσατσορούφιανοι στον “δυτικό” κόσμο συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους (αποπληροφόρηση, πρόκληση σύγχυσης, προβοκάτσιες) υπερασπιζόμενοι ακούραστα το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τους πρωτοκοσμικούς συμμάχους του, που και που, μέσα απ’ την εκφασισμένη ισραηλινή κοινωνία, ξεπετάγεται κάτι ή κάποιος για να θυμίσει την πραγματικότητα. Ο φασισμός, φυσικά, έχει και γι’ αυτές τις περιπτώσεις έτοιμη την απάντηση, και οι ναζί υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες που έχουν βρει πολλούς άξιους διαδόχους: “πρόκειται για ψυχοπαθολογικά άτομα” λέει το φασιστικό manual για τους εβραίους και τις εβραίες που μιλούν και δρουν ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ.

Ο Assad Harel, που επαγγέλλεται τον “κωμικό” σε κάποιο ισραηλινό κανάλι, θα πρέπει να είναι τέτοια περίπτωση… Σε έναν τηλεοπτικό μονόλογό του πριν από 2 χρόνια (στις αρχές Μάρτη του 2017) λέει πράγματα απλά, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν από κοινότοπα έως “ανθρωπιστικά”. Περιγράφει όμως σωστά το πιο σημαντικό όπλο μαζικής καταστροφής που εφηύραν οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες και τα αφεντικά τους απ’ την δεκαετία του 1930 και μετά: την συνένοχη αδιαφορία των υπηκόων στα μαζικά κρατικά εγκλήματα.

Εκεί δεν βασίστηκε η εξόντωση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Αυτή η συνένοχη αδιαφορία της πλειοψηφίας των γερμανών υπηκόων δεν ήταν το υπερόπλο ενός καθεστώτος που δεν θα μπορούσε να κρύψει εντελώς τα εγκλήματά του; Το ίδιο ακριβώς παραμένει στο “φιλικό και συμμαχικό” ρατσιστικό ισραήλ…

Και στο “δημοκρατικό” ελλαδιστάν…