Κυριακή 11 Νοέμβρη. Ήταν μια «ιδέα» για ένα κατοχικό outsourcing, στην ίδια κατηγορία με το outsourcing των κάτεργων / φυλακών του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»· σε μια κάπως πιο «φιλάνθρωπη» εκδοχή… Κουβεντιαζόταν κατά καιρούς εδώ και χρόνια. Τελικά ήρθε η στιγμή να πάρει σάρκα και οστά: η νότια (ελληνική) κύπρος γίνεται επίσημα πια ένα βασικό σημείο του ισραηλινού αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας.
Η παλιά «ιδέα» (ισραηλινής προέλευσης), που διαμορφώθηκε μετά την σφαγή στο mavi marmara την άνοιξη του 2010, ήταν να δοθεί στους παλαιστίνιους της Γάζας ένα λιμάνι… στη νότια κύπρο, και υπό αυστηρό ισραηλινό έλεγχο… Τώρα, μετά από πολλά χρόνια ασφυκτικής πολιορκίας / αποκλεισμού της μεγαλύτερης φυλακής στον κόσμο, και προκειμένου το Τελ Αβίβ να αποκρούσει τις διεθνείς επικρίσεις, συμφώνησε με την Ντόχα (που είναι βασικός υποστηρικτής των παλαιστινίων στη Γάζα σε χρήμα και σε είδη πρώτης ανάγκης) και την Λευκωσία (δεν χρειάζεται συστάσεις…) ότι θα διατεθεί ένα νοτιοκυπριακό λιμάνι, στο οποίο θα ξεφορτώνεται η όποια ανθρωπιστική βοήθεια προς την Γάζα, θα ελέγχεται από ισραηλινούς στρατόμπατσους, και ό,τι απ’ αυτήν «εγκρίνεται» θα ξαναφορτώνεται σε εγκεκριμένα πλοία για να μεταφερθεί στον τελικό προορισμό του…
Κατ’ αυτόν τον τρόπο το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ διπλασιάζει τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας (απ’ το 2007…), έχοντας τώρα σαν συνεταίρο το νοτιοκυπριακό καθεστώς. «Δίνει βάθος» στον ρατσισμό / ιμπεριαλισμό του, εφόσον η γραμμή Λάρνακα (ή Λεμεσός) – Γάζα στην ανατολική Μεσόγειο βαφτίζεται «ανθρωπιστικός διάδρομος» υπό τον έλεγχο, προφανώς, του ισραηλινού ναυτικού (μην και φορτωθούν λαθραία τίποτα «παράνομα»). Άντε και του αμερικανικού… Μετατρέπονται έτσι, κοινή συναινέσει, το νοτιοκυπριακό έδαφος, τα χωρικά ύδατα και τα λοιπά σε ισραηλινό προκεχωρημένο φυλάκιο. Με “βοήθειες” απ’ τους συμμάχους του.
Γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να «ωριμάσει» η ιδέα; Όταν είχε πρωτοακουστεί πολλοί (και όχι μόνο οι παλαιστίνιοι) είχαν φρίξει. Αλλά τώρα ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, σαν τμήμα του ευρύτερου άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Ριάντ, έχει «δέσει». Αυτό που πριν δέκα χρόνια έμοιαζε αδιανόητο τώρα σερβίρεται σε μια επίδειξη ισραηλινής «καλωσύνης» προς τους αιχμάλωτους της Γάζας (τους οποίους ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να δολοφονεί) χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία, και στη δημαγωγία που την συνοδεύει. Η Λευκωσία θα καμαρώνει: και τα φράγκα απ’ το κατάρ θα τσεπώνει (κάποιος θα πρέπει να πληρώνει για το νοίκι του λιμανιού και των εγκαταστάσεων «ελέγχου και απολύμανσης» της όποιας ανθρωπιστικής βοήθειας), και το συμμαχικό Τελ Αβίβ θα αποκτήσει μια μισο-βάση σε νοτιοκυπριακό έδαφος.
Και η Αθήνα θα χαίρεται επίσης. Δεν είναι μόνο «πυλώνας σταθερότητας» στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι και «πυλώνας ανθρωπισμού». Το ιδανικό θα ήταν αυτό: απ’ τη Μόρια ως τη Γάζα μια γαλανόλευκη δρόμος… στην άκρη της κάνης…
(φωτογραφία κάτω: αυτό είναι πλάνο ξηράς…)