Month: November 2018

Ο κόσμος είναι ένα πολύ επικίνδυνο μέρος!

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Σταματήστε την γη για να κατέβω!!! Αυτό το παλιό, ‘80s, τρυφερό και ειρωνικό μαζί σύνθημα είναι στον αντίποδα της ιμπεριαλιστικής αλαζονείας του ψοφιοκουναβιστάν. Ωστόσο, με όλη την ασημαντότητά της, η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να το προβλέψει: μετά την χθεσινή («πολυαναμενόμενη») ανακοίνωση του αμερικανικού άσπρου σπιτιού σε ότι αφορά τον τοξικό και την δολοφονία του Khashoggi, το united state of america θα δει να κατρακυλάνε πάνω του, αργά και σταθερά ή απότομα και μαζεμένα, πολλά απ’ τα μπάζα αυτού του επικίνδυνου (και ταραγμένου) κόσμου!!!

Η ανακοίνωση ξεκινάει με την πολεμική μεν αλλά και μανιακή πια ιαχή «America first!», συνεχίζει με την φιλοσοφική διαπίστωση «the world is a very dangerous place!» (που ίσως σημαίνει: πρόσεχε τον κώλο σου…) και συνεχίζει αμέσως μετά με την καταγγελία του ιράν!…

Πρέπει να υποψιαστείτε τι εννοεί, τελικά, το ψοφιοκουναβιστάν (ελπίζουμε τα χθεσινά σχόλιά μας να βοηθούν). Εννοεί:

Α) Επειδή το σχέδιο κατά του ιράν για το οποίο είναι απόλυτα απαραίτητη η δημιουργία ενός «παναραβικού μπλοκ» είναι στρατηγικής σημασίας για εμάς·

Β) Επειδή η δημιουργία του «παναραβικού μπλοκ» είναι αδύνατη χωρίς τον τοξικό·

Γ) Επειδή το σαουδαραβικό παλάτι είναι πολύ καλός πελάτης των όπλων μας (τα οποία κάποτε θα χρησιμοποιηθούν – για να αντικατασταθούν…)·

Δ) Και επειδή η πετρελαϊκή παραγωγή της σαουδικής αραβίας παίζει πάντα ρόλο στη διαμόρφωση των τιμών, πράγμα που εξακολουθεί να μας ενδιαφέρει

για αυτούς τους λόγους αν ο βασιλιάς και ο πρίγκηπας διάδοχος λένε ότι δεν ξέρουν τίποτα για τον φόνο, είναι ο.κ.

Φυσικά, επειδή πια το ψόφιο κουνάβι και κυρίως ο κύκλος των σκληροπυρηνικών συντηρητικών που ηγούνται (σ’ αυτή τη φάση) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού καταλαβαίνουν ότι «σαουδαραβοποιώντας» αυτόν τον ιμπεριαλισμό φέρνουν τα αγγούρια πιο κοντά στους κώλους τους, η ανακοίνωση (δείγμα φτηνού καιροσκοπισμού μάλλον και όχι παράνοιας) περιλαμβάνει και τις εξής φράσεις:

…Οι μυστικές υπηρεσίες μας συνεχίζουν να ελέγχουν όλες τις πληροφορίες, αλλά μπορεί να προκύψει πολύ καλά ότι ο πρίγπηπας είχε γνώση αυτού του τραγικού γεγονότος – μπορεί να είχε και μπορεί να μην είχε!

Αυτού λεχθέντος, μπορεί ποτέ να μην μάθουμε όλα τα γεγονότα που περιβάλλουν την δολοφονία του κυρίου Jamal Khashoggi…

“Μπορεί να βρέξει, μπορεί και όχι, αλλά εμείς κοιτάμε τις δουλειές μας…” Οπότε δύο συνέπειες, αναπόφευκτες. Πρώτον, το ψοφιοκουναβιστάν είναι πλέον υπόλογο για «συγκάλυψη» εγκληματία – σε μια υπόθεση που άλλες εποχές (και με άλλες προτεραιότητες) θα είχε ξεφορτωθεί σε χρόνο μηδέν… Και, δεύτερον, η Άγκυρα κρατάει πλέον «όλο το χαρτί». Φτάνοντας μέχρι του σημείου να μπορεί να γελοιοποιήσει την αυτού εξοχότητα το προεδρικό ψόφιο κουνάβι. Κυρίως όμως: να συγκεντρώσει «περισσότερες δυνάμεις» ενάντια στην γραμμή του άξονα για την μέση Ανατολή (και όχι μόνο).

Δεν είναι, όμως, μόνο η Άγκυρα (ή το μπλοκ της Αστάνα) στο κλαρί. Έχουμε υποστηρίξει ότι η ανάληψη της ευθύνης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ τους σκληροπυρηνικούς συντηρητικούς ήταν υποχρεωτική, μετά την αποτυχία των δημοκρατικών (υπό τον Obama) τόσο στη μέση Ανατολή (η Μόσχα δεν «βούλιαξε» στη συρία), όσο και στον δυτικό Ειρηνικό (: “pivot”, Μανίλα…) .

Τώρα αποτυγχάνει και το ψοφιοκουναβικό σχέδιο, ειδικά σε ότι αφορά την αντεπίθεση στο μπλοκ της Αστάνα. (Απομένει η έκβαση του εμπορικού πολέμου κατά του Πεκίνου, ωστόσο η όποια αρχική επιτυχία οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι το Πεκίνο δεν έχει – ακόμα – συμφέρον να απαντήσει «πλήρως»). Είτε υπάρχει έτοιμο plan C είτε όχι στην Ουάσιγκτον, οι εσωτερικές καθεστωτικές αντιθέσεις μέσα στις ηπα δεν μπορεί παρά να οξυνθούν.

Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, σαν αντίβαρο, οξύνεται η εκτός συνόρων επιθετικότητα· και ο «πατριωτισμός» σαν ιδεολογικό μπετονάρισμα…

Ο πλανήτης του πολέμου

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Ο αμερικανικός μιλιταρισμός έχει εκτροχιαστεί. Κι εγώ, ένας μεσαίας βαθμίδας αξιωματικός καριέρας, το είδα να έρχεται… Πίσω στα 2008, όταν ήμουν ένας λοχαγός που μόλις είχε γυρίσει απ’ το ιράκ και σπούδαζα στο Fort Knox, τα σενάρια της εκπαίδευσής μας γενικά εστίαζαν στις μάχες σε πόλεις και σ’ αυτό που ονομάζονταν «αποστολές ασφάλειας και σταθεροποίησης». Εκπαιδευόμασταν θεωρητικά για να επιτεθούμε σε κάποια κέντρα πόλεων, να καταστρέψουμε τους μαχητές του εχθρού εκεί, και έπειτα να αναλάβουμε ειρηνευτικές και «ανθρωπιστικές» επιχειρήσεις…

… Όταν για πρώτη φορά πήρα μέρος στο πρώτο course για μεσαίου επιπέδου αξιωματικούς καριέρας το 2016 γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι είχε πραγματικά αλλάξει.

Τα σενάρια της εκπαίδευσής μας δεν περιορίζονταν πια στις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις. Τώρα σχεδιάζαμε την ανάπτυξη δυνάμεων – για συμβατικούς πολέμους υψηλής έντασης – στον Καύκασο, στη Βαλτική, και στη νότια θάλασσα της κίνας (δηλαδή: ρωσία και κίνα). Επιπλέον γίνονταν σχέδια για συγκρούσεις με «κακοποιά» καθεστώτα (δηλαδή, αυτό είναι εύκολο: ιράν). Οι αποστολές σχεδιάζονταν για μάχες των αμερικανικών μεραρχιών σε μακρινές περιοχές, σε σημαντικούς πολέμους για την «απελευθέρωση» περιοχών και την υποστήριξη συμμάχων.

Πολύ γρήγορα μου ξεκαθαρίστηκε: έχουν αλλάξει πολλά. Ο αμερικανικός στρατός, στην πραγματικότητα, έχει γίνει παγκόσμιος με έντονο τρόπο. Θορυβημένη απ’ την αδυναμία της να φέρει σε αίσιο τέλος οποιονδήποτε απ’ τους αντιτρομοκρατικούς πολέμους αυτού του αιώνα, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι είναι καιρός να ετοιμαστεί για «πραγματικό» πόλεμο, με πλήθος εχθρών. Αυτή η διαδικασία αναπτύχθηκε, στην πραγματικότητα, κάτω απ’ τη μύτη μας εδώ και κάποιο καιρό. Θυμηθείτε το 2013 όταν ο πρόεδρος Obama και η υπ.εξ. Hillary Clinton άρχισαν να μιλάνε για μια “pivot” στην Ασία – μια προφανή προσπάθεια να ανασχεθεί η κίνα. Ο Obama επίσης επέβαλε κυρώσεις στη Μόσχα και στρατιωτικοποίησε ακόμα περισσότερο την ευρώπη, σαν απάντηση στην ρωσική εμπλοκή στην ουκρανία και στην κριμαία. Ο πρόεδρος Trump, του οποίου τα «ένστικτα» στην προεκλογική περίοδο ήταν να αποχωρήσει η Αμερική απ’ τους πολέμους στη μέση Ανατολή, το γύρισε στο να είναι άτοιμος να κλιμακώσει τις εντάσεις με την κίνα, την ρωσία, το ιράν, ακόμα και (για ένα διάστημα) με την βόρεια κορέα…

… Πρέπει να καταλάβει κανείς αυτές τις εξελίξεις σαν εκείνες που διαμορφώνουν μια εν δυνάμει φόρμουλα για μια διαρκή σύγκρουση που θα οδηγήσει τις ηπα σε έναν πραγματικά κατακλυσμιαίο πόλεμο τον οποίο ούτε χρειάζεται ούτε μπορεί πραγματικά να κερδίσει…

Άλλο πράγμα να διαβάζετε τέτοια δυσοίωνα απ’ την ίδια την ασταμάτητη μηχανή, και άλλο να τα διαβάζετε απ’ έναν καραβανά, τον ταγματάρχη (και εξωτερικό συνεργάτη / στρατιωτικό καθηγητή ιστορίας στο West Point) Danny Sjursen (τα εισαγωγικά στα αποσπάσματα είναι του πρωτότυπου). Παράδοξο ή όχι φαίνεται ότι υπάρχουν αμερικάνοι καραβανάδες που υπηρετώντας τον εθνικό τους μιλιταρισμό κάποια στιγμή συνειδητοποιούν τι σόι είναι και που πάει. Το τέλος του περιγραφικού άρθρου του (με τίτλο: planet of war) πάει έτσι:

Λέγεται συχνά, με Οργουελιανή έννοια, ότι κάθε έθνος κράτος χρειάζεται έναν εχθρό για να ενοποιήσει και να πειθαρχήσει τον πληθυσμό του. Αν είναι έτσι τότε οι ηπα πρέπει να θεωρηθούν μοναδική περίπτωση στην ιστορία, σαν η μόνη χώρα που στρατιωτικοποιεί όλο τον πλανήτη (και το διάστημα) προσπαθώντας να μας ανεβάσει πάνω από όλους τους υπόλοιπους.

Μ’ αυτή την έννοια είναι, πράγματι, εξαιρετική περίπτωση.

Μ’ αυτή την έννοια, πράγματι, αλλοίμονο στους άμαχους…

Τα πάθη του φυλετικού εθνικισμού

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Να μια ακόμα γνώμη άλλων, που δεν είναι περιθωριακοί σαν την ασταμάτητη μηχανή. (Οι τονισμοί δικοί μας):

Τίτλος: το αυτοκτονικό πάθος του ισραήλ για τον φυλετικό εθνικισμό.

Απ’ την γαλλική επανάσταση και μετά, η μοίρα των εβραίων είναι άρρηκτα δεμένη με την μοίρα των φιλελεύθερων αξιών. Όπου υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα και ισότητα, η ζωή ήταν καλύτερη για τους εβραίους. Και όταν ο ρατσιστικός φυλετικός εθνικισμός άρχισε να αναπτύσσεται, απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα, οι κίνδυνοι για τους εβραίους αυξήθηκαν. Αυτός ο εθνικισμός έγινε μια ανεξάντλητη πηγή βίαιου αντι-σημιτισμού και ο μεγαλύτερος εχθρός που αντιμετώπισαν ποτέ οι εβραίοι. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι εβραίοι κατάλαβαν (και το καταλαβαίνουν και σήμερα) ότι η πολιτική του μίσους, της βίας, του φόβου και της άρνησης των άλλων όπως προωθείται απ’ την άκρα δεξιά συνιστά ηθική απειλή.

Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των εβραίων στην αμερική ψηφίζει δημοκρατικούς και ότι οι περισσότεροι εβραίοι στην ευρώπη ψηφίζουν την φιλελεύθερη-συντηρητική δεξιά, το κέντρο και την αριστερά. Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι με ισραηλινούς όρους η ευρωπαϊκή συντηρητική δεξιά είναι απαίσια, σαν την ριζοσπαστική αριστέρα: ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τους συντηρητικούς στην αγγλία, στη γαλλία ή στη γερμανία να περνούν νόμους σαν την [ισραηλινή] νομοθεσία για το έθνος κράτος ή την πολιτιστική πειθαρχία; Ποιος θα αποκαλούσε έναν πολιτικό του αντίπαλο «προδότη»;

Στην ευρώπη η Ayelet Shaked [υπουργός δικαιοσύνης στο Τελ Αβίβ] και η Miri Regev [υπουργός πολιτισμού και αθλητισμού, πρώην ταξίαρχος] θα θεωρούνταν πολύ χειρότερες απ’ την Marine Le Pen· και είναι. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μποϋκοτάρουμε την αυστριακή υπ.εξ. [η Karin Kneissl είναι ακροδεξιά] όταν οι πιο πάνω υπουργοί ανήκουν στο ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο και ο Bezalel Smotrich είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος στη βουλή.

Αντίθετα απ’ τους ισραηλινούς που απολαμβάνουν την θαλπωρή της στρατιωτικής τους δύναμης και του ελέγχου πάνω στην αποικία απαρτχάιντ που έχουν φτιάξει στα κατεχόμενα εδάφη, οι περισσότεροι απ’ τους εβραίους του κόσμου καταλαβαίνουν ότι η πολιτική της πόλωσης, της άρνησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και του μίσους απέναντι στους άλλους είναι συνταγή καταστροφής. Ξέρουν ότι είναι ύψιστο συμφέρον τους να υπερασπίζονται πάντα μια ανοικτή και πλουραλιστική κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι εβραίοι ήταν σημαντικό συστατικό της συμμαχίας υπέρ του New Deal του Franklin Roosevelt, ούτε είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί εβραίοι φοιτητές ήταν μέλη του κινήματος για τα πολιτικά δικαίωματα στην αμερική, τη δεκαετία του ’60. Όταν ο Roosevelt άρχισε να αλλάζει το πρόσωπο της αμερικής στη γαλλία ο πρωθυπουργός της, ο εβραίος σοσιαλιστής Leon Blum (τον οποίο οι αντι-σημίτες αποκαλούσαν «ταλμουδιστή») ήταν επικεφαλής του φιλελεύθερου-σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού Λαϊκού Μετώπου. Η κυβέρνησή του θέσπισε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που ήταν πολύ προοδευτικές για τα τότε δεδομένα.

Ο λευκός ευρωπαϊκός και αμερικάνικος ρατσισμός είναι αντι-σημιτικός ακόμα κι όταν είναι φιλο-ισραηλινός. Υπήρχαν πάρα πολλοί αντι-σημίτες που αγαπούσαν το ισραήλ στη γαλλία μετά τον πόλεμο στην αλγερία. Και σήμερα πάλι αυξάνονται κάτω απ’ τους καινούργιους μας συμμάχους: τους ρατσιστές και τους εθνικιστές της ανατολικής ευρώπης και τους ρεπουμπλικάνους του Trump. Για όλους αυτούς το ισραήλ δουλεύει σαν ιδεολογική και ηθική ομπρέλα ενώπιον της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Θαυμάζουν την καταπίεση που ασκεί το ισραήλ και τις κυνικές απόψεις μας ότι οι παλαιστίνιοι δεν έχουν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην ελευθερία ή στην ιδιοκτησία στη γη που ζουν, επειδή κάτι τέτοιο μας το υποσχέθηκε ο θεός πριν 3.000 χρόνια. Ειδικά όταν αυτή η θεϊκή υπόσχεση συνοδεύεται από πυραύλους, τανκς και αεροπλάνα.

Οι εθνικιστές στην ανατολική ευρώπη ξέρουν ότι προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξή τους ο Benjamin Netanyahu είναι έτοιμος να ξεπουλήσει το Ολοκαύτωμα και να διαστρέψει την ιστορία [το πολωνικό κυβερνοφασισταριό αρνείται ότι πολωνοί συμμετείχαν στο Ολοκαύτωμα, κάτι που είναι πολλαπλά αποδεδειγμένο]. Όταν ισραηλινοί ιστορικοί έγιναν έξαλλοι απ’ το πολωνικό ντοκουμέντο για το Ολοκαύτωμα, ο Netanyahu υποσχέθηκε ότι η διαμαρτυρία τους θα ληφθεί υπόψη.

Κούφια λόγια. Γι’ αυτόν η πολωνική υποστήριξη στον πόλεμο εναντίον του φιελελευθερισμού στην ευρωπαϊκή ένωση είναι σημαντικότερη.

Αυτό ήταν άρθρο γνώμης του πολωνοεβραίου (υπηκόου του ισραήλ) ιστορικού Zeev Sternhell, καθηγητή πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο της Χεβρώνας (στις 16 Νοέμβρη) στην κεντρο-αριστερή Haaretz.

Έτσι έχουν τα πράγματα – και ακόμα χειρότερα.

(φωρογραφία: Δεκάδες εβραϊκές οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο ενάντια στον εθνικιστικό, κρατικίστικο ορισμό του «αντισημιτισμού» ώστε να αφορά και να προβοκάρει πρώτα και κύρια την κριτική κατά του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους…)

Τα εγκλήματα του φυλετικού εθνικισμού

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Ένα, μόνο ένα, παράδειγμα. Ο πιο φανατικός, μαχητικός σύμμαχος του ισραηλινού ρατσιστικού / μιλιταριστικού / απαρτχάιντ καθεστώτος στην χριστιανική αμερική (και, σε διάφορες περιπτώσεις, «βοηθός» στην προώθηση ελληνικών επαφών και συμφερόντων στην Ουάσιγκτον…) είναι αυτοί που ονομάζονται επίσημα χριστιανοί-σιωνιστές. Ο αμερικάνος αντιπρόεδρος Mike Pence είναι ένας απ’ αυτούς στο αμερικανικό γκουβέρνο· και όχι ο μοναδικός…

Η ιδεολογία αυτών των τύπων είναι και παρανοϊκή, και βαθιά αντι-εβραϊκή! Τι πιστεύουν;

Πρώτον ότι ο Χίτλερ, οι ναζί, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Ολοκαύτωμα ήταν μέρος του «θεϊκού σχεδίου», της «θεϊκής θέλησης», έτσι ώστε να δημιουργηθεί το ισραηλινό κράτος… Συνεπώς «καλώς καμωμένα»….

Δεύτερον (πιστεύουν αυτοί οι τύποι) πως όταν η Ιερουσαλήμ γίνει πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους θα αρχίσει η … δευτέρα παρουσία! (Θρησκευτική παράνοια, εκτός αν εννοούν τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο τον οποίο οργανώνουν…).

Και τρίτον (κρατηθείτε): πιστεύουν ότι καθώς θα γίνεται η δευτέρα παρουσία όλοι οι εβραίοι του κόσμου θα κληθούν (απ’ τον μεγαλοδύναμο) να γίνουν χριστιανοί – ή, διαφορετικά, θα εξοντωθούν!!! (Επειδή, προφανώς, σκότωσαν τον γυιό του αφεντικού, παρότι κι αυτό μέρος του σχεδίου του μπαμπά ήταν…)

Μπορεί να φανταστεί κανείς πιο αντι-εβραϊκή, αντι-σημιτική ιδεολογία; Όχι – και μάλιστα υποχρεωτικά μέσα στον χριστιανικό φανατισμό, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα με το κυνήγι των εβραίων: οι χριστιανοί ήταν που το έκαναν για αιώνες, όχι οι μουσουλμάνοι, οι ζωροάστρες ή οι άθεοι!

Κι ωστόσο αυτοί οι τύποι είναι οι πιο φανατικοί φίλοι του ισραηλινού κράτους. Κι ωστόσο αυτοί οι τύποι “παράγουν πολιτική”, καθεστωτική τεχνική εξουσίας πρώτης γραμμής. Κι ωστόσο αυτοί οι τύποι σπρώχνουν την μέση Ανατολή (και όχι μόνο) στον όλεθρο. Πράγμα το οποίο απολαμβάνει το Τελ Αβίβ! Γιατί; Μα επειδή τα ισραηλινά αφεντικά θέλουν την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του ισραήλ επειδή αυτό εξυπηρετεί τα δικά τους μιλιταριστικά, ιμπεριαλιστικά σχέδια (… Προφανώς τα υπόλοιπα περί «δευτέρας παρουσίας» δεν τα τρώνε οι ισραηλινοί ρατσιστές…)

Το «ποιόν» αυτών των συμμάχων (που δείχνει από άλλη οπτική γωνία την αλήθεια του ισραηλινού καθεστώτος) είναι βέβαια γνωστό εντός ισραήλ και εκτός. Σε σημείο που ακόμα και δεξιοί καθεστωτικοί να ανησυχούν (φωτο πάνω από Jerusalem Post). Απ’ την άλλη μεριά οι διάφοροι τσατσορούφιανοι των υπηρεσιών, ελληνικών, ισραηλινών και δεν ξέρουμε ποιων άλλων, τα κρύβουν. Όπως κρύβουν και πολλά άλλα, εξίσου σημαντικά. Γιατί;

Για έναν απλό λόγο. Αν γίνονταν ευρύτερα γνωστά πως θα μπορούσαν να κατηγορούν για «αντισημιτισμό» την αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση; Πως θα υπηρετούσαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των αφεντικών τους στην ανατολική Μεσόγειο; Πως θα προβόκαραν;

Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών, σε κάθε πλευρά του: ιδεολογική, ψυχολογική, συναισθηματική, πολιτική!!!

Παλιό σύνθημα… Όμως όσα έχουμε πει ισχύουν!

Η διεστραμμένη φαντασία της εξουσίας

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Το Aquarius είναι το τελευταίο πλοίο που διασώσει μετανάστες / πρόσφυγες απ’ την κεντρική Μεσόγειο. Το τελευταίο μη ελεγχόμενο απ’ την φασιστική Ρώμη (και την υπόλοιπη ε.ε., πίσω της) πλοίο: ανήκει στην γερμανική μκο “sos mediterranee» και στους «γιατρούς χωρίς σύνορα». Είναι η τελευταία ενόχληση στο σχέδιο πλήρους στρατιωτικοποίησης  της «ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών» στην κεντρική Μεσόγειο.

Αυτές τις μέρες το Aquarius είναι δεμένο στη Μασσαλία, επειδή του έχει αφαιρεθεί η άδεια πλεύσης. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Εισαγγελείς της Σικελίας βρήκαν μια καινούργια κατηγορία κατά του πληρώματός του: την παράνομη διαχείριση 24 τόνων σκουπιδιών (μαζί με ένα άλλο πλοίο διάσωσης, το ισπανικό Vos Prudence, πάλι των “γιατρών χωρίς σύνορα”) απ’ τον Γενάρη του 2017 ως τον Μάη του 2018.

Τι ακριβώς κατηγορείται πως έκανε το πλήρωμα του Aquarius; Ότι δεν «διαχώριζε» τα σκουπίδια αυτά (όταν έδενε σε ιταλικά λιμάνια), στα οποία περιλαμβάνονταν από ματωμένα ρούχα των προσφύγων (“είχαν μεταδοτικούς ιούς” αποφάνθηκε η σικελική εισαγγελία· “υγιειονομική βόμβα” δηλαδή!!!) μέχρι διάφορα ιατρικά υλικά που χρησιμοποιούσε το πλήρωμα για την φροντίδα των μεταναστών / προσφύγων. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο μ’ αυτόν τον τρόπο οι μκο του Aquarius και του Vos Prudence «γλύτωσαν» 460.000 ευρώ που, διαφορετικά, θα έπρεπε να έχουν πληρώσει για τον διαχωρισμό.

Οι «γιατροί χωρίς σύνορα» αρνήθηκαν την κατηγορία· και είναι εύλογο το να έχουν δίκιο: αν πετούσαν σωρηδόν τα όποια σκουπίδια, θα τους είχαν δέσει απ’ την αρχή. Θα διαμαρτυρόταν η σισιλιάνικη μαφία των σκουπιδιών, πρώτη απ’ όλους! Εκείνος, ωστόσο, που αποδεικνύει καλύτερα απ’ όλους το στήσιμο του κατηγορητήριου, είναι ο φασίστας υπ.εσ. της Ρώμης Matteo Salvini:

Είχα δίκιο να μπλοκάρω τις μκο δήλωσε. Γιατί έτσι σταμάτησε όχι μόνο η παράνομη διακίνηση μεταναστών αλλά, όπως προκύπτει, και η παράνομη διακίνηση σκουπιδιών…

Σχετίζοντας, εννοείται, τους μετανάστες με τα σκουπίδια…

(φωτογραφίες: Πάνω, διάσωση τον περασμένο Μάρτη. Κάτω, ένα φιλί στον διασώστη του Aquarius…)

Το γκάζι θα περάσει ξόφαλτσα

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Η πανηγυρική «τελετή / συνάντηση» Putin και Erdogan με αφορμή την ολοκλήρωση της κατασκευής του υποθαλάσσιου (στη Μαύρη Θάλασσα) τμήματος του turkstream δεν έφερε πανηγύρια στα μέρη μας. Αναμενόμενο: το ελλαδιστάν έχει ενταχτεί σε άλλη, αντίπαλη «γκαζόσφαιρα», εκείνην της ανατολικής Μεσογείου. Μια «γκαζόσφαιρα» που ωστόσο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, βρίσκεται 3 με 4 χρόνια πίσω απ’ την ρωσική (ρωσο/γερμανική, ρωσο/τουρκική) από τεχνική και οικονομική άποψη – σε ότι αφορά την τροφοδοσία της (νότιας και κεντρικής) ευρώπης.

Ο (με διπλό σωλήνα) turkstream απ’ την μια θα τροφοδοτεί με γκάζι τον τουρκικό καπιταλισμό, αφετέρου θα έχει «αναμονή» για τροφοδοσία των βαλκανίων και της κεντρικής ευρώπης (ουγγαρία). Οι φαιορόζ ίσως λιγουρεύονται την προέκτασή του στη βόρεια ελλάδα, μπας και γίνουν λιγάκι “hub”… Ωστόσο μεσολαβούν δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι να εγκρίνει η ε.ε. αυτήν τη νότια τροφοδοσία από gazprom μεριά. Το δεύτερο αφορά τους σχεδιασμούς της Μόσχας.

Ενδιαφέρεται ο ρωσικός γεωπολιτικός-με-γκάζι σχεδιασμός για την ελληνική επικράτεια; Η  απάντηση μας (όχι απόλυτα αλλά σε μεγάλο βαθμό βέβαιη) είναι «όχι». Πολύ σημαντικότερη είναι η βουλγαρική επικράτεια, τόσο για πολιτικούς / γεωπολιτικούς λόγους (σχέσεις Σόφιας με Μόσχα) όσο και για καθαρά γεωγραφικούς / οικονομικούς: μια εγκατάσταση διακλάδωσης των σωλήνων κάπου στην βορειοδυτική βουλγαρία θα επιτρέψει προς τα νότια την τροφοδοδοσία της (βόρειας) μακεδονίας, της αλβανίας και από εκεί της ιταλίας, όσο και έναν βόρειο κλάδο προς σερβία, κροατία και ουγγαρία μεριά.

Τι απομένει για το ελλαδιστάν; Η υπόσχεση μιας μελλοντικής εγκατάστασης εξαέρωσης υγροποιημένου αερίου, στην Αλεξανδρούπολη· αερίου ισραηλινής, αιγυπτιακής ή/και νοτιοκυπριακής προέλευσης, που θα μεταφέρεται με γκαζάδικα…. Και από εκεί η ξαναϋπόσχεση ενός μελλοντικού αγωγού διανομής που παραμένει άγνωστο ποιον ενδιαφέρει (λόγω κόστους: η υγροποίηση / εξαέρωση ανεβάζει αισθητά την τιμή του γκαζιού).

Εδώ που τα λέμε: καλύτερα έτσι… Καλύτερα ταπί και ψύχραιμοι…

Θα ξεκρεμαστεί ο τοξικός;

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Παρά τις ελπίδες του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στον οποίο συμμετέχει και το ελλαδιστάν…) ο τοξικός παραμένει κρεμασμένος. Κι όχι μόνον αυτό. Το τρενάρισμα, που τα αφεντικά του άξονα είχαν εκτιμήσει ότι θα βοηθήσει να ξεχαστεί η δολοφονία και ο διαμελισμός του Khashoggi, έχει γυρίσει τούμπα: όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο σφίγει η θηλειά στο λαιμό του. Το τουρκικό καθεστώς κάνει υποδειγματική δουλειά επ’ αυτού!

Για τα πρωτοκοσμικά “δημοκρατικά” δεδομένα του ενσωματωμένου θεάματος είναι παράδοξο το ότι ο τοξικός δεν έχει σχολάσει ακόμα. Μοιάζει αναντικατάστατος – είναι; Φαίνεται ότι στις φεουδαρχικές γωνιές του σύγχρονου καπιταλισμού, όπου η πολιτική εξουσία είναι δομημένη γύρω από κλαν, φρατρίες, κλπ, τα πρόσωπα (των αρχόντων) είναι πολύ σημαντικότερα απ’ ότι στον βορρά, όπου λειτουργούν κυρίως σαν εκπρόσωποι τύπου της κυρίαρχης μερίδας / συμμαχίας των αφεντικών, οπότε μπορούν να αντικατασταθούν εύκολα.

Ο τοξικός πρίγκηπας, σαν επικεφαλής μιας πολύ συγκεκριμένης “παλατιανής δομής” στο Ριάντ, φαίνεται να θεωρείται ως τώρα πολύ σημαντικός στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς πρώτα και κύρια του Τελ Αβίβ και ύστερα της Ουάσιγκτον: εναντίον της Τεχεράνης, ύστερα εναντίον της Άγκυρας, και συνολικά κατά του μπλοκ της Αστάνα. (Στην πραγματικότητα εξίσου κεντρικός είναι και ο άλλος πρίγκηπας, εκείνη η αλεπού των εμιράτων· αλλά αυτός δεν ακούγεται..) Πολλά έχουν επενδυθεί στις τσέπες του, και όχι απλά το να αγοράζει όπλα.

Αλλά έτσι, τόσο ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όσο και ο αμερικανικός εμφανίζονται “όμηροι” του τοξικού. Εμφανίζονται “σαουραβοποιημένοι”. Για το Τελ Αβίβ αυτό δεν είναι πρόβλημα – δεν υπάρχουν εσωτερικές διαφωνίες επ’ αυτού. Για την Ουάσιγκτον όμως είναι. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι λίγες μέρες μόνο πριν την δολοφονία του Khashoggi, το ψόφιο κουνάβι εκβίαζε το Ριάντ με την αμίμητη απειλή «χωρίς την προστασία μας έχετε καταρρεύσει μέσα σε δυο βδομάδες». Τώρα εμφανίζεται το ανάποδο: ότι χωρίς τον τοξικό σαν αφεντικό στο Ριάντ θα καταρρεύσει όλος ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός για την ευρύτερη μέση Ανατολή.

Το ζήτημα (που μόνο δευτερεύον δεν είναι!) έχει τώρα δύο διαστάσεις. Πρώτον, αν η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) έχουν την δυνατότητα να κρατήσουν μάχιμα τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους κλείνοντας σε μια χρυσή ντουλάπα τον τοξικό. Και δεύτερον, αν στα παλάτια του Ριάντ υπάρχουν οι συσχετισμοί για πραγματική αλλαγή φρουράς και όχι, απλά και μόνο, για μια προσχηματική διαχείριση που, τελικά, δεν θα καταφέρει καν να κουκουλώσει την «κρίση».

Ωστόσο για την Ουάσιγκτον (αλλά όχι και για το Τελ Αβίβ) το να δημοσιοποιούνται σαν διαρροές, την μία το συμπέρασμα της cia και την άλλη οι (χωρίς όνομα) δηλώσεις «ανώτερου αξιωματούχου» ότι ακόμα και οι στραβοί βλέπουν ότι ο bin Salman junior διέταξε την δολοφονία, δημιουργούν μεγάλη «εσωτερική πίεση» κατά του στενού ψοφιοκουναβικού κύκλου. Κι αυτό που κάνει σοβαρή αυτήν την «πίεση» δεν είναι, βέβαια, η καούρα για δικαιοσύνη απ’ την μεριά εκείνων (των δημοκρατικών αλλά και κάποιων συντηρητικών) που δείχνουν τον τοξικό. Είναι το γεγονός ότι είναι αντίθετοι με τον συγκεκριμένο ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των σκληροπυρηνικών συντηρητικών: με την τόσο σφικτή συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το καραβάνι έχει κολλήσει…

Ταραγμένα νερά, κινούμενη άμμος 1

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι ο άξονας έχει χάσει στρατιωτικά την μάχη για τη «νέα μέση Ανατολή», σίγουρα σε ότι αφορούσε το κόλπο isis. Και ότι το μπλοκ της Αστάνα, εννοημένο σαν ιμπεριαλιστική συμμαχία, έχει επεκτείνει σημαντικά την επιρροή του έχοντας αποκαταστήσει μια καλή εδαφική ζώνη (απ’ τον λίβανο ως, σχεδόν, τα δυτικά σύνορα της ζώνης af/pak) όπου δεν έχει βέβαια τον πλήρη έλεγχο (αμερικανικές βάσεις υπάρχουν σε διάφορα σημεία της βορειοανατολικής συρίας και του βόρειου ιράκ) αλλά έχει σίγουρα την δυναμική. Κερδίζοντάς την σχεδόν απ’ το πουθενά.

Το γεγονός ότι ο άξονας, παραδεχόμενος (σιωπηρά και ως κάποιο σημείο…) την ήττα του στο συριακό / ιρακινό / λιβανέζικο πεδίο μάχης, προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί βάζοντας σαν στόχο την Τεχεράνη, και το γεγονός επιπλέον ότι για να αποκτήσει «ψαχνό» και «προοπτική» τόσο η αντιμετώπιση του ιρανικού ιμπεριαλισμού όσο και η ανάσχεση του τουρκικού απαιτείται ένα «παναραβικό μπλοκ» (την δημιουργία και την διαχείριση του οποίου είχε αναλάβει ο τοξικός) δείχνει το γιατί το κεφάλι του παραμένει στο θρόνο και, κυρίως, στα «γραφεία στρατηγικού σχεδιασμού» τόσο στο Τελ Αβίβ όσο και στην Ουάσιγκτον. Δείχνει όμως και το γιατί είναι τόσοι εκείνοι που φανερά ή κρυφά ενδιαφέρονται να του το ρίξουν, τώρα που τον έπιασαν με το ηλεκτρικό πριόνι στα χέρια…

Πολλά κρίσιμα κόλπα, τμήματα του γενικού σχεδιασμού, στα οποία ο τοξικός και η κλίκα του ήταν βασικοί (σαν απλόχεροι χρηματοδότες και όχι μόνο) έχουν αποτύχει… Το σχέδιο isis… Η πρόκληση κρίσης και εμφυλίου στο λίβανο (με την απαγωγή / εκβιασμένη παραίτηση της μαριονέτας Hariri)… Η πολιορκία, ακόμα και η στρατιωτική καταστροφή της Ντόχα… Ο πόλεμος στην υεμένη… Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη (μερική) ιδιωτικοποίηση της aramco… Σχεδόν κάθε μία απ’ αυτές τις ήττες του τοξικού ήταν αποτυχία του άξονα· και νίκη του μπλοκ της Αστάνα (και του Πεκίνου στο βάθος).

Δύο κόλπα έχουν απομείνει: η “συμφωνία του αιώνα” (για την «λύση στην Παλαιστίνη») και η όξυνση της αναμέτρησης με το ιράν μέσα απ’ την δημιουργία ενός «παναραβικού» οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ… Το πρώτο είχε σχεδόν βουλιάξει πριν την δολοφονία Khashoggi – απόδειξη οι διαρκείς αναβολές, απ’ την περασμένη άνοιξη, στην ανακοίνωσή του… Το δεύτερο δείχνει ότι βουλιάζει τώρα, αργά μεν αλλά σταθερά. Και θα πάει στον πάτο όταν επισημοποιηθεί εκείνο που όλοι έχουν καταλάβει: η διαταγή και οι οδηγίες του boss τοξικού στο προξενείο του στην Istanbul…

Ταραγμένα νερά, κινούμενη άμμος 2

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Πριν δυο μέρες αντιπροσωπεία βουλευτών απ’ το Αμμάν έκανε επίσκεψη στη Δαμασκό. Ήταν η πρώτη τέτοια επίσημη (και, σύμφωνα με τις δηλώσεις, «εγκάρδια»…) συνάντηση απ’ το 2011, τις σφαγές διαδηλωτών απ’ το καθεστώς Άσαντ και το ξέσπασμα του «εμφύλιου» στη συρία. Από τότε μέχρι πρόσφατα το βασίλειο της ιορδανίας ήταν ζώνη επιμελητείας τόσο για τον αμερικανικό και τον αγγλικό στρατό, όσο και για διάφορες ένοπλες οργανώσεις της αντι-Άσαντ αντιπολίτευσης (συμπεριλαμβανομένου του isis).

Τώρα ο ιορδανός βασιλιάς Abdullah ο Β το βλέπει αλλιώς. Το ιορδανικό καθεστώς δεν είναι σημαντικό οικονομικά, και δεν είναι καίριο για την δημιουργία του «παναραβικού μπλοκ» εναντίον της Τεχεράνης που τόσο θέλει ο άξονας. Είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικό για το άλλο κόλπο, την «λύση του αιώνα» για την Παλαιστίνη, επειδή έχει επίσημα (διεθνώς κατοχυρωμένο) λόγο για το θέμα. Ο Abdullah είναι αντίθετος, και βρισκόταν ως πρόσφατα υπό τον έντονο εκβιασμό τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Ριάντ.

Παρόλα αυτά (ή, ίσως, εξαιτίας αυτών…) επιχειρεί μια σταδιακή προσέγγιση με την Τεχεράνη· και, τώρα, επωφελούμενος απ’ το αδυνάτισμα του σαουδαραβικού κρίκου, και με την Δαμασκό – την Δαμασκό του Άσαντ… Αυτό σημαίνει όχι μόνο εκ νέου αναγνώριση του συριακού καθεστώτος· σημαίνει επίσης αναζήτηση στο μπλοκ της Αστάνα (και ακόμα μακρύτερα, στο Πεκίνο…) στηριγμάτων (πολιτικών και οικονομικών). Και όχι μόνο σε σχέση με την Παλαιστίνη…

Μετά την Ντόχα το Αμμάν… Αν ακολουθήσει και το κουβέιτ (που παραδοσιακά δεν έχει αντι-ιρανική πολιτική) τότε το όνειρο του παναραβικού / αντι-ιρανικού μπλοκ θα χρεωκοπήσει, ειδικά αν «οδηγείται» από ένα Ριάντ είτε του τοξικού αυτοπροσώπως είτε κάποιας βιτρίνας του, με την ίδια πολεμοκάπηλη killer ιδεολογία.

Ταραγμένα νερά, κινούμενη άμμος 3

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Χρειάζεται, μήπως, να δείξουμε ότι τα ζόρια του άξονα στον οποίο έχει ενταχθεί φανατικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα έχουν συνέπειες και σ’ αυτόν; Ή ότι ένας turkstream φέρνει χειμώνα στα ελληνικά «όνειρα με γκάζι»;

Ασφαλώς ναι! Αλλά επ’ αυτού χρωστάμε ένα .pdf.

Στην ώρα του…

(φωτογραφίες: Και μπίζνες κάνουμε, τι στο διάολο; Στην πάνω φωτο είναι βασιλιάς – πατέρας τοξικού – και πρόεδρος. Στη μεσαία είναι επιχειρηματικό συνέδριο. Δεξιά ο τότε γενικός πρόξενος στην Τζέντα και σήμερα πρεσβευτής στο Ριάντ Χρόνης Πολυχρονίου… Και καλά βλήματα έχουμε, και πριόνια καλά έχουμε!

Αλλά για τους φίλους της ειρήνης, της καλοπέρασης, της κόκας, και των συνοδών πολυτελείας έχουμε και ports για κότερα. Κάτω, λοιπόν, παρουσίαση των μαγευτικών ελληνικών ακρογιαλιών στο Ριάντ, τον περασμένο Μάρτη).