Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Παρά τις ελπίδες του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στον οποίο συμμετέχει και το ελλαδιστάν…) ο τοξικός παραμένει κρεμασμένος. Κι όχι μόνον αυτό. Το τρενάρισμα, που τα αφεντικά του άξονα είχαν εκτιμήσει ότι θα βοηθήσει να ξεχαστεί η δολοφονία και ο διαμελισμός του Khashoggi, έχει γυρίσει τούμπα: όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο σφίγει η θηλειά στο λαιμό του. Το τουρκικό καθεστώς κάνει υποδειγματική δουλειά επ’ αυτού!
Για τα πρωτοκοσμικά “δημοκρατικά” δεδομένα του ενσωματωμένου θεάματος είναι παράδοξο το ότι ο τοξικός δεν έχει σχολάσει ακόμα. Μοιάζει αναντικατάστατος – είναι; Φαίνεται ότι στις φεουδαρχικές γωνιές του σύγχρονου καπιταλισμού, όπου η πολιτική εξουσία είναι δομημένη γύρω από κλαν, φρατρίες, κλπ, τα πρόσωπα (των αρχόντων) είναι πολύ σημαντικότερα απ’ ότι στον βορρά, όπου λειτουργούν κυρίως σαν εκπρόσωποι τύπου της κυρίαρχης μερίδας / συμμαχίας των αφεντικών, οπότε μπορούν να αντικατασταθούν εύκολα.
Ο τοξικός πρίγκηπας, σαν επικεφαλής μιας πολύ συγκεκριμένης “παλατιανής δομής” στο Ριάντ, φαίνεται να θεωρείται ως τώρα πολύ σημαντικός στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς πρώτα και κύρια του Τελ Αβίβ και ύστερα της Ουάσιγκτον: εναντίον της Τεχεράνης, ύστερα εναντίον της Άγκυρας, και συνολικά κατά του μπλοκ της Αστάνα. (Στην πραγματικότητα εξίσου κεντρικός είναι και ο άλλος πρίγκηπας, εκείνη η αλεπού των εμιράτων· αλλά αυτός δεν ακούγεται..) Πολλά έχουν επενδυθεί στις τσέπες του, και όχι απλά το να αγοράζει όπλα.
Αλλά έτσι, τόσο ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όσο και ο αμερικανικός εμφανίζονται “όμηροι” του τοξικού. Εμφανίζονται “σαουραβοποιημένοι”. Για το Τελ Αβίβ αυτό δεν είναι πρόβλημα – δεν υπάρχουν εσωτερικές διαφωνίες επ’ αυτού. Για την Ουάσιγκτον όμως είναι. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι λίγες μέρες μόνο πριν την δολοφονία του Khashoggi, το ψόφιο κουνάβι εκβίαζε το Ριάντ με την αμίμητη απειλή «χωρίς την προστασία μας έχετε καταρρεύσει μέσα σε δυο βδομάδες». Τώρα εμφανίζεται το ανάποδο: ότι χωρίς τον τοξικό σαν αφεντικό στο Ριάντ θα καταρρεύσει όλος ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός για την ευρύτερη μέση Ανατολή.
Το ζήτημα (που μόνο δευτερεύον δεν είναι!) έχει τώρα δύο διαστάσεις. Πρώτον, αν η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) έχουν την δυνατότητα να κρατήσουν μάχιμα τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους κλείνοντας σε μια χρυσή ντουλάπα τον τοξικό. Και δεύτερον, αν στα παλάτια του Ριάντ υπάρχουν οι συσχετισμοί για πραγματική αλλαγή φρουράς και όχι, απλά και μόνο, για μια προσχηματική διαχείριση που, τελικά, δεν θα καταφέρει καν να κουκουλώσει την «κρίση».
Ωστόσο για την Ουάσιγκτον (αλλά όχι και για το Τελ Αβίβ) το να δημοσιοποιούνται σαν διαρροές, την μία το συμπέρασμα της cia και την άλλη οι (χωρίς όνομα) δηλώσεις «ανώτερου αξιωματούχου» ότι ακόμα και οι στραβοί βλέπουν ότι ο bin Salman junior διέταξε την δολοφονία, δημιουργούν μεγάλη «εσωτερική πίεση» κατά του στενού ψοφιοκουναβικού κύκλου. Κι αυτό που κάνει σοβαρή αυτήν την «πίεση» δεν είναι, βέβαια, η καούρα για δικαιοσύνη απ’ την μεριά εκείνων (των δημοκρατικών αλλά και κάποιων συντηρητικών) που δείχνουν τον τοξικό. Είναι το γεγονός ότι είναι αντίθετοι με τον συγκεκριμένο ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των σκληροπυρηνικών συντηρητικών: με την τόσο σφικτή συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.
Το καραβάνι έχει κολλήσει…