Σάββατο 20 Απρίλη. Υπάρχουν τα διάφορα, υπάρχουν και τα αδιάφορα. Υπάρχουν τα ιερά, υπάρχουν τα όσια, υπάρχουν και τα ιερά πούναι μαζί και όσια. Το πιτόγυρο και το πίτα – καλαμάκι είναι ένα απ’ τα τελευταία· αν και ένα καλό ποσοστό των πελατών των σουβλαδίτζικων είναι vegetarian (ή άφραγκοι): χωρίς κρέας, μόνο πατάτες και αλοιφές…
Αλλά, για τον χαβαλέ του πράγματος, για τις selfies και για τα «ήμουν κι εγώ εκεί», ενδεχομένως και για την απελευθέρωση της (αναμφίβολα) καταπιεσμένης συνθηματολογικής / ποιητικής ικανότητας του πλήθους, μια πανεθνική και πανταξική συγκέντρωση για τα σουβλάκια (ενάντια στην αύξηση της τιμής τους στα ψητοπωλεία) είναι αυτό που χρειάζεται ο λαός και ο τόπος. Είναι άνοιξη, τα λουλούδια ανθίζουν, οι μελισσούλες πετάνε – καιρός να πεταχτούν και μερικές καλές έμμετρες «μαλακιούλες». Η ημερομηνία είναι σωστή: να έχει τελειώσει η νηστεία (για όσους την κάνουν), νάχουν ανάψει οι σούβλες και τα κοκορέτσια. Και ο τόπος διαμαρτυρίας; Ιδανικός! Η πλατεία Συντάγματος… Θα πρέπει να παραταχτούν στην περίμετρο της συμβολικής πολιτικής καρδιάς της πόλης όλες οι καντίνες. Φτιάχνοντας «βρώμικα» σε τιμή κόστους. Για όλο το λαό!
Διεθνής είδηση θα γίνει – καμμία αμφιβολία. Αν κάποιοι φορέσουν και κίτρινα γιλέκα η διεθνοποίηση θα είναι … to the point!
(Πολλά έχουμε κάνει κι ακόμα περισσότερα έχουμε δει. Εμπρηστικά πιτόγυρα (μολότοφ με τζατζίκι) όχι. Ανοίγεται όμως πεδίο δράσης λαμπρό!
Ανοίγεται επίσης η δυνατότητα μιας δυναμικής, σκληρής αντισπισιστικής αντισυγκέντρωσης. Ή, ίσως, μιας “τελικής αναμέτρησης”…)