Τρίτη 21 Μάη. Αν τα πιο πάνω περιληπτικά είναι σωστά (κι αυτό υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή), τότε η μεταστροφή ανάμεσα στη δεκαετία του 1990 και εκείνη του 2020 δεν συνιστά κατάρριψη της μαρξιανής κριτικής ανάλυσης αλλά μάλλον την εκ νέου απόδειξή της! Η δεκαετία του ’90 δεν σημαδεύεται (αν κάποιος ψάχνει πρόσωπα / σύμβολα) απ’ τον αμερικάνο πρόεδρο Κλίντον, αλλά απ’ τον αντιπρόεδρο Al Gore: έναν αυθεντικό εκπρόσωπο του νεωτεριστικού, global, φιλελεύθερου πνεύματος της αναδυόμενης παγκόσμιας κυριαρχίας της Silicon Valley.
Τρεις δεκαετίες μετά η επιτυχία της 3ης βιομηχανικής επανάστασης υπό την ηγεμονία αμερικανικών κολοσσών (και η εύλογη παγκοσμιοποίηση του ψηφιακού παραδείγματος) δεν έχει Al Gore, ούτε καν ανάμεσα στους «δημοκρατικούς» των ηπα. Έχει Jack Ma – εξαμερικανισμένο ψευδώνυμο, υποθέτουμε… Κι ο λόγος είναι απλός: η νίκη του παραδείγματος έχει φτάσει στην ήττα της αμερικανοποίησής του, απ’ την στιγμή που το συλλογικό και υπό κρατική κινεζική διεύθυνση καπιταλιστικό κεφάλαιο 1,3 δισεκατομυρίου ανθρώπων αποδεικνύεται πολύ πιο δυναμικό.
Απέναντι σ’ αυτήν την εξέλιξη ακόμα και η αμερικανική Silicon Valley (και, ακόμα πιο έντονα, αυτό που μορφοποιήθηκε σαν πολιτική της έκφραση για παγκόσμια χρήση, δηλαδή το δόγμα η ιδιωτική καινοτομία μπροστά – πίσω παλιοκράτος!) οχυρώνεται· ή, πιο σωστά, το προσπαθεί μάλλον μάταια…
Όπως το είπε ένας κάποιος Keynes, ο φιλελευθερισμός είναι πλεύση καλού καιρού – για όσους έχουν το πάνω χέρι και τον άνεμο στα πανιά τους…
Όταν τα χάνουν τότε ααααα!!!.. Τότε…