Tag: νόμοι σχέσεις

Η μηχανή!

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Για τους μιλιταριστές (και όλα τα συναφή) ο τεχνοφετιχισμός είναι προσόν. Ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για τεχνολογίες «διπλής χρήσης», για όπλα δηλαδή που χρησιμοποιούνται υποτίθεται και για «ειρηνικούς» σκοπούς. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που o πολιτικός εκπρόσωπος ενός απ’ τους διάσημους μιλιταρισμούς του πλανήτη, ο πολύς Netanyahu, αποφάσισε (στην προηγούμενη πρωθυπουργία του) να υιοθετήσει και να αξιοποιήσει την γενετική μηχανική που πουλιόταν ως «εμβόλιο».

Το παράξενο (ίσως μόνο από πρώτη ματιά) ήταν ότι αυτήν την οπλική τεχνολογία αποφάσισε να την χρησιμοποιήσει εναντίον των ίδιων των υπηκόων του! Υπηκόων πιστών στην συντριπτική πλειονότητά τους στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς. Ήταν εκείνη η απόφασή του πράξη αχαριστίας; (Ή μήπως θα έπρεπε να αποκαλύψει σ’ αυτούς τους υπηκόους ότι καθεστώτα που ζουν προκαλώντας θάνατο δεν θα διστάσουν ούτε απέναντι στους υποστηρικτές τους;)

Όχι… Τίποτα απ’ αυτά. Σαν γνήσιος φασίστας δεν χρειάζεται να ξέρει τα χαρακτηριστικά κάθε όπλου διπλής χρήσης. Απλά ο τεχνοφετιχισμός είναι must…

Στο παρακάτω σύντομο και υποτιτλισμένο video απόσπασμα μιας συνέντευξής του στις 7 Δεκέμβρη του 2022 (ευχαριστούμε τους Σ. και Β.) ο πρωθυπουργός του Τελ Αβίβ (το 2020/21 αλλά και σήμερα…) εξηγεί με μεγάλο καμάρι το πως το ψηφιακό ιατρικό φακέλωμα μπορεί να εξελιχθεί εύκολα κι απλά σε ψηφιακό βιοτεχνολογικό φακέλωμα… για το καλό της «επιστήμης» και της βιομηχανίας της υγείας φυσικά. Κι έτσι οι εξηγήσεις του έχουν ευρύτερη σημασία: μιλάει για μια «καλή κι αγαθή» όψη της θηριώδους μηχανής που όντως δεν αφορά καθόλου μόνο τους υπηκόους του.

Δώστε προσοχή παρακαλούμε:

Φυσικά ο Netanyahu λέει και τα δόλια ψέματα του – πώς αλλιώς;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ψηφιακή επιτήρηση και φακέλωμα

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> «Δεν έχω κάτι να κρύψω»: αυτή είναι η αφελής, νηπιακή απάντηση του μέσου αιχμάλωτου υπηκόου όταν κάποιος του υποδείξει το εύρος και το βάθος του ψηφιακού ελέγχου. Στην ίδια κατηγορία νηπιακής άγνοιας ανήκουν και τα «τι να τα κάνουν τα στοιχεία μου;» (ξαφνικά ο σπουδαίος Εγώ-Κεφάλαιο γίνεται ασήμαντος!!…), «σιγά μην ενδιαφέρονται για το dna μου» (ναι, δεν είσαι ο Αθάνατος του παλιού σήριαλ…) και άλλα παρόμοια. Η διαρκής επιτήρηση θεωρείται απ’ όλους αυτούς κάτι «κανονικό», «ομαλό», που δεν χρειάζεται να τους απασχολεί. Ούτε να τους ενοχλεί.

Η διάκριση ανάμεσα σε ιδιωτική και δημόσια σφαίρα της ζωής δεν θεσμοθετήθηκε κάποτε ως … νεοφιλελεύθερη πονηριά, όπως διέδιδαν διάφορα τσακάλια του anti-social underground το 2020 και το 2021, όταν τα πραξικοπήματα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος είχαν κορυφωθεί (εννοώντας, προφανώς, πως όποιος είναι κατά του νεοφιλελευθερισμού πρέπει να θεωρεί τέτοιες διακρίσεις από ύποπτες έως αντικοινωνικές…). Όχι! Η διάκριση αυτή θεσμοθετήθηκε με πόνο και αίμα, για να διαφυλάξει ένα καλό μέρος της καθημερινής ζωής απ’ τις ορέξεις και την εξουσία του οποιουδήποτε άρχοντα. Είτε ήταν βασιλιάς, είτε ήταν επίσκοπος, είτε ήταν καραβανάς, είτε ήταν το (αστικό…) κράτος. Οι ιδιωτικοί χώροι / χρόνοι δεν είναι … κρυψώνες – υπάρχουν πολλές τέτοιες στους δημόσιους χώρους! Είναι το όριο πέρα απ’ το οποίο η «περιέργεια της εξουσίας» (και, κατά συνέπεια, οι «γνώσεις» της και ο έλεγχος που στήνει πάνω σ’ αυτές) δεν μπορεί να περάσει. Ή έτσι ήταν…

Τώρα, με ρυθμό άγριου καλπασμού, αυτό το όριο εξαφανίζεται∙ και μάλιστα όχι πάντα μέσω της άσκησης βίας, αλλά συνήθως με χαρά και καμάρι! Σου έδειξα το καινούργιο μου wearable; (Την ηλεκτρονική χειροπέδα δηλαδή που κατ’ ευφημισμό λέγεται «βραχιόλι»… όταν πρόκειται για κρατούμενους… Αλλιώς είναι σπουδαίο αξεσουάρ…)

Η μικρο-υλικότητα των ηλεκτρικών σημάτων που εκπέμπονται από όλο και περισσότερες συσκευές / μηχανές καθημερινής χρήσης (σημάτων που συγκεντρώνονται με συγκεκριμένους τρόπους…) έχει κάνει «αόρατη» αυτήν την «περιέργεια της εξουσίας», είτε είναι επιχειρηματική, είτε κρατική, είτε παρακρατική. Το να ντύνεται ο καθένας και η καθεμιά τα μισοκακόμοιρα κουρέλια του «σιγά μην ασχολούνται μ’ εμένα» δεν είναι απλά ηλιθιότητα μεγάλου βεληνεκούς. Είναι, επίσης, νομιμοποίηση της εξουσίας / γνώσης, εξουσίας και γνώσης που μόνο τα αφεντικά ξέρουν πως και πότε θα αξιοποιούν.

Να τώρα ένας μικρός κατάλογος της μεγάλης ποικιλίας μέσων και τρόπων ψηφιακής επιτήρησης και ελέγχου, αφιερωμένος σ’ όλους αυτούς που «δεν έχουν κάτι να κρύψουν»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο πόλεμος των νομισμάτων

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στον θολό κόσμο της γεωπολιτικής που αξίζει να αναφερθούν. Ο πόλεμος των νομισμάτων ανεβαίνει και μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να φεύγει απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα – ο χρυσός ή τα κρυπτονομίσματα είναι στην πρώτη γραμμή να το αντικαταστήσουν…

Έτσι ξεκινούσε στις αρχές Δεκέμβρη ένα άρθρο σε γνωστή αγγλόφωνη οικονομική ιστοσελίδα στις αρχές Δεκέμβρη. Δεν έχει σημασία ποια: η σχετική με το μέλλον του δολαρίου αρθρογραφία μπορεί να εντοπιστεί διάσπαρτη εδώ κι εκεί επί πολλούς μήνες. Κι έτσι θα συνεχίσει.

Η αφορμή (αν και όχι η αιτία…) είναι τα διαδοχικά κύματα «κυρώσεων» κατά της Μόσχας∙ με πιο πρόσφατη την απόφαση περί ορίου τιμής στο ρωσικό πετρέλαιο. Φημολογείται πως ανάλογα με το αν και πως θα «περπατήσει» αυτή η απόφαση, ίσως δοκιμαστεί μια ακόμα για την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου. Και έπεται συνέχεια.

Το λιγότερο σχολιασμένο σε σχέση με τέτοιου είδους «ποινές» είναι ότι προέρχονται από κράτη / κεφάλαια που θεσμοθέτησαν εδώ και δεκαετίες και έχουν στο έδαφός τους τα σημαντικότερα χρηματιστήρια πρώτων υλών (συνεπώς και υδρογονανθράκων) ανοίγοντας και στρώνοντας τις λεωφόρους για το ατέλειωτο τζογάρισμα πάνω σ’ αυτές τις τιμές, και κατά συνέπεια για την άκρατη λογιστική (και συχνά εικονική) κερδοφορία του «το χρήμα – γεννάει – χρήμα». Έχει μείνει λοιπόν ανεξήγητο το τι είδους «μετάνοια» είναι αυτή απ’ την μεριά των δυτικών κρατών / κεφαλαίων, όταν σαν οι κατ’ εξοχήν ειδικοί του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού βλέποντας ότι χάνουν την επιρροή τους αποφασίζουν να δράσουν ανάποδα σαν αγορανομία εναντίον των βασικών κρατών / κεφαλαίων πρώτων υλών και εμπορευμάτων. Ο γρίφος (καθόλου τέτοιος…) της «μοίρας» ενός νομίσματος που θεμελίωσε την παγκόσμια επιρροή του σαν ο «γενικός μεσολαβητής» στην αγορά στρατηγικών πρώτων υλών (: «πετροδόλαρο») για να εξελιχθεί και να εκτοξευτεί σαν ο «γενικός μεσολαβητής» του αντίθετου καπιταλιστικού είδους, του χρηματοπιστωτισμού δηλαδή, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν την παράξενη (και ανομολόγητη…) αντινομία.

Το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως αν βγάλουμε απ’ την μέση τον πόλεμο στην ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις, και δούμε από κάποια απόσταση αυτό το κρίσιμο γεγονός: τα κράτη / κεφάλαια που είναι κατά κύριο λόγο καπιταλισμοί υλικών εμπορευμάτων (στρατηγικών πρώτων υλών αλλά καθόλου μόνο) δείχνουν πια ότι μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ τα κράτη / κεφάλαια (: τα δυτικά) που έχουν εξελιχθεί σε καπιταλισμούς τζογαρίσματος – και, κατά συνέπεια, μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ όλους τους μηχανισμούς «ελέγχου των τιμών» και εκμετάλλευσής τους, συμπεριλαμβανομένων των διεθνώς ηγεμονικών νομισμάτων (: δολάριο…), των θεσμών εκκαθάρισης των διεθνών συναλλαγών (: swift), των με global αξιώσεις δυτικο- και αμερικανο-ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (δντ, παγκόσμια τράπεζα) κλπ. (Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δυτικοί καπιταλισμοί χρησιμοποιούν όλα αυτά τα μέσα σαν «όπλα» πιστεύοντας ότι έχουν ακόμα ισχύ∙ και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιταχύνουν την εις βάρος τους αναδιάρθρωση. Είναι σα να δίνεις όπλα στους τοξικούς του Κιέβου για να διαλύσουν την ρωσία, και ύστερα να λες στον κλόουν «δεν μπορώ να σου δώσω τα καλύτερα απ’ το οπλοστάσιό μου, γιατί αν το κάνω θα διαλυθεί το νατο»!…)

Ο αποφασιστικός παράγοντας γι’ αυτήν την χειραφέτηση, που αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος των ασιατικών, των αφρικανικών και των λατινοαμερικάνικων κρατών / κεφαλαίων είναι βέβαια το Πεκίνο. Πρέπει όμως εντελώς τηλεγραφικά να θυμίσουμε ότι το κρίσιμο θέμα αυτής της ενδοκαπιταλιστικής πόλωσης ανάμεσα στους παραγωγούς πρώτων υλών και εμπορευμάτων και στους διαχειριστές του χρήματος, των νομισμάτων και των διεθνών τιμών δεν είναι καθόλου καινούργιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ο ισχυρά ανερχόμενος γιαπωνέζικος καπιταλισμός που προσπάθησε (σαν «εκφραστής» του πρώτου καπιταλιστικού είδους) να αντιπαρατεθεί με τους εκφραστές του δεύτερου, κυρίως την Ουάσιγκτον∙ ηττήθηκε με ταπεινωτικό τρόπο όταν εξαπολύθηκαν εναντίον του γιεν τα «χρηματοπιστωτικά πυρηνικά» της δύσης… Στα τέλη των ’00, ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης 2008 – 2009, ήταν ο γερμανικός καπιταλισμός (τα βιομηχανικά αφεντικά του) που προσπάθησε να θέσει, πολύ διακριτικά και προσεκτικά είναι η αλήθεια, το ίδιο ζήτημα, που σχηματικά εστίαζε στις διεθνείς ισοτιμίες των νομισμάτων∙ εισπράττει τώρα την απάντηση του άξονα, όχι τόσο με όρους νομισμάτων (: η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου) όσο με κτυπήματα κατευθείαν στην παραγωγική καρδιά του (: «κρίση ενέργειας»).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ζήτω η επιστήμη!!!

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Ήταν και παραμένουν αρκετοί εκείνοι που στη διάρκεια των τελευταίων 3 χρόνων υπερασπίστηκαν την «κοινωνική ευθύνη» (ενώ στην πραγματικότητα υπερασπίζονταν την βαρβαρότητα του νέου καπιταλιστικού παραδείγματος)∙ τον «ορθολογισμό» (ενώ υπερασπίζονταν την τεχνοκρατία)∙ και οπωσδήποτε, πάνω απ’ όλα, την «επιστήμη» (δηλαδή την «παρασημοφόρησή» τους ως “ειδικοί” με κάποιο πτυχίο ή, ακόμα καλύτερα, με κάποιο υπερεξειδικευμένο και κατά πάσα πιθανότητα βαρετό έως άχρηστο διδακτορικό). Σ’ όλους αυτούς λοιπόν τους «φίλους της επιστήμης» 5 δευτερόλεπτα αφιερωμένα εξαιρετικά. ‘Ολοι ξέρουν «το πρόσωπο της επιστήμης»… Ας το χειροκροτήσουν επιτέλους!

Μία, δύο, πολλές gates

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Η επιλογή του κράτους που θα «φιλοξενούσε» το παγκόσμιο εθνικών ομάδων μπάλας το 2022 έγινε απ’ την (παγκόσμια) fifa το μακρινό, «προϊστορικό» 2010. Σ’ εκείνη την διαδικασία αποφασίστηκε (και έτσι έγινε) να δοθούν μαζεμένες δύο αναθέσεις: για το 2018 (πήγε στη ρωσία) και για το 2022. Η πιθανολογούμενη επικρατέστερη υποψηφιότητα (για το 2022) ήταν των ηπα: την μέρα της εκλογής οι αμερικάνοι ήταν τόσο σίγουροι ότι θα κερδίσουν ώστε έστειλαν στη Ζυρίχη τον πρώην πρόεδρο Clinton, παρέα μ’ ένα μήνυμα απ’ τον Obama και μερικές περσόνες ακόμα – για τα πανηγύρια. Προς μεγάλη έκπληξη των αμερικάνων (και όχι μόνο…) η fifa έδωσε το τουρνουά στο κατάρ. Εξαιτίας, μάλιστα, της κλιματικής κατάστασης αυτής της περιοχής του κόσμου, αποφασίστηκε να γίνει χειμώνα (στο βόρειο ημισφαίριο), διακόπτοντας τα εθνικά πρωταθλήματα∙ μια απόφαση που σίγουρα δείχνει εύνοια.

Αν υπήρχε ζήτημα δωροδοκίας θα έπρεπε να εντοπιστεί σ’ εκείνη την απρόσμενη επιλογή. Παρά τις σχετικές έρευνες δεν βρέθηκαν ακλόνητα στοιχεία. Πρέπει να θυμίσουμε όμως ότι το 2010 πρόεδρος της (ευρωπαϊκής) ουεφα ήταν ο πολύς Platini, κολλητός φίλος του τότε γάλλου προέδρου Sarkozy. Αν κάποιοι εκπρόσωποι στη fifa πληρώθηκαν απ’ το σεϊχάτο της Ντόχα είναι πολύ πιθανό ότι το Παρίσι έπαιξε τον δικό του χωριστό ρόλο υπέρ της υποψηφιότητας του κατάρ: ένας απ’ τους μεγαλύτερους πωλητές φυσικού αερίου μπορεί πάντα να κάνει ενδιαφέρουσες επιχειρηματικές προσφορές – με κάποια ανταλλάγματα – στην total (ας πούμε…)

Τα εργατικά ατυχήματα / δολοφονίες (μεταναστών) εργατών στην κατασκευή των γηπέδων άρχισαν να γίνονται γνωστά λίγο μετά την έναρξη των έργων. Όπως και οι άθλιες / βάρβαρες συνθήκες δουλειάς στα εργοτάξια. Ποια όμως πρωτοκοσμική πολιτική βιτρίνα ενδιαφέρεται για την ζωή των εργατών, ειδικά σε «εξωτικές» περιοχές του πλανήτη, κι ακόμα χειρότερα αν πρόκειται για αναλώσιμους ασιάτες μετανάστες; Επί σχεδόν 12 χρόνια το μακελειό στο κατάρ ήταν ασήμαντη λεπτομέρεια∙ εν τω μεταξύ το φυσικό αέριό του έγινε (υγροποιημένο…) ακόμα πιο πολυπόθητο στα ευρωπαϊκά κράτη / καπιταλισμούς το 2022, απ’ την στιγμή που έπεσε σημαντικά η παροχή ρωσικού φυσικού αερίου μέσω αγωγών…

Κι εκεί άρχισαν τα παρακάλια. Και τα προβλήματα. Στις 18 του περασμένου Οκτώβρη το reuters είχε ένα ρεπορτάζ με τίτλο Η QatarEnergy επεκτείνεται στο LNG, δεν θα εκτρέψει προμήθειες προς την Ευρώπη (φωτο επάνω).

Στο ρεπορτάζ μπορούσε κάποιος να διαβάσει μεταξύ άλλων κι αυτά:

Η QatarEnergy δουλεύει για να επεκτείνει την παραγωγή αερίου και το εμπόριό του καθώς η παγκόσμια ζήτηση αυξάνεται, και δεν θα εκτρέψει υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) για το οποίο υπάρχουν συμβόλαια με ασιάτες αγοραστές προς την Ευρώπη αυτόν τον χειμώνα, δήλωσε ο ceo Saad al–Kaabi.

Το Qatar είναι ήδη ανάμεσα στους μεγαλύτερους παγκόσμια εξαγωγείς LNG και διάφορα Ευρωπαϊκά κράτη, έχοντας να αντιμετωπίσουν τις τιμές της ενέργειας και ελλείψεις στην προμήθεια, βρίσκονται σε συζητήσεις με το κράτος του αραβικού κόλπου για να μειώσουν την εξάρτησή τους απ’ τις ρωσικές ενεργειακές πηγές.

«Το Qatar είναι απόλυτα δεσμευμένο στην ιερότητα των συμβολαίων… Συνεπώς, όταν υπογράφουμε μ’ έναν Ασιάτη ή έναν Ευρωπαίο αγοραστή, μένουμε σταθεροί στη συμφωνία. Οπότε ο όγκος που θα πάει στην Ευρώπη είναι αυτός για τον οποίο υπάρχουν συμβόλαια. Αλλά το να κόψουμε από Ασιάτες αγοραστές για να το δώσουμε στην Ευρώπη, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί».

Αναίδεια; Ανταρσία!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Λόμπινγκ (γυμναστική για αφεντικά)

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Στις 16 Δεκέμβρη ο «ριζοσπάστης», κάτω απ’ τον τίτλο ψήφισμα – πλυντήριο των σκανδάλων και της διαφθοράς, είχε ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ για το πως οι καλοπληρωμένοι ευρωβουλευτές αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους και τις «ομάδες πίεσης». Στη σκιά των κατηγοριών κατά μιας απ’ τις αντιπροέδρους του για δωροδοκία απ’ το κατάρ (Καϊλή) το ευρωκοινοβούλιο εξέδωσε ένα ψήφισμα που ανάμεσα σ’ άλλα υπερασπίζεται τους λομπίστες:

… Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ικανότητα των εκπροσώπων ομάδων συμφερόντων να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων στο Κοινοβούλιο επιχειρηματολογώντας αποτελεί ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας… (κλπ, κλπ).

Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό για την «δημοκρατία» που μας διέφευγε (λέμε τώρα…) ε; Τι είναι οι λομπίστες; Μπορούμε να φανταστούμε κάτι σαν πανάκριβα γραφεία δικηγορικά + δημόσιων σχέσεων, που φροντίζουν να έχουν γνωριμίες και σχέσεις όχι μόνο με (ευρω)βουλευτές αλλά και με τα στελέχη των γραφείων τους. Αν αυτές οι «δομές» δεν έχουν μόνιμα μόνο έναν πελάτη (κάποια εταιρεία ή ομάδα εταιρειών), αναλαμβάνουν κατά παραγγελία (επ’ αμοιβή) “υποθέσεις”, δηλαδή την προώθηση του Χ ή του Ψ συμφέροντος «πιάνοντας» είτε κατευθείαν (ευρω)βουλευτές, είτε κάποιους απ’ τα γραφεία τους: προσφορά γεύματος με ή άνευ ποτού είναι ένας απλός τρόπος για «να τα πούμε, να σου εξηγήσω». Για την αρχή μιας γνωριμίας-με-σπουδαίο-μέλλον…

Άσχετα με το περιεχόμενό του (αν, δηλαδή, πρόκειται για λόμπινγκ υπέρ των αγροτικών συλλόγων της Σαρδηνίας ή υπέρ των βιομηχάνων χάλυβα της γερμανίας) όπως κι αν το δει κάποιος, πρόκειται για παραπολιτικούς μηχανισμούς, για παραπολιτικές διαδικασίες. Σύμφωνα με το τυπικό manual τα (όποια) συμφέροντα οργανώνονται, αντιπροσωπεύονται και εκφράζονται με δημόσια γνωστές διαδικασίες και πρόσωπα, και πάντως όχι παρασιτικά. Όμως αυτό είναι μόνο το τυπικό και όχι το ουσιαστικό. Πολύ περισσότερο που τέτοιου είδους «ζωτικά στοιχεία» αποδεικνύουν, αν χρειαζόταν, ότι το «δημοκρατία» είναι ευφημισμός, και ότι στην πραγματικότητα ζούμε σε ολιγαρχικά καθεστώτα.

Σε ανύποπτο (;) χρόνο, στο χάρτινο Sarajevo νο 78 (Νοέμβρης 2013), κάτω απ’ τον τίτλο κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος, είχαμε (ανα)δημοσιεύσει και τα εξής:

…Ας ξεκινήσουμε από τη διαμόρφωση της πολιτικής απόφασης μέσα στο κράτος. Ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις αυτές είναι γνωστός σε κάθε αναγνώστη εφημερίδας· αυτός προκύπτει από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο στο εκτελεστικό, από τη βεμπεριανή ιδέα μιας εκτελεστικής κορυφής πολιτικής τάξης την οποία αρμόζει να διευθύνει ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός, σύμφωνα με τη δική της θεώρηση, και κάτω από την υπευθυνότητά της. Πολύ συχνά οι αποφάσεις πάνω σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα προκύπτουν μάλλον από μια άτυπη διαδικασία διαπραγμάτευσης μεταξύ αντιπροσώπων στρατηγικών ομάδων που δρουν στους ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους διαμόρφωσης της δημόσιας πολιτικής. Συμβουλές, διαπραγματεύσεις, αμοιβαία πληροφόρηση, ασαφείς τεχνικές εκτίμησης της δυναμικότητας της αντίστασης ή υποστήριξης σε μια καθορισμένη πολιτική, παίρνουν έναν ρόλο που δεν μπορεί να θεωρηθεί εντελώς συμπληρωματικός. Δύο όψεις αυτής της διαδικασίας διαμόρφωσης της δημόσιας πολιτικής είναι χαρακτηριστικές. Η μία είναι ο ισχυρός συντελεστής λειτουργικής αντιπροσώπευσης, η άλλη είναι η απουσία δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αυτά τα παρα-κοινοβουλευτικά και παρα-γραφειοκρατικά προτσέσσα λήψης των αποφάσεων, περιγράφονται σα νεο-κορπορατιβίστικες μέθοδοι μεσολάβησης των συμφερόντων.

Αν αυτά είναι τα δοσμένα χαρακτηριστικά, είναι λογικό ότι οι ενδιαφερόμενοι έχουν όλους τους λόγους για να κρατηθούν όσο το δυνατό μακρύτερα από τα μάτια του κοινού, κι ακόμη από κείνα τα τμήματα του εκλογικού σώματος του οποίου αυτοί θα πρέπει ν’ αντιπροσωπεύσουν την λεπτεπίλεπτη ανταλλαγή προτάσεων, πληροφοριών, απειλών. Αυτό το συγύρισμα δε χρησιμοποιείται μόνο στο διεθνή ή υπερεθνικό χώρο, όπου έχει την πιο παλιά παράδοση, αλλά επίσης όλο και περισσότερο στις αποφάσεις που αφορούν την εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα στο χώρο των οικονομικών πολιτικών. Αναπτύσσουν ενεργό μέρος πρόσωπα που προέρχονται από την κυβέρνηση, και από τους μεγάλους συνεταιρισμούς επιχειρήσεων· η μοναδική “νομιμοποίησή” τους συνίσταται στον έλεγχο μιας αξιοσημείωτης “δυναμικής κωλυσιεργίας” την οποία προπαρασκευάζουν για να στηρίξουν την συζητούμενη πολιτική. Η συγκατάθεση που βρίσκεται στη βάση των πλέον σημαντικών πολιτικών του κράτους δεν προκύπτει από ένα δημοκρατικό προτσέσσο, όπως θα έπρεπε να συμβεί εξαιτίας της ισχύος των δημοκρατικών θεσμών, αλλά είναι μια συγκατάθεση που προκύπτει από άτυπες και σ’ υψηλό βαθμό μυστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα σ’ αντιπροσώπους λειτουργικών ομάδων με ελλιπή νομιμοποίηση. Αυτή είναι μια συγκατάθεση υποκατάστατο που παίρνει τη θέση ενός δημοκρατικού θεσμού, η ικανότητα του οποίου να δημιουργεί ενότητα είναι εντελώς αμφισβητήσιμη.

Υπάρχει ένα άλλο όμοια γνωστό μέσο για την παροχή ενός ορισμένου βαθμού νομιμοποίησης και αποδοχής αυτού του παρα-κοινοβουλευτικού τρόπου διαμόρφωσης των αποφάσεων: η εμπλοκή των επιστημόνων. Το φαινόμενο μπορεί να αναχθεί στη συνθετότητα των προβλημάτων και στην εξάρτηση των κατόχων εξουσίας που λαμβάνουν τις αποφάσεις από τη γνώμη των τεχνικών. Μα μπορούμε πάντα ν’ αναρωτηθούμε αν αυτά τα επιχειρήματα αρκούν για να εξηγήσουν την παρουσία των επιστημόνων στους νεο-κορπορατιβίστικους τρόπους μεσολάβησης των συμφερόντων· ή αν, αντίθετα, αυτοί εκπληρούν επίσης τη λειτουργία του αποκλεισμού φανερών αξιώσεων των “μη ειδικών” να ακούγονται. Τελικά, μόλις ένα ζήτημα απαιτήσει θεσμικά μια επιστημονική αρμοδιότητα και γνωμοδότηση, ο χώρος των νόμιμα εμπλεκόμενων περιορίζεται δραστικά.

Ο μηχανισμός αυτός, χρησιμοποιούμενος για παράδειγμα με τις ομάδες των οικονομικών συμβούλων, προκάλεσε ισχυρές αντιρρήσεις από τη μεριά των συνδικάτων· τα οποία παρατήρησαν ότι η συνήθεια να περιβάλλονται οι κάτοχοι εξουσίας που λαμβάνουν αποφάσεις από ειδικούς της οικονομικής πολιτικής δεν έχει άλλο σκοπό ή λειτουργία από το να αποκλείσει τις απόψεις τους. Αντικαθιστώντας δημοκρατικές διαδικασίες διαμόρφωσης της συγκατάθεσης μ’ αυτές τις άλλες μεθόδους λύσης της σύγκρουσης, οι κυβερνητικές ελίτ αποφεύγουν τους “επίσημους” πολιτικούς θεσμούς και με σταθερότητα αναζητούν μη πολιτικές μορφές στα προτσέσσα λήψης των αποφάσεων….

Για την δική μας ανάλυση το ζήτημα θα μπορούσε (μόνον επιφανειακά…) να θεωρείται δεδομένο. Ευκολάκι. Τι είναι η μορφή κράτος μαζί με τις πολιτικές της βιτρίνες; Το κόμμα του κεφάλαιου! Σωστό… αλλά όχι τόσο απλά.Το χειροπιαστό παράδειγμα είναι πολύ πρόσφατο για να ξεχαστεί. Ξαφνικά (;) εμφανίζεται μπροστά στο πόπολο μια “επιτροπή ειδικών” που μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει του διδάσκει / επιβάλει το πως και πόσο θα πεθάνει, τους όρους της επιβίωσής του, τα όρια της καθημερινότητάς του, κι όλα τα υπόλοιπα της”προσευχής των 6.00″ – θυμίζουμε το 2020 και το 2021… (Το ίδιο έγινε παντού στον “πολιτισμένο” κόσμο…) Εμφανίζονται αυτοί σαν “σύμβουλοι της κυβέρνησης”, άρα “σύμβουλοι του πολιτικού”, φυτευτοί∙ αν και στο μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσής τους είναι το λόμπι των φαρμακομαφιών στα μέρη μας. Το σημαντικό είναι ότι αυτή η διπλοπρόσωπη τεχνογραφειοκρατία / λόμπι έχει, αποκτάει, δημόσια εξουσία. Είναι μεν δοτή αυτή η εξουσία αλλά για ικανό χρονικό διάστημα θεωρείται “ζωτικό στοιχείο της δημοκρατίας” – και ως τέτοιο εμφανίζεται να υπερέχει του τυπικού “πολιτικού”, δηλαδή των βιτρινών, χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψει για ποιον δουλεύει. Και η σημασία αυτού του “πόλου εξουσίας”, που για συντομία θα συμφωνούσαμε ότι είναι νεο-κορπορατιβίστικος, έγκειται αφενός στο ότι αποσπάει εύκολα, δια περιπάτου, την “λαϊκή νομιμοποίηση”∙ αφετέρου στο ότι (χάρη και σ’ αυτήν τη νομιμοποίηση) κρύβει το κεφάλαιο (τον κάθε κτηνίατρο ceo) με τρόπο που οι παραδοσιακές πολιτικές βιτρίνες μόνες τους δεν θα τα κατάφερναν. Πρόκειται λοιπόν για οφθαλμοφανή (και καθόλου τυχαία ή ευκαιριακή) αναδιάρθρωση της εξουσίας∙ της άσκησης και της εκφοράς της.

Το ότι μας ενδιέφερε τότε, παλιά (και μας ενδιαφέρει πάντα) η συγκρότηση, τα χαρακτηριστικά και οι αναδιαρθρώσεις της μορφής – κράτος ας πούμε ότι αποδεικνύει πόσο «ψέκα» είμαστε… Μόνο που τα πιο πάνω αποσπάσματα δεν ήταν δικά μας – πράγμα που σημαίνει ότι παλιά (;) οι “ψέκα” ήταν πολλοί. Προέρχονταν απ’ το σύντομο αθηναϊκό πολιτικό περιοδικό το κοινωνικό κίνημα, (2ο τεύχος, τέλη 1984), και ήταν από μια σειρά ενδιαφερόντων άρθρων του πράσινου / εναλλακτικού βερολινέζου κοινωνιολόγου Claus Offe, γραμμένων μεταξύ 1980 και 1984. Οπότε όχι εξαιτίας «σκανδάλων» αλλά πριν 40 χρόνια θα μπορούσε κάθε ενδιαφερόμενος με κριτική σκέψη να έχει υπόψη του τόσο τον τότε και έκτοτε μετασχηματισμό, όσο και τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς του.

Τώρα βρίσκεται ξανά σε εξέλιξη ένας ακόμα μετασχηματισμός, μια ακόμα αναδιάρθρωση της μορφής – κράτος∙ ριζική. Την υποδείξαμε αποσπασματικά από το 2020 και μετά∙ θα επανέλθουμε πιο συνεκτικά σύντομα. Αλλά ποιούς ενδιαφέρει σοβαρά και, κυρίως, ποιοι, πως, σε ποιο κοινωνικό κίνημα είναι σε θέση να αξιοποιήσουν τέτοια κριτική επίγνωση; Η πολύ πικρή αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε περίπου στο μηδέν.

Σαν επιμύθιο ένα ακόμα απόσπασμα, αυτή τη φορά απ’ τον καθεστωτικό «spiegel» στις 4 Δεκέμβρη του 2013 (απ’ το χάρτινο Sarajevo νο 80):

Τίτλος: οι λομπιστές είχαν σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό της γερμανικής κυβέρνησης συνασπισμού.
Ρεπορτάζ: Καθώς η σκόνη κατακάθεται στο Βερολίνο, μια ομάδα είναι ο αναμφισβήτητος νικητής στην απόφαση σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης: οι γερμανοί λομπίστες. Όταν πρόκειται για την διαμόρφωση της πολιτικής, τα επιχειρηματικά συμφέροντα επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερη επιρροή στις εθνικές αποφάσεις.
…
Αν και υπάρχουν από 5.000 έως 6.000 λομπίστες στη γερμανική πρωτεύουσα, δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για το ποιές ομάδες απ’ αυτούς ασκούν επιρροή που, ή για τα ποσά χρημάτων που χρησιμοποιούνται. Διαφέροντας από πολλές άλλες χώρες της ε.ε., η γερμανία δεν έχει μητρώο για τους λομπίστες, και είναι η μόνη χώρα των g-20, μαζί με την ιαπωνία, που δεν έχει υπογράψει την σύμβαση του οηε κατά της κοινοβουλευτικής διαφθοράς.

Τις τελευταίες εβδομάδες, τα προσχέδια των θέσεων των δύο κομμάτων έφταναν στα e–mails των βουλευτών του Βερολίνου, και ύστερα διοχετεύονταν στους λομπίστες που δουλεύουν για σημαντικές επιχειρήσεις και άλλα ειδικά συμφέροντα. Οι λομπίστες, με τη σειρά τους, χρησιμοποιούσαν τα smartphones τους, και τους λογαριασμούς τους στο facebook και το twitter για να μεταφέρουν τις γνώμες τους, και έτσι άφησαν τα δικά τους σημάδια στα ντοκουμέντα της κυβερνητικής συνεργασίας μεταξύ του κεντροαριστερού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συντηρητικών.

… Οι ενεργειακές βιομηχανίες ήταν ιδιαίτερα δραστήριες. Υπήρχε ένα θέμα ζωής και θανάτου για τις μεγάλες ενεργειακές επιχειρήσεις στις διαπραγματεύσεις των δύο κομμάτων. Η RWE, που έχει έδρα στο Essen, δημιούργησε επί τούτου ένα στρατηγείο, όπου έφταναν όλες οι πληροφορίες απ’ τους κομματικούς διαπραγματευτές, αναλύονταν και σχολιάζονταν απ’ τους ειδικούς της.
Όταν, για παράδειγμα, διαπίστωσαν ότι τα πρώτα σχέδια συμφωνίας των δύο κομμάτων δεν ανέφεραν οτιδήποτε για τις κυβερνητικές ενισχύσεις στα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια, οι ενεργειακές εταιρείες κινητοποίησαν όλους τους διαθέσιμους λομπίστες, και τους ηγέτες των συνδικάτων, καλώντας τους να επέμβουν. Οι ηλεκτρικές εταιρείες συγκέντρωσαν επίσης τα πυρά τους στα σχέδια των δύο κομμάτων να αυξήσουν την φορολόγηση των πυρηνικών μονάδων και να αναγκάσουν αυτές τις επιχειρήσεις να συνεισφέρουν σ’ ένα ταμείο για την διάλυση των πυρηνικών εργοστασίων που θα κλείσουν. Οι προσπάθειές τους ήταν πετυχημένες, και τα σχετικά σχέδια πετάχτηκαν στα σκουπίδια…

(Αν είναι να πέσετε απ’ τα σύννεφα φορέστε κράνος…)

Οξεία ξαφνικο-φαρυγγο-αμυγδαλίτιδα…

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Πως τα καταφέρνει ένα κοινότοπο και παμπάλαιο μικρόβιο, με το οποίο συζούμε ομαλά, ο «στρεπτόκοκκος Α», να γίνει δημόσιος κίνδυνος; Το να εξοπλιστεί με δοκιμασμένες τρομοPR είναι βέβαια απαραίτητο… Το σημαντικότερο όπλο του ωστόσο είναι αυτό: το να έχουν ξεχαρβαλώσει (οι «ειδικοί» της βιομηχανίας υγείας 4.0 και οι λακέδες τους) το ανθρώπινο φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα!!! Στη δύση κυρίως.

Και πως αυτοί οι φιλάνθρωποι «ειδικοί» και οι κολαούζοι τους κατάφεραν αυτό το ξεχαρβάλωμα; Με τρεις τρόπους: με μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις (για δυο βδομαδούλες μωρέ, ίσα να ισοπεδωθεί η καμπύλη… ε, άντε κι άλλες δύο… οι επόμενες δύο θα είναι κρίσιμες…), με τρομοκρατικές αλλά και παθογόνες μασκοφορίες, και (φυσικά) με πλατφορμιασμούς.

Τι ήταν όλοι εκείνοι κι εκείνες οι σχεδόν 1.000.000 έντιμοι γιατροί και νοσοκομειακοί απ’ όλο τον πλανήτη που υπέγραψαν την Διακήρυξη του Great Barrington απ’ τον Οκτώβρη του 2020 και μετά; Τι ήταν αυτοί που δήλωναν καθαρά τότε ότι … Οι ισχύουσες πολιτικές lockdown έχουν αποσταθεροποιητικές συνέπειες, άμεσες και μακροπρόθεσμες, στη δημόσια υγεία… Το να συνεχίσουν να ισχύουν αυτά τα μέτρα μέχρι να υπάρξει εμβόλιο θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές, και οι πιο αδύναμοι θα κτυπηθούν δυσανάλογα… Η covid-19 είναι λιγότερο επικίνδυνη από άλλες ασθένειες, συμπεριλαμβανόμενης της γρίπης… Τι ήταν όλοι αυτοί; Ήταν ψεεεε-κααααα-σμεεεεέ-νοιοιοι!!! Το είπε ο θρασύτατος Johnny Bananas (τον θυμάστε;). «Διανοούμενος» πλασιέ είναι βέβαια ο άνθρωπος, αλλά έχει τα κονέ του, κι «ο λόγος του συμβόλαιο» (με την βιομηχανία της υγείας 4.0 φυσικά)…

Τι ήταν εκείνος που νωρίς νωρίς, την άνοιξη του 2021, φώναξε και ξαναφώναξε Σταματείστε αμέσως αυτούς τους εμβολιασμούς, θα προκαλέσετε μεγάλη καταστροφή, θα διαλύσετε το φυσικό ανοσοποιητικό!!! Ήταν ψεεε-καααα-σμεεεεεέ-νοοος! Κι αν ο ίδιος έλεγε έγκαιρα, με μια δόση απελπισίας, ότι συνηθισμένες ιώσεις και μολύνσεις που αντιμετωπίζονταν εύκολα απ’ το φυσικό ανοσοποιητικό, τώρα που αυτό έχει ξαχαρβαλωθεί θα θεριέψουν αφού δεν θα έχουν το φυσικό τους εμπόδιο… τι ήταν τότε; «’Ελα μωρέ, μαλακίες…» (Δόξα στο τιτίβισμα και στα ναυάγια που βρίσκουν εκεί λιμάνια!)

Τι ήταν εκείνοι που φώναξαν και ξαναφώναξαν … Φροντείστε όσους έχουν άλλες ασθένειες και είναι ευάλωτοι και αφήστε τους υπόλοιπους να ζήσουν κανονικά… τι ήταν; Ή «ανώμαλοι» κρυόκωλοι σουηδοί (!!!) ή (κυρίως) «νεοφιλελεύθεροι-που-δεν-νοιάζονται-για-την ζωή-των-ανθρώπων»! Το επιβεβαίωσαν σε κάθε μηντιακή ρούγα, σε κάθε αντι-social γειτονιά… Πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια…

Τώρα οι ίδιοι ακριβώς οπαδοί και θιασώτες της καπιταλιστικής θανατοπολιτικής, βγάζουν «λαγούς απ’ το καπέλο» και λένε: πω πω, φταίει ο τάδε ή δείνα ιός… Ή λένε: κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα έχεις… Ή λένε: κλασσική περίπτωση “long covid”…

Οι μόνοι που δεν φταίνε είναι εκείνοι που οργάνωσαν, μεθόδευσαν, επέβαλαν την μαζική νοσηρότητα ως «νέα κανονικότητα». Ναι, οι εχθροί της ζωής είναι αθώοι. Ναι, οι πιο φανατικοί, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση οπαδοί τους (ω παράξενη ομορφιά της smart βλακείας!) είναι αθώοι.

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Όμως να το θυμάστε: ο σωστά στοχευμένος κοινωνικός, εργατικός θυμός (και όχι ο φόβος, η σιωπή και η αυτοενοχοποίηση) είναι θεραπευτικός!!!

Putsch?

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας ο καθένας μπορεί να φαντάζεται ό,τι γουστάρει. Πενήντα όλοι κι όλοι ή δυο χιλιάδες γερμανοί βασιλοφασίστες μπορούν ακόμα ακόμα να φαντάζονται ότι θα πάρουν την εξουσία πραξικοπηματικά, και θα γυρίσουν στα παλιά αυτοκρατορικά μεγαλεία του 19ου αιώνα… παραλείποντας μεταξύ όλων των υπόλοιπων να λάβουν υπόψη τους ότι στη γερμανία υπάρχουν αμερικανικές βάσεις… Αλλά έτσι είναι στις φαντασιώσεις: φτιάχνει ο καθένας την ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί μ’ ένα μεγαλειώδες, ένα glorious end…

Στην πιο δραματική προσπάθεια να κάνουν τις φαντασιώσεις τους πραγματικότητα, έστω και για λίγες ώρες, οι οπαδοί του «πρίγκηπα» Ερρίκου του τάδε δεν θα πήγαιναν μακρύτερα απ’ όσο πήγε ο αντισυνταγματάρχης Τεχέρο Μολίνα τον Φλεβάρη του 1981 στη Μαδρίτη: ακόμα και οι πραξικοπηματικές φαντασιώσεις των φασιστών έχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα για να αναμετρηθούν μαζί τους.

Το ότι το τρικολόρε γκουβέρνο στο Βερολίνο, σε συνθήκες στριμώγματος πολύ σοβαρότερου απ’ όσο παραδέχεται, έχει ανάγκη να κάνει «ήρωες» μερικούς βασιλοφασίστες, είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Είναι διαφήμιση της δήθεν «αντισυστημικότητας» των ακροδεξιών, μια εκστρατεία που (το θυμάστε;) κρατάει με κάποιες διακοπές εδώ και περίπου 1,5 δεκαετία. Το να διαφημίζει οποιοδήποτε πρωτοκοσμικό ολιγαρχικό καθεστώς τους παλαιοφασίστες του σαν επικίνδυνους σημαίνει ότι προτιμάει να (παριστάνει ότι) αναμετριέται μαζί τους για να υπερασπίσει την «δημοκρατία», παρά να αντιμετωπίσει την ίδια του την παρακμή. Μια τέτοια παράσταση μπορεί να είναι συγκινητική για κανά μισάωρο – όχι παραπάνω.

Εδώ και μερικές δεκαετίες δεν έχει υπάρξει ούτε μία, το επαναλαμβάνουμε, ΟΥΤΕ ΜΙΑ φασιστική οργάνωση με βίαιη δράση στη γερμανία στην οποία να μην συμμετείχε ή να μην ήταν πολύ κοντά, δίπλα, ένας τουλάχιστον πράκτορας των γερμανικών υπηρεσιών. Το αποκορύφωμα αυτής της «κρατικοποίησης του φασιστικού εγκλήματος» α λα γερμανικά επιδείχτηκε δημόσια και πανηγυρικά στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν συνέβη το παρακάτω σχετικά με το ακροδεξιό / νεοναζιστικό κόμμα NPD, που ήταν / είναι η «μήτρα» όλων των υπόλοιπων ακροδεξιών εξτρεμιστικών γκρουπούσκουλων (το απόσπασμα είναι πρόχειρο, απ’ την Wikipedia). Παράδοξο ή όχι η εμπιστοσύνη του μέσου υπηκόου του γερμανικού κράτους προς αυτό δεν κλονίστηκε τότε. Συνεπώς δεν θα κλονιστεί ποτέ!!

Μεταφράζουμε (ο τονισμός με bold και υπογράμμιση δικός μας):

To 2001, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η Bundestag [: το γερμανικό κοινοβούλιο] και η Bundesrat [: η ανώτατη αντιπροσώπευση των γερμανικών κρατιδίων] προσπάθησαν από κοινού να απαγορευτεί το NPD απ’ το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της γερμανίας. Το δικαστήριο αυτό, το ανώτερο στη γερμανία, έχει την αποκλειστική εξουσία να απαγορεύει κόμματα αν αυτά κριθούν αντισυνταγματικά με βάση τον Βασικό Νόμο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Ωστόσο η προσφυγή απορρίφθηκε το 2003 όταν αποκαλύφθηκε ότι ένας αριθμός μελών του εσωτερικού κύκλου στελεχών του NPD, συμπεριλαμβανόμενων 30 απ’ τους 200 κορυφαίους επικεφαλής του, ήταν undercover πράκτορες ή πληροφοριοδότες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, όπως το ομοσπονδιακό Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος. Σ’ αυτούς περιλαμβανόταν ένας πρώην υπαρχηγός του κόμματος και συγγραφέας ενός αντι-σημιτικού φυλλαδίου που ήταν βασικό στοιχείο του κατηγορητηρίου. Απ’ την στιγμή που οι μυστικές υπηρεσίες δεν σκόπευαν να αποκαλύψουν τις ταυτότητες και τις δραστηριότητες των πρακτόρων τους, το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν αδύνατο να αποφασίσει ποιες κινήσεις του κόμματος βασίζονταν σε αυθεντικές αποφάσεις της ηγεσίας του και ποιες ελέγχονταν απ’ τις μυστικές υπηρεσίες, έτσι ώστε να προσπαθήσει να επιβάλει την απαγόρευση. Το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν τόσες πολλές οι ενέργειες του κόμματος που είχαν επηρεαστεί απ’ την κυβέρνηση ώστε η κατά συνέπεια «έλλειψη σαφήνειας» έκανε αδύνατη την δικαιολόγηση μιας απαγόρευσης [του NPD]. «Η παρουσία του κράτους στα ηγετικά κλιμάκια κάνει την επιρροή στους σκοπούς και στις δραστηριότητές του αναπόφευκτες» συμπέρανε.

Πριν 2 δεκαετίες το γερμανικό καθεστώς έδωσε ένα μάθημα πρώτης τάξης και παγκόσμιας εμβέλειας για το ότι η μορφή (καπιταλιστικό) κράτος και το αντίστοιχο παρακράτος είναι «σάρκα μία». Είκοσι χρόνια μετά πρέπει, παριστάνοντας τους ηλίθιους, να πιστέψουμε ότι ξέχασε τα βασικά του;

(Το ομοσπονδιακό γραφείο προστασίας του συντάγματος παρακολουθούσε και την πρόσφατη σοδειά φασιστών, επί μήνες – ανακοινώθηκε αρμοδίως. Κι όσοι διαβάζουν πίσω απ’ τις γραμμές καταλαβαίνουν ότι είχε μέσα στους επίδοξους πραξικοπηματίες δικούς του ανθρώπους. Πού είναι το περίεργο; Στο τέλος θα είναι ασαφές τίνος ιδέα ήταν … το πραξικόπημα…)

MNHCK

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Ίσως, «ίσως» λέμε, αν κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος θελήσουν να δώσουν ένα τίτλο με όνομα πόλης στην εξελισσόμενη «αναταραχή-στην-ευρώπη», να μην χρησιμοποιήσουν το Kyiv (Κίεβο). Αλλά το Minsk – την πρωτεύουσα της λευκορωσίας. Παρότι το Μινσκ δεν έχει μπει στρατιωτικά στο ουκρανικό πεδίο μάχης, έπαιξε τον ρόλο του σαν οικοδεσπότης των προσπαθειών να μην υπάρξει τέτοιο πεδίο. Ή, ίσως, «ίσως» λέμε, αναρωτηθούν (οι ιστορικοί του μέλλοντος) αν όντως υπήρξαν τέτοιες, ή αν οι προσπάθειες ήταν εικονικές. Σ’ αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο το Βερολίνο θα βρίσκεται πίσω, δίπλα, πολύ κοντά στον τίτλο «Μινσκ».

Την πιο «επεισοδιακή» προτροπή για έναν τέτοιο τίτλο έδωσε η κυρία Μέρκελ, συνεντευξιαζόμενη την περασμένη Τετάρτη 7 Δεκέμβρη στην καθεστωτική εφημερίδα Die Zeit. Να τι είπε σχετικά μ’ εκείνες τις δύο συμφωνίες (Μινσκ 1 το 2014 και Μινσκ 2 το 2015), τις οποίες είχαν προσυγράψει το Κίεβο, οι εκπρόσωποι του Donbass, το Παρίσι και το Βερολίνο, έγιναν αποφάσεις του ΟΗΕ, και προέβλεπαν την τροποποίηση του ουκρανικού συντάγματος προς πιο ομοσπονδιακή μορφή και την απόδοση στις αντάρτισσες επαρχίες του Donbass αρκετής αυτονομίας ώστε να παραμείνουν εντός ουκρανίας – συμφωνίες που είχαν την έγκριση αν και όχι την υπογραφή της Μόσχας (που σωστά θεώρησε ότι αν γίνει επίσημα εμπλεκόμενο μέρος στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να παρεμβαίνει συνέχεια):

… Οι συμφωνίες του Μινσκ ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία. Χρησιμοποίησαν αυτόν τον χρόνο για να δυναμώσουν, όπως φαίνεται σήμερα. Η Ουκρανία του 2014 – 2015 δεν είναι η σημερινή Ουκρανία. Όπως είδαμε στη διάρκεια των μαχών στην περιοχή του Debaltseve στις αρχές του 2015, η Ρωσία θα μπορούσε εύκολα να την έχει καταλάβει. Αμφιβάλω αν οι χώρες του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να έχουν κάνει τότε όσα κάνουν σήμερα για να βοηθήσουν την Ουκρανία. Ήταν καθαρό για όλους μας ότι επρόκειτο για μια παγωμένη σύγκρουση, ότι το πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Αυτό έδωσε στην Ουκρανία πολύτιμο χρόνο… 

Εντυπωσιακή πράγματι δήλωση απ’ την μεριά μιας ισχυρής γερμανίδας πολιτικού. Τι κρίση ειλικρίνειας ήταν αυτή; Μήπως είχε πυρετό; Αν πάντως διαβάσει κανείς μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης θα συμπεράνει ότι πρόκειται για δήλωση / συμπέρασμα εκ των υστέρων, με βάση τα τωρινά δεδομένα και τους συσχετισμούς, όχι εκείνα του 2014 και του 2015. Εκ των υστέρων; Όταν η φωτιά έχει ανάψει, κάθε κουβέντα για τα κάρβουνα έχει υποχρεωτικά «καυτή» επικαιρότητα!! Συνεπώς αυτό το αναδρομικό (όχι, ίσως, «σας κοροϊδεύαμε» αλλά σίγουρα) «επιτρέψαμε να σας κοροϊδεύουν οι φασίστες του Κιέβου τόσα χρόνια» (προς την Μόσχα και τους αυτονομιστές του Donbass κατ’ αρχήν) μένει, και δεν είναι αστείο – ακόμα κι αν η Μόσχα το είχε επίγνωση. Οπωσδήποτε την ενισχύει σημαντικά μαζί τα επιχειρήματά της ως προς το γιατί αναγκάστηκε να εισβάλει στην ουκρανία∙ υποθέτουμε όμως ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός της ομολογίας της κυρίας Μέρκελ…

Απ’ την άλλη μεριά δεν ταιριάζει με τα γεγονότα, για όσους θέλουν να τα λαμβάνουν υπόψη τους: το Βερολίνο αγκάλιασε κυριολεκτικά τον κλόουν για όσο καιρό ήταν, σαν πρόεδρος, έτοιμος να τα βρει με την Μόσχα, το 2019∙ και ο τότε γερμανός υπ.εξ. (σήμερα πρόεδρος…) Steinmeier έβαλε τα δυνατά του για να υπογράψει ο Zelensky την «φόρμουλα Steinmeier» τον Σεπτέμβρη του 2019 για την γρήγορη εφαρμογή των συμφωνιών Minsk 1 και 2 – μόνο για να προκαλέσει την εναντίον του έκρηξη των χιλιάδων φασιστών, απειλές για το κεφάλι του, και (γρήγορα) να το γυρίσει. (Περισσότερα γράψαμε στις 14 Μάρτη και στις 18 Απρίλη). Κορόιδευε και το φθινόπωρο του 2019 το Βερολίνο; Ποιόν; Τον εαυτό του; Εν τέλει γιατί ο κλόουν και οι τοξικοί γύρω του δεν χάνουν ευκαιρία να σιχτιρίσουν, ακόμα και σήμερα, το Βερολίνο;

Ή μήπως τώρα το γερμανικό καθεστώς «γλύφει τις πληγές του»; Ποιες πληγές; Ας πούμε το γεγονός ότι ποτέ δεν τόλμησε να εκθέσει δημόσια είτε τον φασίστα Porosenko είτε τον γελοίο Zelensky για το γεγονός ότι υπέγραφαν και ξε-υπέγραφαν – όπως όφειλε να κάνει. Ή: ποτέ δεν κατήγγειλε ανοικτά το φασιστοπραξικόπημα στο Κίεβο στις 22 Φλεβάρη του 2014, που έγινε για να εμποδίσει την συμφωνία που είχε υπογραφτεί την προηγούμενη μόλις μέρα για εκλογές στην ουκρανία με την εγγύηση (και) της γερμανίας. Γιατί το Βερολίνο έμεινε μουγκό; Για τον ίδιο λόγο που έμεινε μουγκό και το Παρίσι: για να μην ενοχλήσουν την Ουάσιγκτον, για να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους. Που ως γνωστόν, απ’ την απέναντι μεριά του Ατλαντικού, συνοψίζονταν σε δύο λέξεις: άντε γαμηθείτε! (Victoria Nuland).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Baerbock

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>>

… Πρέπει να αρπάξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν δυνατότερο, μόνιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21ο αιώνα.

Το 1989 ο πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush προσέφερε στη γερμανία έναν «συνεταιρισμό για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Ήταν μια ιδέα πολύ προχωρημένη εκείνη την στιγμή. Στις αρχές των ‘90s η χώρα μου ήταν πολύ απασχολημένη για να κάνει την επανένωση πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για να θεμελιώσει μια επανενωμένη γερμανία μέσα στην ε.ε.

Αλλά σήμερα, στον κόσμο μιας νέας εποχής, αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ασχοληθούμε με τον συνεταιρισμό της ηγεσίας.

(Annalena Baerbock, υπ.εξ. της τρικολόρε γερμανικής κυβέρνησης, σε ομιλία της στο New School της Ν. Υόρκης, στις 2 Αυγούστου 2022)

Το να είσαι ανιστόρητος είναι κακό. Το να είσαι αγεωγράφητος είναι επίσης κακό. Το να είσαι και τα δύο μαζί είναι στα όρια της πολιτικής ηλιθιότητας, τα οποία ξεπερνάει αν είσαι βιτρίνα καπιταλιστικού κράτους πρώτης γραμμής. Φυσικά η αγαπημένη μας Annalena έγινε με αθέμιτα μέσα πρώτα επικεφαλής του πιο φιλομιλιταριστικού, φιλονατοϊκού και πολεμοκάπηλου κόμματος αυτή τη στιγμή στην ευρώπη (των «πράσινων» στη γερμανία) και ύστερα υπ.εξ. Σκαρφάλωσε καριερίστικα σαν στέλεχος λέγοντας ψέματα για το βιογραφικό και τις σπουδές της, κρύβοντας απ’ το «πόθεν έσχες» της μερικές χιλιάδες ευρώ που είχε πάρει σαν έξτρα αμοιβή απ’ το κόμμα της (για άγνωστους λόγους) όταν ήταν βουλευτίνα: αυτά είναι προσόντα για να κάνει κάποιος πολιτική καριέρα στο ελλαδιστάν… αλλά και στο Βερολίνο;

(Έτσι φαίνεται πια…)

Η παρακμή, της παρακμής, ω παρακμή! Όταν το 1989 ο Bush ο Α πρότεινε συνεταιριλίκια στη Βόννη η αγαπημένη Annalena ήταν μόλις 9 χρονών. Δεν γινόταν να ασχοληθεί. Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, δεν φρόντισε να μάθει τι είδους πρόταση ήταν εκείνη. Δεν έμαθε λοιπόν ότι η πρόταση έγινε επειδή η Ουάσιγκτον φοβόταν την ενοποιημένη γερμανία. Δεν έμαθε ότι η ενοποίηση ήταν ένα μεγάλο οικονομικό και γεωπολιτικό δώρο του Γκορμπατσώφ προς την Βόννη, που τρόμαξε ταυτόχρονα εκτός απ’ την Ουάσιγκτον τόσο το Λονδίνο όσο και το Παρίσι. Πάλι ενιαία γερμανία στο κέντρο της ευρώπης; Ο συνεταιρισμός ηγεμονίας ήταν, για να το πούμε έτσι, μια σπασμωδική «πρόταση αντιπερισπασμού», που δεν προχώρησε (ούτε αυτό ξέρει η αγαπημένη Annalena) όχι επειδή το ενοποιημένο γερμανικό κράτος ήταν απασχολημένο με τα εσωτερικά του, αλλά επειδή σχεδίαζε την δική του ηγεσία / ηγεμονία (κι όχι μόνο στην ευρώπη) ενάντια στις ψυχροπολεμικές δεκαετίες της αμερικανικής ηγεμονίας! Με την οποία βρέθηκε πολύ σύντομα σε proxy σύγκρουση στα δυτικά βαλκάνια. Πρώτα με την διάλυση της γιουγκοσλαβίας και ύστερα στο κόσοβο…

Ούτε βέβαια θυμάται η πλούσια σε φιλοδοξίες και φτωχή στο μυαλό Annalena πως όταν ήταν 23 χρονών, το 2003

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.