Month: March 2019

Ωωωω ο εθνικός σωλήνας!

Σάββατο 16 Μάρτη. Το πιο πάνω δημοσίευμα (της καθεστωτικής “καθημερινής”) πριν 2 μέρες ήταν πανηγυρικό:

Την Τετάρτη 20 Μαρτίου, στο Τελ Αβίβ αντί της Κνωσσού, προκειμένου να παραστεί και ο Αμερικανός υπουργός εξωτερικών Μάικ Πομπέο που θα βρίσκεται καθ’ οδόν για επίσκεψη στα Αραβικά Εμιράτα, θα πραγματοποιηθεί η τριμερής συνάντηση κορυφής Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου για την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας που αφορά τον αγωγό EastMed.

Η συμμετοχή του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών στη συνάντηση αποτελεί μια ξεκάθαρη στήριξη των ΗΠΑ στον αγωγό EastMed και παράλληλα ένα ισχυρό μήνυμα προς Ρωσία και Τουρκία, στήριξης του άξονα συνεργασίας των τριών χωρών και της Αιγύπτου για την ασφάλεια της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, μετά και την εδραίωση των συμφερόντων τους στην περιοχή, που σηματοδότησαν οι νέες ανακαλύψεις της ExxonMobil στην ΑΟΖ της Κύπρου…

Μήπως κάνουμε λάθος που επιμένουμε ότι αυτή η ιστορία με τον eastmed είναι ένα παραμύθι που κουκουλώνει το πραγματικό περιεχόμενο της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ (μ’ όλες τις απογοητεύσεις για τις ελληνικές φιλοδοξίες…); Όχι!

Κατ’ αρχήν η «τριμερής κορυφής» επρόκειτο να γίνει στην Κρήτη, όπου αναμενόταν και ο αμερικάνος υπ.εξ. (μετά από ενέργειες του Τελ Αβίβ..) για να «ευλογήσει» όχι ειδικά τον σωλήνα, αλλά την συμμαχία. Όμως ο «πομπηίας» δεν ενδιαφέρεται, τέτοιους καιρούς, για «συμβολικές κινήσεις»: ενδιαφέρεται για συζητήσεις με το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς, για τις οποίες η ανακοίνωση του αμερικανικού υπ.εξ. ξεκαθαρίζει ότι:

… Ο υπουργός θα συναντηθεί με ισραηλινούς αξιωματούχους για την συζήτηση κρίσιμων περιφερειακών ζητημάτων, συμπεριλαμβανόμενης της καταπολέμησης της κακοήθους επιρροής του ιρανικού καθεστώτος και της εοιβεβαίωσης της αμετάβλητης δέσμευσης των ηνωμένων πολιτειών για την ασφάλεια του ισραήλ. Ο υπουργός θα συζητήσει επίσης την αφοσίωση της κυβέρνησης στην παρακολούθηση και την καταπολέμηση του αντισημιτισμού…

Ο πομπηίας δεν κάνει, λοιπόν, αυτό το ταξίδι για σαχλαμάρες. Το κάνει για πόλεμο: είναι συνέχεια της (λίγο πολύ αποτυχημένης) προσπάθειας που έγινε στη Βαρσοβία, για την δημιουργία μιας ευρω-αραβικής συμμαχίας κατά του ιράν (και υπέρ της διάλυσης της ε.ε…). Επιπλέον, αυτό το «παρακολούθηση και καταπολέμηση του αντισημιτισμού» σημαίνει απλά το κυνήγι σε βάρος όλων όσων συμπαραστέκονται στους Παλαιστίνιους. Στις ηπα – και όπου αλλού είναι δυνατόν.

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (εξοχότατος πρωθυπουργός) δεν θα πάει στο Τελ Αβίβ για να υπογραφτεί η «διακρατική συμφωνία» – που είναι παντελώς αδιάφορη αφού δεν υπάρχει ούτε γκάζι, ούτε κατασκευαστής για τον eastmed!! Αυτό το παραμύθι είναι το προκάλυμμα. Θα πάει για να συζητήσει τις αμερικανικές απαιτήσεις (και τις ελληνικές προσφορές) σε σχέση με τις μεθοδεύσεις του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ για την μέση Ανατολή. Για το ιράν, και όχι μόνο.

Επιπλέον, η συνάντηση ΔΕΝ θα γίνει στο Τελ Αβίβ (όπως έλεγε, είτε από άγνοια είτε από δόλο το πιο πάνω δημοσίευμα). Θα γίνει στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τόσο το ελληνικό όσο και το νοτιοκυπριακό κράτος θα αναγνωρίσουν de facto (σε «επίπεδο κορυφής») το ότι είναι «η πρωτεύουσα του ισραήλ»…

Σε ότι αφορά, τώρα, την συμμετοχή του «πομπηία» σε οποιαδήποτε κουβέντα περί «ζητημάτων ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο», αυτό είναι μεν ζωτικό ζήτημα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά το τελευταίο πράγμα που θα κουβεντιαζόταν σοβαρά είναι ένας αγωγός του είδους eastmed. Η Ουάσιγκτον και το τελ Αβίβ έχουν άλλες ιδέες, πολύ πιο πρακτικές και εφαρμόσιμες – και πάντα κατά της ρωσίας.

Και κατά της τουρκίας; Το έχουμε πει αρκετές φορές, θα το ξαναπούμε: η Ουάσιγκτον θα ήθελε πολύ να αποφύγει μια ανοικτή ρήξη διαρκείας με την Άγκυρα. Δεν είναι, απλά, ένα τεχνικό ζήτημα του πως θα μεταφέρονται (όταν και αν) τα περισσεύματα του γκαζιού στην ευρώπη… Είναι ένα πολύ σοβαρότερο ζήτημα κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο. Αν η Άγκυρα σταθεροποιηθεί σαν σύμμαχος της Μόσχας και του Πεκίνου, όλη αυτή η θαλάσσια περιοχή θα γίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό «πρώτη γραμμή». Κι αυτό θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποφύγουν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ…

Ωωωω το εθνικό πρόβλημα!

Σάββατο 16 Μάρτη. Όμως, όσο κι αν δεν λέγεται ανοικτά στα μέρη μας (και πως θα μπορούσε;) αυτό το “να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε” αφορά όχι μόνο το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον αλλά και (από ορισμένες πλευρές κυρίως) την Αθήνα και την Λευκωσία.

Ο “κόκκινος Κατρού”, σαν υπ.εξ., άκουσε την γνώμη του Τσαβούσογλου· και ο εξοχότατος πρωθυπουργός, σαν π.ε.τ., άκουσε την γνώμη του γ.γ. του ακελ. Αυτά χτες. Το οποίο ακελ, καθεστωτικό στη νότια κύπρο όσο δεν γίνεται, βγάζοντας διακριτικά την ουρά του απ’ έξω, έχει την εξής άποψη (διατυπωμένη χτες απ’ τον βουλευτή του Γιώργο Γεωργίου):

Το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά έφερε ένα επικίνδυνο και παρατεταμένο αδιέξοδο στο Κυπριακό… Το Κυπριακό ή θα λυθεί ή θα βουλιάξουμε!. Όσοι φλερτάρουν με όποια άλλη στρατηγική λύσης, χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας, ή ακόμα και συγκαλυμμένη διχοτόμηση, οφείλουν να μιλήσουν καθαρά στον λαό για τις προθέσεις τους. Διαφορετικά δίκαια και δικαιολογημένα, ο λαός θα τους θεωρήσει ως εργολάβους λύσης δύο κρατών.

Δραματικοί τόνοι – με ένα άρωμα γκαζιού, και “ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο”! Όταν, όμως, κοτζάμ ψόφιο κουνάβι απειλεί (και θα το κάνει) με “κυρώσεις” για τον nord stream 2, το τελευταίο που θα ήθελε η Λευκωσία (ή, έστω, το «πατριωτικό» ακελ…) είναι να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην ευρασία (που θα συμπεριλαμβάνει την Άγκυρα) και στα πλεούμενα της Ουάσιγκτον, παρέα με ελληνικές και ισραηλινές φελούκες. Συνεπώς κάπως πρέπει «να λυθεί» (το «πρόβλημα»…)

Γι’ αυτά ή γύρω απ’ αυτά είναι που θα ακούσει ο Αναστασιάδης (και ο π.ε.τ.) τις «ιδέες του πομπηία» – πίσω απ’ την κουρτίνα του σωλήνα…

Fort Trump

Σάββατο 16 Μάρτη. Η Βαρσοβία βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με την Ουάσιγκτον – για την δημιουργία μόνιμης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στο έδαφός της. Ο ακροδεξιός πρόεδρος Duda έχει βρει ήδη το όνομά της («fort Trump”), και είναι διατεθειμένος να δώσει έως 2 δισεκατομμύρια δολάρια για τα έξοδά της. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει εντυπωσιασμένο έως συγκινημένο απ’ αυτήν την γενναιόδωρη προσφορά (δεν είναι μόνο οι φαιορόζ χουβαρντάδες!). Η συζήτηση γίνεται για μια βάση που θα χωράει μια μεραρχία με όλα τα καλούδια της· περίπου τόσους όσους είναι τακτικά στο πολωνικό έδαφος, για «ασκήσεις».

Δεν θα χαρεί η Μόσχα – όμως (λογικά) τέτοιες κινήσεις τις έχει προεξοφλήσει. Ωστόσο, είμαστε ήδη στην εποχή της «ανταπόδοσης»…

Παρακράτος;

Παρασκευή 15 Μάρτη. Δεν είναι συνηθισμένο στα μέρη μας ένας εκλεγμένος ανώτατος άρχοντας, κυβερνήτης για πάνω από 4 χρόνια και «ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας», να δηλώνει ότι υπάρχει παρακράτος στην επικράτειά του. Κι ακόμα πιο ασυνήθιστο είναι να το δηλώνει σταυρώνοντας ικανοποιημένος τα χέρια… Δεν είναι, άραγε, καθήκον τέτοιων «δημοκρατικών αρχόντων» να πολεμούν με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα τους παρακρατικούς αντί να τους διαφημίζουν; Τι συμβαίνει εξοχότατε π.ε.τ.; Ήταν μια απ’ τις συνηθισμένες σας εκρήξεις βερμπαλισμού; Υπάρχει «παρακράτος στο λιμάνι»; Ναι ή όχι;

Ο εξοχότατος π.ε.τ. ξέρει βέβαια· αλλά ως εκεί που επιτρέπεται τόσο στον ίδιο όσο και στον κύκλο του. Χάρη σ’ αυτούς που καταγγέλει τώρα δεν εκλέχτηκε η κυρία Δούρου περιφερειάρχης Αττικής τον Μάη του 2014; Ασφαλώς ναι: εκείνη η (κατά την ακόμα τότε υποψήφια της Κουμουνδούρου) «τυχαία» συνάντησή της με τον εφοπλιστή που έκτοτε και για 3 τουλάχιστον χρόνια ήταν ο asset 1 του φαιορόζ γκουβέρνου, σε ταβέρνα στον Πειραιά, το βράδυ της προεκλογικής συγκέντρωσης του κόμματος της στον Πειραιά (στις 11 Μάη 2014…), που εκτός από «τυχαία» ήταν και πολύωρη, με το μαγαζί ρεζερβέ, μας έχει μείνει αξέχαστη: ο ορισμός του “φιλάω χεράκι”…

Ούτε ξεχνάμε ότι ο asset 1, πριν εκείνες τις δημοτικές εκλογές, αφού θεωρούσε σίγουρο νικητή τον υποψηφιό του (Μώραλη) είχε δηλώσει (στις 9 Μάη): …Ανάμεσα σε Μιχαλολιάκο [υποψήφιο της ν.δ.] και Δρίτσα [υποψήφιο του συ.ριζ.α.] προτιμώ τον Δρίτσα. Μιλάμε για διαφορά σε επίπεδο ανθρώπου… Δεν ξεχνάμε, τέλος, ότι ο συριζαίος υποψήφιος τα είχε πάρει για το deal μεταξύ του κόμματός του και του asset 1, που προέβλεπε αυτό: Μώραλης δήμαρχος Πειραιά, Δούρου περιφερειάρχης… (Με την επιβαλλόμενη μετακίνηση ψήφων στον β γύρο…) Επειδή αυτό σήμαινε, απλά, ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να μπει στον β γύρο…

Είναι, λοιπόν, βέβαιο πως ως τις αρχές Σεπτέμβρη του 2016, όταν έγινε εκείνος ο θρυλικός «πλειοδοτικός διαγωνισμός για τις 4 τηλεοπτικές άδειες», είτε δεν υπήρχε «παρακράτος στο λιμάνι», είτε οι φαιορόζ συνεργάζονταν αρμονικά μαζί του. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι μόνο αυτά τα δύο ενδεχόμενα υπήρχαν: στις 19 Μάη (μια ημέρα πριν την επίσημη προκήρυξη του διαγωνισμού για τις 4 τηλεοπτικές άδειες…) οι κύριοι Μαρινάκης και Μώραλης είχαν επισκεφτεί στο Μαξίμου τον «αντ’ αυτού» κύριο Παππά, για «υποθέσεις τους»… Στον δε θρυλικό εκείνο διαγωνισμό (όπου αναδείχθηκε υπέρλαμπρος και ο asset 2…), στα τέλη Αυγούστου / αρχές Σεπτέμβρη 2016, ο asset 1 είχε δώσει ένα καλό ποσό…

Επειδή είμαστε “καλοπροαίρετοι” (ξέρετε τώρα…) λέμε ότι αποκλείεται το φαιορόζ γκουβέρνο να συνεργαζόταν με (το) παρακράτος, ακόμα κι αν αυτό είχε εκτόπισμα όχι μόνο οικονομικό αλλά και οπαδικό – δηλαδή λεφτά και ψήφους… (Ποτέ δεν γίνονται τέτοια πράγματα, ακόμα κι όταν ο asset 2 παραληρούσε υπέρ του π.ε.τ….) Συνεπώς απομένει η άλλη εκδοχή: ως το φθινόπωρο του 2016 δεν υπήρχε “παρακράτος στο λιμάνι”…

Είναι βέβαιο ότι ο asset 1 «τάσπασε» με το φαιορόζ γκουβέρνο κάπου προς τα τέλη του 2016 ή στις αρχές του 2017· και πιθανολογούμε ότι αν όχι ο μοναδικός σίγουρα ένας απ’ τους λόγους ήταν το φιάσκο με τον διαγωνισμό και το γεγονός ότι το γκουβέρνο δεν γύριζε πίσω τις προκαταβολές που είχε ήδη πάρει… Αν, λοιπόν, δημιουργήθηκε «παρακράτος στο λιμάνι» (όπως λέει ο εξότατος π.ε.τ.) αυτό θα πρέπει να δημιουργήθηκε αργότερα… Απ’το 2017 και μετά… Επί των ημέρων του δηλαδή. Ε;

Και τι έκανε αυτός σαν «ηγέτης παγκοσμίου εμβέλειας»;

Παρακοινωνία

Παρασκευή 15 Μάρτη. Ένα απ’ τα μεγάλα κατορθώματα του ντόπιου μικροαστισμού, στον τρόπο που έχει συγκροτήσει την μεταμοντέρνα φάση της δημόσιας σφαίρας (είτε «φυσικής» είτε ψηφιακής) είναι ότι ο καθένας, πατρίκιος ή πληβείος, μπορεί να λέει ότι μαλακία θέλει· και να περνάει ντούκου, μέσα στη θύελλα των υπόλοιπων παρόμοιων. Είναι μια γενική λουμπενοποίηση της οποίας το μόνο μέτρο «αξίας» είναι ο θόρυβος που προκαλεί το ένα ή το άλλο.

Κάνοντας αντιπολίτευση – στην – αντιπολίτευση ο π.ε.τ. φανέρωσε στιγμιαία την πραγματικότητα του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου: είναι παρακρατική με την έννοια των «ανεπίσημων» αλλά ισχυρών δομών εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι αποδείξεις είναι πάμπολλες. Μία, ενδεικτική, σε σχέση με την «καταγγελία» του π.ε.τ.: το όνομα του σημερινού δημάρχου του Πειραιά, με τον οποίο μια χαρά συναγελαζόταν το φαιορόζ γκουβέρνο, ήταν πάνω πάνω στη λίστα των ανακατεμένων στο συστηματικό στήσιμο ποδοσφαιρικών ματς. Ήταν, βλέπετε, αντιπρόεδρος της παε ολυμπιακός απ’ το 2011 (μεγαλο-υπάλληλος του asset 1 δηλαδή…), και απ’ το 2012 ως το 2014 πρόεδρος της super league. Η εμπλοκή του τεκμηριωνόταν, μεταξύ άλλων, σ’ εκείνα τα περίφημα τηλεφωνήματα του asset 1 με «πακιστανικές κάρτες»… Όμορφα κι ωραία, ώσπου να φτάσει η υπόθεση στον ανακριτή, ο φάκελος με το όνομά του κάπου παράπεσε… Και ξεχάστηκε τόσο γρήγορα ώστε οι «αυτοδιοικητικές» τράμπες που έκανε η Κουμουνδούρου το 2014 να είναι εντελώς “law free”.

Η συστηματική αμνησία είναι χαρακτηριστικό είτε των απατεώνων είτε των ηλίθιων. Όταν είναι μαζική, όταν δηλαδή αποτελεί μείζον κοινωνικό χαρακτηριστικό, κι όταν αναπληρώνεται με τις επιλεκτικές, άρα άκριτες “αναμνήσεις” και “καταγγελίες”, έχουμε σε αδρές γραμμές το διανοητικό στερέωμα μέσα στο οποίο μπορούν να συμβαίνουν και τα δύο: και το παρακράτος να είναι παντού (αν και όχι υποχρεωτικά σαν μια ενιαία πυραμίδα)· και ταυτόχρονα, όποιος βολεύεται, να το καταγγέλει – έτσι, για να περάσει η ώρα…

Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα έλεγε ένα παλιό αναρχοαυτόνομο σύνθημα… Κι όταν είσαι τόσο λέρα για να κυβερνάς γαλέρα, κάτι ακόμα είναι σίγουρο: δεν κάνεις κουπί.

Όσο γι’ αυτούς που κάνουν; Αποδεικνύεται ότι γουστάρουν θέαμα.

Αερομπελάδες

Παρασκευή 15 Μάρτη. Η παγκόσμια καθήλωση των 350 (;) boeing 737 max φυσικά και προκαλεί “πόνο” στην κατασκευάστρια εταιρεία. Ειδικά αφού πρώτον, η “διόρθωση του προβλήματος” (στο “έξυπνο” λογισμικό) θα χρειαστεί καιρό· και δεύτερον, ακόμα κι όταν η boeing πει «το κάναμε», θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το αποδείξει στους πελάτες της· κάτι καθόλου εύκολο σε ζήτηματα «μηχανικής ευφυίας». Η boeing είναι πιθανό ότι θα χρειαστεί πολύ καιρό για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πελατών της… Δεν είναι αστείο: εκκρεμούν 5000 παραγγελίες για το συγκεκριμένο μοντέλο, αξίας 600 δισεκατομυρίων… 5000 παραγγελίες που μπορεί να ακυρωθούν!

Ο αριθμός των 737 max σε καθήλωση δεν είναι μεγάλος σε σχέση με το σύνολο των επιβατικών αεροπλάνων σε χρήση· επιμέρους όμως (σε σχέση με συγκεκριμένες εταιρείες) μπορεί να δημιουργηθεί κάποια έλλειψη πτητικών μέσων. Εκτός, λοιπόν, απ’ τις μετοχές των ανταγωνιστών της boeing (και δεν είναι μόνο η airbus αλλά και η κινεζική comac) και τις παραγγελίες, θα επηρεαστούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό και οι επιβάτες. Ως προς τιμές εισιτηρίων, ως προς διαθεσιμότητα δρομολογίων, κλπ.

Τέτοια προβλήματα λύνονται στον καπιταλισμό. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

(φωτογραφία: Το C919, της κινεζικής comac, έχει απ’ το 2017 28 πελάτες με 815 παραγγελίες – λίγες δηλαδή. Θεωρείται όμως ευθέως ανταγωνιστικό τόσο του 737 της boeing, όσο και του Α320neo της airbus. Αν ένα μεγάλο μέρος των 5000 παραγγελιών φύγει απ’ την boeing, δεν θα μπορεί να το καλύψει μόνη της η airbus.

Πάνω που το ψοφιοκουναβιστάν πάει να στριμώξει το Πεκίνο, ένα παλιο-λογισμικό του ανοίγει νέους εμπορικούς ορίζοντες…)

Παρακαλώ μπορώ να έχω λίγο τσάι στο καυτό νερό μου;

Παρασκευή 15 Μάρτη. Ποιοί θέλουν την έξοδο της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας απ’ την ε.ε.; Ποιοί θέλουν την παραμονή; Οι πρώτοι ξέρουν τι θέλουν;

Μια έρευνα που έγινε λίγο μετά το δημοψήφισμα του Ιούνη του 2016, σε 12.369 που ψήφισαν σ’ αυτό (δειματοληπτικά θεωρείται αξιόπιστη), έδειξε ότι οι έγχρωμοι υπήκοοι της βασίλισσας, οι εθνικές μειονότητες και οι νέοι σε ηλικία (όλοι και όλες με προβλήματα εξαιτίας της ανεργίας και της λιτότητας) ψήφισαν σαφέστατα υπέρ της παραμονής. Ειδικά οι μουσουλμάνοι υπήκοοι της αυτού μεγαλειότητας ψήφισαν κατά 70% υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Επίσης, απ’ τους εργάτες / εργάτριες που ανήκουν σε συνδικάτα, το 60% ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Μιλώντας συνολικά οι σκωτσέζοι, οι καθολικοί της βόρειας ιρλανδίας, οι εργάτες του Λίβερπουλ, του Μάτζεστερ, του Λήντς, του Μπρίστολ, του Λονδίνου, οι περισσότεροι έγχρωμοι και μειονοτικοί ψηφοφόροι και τα τρία τέταρτα των νέων ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Σε σύγκριση με την γενική (ιδεοπολιτική) θέση τους, το 68% των ψηφοφόρων των συντηρητικών ψήφισαν έξοδο και το 64% των ψηφοφόρων των εργατικών ψήφισαν παραμονή.

Αυτά τα νούμερα δεν υποδεικνύουν μια ξεκάθαρη ταξική διάκριση ανάμεσα στους brexiters και τους bremainers· ωστόσο τέτοια ξεκάθαρη ταξική διάκριση μπορεί να μην υπάρχει πουθενά στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες για όσο καιρό ο μικροαστισμός είναι μια ρευστή μάζα που αγκαλιάζει ένα καλό μέρος της σύγχρονης εργατικής τάξης και φτάνει ως τους I gonna be φιλόδοξους της κοινωνικής ανόδου, μελλοντικούς μεσοστρωματικούς. Είναι ενδεικτικά ωστόσο για να ισχυριστεί κανείς βάσιμα ότι ο βρετανικός εθνικισμός (και η νοσταλγία της αυτοκρατορίας) ΔΕΝ είναι επιλογή μεγάλου (έως πολύ μεγάλου) μέρους της σύγχρονης εργατικής τάξης στην αγγλία.

Στην κορυφή, όμως, της πολιτικής εκπροσώπησης, μετά τις πρόσφατες ψηφοφορίες, προκύπτει ότι ένας αριθμός από 278 έως 308 εθνοπατέρες (ανάλογα με το ποιος πρότεινε τι), σε σύνολο 650, υποστηρίζουν ακόμα και μια άγρια, χωρίς κανόνες έξοδο – που θα πέσει ολόκληρη πάνω στις πλάτες των εργατών και εργατριών στην αγγλία. Απ’ τους υπόλοιπους, από 342 έως 372, σ’ ένα καλό ποσοστό τους θέλουν μια έξοδο με άλλη συμφωνία απ’ αυτή που έχει κάνει η κυρά May· θέλουν μια σωτήρια ουτοπία δηλαδή.

Χωρίς την δημαγωγία των φασιστών το δημοψήφισμα του ’16 δεν θα είχε το αποτέλεσμα που είχε. Το γεγονός, όμως, ότι οι άγγλοι εθνοπατέρες, ως τώρα, κινούνται σα να είναι αδέσποτοι, σε ότι αφορά μεν τα αφεντικά του αγγλικού καπιταλισμού μπορεί, ίσως, να εξηγηθεί με την «αποεδαφικοποίηση» του χρηματοπιστωτισμού… Σε ότι αφορά, όμως, την εντελώς εδαφοποιημένη «εκπροσώπηση» αναδεικνύει ένα χάσμα μεταξύ της βάσης (και του πως διαμορφώνονται οι γνώμες της) και των εθνοπατέρων.

Κάποιοι μιλούν για «αυτοκαταστροφή» του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος στην άλλοτε «κυβέρνα βρετανία»…

(Εν τω μεταξύ ακούγεται πως μετά και την χθεσινή ψηφοφορία, όπου 413 έναντι 202 της ανέθεσαν να ζητήσει παράταση, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, η κυρά May θα επιχειρήσει ένα τελευταίο αεροπλανικό: θα ξαναβάλει την υπάρχουσα συμφωνία (που έχει απορριφθεί δυο φορές) σε τρίτη ψηφοφορία την επόμενη εβδομάδα. Και, λέει η κυρά May: αν εγκριθεί (ε;;;) θα ζητήσει παράταση ως τις 30 Ιούνη, για να τακτοποιηθούν τα γραφειοκρατικά… κι αν απορριφθεί, θα ζητήσει μεγαλύτερη παράταση… Με ποια δικαιολογία; Άγνωστο…

Μάλλον πρέπει να εγκαταλείψει το γρηγορότερο τον μάταιο τούτο κόσμο η αυτού μεγαλειότης. Το μακρύ πένθος θα είναι καλή δικαιολογία για μεγάλη παράταση…)

(φωτογραφία: Μήπως φταίει η στενότητα χώρου; Παρά τα 650 μέλη του το house of commons δείχνει μικρότερο απ’ το ΜΑΧ – αν ξέρετε το θρυλικό «μεγάλο αμφιθέατρο των χημικών» στο πολυτεχνείο… Ούτε ν’ ακουμπήσουν κάπου τα χαρτιά τους δεν έχουν οι άνθρωποι…)

Micius

Πέμπτη 14 Μάρτη. Δεν είναι απ’ τα θέματα που δημόσια θίγονται απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στον κατάλογο των απειλών – απ’ – την – κίνα. Ίσως επειδή πονάει πολύ: ο κινεζικός δορυφόρος micius δεν είναι απλά ο πρώτος αλλά ως τώρα ο μοναδικός δορυφόρος κβαντικών επικοινωνιών. Τι είναι οι κβαντικές επικοινωνίες; Αυτές που θεωρούνται τόσο καλά κρυπτογραφημένες ώστε να είναι αδύνατο να υποκλαπούν. Έχει αξία τόση ασφάλεια; Ρωτείστε τους καραβανάδες…

Η κινεζική ακαδημία επιστημών (ο τυπικός ιδιοκτήτης του πειραματικού δορυφόρου) δουλεύει πάνω στον micius και μέσω αυτού εδώ και 2,5 χρόνια, έχοντας αυξήσει εκθετικά τις δυνατότητές του να στέλνει κβαντικά σήματα στη γη· μέσω ακτίνων laser (προς το παρόν μόνο τη νύχτα). Σύμφωνα με τους κινεζικούς ειδικούς η αποστολή του micious (και το κβαντικό know how που αποκτούν) έχει ξεπεράσει κατά πολύ ακόμα και τους πιο αισιόδοξους προγραμματισμούς. Μιας και η ασφάλεια διαβίβασης πληροφοριών είναι ένα απ’ τα κεντρικά ζητήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και οι κβαντικές τεχνο-εφαρμογές θεωρούνται το ιερό δισκοπότηρο αυτής της ασφάλειας (είτε για στρατιωτικές είτε για εμπορικές χρήσεις), η κινεζική πρωτοπορεία και σ’ αυτόν τον τομέα είναι, απλά, πέρα από κάθε αμφιβολία. Τόσο πολύ ώστε η ευρωπαϊκή υπηρεσία διαστήματος σχεδιάζει την συνεργασία της με τους κινέζους ειδικούς, ώστε να δημιουργήσουν από κοινού ένα ευρασιατικό δορυφορικό δίκτυο κβαντικών επικοινωνιών / κρυπτογράφησης το 2020 ή το 2021. Ας το επαναλάβουμε: ευρασιατικό…

Μπορεί, έτσι, να αποκτάει ένα επιπλέον χρονικό βάθος η (μισο)απόρριψη, προχτές, απ’ την Merkel, των αμερικανικών εκβιασμών σε σχέση με την συμμετοχή της Huawei στη δημιουργία των 5G δικτύων στη γερμανία:

… Η ασφάλεια, ειδικά όταν αφορά την επέκταση του δικτύου 5G αλλά και οπουδήποτε αλλού στην ψηφιακή τεχνολογία, είναι πολύ σημαντική μέριμνα της γερμανικής κυβέρνησης· συνεπώς καθορίζουμε τις προδιαγραφές μας μόνοι μας…

Είναι απλό: ακόμα κι αν στη 4η βιομηχανική επανάσταση δεν είναι κάποιος πρωτοπόρος, τον συμφέρει να «δεθεί» με τον πρωτοπόρο παρά να παζαρεύει οτιδήποτε με την «ουρά». Όμως και η «ουρά» δεν πρόκειται να κάτσει στη μοίρα της…

Κορέα 1

Πέμπτη 14 Μάρτη. Το γράψαμε πριν 2 ημέρες (ανατολική ασία 1) και μετά από μερικές ώρες ήταν η επίσημα ανακοινωμένη στάση του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Stephen Biegun, επικεφαλής της αμερικανικής διαπραγματευτικής ομάδας με την Πγιονγκγιάνγκ, ο ίδιος ακριβώς που στις 31 Γενάρη μιλώντας στο πανεπιστήμιο του Stanford με πολλούς ειδικούς στο ακροατήριο είπε ότι η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη και διατεθειμένη για σταδιακή και παράλληλη διαμόρφωση μιας τελικής συμφωνίας για την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας, βγήκε σε εκδήλωση για την αμερικανική πολιτική για τα πυρηνικά (των άλλων) του «ίδρυματος Carnegie» (αν δεν κάνουμε λάθος πρόκειται για βιτρίνα της c.i.a….) για να πει, περίπου, ότι ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο. Και ότι η τακτική του ψοφιοκουναβιστάν ήταν πάντα «ή όλα ή τίποτα».

Η δυστυχία ενός μεγαλοστελέχους που δεν αποφασίζει τίποτα, μόνο υλοποιεί διαταγές: γίνεται ρόμπα! Αν αυτή ήταν η «γραμμή» της Ουάσιγκτον από πάντα, τότε η πρώτη συνάντηση ψόφιου κουναβιού – little rocket man στη Σιγκαπούρη δεν θα έπρεπε να έχει γίνει. Ούτε, φυσικά, θα είχε υπογραφεί τότε το κοινό ανακοινωθέν που υπονοεί (σχεδόν καθαρά) αμοιβαία διαδοχικά βήματα. Η συντονίστρια της συζήτησης στο Carnegie, επίσημη διαπιστευμένη των new york times στο αμερικανικό πεντάγωνο δημοσιογράφος Helene Cooper, παρατήρησε στον Biegun ότι η Ουάσιγκτον μετακίνησε τα γκολπόστ προσθέτοντας στο λογαριασμό τα χημικά και βιολογικά όπλα του Kim. Ο υπάλληλος διαπραγματευτής ήταν μονότονος στις απαντήσεις του: «πάντα αυτή ήταν η άποψή μας».

Είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον «άλλαξε γραμμή» μεταξύ 1ης και 21ης Φλεβάρη όταν υπήρξε μια ανακοίνωση τύπου απ’ το ψοφιοκουναβιστάν που διέψευδε ότι υπάρχει μια «βήμα το βήμα» αμερικανική τακτική. Τότε δεν δόθηκε σημασία σ’ εκείνη την διάψευση καθώς θεωρήθηκε μέρος της επερχόμενης διαπραγμάτευσης στο Hanoi. Τώρα πρέπει να ειδοθεί με άλλο μάτι.

Έγινε κάτι στη διάρκεια εκείνου του τρι-βδόμαδου; Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Κι αυτό επειδή σ’ εκείνο το διάστημα το κύριο δημαγωγικό ενδιαφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν, θα το θυμάστε, η αναμενόμενη από στιγμή σε στιγμή ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο… Θα μπορούσε να θεωρηθεί πιθανό ότι η αποτυχία εκεί, στην «πίσω αυλή», άρα η αδυναμία να πουληθεί μια «επιτυχία», οδήγησε στην σκλήρυνση της γραμμής σε σχέση με τη βόρεια κορέα, ώστε να μην κατηγορηθεί το ψοφιοκουναβιστάν σαν «ενδοτικό»;

Με τις αναγκαίες επιφυλάξεις λέμε: γιατί όχι;

(φωτογραφία: Ο Stephen Biegun στην καρέκλα του…)

Κορέα 2

Πέμπτη 14 Μάρτη. Αν η Σεούλ (ίσως περισσότερο απ’ το Πεκίνο και την Μόσχα) είχε ανάγκη ένα ή δύο βήματα ακόμα (με την μορφή της κατάργησης κάποιων κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ) ώστε να προχωρήσει σε μια αξιοσημείωτη οικονομική και πολιτική συνεργασία βορρά – νότου, τώρα έχει στριμωχτεί. Φάνηκε καθαρά αυτό στις 12 Μάρτη, απ’ τον Moon Chung-in, ειδικό σύμβουλο του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon για την ενοποίηση, τις εξωτερικές υποθέσεις και της εθνικής ασφάλειας. Μιλώντας σε δημοσιογράφους επέρριψε την Ουάσιγκτον την κύρια ευθύνη για την αποτυχία της συνάντησης στο Hanoi – και υπερασπίστηκε την βήμα – βήμα διαχείριση του ζητήματος.

Δεν είχε όμως να παρουσιάσει κάποια αξιόλογη ιδέα για το ξεπέρασμα του αδιέξοδου. Και το ζήτημα «αμερικανική σκλήρυνση» γίνεται πιο σύνθετο επειδή το ψοφιοκουναβιστάν ΔΕΝ πρόκειται να αφήσει τον Moon «ήσυχο». Θα ενισχύσει (υπόγεια) την φιλοαμερικανική και αντι-Πγιονγκγιάνγκ δεξιά αντιπολίτευση , έτσι ώστε να του δυσκολέψει την ζωή ως τις επόμενες εκλογές.

Αυτό σημαίνει ότι το νοτιοκρεατικό καθεστώς (και συνολικά το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) θα πρέπει να κινηθούν, κατ’ αρχήν απομονώνοντας την Ουάσιγκτον. Βερολίνο και Παρίσι έχουν εκδηλωθεί παραπάνω από μια φορές υπέρ της κορεατικής επαναπροσέγγισης. Και παρότι το γερμανικό και το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο είναι «απασχολημένα» με τις δικές τους κόντρες με την Ουάσιγκτον, δεν αποκλείεται να χρειαστούν μια «ενίσχυση» μπαίνοντας πιο ενεργητικά στο πλάι του Moon (και όχι μόνο…) Δεν έχουν να χάσουν τίποτα…

Θα δείξει..

(φωτογραφία: Οι σωματοφύλακες και το ψόφιο κουνάβι στο Hanoi, στις 28 Φλεβάρη…)