Month: November 2018

Προσοχή! 21th century somewhere near you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Είναι ένα είδος πραγματικής εκδίκησης της ιστορίας το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σαν θεσμοί, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν «δημόσιος λόγος», σαν κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, είναι καταδικασμένο να παριστάνει ότι προσπαθεί να «λύσει» ένα ζήτημα που ανήκει στο ρεπερτόριο των αρχών του 20ου (και πολύ λέμε), την ώρα που φιλοξενεί – πρακτικά μόνο για τους ελάχιστους φανατικούς – ένα διήμερο συνέδριο με επικεφαλίδα την singularity.

Το μπαγιάτικο ζήτημα που διάφοροι καθεστωτικοί παριστάνουν ότι θα «λύσουν» είναι η επιχειρησιακή, πολιτική ενότητα ανάμεσα στο κράτος (που, υπό νορμάλ συνθήκες, θα έπρεπε να εννοείται και να είναι από ανέκαθεν σαν «δημόσια civil διοίκηση») και στους εμπόρους της σωτηρίας της ψυχής (γνωστούς σαν «ορθόδοξη εκκλησία»). Είναι βαθιά γελοία η παράσταση: η μόνη λύση με την κυριολεκτική έννοια της λέξης «λύση» είναι η καταστροφή και των δύο, και του ελληνικού κράτους και της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας… Κανείς δεν θα τολμούσε καν να το πει… Ωστόσο, χωρίς αυτήν την καταστροφή, κατά περιόδους απλά θα παίζεται η ίδια φάρσα: οι συνέταιροι εργολάβοι θα παριστάνουν ότι θέλει ο καθένας το δικό του μαγαζί, «αλλά»…

Την ίδια ακριβώς στιγμή κάπου στην Αθήνα μαζεύτηκαν εκείνοι που δεν τολμάνε να διαολοστείλουν δημόσια το παπαδαριό και την θρησκευτική πρέζα, για να διαλαλήσουν το δικό τους smart drug: Singularity. Αιώνες χωρίζουν την “ιερά σύνοδο” και τα κόλπα του εξοχότατου τενεκεδένιου πρωθυπουργού απ’ τις δοξασίες των ειδικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Κι ωστόσο η γεωγραφική (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτική) σύμπτωσή τους μας δίνει ένα πρώτης τάξης ερέθισμα για να καταλάβουμε όχι μόνο τη νέα τεχνοεπιστημονική θεολογία, αλλά και τις γενεαλογικές σχέσεις της με την παλιά.

Τεχνολογική “μοναδικότητα” (singuarity) είναι η ιδέα ότι η εφεύρεση της τεχνολογικής υπερ-ευφυΐας θα προκαλέσει μια “αλυσιδωτή αντίδραση” διαδοχικών κύκλων “τεχνολογικής αυτο-βελτίωσης”, όπου διαδοχικά κύματα όλο και “εξυπνότερων μηχανών” θα κατασκευάζονται όλο και πιο γρήγορα προκαλώντας μια έκρηξη της “τεχνικής ευφυΐας” που θα ξεπεράσει κατά πολύ οτιδήποτε έχει εννοηθεί ποτέ σαν ανθρώπινη σκέψη και εξυπνάδα.

Αυτό (λένε οι θιασώτες της singularity) θα δημιουργήσει την απόλυτη τομή στον “ανθρώπινο πολιτισμό”… Αυτό επανέλαβαν χτες και σήμερα στο summit τους στην Αθήνα… Οι έλληνες «εκπρόσωποι», φίλοι της εκκλησίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήταν όχι «πρώτη γραμμή» αλλά οι φτωχοί συγγενείς ενός καπιταλιστικού αιώνα (του 21ου) που τους έχει, απλά, χεσμένους.

Προσοχή! 19th century inside you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Ποιοί είναι αυτοί που προωθούν την singularity, δηλαδή την τεχνική υπερ-ευφυία (ή ό,τι ονομάζουν έτσι); Μια χούφτα διεθνείς επιχειρηματίες, διαφόρων ειδών ασφαλίτες, και λίγο περισσότεροι «προφήτες» (λακέδες τους) που ελπίζουν και εύχονται όχι μόνο να βγάλουν τρελά κέρδη απ’ τις «υπερ-έξυπνες» τεχνολογικές εφαρμογές, αλλά και να ελέγξουν στο μέγιστο βαθμό ανθρώπινους πληθυσμούς που θα έχουν ξεπέσει (εθελοντικά, δυστυχώς…) σε κατάσταση «υπερ-ηλιθιότητας»!…

Εδώ είναι που θα έπρεπε να αρχίσει το πανηγύρι της εργατικής κριτικής – και, σε ότι αφορά εμάς, το τιμούμε, ακόμα κι αν σολάρουμε (υποχρεωτικά…) Η καινούργια μεγάλη έφοδος της εργατικής κριτικής βρίσκεται στην αποκάλυψη της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην μηχανοποίηση της σκέψης και της αίσθησης (και της ευφυίας, υπό την προϋπόθεση ότι αυτές θα οριστούν με συγκεκριμένους θετικιστικούς τρόπους…) και την μαζική αποβλάκωση των χρηστών των «έξυπνων μηχανών» της καθημερινής ζωής.

Ιστορικά ειδικοί της αποβλάκωσης / αποκτήνωσης έχουν υπάρξει οι «εκπρόσωποι του μεγαλοδύναμου». Αιώνες know how που, ακόμα κι αν ξεπερνιούνται από τεχνική άποψη, είναι απαράμιλλοι ως προς την πολιτική τους αποτελεσματικότητα.

Αν, τώρα, η αποβλάκωση / αποκτήνωση είναι μια διαδικασία καθαρά καπιταλιστική (με την έννοια τόσο του engineering of everything όσο και της κερδοφορίας απ’ την ανάπτυξη νέων αγορών κοινωνικού ακρωτηριασμού) τι έχουν να πουν, άραγε, οι ειδικοί του παλιού (θρησκευτικού) μαγαζιού; Οι ειδικοί του παλιού διανοητικού, ηθικού και συναισθηματικού ακρωτησιασμού, στο όνομα της “πίστης”; Υπάρχει, μήπως, ένας τεχνολογικός παράδεισος για την απομείωση της ζωής πριν τον θάνατο, που θα είναι η εισαγωγή στον «άλλο» παράδεισο; Μήπως πρέπει να ευλογηθεί ο τεχνολογικός υποβιβασμός του ανθρώπινου μιας και τέτοιος ήταν πάντα ο στόχος του χριστιανισμού, αν και με “άλλα μέσα”;

Ακόμα κι αν δυσκολευτεί η παλιά αλλά πάντα κραταιή αποβλακωτική μηχανή (η θρησκεία, ο χριστιανισμός) να εντάξει στη θεολογία της την «μοναδικότητα / singularity», έχει να καταθέσει δύο υψηλής πολιτικής αξίας παραμέτρους στην 4η βιομηχανική επανάσταση. Τον φόβο του θανάτου, που φετιχοποιήθηκε εμπορευματικά και, τώρα πια, πλανιέται σαν «ο φόβος του θανάτου εξαιτίας της δικτυακής αποσύνδεσης». Και, μαζί, τον φετιχισμό, που μπορεί να κατέβηκε απ’ τους άγγελους στα εμπορεύματα και απ’ τα εμπορεύματα στις «επικοινωνιακές μηχανές», μόνο για να επαναλαμβάνει σταθερά και άγρια εκείνο που είχε παρατηρήσει έγκαιρα και προειδοποιητικά ο κυρ Κάρολος για την ιστορική εξέλιξη του φετιχισμού: η «υπερ-ευφυία» των μηχανών δεν θα πρέπει να είναι καθόλου ξένη στους ιεραπόστολους, εφόσον επιβεβαιώνει την ύπαρξη «όντων» (των «έξυπνων μηχανών») ανεξάρτητων απ’ τις γνώσεις της μεγάλης μάζας των υποτελών.

Ο.Κ. Οι «έξυπνες μηχανές» δεν έχουν φτερά και καραμούζες. Αλλά αυτό δεν είναι σπουδαίο πρόβλημα…

(φωτογραφία: Τα αμάξια – με ανοικτό το καπώ.. – και τα μηχανάκια ευλογούνται ήδη. Άιντε να ευλογηθούν και τα ρομπότ, οι αισθητήρες παντού, μαζί με τα τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής…)

Έχε το νου σου!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Αντιλαμβανόμαστε, μεν, την τωρινή ματαιότητα του να το υποδεικνύουμε· όμως κανείς δεν ξέρει πόση επιμονή χρειάστηκε για να…

Καθώς η 4η βιομηχανική επανάσταση, ακόμα και σαν απόνερα, θα φτάνει στα μέρη μας (έχει αρχίσει…) θα ενισχύεται εκείνο που είναι δομικά εγγεγραμμένο σε κάθε άξια λόγου «επανάσταση» του κεφάλαιου: το σοκ, ο φόβος, το δέος των υποτελών μαζών. Αυτό είναι ο μοχλός της παράλυσης… Κι όπως βρέθηκαν ιδεολογικές ή/και χημικές «απαντήσεις» στη διαχείρισή του σε προηγούμενες φάσεις της καπιταλιστικής εξέλιξης, έτσι τώρα θα προστεθούν οι γενετικές και οι μηχανικές.

Αλλά το παπαδαριό, σαν παλιοί μπακάληδες, θα έχει και πάλι δουλειά. Θα κουλιαρντίζει εκείνα τα (όχι αμελητέα απ’ την άποψη του μεγέθους) κοινωνικά τμήματα των λαχανιασμένων, των καθυστερημένων, των τελευταίων «βαγονιών» του «τραίνου της καπιταλιστικής εξέλιξης». Θα φροντίζει να μένουν λαχανιασμένα, καθυστερημένα, γεμάτα φοβίες, χυδαία και επιθετικά στον μικρομεγαλισμό τους. Θα τα εξοπλίζει με παρανοϊκές ιδέες και «ελπίδες» ώστε να τα κάνει «στρατιώτες» για επιλεγμένες σφαγές («για του χριστού την πίστη την αγία»). Και, κυρίως, θα ανανεώνει τον κρίσιμο πολιτικό βάρος του καρτέλ των παλιών και αιώνιων τσοπαναρέων στην άσκηση της πραγματικής εξουσίας. Εν τέλει, για να το πούμε ωμά, υπάρχει και η singularity των ανθρωποποιμένων… Παμπάλαιη αλλά δοκιμασμένη και πάντα σε ισχύ.

Αφού συμβαίνει σ’ όλους τους συμμάχους του ελλαδιστάν, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Τελ Αβίβ, γιατί να μην συμβαίνει εδώ;

Οπότε: παρότι το real estate είναι μια βασική μπίζνα των εκπροσώπων του θεού και στα μέρη μας (αλλά καθόλου μόνο εδώ), μην λαθέψει κανείς: η σωτηρία της ψυχής, μιας «ψυχής» κατασκευασμένης έτσι ώστε να είναι μόνιμα ανάπηρη και υποτελής, είναι πολύ μεγαλύτερη και διαχρονικότερη επιχείρηση!

Κι όταν ο κάθε ψοφοδεής τενεκεδένιος παζαρεύει τα κουκιά του παπαδαριού, αυτό αναγνωρίζει: την πολιτική του αξία· την πολιτική αξία του σταβλισμού κάτω από είδωλα.

(Δεν είναι «αριστερό»· αλλά ποιος σας είπε ότι αυτό το κυβερνότσουρμο υπήρξε ποτέ «αριστερό» με οποιαδήποτε συμβατική έννοια της λέξης; Αν διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo έγκαιρα θα ξέρατε…)

Ευέλικτες και αποτελεσματικές αποφάσεις

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Οπωσδήποτε παίζουν φράγκα, αν και δεν είμαστε σίγουροι πόσα κιλά πιάνει. Ωστόσο αν αυτή η διεθνής επιχείρηση διακρατικών ποδοσφαιρικών αγώνων που λέγεται uefa απέκλειε δια παντός την εθνική ελλάδας θα έκανε ψυχικό.

Πρώτα απ’ όλα επειδή θα ήταν μια καλή αρχή. Δεύτερον επειδή θα έμεναν άνεργα (δηλαδή: χωρίς μεροκάματο) τα βοθρολύματα / οπαδοί (άξιοι του εθνικού ιδεώδους, πρέπει να πούμε – κι ας υπάρχουν διάφοροι αστοιχείωτοι που το φαντάζονται αλλιώς…). Και τρίτον επειδή θα απαλλασσόταν το εθνικό στερέωμα, ποδοσφαιρικό και όχι μόνο, απ’ την κατάρα του 2004. Το φάντασμα, δηλαδή, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει (ή πρέπει να έχει) ευρωπαϊκές αξιώσεις.

Εννοείται, απ’ την άλλη, ότι και οι εσθονοί έχουν τα δικά τους βοθρολύματα, ανάλογου φυράματος με τα ελληνικά. Γιατί, όμως, να μπλέκουμε σε τέτοιες παλιοϊστορίες που, συν τοις άλλοις, εξάπτουν διάφορους παλιούς ντόπιους νταλικιέρηδες (των καιρών του ανατολικού μπλοκ και του «γαμάμε με ένα καλτσόν»), ε;

Αφού είναι γνωστό: από πολιτική άποψη η ευρώπη ποτέ δεν έφτασε στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου – εκτός απ’ την στιγμή της απαγωγής της απ’ την Φοινίκη. Ας αρχίσει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας με την διαγραφή της ποδοσφαιρικής εθνικής.

Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι…

Θερμά σπρωξίδια…

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Ακόμα κι αν οι λευκοί πρωτοκοσμικοί συνεχίζουν να παριστάνουν τους ανήξερους (βολικό…), οι ασιάτες του «αναπτυσσόμενου κόσμου» ξέρουν με κάθε βεβαιότητα. Η (φραστική, υποχρεωτικά) σύγκρουση ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και στο Πεκίνο έγινε στη σύνοδο των κρατών της ένωσης των νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών (asean) στη Σιγκαπούρη και στη σύνοδο οικονομικής συνεργασίας ασίας – ειρηνικού (apec) στην παπούα / νέα γουινέα. Ο ακροδεξιός χριστιανός αμερικάνος αντιπρόεδρος Mike Pence και ο κινέζος κομμουνιστής (με όσα θαυμαστικά γουστάρετε!) Xi Jinping τράβηξαν τα σπαθιά τους.

Για την Ουάσιγκτον η στρατιωτική διαχείριση της κινεζικής κυριαρχίας στη νότια θάλασσα της κίνας είναι έκφραση του δικού της μιλιταριστικού προτύπου καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτό που ο Eisenhower είχε υποδείξει απ’ τις 17 Γενάρη του 1961 σαν μείζονα απειλή για τις ίδιες της ηπα: το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Κραδαίνοντας πάντα το ζήτημα μιας εν δυνάμει στρατιωτικής αντιπαράθεσης στον δυτικό Ειρηνικό ο Pence (και μέσω αυτού το αμερικανικό βαθύ κράτος) γαργαλάει τα συμφέροντα των καραβανάδων των νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών, ελπίζοντας στον επαγγελματικό τους προσοδισμό: περισσότερα όπλα (αμερικανικά προφανώς), περισσότερη εκπαίδευση (αμερικανική προφανώς), περισσότερο όσμωση με το αμερικανικό πεντάγωνο – με ό,τι σημαίνουν αυτά: οπωσδήποτε όποτε και όπως χρειαστεί, όχι και πολλή άβολη «δημοκρατία».

Απ’ την μεριά του ο Xi κατήγγειλε την Ουάσιγκτον σαν θιασώτη της εμπορικής / οικονομικής μονομέρειας, σαν κήρυκα του προστατευτισμού εναντίον των πιο αδύναμων καπιταλισμών, και σαν ιδιοτελή «εταίρο». Παρότι ο κινεζικός καπιταλισμός είναι ήδη «πειστικός» στην πολεμική / στρατιωτική βιομηχανία του (όχι, όμως, σαν τον αμερικανικό!), ο εκπρόσωπός του (ο Xi) απευθύνεται κυρίως σ’ εκείνα τα κοινωνικά στρώματα (και σε εκείνες τις επιχειρηματικές συνομαδώσεις) των ασιατικών κρατών που επειδή δεν είναι συναρθρωμένες με τα νηπιακά για τα δεδομένα του 21ο αιώνα (αλλά με βαριά ιστορία στον 20o) εθνικά στρατοεπιχειρηματικά συμπλέγματα των κρατών τους, έχουν περισσότερα να κερδίσουν απ’ τους «δρόμους του μεταξιού» παρά απ’ τις πολεμικές «αγορές του αιώνα».

Συνεπώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Πεκίνου και Ουάσιγκτον μεταφράζεται στην ανατολική και νότια ασία (και) σαν ανταγωνισμός ανάμεσα σε διαφορετικά κεφάλαια / θεσμούς μέσα σε κάθε κράτος χωριστά. Κι αυτό εξηγεί, σε κάποιο βαθμό, γιατί η Ουάσιγκτον δεν είναι πια ο μόνος ηγεμόνας στην περιοχή: «υπό κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης» ο καπιταλισμός δεν αναπτύσσεται μόνο με τον μιλιταριστικό του βραχίονα. Μάλιστα είναι εύλογο ότι οι υπόλοιποι (βραχίονες) μπορεί να είναι πιο μαζικοί και πιο «πιεστικοί» απ’ τους καραβανάδες και τα δικά τους στενά εννοημένα συμφέροντα.

Οι στρατιωτικές βάσεις είναι (και) «οικονομικοί παράγοντες». Το ίδιο είναι όμως τα εμπορικά λιμάνια, οι υποδομές συναρμολόγησης και εξαγωγών, τα εργοστάσια ηλεκτρισμού, τα αεροδρόμια, και τα γρήγορα τραίνα.

Όσοι καταλαβαίνουν τις εξελίξεις στον καπιταλισμό σαν ευκαιρία για «πάμε στοίχημα» ας ποντάρουν ποιος θα κερδίσει τους συσχετισμούς…

…Και κρύο του λουτρού

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα, η σύνοδος του apec πέτυχε ένα μοναδικό κατόρθωμα. Για πρώτη φορά στην 29χρονη ιστορία του θεσμού χθες δεν βγήκε κοινό ανακοινωθέν με τα συμπεράσματα της συνόδου· ούτε, καν, έτσι, για τους τύπους. Η αιτία είναι χοντροκομμένα απλή. Τα κράτη μέλη του οργανισμού ικανοποιούνται σε γενικές γραμμές απ’ τις προδιαγραφές του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου (ποε) – όλα τα κράτη, εκτός από ένα. Τις ηπα. Ο Pence τράβηξε το σπαθί του όχι μόνο για να καταγγείλει το Πεκίνο αλλά και για να εκβιάσει τα μέλη του οργανισμού να ζητήσουν την αναμόρφωση του ποε – με τρόπο που να βολεύει τη Ουάσιγκτον και την «ζήτω τα διμερή εμπορικά deal» τακτική της.

Παρότι υπό άλλες συνθήκες τα μικρότερα (σε σχέση με την κίνα) κράτη θα τόνιζαν τις υπαρκές διαφορές ή και αντιθέσεις του με τον κινεζικό καπιταλισμό, η επιθετικότητα με την οποία είναι υποχρεωμένη να κινείται η Ουάσιγκτον τα βάζει σε μια θέση που δεν είναι επιλογή τους: να γίνουν εχθροί του Πεκίνου κάτω απ’ την ομπρέλα της Ουάσιγκτον…. Το επιλέγει κανείς με ελαφριά καρδιά; (Όχι, εκτός αν το νο 1 εθνικό του κεφάλαιο είναι οι εφοπλιστές – ονόματα δεν λέμε…)

Μιλώντας γενικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει κάθε άλλο παρά «καλό όνομα» στη νοτιοανατολική ασία. Και τώρα κάνει ό,τι μπορεί για να θυμίζει το παρελθόν του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες τα νοτιοασιατικά κράτη δεν είναι αυτονόητα διατεθειμένα θα ακουμπήσουν το μέλλον τους στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα. Κι όσο περισσότερο η Ουάσιγκτον επιδεικνύει την όποια στρατιωτική της πυγμή, τόσο πιο πολύ το βιετνάμ, η ταϋλάνδη, η μαλαισία, η σιγκαπούρη, και οι φιλιππίνες (του Duterte…) κάνουν και ξανακάνουν δεύτερες σκέψεις. «Από ‘δω ή από ‘κει;».

Σαν ταύρος σε υαλοπωλείο η Ουάσιγκτον διακινδυνεύει να χάσει περισσότερα στην ευρύτερη περιοχή απ’ όσα έχει χάσει ως τώρα.

Απ’ την άλλη μεριά έτσι συμβαίνει με τους παγκόσμιους πολέμους, όσο οξύνονται σαν ενδοκαπιταλιστικοί, διακρατικοί ανταγωνισμοί: διάφορα κρατικά αφεντικά, οπορτουνιστικά κινούμενα, παίζουν «πάσο» όσο περισσότερο μπορούν…

Οδηγίες για την κατασκευή ουαχαβιτών

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Μπορεί η Ουάσιγκτον να μην αναγνωρίζει το συριακό καθεστώς (αφού, αν το αναγνώριζε, θα ζητούσε την άδειά του για να στρατοπεδεύσει στο ένα τέταρτο της συριακής επικράτειας, χάρη στην «πρόσκληση» των «κολλεκτιβιστών» των ypg φυσικά…), ωστόσο διαθέτει πρεσβευτή στη συρία. Ένα αργόμισθο πόστο, που το κατέχει ο κύριος James Jeffrey. Ο οποίος ελλείψει πραγματικών διπλωματικών δραστηριοτήτων, ανακοίνωσε ότι:

… Δεν μπορούμε να πετύχουμε μια διαρκή ήττα του isis χωρίς μια ριζική αλλαγή στο συριακό καθεστώς και μια ριζική αλλαγή στον ιρανικό ρόλο στη συρία, που συνέβαλαν σημαντικά στην άνοδο του isis σε πρώτο χρόνο το 2013 και το 2014… Το συριακό καθεστώς δημιούργησε τον isis…

Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την άποψη, ότι δηλαδή ο isis ήταν «πράκτορες του Άσαντ», η ασταμάτητη μηχανή την άκουσε unofficial πριν ενάμισυ χρόνο – σαν μια ελεεινή θεωρία συνωμοσίας, απ’ αυτές που πιάνουν τόσο εύκολα παντού όπου έχουν χαθεί τα τελευταία στηρίγματα της απλής, καθαρής λογικής. Ώστε οι «πράκτορες του Άσαντ» κόντεψαν να τον πετάξουν στη θάλασσα; Χμμμ… Ενδιαφέρον!!…

Από κάποιες απόψεις, ωστόσο, ο αργόσχολος κυρ Jefftey δεν έχει άδικο. Το παρατεταμένο αιματοκύλισμα που επέβαλε η «προεδρική φρουρά» του Άσαντ (υπό την ηγεσία του αδελφού του) το 2011 εναντίον μαζικών ειρηνικών διαδηλώσεων υπέρ στοιχειωδών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στο δικτατορικό καθεστώς του άνοιξε, πράγματι, τις πόρτες στην κόλαση. Αρχικά στην πιθανότητα ενός έντιμου ένοπλου αγώνα εναντίον της Άσαντ δικτατορίας· και πολύ γρήγορα (ή, πιο σωστά, ακόμα και πιο πριν…) στην έφοδο των ιδεολόγων και των μισθοφόρων του Ριάντ, των εμιράτων, του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον (αλλά ως ένα χρονικό σημείο της Άγκυρας και της Ντόχα).

Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο… Ο isis δεν φτιάχτηκε στη συρία. Ο isis φτιάχτηκε στο ιράκ! Σαν σχέδιο διαμελισμού της ιρακινής επικράτειας, τριχοτόμησής της σε ένα κουρδιστάν, ένα σουνιστάν και ένα σιιτιστάν. Οι σφαγές του Άσαντ στη συρία υπήρξαν έξτρα ευκαιρία· που αξιοποιήθηκε κατάλληλα, όχι πια για την τριχοτόμηση του ιράν αλλά για την τριχοτόμηση όλης της ζώνης απ’ την Μεσόγειο ως το ιράν. Μια τριχοτόμηση που σήμαινε, απλά, διαρκή πόλεμο σ’ όλη αυτή την ζώνη.

Ας μην προσπαθεί, λοιπόν, η Ουάσιγκτον να παραστήσει τον δικαστή της ιστορίας – δεν το έχει καν και καν. Μπορεί να κάνει αυτό που της ταιριάζει: λέμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε, όσο και όπου μας παίρνει.

Wild world, όπως wild west! Τελεία και παύλα.

Μα εντελώς “τελεία και παύλα”!

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Τα συμπεράσματα του αργόσχολου πρεσβευτή Jeffrey ήρθαν σε κατάλληλη στιγμή, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι. Γιατί η ανακοίνωση των συμπερασμάτων της επιτροπής του οηε για την επιτήρηση των κυρώσεων που έχει επιβάλει το συμβούλιο ασφάλειας του οηε στη συρία δείχνει μια πολύ πιο πραγματική (και στενή) σχέση μεταξύ isis και Ουάσιγκτον:

…Το ισλαμικό κράτος στο ιράκ και στην ανατολή (isil), έχοντας ηττηθεί στρατιωτικά στο ιράκ και στο μεγαλύτερο μέρος της αραβικής δημοκρατίας της συρίας στη διάρκεια του 2017, ανασυγκροτήθηκε στις αρχές του 2018 χάρη στην απώλεια του momentum από δυνάμεις που το πολεμούν στα ανατολικά της αραβικής δημοκρατίας της συρίας, πράγμα που επέτρεψε στο isil την πρόσβαση σε πηγές εισοδημάτων [σ.σ.: πετρέλαιο] και του έδωσε χώρο ανασύστασης ώστε να ετοιμαστεί για την επόμενη φάση της εξέλιξής του σε ένα παγκόσμιο υπόγειο δίκτυο…

Ποιές είναι αυτές οι περιοχές όπου «χάθηκε το momentum»; Οι περιοχές στα νοτιοανατολικά της συριακής επικράτειας, όπου «οι δυνάμεις που το έχασαν» είναι οι ypg και ο αμερικανικός στρατός… Ειδικά μάλιστα, κοντά στα παραποτάμια (Ευφράτης) σύνορα συρίας – ιράκ, νότια της Deir ez Zor, εντελώς δίπλα από εκεί που περνάει ο μέχρι τώρα βασικός δρόμος (Τεχεράνης) Βαγδάτης – Δαμασκού (Βηρυτού). Εντελώς μα εντελώς τυχαία, οι καλοεξοπλισμένοι απ’ την Ουάσιγκτον ypg και η φοβερή και τρομερή αμερικανική αεροπορία δεν μπορούν να νικήσουν τον isis σε μισή δεκάδα χωριά και σε μια έκταση ασήμαντη.

Όχι ότι οι αμερικανοκίνητοι «ελευθερωτές» δεν θα νικήσουν ποτέ τον isis εκεί. Όχι. Το αμερικανικό πεντάγωνο έχει φτιάξει βάση δίπλα, άρα κάποια στιγμή δεν θα έχει ανάγκη τους παλιοτρομοκράτες. Όμως ως τότε θα πρέπει να έχει πείσει τα νομοθετικά σώματα στην Ουάσιγκτον για ποιον λόγο εξακολουθεί να έχει στρατό στη συριακή επικράτεια, χωρίς isis.

Μέχρι να γίνει αυτό ο isis χρειάζεται, ακόμα κι αν είναι ένα υπόλειμμα camping εκεί που πριν ήταν κοτζάμ χαλιφάτο.

Α ναι: απ’ όλα τα υπόλοιπα ξεχωρίζει ακόμα ένα άταφο πτώμα πάνω στον πάγκο της ιστορίας της μέσης Ανατολής

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Κατά την καλά πληροφορημένη washington post η cia έχει καταλήξει στο τεκμηριωμένο συμπέρασμα ότι ο τοξικός ήταν που διέταξε την δολοφονία, τον διαμελισμό και την «εξαφάνιση από προσώπου γης» του Khashoggi…

Μα ελάτε τώρα! Το ξέρουμε ότι η cia δεν τον γούσταρε απ’ την αρχή τον τοξικό (τον θεωρούσε επικίνδυνα φελλό). Όσο για την καθεστωτική washington post; Αφήνει ευκαιρία να μην πάει κόντρα στο ψόφιο κουνάβι;

Εκεί παίζεται τώρα το θέαμα της «αντικατάστασης» του τοξικού. Στο γραφείο του ψόφιου κουναβιού. Το οποίο ψόφιο κουνάβι (δια του υπ.εξ. και των συμβούλων του) έχει ακόμα «αναπάντητα ερωτήματα» – διάολε! (Ας φωνάξει τον Ηρακλή Πουαρώ!!!) Αλλά επίσης δεν έχει όρεξη να ακούσει μαγνητοφωνημένα ουρλιαχτά, γιατί δεν το αντέχει ο τρυφερός, ψοφιοκουναβικός ψυχισμός του. Είναι το γνωστό ελάττωμα των πρωτοκοσμικών αναπτυγμένων κοινωνιών, που είναι μαζί «ανθρωπιστικές» και καπιταλιστικές. Μπορούν να σκοτώσουν χιλιάδες μονομιάς. Έναν μόνο του, όμως;;; Με ηλεκτρικό πριόνι; «Χειροποίητα»; Α πα πα!!!

Έχουμε την εντύπωση ότι ο τοξικός «κάπως» θα παροπλιστεί, χωρίς όμως να εξαφανιστεί. Ίσως μ’ έναν θείο δίπλα του, σε κάτι σαν διανδρία· ή με κάποιον άλλο τρόπο που απ’ την μια μεριά για το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον θα είναι το μη χείρον βέλτιστον, και απ’ την άλλη κάπως θα διαχειρίζεται τις «σοβαρές μεν αλλά αναπόδεικτες υποψίες» για την ευθύνη του.

Η αμερικανο-ισραηλινή λύση θα πρέπει να έχει (και) προληπτική δράση – κάτι σαν υγεινή διατροφή. Αν, για παράδειγμα, η Άγκυρα βγάλει μια ακόμα ηχογράφηση όπου οι 15 του αποσπάσματος θανάτου ουρλιάζουν μια μέρα, μια ώρα, ένα λεπτό πριν ή μετά το μακέλεμα «ζήτω ο πρίγκηπας που μας ανέθεσε αυτό το εθνικό έργο!», να μπορούν οι εκπρόσωποι του άξονα να πουν: σιγά, μην γινόμαστε παιδιά, το λένε για να εμψυχωθούν μεταξύ τους… Υπάρχει γραπτή εντολή, πρωτοκολλημένη; Όχι! Ε, τότε, μην λέμε ό,τι θέλουμε…

Σε κανά δυο μέρες θα ανακοινωθεί απ’ την Ουάσιγκτον η full report για την υπόθεση. Πιθανότατα να είναι μια χαρά σενάριο για ταινία…

(Η Αθήνα δεν έχει γνώμη ακόμα, ε; Περίεργο για «δημοκράτες», δε νομίζετε;)

Τεχνητός ήλιος

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Γι’ αυτό έχουν αρχίσει να θεωρούνται «θανάσιμος κίνδυνος». Επειδή δείχνουν να «ξεφεύγουν» σε διάφορους τεχνολογικούς τομείς αιχμής.

Μετά τα «τεχνητά φεγγάρια» κινέζοι τεχνοεπιστήμονες προωθούν την δοκιμαστική κατασκευή ενός «τεχνητού ήλιου»! Όχι, δεν θα ξυπνήσουμε κάποιο πρωΐ και θα υπάρχουν δύο ή τρεις ήλιοι, με κινεζικό trademark και κόκκινη σημαία στην άκρη! Πρόκειται για αντιδραστήρες πλάσματος μέσω των οποίων η κινέζικη τεχνοεπιστήμη επιχειρεί να αντιγράψει τις υπατομικές συγκρούσεις που γίνονται στον ήλιο, παράγοντας την ενέργεια που εκπέμπει σ’ όλο το σύστημα. Με πολλές μορφές και όχι μόνο φωτός. Σε αντίθεση με την πυρηνική σχάση (που είναι το φυσικό φαινόμενο στη βάση του οποίου δουλεύουν οι γνωστοί πυρηνικοί αντιδραστήρες) ο συγκεκριμένος «τεχνητός ήλιος» δουλεύει με σύντηξη (ιόντων υδρογόνου).

Αυτός ο τεχνητός προσομοιωτής ήλιου έχει καταφέρει να παράξει θερμοκρασία 100 εκατομυρίων βαθμών Κελσίου (και η ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται πως στην ευχή μετριούνται τέτοιες θερμοκρασίες), ένα μέγεθος έξι ή εφτά φορές μεγαλύτερο απ’ την εκτιμώμενη θερμοκρασία στον πυρήνα του ήλιου, που υπολογίζεται σε 15 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου.

Ποια υλικά αντέχουν τέτοιες θερμοκρασίες; Δεν ξέρουμε. Οι ίδιοι οι κινέζοι τεχνοεπιστήμονες δήλωσαν ότι πέτυχαν αυτήν την ενεργειακή κορύφωση μόνο για 10 δευτερόλεπτα. Πάντως η έρευνά τους γίνεται για καλό σκοπό: παραγωγή φτηνής και καθαρής ενέργειας, για όλο το λαό… Και είναι προπομπός μιας ακόμα μεγαλύτερης εγκατάστασης που πρόκειται να φτιαχτεί, με χρηματοδότηση από 35 κράτη (συμπεριλαμβανόμενης της κίνας) στη γαλλία.

Όχι για ηλιοθεραπεία, όχι. Δεν κάνει για τέτοια δουλειά ο «τεχνητός ήλιος»!

Γι’ αυτήν σολάριουμ, όπως τώρα…