Tag: παλαιστίνη

Τρίτη 5 Ιούνη. Ποιος είπε ότι οι ντόπιοι συνεργάτες των δολοφόνων του Τελ Αβίβ είναι λιγότερο φονιάδες; Έχουν το απύθμενο θράσος να εμφανίζονται δημόσια, και να κάνουν και δηλώσεις. «Ναι» λένε τα κυβερνολύματα της Κουμουνδούρου ή διάφορα δημαγωγικά τσιράκια τους «από ιδεολογική άποψη η συμμαχία μας το ισραήλ είναι βαριά… Αλλά…» (συμπληρώνουν) «… η εξωτερική πολιτική είναι ζόρικη υπόθεση. Δεν χωράει συναισθηματισμούς το εθνικό συμφέρον».

Θα ήταν εξίσου κυνικό αλλά ελάχιστα πιο τίμιο αν έλεγαν «Ναι, μας τα ακουμπάνε, τα παίρνουμε, τι θέλετε;» Γιατί αυτό το πρόστυχο σχίσμα που συμβαίνει δήθεν στην καρδιά του κυβερνοαριστερού, που «ναι, μωρέ, συμπάσχω… αλλά»… αλλά, καταλαβαίνετε, «πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να είσαι κυβερνοτσατσορούφιανος, κι άλλωστε μας συμφέρει σαν έθνος η συμμαχία με τους ισραηλινούς χασάπηδες», που θα μπορούσε να έχει το epic τέλος «για την πατρίδα τα κάνω όλα!» είναι ηθικό, διανοητικό, συναισθηματικό Παράδειγμα προς μίμηση… Έτσι, άλλωστε, προτείνεται.

Είναι γνωστό: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα… Και νοιώθουν (όλοι αυτοί κι αυτές…) την σιγουριά του εγκάθετου υπαλλήλου, για την οποία νομίζουν οι δυστυχισμένοι ότι την εξασφάλισαν αιώνια απ’ τα καπιταλιστικά αφεντικά τους.

Είναι έτσι όμως; Το αφήνουμε να είναι έτσι;

Η 119η. Απλά η 119η. Ήταν φοιτήτρια της ιατρικής. Ήταν φεμινίστρια. Ήταν 21χρονών. Ήταν στην πρώτη γραμμή της φροντίδας των τραυματιών απ’ τις σφαίρες του ισραηλινού στρατού. Θα παντρευόταν τον τραυματιοφορέα φίλο της τον επόμενο μήνα.

Ήταν ένας απ’ τους αγγέλους που γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί που η γη και η ιστορία το σηκώνουν. Η Razan al-Najjar δολοφονήθηκε από τους ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές την περασμένη Παρασκευή. Καθώς έτρεχε προς τον φράχτη η άσπρη μπλούζα της έγινε κόκκινη· αυτή τη φορά με το δικό της αίμα. Είχαν καλό σημάδι οι δολοφόνοι: το λευκό μιας γυναίκας που τρέχει…

Και τι σημασία έχει λοιπόν; Η Razan δεν ήταν φίλη, κόρη, αδελφή, συντρόφισσα, έρωτας κανενός μας – έτσι δεν είναι; Γιατί να μας νοιάζει (και) αυτό το κρατικό έγκλημα; Ήταν, απλά, μια γυναίκα στη λωρίδα της Γάζας. Μια γυναίκα στην μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του πλανήτη. Ένας ακόμα αριθμός για το ισραηλινό κράτος θανάτου, μια ακόμα σφαίρα για τους δολοφόνους καραβανάδες, ένας ακόμα δείκτης “ευστοχίας” για τους έλληνες συμμάχους τους. Η εκατοστή δέκατη ένατη δολοφονημένη στη διάρκεια της (συνεχιζόμενης) μεγάλης διαδήλωσης για την επιστροφή.

(«Αφού, μωρέ, εκεί τις δέρνουν τις γυναίκες, σιγά μην ασχοληθούμε» λένε διάφορα καθάρματα όλων των φύλων… Τόσο εύκολη είναι η ηθική αυτουργία στον σύγχρονο φασισμό απ’ τους “επαναστάτες του κώλου”: σου πετάει το αφεντικό μερικά ξεροκόματα, και το αγκαλιάζεις… Όπως πάντα· το ίδιο γινόταν πάντα… Και στα ’90s το ίδιο ακριβώς έγινε εναντίον των βόσνιων! Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα!… Και τότε “για τις γυναίκες που δέρνουν” έλεγαν…

Σιχάματα… Άλλαξαν οι περσόνες των καθαρμάτων· όχι η μηχανή του θανάτου… Όχι τα σκατά: αυτά εξακολουθούν να επιπλέουν, σε διάφορα σχήματα και βρώμα… )

Κυριακή 3 Ιούνη. Από σεμνότητα υποθέτουμε (και μόνο) οι φανεροί και οι όχι και τόσο φανεροί υποστηρικτές της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας δεν θα θέλουν να αναφερθούν σ’ αυτό. Μάλιστα θα μπορούσαν να το καταγγείλουν και σαν «προσχηματικό». Απ’ την άλλη, το να έχεις δίπλα σου, στην παρέα σου, στην συμμαχία σου, μια τόσο καλή εκπρόσωπο των αμερικανικών συμφερόντων σαν την ύαινα Nikki Haley, πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε, θα μπορούσε να θεωρηθεί και τιμή. Το μόνο που δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς είναι ότι είναι ευάλωτη σε «πλειοψηφίες»…

Το κουβέιτ, γνωστό πετροσεϊχάτο της αραβικής χερσονήσου, που λόγω γεωγραφικής θέσης προσπαθεί να μην ταυτίζεται με το Ριάντ και το Ντουμπάι, κατέθεσε στο οηεδικο «συμβούλιο ασφαλείας» μια πρόταση ψηφίσματος για την «προστασία των αμάχων παλαιστίνιων», μετά τις ως τώρα 120 δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς στη Γάζα. Κάτι ανώδυνο και δημοσιοσχεσίτικο δηλαδή, όπως εκατοντάδες άλλα ψηφίσματα του οηε που καταδικάζουν εδώ και δεκαετίες την βία του Τελ Αβίβ – χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα.

Αμ δε! Άγρυπνη φρουρός η Haley, κατήγγειλε την πρόταση σαν μονόπλευρη· και ύστερα κατήγγειλε την Hamas σαν υπεύθυνη – όπως, φανταζόμαστε, κάνουν και στα μέρη μας οι πιστοί υπηρέτες της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Στην ψηφοφορία, μετά, η ψήφος της Haley ήταν η μόνη κατά της πρότασης· αρκετή πάντως για να μην ληφθεί μια έστω συμβολική αντι-Τελ Αβίβ απόφαση. Απ’ τα 15 κράτη μέλη του «συμβουλίου ασφαλείας» (5 μόνιμα και 10 με διετή θητεία) τα 10 ψήφισαν υπέρ, 4 απείχαν (οι εκπρόσωποι της πολωνίας, της ολλανδίας, της αιθιοπίας και της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της σκωτίας, της ουαλίας, της βόρειας ιρλανδίας, κλπ) – και η κυρά Nikki, που έβαλε το βέτο της.

Δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία αυτά, εκτός απ’ αυτήν: η ατσάλινη (25% δασμοί στις εισαγωγές…) Ουάσιγκτον, πότε για τον ένα και πότε για τον άλλο λόγο, το πάει ορθοπεταλιά!

(Never mind… Όπως θα το έλεγε και η “γιαγιά του αρνητικού”: σιγά μην ασχοληθούμε με τους συμμάχους του κράτους και των αφεντικών μας!)

Κυριακή 3 Ιούνη. Υπάρχουν τα οικονομικά συμφέροντα. Υπάρχουν οι μπίζνες με γκάζι ή χωρίς. Υπάρχει η γεωπολιτική. Υπάρχει η κοινή στράτευση στην αμερικανική ποδιά. Υπάρχει και ένας κοινός αντιμουσουλμανικός ρατσισμός.

Με τόσα κοινά ανάμεσα στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος και το ισραηλινό, δεν θα έπρεπε να ψάχνει κανείς κι άλλες αιτίες έλξης μεταξύ τους. Κι όμως: δεν το ψάχναμε, τυχαία το βρήκαμε, και ένα φως άναψε στο σκοτάδι!

Τι δουλειά, λέτε, έκανε ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman πριν αρχίσει να ανεβαίνει με δρασκελιές την πολιτική ιεραρχία στο Τελ Αβίβ; Μπράβος ήταν! Πόρτα σε club! (Το αναφέρει και η wikipedia, πράγμα που σημαίνει ότι…)

Κράτα κυρ Αχιλλέα (Μπέο…): η δημαρχία είναι μόνο η αρχή!! Ο ψεκασμένος (που, σαν λούμπεν, μιμείται το μπραβιλίκι αλλά δεν το έχει δουλέψει…) είναι μόνο μια μεταβατική περσόνα! Αφού πέθανε ο «αγαπούλας», κυρ Αχιλλέα είσαι μια διεθνώς εγκεκριμένη ελπίδα του έθνους!!!

> Στο ελλαδιστάν η υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση θεωρείται, ακόμα, κάτι «εκκεντρικό» (ενδεχομένως και «ύποπτο»…) – καθόλου τυχαία! Αλλού είναι στοιχειώδες πολιτικό καθήκον.

Στο Μπέλφαστ υπάρχει μια μακριά παράδοση πολιτικής τοιχογραφίας – δεν το λέμε graffiti, γιατί μάλλον δεν ανήκει σ’ αυτήν την urban τέχνη. Είναι (πέρα απ’ τα άλλα) και πολύ παλιότερη η πολιτική τοιχογραφία.

Εκεί, τον 30χρονο παλαιστίνιο Fadi Hassan Abu Sallah, που σακατεύτηκε απ’ τις ισραηλινές βόμβες στη διάρκεια της “επιχείρησης καυτό μολύβι” στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009 αλλά έμεινε όρθιος στον αγώνα, και τελικά εκτελέστηκε από ελεύθερο σκοπευτή στη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων στη Γάζα, θέλουν να τον θυμούνται…

> Το διεθνές κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions) είναι μια κινηματική εκστρατεία πολλών χιλιάδων ανθρώπων, σε δεκάδες κράτη του πλανήτη, σε δύση και ανατολή, βορρά και νότο, που ξεκίνησε το 2005 και συνεχίζεται όλο και πιο μαζικά, εναντίον του μιλιταριστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος, απαιτώντας: την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού απ’ όλες τις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές, την κατάργηση των «τειχών» στη δυτική Όχθη και γύρω απ’ τη λωρίδα της Γάζας, πλήρη ισότητα για τους άραβες υπηκόους του ισραηλινού κράτους και την αναγνώριση της επιστροφής στα σπίτια τους για τους εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Τίποτα «επαναστατικό», άρα και τίποτα που θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους πάμπολλους «απο κούνια επαναστάτες και ανατροπείς» στα μέρη μας…. Ως γνωστόν κάθε έλληνας μικροαστός επαναστάτης συχαίνεται οτιδήποτε «ρεφορμιστικό» – (στις διακηρύξεις του…)

Ωστόσο αυτό το κίνημα, το BDS, που ογκώνεται διαρκώς, είναι πράγματι εξαιρετικά επικίνδυνο για τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ρατσισμό, επειδή τον υποδεικνύει σαν αυτό που πραγματικά είναι: μια «βελτιωμένη» και ακόμα πιο αιμοβόρα εκδοχή του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ. Την διεθνή αντιμετώπιση του BDS έχει αναλάβει σαν βασική του δραστηριότητα το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων, το οποίο συντονίζει τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και διάφορα ενεργούμενά τους διεθνώς.

Η μέθοδος που χρησιμοποιεί το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων (και οι υπηρεσίες) είναι η συλλογική ή/και ατομική δυσφήμιση / συκοφάντηση / προβοκάτσια. Το βασικό εργαλείο είναι η κατηγορία (και προς το κίνημα BDS αλλά και προς άτομα ή οργανώσεις που στρέφονται κατά του ισραηλινού φασισμού) του αντι-σημιτισμού: οι ισραηλινές υπηρεσίες αλλά και οι συνεργαζόμενες παρόμοιες διαφόρων κρατών, κυρίως μέσω των media (παραδοσιακών ή social, κυβερνοχώρο κλπ) προσπαθούν να ταυτίσουν τους υποστηρικτές της παλαιστινιακής αντίστασης με τους … ναζί. Παράδοξο ή όχι ΔΕΝ κατηγορούνται οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι για «αντισημιτισμό» (!!!). Κατηγορούνται οι συμπαραστάτες τους, κυρίως στον πρώτο κόσμο. Η τακτική αυτή (εύκολα μπορεί να βρει κανείς παρόμοιες psyops, «επιχειρήσεις» αντιπερισπασμού, στα manual κάθε σοβαρής μυστικής υπηρεσίας και κάθε στρατού…) έχει στόχο να προκαλέσει μαζική σύγχιση και, τελικά, αποστροφή απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση, ειδικά στις ρηχές από πολιτική άποψη postmodern πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Εννοείται ότι σαν «υποκείμενο» τέτοιου είδους «καταγγελιών» (για «αντισημιτισμό») δεν εμφανίζεται ούτε το ισραηλινό κράτος, ούτε κάποιο ισραηλινό υπουργείο, ούτε οι κατά τόπους πρεσβείες, ούτε οτιδήποτε άλλο «επίσημο». Οι «φορείς» αυτών των «καταγγελιών» είναι διάφορες ομάδες, οργανώσεις, δημοσιογράφοι, δημαγωγοί, ακόμα και bots, που εμφανίζονται σαν «ανεξάρτητοι» και άσχετοι με το ισραηλινό κράτος, αν και ελέγχονται με διάφορους τρόπους απ’ αυτό.

Είναι η κεντροαριστερή ισραηλινή εφημερίδα Haaretz που κατά καιρούς αποκαλύπτει «απ’ τα μέσα» τις διεθνείς προβοκατόρικες τακτικές του Τελ Αβίβ. Σε ένα τέτοιο πρόσφατο ρεπορτάζ η Haaretz αποκάλυψε ότι προκειμένου να «μην πολυφαίνεται» το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων στην διεθνή προβοκατόρικη δράση (και μέσω των κατά τόπους πρεσβειών) δημιούργησε μια «ιδιωτική εταιρεία» την Kella Shlomo. Για την δημιουργία της (πάντα κατά την Haaretz) και την δράση της, το ισραηλινό υπουργείο εκταμίευσε τα τρία τελευταία χρόνια 36 εκατομμύρια δολάρια. Ενώ βασικοί «μέτοχοί» της είναι στελέχη του υπουργείου και του ισραηλινού κράτους: ο Yossi Kyperwasser (πρώην διευθυντής του υπουργείου στρατηγικών υποθέσεων), ο Dore Gold (πρώην πρεσβευτής του Τελ Αβίβ στον οηε και πρώην σύμβουλος του Natanyahu) και ο Ron Prosor (πρώην πρεσβευτής στον οηε και αυτός). Εννοείται ότι στα βασικά πόστα είναι «πρώην» στελέχη της mossad…

Η δημιουργία μίας (ή και περισσότερων) “ιδιωτικών εταιρειών” πέρα απ’ τα υπόλοιπα επιτρέπει στο Τελ Αβίβ κι αυτό: επειδή μέρος της δουλειάς γίνεται μέσω social media ακόμα και με «υποκλοπές» ή ψευδείς λογαριασμούς (λογικό…), αν κάποτε γίνει κάποια αποκάλυψη, δεν θα βρεθεί το κράτος χρεωμένο σαν τέτοιο… Για παράδειγμα (αποκαλύπτει η Haaretz) η Kella Shlomo έφτιαξε μια «θυγατρική», την “israel cyber shield” η οποία είναι κατηγορούμενη επειδή εντοπίστηκε να έχει στήσει μια εκστρατεία συκοφάντησης της αμερικανίδας Linda Sarsour (και της οικογένειάς της) που μετέχει σε μια αμερικανική οργάνωση του BDS.

> Αν και δεν μας φαίνεται καθόλου παράλογο ένα κράτος (οποιοδήποτε τέτοιο) να απλώνει τα δίκτυά του και τις διάφορες βρώμικες μεθόδους του προκειμένου να υποστηρίξει τα συμφέροντά του (κι όποιος λέει ότι το ισραήλ είναι «ιερό κράτος» και προορισμένο απ’ τον … θεό σε μόνιμη «αθωώτητα» είναι απλά φανατικός τσατσορούφιανός του…) έχει σημασία το γεγονός ότι αυτή η ισραηλινή κρατική φανερή ή/και «συγκεκαλυμένη» δράση ΔΕΝ απασχολεί στα μέρη μας. Κι όταν λέμε ΔΕΝ απασχολεί δεν αναφερόμαστε, βέβαια, σε ντετεκτιβίστικες έρευνες, αλλά στην κατανόηση της δομής και της πραγματικότητας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Αυτή η συμμαχία εδράζεται σε πολύ συγκεκριμένα καπιταλιστικά συμφέροντα και απ’ τις δύο μεριές (οικονομικά, στρατιωτικά, γεωπολιτικά) και σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία (τον «αντιτουρκισμό») που είναι έντονη κυρίως στην ελληνική πλευρά. Είναι, επίσης (ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ) τμήμα του ευρύτερου άξονα, στη μία άκρη του οποίου είναι η Ουάσιγκτον και στην άλλη το Ριάντ.

Για τα ελληνικά πολιτικά ιστορικά δεδομένα αυτή η συμμαχία (και, κυρίως, η ευρύτερη νομιμοποίησή της) είναι σχετικά πρόσφατο γεγονός (ας πούμε: χοντρικά μιας δεκαετίας). Το σημαντικό είναι ότι έκατσε πάνω σε μια παλιότερη (και πιο μακρυά) υποστηρικτική προς την Παλαιστίνη στάση, όχι μόνο του επίσημου κράτους αλλά και της πολιτικής (και κοινωνικής) αριστέρας.

Θα άφηνε, λοιπόν, το Τελ Αβίβ τη νομιμοποίηση αυτής της συμμαχίας (και άρα την δική του νομιμοποίηση στο ελλαδιστάν…) στην «τύχη», ενώ ξέρει ότι έχει προϋπάρξει ένα πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον αντίθετο; Δεν θα φρόντιζε να δημιουργήσει σταθερούς μηχανισμούς «αντιμετώπισης» οποιασδήποτε κριτικής ή και εναντίωσης σε βάρος του; Δεν θα είχε σε «ετοιμότητα» την γενικής χρήσης κατηγορία του «αντισημιτισμού», για οποιονδήποτε «τολμούσε», στα «νέα δεδομένα» (της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας) να στηρίξει την παλαιστινιακή αντίσταση;

Ας μην παριστάνει κανένας ότι «πέφτει απ’ τα σύννεφα»: τα πιο πάνω συμβαίνουν και παρασυμβαίνουν, γιατί (πολύ απλά) τέτοια είναι η δράση των κρατών και των μηχανισμών τους!!! Κι αν η ρηχή, επιφανειακή, μικροαστική «πολιτικοποίηση» γίνεται παιχνίδι στα χέρια τέτοιων μηχανισμών (που, αν μη τι άλλο, διαθέτουν έμπειρους «ειδικούς»…) και πάλι δεν υπάρχει τίποτα παράξενο. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι είχαν πάντα μια θέση στην ιστορία! Αν και καθόλου τιμητική για τους ίδιους…

Είναι μόνο μία απ’ τις απαρτχάιντ τακτικές του ισραηλινού φασιστικού κράτους. Όπως συμβαίνει με όλες έχει συγκεκριμένο στόχο. Εν προκειμένω να αδειάσει την κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ απ’ τους άραβες / παλαιστίνιους κατοίκους της.

Το ισραηλινό κοινοβούλιο έφτιαξε νόμο που δίνει στο κράτος το δικαίωμα να αφαιρεί την «άδεια παραμονής» (ή και την αστ. ταυτότητα) σε όσους δεν είναι «πιστοί στο κράτος»…. Το τι σημαίνει «πίστη στο κράτος» ερμηνεύεται … απ’ το ίδιο το κράτος. Αλλά ο καθένας καταλαβαίνει…

Αυτή η διαδικασία εξανδραποδισμού δεν έχει πάρει ακόμα μαζικό χαρακτήρα. Ο νόμος στην πιο σκληρή του εκδοχή είναι σχετικά πρόσφατος, και το ρατσιστικό Τελ Αβίβ δοκιμάζει την εφαρμογή του. Για παράδειγμα εξόριζει (κάπου στην επίσης κατεχόμενη δυτική Όχθη) έναν απ’ τους γονείς μιας οικογένειας, ελπίζοντας ότι τελικά θα αναγκαστούν όλοι να εγκαταλείψουν την πόλη. “Μ’ έναν φασιστικό σμπάρο πολλά τρυγόνια” – ελπίζει.

Ούτε λόγος ότι αυτές οι τακτικές είναι παράνομες με βάση την διεθνή νομοθεσία. Σύμφωνα μ’ αυτήν το ισραήλ θεωρείται «κατοχική δύναμη» στην δυτική Όχθη (και στην ανατολική Ιερουσαλήμ) και δεν επιτρέπεται να ζητάει «πίστη» απ’ τον κατεχόμενο πληθυσμό. Επιπλέον απαγορεύονται οι «μετακινήσεις πληθυσμών» από κατοχικούς στρατούς. Αλλά αυτή η διεθνής νομοθεσία είναι κενό γράμμα αφού δεν υπάρχει κανένας για να την επιβάλει. Ούτε υπάρχουν διαθέσιμοι γι’ αυτή τη δουλειά. Συνεπώς, ο ισραηλινός ρατσισμός συνεχίζει την ιμπεριαλιστική δουλειά του απρόσκοπτα…

Έχοντας θορυβηθεί απ’ το γεγονός ότι φωτογραφίες ή και video απ’ την δράση του ισραηλινού στρατού αποδεικνύουν το τι συμβαίνει στο ισραηλινό κατοχικό απαρτχάιντ, το φασιστικό κοινοβούλιο ετοιμάζει νόμο που θα απαγορεύει και θα τιμωρεί αυστηρά όποιον φωτογραφίζει ή βιντεοσκοπεί τον «πιο ηθικό στρατό του κόσμου» εν δράσει. Ο νόμος θα απαγορεύει επίσης την διακίνηση τέτοιων φωτογραφιών με οποιονδήποτε τρόπο.

Η ελάχιστη ποινή για τους «παραβάτες» θα είναι 5 χρόνια φυλακή… Αν, όμως, «αποδειχθεί» ότι σκοπός της καταγραφής ή/και της διακίνησης τέτοιου υλικού είναι η «αποσταθεροποίηση του κράτους» η ποινή θα πηγαίνει στα 10 χρόνια. Ε, δεν θα είναι σύσκολο να “αποδειχθούν” οι φθονερές προθέσεις! Εδώ στα μέρη μας και τα τσιράκια κεντάνε· θα δυσκολευτούν οι καθοδηγητές τους στην πρωτεύουσα;

Αλλά δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες επικίνδυνες. Είναι και η άμεση εμπειρία τρίτων. Γι’ αυτό το μιλιταριστικό Τελ Αβίβ ανακοίνωσε μια λίστα 20 ευρωπαϊκών, αμερικανικών, αφρικανικών και λατινοαμερικανικών οργανώσεων εναντίον του απαρτχάιντ, των οποίων τα μέλη απαγορεύεται να μπουν, με οποιαδήποτε ιδιότητα, στις «περιοχές υπό ισραηλινό έλεγχο»…

Λογική ερώτηση: καλά, τις οργανώσεις τις ξέρει το Τελ Αβίβ· αυτό είναι απλό, δεν είναι κρυφές. Τα μέλη τους όμως; Που τα ξέρει ένα προς ένα; Λογική απάντηση: Α χα!!! Τι νομίζετε ότι κάνει η mossad και οι συνεργασίες της με τις αντίστοιχες υπηρεσίες ανά τον κόσμο; Κάστανα πουλάνε; Όχι βέβαια. Έχουν τους σπιούνους και τους πληροφοριοδότες τους… Αυτούς που φαίνονται κι αυτούς που δεν φαίνονται. Ο σωστός καταμερισμός πάνω απ’ όλα!

Αν απ’ τα μέρη μας έχετε κάποια διάθεση ταξιδιού στο Τελ Αβίβ, καλού κακού, φροντίστε να πάρετε απ’ τους αρμόδιους μια (σφραγισμένη) βεβαίωση ότι είστε “free από αντισημιτισμό» όπως τον ορίζουν οι ισραηλινές υπηρεσίες…. Διαφορετικά μόλις κατεβείτε απ’ το αεροπλάνο, θα περάσετε μερικές ώρες ανακρίσεων και μετά θα σας γυρίσουν πίσω με την επόμενη πτήση… Σιγά μην σας αφήσει το φασιστικό κράτος του ισραήλ να το υπονομεύσετε!!!

Εν τω μεταξύ, η απαγόρευση αποδείξεων για την δράση του ισραηλινού στρατού, θα διευκολύνει τα μέγιστα τους διάφορους ανά τον κόσμο υποστηρικτές του. Τώρα θα λένε ότι όποιος κατηγορεί το εγκληματικό καθεστώς του Τελ Αβίβ «χωρίς αποδείξεις» είναι και “αντισημίτης” και διασπορέας «ψευδών ειδήσεων»! Όσο για τις φωτογραφίες των θυμάτων του διαρκούς εγκλήματος; Γι αυτές θα διαδίδουν ό,τι και τώρα: ότι είναι ψεύτικες, σκηνοθετημένες, γυρισμένες στα «υπόγεια στούντιο της Χαμάς»…

Η «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» δείχνει να πορεύεται με ακρίβεια προς το σημείο της κατάρρευσής της! Ωστόσο θα χύσει πολύ αίμα ακόμα προσπαθώντας να σταθεί όρθια. Απεριορίστα πολύ αίμα: θα σκοτώνει, θα σκοτώνει, θα σκοτώνει…

Κι όπως οι “σέρβοι αδελφοί” στη βοσνία, στα ’90s (των οποίων σύμμαχος ήταν και η mossad – πως έχει διαφύγει αυτό;) θα ρωτάνε την κόλασή τους: χόρτασες αίμα; Κι αυτή θα απαντάει: όχι ακόμα…

Μόλις χτες – πάντα εκεί…

Μην πείτε τίποτα – το απαγορεύει ο σύμμαχος!!  Υποτίθεται ότι ακόμα και στα πεδία των πιο φονικών πολέμων, εκεί που οι αντίπαλοι είναι ένοπλοι έως τα δόντια, οι νοσοκομειακές παρεμβάσεις, υπέρ των τραυματιών, προστατεύονται. Από μια κάποια ηθική, κοινά αποδεκτή, υπέρ της ιατρικής φροντίδας και περίθαλψης, μια έσχατη αναγνώριση ότι ανήκουμε στο ίδιο ζωϊκό είδος, μια στάση που θεωρείται ανώτερης τάξης. Αυτά υποτίθενται.

Δεν ισχύουν, όμως, για το φασιστικό, μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Επειδή είναι «ιερό κράτος», «ιερός στρατός», «ιερός φασισμός», κι όποιος τολμήσει να στραφεί εναντίον του… μαύρο φίδι που τον έφαγε! Και επειδή εφαρμόζει με απόλυτη ακρίβεια το πρωτοκοσμικό, χριστιανικό manual, που στο εξώφυλλό του γράφει “Αυτοί δεν είναι άνθρωποι”. Οι παλαιστίνιοι εν προκειμένω…

Ενώ, λοιπόν, το ψιλοκομμένο τουμπεκί για τα ισραηλινά εγκλήματα συνεχίζεται στα μέρη μας, σε τέλεια σύμπτωση (καθόλου τέτοια!) με την ντόπια «εθνική γραμμή», όπως ακριβώς συνέβαινε στα ‘90s για την σφαγή των βοσνίων, κάπου εδώ δίπλα, ΕΚΕΙ, συμβαίνουν αυτά…

Δείτε το διάρκειας 1,5 λεπτού βίντεο στο τέλος του κειμένου του Gideon Levy (το οποίο μπορείτε να διαβάσετε, αν το lower που πήρατε κάποτε σας το επιτρέπει…). Αφορά στιγμές της 12^ης Μάη, όχι στη Γάζα («δεν είναι πράκτορες της Χαμάς» τόσο οι τραυματισμένοι απ’ τις σφαίρες όσο και οι διασώστες, ε; ντάξει παπαγαλάκια;), αλλά στη δυτική Όχθη, στην πόλη al-Bireh.

Κι αν το αντέχει η συνείδησή σας, ότι «ντάξει μωρέ…», τι να πούμε; Αν η συνειδήσή σας συμβουλεύει «δεν με αφορά» ή «δεν ξέρω / δεν απαντώ» ή «είναι και η Χαμάς» τι να πούμε; Δική σας είναι μια τέτοια πατσαβούρα, την βράζετε και την τρώτε!!!

Θυμηθείτε μόνο: ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΚΑΝ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΤΡΑΤΩΝ! ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ!!! Καταστολή διαδηλώσεων! Έχετε υπόψη περί τίνος πρόκειται; Σας θυμίζει κάτι; (Οι αντισεξιστές / αντισεξίστριες του «λαού και του τόπου» θα έχουν μια επιπλέον ευκαιρία να δοκιμάσουν την αντοχή των πρωτοκοσμικών θεωρημάτων τους: την μεταχείριση της παλαιστίνιας γυναίκας διασώστριας απ’ τον ισραηλινό «κομμάντο» – και την στάση της… Συμβαίνει σε δεύτερο πλάνο (μπροστά ένας “ιερός φασίστας” έχει ρίξει κάτω έναν άντρα διασώστη): πίσω ένας άλλος “ιερός φασίστας” του Τελ Αβίβ σέρνει απ’ τα μαλλιά την διασώστρια, αλλά αυτή δεν μασάει. Προφανώς η παλαιστίνια δεν έχει αποκτήσει τα πρωτοκοσμικά βίτσια.

Γιατί, ωωω!!!, εδώ το πρωτοκοσμικό ψιλοκομμένο τουμπεκί σπάει παγκόσμια ρεκόρ, το ένα μετά το άλλο…  Ποιο φαλλοκρατική στάση απ’ αυτό το τουμπεκί δεν έχουμε δει ποτέ…)