Tag: νόμοι σχέσεις

Η δανία του νότου, part 2

Τρίτη 24 Απρίλη. Όταν, κατά καιρούς, διάφοροι κρατικοί / κυβερνητικοί αξιωματούχοι του ελλαδιστάν ανακοινώνουν ότι «θα αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας», η ασταμάτητη μηχανή νοιώθει πως σύντομα θα πάρει προαγωγή: θα γίνει καφετιέρα.

Πως, άραγε, αλλάζει το εθνικά αιώνιο «παραγωγικό μοντέλο» του ελλαδιστάν; Με προσευχές; Με διατάγματα; Με δικτατορίες; Με ένα άλμα στον ουρανό ή μ’ ένα άλμα στο κενό; Δυστυχώς οι φωστήρες της «νέας αλλαγής» ποτέ δεν διαφωτίζουν την ασταμάτητη μηχανή (ούτε κανέναν άλλον…) γι’ αυτά τα τρία ζητήματα: α) ποιο θεωρούν σαν υπάρχον «παραγωγικό μοντέλο»· β) ποιο σχεδιάζουν να είναι το «άλλο παραγωγικό μοντέλο»· και γ) πως θα γίνει η μετάβαση. Άραγε θα περάσει το ελλαδιστάν απ’ την αλυσίδα airbnb – σουβλατζίδικα – καφέ – κομμωτήρια – μαύρη οικονομία (plus οργανωμένο έγκλημα) σε μια φάση: συνεργεία ποδηλάτων – νευρορομποτικές εφαρμογές – 30ωρο – «όχι άλλοι τουρίστες»; Ο γνήσιος οραματιστής της «δανίας του νότου» πέθανε (από «πολιτική άποψη»): φυτρώνουν κανούργιοι πάνω στον τάφο του (με την «πολιτική έννοια»);

Απάντηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα, και η ασταμάτητη μηχανή δεν πρόκειται να αρχίσει να ζεσταίνει νερό! Εν τω μεταξύ, αν αυτοί οι σκληροί μεταρρυθμιστές έχουν τόση όρεξη όση διακηρύσσουν, μπορούν να κάνουν κάτι λιγότερο και πιο εύκολο απ’ το να αλλάξουν «παραγωγικό μοντέλο»· που ωστόσο θα βοηθήσει. Να αλλάξουν το «εκπαιδευτικό μοντέλο»! Πράγμα που σημαίνει: να πετάξουν έξω απ’ τα σχολεία του παπάδες και τους πρακτορές τους, τους φασίστες, τους διαταραγμένους και γενικότερα όλους όσους πηδάνε τη νεολαία (με το αζημίωτο).

Είναι πολλοί αυτοί, δεν υπάρχει αμφιβολία. Γι’ αυτό το απλό (την «αλλαγή του εκπαιδευτικού μοντέλου») θα γίνουν σκληρές συγκρούσεις. Αλλά την αλλαγή του «παραγωγικού μοντέλου» πως την φαντάζονται; Αναίμακτη;

Και πενταετή πλάνα να είχαν στο μυαλό τους, θα ήταν απαραίτητα τα ένοπλα σοβιέτ…

(φωτογραφία: ελληνικό σουβλατζίδικο στη Βενετία: τόσο πετυχημένο «παραγωγικό μοντέλο», ώστε γίνεται και εξαγωγή…)

Διακοπές…

Τετάρτη 4 Απρίλη. Απ’ την Πέμπτη 5 Απρίλη ως και την Δευτέρα 8 Απρίλη η ασταμάτητη μηχανή παίρνει άδεια – και απ’ τον εαυτό της.

Ευχόμαστε πριν και μετά τις μάσες να αράζετε στη λιακάδα σαν τον κύριο πάνω. (Στ. σ’ έκλεψα χωρίς να ρωτήσω – δεν πρόλαβα, ήταν ιδέα της τελευταίας στιγμής!!!)

Το τραίνο δεν σφυρίζει…

Τετάρτη 4 Απρίλη. Αν θέλει κανείς (θέλει;) να υποψιαστεί τι είναι ο ντόπιος προσοδικός συνδικαλισμός (μαζί με όλες τις μικρομεσαίες ουρές του…) αρκεί να ρίξει μια ματιά στο πως έχουν οργανώσει τα συνδικάτα των σιδηροδρομικών στη γαλλία την απεργία που μόλις ξεκίνησε.

Πρόκειται για εντελώς ρεφορμιστικά συνδικάτα – καμμία αμφιβολία! Επίσης το μέτωπό τους είναι επιχειρούμενες αλλαγές στη νομοθεσία που μυρίζουν “ιδιωτικοποίηση”. Στην ελλάδα τι θα έκαναν; Μία ή δυο “γενικές απεργίες” – νάχαμε να λέγαμε. Άντε και μια διήμερη απεργία στον θιγόμενο κλάδο…

Στη γαλλία τι έχουν σχεδιάσει (και αποφασίσει με “κάλπες” αν δεν κάνουμε λάθος): Κυλιόμενες διήμερες απεργίες, με τρεις μέρες κενό ανάμεσα, για τους επόμενους 3 μήνες! Όχι μια “απεργία διαρκείας” που στις 2 ή στις 3 βδομάδες θα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα στους μισθωτούς απεργούς (εκεί δεν δηλώνουν “αναρρωτική άδεια”, σε συνεννόηση με τους προϊστάμενους, για να απεργούν και να πληρώνονται…) Αλλά: κυλιόμενες διήμερες απεργίες για ένα τρίμηνο…

Δεν αγιάζουμε τίποτα – ξέρουμε πολύ καλά τον ρόλο των επίσημων συνδικάτων σ’ όλο τον πρώτο κόσμο. Πάντα μας έκανε, όμως, εντύπωση το γεγονός ότι μερικές απ’ τις σχετικά σπάνιες απεργίες που έκαναν εκεί, οι “χαζοί ευρωπαίοι” (σε σχέση με τους “επαναστάτες έλληνες”…), ήταν καλά σχεδιασμένες και οργανωμένες ώστε να πετύχουν το μέγιστο αποτέλεσμα.

Ίσως να είναι απλά θέμα “λογικής” – ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής λογικής, αλλά πάντως λογικής….

Η διεθνής της ειδικευμένης βλακείας

Τετάρτη 24 Γενάρη. Δεν ξέρουμε αν είναι παρήγορο· ωστόσο είναι γεγονός: η βλακεία των ειδικών δεν έχει σύνορα!

Για παράδειγμα, υπάρχει ένας λέκτορας στο τμήμα ναυτικών σπουδών του πανεπιστήμιου της Istanbul, ονόματι Yavuz Ornek, που υποστηρίζει στα σοβαρά (έχει και αποδείξεις λέει…) ότι ο Νώε επικοινώνησε με τον γυιό του για να τον ειδοποιήσει να κόψει κανά ξύλο παραπάνω (για την κατασκευή της κιβωτού) μέσω κινητού. Και ότι το περιστέρι που έστειλε μετά το τέλος του «κατακλυσμού» για να επιβεβαιώσει ότι το κακό τελείωσε ήταν στην πραγματικότητα drone….

Κατ’ αρχήν ο λέκτορας, επειδή δυσκολεύεται να πείσει το τουρκικό κοινό, έχει όλα τα φόντα να δοκιμάσει μια σπουδαία ελληνική καριέρα. Αρκεί να αλλάξει θέμα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να υποστηρίξει ότι ο βασιλιάς Αιγέας έδωσε στον γυιό του (Θησέα) πριν φύγει για την μινωϊκή Κρήτη κινητό με gps, για να μη χαθεί στον λαβύρινθο. Και ότι στον γυρισμό το κινητό του γυιού (Θησέα) ξέμεινε από μονάδες (όχι από μπαταρία: είχε φωτοβολταϊκά…), κι έτσι παρεξήγησε ο πατέρας ότι ο γυιός του πέθανε… Με όλες τις γνωστές συνέπειες… (Γιατί μπορεί οι αρχαίοι έλληνες να είχαν δορυφορική / ψηφιακή τεχνολογία, αλλά ήταν και συναισθηματικοί… )

Ώσπου να αλλάξει θεματολογία (και να κερδίσει τους οπαδούς του Σώρρα συν μερικές χιλιάδες ακόμα, ειδικά απ’ την μεγάλη σκοτεινή αποθήκη των «η μακεδονία είναι μία…») ο πανεπιστημιακός Ornek προλαβαίνει να λύσει μια απορία που μας βασανίζει από παλιά. Καλά, ο Νώε μάζεψε ένα ζευγάρι από κάθε είδος στην κιβωτό του… Αλλά τι σκατά έτρωγαν τα σαρκοφάγα μέσα στο κήτος όσο κρατούσε το μπουρίνι, αν όχι πρώτα τα φυτοφάγα (που σκελετώνονταν κάθε μέρα) και μετά το ένα το άλλο;

Διότι αν ο μύθος της κιβωτού είναι ένας μύθος για την αντοχή της ζωϊκής libido και της αναπαραγωγής των ειδών ακόμα και με τον πιο γαμόκαιρο ever, του λείπει κάτι πολύ βασικό (για την αναπαραγωγή): μια άποψη για το στομάχι…

Υποθέτουμε ότι τα κινητά και τα drone που έχει κατά νου ο λέκτορας για εκείνη την εποχή δεν ήταν, μεταξύ άλλων, «ξηρά τροφή» – ε;

(φωτογραφία: Στη συγκεκριμμένη εικονογράφηση ο καλλιτέχνης δεν άντεξε! Μετά το τέλος του κατακλυσμού και την αποβίβαση των επιζήσαντων, στο κάτω μέρος του πίνακα, ένα λιοντάρι ξεσκίζει κάποιο χορτοφάγο. Διότι “συνταξιδιώτες – συνταξιδιώτες, αλλά ως εδώ!” Σα να ήθελε να πει ο ζωγράφος: ... και μόλις τέλειωσε η ταλαιπωρία, φροντίσαμε να τελειώσουν και τα τρόφιμα… Αφήσαμε τελευταίον τον Νώε, αλλά κι αυτός μια χαψιά έγινε… Υπογραφή: ο βασιλιάς της ζούγκλας!)

Βαθιές αλήθειες – να ξερνάς

Δευτέρα 22 Γενάρη. Πάνω, η υπενθύμιση για το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης. Έτσι, για να μη νομίζουν τίποτα παλιοευρωπαίοι ότι θα μας πάρουν τα πλούτη μας, τα πετρέλαιά μας, τον ήλιο και την θάλασσά μας, και τα λοιπά.

Κάτω, αυτοί που εισπράτουν το νοίκι (για λογαριασμό του ιδιοκτήτη). Μπορεί να μην σας φαίνεται θεοκρατικό (το ελληνικό καπιταλιστικό καθεστώς) αλλά φταίει που το έχετε συνηθίσει…

Λάθος σας και λάθος μας η συνήθεια…

Μπίζνες

Δευτέρα 22 Γενάρη. Το εργοστάσιο που συσκευάζει τους “μακεδονομάχους” έχει παραπάνω γραμμές συναρμολόγησης και συσκευασίας. Τι έχει μέσα το πακέτο “το όνομά μας είναι η ψυχή μας”; Το μαζικό σύμπλεγμα κατωτερο-ανωτερότητας που υποδεικνύει “είμαστε γαμάτοι, και γι’ αυτο κάτι θέλουν να μας πάρουν – επειδή είμαστε μικροί κι αδύναμοι”. Δεν έχει ούτε λογική ούτε ειρμό. Δεν πειράζει. Είναι πανουκλιασμένα συγκινησιακό, σκέτο μελόδραμα – και δουλεύει.

Αυτή είναι η πρώτη ύλη. Η ελληνική μικροαστική κουτοπονηριά, και τα σύνδρομα μεγαλείου παρέα με τα συμπλέγματα κατωτερότητας. Έτσι φτιάχτηκε όχι απλά το ελληνικό κράτος αλλά η μόνιμη εθνική ιδεολογική ηγεμονία μιας χούφτας αφεντικών / κοτζαμπάσηδων (με το καιρό πήραν άλλα ονόματα) πάνω σ’ ένα μόνιμα αλαφιασμένο και αλλοπαρμένο πλήθος υπηκόων, που την Κυριακή την ψωνίζει ότι έκανε “εξαγωγή πολιτισμού” στο σύμπαν (οπότε το σύμπαν του χρωστάει) και την Δευτέρα κλαψουρίζει “ελεήστε τον αόμματο”… Γι’ αυτό το εργοστάσιο που επεξεργάζεται αυτήν την “πρώτη ύλη” έχει βγάλει κι άλλες σπουδαίες εμπορικές επιτυχίες. Και πάντα είχε τους ανάλογους πωλητές.

Μία, για παράδειγμα, ήταν ότι “οι ξένοι θέλουν να μας κατακτήσουν”, γι’ αυτό “και μας έφεραν τα μνημόνια” – εκεί που είμασταν μια χαρά… Να θυμίσουμε ποιοι ήταν οι πωλητές και πόσα κονόμησαν;

Μην σας τρομάζει: Η πραγματική ελληνική εθνική κουλτούρα δεν παίρνει αλλαγή. Η μόνη αλλαγή της είναι η καταστροφή της.

Στερνή μου γνώση…

Δευτέρα 22 Γενάρη. Έπρεπε να περάσουν 8 χρόνια για να επιβεβαιώσει ένας τεχνοκράτης κυβερνητικός υπάλληλος (ο υφ.υπ.οικ Χουλιαράκης) ένα ελάχιστο απ’ όσα είχαμε υποστηρίξει δημόσια, σαν αυτόνομοι εργάτες, έγκαιρα, πριν 9 χρόνια, τον Μάρτη και τον Μάη του 2009, χωρίς να διεκδικούμε ίχνος σοφίας – περιγράφοντας κριτικά τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και τις αιτίες της παγκόσμιας καπιταλιτικής κρίσης…

Δεν ήταν τα “μνημόνια” που προκάλεσαν την κρίση είπε προχτές (σε εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης) αλλά η κρίση που έφερε τα “μνημόνια”… Όσο για το τι προκάλεσε την ελληνική παραλλαγή της κρίσης; Ασφαλώς ο υφυπουργός ξέρει. Και για να μην πολυλογεί το συμπύκνωσε σε μια μυστηριώδη φράση: να μην γυρίσουμε στις παλιές κακές μας συνήθειες… Να μην τρώμε τα νύχια μας δηλαδή; Να μην βάζουμε το δάκτυλο στη μύτη μπροστά σε κόσμο; Να μην φτύνουμε κάτω; Τι;

Φυσικά, το ότι ο ακαδημαϊκός οικονομολόγος είναι (και πληρώνεται σαν) υφυπουργός οικονομικών το οφείλει στο ακριβώς αντίθετο: στη θηριώδη αντοχή των “παλιών, κακών συνηθειών”, που τόνωσε και θέρισε το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου, με διάφορες μορφές και παραλλαγές, από εκείνη την μαύρη 5η Μάη του 2010 και μετά… Μεταξύ των οποίων (μορφών) ήταν το κόμμα / όχημα της Κουμουνδούρου και η φαιορόζ κυβέρνηση, της οποίας είναι μέλος. Αν την τωρινή του σοφία ο κυρ Γιώργος την διαφήμιζε το 2014 και το 2015 δεν θα έβρισκε ούτε την δική του ψήφο στο κουτί…

Η απάντηση στην προτροπή του (ηθικολογική έτσι κι αλλιώς) ήρθε χτες απ’ τον βούρκο της Σαλονίκης. Δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος της συγκεκριμένης έκφρασης της μαύρης αντίδρασης. Δεν ήταν μεγάλο, ήταν όμως ικανό και επαναλήψιμο: σημασία έχει ότι μπορεί να μοστράρει το μέγεθός της· και πως “μιλάει” (και επικοινωνεί) μονοπωλιακά, από θέση “φάρου”, με όλα τα εθνικά συμπλέγματα. Μπορεί να μην έχει άμεσα πρακτικά αποτελέσματα. Όμως η “φαντασιακή θέσμιση της εξουσίας” που έλεγε και ο Καστοριάδης είναι πολύ πρακτική… Διαχρονικά!

Έχοντας καλοθητεύσει στην παρέλαση των πολιτικών βιτρινών ο κυρ Χουλιαράκης το ξέρει: όσο θάρρος έχει τώρα για να βγει να πει, χωρίς περιστροφές, αφήστε τις μαλακίες, δημοκρατία της μακεδονίας λέγεται και έτσι θα την λέμε, άλλο τόσο είχε (όταν ο αρχηγός του ορυόταν «go back Merkel») να βγει και να πει δυνατά αφήστε τις μαλακίες, έτσι και σταματήσουν να μας δανείζουν αυτοί θα γυρίσουμε πριν την ανακάλυψη του τροχού…

Η δειλία δεν ήταν ποτέ προϋπόθεση ή προσόν της εντιμότητας… Ούτε η υστεροβουλία.

Είναι η πολιτική οικονομία ηλίθιε!

Δευτέρα 22 Γενάρη. Δεν υπάρχει θέμα “επιστροφής”: δεν έγινε ποτέ κάποιου είδους “αναχώρηση”! Όταν ο συνάδελφός του στις υπουργικές καρέκλες με το όνομα Αποστόλου έλεγε δημόσια, στο κοινοβούλιο, «…θα το ψηφίσουμε αλλά δεν θα το εφαρμόσουμε…» κλείνοντας πονηρά το μάτι στους συναδέλφους του, συνομιλούσε με την εδώ και 180 ιστορία της θεσμικής συγκρότησης του νέου ελληνικού κράτους. Κι αυτή η θεσμική συγκρότηση, συμπεριλαμβανομένων όλων όσων απλώνονται γύρω της, πίσω της, μπροστά της, είναι «πολύ παλιά συνήθεια» για να αλλάξει το φθινόπωρο του 2018 – επειδή (και καλά) ανησυχεί ετεροχρονισμένα ο κυρ Χουλιαράκης.

Το αυτοαποκαλούμενο «αριστερό» του κόμμα, αυτό που του έδωσε την καρέκλα, είναι μόνο μια απ’ τις χαρούμενες και δημοφιλείς απάτες αυτής της εθνικής πολιτικής και ιδεολογικής ιστορίας. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε και η τελευταία. Και είναι κάτι παραπάνω από γελοίο να μιλάει κανείς απ’ την έτσι ανώδυνα και εύκολα εξασφαλισμένη θέση του για «παλιές συνήθειες» όταν έχει δίπλα του, στο υπουργικό συμβούλιο, ογκόλιθους, ψεκασμένους και άλλους που κάνουν το ίδιο όπως εδώ και 180 χρόνια, υπηρετώντας το συνηθισμένο εθνικό συμφέρον: ψάχνουν κάποιον να πληρώσει γεωπολιτικό νοίκι – να παίρνει ο ιδιοκτήτης το μερδικό του, (δες πιο πάνω…) να περισσεύει κάτι και για τους υπόλοιπους.

Όσο για τους άλλους, τους αντιπολιτευόμενους; Αυτοί πάντα φασίστες ήταν: τον «φιλελευθερισμό» τον αγάπησαν για την χάρη του να «μειώνει το εργατικό κόστος». Αν δεν είναι για την αντιεργατική αρβύλα του, κατά τα υπόλοιπα, είναι μόνο για one night stand…

Απ’ την άλλη, κι αυτό καπιταλισμός είναι. Όχι για σεμινάρια, αλλά πάντως καπιταλισμός. Δεν το ξέρει ο οικονομολόγος;

Lonely hearts…

Πέμπτη 18 Γενάρη. Όχι club band… Ministry! Ναι, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας (μία είναι, μόνο μία!), υπάρχει πλέον και υπουργείο μοναξιάς! Όχι, δεν είναι το υπουργείο που θα (πρέπει να) διαχειριστεί το ζήτημα «τώρα που φεύγουμε απ’ την ε.ε. θα μας φάει η μαρμάγκα»! Είναι μια υπουργική (κρατική) ευθύνη πολύ πιο ζόρικη. Οι έρευνες λένε (και ποιος θα τις αμφισβητήσει;) ότι 9 εκατομμύρια άνθρωποι στη νησιωτική επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας νοιώθουν συνέχεια, ή πολύ συχνά, μόνοι / μόνες. Συνεπώς η μοναξιά (όχι η επιλεγμένη άγια μοναχικότητα) είναι κοινωνικό πρόβλημα. Που απαιτεί κρατική παρέμβαση. Υπουργείο…

Δεν θα περιμένατε από μια καθαρόαιμα νεοφιλελεύθερη εξουσία να ασχολείται με την μοναξιά των υπηκόων της, έτσι δεν είναι; Αλλά ζούμε σε ιστορική περίοδο πολιτικών υβριδίων. Απ’ την άλλη μεριά το (αγγλικό) κράτος προλαβαίνει: τι θα σήμαινε αν (και) η μοναξιά αποκτούσε κινηματική έκφραση;

Μπορούμε να φανταστούμε τι θα προσπαθήσει να κάνει ένα υπουργείο μοναξιάς. Δεν θα προσφέρει οπωσδήποτε την φιλική ζεστασιά που λείπει· θα δικαιολογήσει όμως κάποια κονδύλια γι’ αυτό το σκοπό. Ίσως, ποιος ξέρει, αργότερα ξεσπάσουν και τα «σκάνδαλα της μοναξιάς»: λεφτά που φαγώθηκαν σε fake parties, ας πούμε…

Leopard

Πέμπτη 18 Γενάρη. Η λεοπάρδαλη πεθαίνει με τις βούλες της. Αυτό το είπε ο (παλιο)Γκυ, και επιδέχεται διάφορες ερμηνείες. Είναι αμφίβολο αν πεθαίνει στο κρεβάτι της· δεν θα το σήκωναν οι βούλες της.

Θα άξιζε τον κόπο άρα, στην κηδεία, να εμφανιστεί μια άλλη (συνονόματη) λεοπάρδαλη, με ελικόπτερο, ρίχνοντας στον αέρα τριαντάφυλλα· και σφαίρες. Σαν υπενθύμιση για το πως πεθαίνει ένα θηρίο της ελληνικής ζούγκλας.

Θα πει κάποιος: εντυπωσιακό αλλά κάπως μελοδραματικό. Θα λέγαμε: σωστά. Αλλά σε μια πολύ μεγάλη έκταση του κόσμου (σίγουρα μεγαλύτερη απ’ ότι νομίζετε) υπάρχουν τελετουργικά με νόημα και συναισθηματισμό. Και δεν είμαστε έξω απ’ αυτήν του κουλτούρα, όσο κι αν το παλεύουμε.

Έτσι δεν είναι; Ε; Πείτε την αλήθεια…