Month: April 2019

Greek souvlaki riot…

Σάββατο 20 Απρίλη. Υπάρχουν τα διάφορα, υπάρχουν και τα αδιάφορα. Υπάρχουν τα ιερά, υπάρχουν τα όσια, υπάρχουν και τα ιερά πούναι μαζί και όσια. Το πιτόγυρο και το πίτα – καλαμάκι είναι ένα απ’ τα τελευταία· αν και ένα καλό ποσοστό των πελατών των σουβλαδίτζικων είναι vegetarian (ή άφραγκοι): χωρίς κρέας, μόνο πατάτες και αλοιφές…

Αλλά, για τον χαβαλέ του πράγματος, για τις selfies και για τα «ήμουν κι εγώ εκεί», ενδεχομένως και για την απελευθέρωση της (αναμφίβολα) καταπιεσμένης συνθηματολογικής / ποιητικής ικανότητας του πλήθους, μια πανεθνική και πανταξική συγκέντρωση για τα σουβλάκια (ενάντια στην αύξηση της τιμής τους στα ψητοπωλεία) είναι αυτό που χρειάζεται ο λαός και ο τόπος. Είναι άνοιξη, τα λουλούδια ανθίζουν, οι μελισσούλες πετάνε – καιρός να πεταχτούν και μερικές καλές έμμετρες «μαλακιούλες». Η ημερομηνία είναι σωστή: να έχει τελειώσει η νηστεία (για όσους την κάνουν), νάχουν ανάψει οι σούβλες και τα κοκορέτσια. Και ο τόπος διαμαρτυρίας; Ιδανικός! Η πλατεία Συντάγματος… Θα πρέπει να παραταχτούν στην περίμετρο της συμβολικής πολιτικής καρδιάς της πόλης όλες οι καντίνες. Φτιάχνοντας «βρώμικα» σε τιμή κόστους. Για όλο το λαό!

Διεθνής είδηση θα γίνει – καμμία αμφιβολία. Αν κάποιοι φορέσουν και κίτρινα γιλέκα η διεθνοποίηση θα είναι … to the point!

(Πολλά έχουμε κάνει κι ακόμα περισσότερα έχουμε δει. Εμπρηστικά πιτόγυρα (μολότοφ με τζατζίκι) όχι. Ανοίγεται όμως πεδίο δράσης λαμπρό!

Ανοίγεται επίσης η δυνατότητα μιας δυναμικής, σκληρής αντισπισιστικής αντισυγκέντρωσης. Ή, ίσως, μιας “τελικής αναμέτρησης”…)

… against Mediterranean tide

Σάββατο 20 Απρίλη. Είναι καλό που οι πανέλληνες έχουν σε υψηλή προτεραιότητα το στομάχι τους (όχι, όμως, σε τόσο υψηλή ώστε να μαγειρεύουν). Γιατί θα μπορούσαν να ανησυχούν για την άλλη άκρη του πεπτικού τους συστήματος – με το συμπάθειο.

Υπάρχουν κάποια ανησυχητικά στοιχεία για το τελευταίο – παρότι το φιλότιμο φαιορόζ γκουβέρνο προσπαθεί να ξεγελάσει την γεωπολιτική πραγματικότητα του 4ου παγκόσμιου σκαρώνοντας διάφορες «τριμερείς» συναντήσεις στα πέριξ (Αθήνα και Λευκωσία εμφανίζονται πάντα μαζί, μπας και πείσουν ότι έχουν έναν κάποιο καπιταλιστικό όγκο), εκτός των στρατηγικών τέτοιων.

Η πρώτη περίπτωση είναι του σύμμαχου, φίλου και αδελφού χουντοκαραβανά Sisi. Ισχύει εδώ και δεκαετίες (η ασταμάτητη μηχανή είχε, απλά, υποχρέωση να το θυμίσει, και το έχει κάνει έγκαιρα) ότι η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού καθεστώτος δεν ήταν ποτέ «φανατικά φιλοδυτική» – εν προκειμένω φιλοαγγλική ή/και φιλοαμερικάνικη. Το Κάιρο παίζει σε όσα ταμπλώ είναι διαθέσιμα, και έχει το σχετικό know how για τέτοιο παιχνίδι. Σε ότι αφορά την γειτονική λιβύη για παράδειγμα κινείται συγχρονισμένο με το Παρίσι και τη Μόσχα – αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του Λονδίνου ή/και της Ουάσιγκτον.

Αυτό θα ήταν δευτερεύον αν δεν συνέβαινε το Κάιρο να «αποχωρήσει» πρόσφατα απ’ τον σχεδιασμό του «αραβικού νατο» (κατά της Τεχεράνης) που προωθούσε ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Παρά τις στρατιωτικές του ασκήσεις παρέα με τον ελληνικό, ο αιγυπτιακός στρατός δεν είναι ιδιαίτερα αξιόμαχος: όπως συμβαίνει με όλες τις χούντες, είναι ικανός μόνο στην «εύκολη δουλειά» της εσωτερικής καταστολής… Παρ’ όλα αυτά είναι (ήταν) ο μακράν μεγαλύτερος και καλύτερα εξοπλισμένος υποψήφιος για την κουστωδία του «αραβικού νατο». Χωρίς αυτόν, «αραβικό νατο» γιοκ! Όσο κι αν οι μισθοφόροι πιλότοι του Ντουμπάι εκπαιδεύονται παρέα με ισραηλινούς στο φιλόξενο ελλαδιστάν.

Η αποχώρηση του χουντοκαραβανά Sisi απ’ τον αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικό σχεδιασμό κατά της Τεχεράνης έχει κάποιες εξηγήσεις (δεν θα τις παραθέσουμε εδώ)· κυρίως, όμως, είναι επίδειξη ρεαλισμού. Απ’ την άλλη μεριά καταστρέφει τον δεύτερο κύκλο στρατιωτικής οχύρωσης της ανατολικής Μεσογείου. Κατά συνέπεια το θέμα αφορά και τις ελπίδες ή/και τους σχεδιασμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που κινείται στη γραμμή Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ.

Δεν είναι, όμως, μόνο το Κάιρο. Είναι και η Βηρυτός. Ο plus 1 της συμμορίας των 3, ο γνωστός «πομπηίας», πήγε στη διάρκεια μιας μεσανατολικής τουρνέ του στη Βηρυτό πριν ένα μήνα. Στις 22 και στις 23 Μάρτη. Για να τρίξει τα δόντια στο λιβανέζικο καθεστώς, εναντίον κατ’ αρχήν της Χεζμπ’ αλλάχ, μετά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου, και εν τέλει κατά του υπόλοιπου μπλοκ της Αστάνα. Απέτυχε μετ’ επαίνων. Λίγες μέρες μετά ο λιβανέζος πρόεδρος Aoun υπέγραφε συμφωνίες στη Μόσχα με την rosneft για την επέκταση των πετρελαϊκών υποδομών του λιβάνου. Ακόμα χειρότερα: ρωσικές εταιρείες είναι πολύ πιθανό να κλείσουν συμβόλαια «έρευνας και ανάπτυξης» υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη λιβανέζικη αοζ – δύο εκ των οποίων, όμως, βρίσκονται σε μια περιοχή που το Τελ Αβίβ θέλει να κλέψει σε βάρος της Βηρυτού, αξιοποιώντας (εκτός διεθνούς νομιμότητας, αλλά…) μια συμφωνία οριοθέτησης των αοζ με … την Λευκωσία.

Σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις υπάρχουν στέρεα τωρινά δεδομένα, όπως υπάρχουν και πολλά «θα». Στο συνδυασμό τους ωστόσο επιβεβαιώνουν επίμονα μια τάση που καθόλου δεν αρέσει στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, και στον υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ: την αυξανόμενη «επιρροή» τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου (και των συμμάχων τους), κατ’ αρχήν σε project οικονομικού ενδιαφέροντος, τα οποία όμως αν χρειαστεί (το Καράκας είναι ένα καλό παράδειγμα) έχουν και στρατιωτική ουρά. Η παροχή «στρατιωτικών διευκολύνσεων» (όχι βάσεων, για όνομα του θεού!) στον ρωσικό στρατό τόσο απ’ το λιβανέζικο όσο και από το αιγυπτιακό καθεστώς είναι πάντα πάνω στο τραπέζι, έστω κι αν δεν εμφανίζεται σαν άμεση προτεραιότητα.

Όλα αυτά είναι «μπερδεμένα». Διάφορα κι αδιάφορα. Γιατί να διαδηλώσει το πλήθος στο Σύνταγμα κατά της κρεατομηχανής της εθνικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής; Καλύτερα να διαδηλώσει για το ακριβό κρέας στα σουβλάκια.

Εδώ που τα λέμε: το κρέας των υπηκόων πάντα φτηνό ήταν. Και γίνεται φτηνότερο όσο περνάει ο καιρός. Δεν θα ακριβύνει…

Η σάρκα των συναισθημάτων, της ηθικής, της πολιτικής και διανοητικής ακεραιότητας – αυτή η σάρκα είναι που ψήνεται, κομματιάζεται, και σερβίρεται «τυλιχτή» πρώτη πρώτη.

Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ – και περισσότερα

Σάββατο 20 Απρίλη. Τις επόμενες ημέρες (η ακριβής ημερομηνία δεν λέγεται, για λόγους ασφαλείας…) ο Kim της Πγιονγκγιάνγκ θα συναντήσει τον Putin της Μόσχας – επισκεπτόμενος «κάπου» την ρωσία. (Ίσως το Βλαδιβοστόκ). Ουάου! Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση – και η διεθνής συγκυρία θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει «αναγκαία». Αν όχι για την ουσία, σίγουρα για τις εντυπώσεις.

Η ρωσία έχει σύνορα με την βόρεια κορέα. Χερσαία σύνορα που δεν ελέγχονται απ’ την Ουάσιγκτον είναι (ή μπορεί να γίνουν) πολύτιμα. Όχι, δεν εννοούμε ότι η Μόσχα θα σπάσει τις κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ – το κάνει ήδη.

Νοτιότερα ίσως μπαίνει σε κίνηση μια διαδικασία με ιστορικό βάθος και τωρινό πολιτικό βάρος. Εκατόν τρεις (103) βιετναμέζοι, επιζώντες του πολέμου στο βιετνάμ ή/και μέλη των οικογενειών τους, απ’ τους 9000 που σφάχτηκαν απ’ τον νοτιοκορεατικό στρατό (σύμμαχο, τότε, του αμερικανικού) σε 17 (βορειο)βιετναμέζικα χωριά, ζητούν απ’ την κυβέρνηση του Moon να αναγνωρίσει την σφαγή, να ερευνήσει για τους υπεύθυνους, μια επίσημη συγγνώμη και αποζημιώσεις.

Υπάρχει ήδη νοτιοκορεατικό κίνημα υπέρ τους· και δεν αποκλείεται ο Moon να ανταποκριθεί σε κάποιοα βαθμό (ειδικά όταν η Σεούλ μαζί με την Πγιονγκγιάνγκ έχουν ανάλογες δίκαιες αξιώσεις σε βάρος του Τόκιο για την κατοχή της κορεατικής χερσονήσου). Το ενδιαφέρον (το δικό μας οπωσδήποτε) βρίσκεται όμως πιο πέρα: στη σχέση του τωρινού βιετναμέζικου καθεστώτος με την Ουάσιγκτον και στις εύλογες μνήμες (και όχι μόνο) των αμερικανικών σφαγών εκεί, απ’ το 1962 ως το 1975. Η απαίτηση απέναντι στη Σεούλ θα πρέπει να είναι ο προπομπός των απαιτήσεων απέναντι στην Ουάσιγκτον – κι αυτές οι τελευταίες, αν ποτέ διατυπωθούν, θα είναι τέτοιου μεγέθους ώστε δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τις συνέπειές τους…

Το καθεστώς της νότιας κορέας ήταν δικτατορικό συνεχώς ως το 1987 – «προϊόν», αν μπορεί κανείς το πει έτσι, του διαρκούς 3ου παγκόσμιου πολέμου στην ανατολική ασία, και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η διαίρεση της κορεατικής χερσονήσου είναι το έσχατο απομεινάρι εκείνης της εποχής· το οποίο η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει με νύχια και δόντια.

Οι απαιτήσεις των 103 βιετναμέζων σημαίνει πολύ περισσότερα από μια υπόθεση «εθνικής δικαίωσης» όπως, ίσως, νομίζουν όσοι σκέφτονται ελληνικά. Είναι ανάκληση όλης της ιστορίας μιας μεγάλης έκτασης της ανατολικής ασίας κάτω απ’ τις προσταγές, της αρβύλες και τις βόμβες της Ουάσιγκτον και των τότε συμμάχων της (σαν διάδοχης αποικιοκρατικής δύναμης μετά την γαλλία, την αγγλία, την ολλανδία…)

Το τι μπορεί να πυροδοτήσει μια τέτοια ανάκληση της ανατολικοασιατικής συλλογικής μνήμης σε μια ιστορική περίοδο όπου η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κρατήσει την επιρροή της εκεί απειλώντας νέους πολέμους, θα φανεί. Σιγά σιγά ή και πιο γρήγορα.

Εβραίοι ενάντια στον εθνικισμό

Παρασκευή 19 Απρίλη. Η κρατική δημαγωγία και τα τσιράκια της προσπαθούν να επιβάλλουν την απαγόρευση: καμμία κριτική στον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους, καμμία υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης, είναι «αντισημιτισμός».

Τους ξεβρακώνει και η Ιστορία! Σήμερα το βράδυ στις 7.30 (αυστηρά), στο ΕΜΠ, καθώς εξελίσσεται το project Παρασκευές για την Παλαιστίνη / ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει την ιστορία δύο εβραϊκών αντι-εθνικιστικών οργανώσεων. Της Bund, της μεγάλης σοσιαλιστικής οργάνωσης των εβραίων εργατών της ανατολικής Ευρώπης στις πρώτες δεκαετίες του του 20ου αιώνα. Και της Matzpen, της δυναμικής ισραηλινής / αραβικής οργάνωσης της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του ’60….

Η γνώση είναι δύναμη!

Προκλήσεις και προκλησάρες

Παρασκευή 19 Απρίλη. Αν τουρκικά αεροπλάνα πετούν περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά απ’ το ελικόπτερο που μεταφέρει έναν έλληνα αρχικαραβανά στα Δωδεκάνησα, αυτό είναι «πρόκληση»; Μα τι λέτε; Εδώ την άλλη φορά πετούσαν 6,5 χιλιόμετρα μακριά απ’ το πρωθυπουργικό αεροπλάνο (δεν τα έβλεπες ούτε με κυάλια) και ο π.ε.τ. αυτοχρίστηκε «εθνικός ήρωας» (που γλύτωσε απ’ του αιώνιου εχθρού τα δόντια…)· στα 2 χιλιόμετρα θα κολλήσουμε;

Παραλίγο! Παραλίγο να μείνουμε χωρίς πρωθυπουργό και χωρίς ΓΕΣ!

Χωρίς πλεονέκτημα έδρας

Παρασκευή 19 Απρίλη. Μπας και δεν το είπαμε; Το είπαμε. Πριν σχεδόν 4 βδομάδες, στις 27 Μάρτη (: προσοχή, ξανάρχονται οι εκπρόσωποι). Τι είπαμε;

… (Ποιά είναι η πιο διάσημη διεθνώς τρέχουσα ελληνική λέξη; Μαλακία! Θα έπρεπε να γίνει το νούμερο 1 εθνικό εξαγώγιμο προϊόν! Διότι αυτοί του φαιορόζ γκουβέρνου είναι ικανοί να πιστεύουν ότι με τον κυρ Πέτρο στο ψηφοδέλτιό τους κοντράρουν τον asset 1 και τον ρημαδοΚούλη…)

Τώρα ο asset 1 αντεπιτίθεται (όντας προφανώς σε αποστολή…), μέσα σ’ έναν όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά πάντως ικανό χειρισμό στον οποίο εμπλέκονται διάφοροι (και πρώην «φίλοι» δημαγωγοί, «φίλοι» του φαιορόζ γκουβέρνου εννοούμε…). Φυσικά ο asset 1 (και όχι μόνον αυτός) ξέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα είπε χτες. Ας πούμε ότι εκτόξευσε προειδοποιητικές βολές…

Να επαναλάβουμε πολύ περιληπτικά το πνεύμα όσων γράφουμε απ’ τις αρχές του 2015 (αναλυτικότερα στο χάρτινο Sarajevo, στην ασταμάτητη μηχανή με την συντομία των σχολίων): όταν βλέπεις «αριστερούς» (κατά δήλωσή τους…) να αγκαλιάζονται και να ξαναγκαλιάζονται με φασίστες για να κυβερνήσουν, κι εσύ απλά κρατάς την μύτη σου (επειδή, συν τοις άλλοις, το βαθύ κράτος / κόμμα της δραχμής έχει αμολήσει έναν Γιάνη, πράγμα που τονώνει την βλαμμένη «εθνική» ή/και «επαναστατική» περηφάνειά σου) έχεις όλα τα προσόντα του χρήσιμου ηλίθιου. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι το βαθύ κράτος και τις τακτικές του όταν εμφανίζεται πεντακάθαρα μπροστά σου, δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. Κι αυτό έγινε – και τέλειωσε – απ’ τις 5 Μάη του 2010 ως τις 26 Γενάρη του 2015. Με διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς…

Μοιάζει να συνδέουμε «ετερόκλητα» δεδομένα… Όχι! Υπάρχει ένα «μαύρο δίκτυο» που συνδέει αυτά τα «ετερόκλητα». Ένα «μαύρο δίκτυο» του οποίου η γενική επίγνωση απ’ την μεριά μας επέτρεψε πριν 4 βδομάδες να υπονοήσουμε: καλά, θα πέσει γέλιο…

Και πέφτει… Για παράδειγμα, αυτό το περί «μεταχρονολογημένων αποκαλύψεων» (υπάρχουν και «προχρονολογημένες αποκαλύψεις»; απ’ όσο ξέρουμε μόνο μία και διάσημη: η Αποκάλυψη του Ιωάννη…) έχει την ίδια γραμματική και νοηματική προέλευση με την «διάτρηση», και άλλες καινούργιες και ολόφρεσκιες λέξεις της εξουσίας… Το σίγουρο όμως είναι ένα: το noor 1 είναι υπόθεση του καλοκαιριού του 2014, πριν απ’ τα θερμά και φιλικά σούρτα φέρτα του asset 1 στο παλάτι… Οι τωρινές φαιορόζ καταγγελίες για τους 2 τόνους πρέζα του noor 1 είναι, λοιπόν, όχι «μεταχρονολογημένες» αλλά συνένοχα καθυστερημένες. Και δεν είναι η μοναδική συνενοχή αυτή.

Υπάρχουν, τελικά, και σοβαρά έως πολύ σοβαρά ζητήματα στο βάθος…

(Αν τα πιο πάνω σας φαίνονται «ιερογλυφικά» φταίει πως έτσι ακριβώς πρέπει να φαίνονται! Η αποκωδικοποίηση θέλει τον κόπο της· και ιστορική γνώση…)

Τίνος αιώνα το deal;

Παρασκευή 19 Απρίλη. Ήταν πριν ένα χρόνο ή μήπως πριν ενάμισυ; Προς τα πίσω ο χρόνος της αποκάλυψης του περιβόητου «deal του αιώνα» που μαστορεύει η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί τους, χάνεται μέσα στην ομίχλη. Η πανηγυρική αναγγελία του έχει ανακοινωθεί τουλάχιστον 4 φορές ως τώρα (μπορεί και παραπάνω, έχουμε χάσει στο μέτρημα) και πάντα αναβάλλεται. Φυσικά οι αιώνες δεν τελειώνουν. Και έχουν απεριόριστη υπομονή και κανένα φθόνο μεταξύ τους…

Η πιο πρόσφατη αναγγελία για το “deal” ήταν «αμέσως μετά τις εκλογές, για να μην τις επηρεάσουμε». Τις (ας πούμε) εκλογές στο Τελ Αβίβ, στις 9 Απρίλη – συγκινητική η δημοκρατική ευαισθησία του βασιλικού γαμπρού Jared Kushner…

Αλλά το «μετά τις εκλογές» φτάνει μέχρι «πριν τις επόμενες». Ο βασιλογαμπρός ξανα-ανέβαλε την ανακοίνωση για κάπου τον Ιούνη. Τι του λείπει απ’ το σχέδιό του; Νέος είναι, πλούσιος είναι, άτυπος υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν είναι, τι του λείπει;

Χάνει λάδια;

Σε περίπτωση που σας χρειαστεί

Παρασκευή 19 Απρίλη. Κολλήσατε στη λάσπη, στο χιόνι, στην άμμο και χρειαζόσαστε τράβηγμα; Χρειαζόσαστε κουβάλημα ή άλλες βαριές δουλειές; Το ρομποτικό τετράποδο (άλλοι λένε ότι είναι σκύλος, άλλοι ότι είναι μουλάρι…) της Boston Dynamics, με όνομα SpotMini, βγαίνει πλέον απ’ τις γραμμές παραγωγής και δέχεται παραγγελίες. Ζυγίζει 30 κιλά, έχει ύψος 80 πόντους, μπορεί να σηκώσει γύρω στα 15 κιλά (για κουβάλημα απ’ το σούπερ μάρκετ μια χαρά είναι!), μπορεί να πιάσει ή/και να σηκώσει πράγματα χάρη στους βραχίονές του με 5 βαθμούς ελευθερίας, έχει κάμερες stereo και βάθους πεδίου, αισθητήρες θέσης / δύναμης στα πόδια του, δεν τρώει, δεν χέζει, έχει όλες τις χάρες της ρομποτικής – και κάτι ακόμα, εφιαλτικό: σοβαρές πιθανότητες να «πιάσει» στην αγορά… Είτε σ’ αυτή τη μορφή του, είτε σε κάποια διάδοχη.

Το τρέχον μοντέλο δεν δαγκώνει, αλλά μην αποκλείσετε στο κοντινό μέλλον να δείτε ταμπέλες σε πλούσιες αυλόπορτες του είδους «Caution! Spot inside!». Κι άμα σε φερμάρει το SpotMini…

Εν τω μεταξύ, προς το παρόν, η εταιρεία το διαφημίζει σαν χρήσιμο στο κτίσιμο πυραμίδων: στη δεκάδα (με τιμή χοντρικής) τα SpotMini μπορούν να σέρνουν ογκώδεις πέτρες πάνω σε καρούλια (με μια ελάχιστη ανηφόρα μιας μοίρας…) χωρίς μαστίγια και παρόμοια βία – και με στρατιωτικό βηματισμό, που πείθει για την αξία του πράγματος…

Δεν σας θυμίζουν τεράστιες ακρίδες;

Η πίσω αυλή

Πέμπτη 18 Απρίλη. … Σήμερα με υπερηφάνεια το δηλώνουμε, για να το ακούσουν όλοι: το δόγμα Monroe είναι ζωντανό και μια χαρά… Τάδε έφη ο σύμβουλος ασφαλείας Bolton. Το βροντοφωνάζει όμως για να το ακούσει ο ίδιος: η λατινική αμερική έχει πάψει προ πολλού να είναι η «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον, κι αυτό πολλά χρόνια πριν φτάσει στο Καράκας ή στην Αβάνα ρωσικός ή/και κινέζικος στρατός.

Απόδειξη είναι τα μέτρα τιμωρίας που παίρνει η Ουάσιγκτον. Μπήκε και η κούβα στον κατάλογο της «οργανισμού κρατών στο ένα πόδι» (απο ‘δω και στο εξής ο.κ.ε.π.), αντιστρέφοντας την πολιτική των δημοκρατικών επί Obama, που ήταν υπέρ της σταδιακής εξομάλυνσης των σχέσεων ηπα – κούβας. Γιατί είναι αυστηρό το ψοφιοκουναβιστάν απέναντι στην Αβάνα; Επειδή υποστηρίζει το Καράκας… Και απέναντι στη Μανάγκουα; Επειδή έχει φιλικές σχέσεις με την Αβάνα…

Αυτό δεν είναι έκφραση του «ελέγχω την πίσω αυλή μου». Αλλά του ότι «δεν ξέρω τι να κάνω με τα ζιζάνια που πολλαπλασιάζονται στον κήπο μου»…. Κι όταν το Πεκίνο καταδέχεται να σχολιάσει τις καταγγελίες του ψοφιοκουναβιστάν για τα κινεζικά ζιζάνια στη λατινική αμερική απαντάει: αυτά είναι βλακείες…

Cool…