“Η μεγάλη αντικατάσταση”

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Τον περασμένο Απρίλη ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron κάλεσε τους καθολικούς παπάδες να «ξαναεμπλακούν» με την «πολιτική σκηνή», και να «ανακατασκευάσουν» τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος. «Ένας γάλλος πρόεδρος που δεν ενδιαφέρεται για την εκκλησία και τους καθολικούς κινδυνεύει να αποτύχει στα καθήκοντά του» δήλωσε.

Μοιάζει παράξενη η έκκληση της σοασιαλφιλελεύθερης πολιτικής βιτρίνας, αν ληφθεί υπόψη ότι το γαλλικό κράτος είναι ανεξίθρησκο απ’ την εποχή της επανάστασης, το 1789. Όχι πια! Διακριτικά το γαλλικό καθολικό παπαδαριό ξανακαλείται να «πράξει το εθνικό του καθήκον»: απέναντι στην «μεγάλη απειλή» που λέγεται μετανάστες / πρόσφυγες μουσουλμανικού θρησκεύματος…

Το χριστιανικό παπαδαριό αναβαθμίζεται σε στρατηγικό εταίρο του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού ρατσισμού – και δεν μιλάμε για το ελλαδιστάν όπου αυτή η στρατηγική σχέση βρίσκεται, σε όλη της την έκταση, εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια στον πυρήνα του κράτους / παρακράτους. Οι πολιτικοί και οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες στη γαλλία έχουν την ευθύνη να φροντίζουν ότι τα παιδιά στα σχολεία θα τρώνε τακτικά χοιρινό· ότι δεν θα υπάρχουν πισίνες αποκλειστικά για γυναίκες (μουσουλμάνες, προφανώς…) και ότι τα ψιλικατζίδικα θα πουλάνε οπωσδήποτε αλκοόλ, έστω μπύρες. Τα μήντια προωθούν την «απειλή» της «μεγάλης αντικατάστασης», της «αντικατάστασης» υποτίθεται των λευκών ευρωπαίων από τους μουσουλμάνους εισβολείς. Και, φυσικά, το γαλλικό σύμπλεγμα της ασφάλειας κρατάει σε μόνιμη ισχύ το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης»: αρκεί η διαμαρτυρία ενός λευκού γάλλου και οι «ανησυχίες» του για τους μουσουλμάνους γείτονές του για να εισβάλει η αστυνομία για «έλεγχο ριζοσπαστικοποίησης»…

Για το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο και την μάζα των κοινωνικών λακέδων τους υπάρχει ειδικός λόγος να επαναλαμβάνουν αυτά που ξέρουν από παλιά, βελτιωμένα – απ’ τους ένδοξους καιρούς της αποικιοκρατίας τους στην αλγερία. Τώρα η ζώνη στρατιωτικής έντασης του γαλλικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται κάτω απ’ την Σαχάρα, στη ζώνη του Sahel. Σενεγάλη, μαυριτανία, μάλι, μπουρκίνα φάσο, τσαντ είναι μερικά μόνο απ’ τα κράτη στα οποία ο γαλλικός στρατός (μαζί ή διακριτικά χώρια απ’ τον αμερικανικό) έχει αναλάβει την προάσπιση των αναγκών του γαλλικού καπιταλισμού σε στρατηγικές πρώτες ύλες: πετρέλαιο, ουράνιο, κλπ. Αυτή η «σιωπηλή» κατοχή / αποικιοποίηση αλληλοστηρίζεται με αυταρχικά καθεστώτα· πράγμα που ενισχύει τον άγριο πολιτικό προσοδισμό τους. Η φτώχια και η μιζέρια του μεγαλύτερου τμήματος των γηγενών είναι το γνωστό επακόλουθο: να τι προκαλεί την «εισβολή» στο ευρωπαϊκό κάστρο…

Παρά την (λίγο πολύ υπερτιμημένη, λόγω Μάη του ’68) «φήμη» πολιτικού ανταγωνισμού στην γαλλική κοινωνία, και παρά τα κατά καιρούς επιμέρους κοινωνικά ξεσπάσματα, ο βασικός πυρήνας της καπιταλιστικής ομαλότητας στη γαλλία παραμένει μόνιμα στο απυρόβλητο. Όπως συμβαίνει όλο και περισσότερο σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο για τα «εθνικά» αφεντικά και την μάζα των μικροαστών λακέδων τους, ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός είναι πολεμικό σχέδιο. Απέναντι σ’ αυτόν ο φιλομεταναστευτικός ανθρωπισμός δεν είναι (και ούτε θα μπορούσε να είναι) το αντισχέδιο. Παρότι μπορεί, υπό κάποιες προϋποθέσεις, να προσφέρει κρίσιμες και χρήσιμες ανάσες στους «ανεπιθύμητους», είναι αναγκασμένος ακόμα και να υποχωρεί όταν τα κράτη βάζουν σε εφαρμογή «τα μεγάλα κόλπα» τους. Όσο πρακτικά χρήσιμος κι αν είναι ο ανθρωπισμός είναι υπερβολικά φιλειρηνικός για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις διανοητικές, ιδεολογικές και θεσμικές ερπύστριες του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού (και τα συμφέροντα που τις καθοδηγούν).

Η ελληνική περίπτωση

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Η σύρια πρόσφυγας Sara Mardini και ο γερμανός εθελοντής Sean Binder (μαζί με δυο ακόμα έλληνες) που είχαν προφυλακιστεί εδώ και κάποιους μήνες κατηγορούμενοι «για παράνομη διακίνηση ανθρώπων» αποφυλακίστηκαν μεν (καταβάλλοντας «εγγυήσεις») μέχρι να γίνει η δίκη τους – αλλά το κατηγορητήριο εναντίον τους παραμένει ολόκληρο.

Οι ίδιοι μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά αυτή η «διαχείριση» είναι παλιά για το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λέγεται δικαστική ομηρία. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεθόδευση και η στόχευση είναι τόσο καθαρή όσο και ο σχεδιασμός που προηγήθηκε “παράγοντας” την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης των εθελοντών διασωστών προς τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να φτάσουν δια θαλάσσης σε ελληνικό έδαφος.

Πρώτον, καθώς είναι υπόδικοι οι 4, είναι ριψοκίνδυνο να ξανα-ασχοληθούν με την διάσωση. Οποιαδήποτε στιγμή, αύριο ή σε μερικούς μήνες, μπορεί να ξανασυλληφθούν, με τις ίδιες ή παρόμοιες κατηγορίες. Αφού δεν έχουν αθωωθεί επίσημα το κατηγορητήριο είναι ενεργό.

Δεύτερο, και σε σχέση με το προηγούμενο, η ισχύς του κατηγορητηρίου αφορά και τους υπόλοιπους εθελοντές που έχουν απομείνει στα ελληνικά νησιά, να «μπερδεύονται στα πόδια» των λιμενόμπατσων. Στον έβρο, που δεν υπάρχουν τέτοιοι πολίτες, η ελληνική αστυνομία ή/και ο στρατός κακοποιεί, κλέβει και ξαναπετάει κατά βούληση στο ποτάμι όσους πρόσφυγες / μετανάστες επιλέγει σαν «παράδειγμα» του είστε ανεπιθύμητοι και πρέπει να το νοιώσετε… Χωρίς μάρτυρες, ανεμπόδιστα… Το ελληνικό κράτος / παρακράτος επιστρέφει σταθερά σ’ αυτά που ξέρει από παλιά· βελτιωμένα: απ’ τα συνοριακά εγκλήματα κατά των μεταναστών απ’ την αλβανία, στα ‘90s…

Εν τέλει, αν υπήρχε αυτό που ήταν απαραίτητο (όνειρα χειμερινής νυχτός!), δηλαδή ένα ικανό και επίμονο κίνημα συμπαράστασης στην Sara, στον Sean και στους υπόλοιπους, αυτό που θα έπρεπε να έχει σα στόχο δεν θα ήταν μόνο η αποφυλάκισή τους – αλλά η άμεση δίκη· και η αθώωσή τους.

Το ελληνικό κράτος / παρακράτος, υπό τις φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες, έχει εναρμονιστεί όσο περισσότερο μπορεί με την «γραμμή» που στην ιταλία εκφράζεται από ένα οριτζινάλ φασιστικό κάθαρμα, τον Salvini – αλλά και την γενική ιδέα της στρατιωτικοποίησης της Μεσογείου.

Και την βγάζει «καθαρή». Αυτό, που ασφαλώς το χρεωνόμαστε πολιτικά και θα ήταν ξεφτίλα να παριστάνουμε ότι «δεν τρέχει τίποτα», είναι εξαιρετικά επικίνδυνη υποχώρηση.

Που δεν χωράει καμμία δικαιολογία…

Α-κυβέρνα βρετανία

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. Ενώ το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο διαχειρίζεται με τον δικό του τρόπο τα υπαρξιακά του δράματα, λίγο βορειότερα το αγγλικό προσπαθεί να ξεμπλέξει τα δικά του.

Πριν και μετά το δημοψήφισμα της 23 Ιούνη του 2016 (το οποίο ένας δεξιός γιάπης πρωθυπουργός, ο Cameron, το προκήρυξε επειδή ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε το «ναι» στην παραμονή στην ε.ε….) υπήρχαν δύο βασικά μπλοκ στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας σχετικά με το ζήτημα: οι οπαδοί της εξόδου και οι οπαδοί της παραμονής. Μετά από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων (με την γραφειοκρατία της ε.ε.) για τους όρους της εξόδου, τα μπλοκ έχουν πολλαπλασιαστεί:

– οι οπαδοί του «η συμφωνία που επιτεύχθηκε για την έξοδο είναι η καλύτερη δυνατή»·

– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, να ξαναγίνει διαπραγμάτευση»·

– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, κι ας πάνε να γαμηθούνε στην ήπειρο: σηκωνόμαστε και φεύγουμε όπως είμαστε»·

– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα, τελικά η συμφωνία είναι σκατά» – ναι στην παραμονή·

– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα έτσι κι αλλιώς, γιατί παπαριές έλεγαν οι brexiters τότε»·

– οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί οπαδοί του «κάντε ό,τι θέλετε, αλλά αν πρόκειται να ξαναφτιαχτούν σύνορα με την ιρλανδία θα γίνει της πουτάνας»·

– οι σκωτζέζοι του «εμείς ψηφίσαμε να μείνουμε στην ε.ε., αν θέλει η βασίλισσα ας φύγει – εμείς θα φύγουμε από το βασίλειό της».

Είναι ασυνήθιστο αλλά είναι αληθινό. Στην υποτιθέμενη «πιο παλιά δημοκρατία» του πλανήτη (βασιλευόμενη φυσικά…) ένα δημοψήφισμα που έγινε από ασυγχώρητα υπερβολική σιγουριά και ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από υπερβολική μικροαστική βλακεία, έχουν καταλήξει σ’ ένα δράμα που δεν είναι στενά πολιτικό (με την έννοια του αν η May θα συνεχίσει να πρωθυπουργεύει).

Προς στιγμήν μοιάζει ως το κραταιό (;) αγγλικό κεφάλαιο να μην είναι σε θέση να παράξει και να επιβάλει στοιβαρά μια σαφή γραμμή, αναλαμβάνοντας φυσικά και την ευθύνη των όποιων συνεπειών. Αυτό είναι απόδειξη βαθιάς παρακμής. (Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για παραδοσιακό σύμμαχο της Αθήνας…)

Οι οπαδοί της «χρυσής απελευθέρωσης απ’ τα δεσμά της ε.ε.» διέδιδαν (όχι μ’ αυτά τα λόγια φυσικά) ότι ο αγγλικός καπιταλισμός θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα στον 21ο αιώνα αν ακολουθούσε αυτό που λίγους μήνες αργότερα μορφοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον σαν «δόγμα Trump». Δηλαδή: τέλος οι πολυμερείς δεσμεύσεις (όπως η ε.ε.), ζήτω οι διμερείς εμπορικές / οικονομικές συμφωνίες, όπου (θα) έχουμε το πάνω χέρι.

Δυόμισυ χρόνια μετά δεν φαίνεται να είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν στα σοβαρά πως εκείνα που θα χάσει ο αγγλικός καπιταλισμός απ’ τις free σχέσεις του με εκείνον της «ηπείρου» (ε.ε.) θα τα κερδίσει, και με το παραπάνω, πουλώντας όπλα στους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι, και ανασταίνοντας τα ρετάλια της άλλοτε «βρετανικής κοινοπολιτείας», αυξάνοντας δηλαδή τις εξαγωγές του στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία. Ενόσω οι χρηματοπιστωτικές μπίζνες παγκόσμιου βεληνεκούς που είχαν έδρα τους το Λονδίνο (σαν μέλος της ε.ε.) απειλούν ότι θα πάνε σ’ άλλες παραλίες, δεν εμφανίζεται κανείς που να υποστηρίζει «ναι, αλλά θα κερδίσουμε αυτά κι αυτά».

Το παράδοξο και ενδιαφέρον είναι ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο το «μαλακία έγινε με το «ναι» στο δημοψήφισμα» μεταφέρεται στην αγέρωχη αγγλική πολιτική σκηνή. Άλλοι εμφανίζονται σαν αποφασισμένοι να γίνουν καμικάζι («έξοδος εδώ και τώρα») και άλλοι, όπως οι σοσιαλδημοκράτες του Corbyn, προσπαθούν να παρακάμψουν το μείζον κυνηγώντας το ελλάσον: εκλογές (ή παραίτηση της May).

Δεν μοιάζει σαν η περίσταση όπου μια «τρομοκρατική ενέργεια» θα βοηθούσε να λυθεί ο κόμπος…

Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις: πόλεμος γίνεται…

(φωτογραφία: Ε, ναι λοιπόν: τα φωσφοριζέ γιλέκα φοριούνται πολύ απ’ τους φασίστες αυτή την εποχή. Δηλαδή τι; Θα αφήσουν τον ρημαδοΠανάγο και την παρέα του να κάνουν την «σωστή παρέμβαση»;)

Slavery law

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Την ίδια ημέρα που η πρωτοκοσμική δημαγωγική προσοχή ήταν στραμμένη στο Παρίσι, το περασμένο Σάββατο, σε μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα γινόταν μια μεγάλη εργατική διαδήλωση, με συμμετοχή και φοιτητών. Ενάντια σ’ αυτό που σωστά ονομάζουν: νομοθέτηση της σκλαβιάς.

Η κυβέρνηση του φασίστα Orban πρόκειται να περάσει τις επόμενες ημέρες ένα νόμο που αυξάνει το “περιθώριο υπερωριών” που ένα αφεντικό μπορεί να απαιτήσει απ’ τους εργάτες του απ’ τις 250 ώρες τον χρόνο στις 400. Αυτό σημαίνει χοντρικά ένα έξτρα 8ωρο την εβδομάδα. Ή δουλειά 6 ημέρων κάθε βδομάδα… Επιπλέον, για ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία των αφεντικών, ο υπολογισμός αυτής της απαίτησης (των 400 ωρών δουλειά παραπάνω τον χρόνο) θα γίνεται σε 3ετή βάση, και όχι ετήσια. Πράγμα που σημαίνει τα αφεντικά στην ουγγαρία θα μπορούν να ζητήσουν 1600 ώρες υπερωρία … μέσα σε κάθε τριετία. Όποτε τα βολεύει…

Είναι το δεύτερο κράτος (μετά το αυστριακό) υπό ακροδεξιά / φασιστική διακυβέρνηση που αναδεικνύει την χρησιμότητα των δήθεν “αντισυστημικών” φασιστών για το κεφάλαιο: δουλειά μέχρι τελικής πτώσης… Για το καλό της πατρίδας – και των “εαυτών σας”. Διαφωνείτε;

Η περίπτωση του ουγγρικού φασιστοκράτους είναι αποκαλυπτική. Στην ουγγρική επικράτεια έχουν στήσει εργοστάσια οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, επωφελούμενες από (τι άλλο;) τους σχετικά (με την γερμανία) χαμηλούς μισθούς. Η Audi και η Daimler (που φτιάχνει τις mercedes) έχουν δημιουργήσει τις χαμηλού κόστους εργασιακές αποικίες τους εδώ.

Έχει δημιουργηθεί όμως ένα ζήτημα. Με πληθυσμό περίπου σαν τον ελληνικό (9,8 μύρια το 2016) το ουγγρικό κράτος / κεφάλαιο «αιμορραγεί» απ’ την άποψη των διαθέσιμων εργατικών χεριών αφού μεγάλο μέρος της ουγγρικής νεολαίας φεύγει για δουλειά με καλύτερους μισθούς αλλού στην ευρώπη. Υπολογίζεται ότι 600.000 ούγγροι νεολαίοι έχουν μεταναστεύσει για δουλειά τα τελευταία χρόνια.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια ανεργία στο 3,7% που είναι, σχεδόν, ο ορισμός της πλήρους απασχόλησης ενός πληθυσμού. Οι οικονομολόγοι του συστήματος λένε πως όταν δημιουργούνται συνθήκες πλήρους απασχόλησης οι μισθοί ανεβαίνουν. Και πράγματι αυτό θα ήταν το αναμενόμενο να συμβεί αφού, για παράδειγμα, μια ακόμα μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, η bmw, ετοιμάζεται να φτιάξει εργοστάσιο στην ουγγαρία – το ανακοίνωσε τον περασμένο Ιούλη. Πρόκειται για «επένδυση» 1 δις ευρώ… Αλλά η bmw έχει ένα προβληματάκι: είναι δύσκολο να βρει τους 1000 ούγγρους εργάτες που χρειάζεται!

Αυξημένη ζήτηση + περιορισμένη προσφορά εργασίας: να γιατί, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και τους λατρεμένους «νόμους της αγοράς», θα έπρεπε να ανέβουν οι εργατικοί μισθοί… Εκεί είναι που εμφανίζεται η χρησιμότητα του φασιστικού κράτους (του Orban εν προκειμένω): για να εμποδιστεί “ο νόμος της αγοράς” (είπαμε, αλλά όχι και να μας κάτσουν στον σβέρκο οι παλιοεργάτες!), για να εμποδιστεί δηλαδή η αύξηση των μισθών (με εβδομαδιαίο 40ωρο), το κράτος αυξάνει εντατικά τον πραγματικό χρόνο εργασίας! Οι εκπρόσωποι της ουγγρικής φασιστοκυβέρνησης έχουν, μάλιστα, απεριόριστο θράσος: «Για εσάς το κάνουμε…» απάντησαν στους θυμωμένους εργάτες που διαδήλωναν προχτές. «Για να αυξήσετε το εισόδημά σας, δουλεύοντας περισσότερο….»

Εργατικός ανταγωνισμός…

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Όταν η συνέλευση του 30/900 πρότεινε, στα τέλη του 2010, σαν εργατικό στόχο / ανταγωνιστικό προσανατολισμό την απαίτηση 30ωρου και 900 ευρώ σαν «καθαρό» βασικό μισθό, αντιμετώπισε τις ειρωνείες διάφορων (κατά την γνώμη τους) «επαναστατικών κύκλων». Που εκείνη την εποχή ήταν πολλοί και γεμάτη αυτοπεποίθηση (μέχρι που ψήφισαν συ.ριζ.α….)

Και τα επόμενα χρόνια της δράσης της η συνέλευση του 30/900 συνάντησε αδιαφορία, εχθρότητα, ακόμα και ελάχιστα συγκεκαλυμένη υπονόμευση. Το σκάνδαλο του 30/900 έγινε ακόμα μεγαλύτερο όταν τόλμησαμε ανοικτά και δημόσια να εξηγήσουμε το γιατί αυτός ο εργατικός στόχος / ανταγωνιστικός προσανατολισμός, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, είναι και αντιφασιστικός. Ήταν (και παραμένει) τόσο ρηχός και μικροαστικός ο αντιφασισμός (και) στα μέρη μας, ώστε τον εκμεταλλεύονται διάφοροι απατεώνες, τζιτζιφιόγκοι και αποπλανητές ανηλίκων… Σιγά, λοιπόν, μην καταλάβαινε κανείς την σημασία των θέσεων του 30/900…

Ούτε και τώρα θα γίνει σαφής, ακόμα και με έναν, δύο, ή πενήντα Orban. Γιατί εξακολουθεί να παίζει στον βούρκο η μικροαστική μόδα των ‘90s και το δόγμα δεν υπάρχει εργατική τάξη, δεν υπάρχουν εργάτες… (Εκτός απ’ αυτούς που κορδώνονται selfie, κάνοντας PR). Αν δεν υπάρχουν, τότε δύο είναι οι συνέπειες. Πρώτον, ότι οι φασιστοκυβερνήτες (και τα βοθρολύματα παντού) είναι πολύ μαλάκες, αφού ασχολούνται με την ακόμα πιο βίαιη και συστηματική υποτίμηση / υποδούλωση ενός ανύπαρκτου (κοινωνικού) υποκειμένου… Και δεύτερον, αφού εργατική τάξη δεν υπάρχει, κανείς δεν θα αντιδράσει στις φασιστομεθοδεύσεις αυτού (και κάθε παρόμοιου) είδους.

Έλα, όμως, που τα αφεντικά και οι λακέδες τους δεν είναι ηλίθιοι! Έλα που αυτοί ξέρουν καλά όχι μόνο ότι υπάρχει εργατική τάξη, αλλά και πόσο πολύτιμοι σύμμαχοι είναι όσοι υποστηρίζουν (για χάρη της όποιας ιδεολογικής τους χρεωκοπίας) ότι είναι ανύπαρκτη! Έλα που τα αφεντικά και οι λακέδες τους ξέρουν ότι η σύγχρονη εργατική τάξη παράγει τον πλούτο, και ότι τους συμφέρει πολύ να την βάλουν να δουλεύει ακόμα περισσότερο, κρατώντας για πάρτη τους το μονοπώλιο του ορισμού του χρόνου εργασίας, αλλού με υποχρεωτικές (ή επιβεβλημένες λόγω χαμηλών μισθών) υπερωρίες, και αλλού με σπάσιμο των ωραρίων σε part time δόσεις έτσι ώστε να αγοράζουν «καθαρό χρόνο εργασίας», χωρίς κενά, καθισιό, ανεκμετάλλευτα μισάωρα ή ώρες!

Ναι, το μάθαμε σα συνέλευση του 30/900: η μικροαστική βλακεία είναι ακαταμάχητη. Αλλά είχαμε και έχουμε απόλυτα δίκιο. Δεν το αποδεικνύει κανένα «κίτρινο γιλέκο»! Το υποδεικνύουν οι κάπως μουδιασμένοι μεν αλλά υπαρκτοί εργατικοί αγώνες, γι’ αυτά τα «τετριμένα και κοινότοπα», τους μισθούς και τις σχέσεις εργασίας, ενάντια σε διάφορες νομοθεσίες «δουλέψτε μαλάκες, τα αφεντικά έχουν έξοδα και εξοπλίζονται» και στη γαλλία, και στην ουγγαρία, και στις ηπα, και αλλού.

Και ναι, τέτοιοι εργατικοί αγώνες, που κουβαλάνε πολλές αβεβαιότητες, αναστολές, και οργανωτική σκουριά, όταν θίγουν το κέντρο της εκμετάλλευσης / πειθάρχησης, έχουν αντιφασιστικό περιεχόμενο. Όχι μόνο επειδή μπορούν να ενώσουν ξανά την τάξη μας, άσχετα από φυλή, φύλο, εθνικότητα ή θρησκεία. Όχι μόνο επειδή σπάνε την διάλυση των τόσο δημοφιλών αλλά και χειραγωγικών «πολιτικών των ταυτοτήτων». Αλλά επειδή, επιπλέον, κτυπάνε εκεί που πονάει αυτή η διάταξη των αφεντικών και των λακέδων τους: την διαταξική ενότητα, το μπλέντερ που χωράνε και οι μικροαστοί, και τα «μικροαφεντικά», και η «φτωχομεσαία αγροτιά» (!!!), και οι «ελευθεροί επαγγελματίες».

Το μπλέντερ που μόνο εμάς, τους σύγχρονους εργάτες και εργάτριες, αλέθει…

Slavery methods 1

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Ακριβώς επειδή τα ζητήματα του «βασικού μισθού» και του «χρόνου εργασίας» είναι κομβικά για την συγκρότηση ή την διάλυση της εργατικής ανταγωνιστικής υποκειμενικότητας· και ακριβώς επειδή το θέωρημα «εργατική τάξη δεν υπάρχει» έχει πολλά «δια ταύτα», η δέσμευση του σοσιαλφιλελεύθερου Macron στο χθεσινό του διάγγελμα για αύξηση (κατά 100 ευρώ τον μήνα) του βασικού μισθού απ’ το 2019, έχει στον πυρήνα της αυτό που συμβαίνει ήδη και στα μέρη μας, απ’ τους φαιορόζ. Εκείνο που έδειξε δημόσια και έγκαιρα το «συμβούλιο για την εργατική αυτονομία» στις 21 του περασμένου Μάρτη: τον κρατικό πατερναλισμό στον 21ο αιώνα. (Εκδήλωση με θέμα: «βασικό εγγυημένο εισόδημα» vs μειώση του βασικού χρόνου εργασίας: μπορεί η σύγχρονη εργατική τάξη να αντιμετωπίσει τους σωτήρες της;)

Τι θα κάνει το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο σύμφωνα με το χθεσινό διάγγελμα του Macron; Θα δώσει αυτή την αύξηση των 100 ευρώ τον μήνα στον βασικό μισθό· όχι όμως σαν έξοδο των αφεντικών, αλλά σαν κρατική παροχή. Ανάλογα, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο, σκοπεύει μεν να καταργήσει απ’ τη μια μεριά τον λεγόμενο «υποκατώτατο μισθό» (για τους «υποκατώτατους νέους και νέες εργάτες και εργάτριες) αλλά ταυτόχρονα να μην επιβαρύνει τα μικρομεσαία ή και μεγάλα αφεντικά (άρα να τον διατηρήσει…) «επιδοτώντας» τις ασφαλιστικές εισφορές των «κάτω των 25» αρχικά κατά 50% και το 2020 100%…

Το καπιταλιστικό κράτος, όχι μόνο στην καθαρή φασιστική του μορφή (αυστρία, ουγγαρία…) αλλά και στην σοσιαλφιλελεύθερη ή και στην ορντοφιλελεύθερη (γαλλία, ελλάδα…) παρεμβάλεται στη μισθωτή σχέση, ειδικά στην εκτεταμένη βάση της υποτιθέμενης «ανειδίκευτης» εκμετάλλευσης, σαν «πατέρας», που «συμπληρώνει το εισόδημα» με «παροχές» του ενός ή του άλλου είδους.

Η κρατική παρεμβολή στη μισθωτή σχέση πατάει πάνω στην αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική ιδέα «όλα λεφτά είναι». Όμως δεν πρόκειται για μηδενικά. Πρόκειται για διακριτές κοινωνικές σχέσεις (εκμετάλλευσης και εξουσίας) κωδικοποιημένες, «μεταφρασμένες» στο γενικό ισοδύναμο της ανταλλακτικής αξίας, δηλαδή σε χρήμα. Το χρήμα είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση. Το 50ευρω, είτε δουλέψεις 15 ώρες για να το βγάλεις είτε το βρεις στο δρόμο, 50ευρω είναι. Οι σχέσεις που βρίσκονται πίσω του όχι.

Συνεπώς, όταν το γαλλικό κράτος «επιδοτεί» με 100 ευρώ τον μήνα την δήθεν «ανειδίκευτη» εργασία, ή όταν το ελληνικό κράτος «επιδοτεί» την ασφάλιση του εργασιακού ηλικιακού ρατσισμού για να τον κάνει περισσότερο αθέατο, παρεμβάλλονται προληπτικά και «παιδαγωγικά» στον ταξικό ανταγωνισμό, για να αφαιρέσουν (αν όχι τωρινή, ενδεχόμενη μελλοντική) «εργατική πίεση» απ’ τα αφεντικά… Και να προσθέσουν σ’ αυτήν την «ανύπαρκτη» εργατική τάξη την πίεση της άμεσης (χρηματικής) παρουσίας / μεσολάβησης ενός μηχανισμού που δεν είναι ο «φυσικός» εργοδότης (άρα και ένας σαφής, απτός εμπειρικά ταξικός αντίπαλος) αλλά το «εθνικό» κόμμα του συνόλου των αφεντικών και των κοινωνικών συμμάχων τους. «Κύριος», επίσης, της κρατικής βίας…

Ο «καλός πατέρας / κράτος» μπορεί να χαρτζιλικώνει περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τα «εθνικά επιχειρήματα» που θα σκαρφίζεται κάθε φορά. Κι αυτό σημαίνει ότι θα αγοράζει «γενική πειθαρχία», γενική συναίνεση, σ’ όλο το «εθνικό» κοινωνικό εργοστάσιο· ή θα οργανώνει τις πατερναλιστικές εξαιρέσεις (μπορεί και χρηματικές τιμωρίες…) με βάση κάποιο μεταφυσικό «γενικό καλό».

Της πατρίδας…

Slavery methods 2

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Ενώ οι εγκάθετοι (ή οι πολλοί περισσότεροι ηλίθιοι, θύματα των εντυπώσεων) συνεχίζουν να κουβεντιάζουν για τα «κίτρινα γιλέκα», για το «yesterday party», ο Macron προχώρησε στην άμεση εξαργύρωση του κατά κεφαλήν 100άρικου που θα δώσει απ’ τον επόμενο μήνα, κηρύσσοντας «κατάσταση έκτακτης οικονομικής και κοινωνικής ανάγκης». Ο πολεμικός χαρακτήρας αυτής της διακήρυξης δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, ακόμα κι αν το περιεχόμενο είναι ασαφές προς το παρόν.

Πρώτον, επειδή «κατάσταση έκτακτης οικονομικής και κοινωνικής ανάγκης» και, μάλιστα, «καθ’ άπασαν την επικράτειαν», δεν μπορεί να κηρύξει κανένα μεμονωμένο αφεντικό. Μόνο το κόμμα της γενικής εκπροσώπησης των αφεντικών, το κράτος δηλαδή, μπορεί να το κάνει. Και δεύτερον, αυτή η «γενική κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής έκτακτης ανάγκης» ταιριάζει σαν γάντι στις ανάγκες αναδιάρθρωσης του γαλλικού κεφάλαιου! Τα εξηγούσαμε περιληπτικά το προηγούμενο Σάββατο.

Γράψαμε για το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Τώρα, χτες, ο Macron δήλωσε την προέκτασή της, σαν «έκτακτη ανάγκη». Ναι, το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο (αλλά και το αγγλικό, και το αμερικανικό, και το ισραηλινό, και κάμποσα ακόμα «εθνικά κεφάλαια») βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, εξαιτίας της 4ης βιομηχανικής επαναστάσης που ήδη ξεδιπλωνέται παγκόσμια, και του εντεινόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Μην μας θυμίσει κανείς ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα»… Το ξέρουμε! Το κεφάλαιο σαν σχέση εκμετάλλευσης είναι πράγματι global. Όμως τα συγκεκριμένα κάθε φορά αφεντικά, όταν στριμώχνονται, κι όταν έχουν «έκτακτη ανάγκη» για «έκτακτη πειθαρχία» των εργατών, σηκώνουν τις εθνικές σημαίες τους, για να τυλίξουν αυτές τις «εθνικές» εργατικές τάξεις· για να τις επιστρατεύσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. (Κι ας είναι «ανύπαρκτες» – τα αφεντικά ξέρουν! Μια πρόσφατη και γαλλική μορφή παραδειγματικής επίδειξης της ανυπαρξίας τους λέγεται «κίτρινα γιλέκα»: ο χρωματισμός αγανακτισμένος μικροαστισμός σα γεννήτρια εντυπώσεων… )

Η πολιτική απόσταση ανάμεσα στους κάθε είδους Macron και τους κάθε είδους Orban απ’ την άποψη των μεθόδων τους είναι υπαρκτή μεν, αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται. Υπάρχει ένας κοινός πυρήνας. Ότι τα αφεντικά, ενόψει της όξυνσης του μεταξύ τους ανταγωνισμού, απαιτούν (και θα απαιτήσουν…) θυσίες. Δεν πρέπει όμως να λέγεται τόσο ωμά όσο συμβαίνει πραγματικά. Πρέπει να λέγεται κάπως σαν «η πατρίδα χρειάζεται θυσίες». Έναντι κάποιων ανταμοιβών, αντιπαροχών, επιβραβεύσεων… αλλοίμονο. Κι αυτό χρειάζεται σαν «υποκείμενο» το καπιταλιστικό κράτος· και σαν ιδεολογία / λειτουργία τον πατερναλισμό του.

Α λα 21ος αιώνας…

Έξαψη και εκτόνωση

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Σε ένα (δύσκολο να βρεθεί πια) αναλυτικό κείμενο του 1974, που αφορούσε την εξέγερση ενάντια στην εργασία στις ηπα, ο συγγραφέας τεκμηριώνει αξιόπιστα το πως ήδη απ’ την δεκαετία του ’60 τα αμερικανικά αφεντικά ήταν σε θέση να οργανώνουν μεγάλης κλίμακας ελεγχόμενες απεργιακές εκτονώσεις της εργατικής αρνητικότητας… Αν στα ‘60s τα αμερικανικά (και όχι μόνο) αφεντικά ήταν σε θέση να ανοίγουν «τις βαλβίδες αποσυμπίεσης» προς όφελός τους (χέστηκαν πραγματικά μόνο με την ανάδυση της άγριας προλεταριακής αρνητικότητας με συναίσθηση του εαυτού της), τι νομίζετε ότι μπορούν να κάνουν σήμερα, και μάλιστα χωρίς το περιττό έξοδο της εξαγοράς συνδικαλιστών, με τον φτηνό και εύκολο τρόπο των mass social media – brain control; Νομίζετε ότι φοβούνται τα μπάχαλα;

Το όπλο τους, αυτό που κάνει τα πάντα απλά, είναι η ρηχότητα. Ρηχές σκέψεις, ρηχά αισθήματα, αποστροφή σε οποιοδήποτε διανοητικό έργο απαιτεί χρόνο και κόπο. Τυπική μικροαστική «ηθική»! Κάπως έτσι τα ακροδεξιά λαμόγια του συστήματος εμφανίζονται σαν «αντισυστημικά»: δέκα πιασάρικα συνθήματα και ο μικροαστός έχει βρει «το δίκιο» του!

Κάπως έτσι οι φασίστες κινούνται σαν το ψάρι στο νερό μέσα στην μικροαστική ρηχότητα των όποιων «κίτρινων» ή «πράσινων» αντιδράσεων. Η ανάλυση που λέει «έχουν δίκιο» (οι μικροαστοί) είναι ελεεινή. Πρακτικά υπονοεί ότι και οι φασίστες έχουν δίκιο. Είναι και παραπλανητική: οι παλαιστίνιοι έχουν δίκιο εδώ και 100 χρόνια, αλλά «τρομοκράτες» και «σεξιστές» τους αποκαλούν! Τι πάει να πει, τελικά, «έχω δίκιο»;

Το επιμέρους δίκιο των πρωτοκοσμικών γίνεται πανηγυρική επίδειξη της επιθετικής ιδιοτέλειας τους· κι αυτή, με τη σειρά της, γίνεται φάρσα όταν φτιάχνει «καταλόγους αιτημάτων» σαν αυτόν που εμφανίζεται απ’ την μεριά των άγνωστης προέλευσης εκπροσώπων των «κίτρινων γιλέκων»: ένα συνονθύλευμα κρατισμού, εθνικισμού, ελάχιστα κουκουλωμένου ρατσισμού – και «κοινωνικής πρόνοιας». Για να παρηγορούνται μ’ αυτήν την τελευταία οι «αριστεροί» και λοιποί – που έχουν χάσει τον μπούσουλα όχι τώρα αλλά εδώ και 3 δεκαετίες… Να νομίζουν οι φουκαράδες ότι έχουν περιθώριο για κάποια «σωστή παρέμβαση»…

Εννοείται: ούτε κουβέντα για τον γαλλικό στρατό στο Sahel…

Θα το πούμε, θα το ξαναπούμε: η κοινωνική λουμπενοποίηση, η υπαγωγή των συγκινήσεων στο κεφάλαιο και στις psyops του, οι tittytainment των «κοινωνικών αντιδράσεων», είναι δουλεμένες εδώ και δεκαετίες στα manual των αφεντικών.

Για να γεννούν τα χρήσιμα τέρατα.

Η γραμμή Μαζινό

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Το γαλλικό καθεστώς μάλλον έχει αιφνιδιαστεί· και ίσως να μην έχει εντελώς άδικο. Ετοιμάζεται σήμερα για «πόλεμο δημόσιας τάξης» (πράγμα που, ωστόσο, μπορεί να είναι απλά ένα εργαλείο psyop) αλλά οι ομοιότητες με την «πλατεία Maidan» (κι όχι, βέβαια, με τον Μάη του ’68!!) εκδηλώθηκαν ήδη πριν μια βδομάδα. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που η ασταμάτητη μηχανή δεν σκοπεύει να παραβλέψει…

Το συνηθισμένο είναι να αποδίδονται όλα τα δίκια στα κοινωνικά υποκείμενα… Με πλήρη αδιαφορία για την ιδεολογική και πολιτική τους σύνθεση… Εκ των υστέρων διάφοροι το έχουν εξίσου εύκολο να παριστάνουν τους έκπληκτους για το πως και που «δυνάμωσαν οι φασίστες»· πέφτουν απ’ τα σύννεφα καθ’ έξιν…

Δεν ενδιαφέρει ποτέ η κατάσταση του κεφάλαιου – του γαλλικού εν προκειμένω. Όποιος θα έκανε τον κόπο να αναζητήσει τα βασικά στοιχεία θα διαπίστωνε το πόσο πίσω βρίσκεται (σα γενικά μεγέθη…) ο γαλλικός καπιταλισμός απ’ τον βασικό και ομολογημένο ευρωπαίο ανταγωνιστή του, τον γερμανικό. Ενδεικτικά νούμερα, απ’ το 2017:

– το γερμανικό αεπ ήταν 3,7 τρις δολάρια (4ο στον κόσμο) έναντι 2,58 τρις του γαλλικού (6ο στον κόσμο)·

– το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα ήταν 281,267 δις δολάρια ενώ ο γαλλικός καπιταλισμός είχε εμπορικό έλλειμα 89,52 δις.

– το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό επί του αεπ ήταν 63,9% για το Βερολίνο έναντι 98,5% για το Παρίσι·

– το μέσο κατα κεφαλήν αεπ ήταν 44.659 δολάρια για την γερμανία και 38.678 για την γαλλία·

– το γερμανικό κράτος είχε πλεόνασμα 38,4 δις ενώ το γαλλικό έλλειμα 67 δις·

– οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση (το 2014) ήταν 193,37 δις για το Βερολίνο (11,14% του προϋπολογισμού) έναντι 154,46 δις για το Παρίσι (9,66%)·

– οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία ήταν 353,22 δις (19,65% του προϋπολογισμού) για το γερμανικό κράτος έναντι 245,74 δις (15,69%) για το γαλλικό·

– οι «δαπάνες για την άμυνα» ήταν (2017) 45,14 δις δολάρια για το Βερολίνο (2,73% του προϋπολογισμού) έναντι 58,63 δις για το Παρίσι (4,01%)

– η καταμετρημένη ανεργία ήταν (Οκτώβρης 2018) 3,3% για τον γερμανικό καπιταλισμό και 8,9% για τον γαλλικό.

Αυτά (και άλλα παρόμοια) σκιαγραφούν την σχετική θέση του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου έναντι του βασικού (ευρωπαίου) ανταγωνιστή του μέσα στο project europe. Κατά συνέπεια, αυτά δείχνουν την υλική βάση των «μέτρων» και των «πολιτικών» που είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει οποιαδήποτε γαλλική κυβέρνηση· και όχι τα γούστα του κάθε Macron.

Για παράδειγμα, το μόνο μέγεθος στο οποίο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο υπερέχει του γερμανικού είναι οι «δαπάνες για την άμυνα»· τις οποίες ο Macron το περασμένο καλοκαίρι υποσχέθηκε να μεγαλώσει. Αυτό σχετίζεται άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις (κατά κύριο λόγο στην υποσαχάρια Αφρική και, δευτερευόντως, στη μέση Ανατολή) του Παρισιού.

Ωστόσο, αν δεν κάνουμε λάθος, δεν έχει υπάρξει κανένα κίνημα που να απαιτεί την μείωση των «δαπανών για την άμυνα» (και την απόσυρση του γαλλικού στρατού απ’ όπου έχει απλωθεί…) υπέρ των «κοινωνικών δαπανών»! Δεν είναι ανεξήγητο. Υπέρ ή κατά του Macron ή της Le Pen, με «κίτρινα γιλέκα» ή «πράσινα σκουφιά», η κοινωνική βάση στη γαλλία παραμένει βαθιά εθνικιστική στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία της· ακόμα κι αν αυτό πριονίζει, στην παρούσα ιστορική φάση, την καθημερινότητά της.

Παριστάνει ότι δεν ξέρει· ή ότι δεν μπορεί να μάθει…

Το σημείο βρασμού

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα το πρόβλημα του γαλλικού καθεστώτος (και του Macron, στο βαθμό που η πρωτοκοσμική εξουσία εξακολουθεί να προσωποποιείται) δεν είναι κατά τη γνώμη μας αυτά καθαυτά τα “κίτρινα γιλέκα”, ούτε καν η σημερινή πολύ-συγκέντρωση. Είναι, μάλλον, η αποκατάσταση κάποιου είδους “εθνικής ενότητας” ανθεκτικής σε διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Δεν είναι καινούργιο…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν φτιάξει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Το σημερινό θέαμα είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

(φωτογραφία: Οι μπάτσοι είναι γάλλοι – και οι μαθητές επίσης. Χτες. Αυτό δεν είναι «παραδειγματισμός»… Αυτό είναι εκτός ελέγχου. Το αν είναι σκόπιμα τέτοιο, δεν μπορούμε να το απαντήσουμε ακόμα…)