Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφουμε, θα το επαναλάβουμε – όσο “μάταιο” κι αν είναι. Εδώ και πολύ καιρό στη Μεσόγειο, είτε πρόκειται για την κεντρική είτε για το Αιγαίο, γίνεται ένας πόλεμος “δεύτερης τάξης” σα συνέχεια και συμπλήρωμα των πολέμων που κάνουν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά άμεσα ή μέσω εργολάβων στην αφρική και στη μέση ανατολή. Αυτοί κι αυτές που προσπαθούν να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς το ευρωπαϊκό φρούριο το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν πια είναι οι αποφασισμένοι/ες και θαρραλέοι/ες των δομών ανθρωπιστικής επιμελητείας: των μ.κ.ο. (προερχόμενοι κυρίως απ’ την κεντρική και βόρεια μεριά του φρουρίου).
Οι “αντι-ιμπεριαλιστές”; Οι “αντιρατσιστές”; Οι “αντιφασίστες”; Είναι όλο και περισσότερο μόνο κατ’ όνομα τέτοιοι. Έχουν συνθηκολογήσει, τα έχουν παρατήσει, έχουν συμβιβαστεί με την όλο και πιο ωμή κρατική βία (το να μην αφήνεις πλοίο που έχει σώσει ναυαγούς να δέσει σε λιμάνι είναι έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες…) και… Πώς την παλεύουν; Κάτι βρίσκουν ή/και εφευρίσκουν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους! Φαίνεται ότι η συνείδηση είναι κάτι που κοιμάται νωρίς και βαριά…
Δεν ρωτάμε “γιατί δεν μπαίνουν σε πλοία να κάνουν την δουλειά των μ.κ.ο.”. Δεν ρωτάμε “γιατί δεν περιθάλπτουν τους πρόσφυγες”. Όχι. Ρωτάμε γιατί δεν στοχοποιούν θεωρητικά, πρακτικά, κινηματικά και αδιάλλακτα, σταθερά και μόνιμα (και φυσικά: φτύνοντας οποιαδήποτε “πολιτική υπεραξία”!!!) όλους τους κρίκους της αντιεργατικής ιμπεριαλιστικής προς τα έξω και προς τα μέσα “αλυσίδας”, τους συγκεκριμένους μηχανισμούς δηλαδή που παράγουν και ασκούν είτε την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων προλετάριων είτε την συναίνεση σ’ αυτή τη βία, είτε την εκτροπή της πραγματικότητας, την συκοφάντηση των προσφύγων και όσων τους διασώσουν και την “εγκληματοποίηση” τους.
Η κάθε “γερμανίδα” Rackete και η κάθε “σύρια” Mardini δεν κάνουν απλά «ανθρωπιστικό έργο». Μπαλώνουν (ελάχιστα, μιας και δεν είναι αυτό που τους αναλογεί, ούτε και θα έπρεπε) μια τεράστια τρύπα αντικαθεστωτικής κινηματικής δράσης. Ή, αν το δει κανείς αλλιώς, δείχνουν την απάνθρωπη έκταση και το εγκληματικό βάθος αυτής της τρύπας, για την οποία κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ξέρει τίποτα, «δεν μπορεί», «δεν προλαβαίνει», «έχει ένα πάρτυ μωρέ», «έχω κουραστεί πια», «τώρα κάνω κάτι για μένα», κλπ κλπ.
Αν πούμε ότι αυτή η εγκληματική πολιτική συνενοχή μέσω «απουσίας» είναι δίδυμη της πολιτικής συνενοχής στο διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστίνιων και ότι προέρχονται και οι δύο ακριβώς απ’ την ίδια «κρυφή», ανομολόγητη ιδεολογική μήτρα εξυπηρετώντας ακριβώς το ίδιο ευρύτερο σχέδιο, θα είμαστε υπερβολικοί;