Σάββατο 20 Απρίλη. Είναι καλό που οι πανέλληνες έχουν σε υψηλή προτεραιότητα το στομάχι τους (όχι, όμως, σε τόσο υψηλή ώστε να μαγειρεύουν). Γιατί θα μπορούσαν να ανησυχούν για την άλλη άκρη του πεπτικού τους συστήματος – με το συμπάθειο.
Υπάρχουν κάποια ανησυχητικά στοιχεία για το τελευταίο – παρότι το φιλότιμο φαιορόζ γκουβέρνο προσπαθεί να ξεγελάσει την γεωπολιτική πραγματικότητα του 4ου παγκόσμιου σκαρώνοντας διάφορες «τριμερείς» συναντήσεις στα πέριξ (Αθήνα και Λευκωσία εμφανίζονται πάντα μαζί, μπας και πείσουν ότι έχουν έναν κάποιο καπιταλιστικό όγκο), εκτός των στρατηγικών τέτοιων.
Η πρώτη περίπτωση είναι του σύμμαχου, φίλου και αδελφού χουντοκαραβανά Sisi. Ισχύει εδώ και δεκαετίες (η ασταμάτητη μηχανή είχε, απλά, υποχρέωση να το θυμίσει, και το έχει κάνει έγκαιρα) ότι η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού καθεστώτος δεν ήταν ποτέ «φανατικά φιλοδυτική» – εν προκειμένω φιλοαγγλική ή/και φιλοαμερικάνικη. Το Κάιρο παίζει σε όσα ταμπλώ είναι διαθέσιμα, και έχει το σχετικό know how για τέτοιο παιχνίδι. Σε ότι αφορά την γειτονική λιβύη για παράδειγμα κινείται συγχρονισμένο με το Παρίσι και τη Μόσχα – αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του Λονδίνου ή/και της Ουάσιγκτον.
Αυτό θα ήταν δευτερεύον αν δεν συνέβαινε το Κάιρο να «αποχωρήσει» πρόσφατα απ’ τον σχεδιασμό του «αραβικού νατο» (κατά της Τεχεράνης) που προωθούσε ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Παρά τις στρατιωτικές του ασκήσεις παρέα με τον ελληνικό, ο αιγυπτιακός στρατός δεν είναι ιδιαίτερα αξιόμαχος: όπως συμβαίνει με όλες τις χούντες, είναι ικανός μόνο στην «εύκολη δουλειά» της εσωτερικής καταστολής… Παρ’ όλα αυτά είναι (ήταν) ο μακράν μεγαλύτερος και καλύτερα εξοπλισμένος υποψήφιος για την κουστωδία του «αραβικού νατο». Χωρίς αυτόν, «αραβικό νατο» γιοκ! Όσο κι αν οι μισθοφόροι πιλότοι του Ντουμπάι εκπαιδεύονται παρέα με ισραηλινούς στο φιλόξενο ελλαδιστάν.
Η αποχώρηση του χουντοκαραβανά Sisi απ’ τον αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικό σχεδιασμό κατά της Τεχεράνης έχει κάποιες εξηγήσεις (δεν θα τις παραθέσουμε εδώ)· κυρίως, όμως, είναι επίδειξη ρεαλισμού. Απ’ την άλλη μεριά καταστρέφει τον δεύτερο κύκλο στρατιωτικής οχύρωσης της ανατολικής Μεσογείου. Κατά συνέπεια το θέμα αφορά και τις ελπίδες ή/και τους σχεδιασμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που κινείται στη γραμμή Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ.
Δεν είναι, όμως, μόνο το Κάιρο. Είναι και η Βηρυτός. Ο plus 1 της συμμορίας των 3, ο γνωστός «πομπηίας», πήγε στη διάρκεια μιας μεσανατολικής τουρνέ του στη Βηρυτό πριν ένα μήνα. Στις 22 και στις 23 Μάρτη. Για να τρίξει τα δόντια στο λιβανέζικο καθεστώς, εναντίον κατ’ αρχήν της Χεζμπ’ αλλάχ, μετά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου, και εν τέλει κατά του υπόλοιπου μπλοκ της Αστάνα. Απέτυχε μετ’ επαίνων. Λίγες μέρες μετά ο λιβανέζος πρόεδρος Aoun υπέγραφε συμφωνίες στη Μόσχα με την rosneft για την επέκταση των πετρελαϊκών υποδομών του λιβάνου. Ακόμα χειρότερα: ρωσικές εταιρείες είναι πολύ πιθανό να κλείσουν συμβόλαια «έρευνας και ανάπτυξης» υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη λιβανέζικη αοζ – δύο εκ των οποίων, όμως, βρίσκονται σε μια περιοχή που το Τελ Αβίβ θέλει να κλέψει σε βάρος της Βηρυτού, αξιοποιώντας (εκτός διεθνούς νομιμότητας, αλλά…) μια συμφωνία οριοθέτησης των αοζ με … την Λευκωσία.
Σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις υπάρχουν στέρεα τωρινά δεδομένα, όπως υπάρχουν και πολλά «θα». Στο συνδυασμό τους ωστόσο επιβεβαιώνουν επίμονα μια τάση που καθόλου δεν αρέσει στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, και στον υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ: την αυξανόμενη «επιρροή» τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου (και των συμμάχων τους), κατ’ αρχήν σε project οικονομικού ενδιαφέροντος, τα οποία όμως αν χρειαστεί (το Καράκας είναι ένα καλό παράδειγμα) έχουν και στρατιωτική ουρά. Η παροχή «στρατιωτικών διευκολύνσεων» (όχι βάσεων, για όνομα του θεού!) στον ρωσικό στρατό τόσο απ’ το λιβανέζικο όσο και από το αιγυπτιακό καθεστώς είναι πάντα πάνω στο τραπέζι, έστω κι αν δεν εμφανίζεται σαν άμεση προτεραιότητα.
Όλα αυτά είναι «μπερδεμένα». Διάφορα κι αδιάφορα. Γιατί να διαδηλώσει το πλήθος στο Σύνταγμα κατά της κρεατομηχανής της εθνικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής; Καλύτερα να διαδηλώσει για το ακριβό κρέας στα σουβλάκια.
Εδώ που τα λέμε: το κρέας των υπηκόων πάντα φτηνό ήταν. Και γίνεται φτηνότερο όσο περνάει ο καιρός. Δεν θα ακριβύνει…
Η σάρκα των συναισθημάτων, της ηθικής, της πολιτικής και διανοητικής ακεραιότητας – αυτή η σάρκα είναι που ψήνεται, κομματιάζεται, και σερβίρεται «τυλιχτή» πρώτη πρώτη.
Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;