Tag: πολιτική

Ένα δουκάτο σε ζόρια

Αν θέλαμε να μας πηδάει η κυβέρνηση θα είχαμε ψηφίσει τον Brad Pitt

(Υποκλινόμαστε στο δηλητηριώδες χιούμορ της κυρίας! Η κυβέρνηση θα πρέπει να καταδικαστεί για σεξισμό, και για πολλά ακόμα σχετικά…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα μεν πρόσφατα είναι γνωστά ή, σε κάθε περίπτωση, εύκολο να γίνουν γνωστά: ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) ζορίζεται για να αναγκάσει τους υπηκόους του να δουλεύουν περισσότερα χρόνια∙ πράγμα λίγο πολύ πρωτοφανές εφόσον άλλοι υπήκοοι της παρακμιακής (και όχι σκέτα γηραιάς) ηπείρου αυτό ακριβώς κάνουν! Και επειδή ζορίζεται αποφάσισε να «περάσει» τον σχετικό νόμο κάνοντας χρήση της υπεροπλίας που δίνει το γαλλικό σύνταγμα στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) έναντι της νομοθετικής (βουλή), το άρθρο 49.3. Ήταν προβλεπόμενο μεν∙ όμως ο Μικρός Δούκας, παριστάνοντας ότι «την έχω την κοινοβουλευτική πλειοψηφία» είχε υποσχεθεί νωρίς νωρίς ότι δεν χρειάζεται (και δεν θα χρησιμοποιήσει) το 49.3. Οπότε εκτός από ατζέντης των αφεντικών (πράγμα γνωστό) αποδείχθηκε περίτρανα και ψεύτης (επίσης γενικά γνωστό) – πράγμα που μπορεί να συμβαίνει στους μικρούς δούκες ανά την ιστορία αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να το χωνέψουν οι υπήκοοι του συγκεκριμένου.

Θα επανέλθουμε, αλλά υπάρχουν και τα παλιότερα. Τι είναι αυτό το άρθρο, τι προβλέπει, και πως προέκυψε; Μήπως η «5η γαλλική δημοκρατία» έχει το όνομα αλλά δεν είναι ιδιαίτερα «δημοκρατική» εδώ και 65 χρόνια;

Ακριβώς! Ιδού στη συνέχεια πως ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εδραιώθηκε συνταγματικά για να χρησιμοποιείται (εδώ και χρόνια) κατά των υποτελών – εσωτερικού. Ιδού, επίσης, πως και γιατί αν ο πρόεδρος Erdogan έκανε το 10% απ’ αυτά που κάνει ο πρόεδρος Macron θα ήταν δικτάτορας, σουλτάνος, άθλιος, τύραννος και τα λοιπά, αλλά αν ένας γάλλος πρόεδρος κάνει το 100% + είναι δημοκράτης, φίλος της δημοκρατίας, κι «αδελφός».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι μυκηναίοι στη Δεκέλεια

Δευτέρα 16 Γενάρη>> Δεν θα πρέπει να το χάσετε: μέσα στους επίσημους που θα «συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία» τον ξέρετε-ποιόν, θα βρίσκονται και οι βασιλικοί οίκοι της Πελοποννήσου: ο βασιλιάς Μενέλαος ο 10ος (της Σπάρτης), ο βασιλιάς Αγαμέμνων ο 11ος (του Άργους και των Μυκηνών), ο βασιλιάς Νέστορας ο 12ος  (της Πύλου), ο Οδυσσέας ο 13ος (ρεμάλι βασιλιάς της Ιθάκης)… ξέρετε, οι απόγονοι των βετεράνων του Τρωϊκού Πολέμου. (Θα έρθουν στην κηδεία με πούλμαν, μεταμφιεσμένοι σε γηπεδικούς…)

Αυτή η νεκρανάσταση-σε-κηδεία θα συμβεί πρώτον επειδή ο συγκεκριμένος «τελευταίος» δεν μαρμάρωσε (όπως ο άλλος…) και δεύτερον επειδή «οι έλληνες έχουν βαθιά σχέση με την ιστορία τους». Τόσο βαθιά όσο είναι ο πάτος (της ιστορίας). Κι έτσι, αφού δίνεται η ευκαιρία να ζεσταθούν οι νοσταλγίες και οι εξίσου νοσταλγικές αντι-νοσταλγίες, αυτή η σύναξη των εστεμμένων, των γαλαζοαίματων και των κολαούζων τους θα είναι μια καλή ευκαιρία θα λυθούν επίμαχα ζητήματα που εκκρεμούν.

Πρώτο ζήτημα: Αναγνωρίζουν οι έλληνες ότι είναι απόγονοι των «φύλων Kurgan» (χάρτης επάνω) που ξεκίνησαν απ’ τις στέπες της βόρειας πλευράς του Καυκάσου, ανάμεσα στον Εύξεινο και την Κασπία, περιοχές που αυτόν τον καιρό κατέχονται (ή και διεκδικούνται) απ’ τη Μόσχα και το Κίεβο, ναι ή όχι; Αναγνωρίζουν οι έλληνες ότι δεν είναι καθόλου αυτόχθονες αλλά, αντίθετα, παλιοί μεν μετανάστες δε, ναι ή όχι;

Δεύτερο ζήτημα: Ποιος είχε δίκιο τελικά στη γνωστή «σύγκρουση της Τροίας»; Ο εμπορο-πλιατσικολόγος βασιλιάς Μενέλαος και το σόι του ή ο αριστοκράτης πολεμιστής βασιλιάς Αχιλλέας της Θεσσαλίας;

Τρίτο ζήτημα: πρέπει να τιμάται η βασίλισσα Κλυταιμνήστρα σαν μια απ’ τις πρώτες (γνωστές) μαχητικές φεμινίστριες ή όχι;

Αν δεν λυθούν αυτά τώρα, πότε θα ξαναδοθεί η ευκαιρία;

God save the kingdom!

Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη>> Άντεξε έναν ινδό, τον Freddie Mercury και την παρέα του, που της έκλεψαν τον τίτλο πριν κλείσει τα 45 της χρόνια… Άντεξε τους Sex Pistols που στην επέτειο της 25ετίας της καριέρας της έκαναν πατσαβούρα κοτζάμ «εθνικό ύμνο»…  Άντεξε και τον καύσωνα του 1977, όταν έτριζαν τα θεμέλια του παλατιού… Αλλά την καινούργια πρωθυπουργό της; Ωωωω! Στο άνθος της ηλικίας της (οι γαλαζοαίματοι είναι αθάνατοι!) δεν υπήρχε περιθώριο για τόσο μεγάλες συγκινήσεις! Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος ακόμα και με κορώνα στο κεφάλι; Έτσι, δυο μέρες μετά την πρωθυπουργοποίηση, δυο μέρες μετά την χειραψία με την καινούργια, ο μεγαλοαδύναμος την πήρε μαζί του… Έκλεισε τα μάτια της η Ελισάβετ νο 2, αυτού μεγαλειότης ελέω θεού βασίλισσα της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, της αυστραλίας (!), της νέας ζηλανδίας (!), του καναδά (!), της παπούα νέα γουϊνέα, των νήσων του σολομόντα, των τοβαλού, του αγίου βικέντιου, της αγίας λουκίας, του αγίου κιτς (: Kitts, για να μην πάει το μυαλό σας στο κακό), της τζαμάικα, της γρενάδα, του μπελίζ, των μπαχάμας, της αντίγκουα και της μπαρμπούντα – κι αν ξεχάσαμε κάτι απ’ τον τίτλο της ας μας συγχωρέσουν οι βρετανικές υπηρεσίες.

Ποια να ήταν άραγε η τελευταία σκέψη της αυτού μεγαλειότητας; Ότι «ο 21ος αιώνας θα είναι ξανά βρετανικός, κρίμα που θα τον χάσω»; Ότι, αντίθετα, «γιατί το αεροπλανοφόρο μας χάλασε»; Ότι «δεν θέλω να δω τον Τάμεση να στεγνώνει»; Ή ότι «φέτος τον χειμώνα στα ανάκτορα θα παγώσουμε εξαιτίας αυτού του αλήτη του πιτσιρικά στη Μόσχα»; Αυτό το τελευταίο, φυσικά, δεν θα έπρεπε να την ανησυχεί: σίγουρα στο παλάτι υπάρχουν βαριά έπιπλα από καλό ξύλο, φερμένο απ’ τις αποικίες.

Anyway… Είτε η αυτού μεγαλειότης ήταν το πρώτο θύμα της νέας πρωθυπουργού είτε όχι, η καινούργια ένοικος της Downing St. νο 10 είναι σπουδαία προσωπικότητα! Και (με δεδομένη την ροπή μας προς προσωνύμια των αρχόντων!) θα είναι από ‘δω και στο εξής για την ασταμάτητη μηχανή η «κυρία Όνομα-και-Πράμα»… (Μην ρωτήσετε από που βγαίνει αυτό!)

Είναι γνωστό ότι διέπρεψε σε μια σύντομη καριέρα υπ.εξ. της αυτού μεγαλειότητας, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ ασχετοσύνης στη γεωγραφία και στην ιστορία. Αλλά αυτό είναι ασήμαντο μπροστά στο πάθος της να αποδείξει ότι είναι μετεμψύχωση της Θάτσερ. Έτσι πήγε στη Μόσχα στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, όχι για να κάνει επίδειξη της αναιδούς ασχετοσύνης της (πράγμα που κατάφερε πολύ εύκολα) αλλά για να φωτογραφηθεί στην Κόκκινη Πλατεία ντυμένη όπως η Θάτσερ.

Με μια ουσιαστική διαφορά. Τον Μάρτη του 1987, όταν πήγε η Θάτσερ στην τότε σοβιετική πρωτεύουσα, έκανε κρύο. Τον Φλεβάρη του 2022 που πήγε η κυρία Όνομα-και-Πράμα στην Κόκκινη Πλατεία είχε 25 βαθμούς (υπό σκιάν). Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι το παρατσούκλι είναι ήπιο.

Παλιά τέτοιες προσωπικότητες χαρακτηρίζονταν σούργελα. Αντιμετωπίζονταν με κάποια συμπάθεια, αλλά κανείς δεν θα τους εμπιστευόταν ούτε το καναρίνι του στις διακοπές. Τώρα, με τα αξιώματα που δικαιούνται (πόρκα παράκμα!) και το μπρίο τους, τα σούργελα είναι η διασκέδαση του αυτοκράτορα Xi, της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin) και διάφορων άλλων…

Εν τω μεταξύ να μερικοί ακόμα που θα ήθελαν να ξεφορτωθούν όχι μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τον θεσμό των πολυτελών παρασίτων… Είναι οι Chumbawamba στον «αποχαιρετισμό στο στέμμα» – εις διπλούν:

8 ποντίκια (4)

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Αν ανήκετε σ’ εκείνη την μειοψηφία που δεν χάφτει μύγες (κυριολεκτικά: η «σούπερ τροφή του μέλλοντος»∙ μεταφορικά: η εγωϊστική α-νοησία), το να έχετε μια κάπως γενική αλλά σωστή αντίληψη του τι βρίσκεται σε εξέλιξη απ’ την μεριά του «βίο-» τμήματος του συμπλέγματος όπως την περιγράφουμε πιο πάνω, δεν σας λύνει όλα τα προβλήματα. Και (ελπίζουμε) σας δημιουργεί καινούργια.

Ξέρεις – ωραία. Και τι το κάνεις αυτό; Σε ποιόν να μιλήσεις, πως, και με τι ζητούμενο; Αυτά είναι αυθεντικά ερωτηματικά στη συγκεκριμένη ιστορική εποχή, και ούτε πρέπει να εσωτερικεύονται, ούτε να ξεπετιούνται.

Ο συνδυασμός απωθήσεων, άγνοιας και καθημερινών (αυτοκαταστροφικών) ρουτινών είναι σχεδόν ένας τοίχος μπετόν μέσα στο κοινωνικό αρχιπέλαγος. Το να βρίσκουμε τις όποιες μικρές, μερικές φορές αδιόρατες ακόμα και για τα (κοινωνικά) υποκείμενα ρωγμές του, δεν είναι ασήμαντο. Δεν είναι όμως, σε καμία περίπτωση, όλη η απάντηση∙ ούτε καν το μεγαλύτερο μέρος της. Είναι, σα να λέμε, αναγκαία συνθήκη∙ όχι και ικανή από μόνη της.

Αυτό απαιτεί να εγκαταλείψουμε το ηρωϊκό και πένθιμο «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα», μια ολόκληρη κουλτούρα «αμεσότητας» (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ταχύτητας, γρήγορου (και σχεδόν πάντα: αντανακλαστικού) ακτιβισμού, γοητείας-και-απογοητεύσεων, που κληρονομήσαμε απ’ τον ύστερο 20ο αιώνα. Κάποτε αυτά μπορεί να δούλευαν – όχι πια.

Δεν θα γίνει κάτι τέτοιο επειδή το λέμε εδώ – καθόλου! Υπάρχουν χιλιάδες ύαινες που πληρωμένες ή όχι προσπαθούν να συντηρήσουν το πτώμα του «αυθορμητισμού»∙ δεν θα μείνουν χωρίς δουλειά. Και, δυστυχώς, δεν θα μείνουν χωρίς αποτέλεσμα.

Αν (όποιοι / όποιες) περάσουν στην πολεμική αντιμετώπιση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και των αφηνιασμένων τάσεών της, αυτό θα γίνει επειδή οι ίδιοι / ες αποφάσισαν ότι αντέχουν την αποτοξίνωση απ’ την ρηχότητα και τις φαντασιώσεις – συμπεριλαμβανόμενων των τεχνικών μεσολαβήσεων τους. (Καταλαβαίνετε για το τι μιλάμε, έτσι δεν είναι;) Πράγματι, για να συγκεντρωθεί η προσοχή και η διαθεσιμότητα στα πραγματικά μέτωπα του ταξικού ανταγωνισμού τώρα και στο μέλλον, θα χρειαστεί ένα είδος ριζοσπαστικού, κοσμικού ασκητισμού – αυτό δεν πρέπει να φοβίζει!

Διαφορετικά, «αέριο του γέλιου» (και του γελοίου) πουλιέται από πολλές μεριές… Και πολύ χειρότερα πουλιούνται. Για όλα τα γούστα τοξικότητας.

Έτσι ώστε το είδος μας να αποδεικνύεται άξιο της συγγένειάς του με τα ποντίκια.

Προβλέψεις (1)

Δευτέρα 18 Ιούλη>> …«Οι επιχειρηματίες θα πρέπει να προετοιμάζονται για αύξηση των περιστατικών κοινωνικής διαμαρτυρίας καθώς η κρίση του κόστους ζωής ακολουθεί κατά πόδας την πανδημία της covid.» Αυτό είναι το μήνυμα ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στο επιχειρηματικό site της Allianz, της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας του κόσμου, με περιουσιακά στοιχεία πάνω από 1,1 τρισεκατομύρια ευρώ. Αντανακλά τις εντεινόμενες ανησυχίες μεταξύ των ceo του χρηματοπιστωτισμού, του ασφαλιστικού τομέα και των ακινήτων για τους κινδύνους κοινωνικής κατάρρευσης. Σύμφωνα με τον Srdjan Todorovic, επικεφαλής του λονδρέζικου γραφείου διαχείρισης κρίσεων της Allianz, οι κοινωνικές εξεγέρσεις είναι τώρα μεγαλύτερη απειλή για τις παγκόσμιες επιχειρήσεις σε σχέση με την τρομοκρατία:

Οι κοινωνικές εξεγέρσεις όλο και πιο έντονα αντιπροσωπεύουν μια περισσότερο κρίσιμη έκθεση των εταιρειών σε σχέση με την τρομοκρατία. Η φύση της απειλής εξελίσσεται καθώς μερικές δημοκρατίες γίνονται ασταθείς, και συγκεκριμένα αυταρχικά καθεστώτα υποφέρουν από τους διαφωνούντες. Οι εξεγέρσεις μπορεί να γίνουν ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά σημεία καθώς τα social media επιτρέπουν την γρήγορη κινητοποίηση των διαμαρτυρόμενων. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες λιανεμπορικές αλυσίδες, για παράδειγμα, θα έχουν πολλαπλές απώλειες εξαιτίας ενός τέτοιου γεγονότος.

Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα δεν περιμένω ότι τα περιστατικά κοινωνικής εξέγερσης θα μειωθούν σχετικά γρήγορα, με δεδομένα τα μεθεόρτια της covid-19, την εντεινόμενη κρίση του κόστους ζωής και τις ιδεολογικές αντιθέσεις που συνεχίζουν να διαιρούν τις κοινωνίες σ’ όλο τον κόσμο. Βλέπουμε αυξανόμενο ενδιαφέρον από risk managers ειδικευμένους στην ασφάλιση έναντι πολιτικής βίας, την ίδια ώρα που παραδοσιακές επιχειρήσεις ασφάλισης ακίνητης περιουσίας αποχωρούν από συμβόλαια που σχετίζονται με τέτοιου είδους περιστατικά…

Αυτά γράφει εισαγωγικά σ’ ένα άρθρο στο site “naked capitalism” στις 15 Ιούλη με τίτλο οι τράπεζες αρχίζουν ανησυχούν για τον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών ο freelancer δημοσιογράφος Nick Corbishley. «Κομίζει γλαύκα ες Αθήναν» θα σχολιάζαμε, αλλά είναι «χαριτωμένο» να βγάζει κανείς συμπεράσματα περί κοινωνικής ειρήνης παρακολουθώντας την κίνηση των … ασφαλιστικών εταιρειών!

Συνεχίζει:

Ο Todorovic δεν είναι ο μόνος που ανησυχεί για την εντεινόμενη απειλή εκτεταμένης κοινωνικής αναταραχής. Η Kristalina Georgieva, εκτελεστική διευθύντρια του ΔΝΤ, είπε πρόσφατα: «Αντιμετωπίζουμε μια κρίση πάνω στην κορυφή μιας κρίσης», αναφερόμενη στις συνδυασμένες συνέπειες την πανδημίας covid και του πολέμου στην Ουκρανία. Η Georgieva χαρακτήρισε τον αυξανόμενο πληθωρισμό σαν «έναν καθαρό και παρόντα κίνδυνο» για πολλές χώρες και προειδοποίησε ότι αν δεν αναληφθεί δράση για να εξασφαλιστεί η διατροφική ασφάλεια, «η εναλλακτική θα είναι απελπιστική: περισσότερη πείνα, περισσότερη φτώχια, και περισσότερη κοινωνική αναταραχή – ειδικά για χώρες που πάλεψαν να ξεφύγουν απ’ την ευθραυστότητα και τις συγκρούσεις επί πολλά χρόνια»…

Πρόκειται για το γνωστό δυτικό, πρωτοκοσμικό τροπάρι, για το κακό που κρέμεται πάνω απ’ τον «τρίτο κόσμο»… Βέβαια αν τελικά το Κίεβο αρχίσει να εξάγει το στάρι του όλη αυτή η ρητορική της επερχόμενης έλλειψης αλευριού και ψωμιού στον «τρίτο κόσμο» θα εξατμιστεί. Αλλά προς το παρόν το γνήσιο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον του λευκού χριστιανού καλά κρατεί.

Υπάρχουν όμως και κάτι «άλλοι» που εκτιμούν διαφορετικά το κοντινό μέλλον – σίγουρα από γεωγραφική και γεωπολιτική άποψη: το κακό παραμονεύει και υπονομεύει την Δύση… Ο Corbishley συνεχίζει το άρθρο του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…

Ο κύριος κράτος

Δευτέρα 31 Γενάρη>> Οι έλληνες δεν μπορούν να συγκροτήσουν διοίκηση… Μόνο στο εσωτερικό αυτοκρατοριών προκόβουν… επειδή δεν ασχολούνται με την διοίκηση… Αυτό είναι ένα (παλιό) συμπέρασμα του Γιώργου Πρεβελάκη, καθηγητή γεωπολιτικής στη Σορβόνη. Αν ο κύριος Πρεβελάκης ήταν κανά αναρχοκομμουνιστικό, αντικρατικό στοιχείο, θα έλεγαν αγανακτισμένοι οι φίλοι και οπαδοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους «τόσα καταλαβαίνει, τόσα λέει!». Αλλά ο κύριος Πρεβελάκης είναι ένας δεξιός πατριώτης, αρκετά έντιμος ωστόσο (και εκτός συνόρων) ώστε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όπως είναι.

Δεν είναι μυστικό. Όταν οι τρισκατάρατοι «τροϊκανοί» πλησίασαν την χρεωκοπημένη ελληνική περίπτωση, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’10, «ανακάλυψαν την αμερική»: ένα ξεγυρισμένο failed state σχεδόν σε κάθε πλευρά εκείνου που λέγεται «δημόσια διοίκηση». Όχι επειδή είναι πονόψυχοι αλλά επειδή κουβαλάνε την ιδεολογία του «λευκού ανορθωτή» δημιούργησαν ένα πλέγμα ειδικών απ’ τους καλύτερους κάθε ευρωπαϊκού κράτους, που το ονόμασαν «task force», για να οργανώσει κάποιο είδος σοβαρής διοικητικής ανασυγκρότησης του ελλαδιστάν στους κυριότερους τομείς. Επικεφαλής διορίστηκε στα μέσα του 2011 ο τότε αντιπρόεδρος της «ευρωπαϊκής τράπεζας για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη» (EBRD) γερμανός Horst Reichenbach.

Γατάκια!!! Ούτε αυτός πέρασε καλά, ούτε η task force του (ούτε η συζυγός του…): του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει! Στην αναμέτρηση του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού διοικητικού ορθολογισμού με του έλληνος τον τράχηλο (δηλαδή τις πραγματικές πολιτικά προσοδικές δομές διοίκησης) το σκορ αποδείχθηκε πολλά – μηδέν σε βάρος του πρώτου! Τελικά όλοι αυτοί οι «κατοχικοί» τα μάζεψαν κι έφυγαν άρον άρον την άνοιξη του 2015, καθότι η απέχθεια που ήδη υπήρχε μόνιμα εναντίον τους μέχρι τότε βρήκε clean face στην «πρώτη φορά αριστερά». Που τους ξεφορτώθηκε οριστικά: go back mr. Reichenbach!!!

Ένας άλλος σημαντικός εντόπιος ιστορικός, ο Γιώργος Δερτιλής, κι αυτός εκ δεξιών αλλά καθόλου κομματόσκυλο, έχει ασχοληθεί συστηματικά και απομυθοποιητικά με την πραγματική ιστορία εκείνου που ονομάζεται «ελληνικό κράτος». … Η μοχθηρία ήταν ανέκαθεν μια από τις ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας: αυτό είναι ένα απ’ τα πολλά συμπεράσματά του (πράγμα που θυμίζει πόσο αυθεντικά έλληνες είναι διάφοροι που έχουν άλλη ιδέα για τον εαυτό τους…)

Οι προσπάθειες εξορθολογισμού του εντόπιου συστήματος διοίκησης κατάγονται … απ’ τον Καποδίστρια. Και οι παταγώδεις αποτυχίες το ίδιο. Είναι όμως λαθεμένη η προσέγγιση η οποία προκειμένου να προσπεράσει την διαπίστωση του Πρεβελάκη θεωρεί ότι το ελλαδιστάν ΜΠΟΡΕΙ να έχει αποτελεσματική δημόσια διοίκηση … αρκεί να αλλάξει η προηγούμενη ή η επόμενη κυβέρνηση… Αυτό που είναι γνωστό σαν «ορθολογικό κράτος» είναι πιθανότατα η ιστορική εξαίρεση στον πλανήτη, και μάλλον έχει σχέση είτε με πρώην αυτοκρατορίες / ιμπεριαλισμούς είτε με περιοχές που υιοθέτησαν την βασική λειτουργική λογική των αυτοκρατορικών γραφειοκρατιών. Το ελλαδιστάν δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, τέτοια περίπτωση: οι κοτσαμπάσηδες και οι παπάδες έκαναν κουμάντο, οι κοτσαμπάσηδες και οι παπάδες κάνουν.

Τι κάνουμε, λοιπόν, όταν προκύπτει βαρύς χιονιάς, ή φωτιά στο κοντινό δάσος, ή;;;; Πρώτο και σημαντικότερο: δεν πατάμε “enter” περιμένοντας ότι κάτι καλό θα συμβεί!! Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, αποβάλουμε την επικίνδυνη και ανιστόρητη ιδέα ότι θα έρθει ο κύριος κράτος να μας σώσει (συνήθως με την μορφή των φαντάρων)!!! Τρίτο, θυμόμαστε πως αν υπάρχει μια (ξεχασμένη εν πολλοίς) «λαϊκή παράδοση» στα μέρη μας με κάποια αποτελεσματικότητα, αυτή αφορά την αυτενέργεια, συλλογική ακόμα καλύτερα. Λερώνουμε χέρια και πόδια, ιδρώνουμε, κοπιάζουμε… Μπορεί να μην είναι διάσημο μοντέλο η συλλογική συνεργασία κι αυτενέργεια από κάτω, μπορεί να μην λύνει τα πάντα, μπορεί να μην κινεί πυροσβεστικά αεροπλάνα και αποζημιώσεις, είναι όμως σίγουρα προτιμότερη απ’ την μόνιμη γκρίνια, μιζέρια, τις μικροαστικές φαντασιώσεις – και την «ελπίδα που έρχεται»…

Εννοείται: μακριά κι αλάργα από οποιονδήποτε εντόπιο επαγγελματία πολιτικό «σωτήρα»!

(ΥΓ 1. Τι να πει κανείς γι’ αυτούς τους «σωτήρες»; Ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλον! Να, για παράδειγμα ο «ανερχόμενος», ο «είμαι το αύριο», δεν αφήνει την καρέκλα με τα 15 χιλιάρικα στις Βρυξέλες, μέχρι να πιάσει καρέκλα με 10 χιλιάρικα στην Αθήνα. Άξιος!

ΥΓ 2. Οι λέξεις «Αττική Οδός» ήταν η κοινοτοπία και το ανάθεμα της προηγούμενης εβδομάδας. Καθόλου άδικα. Τι περίεργο όμως; «Αττική Οδός» δεν είναι κάποια εταιρεία, αλλά κοινοπραξία εταιρειών, που έχουν πιο ιντριγκαδόρικα ονόματα: Άκτορας (με 65,7% των μετοχών), και Άβαξ (με 24,19% + 10,02% = 34,21% των μετοχών).

Τι τακτ όμως, τι σεβασμός, τι δέος για τους ντόπιους εργολάβους, ε; Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω…)

Η Ο σαν φάση του πολέμου

Τετάρτη 19 Γενάρη>> Το ελληνικό κρουσματόμετρο πέφτει, και οι «σοφοί» με τα διαγράμματα αλλάζουν τις προβλεψάρες τους σαν τις κάλτσες τους. Από 100.000 «κρούσματα» σε λίγο, με την άνεση ζογκλέρ, πέφτουν στις 5.000. Το θανατόμετρο καίει ακόμα, αλλά είπε κανείς ότι το ντόπιο σύστημα υγείας σκοτώνει με τρόπους που δεν καταγράφονται στα επίσημα «πιστοποιητικά θανάτου»; Όχι, κανείς δεν είπε ποτέ τέτοιο πράγμα…

Ενδιάμεσα κρέμεται η Ο. Όχι, όμως, μόνο στο ελλαδιστάν. Σε μια «πανδημία» που ήταν πολιτικά και τεχνολογικά μαστορεμένη πριν καν εμφανιστεί, απ’ την στιγμή μηδέν, τι σημαίνει μια ιική παραλλαγή που επώνυμοι ειδικοί την χαρακτήρισαν (σκανδαλωδώς για πολύ περισσότερους…) σαν «την φυσική μέθοδο απόκτησης γενικής ανοσίας που απέτυχαν να δημιουργήσουν οι φαρμακοβιομηχανίες»;

Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σ’ αυτές τις τελευταίες. Η καλά πληροφορημένη και όχι για μαζική προπαγάνδα «ναυτεμπορική» στις 11 Γενάρη, κάτω απ’ τον τίτλο Ειδικά εμβόλια για την Όμικρον από Pfizer και Moderna, έγραφε μεταξύ άλλων κι αυτά:

Ειδικά εμβόλια για την παραλλαγή Όμικρον ετοιμάζουν οι φαρμακοβιομηχανίες Pfizer και Moderna, τα οποία θα είναι σύντομα διαθέσιμα.

Σύμφωνα με δηλώσεις στο τηλεοπτικό δίκτυο CNBC του διευθύνοντος συμβούλου της Pfizer Άλμπερτ Μπουρλά, η αμερικανική φαρμακοβιομηχανία θα έχει έτοιμο τον Μάρτιο ειδικό εμβόλιο για την παραλλαγή Όμικρον και μάλιστα – όπως είπε – έχει αρχίσει η παραγωγή νέων δόσεων εμβολίου. «Το εμβόλιο θα είναι έτοιμο τον Μάρτιο» τόνισε ο Μπουρλά. «Ξεκινάμε ήδη την παραγωγή ορισμένων απ’ αυτές τις ποσότητες με ρίσκο».

Ο διευθύνων σύμβουλος της Pfizer ανέφερε ακόμη πως το εμβόλιο αυτό θα αφορά και τις άλλες παραλλαγές οι οποίες κυκλοφορούν.

Διευκρίνισε ωστόσο πως δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο το αν χρειάζεται ή όχι ένα εμβόλιο για την Όμικρον ή πως αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιείται, αλλά η εταιρεία θα έχει ορισμένες δόσεις έτοιμες επειδή κάποιες κυβερνήσεις θέλουν να είναι έτοιμο το ταχύτερο δυνατό. Ειδικό εμβόλιο για την Όμικρον υπόσχεται πως θα έχει έτοιμο σύντομα και η φαρμακοβιομηχανία Moderna. Μιλώντας επίσης στο CNBC, o διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Στεφάν Μπανσέλ δήλωσε πως η Moderna θα έχει έτοιμη μια αναμνηστική δόση που θα στοχεύει στην παραλλαγή Όμικρον το φθινόπωρο, καθώς οι ανά τον κόσμο κυβερνήσεις ετοιμάζονται για ετήσιους εμβολιασμούς κατά του ιού…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η Ο σαν γέφυρα….

Τετάρτη 19 Γενάρη>> Υποστηρίξαμε εξ’ αρχής, πριν 2 χρόνια, ότι: αν δεν επρόκειτο να μπουν όσο το δυνατόν περισσότερα εκατομμύρια υπηκόων πάνω στον πάγκο του χασάπη των ενσωματωμένων γενετικών μεταλλάξεων και της ψηφιακής / αλγοριθμικής φυλάκισης, τότε τίποτα απ’ όσα έχουν συμβεί απ’ τις αρχές του 2020 δεν θα είχε γίνει! Η πραγματική επικινδυνότητα του Sars-Cov-2 αποδείχθηκε περίτρανα εκεί που κανένας δυτικός πρωτοκοσμικός δεν θέλει να κοιτάξει: στην «υπανάπτυκτη» αφρική. (Δεν αναφέρουμε την κίνα επειδή πολλοί είναι έτοιμοι να πουν βλακείες…). Για την ανάλυσή μας, κατά συνέπεια, ο καπιταλιστικός, εξουσιαστικός βολονταρισμός του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των πολιτικών εκπροσώπων ή υπηρετών του, είναι βασικός όχι μόνο για τα χρόνια που πέρασαν αλλά και για τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται.

Ταυτίζονται όμως απόλυτα τα (υποχρεωτικά) κοντοπρόθεσμα συμφέροντα των όποιων πολιτικών βιτρινών, ανά κράτος, με τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα των συγκεκριμένων δυναμικών τομέων του κεφάλαιου; Υποστηρίξαμε πριν μήνες πως παρά την οργανική τους σχέση, αυτά τα συμφέροντα των μεν και των δε μπορεί να αποκλίνουν στιγμιαία (όπου το «στιγμιαία» δείτε το με την έννοια της «μακριάς ιστορίας»). Είναι χαρακτηριστικό πως όλες οι μεγάλες και επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις κατά των απαγορεύσεων σ’ όλα τα δυτικά κράτη έχουν στόχο τις κυβερνήσεις, τις πολιτικές βιτρίνες∙ όχι όμως και τις εταιρείες! Ο σκληρός πυρήνας του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου κεφάλαιου παραμένει εκτός ραντάρ, άθικτος, “αόρατος” (πράγμα που από εργατική, ταξική άποψη είναι καταστροφικό…). Αντίθετα οι πολιτικές βιτρίνες τρώνε όλες τις κατάρες… χωρίς να είναι όλες σίγουρες ότι θα έχουν την «τύχη» της επαγγελματικής post-government αποκατάστασης εκείνου του ακροδεξιού αυστριακού μαφιόζου / καθάρματος, του Sebastian Kurz! Αρκετοί κινδυνεύουν πράγματι να βρεθούν ακόμα και στα κάτεργα (αλλά αυτό θα το δούμε μια άλλη φορά…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (2)

Δευτέρα 10 Γενάρη>> Σ’ ένα άρθρο με τίτλο η πολιτική στο dna (και θέμα την «γονιδιο-ποίηση» των πολιτικών συμπεριφορών και απόψεων…) πάντα σε άλλους, μακρινούς καιρούς, τον Φλεβάρη του 2016 (cyborg νο 5), ίσως κάποιοι / ες διάβασαν αυτόν τον επίλογο:

… Όσο πλησιάζει κανείς, χωρίς τις παρωπίδες και τα συμφέροντα του “ειδικού” τεχνοεπιστήμονα, στο θεωρητικό και ιδεολογικό σώμα της γενετικής, τόσο πιο εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάτι που δεν είναι μυστηριώδες, δεν ομολογείται όμως ανοικτά: και αυτός ο “επιστημονικός κλάδος” (όπως και σχεδόν όλοι) είναι δομημένος πάνω σε θεμέλια ποσοτικών αντιλήψεων. Η ανάδειξη της διπλής έλικας των διαδοχικών χημικών ενώσεων ήταν τεράστιος πειρασμός γι’ αυτές τις αντιλήψεις. Πόσα, άραγε, “τουβλάκια” καθορίζουν την ζωή; Δέκα; Δέκα εκατομμύρια; Όσα κι αν είναι μπορούν να μπουν στον πάγκο του βιο-ανατόμου, να “μετρηθούν”, να καταλογογραφηθούν, να “ζουπηχτούν” ώστε να φανεί “τι παράγουν”, να κοπούν, να ραφτούν, να συσχετιστούν με όμοια καταλογογραφημένα, διαχωρισμένα, διαμελισμένα (φαινοτυπικά) χαρακτηριστικά (εμφάνιση, συμπεριφορές, γούστα, κλπ) για οποιοδήποτε άτομο οποιουδήποτε έμβιου είδους.
Κι αν αυτά τα “τουβλάκια” δεν είναι τέτοια αλλά πέρα απ’ το τι κάνει και το τι δεν κάνει το καθένα σε κάθε δεδομένη στιγμή αλληλοεπηρεάζονται δυναμικά σ’ όλη την ζωή τους; Κι αν αυτές οι δυναμικές αλληλεπιδράσεις είναι τριπλές, στο εσωτερικό των κυττάρων, στο εσωτερικό των κοινοτήτων του ίδιου έμβιου είδους και απέναντι στα όποια “εξωτερικά” περιβάλλοντα; Κι αν η “εικόνα” της διπλής έλικας, η εικόνα μιας διπλής γραμμής δηλαδή, με τα “ανεξάρτητα μεταξύ τους σκαλοπάτια” είναι λάθος, όπως υπαινίσσονται πολύ πρόσφατες έρευνες, που υποθέτουν ότι το “υπερδίπλωμα” του dna (supercoiled) ενδέχεται να επιτρέπει ή και να προκαλεί αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ως τώρα θεωρούμενων “ανεξάρτητων μεταξύ τους σκαλοπατιών”; 

Τέτοια ερωτήματα μπορούν, φυσικά, να εμφανίζονται μέσα στις “επιστημονικές κοινότητες”, υπό την αυστηρή προϋπόθεση να έχουν την αναγνώριση της “επιστημονικότητας” – συγκεκριμένα διαπιστευτήρια. Όταν όμως η γενετική νοιώθει, σαν επιστήμη, αρκετά ώριμη, αρκετά έγκυρη και αρκετά ασφαλής ώστε να μπορεί να απλώσει τα χέρια της στις “πολιτικές συμπεριφορές” (όπως κι αν εννοούνται αυτές), τότε επιτρέπεται πανηγυρικά πια και το αντίθετο: η πολιτική κριτική να στραφεί κατά της γενετικής.
Τι πάει να πει η πολιτική κριτική να στραφεί κατά της γενετικής; Η απόσταση ανάμεσα στη γενετική τροποποίηση βακτηρίων ώστε να παράγουν ανθρώπινη ινσουλίνη και στα θεωρήματα περί γενετικής προδιάθεσης στις κοινωνικές συμπεριφορές είναι τόσο μεγάλη όσο ανάμεσα στην εφεύρεση του ηλεκτρικού λαμπτήρα και στο θεώρημα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εκδηλώσεις ηλεκτρομαγνητικής έλξης και απώθησης. Τα (δεύτερα) θεωρήματα θα μπορούσαν να θεωρηθούν γελοία, όμως συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρότερο μ’ αυτά: αποτελούν εκδηλώσεις επιθετικών προσπαθειών για ιδεολογική (και τεχνική) ηγεμονία μέσα στις κοινωνίες. Όλα είναι ηλεκτρομαγνητισμός· ή όλα είναι πληροφορική· ή όλα είναι γενετική: ο τεχνοεπιστημονικός φενακισμός παραμορφώνει (ή, σίγουρα, προσπαθεί να το κάνει) όχι μόνο τις συνειδήσεις των ειδικών αλλά και τα ευρύτερα κοινωνικά φαντασιακά. Κι όχι δωρεάν.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.