Tag: παλαιστίνη

Οι συνένοχοι 1

Δευτέρα 21 Μάη. Φαίνεται ότι η τσατσορουφιανιά έχει όλα τα προσόντα να γίνει επίσημο «ήθος» ακόμα κι εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Οι δολοφονημένοι στην μεγαλύτερη ever εξέγερση αιχμαλώτων – στη λωρίδα της Γάζας – ήταν «μέλη της Χαμάς» λέει ο φρεσκοσιδερωμένος κυνισμός, αντιγράφοντας κατευθείαν τις ανακοινώσεις του καθεστώτος του Τελ Αβίβ… Οπότε; Οπότε καλά κάνει ο ισραηλινός στρατός να γαζώνει άντρες, γυναίκες και παιδιά…

Ώστε έτσι; Από πότε τα κρατικά εγκλήματα κατά άοπλων (διαδηλωτών) δικαιολογούνται ανάλογα με το σε ποια οργάνωση ανήκουν αυτοί; Από πότε η «νόρμα» είναι οι διαδηλωτές να προχωράνε έχοντας στο στόμα δαγκωμένη την «πολιτική ταυτότητά» τους, για να εξετάσουν οι ιατροδικαστές αν σωστά δολοφονήθηκαν ή όχι;

Οι καλοθελητές εκτοξεύονται με ταχύτητα στα βάθη της καπιταλιστικής και κρατικής ιστορίας: στην άγρια, πρωταρχική συσσώρευση… Πηδάνε και βουλιάζουν, επίσης, σε κάτι που θα έπρεπε να το σιχαίνονται όσο τίποτα άλλο: την κρατική ολοκληρωτική ιδέα περί «συλλογικής ευθύνης». Πριν λίγα χρόνια ήταν κάποιοι άλλοι που «καλά τους έκαναν και τους καθάριζαν»: ήταν βόσνιοι και βόσνιες, εντελώς «συμπτωματικά» μουσουλμάνοι. Από περίπτωση σε περίπτωση και από το ένα γεωγραφικό σημείο στο άλλο η απ-ανθρωποποίηση θεωρείται, πλέον, «μαγκιά»…

Τώρα η ιδεολογική και πολιτική συνενοχή στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που λέγεται «κατοχή της Παλαιστίνης» καλπάζει και στα μέρη μας. Για έναν καθόλου παράξενο λόγο, καλπάζει με ακρίβεια πάνω στην εθνική γραμμή: την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία.

Κι ύστερα τι θα συνεχίσουν να πουλάνε όλοι αυτοί οι συνένοχοι; «Αντιφασισμό»; «Αντιμιλιταρισμό»; «Αντιρατσισμό»; Τι;

(Έχουν την ελάχιστη συναίσθηση, όλοι αυτοί, με τι «επιχειρήματα» νομιμοποιήθηκε κάποτε η εξόντωση των εβραίων; Όχι, δεν έχουν. Γι’ αυτό τα ανανεώνουν και τα επαναλαμβάνουν, εναντίον Άλλων…)

Οι συνένοχοι 2

Δευτέρα 21 Μάη. Πρόκειται, τι σύμπτωση κι αυτή, για διεθνή τάση. Ο γνωστός δημοσιογράφος Robert Fisk γράφει:

… Έχω μια ακόμα ερώτηση. Αν δολοφονήθηκαν 60 Παλαιστίνιοι μέσα σε μια μέρα αυτή τη βδομάδα, τι κι αν είναι 600 την επόμενη; Ή 6.000 τον επόμενο μήνα;… Αν αποδεχόμαστε μια σφαγή τέτοιας κλίμακας, πόσο μακριά μπορεί να πάει το «ανοσοποιητικό μας σύστημα» τις μέρες, τις βδομάδες και τους μήνες που έρχονται;

Ναι, τις ξέρω όλες τις δικαιολογίες. Η Χαμάς – διεφθαρμένη, κυνική, δεν υπάρχει «καθαρότητα» εδώ – ήταν πίσω απ’ τις διαδηλώσεις στη Γάζα. Μερικοί διαδηλωτές ήταν βίαιοι, έστελναν φλεγόμενους χαρταετούς (χαρταετούς, για όνομα του θεού!!) στην άλλη μεριά του φράχτη, άλλοι έριχναν πέτρες· αλλά από πότε το να πετάς πέτρες είναι κακούργημα που τιμωρείται με θάνατο σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα; Κι αν ένα μωρό 8 μηνών πέθανε από δακρυγόνο, τι ήθελαν οι γονείς του και το πήγαν κοντά στα σύνορα της Γάζας; Και τα λοιπά. Γιατί να διαμαρτυρηθούμε για τους νεκρούς Παλαιστίνιους όταν έχουμε τους Sissis στην Αίγυπτο, και τους Assads στη συρία και τους Sauids στην Υεμένη; Αλλά όχι, οι Παλαιστίνιοι πρέπει πάντα να κρίνονται ένοχοι.

Τα θύματα είναι οι ένοχοι. Αυτοί φταίνε. Αυτό υφίστανται οι Παλαιστίνιοι εδώ και 70 χρόνια…

… Κι έτσι φτάνουμε στο πιο φρικτό απ’ όλα τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας: την παράλληλη σφαγή στη Γάζα και τα πανηγυρικά εγκαίνια της νέας αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ… Σε τέτοιους καιρούς είναι παρηγοριά να ανακαλύπτεις ότι εφημερίδες σαν την ισραηλινή καθημερινή εφημερίδα Haaretz έσωσαν την τιμή τους. Και σ’ ένα αξιοσημείωτο ρεπορτάζ της στους New York Times, η Michelle Goldberg συνέλαβε με ακρίβεια την τρομακτικότητα της σφαγής στη Γάζα και των εγκαινίων της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ.

Αυτά τα τελευταία, έγραψε, ήταν «μια χοντροκομμένη εκδήλωση της συμμαχίας ανάμεσα σε γεράκια Εβραίους και σιωνιστές χριστιανούς ευαγγελιστές που πιστεύουν ότι η επιστροφή των Εβραίων στο Ισραήλ θα φέρει την Αποκάλυψη και την επιστροφή του Χριστού, και μετά, όσοι Εβραίοι δεν έχουν πιστέψει θα καούν στο πυρ το εξώτερο».

Η Goldberg σημείωσε ότι την αρχική προσευχή στα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας την έκανε ο Robert Jeffress, ένας παπάς απ’ το Dallas. Αυτός ο Jeffress είχε πεί κάποτε ότι θρησκείες σαν τον «μορμονισμό, το ισλάμ, τον ιουδαϊσμό και τον ινδουϊσμό» οδηγούν τους ανθρώπους «στην αιώνια κόλαση». Όσο για την τελευταία προσευχή, πάντα στη διάρκεια των εγκαινίων, αυτή έγινε απ’ τον John Hagee, έναν εσχατολόγο ιεροκήρυκα, που η Goldberg θύμισε ότι είχε πει κάποτε ότι ο Χίτλερ ήταν απεσταλμένος του θεού για να οδηγήσει τους Εβραίους πίσω στην αρχαία πατρίδα τους…

… Πόσοι ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές θα χρειαστούν αν δεκάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι απ’ τα σπίτια τους Παλαιστίνιοι επιχειρήσουν ποτέ την δική τους επιστροφή;

Καμπάνια Μ15 +

Νότια αφρική, 1976

(11λεπτο video)

Πριν 42 χρόνια… Το 1976, πριν 42 χρόνια ο κόσμος, ένα σημαντικό τμήμα των καπιταλιστικών κοινωνιών εν πάσει περιπτώσει, είχε ακόμα ψυχή. Ή, αν το θέλει κανείς έτσι: δεν είχε ποτίσει ως το μεδούλι με το θέαμα και την αναισθησία του.

Πριν 42 χρόνια έγινε μια εξέγερση σ’ ένα άλλο ρατσιστικό καθεστώς, εκείνο της νότιας αφρικής. Στην “ανοικτή φυλακή” του Σοβέτο. Οι μπάτσοι πυροβόλησαν στο ψαχνό, όπως ακριβώς κάνει ο ισραηλινός στρατός. Σκότωσαν «μόνο» 4 διαδηλωτές εκείνη την ημέρα, 23 συνολικά στη διάρκεια της πολυήμερης εξέγερσης – («μόνο»: μια μακάβρια υπενθύμιση για το ότι η πρωτοκοσμική θεαματική πόρωση μεταφράζεται στο «ελευθέρας» για δεκάδες δολοφονίες διαδηλωτών, εδώ κοντά, από ένα αιμοβόρο καθεστώς απαρτχάιντ).

Μια μόνο φωτογραφία από εκείνη την καταστολή, ενός δολοφονημένου 13χρονου πιτσιρικά, ήταν αρκετή για να εντείνει τον παγκόσμιο αγώνα του πρωτοκοσμικού αντιφασιστικού / αντιρατσιστικού κινήματος εναντίον του νοτιο-αφρικάνικου απαρτχάιντ. Οι κινητοποιήσεις κράτησαν χρόνια, και εστίαζαν κυρίως την επιβολή διεθνούς οικονομικού αποκλεισμού, σ’ ένα καθεστώς που ήταν εντελώς πρωτοκοσμικό δημιούργημα, αγγλο-αμερικάνικο κατά κύριο λόγο, και είχε μεγάλη διεθνή υποστήριξη.

Κι όμως. Επειδή ακόμα τότε έτρεχε αίμα στις φλέβες κι όχι “likes”, ο αγώνας ήταν σταθερός, επίμονος, μέσα κι έξω απ’ τα νοτιοαφρικάνικα «μπαντουστάν», και νίκησε: στα τέλη των ‘80s η λευκή μειοψηφία της νότιας αφρικής αναγκάστηκε να παραδόσει την εξουσία στην μεγάλη πλειοψηφία των μαύρων, φροντίζοντας φυσικά να διαφυλάξει την ζωή και την περιουσία της. Ναι, δημιουργήθηκε ένα «κανονικό καπιταλιστικό κράτος», αυτό είναι βέβαιο· νέες ταξικές διαστρωματώσεις, νέα κρατική εξουσία. Ωστόσο εκείνο που συνέβαινε πριν ήταν πολύ πολύ χειρότερο. Και είναι συνένοχη υπεκφυγή στην ανοικτή δουλεία το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε “ε, και τι έγινε;” στη βάση του «ή αταξική κοινωνία ή τίποτα», όταν «απολαμβάνει» αισθητά περισσότερα απ’ το «τίποτα» που πρεσβεύει για άλλους…

Είναι το ίδιο ακριβώς που αποτελεί τον νόμιμο στόχο και σήμερα: το σύνθημα απ’ το ποτάμι μέχρι την θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη σημαίνει κατάργηση του ισραηλινού απαρτχάιντ, και δημιουργία ενός και μόνο ενός πολυεθνικού κράτους για όλους και όλες, εβραίους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, με βάση τα «ιερά και όσια» της αστικής δημοκρατίας…

Το διεθνές κίνημα BDS (Boycott, Divestments, Sanctions) δρά ήδη μ’ αυτόν τον στόχο.

Πρόκειται για…

Κυριακή 20 Μάη. Πρόκειται για πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά. Το «οικονομικός» ή το «εμπορικός» είναι ευφημισμός. Κάθε ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση έχει υλικά κίνητρα!

Η Ουάσιγκτον, λοιπόν, θέλει να επιβάλλει στην ευρώπη από που θα ψωνίζει φυσικό αέριο… Θέλει να της επιβάλλει να αγοράζει από εκεί που συμφέρει τις ΗΠΑ είτε οικονομικά, είτε γεωπολιτικά…. Θέλει να της επιβάλει μια ενεργειακή θηλειά για να την ελέγχει… Και φυσικά θέλει να σπάσει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ενίσχυσης της ρωσο-ευρωπαϊκής ενεργειακής σχέσης· επειδή μια τέτοια σχέση μεταξύ των συγκεκριμένων κρατών μπορεί να πάει και μακρύτερα…

Στην εισήγηση που έγινε στις 9 Μάη, στα πλαίσια της Καμπάνιας Μ15, απ’ το «συμβούλιο για την εργατική αυτονομία» με θέμα τις συγκρούσεις για το φυσικό αέριο στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή και τον ρόλο της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας σ’ αυτές τις συγκρούσεις (εισήγηση εδώ) τονίσαμε ακριβώς αυτήν την ουσιαστική παράμετρο. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η διακίνηση φυσικού αερίου μέσω χερσαίων αγωγών στερεί τις ΗΠΑ απ’ τον ενεργειακό έλεγχο του πλανήτη, που όσο το βασικό ενεργειακό εμπόρευμα ήταν το πετρέλαιο (που μεταφερόταν από τάνκερ) ήταν βασικό ιμπεριαλιστικό εργαλείο της Ουάσιγκτον μέσω της ναυτικής κυριαρχίας της.

Να που στο τέλος ενός ανάλογου ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» (18 Μάη) αναφέρει κάτι «ελληνικού ενδιαφέροντος» (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας), επιβεβαιώνοντας τόσο την γενική όσο και την ειδική θέση μας:

… Η κ. Oudkirk απέρριψε ως ανεφάρμοστη την πρόταση που είχε κάνει την περασμένη εβδομάδα η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, πως η Ουκρανία θα αποζημιωθεί για απώλεια εσόδων που θα έχει, εξαιτίας της λειτουργίας του Nord Stream 2, ο οποίος θα την παρακάμπτει. Ως εναλλακτικές λύσεις, η Oudkirk πρότεινε η Ευρώπη να προμηθεύεται φυσικό αέριο από την Κασπία Θάλασσα, την ανατολική Μεσόγειο, την Αλγερία και, τελικά, από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία…

Καμπάνια Μ15+

Νότια αφρική, 1976

(11λεπτο video)

Πριν 42 χρόνια… Το 1976, πριν 42 χρόνια ο κόσμος, ένα σημαντικό τμήμα των καπιταλιστικών κοινωνιών εν πάσει περιπτώσει, είχε ακόμα ψυχή. Ή, αν το θέλει κανείς έτσι: δεν είχε ποτίσει ως το μεδούλι με το θέαμα και την αναισθησία του.

Πριν 42 χρόνια έγινε μια εξέγερση σ’ ένα άλλο ρατσιστικό καθεστώς, εκείνο της νότιας αφρικής. Στην “ανοικτή φυλακή” του Σοβέτο. Οι μπάτσοι πυροβόλησαν στο ψαχνό, όπως ακριβώς κάνει ο ισραηλινός στρατός. Σκότωσαν «μόνο» 4 διαδηλωτές εκείνη την ημέρα, 23 συνολικά στη διάρκεια της πολυήμερης εξέγερσης – («μόνο»: μια μακάβρια υπενθύμιση για το ότι η πρωτοκοσμική θεαματική πόρωση μεταφράζεται στο «ελευθέρας» για δεκάδες δολοφονίες διαδηλωτών, εδώ κοντά, από ένα αιμοβόρο καθεστώς απαρτχάιντ).

Μια μόνο φωτογραφία από εκείνη την καταστολή, ενός δολοφονημένου 13χρονου πιτσιρικά, ήταν αρκετή για να εντείνει τον παγκόσμιο αγώνα του πρωτοκοσμικού αντιφασιστικού / αντιρατσιστικού κινήματος εναντίον του νοτιο-αφρικάνικου απαρτχάιντ. Οι κινητοποιήσεις κράτησαν χρόνια, και εστίαζαν κυρίως την επιβολή διεθνούς οικονομικού αποκλεισμού, σ’ ένα καθεστώς που ήταν εντελώς πρωτοκοσμικό δημιούργημα, αγγλο-αμερικάνικο κατά κύριο λόγο, και είχε μεγάλη διεθνή υποστήριξη.

Κι όμως. Επειδή ακόμα τότε έτρεχε αίμα στις φλέβες κι όχι “likes”, ο αγώνας ήταν σταθερός, επίμονος, μέσα κι έξω απ’ τα νοτιοαφρικάνικα «μπαντουστάν», και νίκησε: στα τέλη των ‘80s η λευκή μειοψηφία της νότιας αφρικής αναγκάστηκε να παραδόσει την εξουσία στην μεγάλη πλειοψηφία των μαύρων, φροντίζοντας φυσικά να διαφυλάξει την ζωή και την περιουσία της. Ναι, δημιουργήθηκε ένα «κανονικό καπιταλιστικό κράτος», αυτό είναι βέβαιο· νέες ταξικές διαστρωματώσεις, νέα κρατική εξουσία. Ωστόσο εκείνο που συνέβαινε πριν ήταν πολύ πολύ χειρότερο. Και είναι συνένοχη υπεκφυγή στην ανοικτή δουλεία το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε “ε, και τι έγινε;” στη βάση του «ή αταξική κοινωνία ή τίποτα», όταν «απολαμβάνει» αισθητά περισσότερα απ’ το «τίποτα» που πρεσβεύει για άλλους…

Είναι το ίδιο ακριβώς που αποτελεί τον νόμιμο στόχο και σήμερα: το σύνθημα απ’ το ποτάμι μέχρι την θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη σημαίνει κατάργηση του ισραηλινού απαρτχάιντ, και δημιουργία ενός και μόνο ενός πολυεθνικού κράτους για όλους και όλες, εβραίους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, με βάση τα «ιερά και όσια» της αστικής δημοκρατίας…

Το διεθνές κίνημα BDS (Boycott, Divestments, Sanctions) δρά ήδη μ’ αυτόν τον στόχο.

Καμπάνια Μ15

Στο 3.29 του ιρλανδικού βίντεο, ο ρεπόρτερ ρωτάει την εκπρόσωπο τύπου του ισραηλινού υπ.εξ. Γιατί σκοτώνετε τους παλαιστίνιους διαδήλωτες στον φράχτη της Γάζας;

Και η απάντησή της; Ωμή: we can’t put all these people in jail… Είναι πολλές εκατοντάδες και δεν μπορούμε να τους κλείσουμε φυλακή όλους…

https://www.rte.ie/player/gr/show/rte-news-nine-oclock-30003250/10879481/

Η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία είναι ό,τι πιο αιμοβόρο και πρόστυχο έχει να επιδείξει η «εξωτερική πολιτική» του ελλαδιστάν τα τελευταία 30 χρόνια, μετά την ελληνο-σερβική συμμαχία στο πρώτο μισό των ‘90s. Η γεωγραφία είναι διαφορετική, τα κίνητρα ίδια: «να φάμε».

Υπάρχουν διαφορές που θα μπορούσαν να ξεγελάσουν. Για παράδειγμα τώρα δεν χρειάζονται ντόπιοι φασίστες να βοηθήσουν στην εξόντωση των παλαιστινίων ανδρών και γυναικών: ο ισραηλινός στρατός είναι υπεραρκετός σ’ αυτή τη δουλειά, ειδικά όταν «καθαρίζει» άοπλους διαδηλωτές. Ή δεν υπάρχει η κατασκευασμένη θολούρα μήπως οι παλαιστίνιοι σκοτώνονται μεταξύ τους και προσπαθούν να τα φορτώσουν στο ισραήλ επιδιώκοντας το «πρωτοκοσμικό ενδιαφέρον» (όπως ήταν η κατηγορία κατά των βόσνιων): όλα γίνονται στο φως της ημέρας, είναι ξεκάθαρα· γι’ αυτό και η σιωπή για τις μαζικές δολοφονίες, τους εξανδραποδισμούς, τις καταστροφές, τον πανηγυρικό ρατσισμό, είναι κυνισμός χωρίς προσχήματα, χωρίς κατασκευασμένα άλλοθι, χωρίς το απαλλακτικό «αααα, δεν ήξερα!»… Απειλή «μουσουλμανικού τόξου» δεν υπάρχει· αρκεί ο ελληνο-ισραηλινός αντιτουρκισμός. Ούτε πρόκειται για κάτι χθεσινό. Είναι μια απαρτχάιντ μιλιταριστική εκστρατεία δεκαετιών, με την πλήρη γνώση και την πρακτική συγκατάνευση του «πολιτισμένου» πρώτου κόσμου.

Η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία πατάει λοιπόν γερά στα συμφέροντα του ελληνικού κράτους / παρακράτους και του ντόπιου κεφάλαιου και, άρα, στις πολεμικές συμμαχίες της Αθήνας. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΕΙ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ!!! Είναι μια εγκληματική συμμορία, και το χαίρεται!!! Το απολαμβάνει!!! Μπορεί να το διαφημίζει κιόλας!!! Έχει εξασφαλίσει την ουσιαστική διακομματική συναίνεση, και το «επικοινωνιακό black out» (δύσκολο δεν είναι). Ωστόσο η αλήθεια αιμορραγεί: για κάθε σφαίρα που ρίχνεται εναντίον των παλαιστίνιων διαδηλωτών, υπάρχει πίσω της μια θερμή χειραψία ελλήνων, ελληνοκύπριων και ισραηλινών καθεστωτικών: «πολιτικών», καραβανάδων, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, πανεπιστημιακών, λόμπυ στην αμερική, μυστικών υπηρεσιών…

Η ερώτηση δεν είναι «τι θα κάνουμε» σαν οργανωμένη αυτονομία. Ό,τι και να κάνουμε λίγο είναι… Το ερώτημα είναι αν «κάπου εκεί έξω» (δηλαδή παντού) υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ακόμα ψυχή, αίμα να κυλάει στις φλέβες τους και όχι καμένο μυαλό. Αν υπάρχουν άνθρωποι που να καταλαβαίνουν, ακόμα και απ’ τις καθημερινές τους εμπειρίες, τι σημαίνει «ο πόλεμός τους είναι παντού, ο εχθρός μας είναι εδώ»!

Γιατί η αγνόηση της συνενοχής του ελληνικού κράτους στα εγκλήματα του ισραηλινού, είναι η ίδια συνένοχη. Και για τα αφεντικά δεν υπάρχουν σύνορα εγκλημάτων, όταν υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους…

Όσο για εμάς, τους «περιθωριακούς»;

– 4 Μάη 2018: Προπαγανδιστική μοτοπορεία στα δυτικά, αλληλεγγύης στους παλαιστίνιους, ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία – antifa community. (φωτογραφίες)

– 9 Μάη 2018: Πολιτική εκδήλωση. «Αξίζει τον κόπο: ενέργεια, έργο, θάνατος, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή»: Τετάρτη 9 Μάη, ΕΜΠ, κτ. Γκίνη, 7.30 μμ (αυστηρά) – συμβούλιο για την εργατική αυτονομία (αφίσα, φωτογραφίες – εισήγηση, βίντεο)

– 11 Μάη 2018: Μοτοπορεία ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Συγκέντρωση: Παρασκευή 11 Μάη, πλατεία Κοραή, 7.00 μμ – antifa community (αφίσα, φωτογραφίες)

– 14 Μάη 2018: Συγκέντρωση έξω απ’ το υπουργείο εξωτερικών, αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση και ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Δευτέρα 14 Μάη, στην αρχή της λεωφόρου βασ. Σοφίας, απέναντι απ’ την βουλή, 6.30 μμ – συμβούλιο για την εργατική αυτονομία (αφίσα, φωτογραφίες)

Την «έξοδό» σου κι αν την πλένεις…

Παρασκευή 18 Μάη. Όχι σπουδαίες «οικονομολογικές», αλλά απλά εργατικές (και, ας το παραδεχτούμε: μαρξιστικές…) γνώσεις πολιτικής οικονομίας είχαν επιτρέψει εδώ και μήνες στην ασταμάτητη μηχανή το θράσος να υποστηρίζει ότι η ρητορική περί «καθαρής εξόδου στις αγορές» ήταν μια ακόμα επίδειξη βλακείας απ’ το πολιτικό προσωπικό· το οποίο, φυσικά, είναι αυτό που αναλογεί στα δεδομένα του συμπλέγματος κοινωνία / κράτος / κεφάλαιο. Απλά πράγματα. Είχαμε θυμίσει, για παράδειγμα, ότι το διεθνές εμπόριο χρήματος (οι «αγορές») είναι πολύ πιο κυνικό απ’ τους πολιτικούς δανειστές του ελλαδιστάν· και ότι ανικανότητα της ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ και των μικροαστών συμμάχων της να αναγνωρίσει, καν και καν, ότι το ελληνικό μοντέλο κράτους / κεφάλαιου είναι αναξιόπιστο σαν δανειστής (κι ούτε κουβέντα να βρει, έστω, κάποιες μισολύσεις…) είναι, απ’ τα ’10s, «γεννήτρια επιτοκίων δανεισμού».

Είχαμε υποστηρίξει και κάτι ακόμα: ακριβώς επειδή το διεθνές εμπόριο χρήματος είναι ένας ωκεανός γεμάτος καρχαρίες, δεν είναι καν αρκετό να παριστάνει κανείς ότι βρίσκεται σε σωσίβιο αν υπάρχει τρικυμία, ακόμα κι αν δεν φταίει αυτός (αλλά, π.χ., η γειτονική ιταλία…). Πράγμα που σημαίνει ότι για να σταθεί ένα κράτος / κεφάλαιο σ’ αυτήν την «αγορά» δεν αρκεί καθόλου να παριστάνει τον ψόφιο κοριό…

Χτες, το επιτόκιο του 10ετούς ελληνικού ομολόγου (στην «αγορά») πήγε στο 4,4%, ενώ του 5ετούς στα 3,43%. Ασφαλώς δεν ήταν μέρα γιορτής για το ελλαδιστάν και τους έωλους υπολογισμούς των πολιτικών βιτρινών: με τέτοια επιτόκια (με ανοδική τάση, μάλιστα) το «καθαρή έξοδος» ούτε σαν ανέκδοτο δεν παίζει.

Δεν χαιρόμαστε· ως γνωστόν: Δούλευε ρε! Το παλάτι έχει ζόρια! Απ’ την άλλη μεριά, το μόνο πρακτικό που έχει πετύχει το φαιορόζ γκουβέρνο σε «διεθνή κλίμακα», είναι η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Οι στρατιωτικές ασκήσεις γίνονται και προχωράνε· τα υπόλοιπα είναι ασκήσεις επί χάρτου.

Που χάθηκε αυτή η ψυχή;

Παρασκευή 18 Μάη. Τις τελευταίες δεκαετίες η παλαιστινιακή ηγεσία έχει χάσει την μία ευκαιρία μετά την άλλη, και έχει απορρίψει όλες τις προτάσεις ειρήνης που της έγιναν… Είναι καιρός πια για τους Παλαιστίνιους να δεχτούν τις προτάσεις και να συμφωνήσουν να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Διαφορετικά ας βγάλουν τον σκασμό κι ας σταματήσουν να παραπονιούνται…

Σοφά λόγια ενός σοφού ηγεμόνα: του τοξικού πρίγκηπα και διαδόχου του θρόνου της σαουδικής αραβίας (από πέρυσι, υποτίθεται, θα τον έχριζε βασιλιά ο πατέρας του…) Mohammed bin Salman, στη συνάντησή του με εκπροσώπους του ισραηλινού λόμπυ στις ηπα, στα τέλη του περασμένου Μάρτη.

Μετά, στις 21 του περασμένου Απρίλη, «κάτι έγινε» γύρω απ’ το ανάκτορό του. Ήταν επίθεση κάποιου στρατιωτικού σώματος που διαφωνεί με τον βίο και την πολιτεία του τοξικού. Υποτίθεται ότι αυτή η ανταρσία αντιμετωπίστηκε… Αλλά από τότε (πάει κοντά ένας μήνας) ο τοξικός χάθηκε. Κι όταν λέμε «χάθηκε» το εννοούμε: εκτός απ’ την περίπτωση να γυρνάει σαν φάντασμα στους διαδρόμους του παλατιού, δημόσια δεν ακούγεται.

Πράγμα που επιτρέπει – το καταλαβαίνετε – στις φήμες να οργιάζουν. Κάποιες απ’ αυτές θέλουν την επίθεση εκείνη να πέτυχε: ο τοξικός έφαγε δυο σφαίρες και…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να ξέρει· θα της λείψει ο τοξικός αν έγινε το μοιραίο, αλλά δεν θα τα βάψει και μαύρα. Μπορεί να είναι ζωντανός και να φοβάται να εμφανιστεί – ποιος ξέρει; Ή μπορεί να είναι βαριά τραυματισμένος, αλλά όχι ψόφιος. Απ’ την άλλη μεριά πήγε κοτζάμ Pompeo στο Ριάντ στις 28 Απρίλη και δεν βγήκε ούτε μια φωτογραφία με τον «τοξικό»; Τι σεμνότητες να ήταν αυτές αν στεκόταν στα πόδια του;

Αν, λέμε «αν», έγινε το «κακό», τότε…

(φωτογραφία. Απ’ τη μια μεριά δεν είμαστε τόσο παλιάνθρωποι ώστε να λέμε “έτσι να τον θυμάστε” ή “ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει”. Απ’ την άλλη αυτή η inner punk ψυχολογία μας δεν αντέχει τον πειρασμό: o τοξικός, μαζί με τον Macron, στις 9 Απρίλη, στο Λούβρο… Τυχαία μπροστά στον πίνακα του Ντελακρουά “η ελλάδα στα ερείπα του Μεσολογγίου”….

Συμπτωματικό; Ή προφητικό; “Ερείπια”; Τι “ερείπια”;

Πάντως εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που ήταν να αγοράσει ξέμειναν…)

Τα καθάρματα έχουν να λένε

Πέμπτη 17 Μάη. Αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός γάζωσε παλαιστίνιους διαδηλωτές πριν 3 ημέρες, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός είναι κατοχικός στην παλαιστίνη, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός και το κράτος του Τελ Αβίβ καταστρέφουν συστηματικά εδώ και δεκαετίες την καθημερινή ζωή των παλαιστινίων, αν νομίζετε ότι ο αγώνας κατά του απαρχάιντ δεν τέλειωσε στη νότια αφρική, αν νομίζετε ότι η λωρίδα της Γάζας είναι η μεγαλύτερη φυλακή / κάτεργο (σε μέγεθος και σε διάρκεια) στον πλανήτη, αν… αν… αν… κάνετε λάθος… Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Αντίθετα, εκείνο που έγινε στις 14 Μάη, ήταν η μαζική αυτοκτονία μελών και οπαδών της Χαμάς!!! Ναι!!! Και ξέρετε γιατί αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζικά τόσες χιλιάδες (αιχμάλωτοι) παλαιστίνιοι; Επειδή (λέει…) αυτό συμβαίνει συχνά σε «φυλές και πολιτισμούς που καταλαβαίνουν ότι έχει έρθει το τέλος τους», κι ότι ξεπερνιούνται… Οπότε αποφασίζουν να δώσουν στους εαυτούς τους ένα τέλος τελετουργικό…

Αυτά τα λέει ένας αμερικάνος φασίστας ανοικτά… Θα ήταν εύκολο να τον αγνοήσουμε, αλλά άθελά του είναι μια σημαδούρα του πόσο μακρυά μπορεί να πάει αυτό που υποτίθεται «ηττήθηκε» στον β παγκόσμιο πόλεμο (καμμία σχέση: αφομοιώθηκε και έγινε καπιταλιστική σταθερά!), δηλαδή ο φασισμός και οι οπαδοί του. Είναι μια «παραλλαγή» του επιχειρήματος που χρησιμοποιούν τακτικά οι βιαστές: «μα κι εκείνη τα ήθελε» ή «με προκάλεσε»…

Πρόκειται για διαστροφή; Ναι, αλλά δεν είναι εξαίρεση. Παρόμοιου τύπου διαστροφές (της σκέψης αλλά και της ηθικής) μπορεί να συναντήσει κανείς οπουδήποτε και, σχεδόν για οτιδήποτε. Π.χ.: το να κατηγορεί κανείς το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ, είναι …. «αντισημιτισμός»!!!… (παρ’ όλο που όλο και περισσότεροι εβραίοι παγκόσμια στρέφονται εναντίον του: πιθανόν κι αυτοί / αυτές να ετοιμάζονται να αυτοκτονήσουν τελετουργικά, αφού «δεν αξίζει η ζωή χωρίς την ισραηλινή κρατική φασιστική μπότα»…) Πρόκειται για διαστροφή που βρίσκει «περιθώριο» να ακουστεί (και, γιατί όχι; οπαδούς και υποστηρικτές) επειδή είναι μια διαστροφή εκ του ασφαλούς, μια καλά προστατευμένη πρωτοκοσμική διαστροφή: δεν κινδυνεύουν «να αυτοκτονήσουν τελετουργικά» οι οπαδοί της, επειδή είναι καλά προφυλαγμένοι απ’ τα σφαγεία των πολέμων που κάνουν…

Όμως να από που προέρχεται αυτή η «σοφία», να ποια είναι η ανομολόγητη καταγωγή της: τι θέλουν και απεργούν (στα σοβαρά) αυτοί οι εργάτες; Δεν ξέρουν ότι θα χάσουν τα μεροκάματά τους και θα φτωχύνουν; Δεν ξέρουν ότι θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν; Δεν ξέρουν ότι θα πυροβοληθούν απ’ τις κάνες του νόμου και της τάξης; Δεν ξέρουν ότι θα απολυθούν, να μείνουν άνεργοι / ες, και ότι σίγουρα θα ηττηθούν; Άρα; Άρα τί είναι η απεργία τους αν όχι μια πράξη συλλογικής αυτοχειρίας; That’s it!!!

Η «σοφία» για την «μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων» διατρέχει από άκρη σε άκρη την νεκροφιλία του κεφάλαιου: οτιδήποτε εναντιώνονται σε κάθε έκφρασή του («οικονομική», «γεωπολιτική», “αισθητική”, κλπ) είναι κάλεσμα στον θάνατο (λέει αυτή η σοφία…) επειδή μόνο το κεφάλαιο και το κράτος είναι η «ζωή»!!! Ή, διατυπωμένο κάπως διαφορετικά, η «ζωή» μια μονάχα αξία έχει: σαν ενεργούμενο, σαν υποχείριο, σαν εξάρτημα κάθε θανατερής κατοχής της! Από κάποιον στρατό ή, εναλλακτικά (αυτό που λέγεται «ειρήνη»), απ’ την παναστρατιά του εμπορεύματος. Πράγματι: αν το κεφάλαιο σαν σχέση εκμετάλλευσης και θανάτου είχε φωνή, τι διαφορετικό θα έλεγε απ’ το Εγώ ειμί ο Κύριος και Θεός σου, ουκ έσονται νοήματα ζωής έτερα πλην εμού;

Ω τι ωραία που θα φιλοσοφούσαν όλα αυτά τα καθάρματα πέντε λεπτά πριν πέρασει το λαιμό τους η αγχόνη!!!

(φωτογραφίες στη μέση και κάτω: Σαν φιλάνθρωπος ο ισραηλινός στρατός βοηθάει την μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων. Πάνω drones ρίχνουν δακρυγόνα…. Κάτω οι ελεύθεροι σκοπευτές σημαδεύουν αραχτοί…. Προσέξτε το οπλοπολυβόλο στα αριστέρα: “παροχή υπηρεσιών ευθανασίας” το λένε το ισραήλ και οι φίλοι του… )