Μήπως μια καλή δόση (κρατικού) σχεδιασμού;

Δευτέρα 11 Μάρτη. Υποθέτουμε ότι η υπόκλιση ενός έγκυρου νεοφιλελεύθερου οικονομολόγου στην αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου αφορά το γεγονός η “αγορά” σαν τέτοια δεν μπορεί πάντα και παντού να σέρνει το κάρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης με τέτοιον τρόπο ώστε όπου υπάρχει η “πιο ελεύθερη αγορά” να εξασφαλίζεται η μονιμότητα της (καπιταλιστικής) ηγεμονίας. Ακόμα πιο σαφές: δεν είναι η αγορά που “αυτοκαθαρίζεται” απ’ τα γρέζια της ελεύθερης καπιταλιστικής τριβής: να μια αναγνώριση κοινότοπη ήδη απ’ το 2008, όταν ήταν ο αμερικανικός κρατικός προϋπολογισμός που ανέλαβε να “σώσει” τόσο τις συστημικές τράπεζες, όσο και τα μεγάλα ονόματα της αμερικανικής βιομηχανίας…

Αυτό που το 2008, το 2009 και το 2010 ήταν “σκάνδαλο” απ’ την καθαρή νεοφιλελεύθερη οπτική (που υποστηρίζε ως τότε ότι “δεν πειράζει αν χρεωκοπήσουν ακόμα και οι μεγάλες τράπεζες· θα είναι ένα υγιεινό ξεσκαρτάρισμα που θα ανοίξει τον δρόμο σε καινούργιες…) αλλά έγινε αποδεκτό σαν λύση ανάγκης, δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Bros μπορεί να εμφανιστεί σαν κάτι πολύ σημαντικότερο από προσωρινό σωσίβιο. Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει ότι η αιτία βρίσκεται στην ανατολή: σ’ αυτήν ακριβώς την δεκαετία ο κινεζικός καπιταλισμός έσπασε όλα τα φράγματα· έτσι ώστε τώρα το ερώτημα της αντιμετώπισής του μόνο «αγοραίες» απαντήσεις δεν σηκώνει.

Κάποιος πιο ανθρωπιστής νεοφιλελεύθερος του είδους του Delong θα έδειχνε τις κοινωνικές ανισότητες που παρήγαγε ή/και μεγένθυνε η νεοφιλελεύθερη συνταγή. Πράγματι, αυτό είναι ένα ζήτημα που φαίνεται να απασχολεί διάφορα «καλόψυχα» αφεντικά σε πρωτοκλασσάτα διεθνή φόρα τα τελευταία χρόνια. Γιατί νάχουν τέτοιες έγνοιες; Μήπως απ’ τον φόβο πληβειακών επαναστάσεων; Θα μας κολάκευε, αλλά υπάρχει κάτι πιο απτό: απ’ την στιγμή που η κατανάλωση μέσω δανεικών εξέπνευσε (κάτι που οι πάντες ήξεραν ότι θα συμβεί), οι «μεγάλες κοινωνικές ανισότητες» σημαίνουν και πτώση της «καταναλωτικής δύναμης» των πληβειακών «μαζών». Κι αυτό, με τη σειρά του, περιορίζει την καπιταλιστική αξιοποίηση.

Δεν υπάρχει, βέβαια, μια ιδανική συνταγή για ένα εγγυημένο (κρατικό) σχεδιασμό σε ότι αφορά την καπιταλιστική διαχείριση. Αυτό είναι γνωστό ήδη απ’ την κεϋνσιανική (στις ηπα) προπολεμική περίοδο του Ρούσβελτ. Υπάρχει όμως αυτό το ζητούμενο: μια ανταγωνιστικά ικανότερη δυνατότητα (μέσω σχεδιασμού) απ’ ότι χωρίς αυτόν. Η βελτίωση, δηλαδή, των δυνατοτήτων να αντιμετωπίσεις τους (καπιταλιστές) ανταγωνιστές σου…

Ο νεοκρατισμός υπό κατασκευήν

Δευτέρα 11 Μάρτη. Αντίθετα απ’ ότι θα νόμιζαν οι ηλίθιοι (υπάρχει απεριόριστη ποσότητα από τέτοιους!) ο νεοκρατισμός σαν κεντρικός σχεδιασμός της κατανομής των διαθέσιμων πόρων και των κατευθύνσεων ερευνών και εφαρμογών (επίσης: του ελέγχου επί του “κοινωνικού εργοστάσιου”…) δεν θα είναι … “δημόσιες επιχειρήσεις” κλπ· το κοσμοείδωλο του καπιταλιστικού πρώτου κόσμου μετά τον Β παγκόσμιο. Ο νεοφιλελευθερισμός είχε σπουδαίες επιτυχίες σ’ ένα φάσμα κρίσιμων ζητημάτων τις οποίες κανείς δεν θα ήθελε ούτε να υποτιμήσει ούτε να ακυρώσει. Ας πούμε στην κατασκευή του “υπερατομισμού”.

Γύρω απ’ αυτόν, μέσα απ’ την διαχείρισή του, για την καλύτερη αξιοποίησή του (με την έννοια του “ανθρώπινου κεφάλαιου”) πράγματι το κινεζικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου έχει αποδειχθεί πρωτοποριακό. Φυσικά η κινεζική κοινωνία (όπως το σύνολο των ασιατικών και όχι μόνο) δεν πέρασε ποτέ μέσα απ’ τις δυτικές ιδέες περί “ελευθερίας” και “ατομικότητας”.

Αλλά αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος για να προτείνει κάποιος original νεοφιλελεύθερος ότι πρέπει η σκυτάλη (μιλώντας για τις ηπα…) να δοθεί στην «αριστερά»: είναι αρκετά φιλελεύθερη πια ώστε να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος ενός σχεδιασμού (απ’ την μεριά της) που θα συνεπάγεται ομοιομορφίες· και αρκετά «πονόψυχη» ώστε να μετριάσει ή και εξαλείψει την παράλυση μιας κοινωνικής πόλωσης που υπονομεύει μεσοπρόθεσμα την όποια «εθνική στράτευση»…

Τα στοιχεία που θα συνθέτουν το «νεο μίγμα» κρατισμού και ιδιωτικού επιχειρείν (αυτό που ονομάζουμε νεο-κρατισμό) διαφαίνονται ήδη στον ορίζοντα· αυτή είναι η γνώμη μας.

Έχουμε όμως υπομονή για να ερευνήσουμε το πράγμα καθώς βρίσκεται σε σιωπηλή εξέλιξη…

Λεπτομέρειες

Κυριακή 10 Μάρτη. Να κάτι για να μαθαίνουμε. Η μαριονέτα Guaido αυτοχρίστηκε στις 23 του περασμένου Γενάρη όχι «πρόεδρος», αλλά «μεταβατικός πρόεδρος». Φαίνεται ότι τα αφεντικά του στην Ουάσιγκτον ανέθεσαν στους δικηγόρους τους να διαβάσουν το σύνταγμα της βενεζουέλας, για να παραστήσει η μαριονέτα τους τον «υπηρέτη του νόμου» – εναντίον του απάνθρωπου Μαδούρο, κλπ.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το σύνταγμα της βενεζουέλας ένας μεταβατικός πρόεδρος έχει ένα μήνα στη διάθεσή του, για να προκηρύξει εκλογές… Αυτό δίνει μια εξήγηση στην πρεμούρα της Ουάσιγκτον, που έβλεπε καθημερινά ότι «σε λίγη ώρα ο Μαδούρο θα πέσει». Ή, καλύτερα (χωρίς να το λέει) ότι θα ξεκινήσει κάτι σαν εμφύλιος πόλεμος, έτσι ώστε ο μεταβατικός να μπορέσει να αναβάλει την προκήρυξη των εκλογών…

Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε. Ο μήνας τέλειωσε στις 23 Φλεβάρη (με το φιάσκο της «ανθρωπιστικής εφόδου»), και ο Guaido ούτε που διανοήθηκε να πει κουβέντα για εκλογές. Συνεπώς, απ’ τις 24 Φλεβάρη και μετά, ούτε μεταβατικός είναι, ούτε πρόεδρος· σύμφωνα με το σύνταγμα πάντα…

Οπότε τι είναι πια αυτός ο Guaido; Που ξέπεσε; Σε «επίτιμο»; Σε «επικεφαλής της αντιπολίτευσης»; Σε «ένας απ’ τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης»; Σε «πρώην»; Σε καρνάβαλο; Κι όλοι όσοι τον «αναγνώρισαν» τι είναι;

(φωτογραφίες: Αυτοί είναι υποστηρικτές του Guaido, αλλά πρέπει να είναι παλιάνθρωποι. Δείτε τι λέει ένας από δαύτους, στη χθεσινή συγκέντρωση: ότι εκτός απ’ τις ηπα, την «ομάδα της Λίμα», την κολομβία και την βραζιλία τους βοηθάει και το ισραήλ… Κάνει τέτοια πράγματα το Τελ Αβίβ στην άλλη άκρη του κόσμου;)

Εδώ τα καλά νέα!

Κυριακή 10 Μάρτη. Ε, ναι λοιπόν! Το δωρεάν νταβατζιλίκι τέρμα! Έπρεπε να βρεθεί ένα ψόφιο κουνάβι για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους!

Στην Ουάσιγκτον το γκουβέρνο κουβεντιάζει να νομοθετήσει ότι κράτη (συμμαχικά προφανώς) στα οποία υπάρχουν αμερικανικές βάσεις θα πληρώνουν όλα τα έξοδα, plus ένα 50% «καπέλο», για το προνόμιο να «φιλοξενούν» αμερικανικό στρατό!!!

Σωστά! Πολύ σωστά! Ο νταβατζής πληρώνεται! Ούτε δωρεάν είναι, ούτε πληρώνει αυτός την προστασία που παρέχει! Επειδή, όμως, στην Ουάσιγκτον το μαγαζί είναι σοβαρό, αυτή τη στιγμή ασχολούνται με δύο σημεία αυτής της εύλογης απαίτησης. Α) Πόσα λεφτά να ζητήσουν απ’ το Βερολίνο και το Τόκιο, που «τα έχουν». Β) Τι εκπτώσεις θα γίνονται σε κράτη που ακολουθούν πιστά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό το τελευταίο δίνει κάποιες ελπίδες στην Αθήνα να την βγάλει φτηνά. Γιατί διαφορετικά…

Βρίσκουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν κινείται στον σωστό δρόμο. Μετά από 70 χρόνια γενναιόδωρης μιλιταριστικής εξάπλωσης, έχει έρθει η ώρα να πληρώνουν οι «επαρχίες» τα έξοδα για την u.s. φύλαξή τους. Και επειδή αυτό το βήμα θυμίζει διάφορα επεισόδια απ’ την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μπορούμε να εμπνευστούμε και την συνέχεια: αφού οι «επαρχίες» θα πληρώνουν, θα απαιτήσουν να αποφασίζουν αυτές τι θα κάνουν τις λεγεώνες που θα ταΐζουν.

Έτσι ώστε, μετά, να «απελευθερωθούν» απ’ τη Ρώμη…

(Για να πούμε του στραβού το δίκιο, το ψοφιοκουναβιστάν έχει γλυκαθεί απ’ την συμφωνία που υπέγραψε με την Σεούλ τον περασμένο Φλεβάρη, με βάση την οποία το νοτιοκορεατικό καθεστώς θα πληρώσει 924 μύρια δολάρια το 2019 για τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων εκεί. Δεν είναι όλο το «κόστος», είναι όμως μεγάλο μέρος του…

Το τι αγοράζει ο Moon μ’ αυτό το ποσό για φέτος είναι σαφές. Αν έτσι θα συμβαίνει για καιρό, αυτό είναι άλλο θέμα… Πάντως το ψόφιο κουνάβι γουστάρει: έχει ένα βαρύ λογιστικό υπόβαθρο σαν χαρακτήρας…)

Και τα καλύτερα

Κυριακή 10 Μάρτη. Όταν ήταν “νέο” στο πολιτικό στερέωμα το ψόφιο κουνάβι, όταν δηλαδή βρισκόταν ακόμα στη φάση της προεκλογικής εκστρατείας του, οπότε δεν είχαν πέσει πάνω στις φαρδιές πλάτες του όλα αυτά τα κυβερνητικά βάρη (που πέφτουν εδώ και δύο χρόνια…) είχε όνειρα και ορέξεις.

Ο Erik Prince είναι γνωστό μεγα-κάθαρμα: ιδρυτής και ιδιοκτήτης της εταιρείας ιδιωτικού στρατού blackwater, που μετά τα όσα έκανε στο κατεχόμενο ιράκ (με πιο γνωστό την σφαγή στην πλατεία Nisour, στη Βαγδάτη, στις 16 Σεπτέμβρη του 2007), της άλλαξε διάφορα ονόματα (σήμερα λέγεται “academi”), έπαθε μια μικρή «κρίση ειλικρίνειας» χτες, συνεντευξιαζόμενος στο al Jazeera. Και «θυμήθηκε» κάτι που γυρόφερνε καιρό αλλά είχε κρύψει όταν κατέθεσε ένορκα στην επιτροπή μυστικών υπηρεσιών της αμερικανικής βουλής (στις 30 Νοέμβρη του 2017): μια συνάντησή του στον «πύργο Trump» στις 3 Αυγούστου του 2016.

Ποιοί συμμετείχαν στο meeting εκτός απ’ τον χάρο «πρίγκηπα»; Οι εξής: ο Donald Trump Junior, υιός του ψόφιου κουναβιού και υποψήφιου προέδρου· ο George Nader, πρώην στέλεχος της blackwater, σαν εκπρόσωπος των πριγκήπων διαδόχων της σαουδικής αραβίας (του τοξικού δηλαδή) και των ενωμένων αραβικών εμιράτων (του τοξικότερου…)· ο Stephen Miller, τότε απ’ τους επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του ψόφιου κουναβιού και σήμερα απ’ τους βασικούς συμβούλους του· και ο Joel Zamel, ιδιοκτήτης της ισραηλινής εταιρείας Psy-Group, που «αξιοποιεί» (επι πληρωμή φυσικά!) πρώην πράκτορες της μοσάντ και των άλλων υπηρεσιών του Τελ Αβίβ, ειδικεύεται στις «ψυχολογικές επιχειρήσεις» και στη χειραγώγηση των social media, και είχε ήδη αναλάβει μια δουλειά χειραγώγησης των social media για λογαριασμό του ψόφιου κουναβιού.

Τι θέματα απασχολούσαν εκείνη την εκλεκτή παρέα; Δύο: η ενίσχυση της προεδρικής υποψηφιότητας του ψόφιου κουναβιού στην τελική ευθεία της· και η μελλοντική οργάνωση προβοκατόρικων επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης στο ιρανικό έδαφος, από μισθοφόρους…

Το ότι το ψόφιο κουνάβι χρωστάει κάτι απ’ την καρέκλα του (ας πούμε τα δύο απ’ τα τέσσερα πόδια) στο Τελ Αβίβ, στο Ριάντ και στο Ντουμπάι είναι προφανές… Το ότι μέρος του deal αυτής της υποστήριξης ήταν η αποσταθεροποίηση του ιρανικού καθεστώτος τεκμαίρεται λογικά… Σαν άνθρωπος της πιάτσας (: βιτρίνα για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, τι άλλο είναι οι business του real estate;) το ψόφιο κουνάβι δεσμεύεται απ’ τα ιδιωτικά deal που έχει κάνει· αν και τώρα μπορεί να επικαλεστεί το «Προσπαθώ, δεν βλέπετε; Αλλά δεν έχει βγει ακόμα…»

Το θέμα είναι όμως τώρα ότι ο χάρος «πρίγκηπας» μπορεί να κληθεί σε απολογία κατηγορούμενος για ψευδορκία απέναντι στην αμερικανική βουλή. Κι άλλοι το έπαθαν στις σε εξέλιξη έρευνες για τα νταραβέρια του ψόφιου κουναβιού, και αναγκάστηκαν να ανοίξουν το στόμα τους.

Κι αν αρχίσει να πέφτει περισσότερο φως στο ρόλο της Psy-Group (την οποία χρησιμοποιούν εντατικά και τα φιλο-ισραηλινά λόμπι…) στο αμέρικα;

(φωτογραφία: Σκέψου να πέσεις απο ‘κει πάνω…)

Ο λέων έχει σφηνώσει για τα καλά

Κυριακή 10 Μάρτη. Απ’ την ερχόμενη Τρίτη θα ξεκινήσει ένα τριήμερο ψηφοφοριών στο αγγλικό κοινοβούλιο, για τις οποίες η πρόβλεψη είναι ότι θα πέφτουν η μία μετά την άλλη στο ντουβάρι που ο κυρίαρχος αγγλικός λαός έκτισε με τα χεράκια του: ένα brexit αλλά τι brexit;

Την Τρίτη (12 Μάρτη) οι εθνοπατέρες θα κληθούν να ξαναψηφίσουν για την συμφωνία της κυρά May με την ε.ε., που απέρριψαν συντριπτικά τον περασμένο Γενάρη (με 230 ψήφους διαφορά…). Τώρα προβλέπεται η διαφορά να είναι μικρότερη· αλλά η συμφωνία πάει για δεύτερη φορά στον κουβά…

Αν γίνει αυτό, τότε την Τετάρτη οι εθνοπατέρες θα κληθούν να αποφασίσουν αν δέχονται ένα brexit μαλλιοκούβαρα, χωρίς συμφωνία. Οι προβλέψεις συγκλίνουν ότι δεν το αντέχει το στομάχι τους, οπότε κι αυτό το ενδεχόμενο θα απορριφθεί….

Την Πέμπτη θα γίνει η πιο ξεκούδουνη ψηφοφορία. Αφού οι άγγλοι εθνοπατέρες θα έχουν σιγουρευτεί ότι το ένα τους ξυνίζει και τ’ άλλο τους βρωμάει, θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα ζητήσουν (απ’ την ε.ε.) μια μικρή παράταση στις «διαπραγματεύσεις». Αντί το θέμα «η συμμετοχή του Λονδίνου στην ε.ε.» να κλείσει στις 29 Μάρτη, να πάει λίγο παρακάτω. Αρχές Ιούνη (αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, στις οποίες το Λονδίνο δεν θα συμμετάσχει…)

Η ψηφοφορία είναι ξεκούδουνη, γιατί η ε.ε. σταθερά και επίμονα έχει δηλώσει (και το τηρεί) ότι δεν πρόκειται να δεχτεί αλλαγές στην συμφωνία (που θα έχει απορριφθεί για δεύτερη φορά στις 12 Μάρτη). Τώρα, περιπαιχτικά έως σαδιστικά, διάφοροι ευρωπαίοι απαντούν στο ενδεχόμενο τους αιτήματος μιας μικρής παράτασης «ναι, γιατί όχι, για κανά δυο μήνες… αρκεί να υπάρχει σοβαρός λόγος». Σαν «σοβαρό λόγο» στην ε.ε. εννοούν είτε την προκήρυξη εκλογών, είτε την προκήρυξη νέου δημοψηφίσματος.

Κι εδώ το αγγλικό δράμα γίνεται φάρσα α λα Monty Python: στην ψηφοφορία της Πέμπτης οι άγγλοι εθνοπατέρες θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα ζητήσουν παράταση (ή όχι) χωρίς να αποφασίσουν για ποιον «σοβαρό λόγο» θα την ζητήσουν. Δεν θα αποφασίσουν, δηλαδή, ούτε για εκλογές ούτε για δημοψήφισμα…

Τι θα κάνει, λοιπόν, η δόλια κυρά May αν το κοινοβούλιο πει (α λα ελληνικά!) «να το τρενάρουμε»; Θα πάει στις Βρυξέλλες λέγοντας «θέλω ο διαιτητής να σφυρίξει την λήξη με δυο μήνες καθυστέρηση αλλά δεν ξέρω γιατί» – ε; Ή μετά τις 14 Μάρτη το αγγλικό ψυχόδραμα «Τhe Glorious Brexit» θα αλλάξει script και θα γίνει: να πάμε σε εκλογές ή να πάμε σε δημοψήφισμα, ιδού η απορία – χμμ;

Με βαθιά απόγνωση η ασταμάτητη μηχανή κλείνει τα μάτια σ’ αυτό το φρικτό θέαμα: ενώ ο κόσμος καίγεται ο αγγλικός λέων έχει σφηνώσει σε μια πόρτα και δεν μπορεί να πάει ούτε μπροστά ούτε πίσω. Δείχνει μάλιστα έντονα συμπτώματα vertigo…

Και δεν ξέρουμε πως νοιώθει η αυτού μεγαλειότης για όλα αυτά…

(φωτογραφία: Αφίσα πρόσκλησης για κατάταξη στον αγγλικό στρατό, του 1915, στη διάρκεια του Α παγκόσμιου.. Τότε που ο βρυχηθμός του λέοντος ακουγόταν overseas….)

Τι να το κάνεις τ’ όχημα μετά από τέτοιο τράκο 1;

Σάββατο 9 Μάρτη. Καθώς γίνονται γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για την “επιχείρηση ανθρωπιστική βοήθεια στη βενεζουέλα” μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες της δεν έχουν χάσει μόνο “τον αιφνιδιασμό”. Έχουν χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια…

Η “επιχειρήση ανθρωπιστική βοήθεια” (στις 23 του περασμένου Φλεβάρη) είχε – σύμφωνα με τα σχέδια που έχουν αρχίσει να αποκαλύπτονται μετά την αποτυχία τους – δύο εναλλακτικές. Στην πρώτη, ο Guaido, θα ξεκινούσε απ’ το Καράκας επικεφαλής ενός τεράστιου κονβόι από φορτηγά και λεωφορεία φορτωμένα με πλήθος «πεινασμένων» για ενεργειακά μπισκότα, για να πάει στα σύνορα βενεζουέλας– κολομβίας, και να εκβιάσει την είσοδο (απ’ την άλλη μεριά των συνόρων) της «ανθρωπιστικής βοήθειας». Ο κύριος στόχος ήταν να γίνουν «σκληρές μάχες του πλήθους με την αστυνομία και τον στρατό του απάνθρωπου Μαδούρο που καταδικάζει τον λαό του σε πείνα», έτσι ώστε να δημιουργηθεί διαγαλαξιακό «ανθρωπιστικό κίνητρο» για κάποιου είδους «διεθνή στρατιωτική αντιμετώπιση της πείνας στη βενεζουέλα»… Η εναλλακτική αυτή απέτυχε όταν τα τσιράκια του Guaido διαπίστωσαν ότι εκτός από μερικές συμμορίες κανένας άλλος στη βενεζουέλα δεν ενδιαφερόταν να παίξει πόλεμο στα σύνορα και να γίνει κρέας στους αμερικανικούς σχεδιασμούς… Συνεπώς η «πορεία των πεινασμένων» εγκαταλείφθηκε…

Η δεύτερη εναλλακτική ήταν αυτή που μπήκε, τελικά, σε κίνηση… Ο Guaido έφυγε απ’ τη βενεζουέλα, και θα έμπαινε επικεφαλής του κομβόι της «ανθρωπιστικής βοήθειας» απ’ την μεριά της κολομβίας. Πολύ μεγάλα πλήθη μεταναστών απ’ τη βενεζουέλα (που, κανονικά, θα έπρεπε να μαζέψει η συναυλία του Branson…) θα «πλαισίωναν» το ανθρωπιστικό κομβόι. Καθώς η στρατοαστυνομία του Μαδούρο θα επιχειρούσε να εμποδίσει την είσοδο στο έδαφος της βενεζουέλα, θα εμφανίζονταν απ’ την μεριά των ανθρωπιστών 200 μισθοφόροι πάνοπλοι, με στολές του βενεζουελάνικου στρατού, λιποτάκτες υποτίθεται, και θα άρχιζε κανονική μάχη. Με σκοπό είτε να «νικηθεί» ο στρατός της βενεζουέλας και να περάσουν τα φορτηγά· είτε, στη χειρότερη περίπτωση, να γίνει ξανά διεθνώς σαφές ότι χωρίς διεθνή στρατιωτική επέμβαση ο λαός (της βενεζουέλα) θα πεθάνει από ασιτία…

Και αυτή η εναλλακτική κατέρρευσε! Γιατί; Κατ’ αρχήν απέτυχε η προσπάθεια δημιουργίας «ανθρώπινης ασπίδας» μέσω της συναυλίας. Αντί για 200 με 250 χιλιάδες που ήταν ο στόχος στη συναυλία μαζεύτηκαν βαριά βαριά 15 με 18 χιλιάδες… Όταν το άλλο πρωί ξεκίνησαν τα 2 πρώτα φορτηγά για να πλησιάσουν τα σύνορα (την γνωστή γέφυρα) τους ακολούθησαν μερικές μόνο εκατοντάδες για «ανθρώπινη ασπίδα», πιθανόν πληρωμένοι. Όταν είδαν την κατάντια τους τα πήραν στο κρανίο, και έβαλαν φωτιά μόνοι τους σε ένα απ’ τα φορτηγά…

Ύστερα, το σχέδιο με τους 200 μισθοφόρους που θα το έπαιζαν «αγανακτισμένοι βενεζουελάνοι φαντάροι» εμποδίστηκε απ’ το κολομβιανό κράτος. Υποτίθεται ότι δεν ήξερε τίποτα και το έμαθε την τελευταία στιγμή. Η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πολύ πιθανότερο ότι οι υπηρεσίες της Μπογκοτά ήξεραν· αλλά χωρίς 200.000 «αγανακτισμένους πολίτες» το πράγμα θα φαινόταν ξεκάθαρα σαν στρατιωτική εισβολή απ’ την μεριά της κολομβίας. Και η Μπογκοτά δεν ήταν διατεθειμένη να εκτεθεί τόσο πολύ.

Το καθεστωτικό διεθνές πρακτορείο ειδήσεων bloomberg έγραψε επί όλων αυτών:

… Οι αμερικάνοι αξιωματούχοι που χειρίζονται την περίπτωση της βενεζουέλα – ο Rubio, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton και ο ειδικός χειριστής της υπόθεσης Elliot Abrams – συνεχίζουν δημόσια να τρίζουν τα δόντια, αυξάνοντας την οικονομική και διπλωματική πίεση, και τιτιβίζοντας καθημερινά για την βέβαιη πτώση του Μαδούρο.

Ωστόσο, πίσω απ’ τις κουρτίνες, υπάρχει ανησυχία και αποθάρρυνση…

Όταν ο Guaido ήταν στην κολομβία, ο πρόεδρός Ivan Duque του εξέφρασε την απογοήτευσή του. Αυτόπτες μάρτυρες της συνάντησης λένε ότι ο Duque παραπομέθηκε για την αποτυχία της υπόσχεσης του Guaido να φέρει δεκάδες χιλιάδες βενεζουελάνους ως τα σύνορα για να πάρουν την ανθρωπιστική βοήθεια…

Έχει αρχίσει να γίνεται όλο και περισσότερο σαφές (αλλά προφανώς όχι παραδεκτό ανοικτά…) ότι ο Guaido είναι ψόφιο άλογο. Στην τουρνέ που έκανε στα «φιλικά» κράτη της λατινικής αμερικής μετά την αποτυχία της «επιχείρησης ανθρωπιστική βοήθεια» συνοδευόταν «στενά» απ’ την Kimberly Breier, αμερικάνα υφυπουργό εξωτερικών για τις υποθέσεις του δυτικού ημισφαιρίου. Δεν είναι το καλύτερο για έναν «λαοπρόβλητο ηγέτη» να μην του έχει κανείς εμπιστοσύνη και να πηγαίνει παντού με την «μαμά» του, έτσι δεν είναι;

Αλλά του άρεσε η βόλτα. Μετά τη λατινική Αμερική ήθελε να κάνει τουρνέ στην ευρώπη – πότε θα ξαναζήσει τέτοια μεγαλεία, να τον υποδέχονται, να τον ταΐζουν και να τον κοιμίζουν σαν πρόεδρο; Αλλά η Ουάσιγκτον, μέσω Breier, του τράβηξε τ’ αυτιά. Αφού απέτυχε η από μέσα και η απ’ έξω έφοδος του “σωτήρα”, το να κόβει βόλτες στον πλανήτη θα υπονομεύσει σοβαρά το κύρος του εντός βενεζουέλας – του είπαν. Τσακίσου γύρνα πίσω, μπας και σε δέσουν και δούμε προκοπή ήταν η διαταγή. Υπάκουσε· τι άλλο να κάνει; Αλλά και πάλι δεν υπήρξε προκοπή. Το καθεστώς Μαδούρο έκανε ότι δεν τον είδε – είδε όμως το γερμανό πρεσβευτή που πήγε να τον υποδεχθεί στο αεροδρόμιο. Και τον απέλασε…

Κάπως «ξέφυγε» η απογοήτευση των επίδοξων πραξικοπηματιών στην Ουάσιγκτον: στην επίσημη ιστοσελίδα του αμερικανικού υπ.εξ. (φωτογραφία επάνω) o Guaido αναφέρθηκε τουλάχιστον δυο φορές σαν «αυτοανακηρυγμένος» πρόεδρος… για κάποιες ώρες, μέχρι να διορθωθεί το «λάθος»…. Πότε πότε, σε αναρτήσεις της «voice of america», αναφέρεται σαν «επικεφαλής της αντιπολίτευσης»…

Ε, δεν γίνεται δουλειά έτσι!!

Τι να το κάνεις τ’ όχημα μετά από τέτοιο τράκο 2;

Σάββατο 9 Μάρτη. Η καινούργια αποστολή που ανέλαβε ο Guaido, αφού το καθεστώς Μαδούρο τον αγνόησε κατά την επιστροφή του στο Καράκας και δεν τον έκανε «ήρωα», είναι να οργανώσει μεγάλες απεργίες στη βενεζουέλα, για να εξασθενίσει το καθεστώς (και «εργατιστές» τα ιμπεριαλιστικά κουνάβια!). Με φιλότιμη προσπάθεια το επιτελείο του Guaido μάζεψε καμιά κατοστάρα συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα την περασμένη Τρίτη (είμαστε σίγουροι: οι περισσότεροι ήταν κατάσκοποι του Μαδούρο…) – και καμμιά 500αριά εργάτες όλους όλους. Οι συνδικαλιστές του είπαν ότι τα περί «γενικής απεργίας» είναι πολύ φιλόδοξα και ανεφάρμοστα. Και ότι πρέπει να γίνει συστηματική και αργόσυρτη δουλειά, για να πεισθεί κόσμος να συμμετέχει σε μικρές απεργίες – κατά του Μαδούρο… Σιγά σιγά ψηλέ, μην βιάζεσαι…

Πάει κι αυτό….

Προκύπτει πως είναι βάσιμη η υπόθεση εργασίας που είχαμε κάνει από εδώ προς τα τέλη του Γενάρη. Ό,τι, δηλαδή, η Ουάσιγκτον ξεκίνησε λαχανιασμένη (πιο σωστά: χεσμένη!) να ρίξει τον Μαδούρο εδώ και τώρα, χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, μετά την προσγείωση των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στο Καράκας στις 10 Δεκέμβρη του 2018. Άρον άρον έσπρωξε στις 23 Γενάρη έναν τύπο σχεδόν άγνωστο ακόμα και εντός βενεζουέλας, για τον οποίο ούτε καν η αντιΜαδούρο αντιπολίτευση δεν συμφωνούσε, να αυτοανακηρυχτεί «πρόεδρος». Επιστράτευσε παλιά γνωστά καθάρματα (τον Abrams π.χ.) μπας και κατεβάσουν καμιά καλή ιδέα. Διακήρυξε (και συνεχίζει) ότι η πτώση Μαδούρο είναι ζήτημα ημερών αν όχι ωρών. Και πατάει σε μπανανόφλουδες την μία μετά την άλλη, μόνο και μόνο επειδή το καθεστώς Μαδούρο έχει την αναγκαία διεθνή υποστηρίξη (το «μπλοκ του Καράκας»…) ώστε να αντιμετωπίζει ψύχραιμα και αφ’ υψηλού την φάρσα της ανατροπής του.

Και καλά η Ουάσιγκτον· η παρακμή της αρχίζει και γίνεται ανέκδοτο. Υπάρχουν όμως και μια σειρά ακόμα πολιτικές βιτρίνες πρωτοκοσμικών κρατών, που έτρεξαν να «αναγνωρίσουν» την μαριονέτα της Ουάσιγκτον σαν «πρόεδρο», μήπως και χάσουν στην μοιρασιά της προσδοκώμενης λείας: αυστρία, αγγλία, τσεχία, δανία, εσθονία, γαλλία, γερμανία, πολωνία, πορτογαλία, σουηδία, ισπανία…. Φυσικά (είπαν) ότι θα προτιμούσαν έναν «εσωτερικό διάλογο» στη βενεζουέλα, και όχι εξωτερική στρατιωτική επέμβαση… Αλλά όταν σου πετάνε ένα κόκκαλο (τον Guaido) και τρέχεις να το μαζέψεις κουνώντας την ουρά σου, μόνο για σκύλος κάνεις.

Μήπως οι πρωτοκοσμικοί φόβοι για την παγκόσμια επέκταση του Πεκίνου και των συμμάχων του ξεπερνούν κατά πολύ τις επίσημες δηλώσεις τους; Μήπως τους ξεφεύγουν αυτοί οι φόβοι ανεξέλεγκτα ώρες ώρες, με αποτέλεσμα να αποκαλύπτεται πιο καθαρά το γεγονός ότι έχουν αιφνιδιαστεί απ’ την ταχύτητα της κινεζικής οικονομικής επέκτασης;

(φωτογραφία: ο Guaido έτοιμος να σηκώσει την κόκκινη σημαία της εργατικής επανάστασης στη βενεζουέλα, την περασμένη Τρίτη… Τα κοντινά πλάνα βοηθούν …για να μην φανεί η ανετοιμότητα (ή μήπως η προδοσία;) της εργατικής τάξης στη βενεζουέλα…)

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας

Σάββατο 9 Μάρτη. Αχ και νάχε και η Ουάσιγκτον κάποιον που “πιάνει πουλιά στον αέρα”, όπως η Αθήνα!!! Αλλά η δύσμοιρη δεν έχει… Έχει, τουλάχιστον, έναν καλό άνθρωπο (τον έπνιξε τον αετό ο τενεκεδένιος όταν πήγε Ουάσιγκτον!) που προσπαθεί με μια πέτρα να σκοτώσει δυο πουλιά· αλλά αποτυγχάνει και με τα δύο.

Όπως είναι γνωστό ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει δύο σοβαρά προβλήματα: ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (και τεράστια επιμέρους ιδιωτικά χρέη)· και μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις σχέσεις του με τους κύριους ανταγωνιστές του. Με δεδομένα το επίπεδο παραγωγικότητας (της εργασίας) και το ότι από τεχνολογική άποψη ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν έχει κάποιο μονοπώλιο ή κτυπητό πλεονέκτημα, για να αυξήσει τις εξαγωγές του και να μειώσει τις εισαγωγές του θα χρειαζόταν ένα “φτηνό δολάριο”. Αλλά το “φτηνό νόμισμα” είναι δηλητήριο για τον δανεισμό, οπωσδήποτε τον δημόσιο. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις;

Το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε να φρενάρει τις εισαγωγές (και να μειώσει το εμπορικό έλλειμμα) βάζοντας κυρώσεις (δηλαδή δασμούς) στις εισαγωγές απ’ την κίνα, σε είδη εισαγόμενης αξίας 250 δισεκατομυρίων δολαρίων (απειλεί να κάνει το ίδιο και με την ε.ε.). Για να τα κάνει ακριβότερα. Πέτυχε;

Απέτυχε παταγωδώς. Το 2018 το εμπόρικο έλλειμμα των ηπα απέναντι στην κίνα κτύπησε νέο ρεκόρ: 419,2 δισ δολάρια (έναντι 375,6 δισ το 2017). Όμως το ίδιο – αύξηση του εμπορικού ελλείματος – έγινε και με τους υπόλοιπους ανταγωνιστές: με την ε.ε. πήγε στα 169,3 δισ (έναντι 151,4 δισ το 2017), με το μεξικό στα 81,5 δισ (έναντι 70,9 δισ το 2017), με τον καναδά στα 19,8 δισ (έναντι 17,1). Το συνολικό εμπορικό έλλειμα των ηπα (σε πράγματα και υπηρεσίες) επίσης έκανε ρεκόρ: 622 δισεκατομμύρια, αυξημένο κατά 12,5% σε σχέση με το 2017. Ταυτόχρονα όμως αυξάνεται σταθερά και το αμερικανικό δημόσιο χρέος: το ψοφιοκουναβιστάν, για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους μείωσε δραστικά την φορολόγησή τους, κι αυτά που χάνει από φόρους τα αναζητάει μέσω δανεικών… Έχει να χρηματοδοτήσει και την αναβάθμιση της πολεμικής του μηχανής…

Πρόκειται για αποτυχία του ψοφιοκουναβικού σχεδιασμού; Ναι. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε σημειώσει πέρυσι: όταν το ψόφιο κουνάβι βάζει δασμούς στα κινεζικά εμπορεύματα για να περιορίσει τις εισαγωγές τους, το Πεκίνο ρίχνει κατάλληλα την διεθνή ισοτιμία του γουάν, φροντίζοντας τα made in china να ξαναγίνουν τόσο φτηνά όσο χρειάζεται για να σπάσουν τον δασμολογικό αποκλεισμό.

Τα γενικά μεγέθη, βασικά γι’ αυτά τα κόλπα, είναι σε βάρος της Ουάσιγκτον. Το ετήσιο κινεζικό δημόσιο έλλειμμα έχει προσδιοριστεί για 2,8% του αεπ (για το 2019)· το συνολικό δημόσιο χρέος ήταν το 2018 γύρω στο 47,5% του κινεζικού αεπ, ενώ το αμερικανικό θα είναι το 2019 πάνω απ’ το 105% του αντίστοιχου αεπ. Συνεπώς το Πεκίνο δεν έχει λόγο να φοβάται μια κάποια ελεγχόμενη και χρονικά υπολογισμένη υποτίμηση του γουάν, αν αυτή είναι αναγκαία. Δρώντας έτσι η κεντρική του τράπεζα κάνει ακριβότερες τις εισαγωγές των δολαριακά τιμολογημένων εμπορευμάτων· και απαντάει αποτελεσματικά στον εμπορικό πόλεμο της Ουάσιγκτον χωρίς καν να εκτεθεί με δασμολογικά μέτρα «άμυνας»… Όλα αυτά συμβαίνουν ενόσω η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εκβιάσει το Πεκίνο στις συνεχιζόμενες «εμπορικές διαπραγματεύσεις», με το ψόφιο κουνάβι να πανηγυρίζει προκαταβολικά ότι θα νικήσει…

Τι γίνεται, λοιπόν, σε τέτοιες περιπτώσεις; Μερικοί κρουζ να ισοπεδώσουν την κινεζική κεντρική τράπεζα ίσως; Αστειευόματε, αλλά η καπιταλιστική πραγματικότητα είναι σκληρή. Χάνοντας διαρκώς σε «διπλωματική δύναμη», σε ικανότητα αποτελεσματικού σχεδιασμού κατατρόπωσης των αντιπάλων με «soft power» και σε οικονομική ισχύ, τι απομένει σε μια πρώην υπερδύναμη;

Όχι, πάντως, να περιμένει υπομονετικά την μοίρα της… Ούτε να τραβήξει το σπαθί της και να αυτοκτονήσει…

Family affairs…

Σάββατο 9 Μάρτη. Έχει το ενδιαφέρον του, κάθε άλλο παρά κουτσομπολίστικο, το ενδοοικογενειακό “δράμα” στο παλάτι του Ριάντ, ανάμεσα στον πατέρα (και βασιλιά ακόμα) Salman bin Abdulaziz al Saoud και τον τοξικό γυιό (διάδοχο) του· αν τα πράγματα είναι όπως τα παρουσίασε προχτές ο καθεστωτικός guardian. Απ’ την άποψη της παλατιανής τάξης ο πατέρας μπορεί να κάνει στην άκρη τον γυιό, χωρίς να βάψει τα χέρια του με αίμα. Το ανάποδο όμως, το να ξεφορτωθεί ο γυιός τον πατέρα, θα είναι κανονικό πραξικόπημα.

Κατά τον guardian η «κρίση» που υπάρχει εδώ και μήνες, επιδεινώθηκε ραγδαία κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του πατέρα (βασιλιά) στο Κάιρο. Ο χουντοSisi φαίνεται ότι προτιμάει τον τοξικό για παρέα… Οι μπιστικοί του βασιλιά τον ειδοποίησαν ότι ενόσω θα βρίσκεται στο Κάιρο κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του από την προσωπική του φρουρά (μιας και κάποιοι είναι «πιστοί» του τοξικού) και να μην το βρει ποτέ, παρά σαν αποκαΐδια κάποιο φούρνο της πρεσβείας… Πράγμα που ανάγκασε τον πατέρα (βασιλιά) να στείλει όλη την ακολουθία του πίσω στο Ριάντ και την αντικαταστατήσει από καρατσεκαρισμένους δικούς του έμπιστους. Όλα αυτά ενώ βρισκόταν στο Κάιρο. Στην επιστροφή διεμήνυσε στο γυιό ότι «δεν θέλει να τον βλέπει στα μάτια του» – με αποτέλεσμα ο τοξικός να μην είναι στην υποδοχή του πατρός βασιλιά, κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο με βάση το πρωτόκολλο.

Μία απ’ τις βασικές αντιθέσεις σ’ αυτό το ενδοοικογενειακό δράμα προκύπτει πως είναι ότι ο τοξικός έχει αποδεχθεί το αμερικανικό και ισραηλινό «deal του αιώνα» για την παλαιστίνη· που απλά νομιμοποιεί το «μεγάλο ισραήλ» (δηλαδή την κατοχή) ελπίζοντας να εξαγοράσει τους παλαιστίνιους με «επενδύσεις» στα λίγα μπαντουστάν που θα τους απομείνουν σαν «κράτος». Ο τοξικός το έχει δείξει ξανά και ξανά: το μόνο που κοιτάει και τον ενδιαφέρει (εκτός απ’ τα γεννητικά του όργανα) είναι οι τσέπες του. Δεν καταλαβαίνει όμως πολλά ούτε καν στο ζήτημα «καπιταλιστικός κόσμος» – ας αφήσουμε τα υπόλοιπα. Είναι ένας άραβας γιάπης, και τίποτα περισσότερο. Σαν πλούσιος κληρονόμος έχει όλα τα χαρακτηριστικά τέτοιων τύπων…

Ο 83χρονος πατέρας απ’ την άλλη, χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρει πολύ καλά: αν το Ριάντ περάσει ανοικτά στον γεωπολιτικό στάβλο του Τελ Αβίβ, οι μεγάλες μάζες των πληβείων ή/και των μεσοστρωματικών αράβων που είναι αντίθετες θα κατακτηθούν αργά ή γρήγορα απ’ την Άγκυρα (οι σουνίτες) και απ’ την Τεχεράνη (οι σιΐτες). Αυτό θα είναι δρόμος χωρίς γυρισμό: με τέτοιες κολεγιές το βασίλειο των Σαούντ θα χάσει τη νομιμότητά του στον μουσουλμανικό κόσμο γενικά σαν «προστάτης των ιερών τόπων» (της Μέκκα και της Μεδίνα), και ούτε ο ισραηλινός ούτε ο αμερικανικός στρατός θα τρέξουν να το σώσουν απ’ την διάλυση: την δουλειά τους θα την έχουν κάνει. Με δυο λόγια είναι εύλογο να θεωρεί αυτοκτονία την «πολιτική» του τοξικού. (Δεν θα μας έκανε καμμία εντύπωση αν ο πατέρας έχει μετανοιώσει που έκανε τον τοξικό γυιό του διάδοχο, κι αν έχει αρχίσει να το θεωρεί επικίνδυνα ηλίθιο…)

Είναι, όμως, 83 χρονών. Αν αύριο πάθει συγκοπή και τα κακαρώσει ποιος θα πει «τον έφαγαν τον άνθρωπο»;

Αυτός που θα μπορούσε να τον στηρίξει διακριτικά είναι, παραδόξως, η Άγκυρα. Όπως φαίνεται ότι το καταλαβαίνουν καλά στη Μόσχα, στο Πεκίνο και αλλού, για τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια είναι προτιμότερο το συστηματικό ξεδόντιασμα της όποιας ηγεμονίας των ηπα και των συμμάχων της, παρά μια «θερμή» αναμέτρηση. Σ’ αυτή την τακτική τόσο το τουρκικό καθεστώς όσο και το ιρανικό με χαρά θα έβλεπαν τον τοξικό να απολύεται, έτσι ώστε να μην τον έχουν μπροστά τους τα επόμενα χρόνια. Για τον δικό τους σχεδιασμό λίγα χρόνια ρεαλιστικής εξουσίας του τωρινού βασιλιά, που θα φρέναρε τα αμερικανικά και ισραηλινά σχέδια για την μέση Ανατολή, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα.

Αλλά για να προσφέρει ένα τέτοιο διακριτικό στήριγμα η Άγκυρα στις ενδοΡιάντ κόντρες πρέπει να ξανασηκώσει ψηλά τη σημαία της δολοφονίας του Khashoggi. Η οποία, παρεπιπτόντως, συνεχίζει να ανεμίζει στα νομοθετικά σώματα στην Ουάσιγκτον, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η προώθηση όχι μόνον ενός αλλά περισσότερων νόμων για να επιβληθούν κυρώσεις κατά του Ριάντ. Όχι μόνο για την για την συγκεκριμένη δολοφονία αλλά και για τον πόλεμο στην υεμένη, τους βασανισμούς και τις δολοφονίες αντιφρονούντων, καθώς και την φυλάκιση και τον βασανισμό αντικαθεστωτικών γυναικών. Κατά την washington post θα πρέπει πλέον να μπει στη σειρά των κατηγορούμενων και το ψόφιο κουνάβι, που συνεχίζει να καλύπτει τον τοξικό…

Ας το θυμίσουμε: απ’ τον Δεκέμβρη η αμερικανική γερουσία έχει αποφανθεί ομόφωνα ότι ο τοξικός διέταξε την δολοφονία του Khashoggi…

Ας θυμίσουμε και το άλλο: εκείνη η υπόθεση με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που έχει θαφτεί;