Tag: παλαιστίνη

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Όταν το υποστηρίξαμε δημόσια το θεωρούσαμε ακραία μειοψηφικό. Ίσως δεν είναι. Ίσως είναι κάτι δύσκολο μεν που μπορεί όμως να κατακτηθεί μετά από σκληρό, πολύ σκληρό, αλλά μαζικό αγώνα. Κι αν οι πληβείοι στην Παλαιστίνη υποδείξουν αυτό θα πρέπει να θέσουμε εαυτούς σαν απλούς στρατιώτες στην υποστηρίξη ενός τέτοιου αγώνα. Αναφερόμαστε στη μόνη δίκαιη και λογική απαίτηση απ’ τη μεριά των αράβων παλαιστινίων, μετά από χρόνια ψευδαισθήσεων περί “λύσης δύο κρατών”: ένα και μόνο ένα κράτος, για όλους, άραβες και ισραηλινούς, με ίσα δικαιώματα· και διοίκηση απ’ την (αραβική) πλειοψηφία, όπως προβλέπουν τα πρωτόκολλα των δυτικών δημοκρατιών…

Σκόρπιες, από δω κι απο κει, ακούγονται παρόμοιες γνώμες. Προφανώς η δημιουργία του ενιαίου πολυεθνικού και διαθρησκευτικού κράτους της Παλαιστίνης συνεπάγεται τον τερματισμό της αποικιοκρατικής εκστρατείας των πρωτοκοσμικών, που είχε την μορφή της δημιουργίας του “προχωρημένου στρατιωτικού φυλακίου” που είναι διαχρονικά το ισραηλινό κράτος. Συνεπάγεται, επίσης, το ξεπέρασμα όλων των “εκπροσώπων”, των “φίλων” και των “συμμάχων” που προώθησαν και στήριξαν την λύση / παγίδα των “δύο κρατών”. Αλλά, το ξαναλέμε: δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει μια τέτοια ανατροπή. Και τώρα είναι η (έσχατη) ιστορική στιγμή για να πολεμηθεί και να επιβληθεί ο τερματισμός της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στην Παλαιστίνη.

Τα αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντι-απαρτχάιντ κινήματα στον πρώτο κόσμο σε ότι αφορά την μέση Ανατολή (και πολλά είναι που την αφορούν…) έχουν τώρα έναν συγκεκριμένο στόχο για να συγκλίνουν με τον αγώνα των παλαιστίνιων… Αν, φυσικά, αυτοί επιλέξουν έναν τέτοιο προσανατολισμό.

Κι αν πρόκειται να γίνει αυτή η επιλογή, πρέπει να γίνει γρήγορα…

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Η ισραηλινή φασιστο/μιλιταριστική κρατική προπαγάνδα κάνει προσπάθειες να πείσει ότι οι παλαιστίνιοι σκοτώνονται μόνοι τους και σκηνοθετούν επιθέσεις του ισραηλινού στρατού, για να προκαλέσουν την συμπάθεια του κόσμου. Το κόλπο είναι παλιό, το εφάρμοσαν κατά κόρον σέρβοι (και έλληνες αδελφοί) στα χρόνια της σφαγής των βοσνίων αντρών και γυναικών, απ’ το 1992 ως το 1995. Και, ας το παραδεχτούμε, έπιασε, μιας και γαργαλούσε μια ανομολόγητη πρώτη ύλη: τον πρωτοκοσμικό χριστιανικό ρατσισμό.

Βέβαια οι παλαιστίνιοι είναι μια διαφορετική περίπτωση, σίγουρα για ιστορικούς λόγους. Επιπλέον το κίνημα BDS (Boycott, Divestment, Sanctions) κατά του ισραηλινού κράτους βρίσκεται σε ανάπτυξη διεθνώς (όχι στην ελλάδα, προς θεού!) κι έτσι τα παραμύθια του Τελ Αβίβ αποκαλύπτονται εύκολα. Απ’ την μεριά του το ισραηλινό καθεστώς, μέσω του ακροδεξιού υπ.αμ. Avigdor Liberman (αδελφικού φίλου του ψεκασμένου έλληνα υπ.αμ. και, κατά συνέπεια, του ελληνικού βαθέος κράτους) προσπαθεί να αντιγράψει / αντιστρέψει αυτήν την διεθνή καταγγελία του ισραηλινού απαρτχάιντ καλώντας σε μποϋκοτάζ του παλαιστινιακού χωριού Wadi Ara, μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Επειδή (λέει) οι κάτοικοί του στρέφονται κατά του ισραηλινού κράτους· υπονοώντας (κι αυτό το λένε ισραηλινές καθεστωτικές εφημερίδες) ότι πρέπει να διωχτούν απ’ τα σπίτια τους· να εξοριστούν.

Φαίνεται, τελικά, ότι οι παλαιστίνιοι δεν σκηνοθετούν την εναντίον τους τρομοκρατία, τον ρατσισμό και την ισραηλινή βία· ή ότι ο φασίστας Liberman είναι πράκτοράς τους.

Πάντως η πιο πάνω φωτογραφία δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει η δολιότητα των παλαιστινίων – κι ας τόχει υπόψη του ο κάθε πατριώτης νεοέλληνας: έδεσε τα μάτια του και πήγε κι έπεσε πάνω στους στρατιώτες ο πιτσιρικάς. Ο παλιο Fawzi al-Juneidi, 16 χρονών, απ’ την Χεβρώνα. Κι όχι μόνο πήγε κι έπεσε πάνω στους φιλήσυχους ισραηλινούς στρατιώτες, αλλά δάρθηκε κιόλας μόνος του!

Αίσχος!

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Η πρώτη “αραβική άνοιξη” ήρθε νωρίς. Πριν ακριβώς 3 δεκαετίες. Το φθινόπωρο του 1987. Η εξέγερση κράτησε 4 χρόνια. Ακολούθησε άλλη μια, το 2000.

Όμως η άνοιξη για τις παλαιστίνιες και τους παλαιστίνιους δεν ήρθε ποτέ ως τώρα.

Αν τα αγγλικά σας (δεν χρειάζεται δα να είναι της Οξφόρδης…) το επιτρέπουν, δείτε αυτό το “επίσημο” video ντοκουμέντο. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο, είναι όμως χρήσιμο για «αρχάριους» – ή για όσους ξεχνούν ενώ δεν θα έπρεπε. Αν έχετε χρόνο.

Κι αν δεν έχετε, βρείτε… Κι αν σας θυμήσει κάτι που σαν διηγήθηκαν γονείς ή παπούδες απ’ την γερμανική κατοχή, θα έχετε δίκιο…

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Ενόσω ο ελληνικός εθνικισμός και το βαθύ κράτος πίσω του ψάχνουν “αν έπαθαν κάτι” απ’ την επίσκεψη του Ερντογάν (ενώ πουλιούνται με το κιλό σ’ όποιον δώσει καλή τιμή…), το αφεντικό του τουρκικού καθεστώτος ξανάπιασε δουλειά, την ίδια ημέρα που έφυγε απ’ την Κομοτηνή: τηλέφωνο με τον Πούτιν.

Απ’ την ανακοίνωση της Μόσχας σχετικά με την επικοινωνία της 8ης Δεκέμβρη προκύπτει κάτι που θα πρέπει να κρατήσετε, επειδή είναι λογικό: Μόσχα και Άγκυρα (και δεν είναι μόνες τους) τοποθετούν την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του ισραήλ μέσα στον ευρύτερο χάρτη των πιο πρόσφατων αμερικανικών κινήσεων, στην περιοχή και όχι μόνο: την επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και της Μόσχας, την αναμενόμενη “έξοδο” των ηπα απ’ την συμφωνία 5 + 1 για τα ιρανικά πυρηνικά, την στάση της Ουάσιγκτον στον οηε, και τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης.

Πράγματι, όλα αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους· όμως έχει σημασία η σύνδεση που κάνει το “μπλοκ της Αστάνα” (διακριτικά και το Πεκίνο) και η τακτική που θα αναπτύξει απέναντι τους. Σήμερα ο Πούτιν πετάει στην Άγκυρα για συζήτηση από κοντά για όλα αυτά· όμως δεν είναι σίγουρο ότι οι ανακοινώσεις μετά την επαφή θα μας κάνουν σοφότερους.

Αύριο ο Ερντογάν θα προεδρεύσει σε έκτακτη σύνοδο του “οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας”, με θέμα την Ιερουσαλήμ και όλα τα σχετικά· τα όσα συμφωνήσουν σήμερα με τον Πούτιν θα έχουν τον ρόλο τους αύριο, παρότι κατ’ αρχήν δεν περιμένουμε τίποτα περισσότερο από σκληρές δηλώσεις. Ωστόσο όσο περισσότερα “μαζεύονται” στο μεσανατολικό πεδίο μάχης τόσο περισσότερο εξαπλώνεται το πεδίο της, ας την πούμε έτσι, “επιφυλακής”. Κι όσο περισσότερο απλώνεται το “μέτωπο” της καταδίκης της Ουάσιγκτον (ακόμα κι αν είναι μόνο σε “διπλωματικό επίπεδο”) τόσο περισσότερο δυσκολεύουν οι κινήσεις των όποιων καθεστώτων προσβλέπουν στον ισραηλινό μιλιταρισμό. Ας πούμε του τοξικού πρίγκηπα ή του μέντορά του στα εμιράτα…

Ας το συνυπολογίσει κανείς: οι ηπα στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν είναι πια οι ηπα των ‘90s· ούτε καν των ‘00s… Καθώς το Πεκίνο (κατά κύριο λόγο) και η Μόσχα με την Τεχεράνη και την Άγκυρα αναδύονται σαν «ουσιαστικοί δράστες» στη μέση Ανατολή (ή σ’ όλη την κεντρική Ασία «μέχρι τη μέση Ανατολή») προκαλούνται και θα προκαλούνται διαδοχικές συνέπειες στις επιλογές και τους προσανατολισμούς διάφορων καπιταλιστικών κρατών…

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Εν τω μεταξύ ο Ερντογάν φρόντισε να αναθερμάνει την αντιπαράθεση με το ισραηλινό καθεστώς. Μιλώντας στην Sivas χτες ανέβασε τους τόνους:

Το ισραήλ είναι ένα κράτος κατοχής και κράτος τρομοκράτης… Δεν θα αφήσουμε την Ιερουσαλήμ στη μεταχείριση ενός κράτους που σκοτώνει παιδιά. Η Ιερουσαλήμ είναι το φως μας. Δεν θα την αφήσουμε στα χέρια ενός κράτους που οι μόνες αξίες του είναι η κατοχή και η λεηλασία. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα αποφασιστικά μέσα στα όρια των νόμων και της δημοκρατίας… Θα συνεχίσουμε να είμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων.

Ο Νετανιάχου απάντησε σε ανάλογο ύφος, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Οι μόνοι που είναι ακροατές του αυτή τη στιγμή είναι εκείνοι που πρόλαβε να στρατολογήσει: οι ypg (ή όσοι κούρδοι έχουν ανέβει στην αμερικανικο-ισραηλινή καρότσα) – και φυσικά οι έλληνες… Αντίθετα ο Ερντογάν προσπαθεί να θεμελειώσει ηγετική θέση μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο και έχει συγκεκριμένες γεωγραφικές εστιάσεις, που ενοχλούν έντονα και την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ:

…Ο αραβικός σύνδεσμος θα είναι παρόν στις 13 Δεκέμβρη (είπε για την έκτακτη σύνοδο του ο.ι.σ.) Ο πρόεδρός του αυτήν την περίοδο, ο βασιλιάς της ιορδανίας Abdullah ο Β, σκέφτεται όπως εμείς. Τα ισλαμικά κράτη πρέπει να αποκτήσουν ενιαία στάση για το θέμα… Οι διαιρέσεις και τα εσωτερικά προβλήματα του ισλαμικού κόσμου διευκόλυναν τις ηπα να πάρουν αυτήν την απόφαση. Το τι έγινε στο ιράκ και στη συρία είναι γνωστό. Η λιβύη, η αίγυπτος και η υεμένη αντιμετωπίζουν επίσης σοβαρά προβλήματα. Αυτό το βήμα που έγινε με την Ιερουσαλήμ δείχνει πως μερικοί επωφελούνται απ’ αυτήν την κατάσταση. Πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα σαν μουσουλμάνοι…

Τέτοιες εκκλήσεις ενότητας είναι πρακτικά ατελέσφορες όταν στον ισλαμικό κόσμο περιλαμβάνονται και η σαουδική αραβία, τα εμιράτα, ή η χούντα της αιγύπτου. Σε κάθε περίπτωση η αντιπαράθεση δεν είναι θρησκευτική, αλλά κρατικο-καπιταλιστική. Και τα συμφέροντα δεν οπαδοποιούνται με βάση τα «ιερά βιβλία»… Ωστόσο το Ριάντ έχει αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να «ξαναμιλάει» με την Ντόχα (που μέχρι προχτές είχε επικηρύξει)· ενώ ίσως και το πακιστανικό καθεστώς συνυπολογίσει τις εξελίξεις στις (στρατιωτικές) σχέσεις που θέλει να έχει με την σαουδική αραβία.

Αυτά στο φόντο της ως τώρα αντι-αμερικανικής / αντι-ισραηλινής επιτυχίας στη συρία· και των δρόμων του μεταξιού που προχωρούν…

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Που βρίσκεται το ελλαδιστάν, σαν κράτος, σαν κεφάλαιο, σαν ιδεολογία, σαν γεωπολιτικός προσοδισμός, μέσα σ’ όλα αυτά; Μήπως βρίσκεται στην πρόσφατη κρυόκωλη δήλωση του ψόφιου κοριού (δήλωση εκβιασμένη αφού πριν από δαύτον μίλησε για το θέμα ο Ερντογάν, απ’ την Αθήνα) ότι … θεωρώ ότι η απόφαση για αναγνώριση ολόκληρης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, είναι μια απόφαση που δεν συμβάλλει στην ειρήνη σε μια περιοχή που φλέγεται από εντάσεις – ε;.

Όχι!!! Βρίσκεται σ’ αυτή την υπογεγραμμένη δήλωση: “With great honor to be in your historical capital and to meet your excellencies”. Που στα ελληνικά μεταφράζεται “Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας”, έχει την υπογραφή του ψόφιου κοριού, ημερομηνία 26 Νοέμβρη του 2015 (!!!), και βρίσκεται στο βιβλίο επισκεπτών του προεδρικού μεγάρου του ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ… Καθότι ο ψόφιος κοριός έκανε ένα πέρασμα και από εκεί στα τέλη Νοέμβρη του 2015 – με “νωπή λαϊκή εντολή”: πήγε να φιλήσει χεράκι…

Μερικοί που πήραν χαμπάρι την δήλωση τότε είπαν ότι ο ψόφιος κοριός είναι ηλίθιος. Αυτό είναι γνωστό και διαχρονικό, αλλά δεν εξηγεί την συγκεκριμένη πράξη. Ακόμα και ο πιο ηλίθιος απ’ τις πολιτικές βιτρίνες του πλανήτη έχει συμβούλους που πληρώνονται για να είναι λιγότερο ηλίθιοι από δαύτον. Κι αν ο ψόφιος κοριός είναι αγράμματος και ανιστόρητος, οι λιγότεροι αγράμματοι και ανιστόρητοι σύμβουλοί του επί ευαίσθητων ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής ξέρουν ότι το ισραηλινό κράτος δημιουργήθηκε το 1947, και ότι ποτέ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ, δεν είχε σαν πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ… Ξέρουν οι σύμβουλοί του ότι η Ιερουσαλήμ περιλαμβάνεται στα άλυτα και προς διαπραγμάτευση ζητήματα της περιβόητης “λυσης των δύο κρατών”…

Συνεπώς ούτε “capital” ούτε “ιστορική capital” υπήρξε ποτέ η Ιερουσαλήμ για το ισραηλινό κράτος (και τον ισραηλινό πρόεδρο) παρ’ εκτός με μια μόνο έννοια: επειδή αυτό υποστηρίζει η ρατσιστική και μιλιταριστική ιδεολογία του Τελ Αβίβ. Αυτό υπέγραψε με τα χεράκια του ο ψόφιος κοριός στις 26 Νοέμβρη του 2015: την άποψη των συμμάχων του… Πιο σωστά: την θέλησή τους, που έφτασε στ’ αυτιά του και στο χέρι του μέσω κάποιων «ενδιάμεσων»…

Που σημαίνει, σε απλά ελληνικά: ένας ηλίθιος (;) έλληνας πρωθυπουργός υιοθέτησε αυτό που του πρότεινε ένας λιγότερο ηλιθιος (;) σύμβουλός του, και στις 26 Νοέμβρη του 2015 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΣΑΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!!! Μόνο δυο χρόνια νωρίτερα απ’ το ψόφιο κουνάβι και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – αυτή είναι η μοναξιά των πρωτοπόρων!!! Δεν τους αναγνωρίζεται καν η πρωτοπορεία… Γι’ αυτό και το ισραηλινό καθεστώς πήρε στα σοβαρά την αφοσίωση του εκπροσώπου του ελληνικού κράτους: φωτογράφισε τη σελίδα, την δημοσιοποίησε, και δεν είπε “έλα μωρέ, ένας μαλάκας είναι”.

Γιατί το Τελ Αβίβ ξέρει: κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος σε τέτοια καρέκλα, εκτός αν είναι ένας χρήσιμος ηλίθιος. Δηλαδή; Τσάτσος.

Έτσι έχουν τα πράγματα, χωρίς περιστροφές. Και απομένει σ’ εσάς που διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές η απόφαση για το αν θέλετε να πληρώσετε τις συνέπειες της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους (γιατί θα υπάρξουν τέτοιες που θα κληθείτε να τις πληρώσετε, ας μην έχετε αμφιβολία!) ή όχι.

Εμείς έχουμε αποφασίσει.

(φωτογραφία πάνω: λίγο πριν ή λίγο μετά την ελληνική αναγνώριση, ο ψόφιος κοριός χαμογελάει μ’ αυτό το σπινθηροβόλο ύφος που τον έκανε αξιαγάπητο στους έλληνες, καθώς ποζάρει με τον ισραηλινό πρόεδρο Reuven Rivlin. Μαζί του χαίρεται, εκτός φωτογραφίας, το ελληνικό βαθύ κράτος που τον προώθησε στο πόστο το καλό…

φωτογραφία κάτω: φαρδιά πλατειά η υπογραφή του ψόφιου κοριού στις επιθυμίες του Τελ Αβίβ… Προφανώς για λόγους “εθνικού συμφέροντος” – αλλοίμονο! Ο ψόφιος κοριός δεν είναι προδότης!!).

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Η ηχώ απ’ την προβοκατόρικη ενέργεια του αμερικανικού καθεστώτος έφτασε μακρυά, ως τους δρόμους της ανατολικής Ασίας. Ταυτόχρονα όμως έχει αρχίσει να προδιαγράφεται ο τρόπος με τον οποίο θα την χειριστούν οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον.

“Δεν συμφωνούμε, αλλά είναι νομικό θέμα”… Μπορεί, ακόμα, να ειπωθεί ότι είναι “πολεοδομικό θέμα…”. Γιατί όχι; “Μην ανησυχείτε τίποτα δεν θα αλλάξει άμεσα”… (Αλήθεια;).

Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό, και μάλιστα άμεσα συναρτημένο με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα. Δεν συνηθίζεται το αμερικανικό κογκρέσσο να αποφασίζει ποιες είναι οι πρωτεύουσες των κρατών ανά τον κόσμο, έτσι δεν είναι; Ούτε συνηθίζεται οι αμερικάνοι πρόεδροι (και αντιπρόεδροι, και υπ.εξ.) να ασχολούνται με “νομικά” ή “πολεοδομικά” θέματα άλλων περιοχών του πλανήτη. Το ότι η Ουάσιγκτον δίνει την Ιερουσαλήμ στον ισραηλινό κράτος είναι η επικεφαλίδα του ότι δίνει στον ισραηλινό μιλιταρισμό το “ελεύθερο” (και τη “νομιμοποίηση”) να δράσει όπως νομίζει στη μέση Ανατολή.

Ενστικτώδικα οι παλαιστίνιοι, οι άραβες, αλλά και πολύ μακρύτερα, καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Καταλαβαίνουν, οπωσδήποτε, πως όταν Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ γίνονται τόσο φανερά “συμπολεμιστές” θα έρθουν πολύ χειρότερα· και η Ιερουσαλήμ θα είναι ιστορικό αφετηριακό σημείο αλλά καθόλου το μοναδικό ζήτημα. Καταλαβαίνουν ότι υπάρχει κάτι “μεγάλο” μπροστά μας, που δεν φαίνεται το ακριβές σχήμα του, είναι όμως αισθητή η μυρωδιά του: ακόμα περισσότερο αίμα.

Αυτό σημαίνει ότι οι πρώτες αντιδράσεις, συναισθηματικές σε μεγάλο βαθμό, δεν προδιαγράφουν καθόλου το ποιες θα είναι οι οργανωμένες αντι-δράσεις όταν υπάρξουν τέτοιες. Ποιες· και πόσο διεθνικές.

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. … Οι Παλαιστίνιοι ασφυκτιούν στην Ιερουσαλήμ, και γι’ αυτό οι περισσότεροι δε συμμερίζονται τη νευρικότητα άλλων εθνικών και διεθνών φωνών. Ζούμε κάτω από συστηματική και θεσμισμένη βία: ρίχνονται δακρυγόνα στα σχολεία, συλλαμβάνονται παιδιά, κατεδαφίζονται σπίτια, γειτονιές παρακμάζουν, η κουλτούρα μας καταπιέζεται και οι «άδειες παραμονής» κατάσχονται όποτε το θελήσουν οι κατοχικές ισραηλινές αρχές…

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο Jalal Abukhater απ’ την «electronic indifada». Σε άλλο, λίγο παλιότερο άρθρο του (στις 25 Ιούλη), περιγράφει την συστηματικότητα της εθνοκάθαρσης που κάνει το Τελ Αβίβ στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ· κάνοντας διαρκώς επιθετικά βήματα και οπισθοχωρώντας λίγο (και για λίγο…) όταν συναντούν μεγάλη αντίσταση. Τα πιο πρόσφατα «βήματα μπροστά» σ’ αυτό το σχέδιο ήταν ο σχεδόν αποκλεισμός (: εγκατάσταση ανιχνευτών μετάλλου και τουρνικέ στις εισόδους) του al-Aqsa για αρκετές ημέρες το περασμένο καλοκαίρι. (Το πήρε πίσω εν μέρει όταν ξεκίνησαν μεγάλες διαδηλώσεις…)

Ίσως μια απ’ τις πρώτες αξιόλογες συνέπειες να είναι εκτός δρόμων και οδομαχιών: η χρεωκοπία της περιβόητης «παλαιστινιακής αρχής» και του Abbas. Οπωσδήποτε το γεγονός ότι αυτός ο κλόουν εξακολουθεί να έχει ακόμα μια κάποια επιρροή στην παλαιστινιακή κοινωνία είναι κάτι που δείχνει από μόνο του τον κομφορμισμό και την υποτέλεια αυτού του τμήματος των παλαιστινίων· γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να έχει σχολάσει προ πολλού.

Εκείνο που προστίθεται τώρα στην ελεεινή καμπούρα αυτής της «παλαιστινιακής αρχής» είναι ότι απ’ τη δεκαετία του ’90 (όταν «αναγνωρίστηκε»…) ελπίζει, διαδίδει και στηρίζεται στο ότι η Ουάσιγκτον θα επιβάλλει κάπως, κάποτε, κάποια «δίκαιη λύση δύο κρατών»… Για να φτάσει ο Δεκέμβρης του 2017 και να πέσει το τελευταίο (αμερικανικής προέλευσης) φύλλο συκής που έκρυβε την γύμνια και τον ενδοτισμό της.

Το μόνο που έχει υπέρ της (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) είναι ότι και η Χαμάς, σίγουρα υπό την τωρινή ηγεσία της, έχει βουλιάξει στα δικά της πολιτικά αδιέξοδα…

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Εκείνο που θα πρέπει να λήξει (πράγμα που φαίνεται δύσκολο, προς το παρόν, ιδεολογικά…) είναι η περιβόητη ιδέα των “δύο κρατών” στα παλαιστινιακά εδάφη. Παίζοντας με την “μελλοντική δημιουργία κάποιου είδους παλαιστινιακού κράτους” το Τελ Αβίβ επεκτείνει διαρκώς την επικράτειά του. Ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να αφήσει ούτε σπιθαμή γης που θα τον συνέφερε να κατακτήσει· το κάνει ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, συστηματικά, και χωρίς να πτοείται από “διεθνείς καταδίκες” – φραστικές… Για παράδειγμα, απ’ το 1967 που κατέλαβε την ανατολική Ιερουσαλήμ (μαζί με την δυτική όχθη) έχει κατεδαφίσει στην πόλη 20.000 σπίτια αράβων (σύμφωνα με τον οηε). Ό,τι μείνει απ’ την περιοχή (αν μείνει κάτι) θα είναι αραβικά εργατικά “μπαντουστάν” πάνω σε άγονες εκτάσεις, κυκλωμένα απ’ τον ισραηλινό στρατό. Η αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν “πρωτεύουσας”, άρα η αμερικανική επιβράβευση της κατοχής / κατάκτησης εκ μέρους του ενός και μοναδικού υπαρκτού κράτους, δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις.

Ένα κράτος, ένα και μοναδικό λοιπόν, σ’ όλη την παλαιστίνη· αλλά όχι το ισραηλινό! Ένα κράτος για όλους και όλες (με επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστίνιων προσφύγων αν θέλουν να επιστρέψουν), άρα ένα κράτος με διασφαλισμένα τα δικαιώματα της ισραηλινής πληθυσμιακής μειοψηφίας. Ένα κράτος δι-εθνικό στην εθνοτική του σύνθεση, αλλά ενιαίο: υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα διεθνώς.

Αυτό ΔΕΝ θα το ήθελε ο ισραηλινός πρωτοκοσμικός ρατσισμός / μιλιταρισμός ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του! Θα το εμπόδιζε με κάθε τρόπο. Όμως ούτε η μειοψηφία των λευκών φασιστών / ρατσιστών της νότιας αφρικής το ήθελε επι δεκαετίες… Αναγκάστηκε να το αποδεχθεί όταν βρέθηκε κυκλωμένη από τα διεθνή αντιρατσιστικά κινήματα και, σα συνέπεια, από πολλές κυβερνήσεις / κράτη. Ο καπιταλισμός σαν καπιταλισμός δεν έχασε τίποτα· δημιουργήθηκε επίσης μια καινούργια κάστα αφεντικών, αφρικάνοι αυτή τη φορά.

Ας το ξαναπούμε: δεν είναι ιστορική πρωτοτυπία το να αναγκάζεται μια ρατσιστική μειοψηφία να παραδώσει την εξουσία που ασκεί δια της βίας πάνω σε έναν εντόπιο πληθυσμό.

Μετά από τόσες δεκαετίες επεκτεινόμενης κατοχής και καταστροφής της ζωής των παλαιστινίων ο μόνος εύλογος και δίκαιος πολιτικά και κοινωνικά στόχος είναι (κατά την ταπεινή μας άποψη) αυτό που τώρα μοιάζει αδύνατο αλλά από ιστορική άποψη είναι απόλυτα ρεαλιστικό: η παλαιστίνη σαν ενιαίο δι- εθνικό (ή πολυ-θρησκευτικό) κράτος…

Στο κάτω κάτω της γραφής: ο “τοπικός” χωροφύλακας της περιοχής δεν χρειάζεται άλλο. Έχουν εγκατασταθεί οι αμερικάνοι (και οι ρώσοι…) “αυτοπροσώπως”…