Tag: νόμοι σχέσεις

Black…

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Όχι ότι έχει καμιά σημασία. Μόνο έτσι, για την ιστορία. Η «μαύρη Παρασκευή» είναι παλιό αμερικανικό εμπορικό έθιμο, που ακολουθεί την «ημέρα των ευχαριστιών» στις ηπα, που πέφτει πάντα την τέταρτη Πέμπτη του Νοέμβρη. Οι «ευχαριστίες» θεωρούνται στις ηπα έναρξη της χριστουγεννιάτικης εμπορικής σεζόν, κι απ’ αυτό ξεκίνησε η ιδέα μιας καπάκι «Παρασκευής προσφορών» εδώ και πάνω από μισό αιώνα (απ’ το 1952), χάρη στην επιτηδειότητα του αμερικανικού «εμπορικού κόσμου».

Οι έμποροι στο αμέρικα έγραφαν στα κιτάπια τους τις ζημιές με κόκκινο στυλό και τα κέρδη τους με μαύρο. Σκέφτηκαν πως η επόμενη μέρα της γιορτής των ευχαριστιών, με την «καλή διάθεση» του πόπολου, θα ήταν ευκαιρία μπας και ξεπουλήσουν τα στοκ τους, μέσα σε κλίμα «ξεκινάνε τα χριστούγεννα, ουουου! – πάρε κόσμε». Οπότε η Παρασκευή μετά την Πέμπτη των «ευχαριστιών» έγινε «μαύρη» επειδή, με προσφορές, εκπτώσεις κλπ, το u.s. λιανεμπόριο έγραφε κέρδη.

Η ιδεολογία ξέρει κολύμπι: η «μαύρη Παρασκευή» πέρασε τον Ατλαντικό σχετικά πρόσφατα, στις αρχές των ‘00s, χάρη στην τότε χαρούλα ότι «οι αμερικανιές είναι ωραίες». Εννοείται ότι το πρώτο κράτος του οποίου ο εμπορικός κόσμος υιοθέτησε το κόλπο ήταν η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας κλπ, με πρωτεύουσα το Λονδίνο. Χωρίς «Πέμπτη των ευχαριστιών» – τι σημασία είχε; Στη γερμανία η ιδέα μπήκε σε εφαρμογή το 2006, στην ελβετία το 2015, ενώ σε κράτη της ανατολικής και νοτιοανατολικής ευρώπης (ελλάδα, πολωνία, ουκρανία) το 2016.

Η καταναλωτική δύναμη είναι πολύ σπουδαίο πράγμα (έως και αφροδισιακό) – αρκεί να την έχεις. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι καταναλωτική εκτόξευση της «μαύρης Παρασκευής» είναι με «καβλόχαπα» – και με το συμπάθειο. Οι ελληνικοί σύλλογοι λιανεμπόρων παρατήρησαν μέσα σε μόλις δύο χρόνια ότι αυτά που γράφουν «μαύρα» (δηλαδή κέρδη) αυτήν την αφηνιασμένη καταναλωτικά Παρασκευή του Νοέμβρη, τα γράφουν μετά «κόκκινα» στην κατανάλωση πέριξ των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Πολύ απλά οι ρηχές τσέπες του καταναλωτή – μάζα τα χώνουν τώρα αλλά όχι και μετά. Οπότε προσπαθούν να κάνουν την «μαύρη Παρασκευή» μαύρη βδομάδα, να μαζέψουν όσο παραπάνω χαρτί μπορούν, να στραγγίξουν τις ρηχές τσέπες. Κι ύστερα περιμένουν τον κρατικό πατερναλισμό με τις «παροχές» του, μπας και ξαναπέσουν παράδες κάτω απ’ τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. (Αυτό λέγεται και “ανάπτυξη”…)

Απομένει, φυσικά, το ιδεολογικό (και άρα πολιτικό) όφελος, για το σύστημα συνολικά: τρέξε μαλάκα, τσαλαπατήσου, έχει τυράκια μπροστά σου… Ποντίκι τρέξε!

Φαίνεται ανεκτίμητο αυτό το όφελος. Και πολύ πιο μαύρο από σκέτο μαύρο… Μαύρο βαθύ.

(φωτογραφία: Όταν το εμπόρευμα βγάζει πόδια, προκύπτει traffico…)

Προσοχή! 21th century somewhere near you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Είναι ένα είδος πραγματικής εκδίκησης της ιστορίας το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σαν θεσμοί, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν «δημόσιος λόγος», σαν κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, είναι καταδικασμένο να παριστάνει ότι προσπαθεί να «λύσει» ένα ζήτημα που ανήκει στο ρεπερτόριο των αρχών του 20ου (και πολύ λέμε), την ώρα που φιλοξενεί – πρακτικά μόνο για τους ελάχιστους φανατικούς – ένα διήμερο συνέδριο με επικεφαλίδα την singularity.

Το μπαγιάτικο ζήτημα που διάφοροι καθεστωτικοί παριστάνουν ότι θα «λύσουν» είναι η επιχειρησιακή, πολιτική ενότητα ανάμεσα στο κράτος (που, υπό νορμάλ συνθήκες, θα έπρεπε να εννοείται και να είναι από ανέκαθεν σαν «δημόσια civil διοίκηση») και στους εμπόρους της σωτηρίας της ψυχής (γνωστούς σαν «ορθόδοξη εκκλησία»). Είναι βαθιά γελοία η παράσταση: η μόνη λύση με την κυριολεκτική έννοια της λέξης «λύση» είναι η καταστροφή και των δύο, και του ελληνικού κράτους και της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας… Κανείς δεν θα τολμούσε καν να το πει… Ωστόσο, χωρίς αυτήν την καταστροφή, κατά περιόδους απλά θα παίζεται η ίδια φάρσα: οι συνέταιροι εργολάβοι θα παριστάνουν ότι θέλει ο καθένας το δικό του μαγαζί, «αλλά»…

Την ίδια ακριβώς στιγμή κάπου στην Αθήνα μαζεύτηκαν εκείνοι που δεν τολμάνε να διαολοστείλουν δημόσια το παπαδαριό και την θρησκευτική πρέζα, για να διαλαλήσουν το δικό τους smart drug: Singularity. Αιώνες χωρίζουν την “ιερά σύνοδο” και τα κόλπα του εξοχότατου τενεκεδένιου πρωθυπουργού απ’ τις δοξασίες των ειδικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Κι ωστόσο η γεωγραφική (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτική) σύμπτωσή τους μας δίνει ένα πρώτης τάξης ερέθισμα για να καταλάβουμε όχι μόνο τη νέα τεχνοεπιστημονική θεολογία, αλλά και τις γενεαλογικές σχέσεις της με την παλιά.

Τεχνολογική “μοναδικότητα” (singuarity) είναι η ιδέα ότι η εφεύρεση της τεχνολογικής υπερ-ευφυΐας θα προκαλέσει μια “αλυσιδωτή αντίδραση” διαδοχικών κύκλων “τεχνολογικής αυτο-βελτίωσης”, όπου διαδοχικά κύματα όλο και “εξυπνότερων μηχανών” θα κατασκευάζονται όλο και πιο γρήγορα προκαλώντας μια έκρηξη της “τεχνικής ευφυΐας” που θα ξεπεράσει κατά πολύ οτιδήποτε έχει εννοηθεί ποτέ σαν ανθρώπινη σκέψη και εξυπνάδα.

Αυτό (λένε οι θιασώτες της singularity) θα δημιουργήσει την απόλυτη τομή στον “ανθρώπινο πολιτισμό”… Αυτό επανέλαβαν χτες και σήμερα στο summit τους στην Αθήνα… Οι έλληνες «εκπρόσωποι», φίλοι της εκκλησίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήταν όχι «πρώτη γραμμή» αλλά οι φτωχοί συγγενείς ενός καπιταλιστικού αιώνα (του 21ου) που τους έχει, απλά, χεσμένους.

Προσοχή! 19th century inside you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Ποιοί είναι αυτοί που προωθούν την singularity, δηλαδή την τεχνική υπερ-ευφυία (ή ό,τι ονομάζουν έτσι); Μια χούφτα διεθνείς επιχειρηματίες, διαφόρων ειδών ασφαλίτες, και λίγο περισσότεροι «προφήτες» (λακέδες τους) που ελπίζουν και εύχονται όχι μόνο να βγάλουν τρελά κέρδη απ’ τις «υπερ-έξυπνες» τεχνολογικές εφαρμογές, αλλά και να ελέγξουν στο μέγιστο βαθμό ανθρώπινους πληθυσμούς που θα έχουν ξεπέσει (εθελοντικά, δυστυχώς…) σε κατάσταση «υπερ-ηλιθιότητας»!…

Εδώ είναι που θα έπρεπε να αρχίσει το πανηγύρι της εργατικής κριτικής – και, σε ότι αφορά εμάς, το τιμούμε, ακόμα κι αν σολάρουμε (υποχρεωτικά…) Η καινούργια μεγάλη έφοδος της εργατικής κριτικής βρίσκεται στην αποκάλυψη της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην μηχανοποίηση της σκέψης και της αίσθησης (και της ευφυίας, υπό την προϋπόθεση ότι αυτές θα οριστούν με συγκεκριμένους θετικιστικούς τρόπους…) και την μαζική αποβλάκωση των χρηστών των «έξυπνων μηχανών» της καθημερινής ζωής.

Ιστορικά ειδικοί της αποβλάκωσης / αποκτήνωσης έχουν υπάρξει οι «εκπρόσωποι του μεγαλοδύναμου». Αιώνες know how που, ακόμα κι αν ξεπερνιούνται από τεχνική άποψη, είναι απαράμιλλοι ως προς την πολιτική τους αποτελεσματικότητα.

Αν, τώρα, η αποβλάκωση / αποκτήνωση είναι μια διαδικασία καθαρά καπιταλιστική (με την έννοια τόσο του engineering of everything όσο και της κερδοφορίας απ’ την ανάπτυξη νέων αγορών κοινωνικού ακρωτηριασμού) τι έχουν να πουν, άραγε, οι ειδικοί του παλιού (θρησκευτικού) μαγαζιού; Οι ειδικοί του παλιού διανοητικού, ηθικού και συναισθηματικού ακρωτησιασμού, στο όνομα της “πίστης”; Υπάρχει, μήπως, ένας τεχνολογικός παράδεισος για την απομείωση της ζωής πριν τον θάνατο, που θα είναι η εισαγωγή στον «άλλο» παράδεισο; Μήπως πρέπει να ευλογηθεί ο τεχνολογικός υποβιβασμός του ανθρώπινου μιας και τέτοιος ήταν πάντα ο στόχος του χριστιανισμού, αν και με “άλλα μέσα”;

Ακόμα κι αν δυσκολευτεί η παλιά αλλά πάντα κραταιή αποβλακωτική μηχανή (η θρησκεία, ο χριστιανισμός) να εντάξει στη θεολογία της την «μοναδικότητα / singularity», έχει να καταθέσει δύο υψηλής πολιτικής αξίας παραμέτρους στην 4η βιομηχανική επανάσταση. Τον φόβο του θανάτου, που φετιχοποιήθηκε εμπορευματικά και, τώρα πια, πλανιέται σαν «ο φόβος του θανάτου εξαιτίας της δικτυακής αποσύνδεσης». Και, μαζί, τον φετιχισμό, που μπορεί να κατέβηκε απ’ τους άγγελους στα εμπορεύματα και απ’ τα εμπορεύματα στις «επικοινωνιακές μηχανές», μόνο για να επαναλαμβάνει σταθερά και άγρια εκείνο που είχε παρατηρήσει έγκαιρα και προειδοποιητικά ο κυρ Κάρολος για την ιστορική εξέλιξη του φετιχισμού: η «υπερ-ευφυία» των μηχανών δεν θα πρέπει να είναι καθόλου ξένη στους ιεραπόστολους, εφόσον επιβεβαιώνει την ύπαρξη «όντων» (των «έξυπνων μηχανών») ανεξάρτητων απ’ τις γνώσεις της μεγάλης μάζας των υποτελών.

Ο.Κ. Οι «έξυπνες μηχανές» δεν έχουν φτερά και καραμούζες. Αλλά αυτό δεν είναι σπουδαίο πρόβλημα…

(φωτογραφία: Τα αμάξια – με ανοικτό το καπώ.. – και τα μηχανάκια ευλογούνται ήδη. Άιντε να ευλογηθούν και τα ρομπότ, οι αισθητήρες παντού, μαζί με τα τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής…)

Έχε το νου σου!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Αντιλαμβανόμαστε, μεν, την τωρινή ματαιότητα του να το υποδεικνύουμε· όμως κανείς δεν ξέρει πόση επιμονή χρειάστηκε για να…

Καθώς η 4η βιομηχανική επανάσταση, ακόμα και σαν απόνερα, θα φτάνει στα μέρη μας (έχει αρχίσει…) θα ενισχύεται εκείνο που είναι δομικά εγγεγραμμένο σε κάθε άξια λόγου «επανάσταση» του κεφάλαιου: το σοκ, ο φόβος, το δέος των υποτελών μαζών. Αυτό είναι ο μοχλός της παράλυσης… Κι όπως βρέθηκαν ιδεολογικές ή/και χημικές «απαντήσεις» στη διαχείρισή του σε προηγούμενες φάσεις της καπιταλιστικής εξέλιξης, έτσι τώρα θα προστεθούν οι γενετικές και οι μηχανικές.

Αλλά το παπαδαριό, σαν παλιοί μπακάληδες, θα έχει και πάλι δουλειά. Θα κουλιαρντίζει εκείνα τα (όχι αμελητέα απ’ την άποψη του μεγέθους) κοινωνικά τμήματα των λαχανιασμένων, των καθυστερημένων, των τελευταίων «βαγονιών» του «τραίνου της καπιταλιστικής εξέλιξης». Θα φροντίζει να μένουν λαχανιασμένα, καθυστερημένα, γεμάτα φοβίες, χυδαία και επιθετικά στον μικρομεγαλισμό τους. Θα τα εξοπλίζει με παρανοϊκές ιδέες και «ελπίδες» ώστε να τα κάνει «στρατιώτες» για επιλεγμένες σφαγές («για του χριστού την πίστη την αγία»). Και, κυρίως, θα ανανεώνει τον κρίσιμο πολιτικό βάρος του καρτέλ των παλιών και αιώνιων τσοπαναρέων στην άσκηση της πραγματικής εξουσίας. Εν τέλει, για να το πούμε ωμά, υπάρχει και η singularity των ανθρωποποιμένων… Παμπάλαιη αλλά δοκιμασμένη και πάντα σε ισχύ.

Αφού συμβαίνει σ’ όλους τους συμμάχους του ελλαδιστάν, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Τελ Αβίβ, γιατί να μην συμβαίνει εδώ;

Οπότε: παρότι το real estate είναι μια βασική μπίζνα των εκπροσώπων του θεού και στα μέρη μας (αλλά καθόλου μόνο εδώ), μην λαθέψει κανείς: η σωτηρία της ψυχής, μιας «ψυχής» κατασκευασμένης έτσι ώστε να είναι μόνιμα ανάπηρη και υποτελής, είναι πολύ μεγαλύτερη και διαχρονικότερη επιχείρηση!

Κι όταν ο κάθε ψοφοδεής τενεκεδένιος παζαρεύει τα κουκιά του παπαδαριού, αυτό αναγνωρίζει: την πολιτική του αξία· την πολιτική αξία του σταβλισμού κάτω από είδωλα.

(Δεν είναι «αριστερό»· αλλά ποιος σας είπε ότι αυτό το κυβερνότσουρμο υπήρξε ποτέ «αριστερό» με οποιαδήποτε συμβατική έννοια της λέξης; Αν διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo έγκαιρα θα ξέρατε…)

Ευέλικτες και αποτελεσματικές αποφάσεις

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Οπωσδήποτε παίζουν φράγκα, αν και δεν είμαστε σίγουροι πόσα κιλά πιάνει. Ωστόσο αν αυτή η διεθνής επιχείρηση διακρατικών ποδοσφαιρικών αγώνων που λέγεται uefa απέκλειε δια παντός την εθνική ελλάδας θα έκανε ψυχικό.

Πρώτα απ’ όλα επειδή θα ήταν μια καλή αρχή. Δεύτερον επειδή θα έμεναν άνεργα (δηλαδή: χωρίς μεροκάματο) τα βοθρολύματα / οπαδοί (άξιοι του εθνικού ιδεώδους, πρέπει να πούμε – κι ας υπάρχουν διάφοροι αστοιχείωτοι που το φαντάζονται αλλιώς…). Και τρίτον επειδή θα απαλλασσόταν το εθνικό στερέωμα, ποδοσφαιρικό και όχι μόνο, απ’ την κατάρα του 2004. Το φάντασμα, δηλαδή, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει (ή πρέπει να έχει) ευρωπαϊκές αξιώσεις.

Εννοείται, απ’ την άλλη, ότι και οι εσθονοί έχουν τα δικά τους βοθρολύματα, ανάλογου φυράματος με τα ελληνικά. Γιατί, όμως, να μπλέκουμε σε τέτοιες παλιοϊστορίες που, συν τοις άλλοις, εξάπτουν διάφορους παλιούς ντόπιους νταλικιέρηδες (των καιρών του ανατολικού μπλοκ και του «γαμάμε με ένα καλτσόν»), ε;

Αφού είναι γνωστό: από πολιτική άποψη η ευρώπη ποτέ δεν έφτασε στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου – εκτός απ’ την στιγμή της απαγωγής της απ’ την Φοινίκη. Ας αρχίσει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας με την διαγραφή της ποδοσφαιρικής εθνικής.

Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι…

Η επίπεδη γη…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Όταν, στις αρχές του 2017, κάποιος επιτελάρχης του ψόφιου κουναβιού, μιλώντας για ένα μάλλον ασήμαντο γεγονός (τον αριθμό των συγκεντρωμένων στην ορκομωσία του σε σχέση με την συγκέντρωση στην ορκομωσία του Obama) υποστηρίξε ότι υπάρχουν εναλλακτικές πραγματικότητες, έγινε περίγελως. Τι πάει να πει «εναλλακτικές πραγματικότητες»; Μήπως ότι πραγματικότητα είναι ό,τι συμφέρει τον καθένα να είναι;

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης ότι αυτό δεν είναι η πρωτότυπη (και προσβλητική) ιδέα κάποιας πολιτικής βιτρίνας. Αλλά μια εκτεταμένη «κοινή πεποίθηση»: η θέση ότι η πραγματικότητα είναι μία και μπορεί να εντοπιστεί με τρόπο αντικειμενικό δεν έχει απορριφθεί μεν ανοικτά και καθαρά, αλλά για έναν και μόνο λόγο. Ο οπαδός της οποιασδήποτε «εναλλακτικής πραγματικότητας» θέλει να πιστεύει και να υποστηρίζει ότι η δική του πραγματικότητα είναι η μόνη «αυθεντικά» πραγματική. Ο οππορτουνισμός στα καλύτερά του!!!

Πως, όμως, μπορεί κανείς να υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι μία σε μια εποχή που τα ψέμματα, οι πλαστογραφήσεις, οι θεωρίες συνωμοσίας, και – κυρίως – ο καιροσκοπισμός των ιδεολογιών έχουν γίνει μια σταθερή νόρμα; Μπορεί, για παράδειγμα, να δει ο οποιοσδήποτε ότι στις φωτογραφίες το πλήθος που πήγε στο ψόφιο κουνάβι ήταν το μισό από εκείνο που πήγε στον Obama… Αλλά ποιος είναι σίγουρος ότι οι φωτογραφίες δεν έχουν πλαστογραφηθεί; Είναι, πια, τόσο εύκολο να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο· επειδή είναι εύκολο να γίνει…

Η γη είναι επίπεδη λένε κάποιοι. Οι φωτογραφίες απ’ το διάστημα που την δείχνουν στρογγυλή είναι πλαστές! Επιστρέφει διανοητικά ο πρώτος «αναπτυγμένος» κόσμος στους προ Γαλιλαίο καιρούς;

Όχι. Προχωράει σε κάτι χειρότερο…

Ο τετράγωνος κύκλος…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Δεν είναι οι πολιτικές βιτρίνες αλλά οι τεχνολόγοι των αναπαραστάσεων που χωρίζουν ήδη την πραγματικότητα σε τρεις κατηγορίες. Την «κανονική», την «εικονική» και την «μεικτή» ή «υβριδική» ή «επαυξημένη». Θα έλεγε κανείς ότι παίζουν με τις λέξεις. Αυτό που ονομάζουν «εικονική πραγματικότητα» λεγόταν ως σχετικά πρόσφατα αναπαράσταση. Και οποιαδήποτε μορφή αναπαράστασης μέσα στον πραγματικό χώρο / χρόνο δεν ήταν ούτε «υβρίδιο» ούτε «επαύξηση»… Ωστόσο το παιχνίδι με τις λέξεις και τις έννοιες είναι σκόπιμο: να διαβρώσει την βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα είναι μία (άλλο πράγμα οι ερμηνείες της)· να ενισχύει την πίστη στις «εναλλακτικές πραγματικότητες»…

Πως θα μπορούσαν, όμως, να το παραδεχτούν κάτι τέτοιο όσοι / όσες έφτιαχναν avatar, τεχνικά ομοιώματα της ιδέας για τον Εαυτό τους, στο second life; Δεν είναι άραγε «δημοκρατικό δικαίωμα» να πιστεύει κανείς ότι το «πραγματικό Εγώ» του (ή οι «πραγματικές σχέσεις» του, οι «πραγματικοί φίλοι» του, ο «πραγματικός κόσμος») βρίσκονται Εκεί, στην on hand μηχανική αναπαράσταση / μεσολάβηση;

Κι αν Εκεί βρίσκεται η «αλήθεια» (γιατί έτσι θέλω…) τότε έξω απ’ το «Εκεί» τι βρίσκεται; Ένας αφιλόξενος, εχθρικός κόσμος, για τον οποίο δεν αξίζει ο χαρακτηρισμός «πραγματικός»… Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός έχει απαιτήσεις…

Ακηδία…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Έχει αρχίσει να γίνεται λόγος διεθνώς για τα τεχνολογικά εφικτά βαθιά ψέμματα. Όχι μόνο την πλαστογράφηση «προσωπικοτήτων» που γίνεται κατά κόρο στα μηχανικά μεσολαβημένα «κοινωνικά δίκτυα» (από κακόβουλους ή και μηχανές)· όχι μόνο την πλαστογράφηση ακίνητων εικόνων· αλλά και την πλαστογράφηση κινούμενων εικόνων (video) μετά ήχου. Σε μια εποχή που οι επιβεβαιώσεις (ή οι απορρίψεις) της πραγματικότητας είναι εικονικές (με την διπλή έννοια: εικόνες, αλλά και κατασκευές…) όντως η μία πραγματικότητα εξαφανίζεται. Ή, όπως το είχαν προβλέψει πριν πάνω από μισό αιώνα οι Κατασιασιακοί για τις κοινωνίες του Θεάματος, η αλήθεια γίνεται μια στιγμή του ψέμματος.

Είναι πιθανό ότι μέσα σ’ έναν γενικό κατακλυσμό αναπαραστάσεων που θα διεκδικούν την εγκυρότητα πραγματικότητας, ένα μέρος των πρωτοκοσμικών πληθυσμών θα γοητευθεί, αφού θα βρίσκει on demand την «πραγματικότητα που του ταιριάζει». Αυτό συμβαίνει ήδη, στον τρόπο που γίνεται η σχεδόν κατατονική αναζήτηση – των – ομοίων μέσα στο διαδίκτυο. Και ένα άλλο μέρος των ίδιων πληθυσμών θα αποσυρθεί «εννοιολογικά», περιορίζοντας τον χαρακτηρισμό «πραγματικότητα» σ’ εκείνο μόνο το μέρος του κόσμου (δηλαδή των σχέσεων, των εμπειριών, των γνώσεων) για το οποίο θα μπορεί να είναι σίγουρος ο καθένας ότι δεν είναι τεχνικά μεσολαβημένο, και άρα εν δυνάμει φαλκιδεύσιμο.

Με τον έναν ή τον αλλο τρόπο όμως θα απαγορευτεί πρακτικά η Ιστορία· το μη εμπειρικά επαληθεύσιμο δηλαδή μέρος του όποιου συλλογικού (κατά κύριο λόγο) παρελθόντος. Αφού ήδη και η μνήμη είναι μηχανικά μεσολαβημένη, θα απομείνουν μόνο οι μυθολογίες να παριστάνουν την «από ανέκαθεν αλήθεια»… Μυθολογίες και επιτήδειοι ψεύτες.

Να γιατί ο «αναπτυγμένος» καπιταλιστικός κόσμος δείχνει να κατευθύνεται σε μια σκοτεινή ζώνη γεμάτη δοξασίες και φαντάσματα. Όχι επειδή «επιστρέφει στον μεσαίωνα»· αλλά επειδή προχωράει σε πολύ πλατύτερη, βαθύτερη και καθολικότερη μηχανοποίηση απ’ αυτήν που μπορεί να αντέξει…

Κόκκινοι, αληθινά

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Ο Xi, στα συνέδρια του κόμματός του, με φόντο τεράστια σφυροδρέπανα, δεν χάνει την ευκαιρία να διακηρύσσει ότι ο «κινεζικός σοσιαλισμός» είναι η πρακτική απάντηση στα δεινά και τις ανισότητες του καπιταλισμού· και ότι η επέκτασή του εκτός συνόρων θα φέρει (αργά ή γρήγορα) την παγκόσμια αρμονία.

Στην Ουάσιγκτον δεν του δίνουν σημασία, και ως τώρα δεν έχουν κτυπήσει τις καμπάνες της καινούργιας «κόκκινης απειλής». Στα κινέζικα πανεπιστήμια όμως; Ακόμα και σαν «στατιστικό ατύχημα» αν το δει κανείς, υπάρχουν κάμποσοι / κάμποσες εκεί που διαβάζουν Μαρξ (και όχι μόνο) και βλέπουν τις ολοφάνερες διαφορές της εργατικής δημοκρατίας με το κινεζικό καθεστώς. Είναι λογικό, λοιπόν, σε ένα μονοκομματικό κράτος που αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστικό», οι φοιτητικοί πυρήνες υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων και αγώνων να είναι … «εχθροί του σοσιαλισμού»….

Υπάρχουν φήμες (πιθανότατα καθόλου αβάσιμες) ότι μόλις τέτοιοι πυρήνες εμφανιστούν δημόσια τα μέλη τους εξαφανίζονται – σε κάποια μπουντρούμια. Ο έλεγχος του καθεστώτος στα μήντια δυσκολεύει την διακρίβωση της αλήθειας· όμως δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι α) δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες, και ότι β) οι κινέζοι ασφαλίτες τους κτυπούν φιλικά στην πλάτη λέγοντάς τους «εμπρός σύντροφοι!»

Απ’ την άλλη μεριά είναι διάφοροι στη δύση (και μην σπάσετε το κεφάλι σας για τα πραγματικά τους κίνητρα…) που ξαναψάχνουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην κίνα· ένα καλό plus στον οξυνόμενο πόλεμο Ουάσιγκτον – Πεκίνου. Αλλά να υπερασπιστούν μαρξιστές, ριζοσπάστες φοιτητές;

Μπορεί να το δούμε κι αυτό: το ψόφιο κουνάβι να σκίζει την φράτζα του για πάρτη τους. Ή, ακόμα πιο γενναιόδωρα, η Ουάσιγκτον να εύχεται μια εξέγερση της κινεζικής εργατικής τάξης…

Προς το παρόν, και ώσπου να γίνει αυτό, προτιμητέοι δείχνουν οι μουσουλμάνοι της επαρχίας Xingjang: αυτοί ήταν απ’ την αρχή “επιλέξιμοι” (και μέσω isis) για προφανείς λόγους.

Η αιώνια λιακάδα ενός τενεκέ

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Την προσωποποίηση την έχουμε για την ειρωνεία μας· ή, απλά, για να συνενοούμαστε. Όμως δεν είναι όλα για γέλια.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός δικαιολόγησε απόλυτα το παρατσούκλι «τενεκεδένιος» που του έχουμε αποδώσει όταν, μιλώντας τις προάλλες στο συνέδριο των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, δήλωσε ότι τον Ιούλη του 2015, «… με καθαρό μυαλό εκτίμησα οτι … η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακουγόταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ…» Και είναι δίκαιος (και ήπιος) ο χαρακτηρισμός «τενεκές» επειδή αυτό το άτομο δεν έχει ούτε μισό γραμμάριο αξιοπρέπειας: είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, προκειμένου να πλασσαριστεί σαν οτιδήποτε· ανάλογα με το κοινό του. Είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, παριστάνοντας τον «ήρωα»… Και μάλιστα την ιστορία μόλις πριν 3,5 χρόνια. (Τα είπε αυτά στους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Νόμισε ο δύστυχος ότι δεν ξέρουν με το νι-και-με-το-σίγμα τι εστί ελλαδιστάν… Τους πέρασε για ψηφοφόρους στα Πάνω Τραμπάκουλα….)

Όχι λοιπόν! Ο τενεκεδένιος (και ολόκληρος ο φαιορόζ κυβερνητικός συνασπισμός του, όλα τα στελέχη της Κουμουνδούρου και των αδελφών ψεκασμένων, όλα τα μέλη των κομμάτων τους και οι ψηφοφόροι τους, αλλά και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, απ’ τους φασίστες ως την άκρα αριστέρα) ανήκαν ως και τον Ιούλη του 2015 στο εθνικό «κόμμα της δραχμής»! Ο τενεκεδένιος ήταν ο σημαιοφόρος του μαζικού, εθνικού μπλοκ, υπηρετώντας την διαταξική συμμαχία των λούμπεν αφεντικών με την μεγάλη μάζα των λούμπεν μικροαστών (ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού άπαντες). Απ’ τους φαρμακοβιομήχανους μέχρι τους μικρομεσαίους ξενοδόχους, απ’ τα αγροτοαφεντικά μέχρι τους εμπόρους και τους βιοτέχνες, απ’ τον «λαό των αγανακτισμένων» μέχρι το παπαδαριό και διάφορους διάσημους οικονομολόγους του σκοινιού και του παλουκιού, όλοι ως τον Ιούλη του 2015 ορκίζονταν στην «εθνική απελευθέρωση» του «εθνικού νομίσματος». Στο κάτω κάτω είχαν ψηφίσει υπέρ της «εξόδου» σ’ εκείνο το δημοψήφισμα που ο τενεκεδένιος και η κυβέρνησή του τους κάλεσαν να ψηφίσαν «όχι» («όχι» στον αέρα, στα ξεκούδουνα, «όχι λάστιχο», αφού δεν υπήρχε συγκεκριμένο και πραγματικό ερώτημα…) – αφήνοντας άλλους στη χαρά των συμφερόντων τους και άλλους στα σκοτάδια της βλακείας τους, ενωμένους ωστόσο μέσα στην «εθνική υπερηφάνεια της δραχμής»… Ενόσω, οι πιο πονηροί ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, είχαν αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, και είχαν μεταφέρει τα ευρώ τους, για σωτηρία και αυγάτισμα, σε εκτός συνόρων parking…

Κανένα «καθαρό μυαλό» δεν είχε ο τενεκεδένιος όταν πήγε να κάνει τον τελικό εκβιασμό του (όπως νόμιζε) στην ευρωζώνη! Κι αν μετά από 17 ώρες δεν ολοκλήρωσε την αποστολή του, αν βούλιαξε στις «αυταπάτες» του (δεν είναι λόγος αυτός για να σχολάσει πολιτικός; προπονητής στη μπάλα θα σχόλαγε πάντως!) κι αν δεν έκανε το σάλτο μορτάλε, αυτό συνέβη για έναν και μόνο έναν λόγο. Επειδή αυτοί οι καταραμένοι τεχνοκράτες της ευρωζώνης και ο ακόμα πιο καταραμένος Σόιμπλε, του έδωσαν να διαβάσει την περίληψη των μέτρων που θα έπρεπε να πάρει, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ανακοίνωνε την «εθνική νομισματική απελευθέρωση». Προσοχή: την περίληψη του έδωσαν να διαβάσει, τον «πίνακα περιεχομένων», όχι τον τόμο με το αναλυτικό σχέδιο στο σύνολό του… Γιατί αν του έδιναν ολόκληρο τον τόμο ήταν ικανός να τον πετάξει στην άκρη· ή να αρχίσει να τσιρίζει “με εκβιάζουν – με εκβιάζουν!!!” Τον τόμο τον κλείδωσαν σ’ ένα ντουλάπι, in case of emergency…

Τότε και μόνον τότε ο τενεκεδένιος συνειδητοποίησε κατά κάποιον τρόπο τι σήμαιναν πρακτικά οι παπαριές που ο ίδιος, οι πολιτικές του παρέες και ο λαός τους αναμασούσαν τα προηγούμενα «αντιμνημονιακά» χρόνια. Συνειδητοποίησε, για παράδειγμα, ότι δεν το άντεχε να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους για να φυλάει τα μαγαζιά απ’ τις λεηλασίες… (ανάμεσα σε πολλά άλλα…)· λεηλασίες που θα έκαναν το blackout στη Ν. Υόρκη τον Ιούλη του 1977 να μοιάζει με παιδική χαρά…

Γι’ αυτό έκανε πίσω, όντας σε πλήρη σύγχυση λόγω χεσίματος / ματαίωσης… Κανένα «καθαρό μυαλό» και κανένας «ήρωας της καθαρής σκέψης» δεν ήταν ή είναι στην καρέκλα της κεντρικής πολιτικής βιτρίνας στην Αθήνα. Είναι ένα άτομο τόσο ρηχό, μια ομιλούσα κεφαλή τόσο επιδερμική από «πολιτική άποψη» (μιλάμε για την πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) ώστε είναι ικανή να πει μεν τα πάντα – κάνοντας δε εκείνα που της υποδεικνύουν τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Δεν έχουμε καμμία αυταπάτη για το ποιόν των πολιτικών βιτρινών. Τωρινών, προηγούμενων, επόμενων. Ωστόσο η παραχάραξη της ιστορίας είναι αιτία πολέμου, πολύ πιο σημαντική (για εμάς) απ’ τις άερα κάερα υποσχέσεις!

Η ιστορία που θέλει να φέρει στα μέτρα του ο τενεκεδένιος είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαριά για να την κάνει πατσαβούρα. Ας κάνει τέτοιο το αυστηρά προσωπικό του βιογραφικό· τα υπόλοιπα δεν είναι ιδιοκτησία του.

(Συγχωρείστε μας. Η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας έχει όρια – ή δεν έχει. Όταν η παπαριά που θα πει ο «άρχοντας» σήμερα είναι αυτή που, απλά, προορίζεται να αντικαταστήσει την παπαριά που είπε χτες ή προχτές, η τεχνική της εξουσίας είναι ήδη στο στάδιο του ψοφιοκουναβισμού. Που είναι το προτελευταίο πριν την ωμή επιβολή της βίαιης σωστής πραγματικότητας της όποιας εξουσίας, μέσα απ’ το φάσμα των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων» που μαστορεύουν οι τσατσορούφιανοί της..

Η παραγραφή / πλαστογράφηση της ιστορίας ήταν, πάντα, το έσχατο σήμα κινδύνου…)