Tag: παλαιστίνη

Δευτέρα 29 Γενάρη. Σήμερα έρχεται στην Αθήνα (από χτες το βράδυ είναι εδώ…), για διήμερη επίσκεψη, ο πρόεδρος του ισραήλ Reuven Rivlin. Είναι δεξιός / ακροδεξιός (στέλεχος του κόμματος Likud) και οπαδός της λύσης – του – ενός – κράτους, του ισραηλινού! Όπου, άντε, ας υπάρχει και μια αραβική μειονότητα (με ισραηλινή υπηκοότητα όμως…). Δηλαδή: ας τους φάμε μέχρι να γίνουν μειονότητα στην ίδια τους τη γη, και μετά θα τους “προσέχουμε”. Σαν “είδος υπό προστασία”…

Δυστυχώς δεν θα τον υποδεχθεί, όπως θα του άξιζε, μια μεγάλη αντιμιλιταριστική, αντιρατσιστική, αντι-απαρτχάιντ διαδήλωση όπως εκείνη που υποδέχτηκε στην Αθήνα τον de Klerk, τελευταίο λευκό πρόεδρο της ρατσιστικής νότιας Αφρικής, το 1989. Η δικαιολογία «άλλοι καιροί τότε» είναι εύκολη. Η σωστή διαπίστωση είναι «έχουμε τα χάλια μας τα μαύρα» (και σ’ αυτά περιλαμβάνουμε και τους πολιτικούς μας εαυτούς, για να είμαστε δίκαιοι). Μόνο που αυτά τα μαύρα χάλια δεν θα τελειώσουν μεταφυσικά. «Από μόνα τους».

Την ευκολία που έχει ο Rivlin στο γλύψιμο του ελληνικού κράτους / παρακράτους πρόλαβε πάντως να την δείξει πριν πατήσει το πόδι του στην Αθήνα. Συνεντευξιαζόμενος στον διευθυντή της καθεστωτικής «καθημερινής» (δημοσιεύτηκε χτες) πέταξε τα μαργαριτάρια του:

Αρχαιολόγοι στο Ισραήλ και την Ελλάδα κάνουν νέες ανακαλύψεις σχετικά με τις ζωές στην αρχαία Ελλάδα και το αρχαίο Ισραήλ, για τον τρόπο που οι λαοί μας ζούσαν στις πατρίδες τους, πριν από χιλιάδες χρόνια.

Εμείς, ασφαλώς, δώσαμε μεγάλη μάχη στην Ιερουσαλήμ, αλλά ακόμα το όνομα Αλέξανδρος, μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, είναι δημοφιλές στις ιουδαϊκές κοινότητες εξαιτίας της ειδικής σχέσης που είχε με τον αρχιερέα στον ιερό Ναό στην Ιερουσαλήμ…

Τερατώδης ψεύτης, ταλέντο που οπωσδήποτε χρειάζεται σ’ όποιον θέλει να κολακέψει ανιστόρητους. Η εκστρατεία των μακεδόνων (του μεγΑλέκου) κατέλαβε όλη αυτήν περιοχή, που ΔΕΝ λεγόταν «ισραήλ». Ήταν περσική κτήση που, αν δεν ονομάζονταν «φοινίκη», είχε τα ονόματα των κυριότερων (και οχυρωμένων) πόλεων: Σιδώνα, Τύρος... Επιπλέον δεν έγινε καμία «μεγάλη» ή «μικρή» μάχη στην Ιερουσαλήμ!! Τις μάχες του ο «εκπολιτιστής του κόσμου» τις έδωσε στην Τύρο και στην Γάζα (ναι, στην Γάζα…), υπάρχουν οι ιστορικές καταγραφές γι’ αυτές, με κάθε λεπτομέρεια (και δεν χρειάζεται να πούμε τι έκανε σαν νικητής: σφαγή ανελέητη, και υποδούλωση των ζωντανών). Με την Ιερουσαλήμ δεν ασχολήθηκε…

Ναός πράγματι υπήρχε τότε στην Ιερουσαλήμ: είχε (ξανα)κτιστεί με την άδεια και την υποστήριξη των περσών αυτοκρατόρων. Ξεκίνησε η κατασκευή του επί Κύρου του 2^ου, και τέλειωσε επί Δαρείου του «μεγάλου» (το 516). Αλλά ο μεγΑλέκος δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τις τοπικές ή μη θρησκείες, και συνεπώς δεν είχε καμία «ειδική σχέση» με το αρχιπαπά του ναού! (Εκτός αν ο ισραηλινός πρόεδρος αφήνει σεξουαλικά υπονοούμενα…) Η μόνη εξαίρεση στα θρησκευτικά του ενδιαφέροντα αφορούσε τον αιγυπτιακό θεό Άμμωνα: μιας και η μάνα του υποστηρίζε ότι δεν ήταν γυιός του Φίλιππου αλλά ενός ιερέα του Άμμωνα (οι γυναίκες ξέρουν!) ο μεγΑλέκος βιάστηκε να τραβηχτεί, μέσα απ’ την αιγυπτιακή έρημο, στο μαντείο του Άμμωνα στην όαση της Σίβα. Το εκεί παπαδαριό τον καλοδέχτηκε (προφανώς ήξερε τα «κουτσομπολιά»… λέμε τώρα…) και τον ανακήρυξε «γυιό του Άμμωνα» – πράγμα που τον κολάκεψε ιδιαίτερα. (Και επιβεβαίωσε στον ίδιο την αιγυπτιακή καταγωγή του. Πράγμα που, προς θλίψη των νεοελλήνων εθνικοφρόνων, επιβεβαιώνεται απ’ το γεγονός ότι θάφτηκε, προφανώς επειδή αυτό είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα ήθελε και ο ίδιος, όχι εκεί που γεννήθηκε αλλά στο μέρος που ανήκε βιολογικά και ψυχοσυναισθηματικά: κάπου στην αίγυπτο, κάπου στην Αλεξάνδρεια…)

Εκεί που ο φίλος κι αδελφός του ελληνικού κράτους / παρακράτους πρόεδρος Rivlin έδωσε τα ρέστα του, ήταν στην απάντησή του για την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ απ’ το ψόφιο κουνάβι:

Ο πρόεδρος Τραμπ αναγνώρισε την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που ο Μέγας Αλέξανδρος αναγνώρισε όταν ήρθε στους Άγιους Τόπους… Η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ. Υπήρξε επί περίπου 70 χρόνια και υπήρξε πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού επί 3.000 χρόνια. Δεν υπάρχει άρνηση αυτού του βασικού γεγονότος.

Φαίνεται ότι τα 3.000 χρόνια είναι η αγαπημένη διάρκεια διάφορων κλεπταποδόχων της ιστορίας. Όπως «η μακεδονία είναι 3.000 χρόνια ελληνική», έτσι και «η Ιερουσαλήμ υπήρξε πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού επί 3.000 χρόνια». Φυσικά οι πρωτεύουσες είναι κρατών και όχι λαών. Φυσικά ισραηλινό, εβραϊκό κράτος φτιάχτηκε για πρώτη φορά το 1947. Με πρωτεύουσα το Τελ Αβίβ… Στην μακρινή προς τα πίσω ιστορία, πριν τους πέρσες, υπήρξαν στην ευρύτερη περιοχή μόνο τοπικά αγροτικά βασίλεια / πόλεις, σε συνεχή πόλεμο μεταξύ τους… Και οι αρχαιολόγοι το ξέρουν καλά.

Πήγε, όμως, ο μεγΑλέκος στους «άγιους τόπους»; Υπήρχαν τέτοιοι το 332 π.χ.; (προ Χριστού, έτσι; Και προ Μωάμεθ, φυσικά….) Μήπως ο μεγΑλέκος, πήγε που πήγε, άναψε και κανά κεράκι στον «πανάγιο τάφο»; Μήπως πέρα απ’ τα άλλα ο μεγΑλέκος ήταν ο πρώτος (και ο τελευταίος ως τώρα) «ταξιδιώτης στο χρόνο»; Ή μήπως ο ισραηλινός πρόεδρος τα τσούζει;

Τίποτα απ’ αυτά… Ο διευθυντής της «καθημερινής» βοήθησε τον ισραηλινό πρόεδρο να κάνει επίδειξη φιλίας· για να κάνουν, όλοι μαζί, μια ακόμα μεγάλη ένεση βλακείας στους υπηκόους.

Ευτυχώς αυτές οι ενέσεις δεν πονάνε στο τσίμπημα. Δυστυχώς πονάνε στο κεφάλι… Overdose… Όμως, για να λέμε και τα καλά, αφού “μπρος τα κάλλη τι είναι ο πόνος”: η θεία Λίτσα καραγουστάρει (γνωστό τζάνκι!) μ’ αυτό το ντοπάρισμα. Διάβασε τη συνέντευξη και άρχισε το παραμιλητό: ο Τραμπ είναι ο μέγας Αλέξανδρος!!! Και η Ιερουσαλήμ ελληνική είναι!!!

Και δεν εννοούσε μόνο τον αρχιτράγο του πατριαρχείου. Φαίνεται ότι είναι έτοιμη για real estate…

Κυριακή 28 Γενάρη. Τα βαλκάνια είναι, ως τώρα, back up στην εξέλιξη του 4^ου παγκόσμιου. Και το «μακεδονικό» ευκαιρία για την ελληνική εθνικιστική γυμναστική. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει σε 5 χρόνια· μπορούμε όμως (και πρέπει) να δεσμευτούμε ότι δεν θα μας «διαφύγει», ό,τι και να είναι…

Η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» είναι το σχέδιο μέσω του οποίου, σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος προσπαθεί να ανατιμηθεί γεωπολιτικά. Εννοείται, κάτω απ’ τις φτερούγες της Ουάσιγκτον.

Είναι ένα σχέδιο επιθετικό. Στις 28 του περασμένου Δεκέμβρη (αφγανιστάν 2018 – 1) μνημονεύσαμε κάποια λεγόμενα του Lawrence Wilkerson, επιτελάρχη του Colin Powell, αρχιστράτηγου και ύστερα υπ.εξ. των ηπα (2001 – 2005), που πρέπει να τα επαναλάβουμε:

… Η στρατηγική λογική έχει αλλάξει, και νομίζω ότι θα μείνουμε στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 50 χρόνια. Επειδή το Αφγανιστάν είναι για εμάς η μόνη δυνατότητα, η μόνη χερσαία δυνατότητα, το μόνο έδαφος όπου μπορούμε να έχουμε αμερικανικές δυνάμεις έτσι ώστε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε, οποιαδήποτε στιγμή διατάξει ο πρόεδρος, να εμπλακούμε ή να προκαλέσουμε προβλήματα στους Κινέζους, μ’ αυτήν την θεωρία τους “one belt one road”, που σημαίνει ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καινούργιο δρόμο του μεταξιού απ’ την επαρχία Xinjiang ως την Ευρώπη.

 … Διαπιστώσαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και σχεδόν αδύνατο να μπλοκάρουμε αυτήν την ιστορία στην ανατολική Μεσόγειο με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα φύγουμε απ’ το Αφγανιστάν…

Το σημειώναμε ήδη τότε, δεν δόθηκε σημασία – οπότε τώρα πρέπει να επανέλθουμε: η σχέση ανάμεσα στην ανατολική Μεσόγειο και στη κέντρική Ασία, σχέση πολιτικής γεωγραφίας, είναι σημαντική.

Μια ματιά στον χάρτη («πολιτική γεωγραφία» σημαίνει καπιταλιστική γεωγραφία) και, οπωσδήποτε, η γνώση των εξελίξεων στη μέση Ανατολή τα 2 – 3 τελευταία χρόνια, δείχνουν την σημασία που έχει η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» από συμμάχους των ηπα – και τις ίδιες, φυσικά.

Αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος του αμερικανικού στόλου – και στην περιοχή αυτή. Η Μόσχα έχει αναβαθμίσει τη ναυτική βάση της στη συριακή Tartus, έχει αποκτήσει και μια αεροπορική βάση κοντά, αλλά αυτά μπορεί να είναι ενοχλητικά αλλά δεν είναι σημαντικά για τις ηπα και την πιο προωθημένη αεροναυτική βάση τους στην ανατολική Μεσόγειο, εκείνη της Σούδας.

Όμως… Όμως «δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος» μόνο αν δεν βγει η Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο! Επειδή, αν το κάνει, θα είναι όχι στα ελεγχόμενα πλαίσια του νατο, αλλά σε συμμαχία με την Μόσχα, ακόμα και το Πεκίνο…

Κυριακή 28 Γενάρη. Το πρόβλημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι παρότι τώρα έχει (πράγματι) την κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι αυτό θα συνεχίζει στο πέρασμα του 21ου αιώνα. Ήδη έχει αναγκαστεί να μοιράζεται τον έλεγχο της Ερυθράς Θάλασσας (ο βασικός θαλάσσιος δρόμος μεταξύ Μεσογείου και Ινδικού) με την κίνα, την τουρκία και το ιράν, καθώς και οι τρεις έχουν δημιουργήσει φανερές ή όχι και τόσο φανερές βάσεις απ’ τον κόλπο του Άντεν και προς τον βορρά.

Τι θα συνέβαινε αν η Άγκυρα ασκούσε τα αναντίρρητα δικαιώματα που έχει στην ανατολική Μεσόγειο, ξεκινώντας απ’ την αοζ (που επίσης αναντίρρητα της αναλογεί) και προχωρώντας σε μια αεροναυτική συμμαχία με την Μόσχα (και γιατί όχι με το Πεκίνο, σαν τμήμα του project ένας δρόμος – μία ζώνη), ε; Και τι θα συνέβαινε αν κάποιο παλαιστινιακό κράτος διεκδικούσε την δική του αοζ (και, ενδεχομένως, τις δικές του στρατιωτικές συμμαχίες) μέσα στη μύτη του ισραηλινού μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού;

Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο… Κι ακριβώς πάνω σ’ αυτήν την εύλογη αβεβαιότητα η Αθήνα προωθεί την ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου», για λογαριασμό δικό της και των συνεταίρων φυσικά αλλά, οπωσδήποτε, για λογαριασμό και υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον. (Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek Κοτζιάς έτρεχε και ξανάτρεχε στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον στις αρχές του ’17 με τους χάρτες παραμάσχαλα…)

Και οι 3 (ή 3+), δηλαδή Αθήνα, Κάιρο και Τελ Αβίβ (+ Λευκωσία) είναι αντι-τούρκοι· αν και για διαφορετικούς λόγους. Επίσης και οι 3 (οι 3+) είναι, πλέον, αντι-παλαιστίνιοι, αν και πάλι με διαφορετικό τρόπο ο καθένας (η χούντα του Καΐρου προσπαθεί να το παίζει «ρεαλιστικός φίλος των παλαιστινίων»…). Αυτά φαίνονται σαν η ικανή βάση για μια κοινή, επιμελητειακή και επικουρική κατ’ αρχήν, «παροχή υπηρεσιών» προς την Ουάσιγκτον, για να κρατήσει τον θαλάσσιο έλεγχο στην ανατολική Μεσόγειο… Εναντίον! Εναντίον του «μπλοκ της Αστάνα» (ρωσία, ιράν, συρία, τουρκία, ιράκ) – και του Πεκίνου (στο όχι πολύ μακρινό βάθος).

Παρότι η ανατολική Μεσόγειος δεν είναι μια «θέση αιχμής» στον εξελισσόμενο 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, είναι ένα κρίσιμο «μετόπισθεν» τόσο για τις ηπα όσο και για το ισραήλ: είναι μια περιοχή στην οποία «ξαφνικά» (δηλαδή σχετικά γρήγορα) θα μπορούσε να υπάρξει ενεργητική αμφισβήτηση της αμερικανικής κυριαρχίας. «Αν» η τουρκία αρχίσει να συμπεριφέρεται (και) σαν ναυτική δύναμη, εκτός νατο· αν η ρωσία αξιοποιήσει την συμμαχία της τουρκίας· και «αν» το συχνά (και ιστορικά) επαμφοτερίζον Κάιρο αποφασίσει «να κάνει παιχνίδι» και με την ρωσία. Ακόμα χειρότερα: μια ανατροπή της αιγυπτιακής χούντας (ένας καινούργιος Μόρσι δηλαδή) θα αναποδογύριζε το τραπέζι, όχι μόνο σε ότι αφορά την διώρυγα του Σουέζ, αλλά επίσης και σε ότι αφορά την Παλαιστίνη.

Να γιατί το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος υποστηρίζει ό,τι αντιδραστικό, χουντικό, φασιστικό, μιλιταριστικό διατίθεται στην ανατολική Μεσόγειο, αρκεί να είναι φιλοαμερικάνικο – όπως το ίδιο!!! Ούτε κατά λάθος, ούτε παρεπιπτόντως, ούτε επειδή «έτυχε»! Είναι μια σταθερή και σκληρή επιλογή, που έχει άμεση σχέση – ας το ξαναπούμε – με τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου»: των εφοπλιστών… Το πόπολο; Το πόπολο στηρίζει σνιφάροντας αέριο απ’ τα μελλοντικά κοιτάσματα…

(οι δύο χάρτες δείχνουν: επάνω την μοιρασιά των αοζ όπως την θέλει και την μοστράρει η Αθήνα, έξω από κάθε διεθνή νόμο, με το Καστελόριζο σαν αιχμή του δόρατός της, και κάτω την κατανομή των αοζ σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία. Η διαφορά δεν έγκειται μόνο στη νοτιοκυπριακή ζώνη. Αλλά και στην τουρκική.

Παρότι δεν υπάρχει ούτε μία στο δισεκατομμύριο πιθανότητα να κερδίσει το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με νόμιμα μέσα, αυτά που ονειρεύεται, είναι σαφές πιστεύουμε, έστω στις φαντασιώσεις του, το πως εννοεί τα κέρδη του από την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»…

Περισσότερα επί του θέματος αοζ και «θαλάσσια γεωπολιτική» γενικά και στην ανατολική Μεσόγειο ειδικά στα Sarajevo νο 41, 48, 49 και 55. Πριν 5 και 6 χρόνια…)

Κυριακή 28 Γενάρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα προσδιορίζονται και τα πολιτικά μας καθήκοντα σαν αυτόνομων εργατών: η εργατική αυτονομία στα μέρη μας ήταν “από γεννησιμιού” της anti-imp – και τέτοια παραμένει!

Αυτά τα καθήκοντα ορίζονται, κατ’ αρχήν, απ’ την ταξική μας αντίθεση στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος. Εδώ ζούμε, εδώ μας “πηδάνε” με κάθε τρόπο· και πάντως δεν ζούμε στον Δ του Κενταύρου ώστε να προσδιορίζουμε την θέση και την δράση μας ύστερα από ενδελεχή global ανάλυση! Δεν είμαστε «η φωνή στον παγκόσμιο ιστό». Είμαστε – πρέπει να είμαστε – η εργατική συνείδηση μέσα στην συγκεκριμένη καπιταλιστική πολιτική οικονομία και την συγκεκριμένη πολιτική γεωγραφία. Η παγκόσμια ανάλυση μας χρειάζεται για να έχουμε διαρκή γνώση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· και όχι για να βραχυκυκλώνουμε ψάχνοντας αν είμαστε εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμαχιών του ή … του κινεζικού!

Τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα αιχμής μιας σύγχρονης εργατικής αντι-ιμπεριαλιστικής στάσης, σε ότι αφορά τις ελληνικές συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς αξιολογική σειρά: Πρώτον, ο αγώνας των παλαιστινίων. Δεύτερον οι αντιχουντικοί αγώνες στην αίγυπτο. Τρίτον ο αντιεθνικιστικός αγώνας (αν γίνεται και όσο γίνεται) στη νότια κύπρο. Το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί – αλλά δεν είναι εδώ το μέρος για περισσότερα.

Για παράδειγμα δεν μπορεί κανείς, απ’ την σύγχρονη εργατική ταξική θέση, να λέει «μα οι αντιχουντικοί στην αίγυπτο είναι συχνά μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας» – και να του ξινίζουν… Πράγματι είναι τέτοιοι· και το ζήτημα του ιδεολογικού / κοινωνικού συντηρητισμού είναι ένα ζήτημα που αφορά άλλα υποκείμενα του αντιχουντικού αγώνα στην αίγυπτο. Όμως εμείς ούτε πρόκειται να λύσουμε αυτό το ζήτημα, ούτε μπορούμε να γίνουμε λάδι στα γρανάζια του πρωτοκοσμικού αντιμουσουλμανικού ρατσισμού! Ούτε, φυσικά, πρόκειται να γίνουμε συνένοχοι της ελληνικής υποστήριξης στην αιμοσταγή χούντα του Καΐρου, επειδή οι αντιπαλοί της «δεν μας κάνουν»…

Ή, άλλο παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς αντιλαμβάνεται την παλαιστίνη σαν μια δύσκολη λεπτομέρεια της γεωγραφίας. Η παλαιστίνη είναι μέτωπο, μέτωπο αντιαποικιακού, αντιρατσιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πολιτικοί μας πρόγονοι, τα κινήματα των ‘60s και των ‘70s, ήταν πολύ ξεκάθαροι στην υποστήριξή τους προς τον αγώνα των παλαιστινίων· και όχι μόνον αυτών άλλωστε!

Ξεκινήσαμε πριν 3 ημέρες αυτό το μικρό «συμμάζεμα» απόψεων και θέσεων που έχουμε γνωστοποιήσει εδώ, μ’ αυτήν την παράγραφο:

Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεσίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζει την μικροπρέπεια της “ησυχίας” του…

Είναι βασική παράμετρος στην ιστορία της κριτικής και της δράσης απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας στην ελλάδα ότι ποτέ δεν πήγε “με το ρεύμα” του μικροαστισμού στις όποιες παραλλαγές του. Δεν το έκανε όταν ήταν στα σπάργανα· δεν θα το κάνει ούτε τώρα, ούτε ποτέ…

Πέμπτη 25 Γενάρη. Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεισίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζουν την μικροπρέπεια της “ησυχίας” τους…

Όμως στο φόντο της “αναβίωσης” του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και της επιβεβαίωσης της πανούκλας της εθνικοφροσύνης, ακόμα και ενστικτώδικα θα μπορούσε όποιος θέλει (δηλαδή ελάχιστοι / ελάχιστες…) να καταλάβει ότι η “εξωτερική πολιτική” ενός κράτους (του ελληνικού εν προκειμένω) συνδέεται με πολλούς τρόπους με τους ιδεολογικούς, κυριαρχικούς μηχανισμούς των εξουσιών στο εσωτερικό του. Η ιδιαίτερη ανάλυση, κάθε φορά, απαιτείται για να εντοπίστουν με ακρίβεια τα στοιχεία του όποιου εγκλήματος· ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΟ!!! Ειδικά όταν γίνεται εδώ και δεκαετίες…

Η ελληνοαμερικανική, η ελληνοϊσραηλινή και η ελληνοαιγυπτιακή “φιλία” είναι εγκληματικές! Μόνο όποιος έχει συμφέρον να μην καταλάβει αυτό, το αρχικό, σφυρίζει αδιάφορα· και, αν θέλει να το παίξει “βαρύ πεπόνι της γεωπολιτικής ανάλυσης”, ψειρίζει την μαϊμού. Και μαζεύει απόψεις απ’ τα σκουπίδια.

Σ’ ένα υπό έκδοση βιβλίο του ο δημοσιογράφος Ronen Bergman παρουσιάζει (στους καθεστωτικούς new york times…) στοιχεία για τα σχέδια και τις προσπάθειες του ισραηλινού κράτους, την δεκαετία του ’80, να «καθαρίσει» τον Αραφάτ – επικεφαλής τότε της μαχητικής «οργάνωσης για την απελευθέρωση της παλαιστίνης». Μια τέτοια προσπάθεια είχε σαν κέντρο το αεροδρόμιο της Αθήνας: πράκτορες της mossad είχαν καβατζωθεί σε μια πίστα για ιδιωτικά τζετ, τον Οκτώβρη του 1982, περιμένοντας να επιβεβαιώσουν ότι μια συγκεκριμένη πτήση θα μετέφερε τον Αραφάτ προς και από την Αθήνα. Στο βαθμό που η “πληροφορία” επιβεβαιωνόταν, ισραηλινά μαχητικά θα έριχναν το επιβατικό κάπου εν πτήσει – σκοτώνοντας όλους τους επιβάτες… Τελικά με το συγκεκριμένο δρομολόγιο μεταφέρονταν στην Αθήνα “μόνο” 30 παιδιά τραυματισμένα, που είχαν επιζήσει απ’ την σφαγή που είχαν κάνει οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ φασίστες χριστιανοί “φαλαγγίτες” στους καταυλισμούς των παλαιστινίων προσφύγων στην Sabra και στην Shatila, στο νότιο λίβανο. Η ισραηλινή επιχείρηση κατάρριψης του πολιτικού αεροπλάνου ακυρώθηκε…

Έχει σημασία ότι η καινούργια τότε (1982) ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση (πασοκ) ήταν έντονα υπέρ των παλαιστινίων και ότι καμία κυβέρνηση μέχρι τότε (και μέχρι τις αρχές των ‘90s) δεν είχε αναγνωρίσει το ισραηλινό κράτος. Κι όμως: οι ισραηλινοί πράκτορες ήταν σε θέση να δράσουν, ακόμα και σε «αφιλόξενο περιβάλλον».

Πόσο μάλλον στο εξαιρετικά φιλόξενο έδαφος που τους εξασφαλίζει εδώ και χρόνια η ανοικτή και πολεμοχαρής συμμαχία της Αθήνας. Τώρα, εκτός απ’ τους εξαγορασμένους, όλες οι υπόλοιπες φυλές έχουν κάπου γύρω τους, πάνω τους, ή πιο μακρυά, κάποιους που τους χτυπάνε στην πλάτη, συμβουλεύοντας: έλα μωρέ!.. (μαλάκα…)

(Κάποτε, όχι δα και έναν αιώνα πριν, στις διαδηλώσεις φωνάζαμε “όπλα κι όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη”. Δεν κουβαλάγαμε μπύρες, ούτε ποδήλατα…)

Τρίτη 9 Γενάρη. Κάναμε μια πρόβλεψη πριν 2 μέρες, πέσαμε έξω μόνο για κάποιες ώρες: η αρθρογραφία η σχετική με τον Michael Steinhardt, τον διάσημο φιλότεχνο / αρχαιοκάπηλο, πράγματι εξαφανίστηκε απ’ τα ελληνικά (έτσι κι αλλιώς είχε περιορισμένη παρουσία) αλλά για να γίνει αυτό χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 24 ώρες… Εννοείται ότι πουθενά δεν αναφέρθηκε η στενή σχέση του Steinhardt με τον αρχιτράγο των Ιεροσολύμων Θέοφιλο τον Γ, και η αγορά απ’ τον αμερικανο-ισραηλινό και τον συνεταίρο του David Sofer, επίσης «επενδυτή» (αλλά και αρχαιοκάπηλο) των παλαιστινιακών εκτάσεων που πούλησε πρόσφατα το «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο».

Οι ισραηλινές καθεστωτικές εφημερίδες υπήρξαν λιγότερο φειδωλές στο να παρουσιάσουν τμήμα της λείας του «εθνικού φίλου» των ελλήνων (γιατί τι άλλο μπορεί να είναι κάποιος που «στηρίζει εδώ και χρόνια» τον Θεόφιλο τον Γ;), μεταφέροντας, φυσικά, αμερικανικά καθεστωτικά ρεπορτάζ. Έτσι, σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση της israel national news:

… Ανάμεσα σ’ αυτά που αναφέρεται ότι κατασχέθηκαν απ’ το σπίτι και το γραφείο του Steinhardt είναι: ένα ελληνικό βάζο λαδιού του 5^ου π.χ. αιώνα, που δείχνει μια σκηνή κηδείας με τις μορφές μιας γυναίκας και ενός παιδιού, αξίας τουλάχιστον 380.000 δολαρίων· πρωτο-κορινθιακά εδώλια του 7^ου π.χ. αιώνα, που δείχνουν μια κουκουβάγια και μια πάπια, αξίας συνολικά 250.000 δολαρίων· ένα φλασκί από τερακόττα, απ’ την Απουλία, σε σχήμα κεφαλιού, του 4^ου π.χ. αιώνα· ένα αγαλματίδιο απ’ την Ιωνία σε σχήμα κεφαλιού κριαριού, του 6^ου π.χ. αιώνα· και ένα δοχείο λαδιού ή αρώματος, απ’ τις αρχές του 5^ου αιώνα. Τα αρχαία αυτά αγοράστηκαν τα τελευταία 12 χρόνια έναντι 1,1 εκατομμυρίου δολαρίων, με βάση σχετικά έγγραφα, σύμφωνα με τους new york times….

Τα κυκλώματα αρχαιοκαπηλείας είναι γνωστά, σε ένα τουλάχιστον μέρος τους, αυτό που προμηθεύει τους «φιλότεχνους»: αμερικανικά και αγγλικά. Σύμφωνα με την διεθνή πρακτική ο εισαγγελέας του Μανχάταν που έχει ξεκινήσει αυτή την εκστρατεία, θα επιστρέψει τα κλεμμένα στις χώρες / κράτη απ’ όπου προέρχονται τους επόμενους μήνες.

Υποθέτουμε ότι τότε θα παίξει για χάρη του επαναπατρισμού στην Αθήνα ένα κάποιο ειδησειογραφικό ταρατατζούμ – χωρίς περισσότερα…

Κυριακή 7 Γενάρη. Την φωτογραφία ακριβώς από πάνω την βλέπετε; Δείτε την προσεκτικά. Γιατί κυκλοφόρησε στα ελληνικά κατά λάθος – είμαστε 99% σίγουροι… Ίσως και να έχει εξαφανιστεί εντελώς τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές… Θα πέσουν τα απαραίτητα τηλέφωνα… Υποθέτουμε ότι θα μείνει, πάντως, το δημοσίευμα των καθεστωτικών new york times (οι δύο πιο πάνω φωτο).

Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις θα πρέπει να έχουν διαβάσει το Sarajevo 123a. Για τις «άγιες δουλειές». Κι αν κάποιες / κάποιοι τεμπέλιασαν, δεν θα έπρεπε. Στις σελίδες 17 – 18 γράφαμε εκεί ανάμεσα σε άλλα χρήσιμα και κατατοπιστικά, πριν 2 βδομάδες:

Ο Michael Steinhardt δεν είναι τυχαίος. Εβραϊκής καταγωγής, από πατέρα που είχε καταδικαστεί για λαθρεμπόριο διαμαντιών και ξέπλυμα, εξελίχθηκε σε μεγάλο διαχειριστή κεφαλαίων και “παίκτη” του χρηματιστηρίου της Ν. Υόρκης. Φανατικός υποστηρικτής και χορηγός του ισραηλινού κράτους φαίνεται ότι διαθέτει έναν κύκλο φίλων επιχειρηματιών της “μαύρης οικονομίας”· αν κρίνει κανείς με την δηλωμένη φιλία του με τον λαθρέμπορο πετρελαίου Marc Rich, την συλλογή του από κυκλαδίτικα εδώλια (προϊόντα αρχαιοκαπηλίας προφανώς…) και την θέση του στον οίκο αξιολόγησης τέχνης και αρχαιοτήτων Christie’s.

Ούτε ο David Sofer είναι κάποιος τυχαίος. Και οπωσδήποτε καθόλου άσχετος με την αρχαιοκαπηλεία: πρόσφατα εξέθεσε σε λονδρέζικο μουσείο 110 πήλινες πινακίδες απ’ την αρχαία Βαβυλώνα, από άγνωστες που και πότε ανασκαφές στο ιράκ. By the river… Οι εξοικειωμένοι με το είδος μιλάνε για προϊόντα εγκλήματος: ανασκαφές και εμπόριο που έκανε ο isis… Εννοείται ότι ο Sofer αρνείται τέτοιες σχέσεις· ωστόσο δεν υπάρχει αρχαιοκάπηλος που να φωνάζει ότι είναι τέτοιος! Αν λάβει κανείς υπόψη ότι Τελ Αβίβ και isis δεν υπήρξαν ποτέ εχθροί και ότι τα συγκεκριμένα ευρήματα αφορούν εβραϊκές κοινότητες στη Μεσοποταμία 5 αιώνες π.Χ. (θα μπορούσαν να νομιμοποιούν, ας πούμε, την απαίτηση του ισραηλινού κράτους να επεκταθεί ως τον Ευφράτη…), τότε ο Sofer κάνει “εθνικό έργο” – όχι κάτι κακό…

Μ’ αυτή την έννοια αποκτάει ιδιαίτερη αξία η πιο κάτω παράγραφος του ρεπορτάζ των times of israel:

… Εκκλησιαστικές πηγές επιβεβαίωσαν ότι και οι δύο, και ο Sofer και ο Steinhardt, βρίσκονται δίπλα στον Θεόφιλο τον 3ο από τότε που ο τελευταίος εκλέχτηκε πατριάρχης το 2005, και ήταν σημαντική η βοήθεια που του έδωσαν για να ξεπληρώσει χρέη περίπου 45,5 εκατομμυρίων δολαρίων, σε μια εποχή που η ισραηλινή κυβέρνηση καθυστερούσε την αναγνώριση της εκλογής του. Που έγινε μόλις το 2007…

Του έδωσαν βοήθεια για να ξεχρεώσει; Του χάρισαν λεφτά δηλαδή; Μάλλον όχι. Σε κάθε περίπτωση οι κατάλληλοι άνθρωποι, με τις κατάλληλες ικανότητες…

Κοίτα, λοιπόν, κάτι συμπτώσεις! Οι καθεστωτικοί new york times έβγαλαν στη σέντρα τον αρχαιοκάπηλο υποστηρικτή του αρχιτράγου Ιεροσολύμων Θεόφιλου του Γ (χωρίς να αναφέρονται σ’ αυτήν του την πλευρά…) την ώρα που αυτός ο τελευταίος έτρωγε πέτρες απ’ τους παλαιστίνιους! Και, μα τον Τουτάτη, οι μόνες / μόνοι που ξέρουν πέντε βασικά πράγματα επί του θέματος είναι όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις! Κοίτα να δεις…

(Όχι, δεν είναι διαφήμιση! Πείτε το «σύμπτωση» Συμβαίνουν κι αυτά.)

Κυριακή 7 Γενάρη. Το ξέρετε ή όχι, το “χέρι του θεού” ήταν του Ντιέγκο Μαραντόνα, στο γκολ που έβαλε στο 51ο λεπτό του ματς αργεντινή – αγγλία (2 – 1) στα προημιτελικά του παγκόσμιου κυπέλλου του ’86, στις 22 Ιούνη του ’86, στο μεξικό. Είπαν, τότε, ότι ήταν η εκδίκηση για τα Φώκλαντς…

Καμμία σχέση! Το “σπασμένο χέρι” (του ανύπαρκτου θεού) πετάει τώρα πέτρες, γνήσιες παλαιστινιακές πέτρες, απ’ αυτές που ρίχνονται και κατά του ισραηλινού στρατού κατοχής – μόνο που τώρα συμβαίνει να σημαδεύουν την αυτοκινητοπομπή του αρχιτράγου Θεόφιλου του 3ου. Στη Βηθλέεμ.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να μεταφέρουμε εδώ το υλικό του Sarajevo 123a. Εκεί, πάντως, τεκμηριώνουμε ότι ο Θεόφιλος ο Γ είναι (κι αυτός) σκουλήκι πρώτης γραμμής. Είτε ακολουθώντας τις οδηγίες του ελληνικού κράτους / παρακράτους μέσω του υπ.εξ. (και του ογκόλιθου Nick the greek εδώ και σχεδόν 3 χρόνια) είτε αξιοποιώντας την διακριτική και σιωπηλή (; σιωπηλή; μπαααα…) συγκατάθεσή του, ο αρχιτράγος Ιεροσολύμων πουλάει εκτάσεις ιδιοκτησίας του παπαδαριάτου σε ισραηλινούς «επενδυτές». Συγκεκριμμένα: σε offshore των κυρίων Steinhardt και Sofer (δες προηγούμενη αναφορά). Κάνοντας έξαλλους τους παλαιστίνιους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, άθεους – αδιάφορο. Για προφανείς λόγους: οι εκτάσεις αυτές προστίθενται σε εκείνες που καταπατάει δια της βίας το Τελ Αβίβ – έτσι ώστε στο τέλος, σαν ιδιοκτήτης της παλαιστίνης, θα κάνει την οριστική έξωση των αράβων. Την «τελική λύση»…

Έτσι θα συμβεί άμεσα το εξής μαγικό στο ελλαδιστάν. Εδώ και βδομάδες (αλλά και μήνες) στην καθεστωτική δημαγωγία δεν υπάρχει ούτε παλαιστίνη (η intifada ξανά) ούτε ισραήλ (οι διαρκείς μαζικές διαδηλώσεις κατά του αδελφού και φίλου Netanyahu, που είναι βουτηγμένος μέχρι τις ρίζες των μαλλιών του στη «διαφθορά»…). Και ξαφνικά! Ξαφνικά οι παλαιστίνιοι θα ξαναεμφανιστούν – σαν «αγνώμονες». O ογκόλιθος δηλώνει θυμωμένος – αν και, ογκόλιθος είναι, μεγάλη καρδιά έχει, η δουλειά γίνεται με την παλαιστινιακή γη: μπορεί να δώσει και «τόπο στην οργή» και να κάνει καμιά νερόβραστη δήλωση…

Αγνώμονες; Το «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων», υπαγόμενο και ελεγχόμενο κατευθείαν απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, πουλάει απ’ τα ‘90s και μετά την περιουσία του στους ισραηλινούς. Καθότι ελληνο-ισραηλινή φιλία… Κι αυτοί οι αχάριστοι άραβες / παλαιστίνιοι! Αντί να χαρούν που γεμίζει το πορτοφόλι του αρχιτραγάτου και τα πολεοδομικά / χωροταξικά σχέδια του ισραηλινού απαρτχάιντ, πετάνε πέτρες!!!

Oh god!!! Τι νομίζουν ότι θα πετύχουν πετραδίζοντας;;;

(φωτογραφίες: Πάνω η διαδήλωση που έγινε χτες στη Βηθλεέμ, πριν το συμβολικό ντου στην αυτοκινητοπομπή του άγιου χριστιανικού σκουληκιού. Κάτω, επίθεση με αυγά. Κατά την ταπεινή μας γνώμη «χέστηκε». Χέστηκε και ο Θεόφιλος ο Γ, χέστηκε και η «αγιοταφική αδελφότητα», χέστηκε και το ελληνικό υπ.εξ. κράτος / παρακράτος.

Αφού δεν έπεσαν ρουκέτες, όπως θα έπρεπε…)

Πέμπτη 4 Γενάρη. Δεν τους έδεσαν επειδή απέτυχαν στο διαγώνισμα στο σχολείο. Διαδήλωναν εναντίον της απόφασης τους ψόφιου κουναβιού, στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στις 7 Δεκέμβρη. Ζήτημα αν πηγαίνουν στο γυμνάσιο…

Ο ισραηλινός στρατός δεν ψωνίζει απ’ την λαϊκή στη Χεβρώνα (εδώ στις 9 Δεκέμβρη). Κάνει παρέλαση / επίδειξη δύναμης και πυροβολεί όποιον θεωρήσει ύποπτο…

Ο 18χρονος Muhammad Amin Aqel πεσμένος στην άσφαλτο, αφού πυροβολήθηκε πολλές φορές απ’ την ισραηλινή συνοριοφυλακή, στο μπλόκο της Beit El, στην κεντρική δυτική Όχθη, στις 15 Δεκέμβρη. Ο Aqel κτυπήθηκε πισώπλατα, καθώς έφευγε αφού είχε ρίξει πέτρες σ’ έναν συνοριοφύλακα. Πέθανε αργότερα στο νοσοκομείο.