Tag: νόμοι σχέσεις

Χωρίς πλεονέκτημα έδρας

Παρασκευή 19 Απρίλη. Μπας και δεν το είπαμε; Το είπαμε. Πριν σχεδόν 4 βδομάδες, στις 27 Μάρτη (: προσοχή, ξανάρχονται οι εκπρόσωποι). Τι είπαμε;

… (Ποιά είναι η πιο διάσημη διεθνώς τρέχουσα ελληνική λέξη; Μαλακία! Θα έπρεπε να γίνει το νούμερο 1 εθνικό εξαγώγιμο προϊόν! Διότι αυτοί του φαιορόζ γκουβέρνου είναι ικανοί να πιστεύουν ότι με τον κυρ Πέτρο στο ψηφοδέλτιό τους κοντράρουν τον asset 1 και τον ρημαδοΚούλη…)

Τώρα ο asset 1 αντεπιτίθεται (όντας προφανώς σε αποστολή…), μέσα σ’ έναν όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά πάντως ικανό χειρισμό στον οποίο εμπλέκονται διάφοροι (και πρώην «φίλοι» δημαγωγοί, «φίλοι» του φαιορόζ γκουβέρνου εννοούμε…). Φυσικά ο asset 1 (και όχι μόνον αυτός) ξέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα είπε χτες. Ας πούμε ότι εκτόξευσε προειδοποιητικές βολές…

Να επαναλάβουμε πολύ περιληπτικά το πνεύμα όσων γράφουμε απ’ τις αρχές του 2015 (αναλυτικότερα στο χάρτινο Sarajevo, στην ασταμάτητη μηχανή με την συντομία των σχολίων): όταν βλέπεις «αριστερούς» (κατά δήλωσή τους…) να αγκαλιάζονται και να ξαναγκαλιάζονται με φασίστες για να κυβερνήσουν, κι εσύ απλά κρατάς την μύτη σου (επειδή, συν τοις άλλοις, το βαθύ κράτος / κόμμα της δραχμής έχει αμολήσει έναν Γιάνη, πράγμα που τονώνει την βλαμμένη «εθνική» ή/και «επαναστατική» περηφάνειά σου) έχεις όλα τα προσόντα του χρήσιμου ηλίθιου. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι το βαθύ κράτος και τις τακτικές του όταν εμφανίζεται πεντακάθαρα μπροστά σου, δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. Κι αυτό έγινε – και τέλειωσε – απ’ τις 5 Μάη του 2010 ως τις 26 Γενάρη του 2015. Με διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς…

Μοιάζει να συνδέουμε «ετερόκλητα» δεδομένα… Όχι! Υπάρχει ένα «μαύρο δίκτυο» που συνδέει αυτά τα «ετερόκλητα». Ένα «μαύρο δίκτυο» του οποίου η γενική επίγνωση απ’ την μεριά μας επέτρεψε πριν 4 βδομάδες να υπονοήσουμε: καλά, θα πέσει γέλιο…

Και πέφτει… Για παράδειγμα, αυτό το περί «μεταχρονολογημένων αποκαλύψεων» (υπάρχουν και «προχρονολογημένες αποκαλύψεις»; απ’ όσο ξέρουμε μόνο μία και διάσημη: η Αποκάλυψη του Ιωάννη…) έχει την ίδια γραμματική και νοηματική προέλευση με την «διάτρηση», και άλλες καινούργιες και ολόφρεσκιες λέξεις της εξουσίας… Το σίγουρο όμως είναι ένα: το noor 1 είναι υπόθεση του καλοκαιριού του 2014, πριν απ’ τα θερμά και φιλικά σούρτα φέρτα του asset 1 στο παλάτι… Οι τωρινές φαιορόζ καταγγελίες για τους 2 τόνους πρέζα του noor 1 είναι, λοιπόν, όχι «μεταχρονολογημένες» αλλά συνένοχα καθυστερημένες. Και δεν είναι η μοναδική συνενοχή αυτή.

Υπάρχουν, τελικά, και σοβαρά έως πολύ σοβαρά ζητήματα στο βάθος…

(Αν τα πιο πάνω σας φαίνονται «ιερογλυφικά» φταίει πως έτσι ακριβώς πρέπει να φαίνονται! Η αποκωδικοποίηση θέλει τον κόπο της· και ιστορική γνώση…)

Σε περίπτωση που σας χρειαστεί

Παρασκευή 19 Απρίλη. Κολλήσατε στη λάσπη, στο χιόνι, στην άμμο και χρειαζόσαστε τράβηγμα; Χρειαζόσαστε κουβάλημα ή άλλες βαριές δουλειές; Το ρομποτικό τετράποδο (άλλοι λένε ότι είναι σκύλος, άλλοι ότι είναι μουλάρι…) της Boston Dynamics, με όνομα SpotMini, βγαίνει πλέον απ’ τις γραμμές παραγωγής και δέχεται παραγγελίες. Ζυγίζει 30 κιλά, έχει ύψος 80 πόντους, μπορεί να σηκώσει γύρω στα 15 κιλά (για κουβάλημα απ’ το σούπερ μάρκετ μια χαρά είναι!), μπορεί να πιάσει ή/και να σηκώσει πράγματα χάρη στους βραχίονές του με 5 βαθμούς ελευθερίας, έχει κάμερες stereo και βάθους πεδίου, αισθητήρες θέσης / δύναμης στα πόδια του, δεν τρώει, δεν χέζει, έχει όλες τις χάρες της ρομποτικής – και κάτι ακόμα, εφιαλτικό: σοβαρές πιθανότητες να «πιάσει» στην αγορά… Είτε σ’ αυτή τη μορφή του, είτε σε κάποια διάδοχη.

Το τρέχον μοντέλο δεν δαγκώνει, αλλά μην αποκλείσετε στο κοντινό μέλλον να δείτε ταμπέλες σε πλούσιες αυλόπορτες του είδους «Caution! Spot inside!». Κι άμα σε φερμάρει το SpotMini…

Εν τω μεταξύ, προς το παρόν, η εταιρεία το διαφημίζει σαν χρήσιμο στο κτίσιμο πυραμίδων: στη δεκάδα (με τιμή χοντρικής) τα SpotMini μπορούν να σέρνουν ογκώδεις πέτρες πάνω σε καρούλια (με μια ελάχιστη ανηφόρα μιας μοίρας…) χωρίς μαστίγια και παρόμοια βία – και με στρατιωτικό βηματισμό, που πείθει για την αξία του πράγματος…

Δεν σας θυμίζουν τεράστιες ακρίδες;

Πρωτοκοσμικός εκφασισμός 2

Τετάρτη 17 Απρίλη. Ο ισραηλινός Gideon Levy, μόνιμος συνεργάτης της κεντρώας εφημερίδας Ha’aretz, γύρω στα 65, που ξεκίνησε δηλώνοντας «πατριώτης ισραηλινός» και έχει φτάσει στο σημείο να υποστηρίζει ότι η μόνη του ελπίδα είναι το διεθνές κίνημα BDS, δείχνει τρομαγμένος μ’ αυτά που ζει. Σ΄ένα πρόσφατο μετεκλογικό άρθρο του με τίτλο «η νέα εξαθλιωμένη ισραηλινή δημοκρατία» γράφει μεταξύ άλλων:

… Η Δεύτερη [ισραηλινή] Δημοκρατία δεν θα κρύβει πια αυτά που συμβαίνουν στην αυλή της, ούτε θα προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί…. Η Πρώτη Δημοκρατία χαρακτηριζόταν από ένα μίγμα πραγματικότητας και εξαπάτησης: η μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή αλλά, πριν απ’ όλα, με στρατιωτική διακυβέρνηση σε αραβικές περιοχές, κι ύστερα με στρατιωτική δικτατορία στα κατεχόμενα εδάφη. Ήταν η αγαπημένη στη μέση Ανατολή αλλά επίσης το τελευταίο αποικιοκρατικό καθεστώς στον κόσμο.

Όλα αυτά τέλειωσαν. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συνέχεια της προηγούμενης, αλλά πιο δυνατή, πιο υπερεθνικιστική και ρατσιστική, λιγότερο δημοκρατική και νόμιμη. Και, πρέπει να το παραδεχτώ, θα είναι πιστότερη αντανάκλαση της πραγματικότητας…

Η φωτιά που ξεκίνησε στη διάρκεια της προηγούμενης κυβέρνησης θα εξαπλωθεί. Τα δικαστήρια, τα μήντια, οι ομάδες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η αραβική κοινότητα θα την νοιώσουν γρήγορα…. Το αεροδρόμιο Ben Gurion θα κλείσει ακόμα περισσότερο σε όσους κάνουν κριτική στο καθεστώς. Οι μκο θα βγουν εκτός νόμου. Οι άραβες θα αποκλειστούν ακόμα περισσότερο απ’ ότι τώρα, για να καταλάβουν τι σημαίνει εβραϊκό κράτος με μόνο εβραίους βουλευτές….

Ο Levy (κι όχι μόνον αυτός) θεωρεί ότι τώρα πια κάποιες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου μπορούν να τα «βρουν» με το ισραηλινό καθεστώς· επειδή τους μοιάζει όλο και περισσότερο.

Ο έλληνας σύμμαχος συμφωνεί…

Norte Dame

Τετάρτη 17 Απρίλη. Μια φωτιά είναι μια φωτιά. Μια φωτιά σε ένα μνημείο είναι φωτιά σε ένα μνημείο. Μια φωτιά σ’ ένα χριστιανικό μνημείο, δεν είναι τίποτα άλλο από μια φωτιά σ’ ένα χριστιανικό μνημείο.

Με το συμπάθειο, αλλά η «παγκόμια συγκίνηση» για την φωτιά στη Norte Dame είναι, απλά, δημαγωγική προβοκάτσια. Η φωτογραφία με τον σταυρό μέσα στην μισοκαμμένη εκκλησία (όργανο βασανιστηρίων που έκανε top ιερό σύμβολο η πιο διεστραμμένη θρησκεία ever) είναι σκέτη προπαγάνδα.

Με όλο τον σεβασμό (ή την φιλική ανοχή…) στα μνημεία όλων των πολιτισμών όλου του πλανήτη, για τα οποία ωστόσο ισχύει (κατά πως έλεγε ένας Walter Benjamin) ότι … δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας, για την ασταμάτητη μηχανή ισχύουν αδιαπραγμάτευτα τα λόγια ενός τούρκου κομμουνιστή:

… Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό

πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο

είναι ένας άνθρωπος που τον ‘μποδίζουν να βαδίζει,

είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Οι γάλλοι υπήκοοι χρηματοδοτούν και στηρίζουν τον στρατό τους να σκοτώνει στη ζώνη του Sahel. Και τώρα φλέγονται από εθνική συγκίνηση και ενότητα γύρω από μια εκκλησία… (Για να συνεχίσει ο στρατός τους να σκοτώνει).

Ακόμα κι αν έτσι γουστάρουν, αυτό δεν είναι «παγκόσμια υπόθεση»!

Το ξέρουμε με βεβαιότητα. Το ξέρουν και πολλοί / πολλές ακόμα.

Υπόθεση Assange 1

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ας ξεκαθαριστεί απ’ την αρχή: δεν είναι καθόλου του γούστου μας οι «περσόνες», οι «μηντιακές» περσόνες, κι ακόμα λιγότερο οι μηντιακές περσόνες που υποστηρίζουν ότι συμμετέχουν σε κάποιου είδους «πληροφοριακό αντάρτικο» εναντίον κρατών, επιχειρήσεων, κλπ. Ο αυστραλός Julian Assange είναι τέτοια περίπτωση (όχι, όμως, ο άλλοτε αμερικάνος στρατιώτης Chelsea Manning). Στον Assange ευθέως θα καταλογίζαμε ότι έκανε το “θανάσιμο αμάρτημα” που θα εύχονταν οι όποιοι εχθροί του (στην Ουάσιγκτον ή οπουδήποτε αλλού): προσωποποίησε με μια δόση αλαζονείας τα wikileaks (που, προφανώς, είναι συλλογικό έργο) και, στο τέλος, κατέφυγε σε κρατική προστασία – έστω εκείνη του μικροσκοπικού εκουαδόρ…

Σε συνάρτηση με αυτή την «αλυσίδα» γεγονότων στην αφετηρία των οποίων ήταν / είναι η (αλαζονική) προσωποποίηση («τα wikileaks είμαι Εγώ!») ήρθε και το τελικό του λάθος: η ιδέα (εντελώς λανθασμένη) πως η «κρατική προστασία» μπορεί να είναι αιώνια και άφθαρτη… Ήταν αρκετό να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 στο εκουαδόρ ο Lenin Moreno (ο προηγούμενος πρόεδρος Rafael Correa δεν μπορούσε να ξαναεκλεγεί μετά από 2 θητείες) για να μετατραπεί η μισο-φυλακή / μισο-άσυλο πρεσβεία του εκουαδόρ στο Λονδίνο σε κάτεργο απομόνωσης. Και ο ίδιος ο Assange σε «διαπραγματευτικό asset» μεταξύ Ουάσιγκτον και Quito.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο), η «διαχείριση του Assange», και ειδικά η προοπτική έκδοσής του στις ηπα για να δικαστεί σαν κατάσκοπος του εχθρού, εγείρει ζητήματα γενικότερης σημασίας.

Ο εαυτός σαν κεφάλαιο, στα καλύτερά του

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Γράφαμε πριν λίγες μέρες για τα «μαθήματα επιχειρηματικότητας»: Γίνε και συ επιχειρηματίας, μπορείς!!! Ξεκινώντας απ’ την «αξιοποίηση του Κεφαλαίου του Εαυτού σου».

Στις ηπα (στην αγγλία σε μικρότερο βαθμό) για να γίνει κανείς (αξιόλογο) «Κεφάλαιο του Εαυτού του», έχει ουσιαστικά δύο δρόμους. Ο ένας είναι να καταταχτεί (σαν μισθοφόρος) στο στρατό· και να πάει να σκοτώνει κάπου στον πλανήτη. Αν ζήσει (και δεν αυτοκτονήσει όταν αποστρατευτεί) θα έχει συγκεντρώσει ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό για να πληρώσει τα δίδακτρα ανώτατων σπουδών.

Ο άλλος τρόπος είναι ο φοιτητικός δανεισμός. Το δάνειο σπουδών ξεπληρώνεται όπως κάθε άλλο· και η ελπίδα είναι (ήταν πιο σωστά) ότι με κάποιο πτυχίο αυτός / αυτή που υποθηκεύτηκε για να σπουδάσει, θα καταφέρει να βρει μια «καλή δουλειά» ώστε να ξεχρεώνει τα επόμενα χρόνια.

Μια τέτοια «επιδότηση σπουδών» είναι, στην πραγματικότητα, αεροπλανάκι. Ανάλογα με τον όγκο των πτυχιούχων κάθε χρονιάς είναι δύσκολο έως αδύνατο «η αγορά καλοπληρωμένων εργασιών» να τους απορροφά συνέχεια με μισθούς τέτοιους που αφενός να τους προσφέρουν το πολυπόθητο status αφετέρου να έχουν και ένα περιθώριο αποπληρωμής του φοιτητικού δανείου. Η «κρίση των φοιτητικών δανείων» εξελίσσεται σταθερά και αθόρυβα τα τελευταία χρόνια (πάνω από μια δεκαετία) με τα απλήρωτα δάνεια να αυξάνουν. Το συνολικό «φοιτητικό χρέος» το 2018 (εξυπηρετούμενο ή μη) στις ηπα είχε φτάσει σχεδόν το 1,5 τρισεκατομύριο δολάρια (τώρα είναι 1,6 τρις): διπλασιάστηκε απ’ το 2008. Και ο αριθμός εκείνων που δεν μπορούν να ξεχρεώσουν (επειδή δεν βρίσκουν δουλειές που να τους το επιτρέπουν) είναι ήδη πολλές χιλιάδες.

Αν και αυτό γίνεται «ψυχο-συναισθηματικό» πρόβλημα για τον κάθε αυτο-υποθηκευμένο οφειλέτη, στο σύνολό του είναι πρόβλημα ισολογισμών για τις τράπεζες. Δεν μπορούν να απαλλοτριώσουν τους υποθηκευμένους I gonna be· όχι, οπωσδήποτε, σε καιρό ειρήνης και με τις τρέχουσες συνθήκες (το ιδανικό για τις τράπεζες θα ήταν να δουλεύουν σαν δούλοι, αλλά αυτό προϋποθέτει στρατόπεδα συγκέντρωσης για λευκούς. Εναλλακτικά μπορεί να επιστρατευτούν – δια – της – βίας αν η πατρίς τους χρειαστεί, σαν αντάλλαγμα για την διαγραφή των χρεών τους….)

Εν τω μεταξύ ο καπιταλισμός πάντα βρίσκει τρόπους…

Το Κεφάλαιο του Εαυτού σαν «επένδυση τρίτων»

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Ένα καινούργιο μοντέλο «φοιτητικού δανεισμού» που έχει αρχίσει να εμφανίζεται στις ηπα είναι το να αντιμετωπίζεται με χρηματιστηριακούς όρους η τριτοβάθμια εκπαίδευση του ενός ή του άλλου, σαν επένδυση για τρίτους. Σ’ αυτό το μοντέλο εμφανίζεται να προσφέρεται μεγαλύτερη «ευελιξία» στους δανειζόμενους: υπογράφουν ένα συμβόλαιο δανεισμού όχι με σταθερό επιτόκιο (όπως συμβαίνει παραδοσιακά) αλλά με δόσεις ανάλογες του μισθού που (θα) λαμβάνουν μετά την αποφοίτηση. Αν ο μισθός μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι δόσεις. Υπάρχει κι ένα «όριο ασφαλείας»: αν πέσει (ο μισθός) κάτω από αυτό (ή προκύψει ανεργία), η αποπληρωμή «παγώνει» (επίσημα). «Ξαναζεσταίνεται» όταν βρεθεί δουλειά με μισθό πάνω απ’ το όριο. Το μοντέλο αυτό εφαρμόζεται ήδη απ’ το πανεπιστήμιο Purdue (στην Indiana). Δανειστής μπορεί να είναι το ίδιο το πανεπιστήμιο· ή και οποιαδήποτε εταιρεία “εκτιμήσει τα προσόντα” κάποιου / κάποιας.

Υπάρχουν, όμως, τρία επιπλέον στοιχεία σ’ αυτό το κόλπο. Πρώτον, οι δανειστές, κάνοντας εκτίμηση της «αγοράς εργασίας» και των πραγματικών προοπτικών κάθε δανειζόμενου φοιτητή σ’ αυτήν, διαφοροποιούν τα επιτόκια (και τις δόσεις) ανάλογα με την περίπτωση. Για παράδειγμα (αφορά το Purdue) για τους χημικούς μηχανικούς το επιτόκιο είναι 2,57% (και ο χρόνος αποπληρωμής 7 χρόνια)· ενώ για άλλες ειδικότητες μπορεί να φτάσει έως και 4,52% (με 10 χρόνια αποπληρωμής).

Το δεύτερο στοιχείο: το δάνειο μπορεί να πουληθεί σε άλλον δανειστή! Δημιουργείται έτσι μια καινούργια «αγορά φοιτητικών δανείων» αφού τα συμβόλαια (δανεισμού) θα πουλιούνται και θα αγοράζονται σαν εμπορεύματα. Ας την πούμε με τ’ όνομά της: μια «δευτερογενής αγορά» για το Κεφάλαιο του Εαυτού….

Τρίτο στοιχείο: η χρονική διάρκεια της αποπληρωμής δεν έχει σχέση με το ποσό δανεισμού…. Είναι δεδομένη και προσυμφωνημένη (εκτός αν υπάρξει διακοπή / «πάγωμα», που θεωρείται «νεκρός χρόνος»).

Έτσι, για παράδειγμα, ένα σπουδαστής οικονομικών μπορεί να χρειάζεται 10.000 δολάρια. Αν δανειστεί από τράπεζα, θα πληρώνει στάνταρ 146 δολάρια τον μήνα, πράγμα που σημαίνει ότι σε 10 χρόνια θα έχει πληρώσει 17.576 δολάρια. Με το νέο, πιο ευέλικτο και χρηματιστηριακά αξιοποιήσιμο κόλπο, αν αποφοιτήσει το 2020 και βρει δουλειά με αρχικό ετήσιο μισθό 47.000 δολάρια, θα πληρώσει συνολικά 15.673. Μοιάζει να συμφέρει… Αν, όμως, βρει δουλειά με ετήσιο μισθό 60.000 δολάρια θα πληρώσει πάνω από 20.010 δολάρια…

Ο δανειστής / χρηματοδότης γίνεται «συνεταίρος» στην εργασία «εισπράτωντας μέρισμα» ανάλογα με το ύψος του μισθού!… Κι αυτό είναι που (με χρηματιστηριακούς όρους) κάνει «ελκυστική την επένδυση» (μ’ αυτά τα νέα κόλπα) στα υπό διαμόρφωση Κεφάλαια του Εαυτού.

Αν ο δανεισμός είναι πάντα ένα είδος υποδούλωσης και ο ατομικός δανεισμός για την διαμόρφωση “γνωσιακού κεφαλαίου” μια απ’ τις πιο σκληρές «δημοκρατικές» εκδοχές αυτής της υποδούλωσης, έχουμε την εντύπωση πως διαμορφώνεται (μέσα απ’ αυτές τις πατέντες) κάτι ακόμα χειρότερο…

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 1

Πέμπτη 11 Απρίλη. Ενώ η ε.ε. υπέγραφε μια (φιλόδοξη) “συμφωνία εμπορικής / οικονομικής συνεργασίας” με το Πεκίνο, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές, σαν “τιμωρία” για ευρωκρατικές ενισχύσεις στην airbus… Μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα: ενώ η Ουάσιγκτον ανακοίνωνε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές (με τις Βρυξέλες να ετοιμάζονται να απαντήσουν ανάλογα, με το ίδιο ποσό δασμών στις αμερικανικές εισαγωγές) ο αυτοκρατορικός πρωθυπουργός Li Keqiang, ο πληθωρικός εκ λουξεμβούργου ορμώμενος αρχικομισσάριος Jean Claude Juncker, και ο πολωνός πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου Donald Tusk άναβαν στις Βρυξέλες την πίπα της (καπιταλιστικής) ειρήνης: η «ευρασία», για άλλους όνειρο και για άλλους εφιάλτης, έκανε μερικά βήματα ακόμα: σα σύνολο η ε.ε. είναι ήδη η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο και ο νο 1 προορισμός των κινεζικών εξαγωγών· ενώ η κίνα είναι ο νο 2 προορισμός των ευρωπαϊκών εξαγωγών…

Αυτές οι μέρες του Απρίλη του 2019 θα μπορούσαν να θεωρηθούν συμπυκνωμένα στιγμιότυπα των ριζικών αλλαγών στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες (ή ανισορροπίες) και στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· θα ήταν αφελές ωστόσο να νομίσει κανείς ότι είναι η είσοδος στην «επί γης ειρήνη». Το αντίθετο…

Σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν των Βρυξελλών, πριν 2 μέρες, το Πεκίνο ανέλαβε την δέσμευση να μειώσει τις κρατικές επιδοτήσεις στις κινέζικες εταιρείες, καθώς και την υποχρέωση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που στήνουν εργοστάσια στην κίνα να μοιράζονται τις τεχνολογικές τους γνώσεις με ανάλογες κινεζικές. Απ’ την μεριά της η ε.ε. θα γίνει φιλικότερη σε κινεζικές επενδύσεις στο έδαφός της· αν και όχι αδιακρίτως.

Αυτά θα έχουν ολοκληρωθεί σε κανά χρόνο· ίσως, τότε, ο κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει ιδιαίτερη ανάγκη τα ευρωπαϊκά τεχνολογικά know how. Επιπλέον, οι πολιτικοί εκπρόσωποί του δεν κινούνται (συνεπώς δεν εξαρτιώνται) αποκλειστικά απ’ την «κεντρική πολιτική ευρωπαϊκή διαχείριση» των ευρω-καπιταλισμών, όπως αυτή μορφοποιείται στις Βρυξέλες. Το πολύ πρόσφατο (και πετυχημένο) ταξίδι για δουλειές του αυτοκράτορα Xi σε ιταλία (με το Παλέρμο μέσα – θα το θυμίζουμε!), μονακό και γαλλία αποδεικνύει ότι η κινεζική εξωτερική πολιτική κινείται άνετα σε όλα τα “επίπεδα” όπου μπορούν να λαμβάνονται αποφάσεις.

Κι έτσι, πέρα απ’ τις κινεζικές κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, θα ήταν σκόπιμο να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με την μακριά κινεζική ιστορία: πληθαίνουν εκείνοι που επιμένουν ότι “το διάλειμα 5 αιώνων” όπου ο λεγόμενος “δυτικός κόσμος” έγινε το κέντρο του πλανήτη, τελείωσε.

Ο ναύαρχος Zheng He επιστρέφει – γενναιόδωρος λένε, όπως τότε (που όλη η ευρώπη ζούσε, περίπου, σε σπηλιές…)

(φωτογραφία κάτω: Χάρτης της γης, όταν η δυναστεία των Ming ήξερε ότι είναι στρογγυλή επειδή το ναυτικό της την είχε γυρίσει όλη· ενώ στην ευρώπη δεν ήξεραν ότι υπάρχει κάποιο εμπόδιο στο δρόμο για τις ινδίες αν πλέει κανείς συνέχεια προς τα δυτικά … Αριστέρα ανδριάντας του ναυάρχου Zheng He).

Ο θείος απ’ το Πεκίνο τραβάει selfie

Πέμπτη 11 Απρίλη. Θα μπορούσατε να φανταστείτε για μήνες, πάνω σε μεταλλικές βάσεις, μια 20αριά αγάλματα σαν τα πιο πάνω γύρω γύρω απ’ την Ακρόπολη; Όχι· μπορείτε να φανταστείτε όμως πόσοι και ποιοί θα καταλάμβαναν τον “ιερό χώρο” για να εμποδίσουν το “ανοσιούργημα” και το “ξεπούλημα”…

Ωστόσο, τα μεταλλικά αγάλματα του Antony Gormley (τέτοια είναι τα πιο πάνω) θα μπορέσετε να τα δείτε (πάνω σε τσιμεντένιες βάσεις επειδή δεν γίνεται αλλιώς, που θα ξηλωθούν το φθινόπωρο όταν θα τελειώσει η σχετική έκθεση) στη Δήλο. Που είναι επίσης top αρχαιολογικός χώρος. Φυσικά με την άδεια του «κεντρικού αρχαιολογικού συμβουλίου»… Και πολλούς επαίνους για το πάντρεμα, ελέω τέχνης, του “παλιού” και του “καινούργιου”.

Είναι ένα παράδειγμα αυτό του γεγονότος ότι η διπολική εθνική / εθνικιστική ιδεολογία των ελλήνων απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους ως σήμερα, έχει ένα διπολικό πυρήνα σε ότι αφορά τις «αρχαιότητες». Και επειδή πρόκειται για κομβικό στοιχείο της εθνικιστικής ελληνικής εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας (: «η καταγωγή απ’ την Αθήνα του Περικλή και τον Χρυσό Αιώνα», μ’ ένα απίστευτο άλμα πάνω από 19 αιώνες…), ούτε να γιατρευτεί μπορεί (χωρίς την διάλυση αυτής της «εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας»), ούτε να εξηγηθεί. Ο διπολισμός (: όποτε νομίζω ότι με συμφέρει υποστηρίζω την «αρχαιότητα» και όποτε με συμφέρει αλλιώς υποστηρίζω τον χριστιανισμό που την έκανε μπάζα…) είναι καταδικασμένος «για λόγους εθνικού συμφέροντος» να επανέρχεται αιώνια, με κάθε πιθανή κι απίθανη μορφή. Πότε όρκοι στον Αριστοτέλη, πότε όρκοι στο παπαδαριό… Πότε Κούδας, πότε Βούδας…

Παράδειγμα: αυτό που απαγορεύεται στην Ακρόπολη (που ήταν ένας ναός κάλυμμα της «τράπεζας» της Αθήνας στην ακμή της) επιτρέπεται στη Δήλο (στο προηγούμενο «ταμείο» της Αθηναϊκής συμμαχίας, που λεηλάτησαν οι ακμαίοι Αθηναίοι). Δεν έχουμε κανένα θέμα με τον Antony Gormley και την έκθεσή του ανάμεσα στα λιοντάρια. Ίσως υπάρχει ένα θέμα (για τα λαγωνικά) στο γεγονός ότι την έκθεσή του στη Δήλο χρηματοδοτεί ο βιομήχανος και φιλότεχνος Δασκαλόπουλος. Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι. Ωστόσο δεν μας αφορά.

Πώς, όμως, τώρα οι «κινέζοι επενδυτές» (της και μαφιόζικης cosco – όμως τρώει πολύς ντόπιος κόσμος ψωμάκι απ’ τα κοντέινέρ της…), κληρονόμοι ενός πολιτισμού πολύ αρχαιότερου απ’ τον ελληνικό, να καταλάβουν ότι τώρα, μόλις τώρα, μετά από περισσότερα από 2000 χρόνια, ένα «κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο» που σέβεται τον εαυτό του ανακάλυψε ότι ο μισός – καρακτισμένος – Πειραιάς είναι αρχαιολογικός χώρος; Είτε ψάξουν να εξηγήσουν μια τέτοια ανεπίτρεπτη καθυστέρηση δεκαετιών, είτε θεωρήσουν ότι πρόκειται για κοροϊδία, θα σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στον ελληνικό εθνικό διπολισμό. Είναι μοναδικός παγκόσμια, και είναι ανεξήγητος από κάθε λογική άποψη. Όμως στο τέλος, στον καπιταλιστικό κόσμο (που και οι έλληνες αγαπούν βαθύτατα) πρέπει κάθε αφεντικό να παίρνει τις αποφάσεις του. Ή πληρώνεις χοντρά εκεί που πρέπει και κάνεις έκθεση μοντέρνας τέχνης πάνω στην Ακρόπολη – ή πας αλλού. Με την ευρεία έννοια του “αλλού”.

Είναι γι’ αυτό που το ελλαδιστάν λείπει εδώ και χρόνια απ’ τα 16 + 1 ευρω-βαλκανικά ραντεβού του Πεκίνου; Δεν το ξέρουμε. Θα μπορούσε να είναι και το άλλο, το οποίο είναι στέρεη γνώση του καπιταλιστικού Πεκίνου, και σε ότι αφορά την «επενδυσή» του στον Πειραιά: αφού οι εφοπλιστές είναι το νο 1 «εθνικό κεφάλαιό» τους, τα συμφέροντά τους βρίσκονται παρέα με τα αμερικανικά. Κι αν σφίξουν τα πράγματα…

Λάθος εκτίμηση κάνει η κινεζική αυτοκρατορία;

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 1

Τετάρτη 10 Απρίλη. Τα ψέμματα, τα παραμύθια και οι μικρότερες ή μεγαλύτερες βρωμίτσες των πολιτικών βιτρινών είναι εύκολο να εντοπίζονται (και εύκολο να συνηθίζονται…). Αλλά κανένα σύστημα εκμετάλλευσης και εξαχρείωσης δεν θα μπορούσε να μακροημερεύσει στηριζόμενο μόνο στη δημαγωγία των πολιτικών βιτρινών του. Χρειάζεται άμεση δράση. Χρειάζονται ψέμματα, παραμύθια και όλο το βρώμικο οπλοστάσιο της προπαγάνδας, που να εκτοξεύονται και να πετυχαίνουν τον στόχο τους έξω απ’ την όποια “πολιτική σκηνή”.

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, σ’ ένα ακόμα «πανόραμα επιχειρηματικότητας και σταδιοδρομίας» – το 9ο στη σειρά, πριν λίγες μέρες, στο «Μέγαρο». Πάνω απ’ την κεντρική του είσοδο γράφει (νοερά) μικροαστική αθωώτητα – (κάπου στο βάθος υπάρχει τυράκι «επιτυχίας»).

Wellcome!