Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Όσες / όσοι παρακολουθούν με κάποια σταθερότητα την ασταμάτητη μηχανή, θα έχουν υπόψη τους ορισμένες υποδείξεις της σε σχέση με το χρυσάφι. Είτε αφορά τις μεγάλες αγορές του πολύτιμου μετάλλου από κράτη του είδους ρωσία, κίνα, τουρκία· και όχι μόνο. Είτε αφορά τα κοιτάσματα χρυσού της βενεζουέλα…
Να, τώρα, οι απόψεις του ψόφιου κουναβιού για το θέμα, όπως τις είχε διατυπώσει στην προεκλογική περίοδο στις ηπα, το 2016:
…Είχαμε μια πολύ, πολύ συμπαγή χώρα επειδή βασιζόταν στον κανόνα του χρυσού… Αλλά είναι δύσκολο να τον επαναφέρουμε, επειδή δεν έχουμε το χρυσάφι. Άλλα μέρη είναι που το έχουν…
…Το να επαναφέρουμε τον κανόνα του χρυσού θα ήταν πολύ δύσκολο, αλλά μάγκα μου θα ήταν εξαιρετικό. Θα είχαμε ένα στάνταρ για να στηρίζεται το χρήμα μας…
Οι πρωτόγονες εκφράσεις του ψόφιου κουναβιού δεν κρύβουν μια ανησυχία που υπάρχει υπόγεια στο αμερικανικό καθεστώς σχετικά με το μέλλον της (διεθνούς) ανταλλακτικής αξίας του δολαρίου. Σε σχέση με την παγκόσμια κυκλοφορία του σαν “fiat” νόμισμα (σα νόμισμα, δηλαδή, του οποίου ανταλλακτική αξία είναι μεν σχετική αλλά, απ’ την άλλη, στηρίζεται στην «ρωμαλεότητα» του αμερικανικού καπιταλισμού, οικονομική ή/και στρατιωτική) η επιστροφή στον «κανόνα του χρυσού» είναι, πράγματι, οπισθοχώρηση. Γιατί, όμως, θα έπρεπε να αποκλειστεί μια τέτοια οπισθοχώρηση που θα επιβληθεί απ’ τους αντιπάλους;
Φανταστείτε ένα νόμισμα (ένα μέσο / μέτρο ανταλλαγών) το οποίο κυκλοφορεί σε μια Χ ποσότητα για να εξυπηρετεί, ας πούμε, ένα εκατομμύριο εμπορικές συναλλαγές (αδιάφορο το μέγεθός τους) κάθε μέρα. Αν μετά από ένα έτος οι εμπορικές συναλλαγές που γίνονται μ’ αυτό περιοριστούν σε πεντακόσιες χιλιάδες (κρατώντας το ίδιο με πριν μέγεθος) τότε ένα μέρος της Χ ποσότητας αυτού του νομίσματος θα περισσεύει. Ή, ειπωμένο με την mainstream ορολογία της “ποσοτικής θεωρίας” (για το χρήμα), θα υπάρχει αρκετά μεγαλύτερη «προσφορά χρήματος» (του συγκεκριμένου νομίσματος) σε σχέση με την ζήτηση: αυτό το μετατρέπει σε πληθωριστικό…
Υπάρχει μια λύση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο: η κεντρική τράπεζα που εξέδωσε και έθεσε σε κυκλοφορία αυτό το νόμισμα, εν προκειμένω το δολάριο (η fed) να αρχίσει να το «μαζεύει πίσω» – να το «τραβάει» απ’ την εμπορευματική κυκλοφορία δηλαδή. Αυτό μπορεί να το κάνει ανεβάζοντας τα επιτόκια, κάτι που (χοντρικά) παρακινεί όσους έχουν δολάρια που «λιμνάζουν» να τα επιστρέφουν στο αμέρικα, ας πούμε δανείζοντας το κράτος (αγοράζοντας τα ομόλογά του). Κι αυτό ήταν που ξεκίνησε να κάνει η fed το 2018. Υπάρχει, όμως, μια δηλητηριώδης συνέπεια σ’ αυτό, πράγμα καθόλου παράξενο σ’ ένα σύστημα (τον καπιταλισμό) γεμάτο αντινομίες: αν αυξηθούν τα επιτόκια (για να «τραβήξει» πίσω η κεντρική τράπεζα τα δολάρια του πλανήτη) τότε οι αμερικανικές επιχειρήσεις, που δανείζονται συνέχεια για να αναχρηματοδοτούν την εξόφληση παλιότερων δανείων τους ή για να κάνουν νέες «επενδύσεις» ζορίζονται σοβαρά. Το «χρήμα ακριβαίνει» γι’ αυτές· και στις ηπα αρκετές κινδυνεύουν ήδη με χρεωκοπία…
Οι αμφισβητίες της αμερικανικής ηγεμονίας, όχι μόνο η ευρωζώνη αλλά και καπιταλιστικά κράτη σαν την ρωσία, την κίνα, αλλά και την ιαπωνία, αυτό κάνουν εσχάτως: ενισχύουν τα δικά τους νομίσματα (με μια προοπτική «σταθερής ανταλλακτικής αξίας» τους μέσω αποθεμάτων χρυσού) στις διεθνείς συναλλαγές προσπαθώντας να μικρύνουν / περιορίσουν την κυκλοφορία του δολαρίου. Μέσα απ’ αυτήν την αργή και καθόλου εντυπωσιακή αλλά επίμονη υπονόμευση, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο θα αναγκαστεί στο όχι μακρινό μέλλον να υποστεί είτε τις συνέπειες ενός «πληθωρισμένου» δολαρίου (μεταξύ των οποίων θα είναι η αδυναμία του αμερικανικού κράτους να δανειστεί αξιόπιστα στο δικό του νόμισμα, άρα θα απειλείται με χρεωκοπία)· είτε υψηλών επιτοκίων που θα στραγγαλίσουν πολλές επιχειρήσεις του.
Αφού η ανταλλακτική αξία των νομισμάτων διεθνούς χρήσης έγινε η αντανάκλαση των συσχετισμών δύναμης, πρωτόγονος – ξεπρωτόγονος ο «κανόνας του χρυσού» δεν είναι πια αδιανόητος· ούτε καν για την μήτρα των “fiat” νομισμάτων. Τις ηπα…