Tag: νόμοι σχέσεις

Συνηγορία σε κακουργήματα 3

Πέμπτη 4 Απρίλη. Μπορεί το κατά μέσο όρο 50% βοθρολυματικό σύστημα της εντόπιας δημόσιας τάξης να ήθελε εκείνη την ημέρα περισσότερα. Ποιά ήταν, όμως, τελικά η σοδειά του; Η περιφρούρηση! Εξήντα τέσσερα άτομα, όλα απ’ την περιφρούρηση της διαδήλωσης!!! (Εδώ που τα λέμε: εύκολη, τεμπέλικη σοδειά…) Επ’ αυτού υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα – ακόμα κι αν μοιάζει (πια, δυστυχώς) παράδοξο. Και ανάξιο αναφοράς – πολύ περισσότερο υπεράσπισης. Αναγκαστικά η ασταμάτητη μηχανή θα κάνει δυο άλματα πίσω στο χρόνο.

Η δεκαετία του ’70 τελείωσε με μια μειοψηφική μεν αλλά δυναμική άποψη ότι η εκτροπή (δυναμικών μεν αλλά ειρηνικών διαδηλώσεων), δηλαδή αυτό που πολύ πολύ αργότερα ονομάστηκε “μπάχαλα”, είναι ο δρόμος της ριζοσπαστικοποίησης. Γιατί; Επειδή (έλεγε εκείνο το θεώρημα) η συλλήβδην καταστολή φέρνει ακόμα και τους ειρηνικούς (: “ξενέρωτους”) διαδηλωτές μπροστά (δηλαδή κάτω) απ’ την κρατική βία. Κι έτσι γίνονται … επαναστάτες!

Δέκα χρόνια μετά, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μερικές δεκάδες αναρχικών, αρκετά έμπειρων και δραστήριων (για να το πούμε κομψά…) καταλήξαμε στο οριστικό συμπέρασμα πως είναι αναξιοπρέπεια και δειλία να κάνουμε την αστυνομία συνεταίρο στη ριζοσπαστικοποίηση του οποιουδήποτε. Κουβαλώντας κάθε στιγμή των “σοσιαλιστικών” / αστυνομικών ‘80s, ειδικά απ’ το ’84 και μετά, ήρθε μια στιγμή (δεν έχει σημασία εδώ ποια ήταν αυτή…) που επιβεβαιώσαμε με δυο ματιές ο ένας στον άλλον ότι η αστυνομική καταστολή των διαδηλώσεων εξαιτίας της όποιας δυναμικής επιλογής μιας (πάντα) μικρής μειοψηφίας (ημών συμπεριλαμβανομένων…), δεν ριζοσπαστικοποιούσε κανέναν και καμμία! Φόβιζε – αυτό… Και έστελνε τον κόσμο σπίτι του… Τελεία και παύλα.

Αυτή η ξινή μεν αλλά πραγματική και τίμια εμπειρία, γέννησε φυσιολογικά δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι ο χαρακτήρας οποιασδήποτε διαδήλωσης θα προσδιορίζεται αποκλειστικά απ’ τους οργανωτές της και όχι απ’ τους καλεσμένους· και θα είναι είτε δυναμική / βίαιη είτε όχι, αλλά ποτέ ένα υβρίδιο, λίγο απ’ το ένα και λίγο απ’ το άλλο, επειδή «έτσι μας βολεύει». Για να το πούμε διαφορετικά: μερικές δεκάδες αξιόλογων και μαχητικών κινηματικών στα τέλη των ‘80s αποφάσισε ότι το να χρησιμοποιούμε τους «ξενέρωτους» των διαδηλώσεων σαν ανθρώπινη ασπίδα τέλειωσε! Πέθανε! Θέμα αξιοπρέπειας – αν λέει κάτι αυτή η λέξη…

Δεύτερον, ότι με δεδομένη την μόνιμα προβοκατόρικη τακτική της αστυνομίας (τότε, όπως τώρα, όπως πάντα), η περιφρούρηση μιας διαδήλωσης για την οποία οι οργανωτές της έχουν αποφασίσει ότι θα είναι δυναμική αλλά ειρηνική, είναι σημαντικό καθήκον· ειδικά για εκείνους κι εκείνες που είχαν (ήθελαν να έχουν) και άλλες επιλογές. Για να το πούμε αλλιώς: την περιφρούρηση δεν την ζήτησαν ποτέ οι «ξενέρωτοι». Αυτοί θα ήταν ο.κ. με μια “πιο ανθρωπινη αστυνομία”…. Την περιφρούρηση σαν καθήκον, την οργάνωσαν και την έθεσαν σε εφαρμογή (όπου έγινε αυτό) οι «νερωμένοι». Γιατί μόνον αυτοί μπορούσαν να καταλάβουν τον πολιτικό / ιδεολογικό ρόλο της καταστολής· συνεπώς θα μπορούσαν να συλλάβουν (δυστυχώς συχνά στιγμιαία) την σημασία της περιφρούρησης του πλήθους που ετερόκλητο ή όχι διαδηλώνει.

Και γιατί αυτό αναδύθηκε σαν σημαντικό καθήκον ανθρώπων που καθόλου δεν «καταδίκαζαν την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»; Επειδή μετά από τα  special κινηματικά χρόνια στα ‘80s τους είχε ξεκαθαριστεί πως το «θέαμα του χάους» (δηλαδή των διαλυμένων διαδηλώσεων και των διαδηλωτών που τρέχουν σαν κατσίκια επειδή, ακριβώς, δεν είχαν προετοιμαστεί) ήταν βούτυρο στο ψωμί του κράτους! Αν οι λέξεις «κρατική τρομοκρατία» έχουν απτό νόημα (και έχουν!) αυτό είναι ακριβώς εκείνο που συμβαίνει σε διαδηλωτές, την ώρα που πνίγονται απ’ τα δακρυγόνα και δεν υπάρχει δίπλα τους τεχνική βοήθεια (ενώ η διεθνής εμπειρία δείχνει αδιαπράγματευτα ότι σε μια καλά οργανωμένη και περιφρουρημένη διαδήλωση αυτή η βοήθεια είναι υποχρέωση των οργανωτών να υπάρχει…)· σε διαδηλωτές που τρέχουν, παραπατάνε, και ξυλοφορτώνονται (ή και συλλαμβάνονται) επειδή κανείς δεν φρόντισε να πάρει την ευθύνη να μην τους συμβεί αυτό.

Πράγμα που σήμαινε ότι η διαδήλωση σαν μέσο θα έπρεπε να επανεφευρεθεί και να προστατευτεί. Στα τέλη των ‘80s… Και μάλιστα αυτό δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει απ’ τους «ξενέρωτους» (επειδή δεν ξέρουν να το κάνουν και επειδή προσέρχονται κατά μόνας και περιστασιακά) αλλά απ’ τους «άλλους», τους “οργανωμένους”· από εκείνους κι εκείνες δηλαδή που έχουν μια βασική συλλογική οργανωτική / πολιτική υπόσταση τέτοια ώστε να μπορούν να προβλέψουν, και άρα να αντιμετωπίσουν τις αστυνομικές προβοκάτσιες.

Μαζί, όμως, με την προστασία της δυναμικής / ειρηνικής διαδήλωσης, θα προστατεύονταν και οι μαζικές κινηματικές επιλογές της ριζοσπαστικής αντι-βίας! Πρώτον, επειδή θα έπρεπε να αναμετρηθούν με το βάρος τους, αντί να κρυφτούν παιδιάστικα πίσω απ’ την μάζα των «ξενέρωτων»… Δεύτερον, επειδή θα σταματούσε (το όποιο συλλογικό υποκείμενο ριζοσπαστικής «βίας στη βία των αφεντικών») να λογαριάζει την καταστολή σαν συνεταίρο της δήθεν ριζοσπαστικοποίησης των άλλων· αυτό το είδος μαζοχισμού α λα “οι χριστιανοί στα λιοντάρια”, που ποτέ δεν υπήρξε “επαναστατικό”… Τρίτον, επειδή θα αναλάμβανε όλα μα όλα τα οργανωτικά καθήκοντα της επίδειξης της αντι-βίας· ξανανενώνοντας το νήμα με εκείνες τις υπέροχες στιγμές της οργανωμένης πολιτικής αναρχίας στις αρχές των ‘80s (περισσότερα δεν θα πούμε…)

Συνηγορία σε κακουργήματα 4

Πέμπτη 4 Απρίλη. Η περιφρούρηση με όλα τα εύλογα και, κυρίως, πολιτικά ισχυρά επιχειρήματά της, δεν έγινε ποτέ καθολικά αποδεκτή σαν ένα απ’ τα πρώτης γραμμής καθήκοντα του α/α/α “χώρου”. Ούτε το στρατηγικό συμπλήρωμά της, δηλαδή ο χωρίς όρους σεβασμός στον χαρακτήρα της οποιασδήποτε διαδήλωσης όπως τον ορίζουν οι οργανωτές της. Περιστασιακά, απ’ τις αρχές των ‘90s, θα μπορούσε να συναντήσει κανείς απ’ τους ίδιους «χώρους» (συχνά και απ’ τους ίδιους ανθρώπους) πότε το ένα και πότε το άλλο. Πότε την απαίτηση πειθαρχίας και πότε την κατάφαση στο «μπάχαλο». Εννοείται πως έτσι δεν διαμορφώθηκε ποτέ – μέσα στο κίνημα με την ευρεία έννοια – αυτό που λέγεται «μέθοδος»: ένα σώμα δοκιμασμένων, σεβαστών και αποδεκτών απ’ όλους κανόνων… Κι αυτό είχε και έχει κόστος σε διάφορα επίπεδα.

Απ’ την άλλη μεριά, και δεν είναι καθόλου παράξενο, εκείνοι που ήταν πάντα εχθρικοί στην περιφρούρηση των διαδηλώσεων του α/α/α/ «χώρου» ήταν εκείνοι που παρήγαγαν ή και εκμεταλλεύονται τις εντυπώσεις του «αδιαμόρφωτου χάους». Εκείνοι που παράγουν και εκμεταλλεύονται τις εντυπώσεις του «χιμαδιού»· του «ανθρώπινου κοπαδιού», που δεν έχει αρχή και τέλος· που είναι μια στιγμιαία, αντιφατική συνάθροιση ετερόκλητων προθέσεων, ανίκανων να αυτο-οργανωθούν όσες σπονδές κι αν κάνουν στην «αυτο-οργάνωση»… Η περιφρούρηση υπήρξε πάντα, για την πολιτική αστυνομία (δεν θα ανοίξουμε εδώ την συζήτηση τι σημαίνει αυτό…), ένα πρωτοφανές «σκάνδαλο»: περιφρούρηση έναντι κινδύνων, δηλαδή αυτο-οργάνωση, χωρίς ιεραρχικές δομές, χωρίς διαταγές, στη βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης; «Αίσχος»!!! Ακόμα κι αν ο α/α/α «χώρος» στο σύνολό του δεν κατάλαβε ποτέ τι σημαίνει αυτό, το καταλάβαινε μια χαρά τόσο το αστυνομικό όσο και το πολιτικό τμήμα του κράτους!

Συνηγορία σε κακουργήματα 5

Πέμπτη 4 Απρίλη. Η επιτυχία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των κατά 50% φασιστικών οργάνων της δημόσιας τάξης στις 18 Σεπτέμβρη του 2014 ήταν αυτή: ότι “έδεσαν” 64 άτομα απ’ την περιφρούρηση της αντιφασιστικής διαδήλωσης… Να το επαναλάβουμε τονισμένο, επειδή μπορεί να διαφύγει της προσοχής: ΑΠ’ ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΤΟΜΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΟΙ 50% ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΜΑΤΙ. ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗΝ. Εύκολα ο οποιοσδήποτε άσχετος θα πει “τυχαίο”! Για να ξεφορτωθεί αυτήν την ενοχλητική (απ’ την άποψη της εξηγήσής της) προσήλωση… Αλλά οι άσχετοι δεν έχουν ιδέα πως δουλεύει η αστυνομία… Δεν είναι η πρώτη φορά που η περιφρούρηση, και μόνον η περιφρούρηση, γίνεται ο στόχος της καταστολής – ακόμα κι αν κανείς δεν ενδιαφέρεται να το ξέρει, αν μας έχετε κάποια εμπιστοσύνη, σας το επιβεβαιώνουμε (εξού και η περιφρούρηση ήταν, είναι και θα είναι καθήκον για οργανωμένους / ες, με πολιτικό back up…).

Απ’ την μεριά του κράτους / παρακράτους δεν ήταν «λάθος» στόχος αυτός στις 14/9ου! Ήταν ο σωστός: αυτοί κι αυτές που αναλαμβάνουν την ευθύνη να χαλάσουν το θέαμα του «ανθρώπινου κοπαδιού» σε μια αντιφασιστική ή και σε οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση· αυτοί κι αυτές που δείχνουν ένα ψηλότερο απ’ τον μέσο όρο αίσθημα πολιτικής ευθύνης – αυτοί κι αυτές θα έπρεπε να ποινικοποιηθούν! Η δική τους ύπαρξη θα πρέπει να εμποδιστεί!!! Γιατί αν ποινικοποιηθούν αυτοί, λιγότεροι (ή και κανένας) θα το ξανακάνουν… Λιγότεροι ή κανένας θα αντιληφθεί την διαδήλωση σαν συλλογικό έργο και όχι σαν «ευκαιρία για παρεΐστικες ή ατομικές επιβεβαιώσεις». Κι έτσι, θα τρέχουν όλοι, σπουδαίοι Εαυτοί μεν, με τα πόδια στον ώμο δε – όπως ΑΚΡΙΒΩΣ «πρέπει να συμβαίνει»…

Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία εδώ – και ποτέ δεν υπήρξε! Υπάρχουν διαταγές! Ο 50% φασίστας μπάτσος θα βγάλει το άχτι του έτσι κι αλλιώς· η ιεραρχία, όμως, ξέρει.

Και ακριβώς επειδή η ιεραρχία ξέρει, φορτώνει (στα τυφλά, αλλά με κάποιες οδηγίες και γενικές κατευθύνσεις) δέκα, πέντε ή έναν (στην προκειμένη περίπτωση τον Ν.Α.) με κακουργήματα. Μπατσικές τερατολογίες, που διεκδικούν αξία «αλήθειας» στο κατάλληλο δικαστήριο: ίσως, αυτό το «τέρας», να αγκάλιασε και τους δίδυμους πύργους και να τους έριξε… Ναι κύριε πρόεδρε! Τον είδα!!!

Ας το επαναλάβουμε σύντομα: ακριβώς επειδή η δημιουργία και η πρακτική εφαρμογή της φροντίδας για το συλλογικό, της φροντίδας για τους αδύνατους, τους όχι «ματσό», αποτελεί ιδεολογικό και πολιτικό σκάνδαλο όταν αφορά τα εκτός κρατικής / παρακρατικής διαχείρισης πολιτικά υποκείμενα, ακριβώς γι’ αυτό 63 αντιφασίστες απ’ την περιφρούρηση της αντιφασιστικής διαδήλωσης της 18ης Σεπτέμβρη του 2014 δέθηκαν και κατηγορήθηκαν με πλημμελήματα (αργότερα αθώωθηκαν…)· και ένας ακόμα, στην τύχη, φορτώθηκε με κακουργήματα: ότι «έκανε επίθεση στην αστυνομία»…. Οι καταθέσεις των μπάτσων κατηγόρων στην περίπτωση του Ν.Α. (στην πρώτη δίκη, όπου καταδικάστηκε…) ήταν εξώφθαλμα τερατολογικές, και δεν άντεχαν καν στη στοιχειώδη λογική.

Κι ωστόσο, οι δικαστές, που ήταν επιφορτιμένοι με την «διαχείριση της περίπτωσης», τις δέχτηκαν. Γιατί; Επειδή, βέβαια, δουλειά τους είναι να μοιράζουν ποινές – έτσι θα ανέβουν στην ιεραρχία. Αλλά και γι’ αυτόν τον «κρυμμένο» αλλά εξαιρετικά σοβαρό λόγο: Επειδή, κύριε πρόεδρε, αυτοί [οι όποιοι «αυτοί»] απαγορεύεται να έχουν, να έμαθαν κάπου, να απέκτησαν ένα αίσθημα πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο για τα δικά τους έργα μα και για την «τύχη» ανθρώπων που δεν τους ξέρουν αλλά συμβαίνει να διαδηλώνουν μαζί, ώστε να αναλαμβάνουν την έξτρα διακινδύνευση της προστασίας της διαδήλωσης… Κύριε πρόεδρε: δεν υπάρχει τίποτα συλλογικό, τίποτα προσανατολισμένο σ’ αυτούς· είναι ένας – ένας, και στατιστικά ανάμεσά τους εμφανίζεται η «κακουργηματική εκδοχή» του Εαυτού, που γράφει στα γεννητικά του όργανα όλους τους υπόλοιπους! Είναι η ιδιοσυγκρασία που τόσο πολύ προσπαθεί το σύστημά σας / μας να επιβάλλει σε κάθε τι , και νάτην!… Κύριε πρόεδρε: αυτοί οι αδέσποτοι μόνο “πολιτικοί χουλιγκάνοι”, εν δυνάμει εγκληματίες σε κάθε περίπτωση, επιτρέπεται να είναι! Κύριε πρόεδρε: δεν θα αφήσουμε κανέναν να καταστρέψει τον ρόλο που τους έχουμε αποδώσει!!! 

Ακόμα κι αν το εφετείο του Ν.Α. (αρχίζει την ερχόμενη Παρασκευή, 5/4) αλλάξει γνώμη και τον αθωώσει (πράγμα που, φυσικά, θα θέλαμε), το ζήτημα παραμένει. Θα ξαναβγεί σαν “πρόβλημα”, μπορεί όχι σε κρατικό δικαστήριο, αλλά ίσως στο «δικαστήριο» του μικροαστικού ατομισμού που θέλει να μοστράρεται σαν ο απόλυτος κίνδυνος – και το “ελεύθερο Εγώ” που «γαμάει τους ξενέρωτους». Μπορεί να είναι σε μια γειτονιά ή σε μια άλλη, σε μια διαδήλωση για ένα φόνο ή για κάποιον άλλον…

Ίσως κάπου, κάπως, κάποτε, η επιλογή του συλλογικού ακόμα και μεταξύ αγνώστων και της προστασίας του, η φροντίδα των αδυνάτων στο δρόμο για να το πούμε αλλιώς, τύχει της χωρίς παζάρια υπεράσπισης που της αξίζει. Χωρίς ανταλλάγματα. Μια και για πάντα.

Ίσως, πάλι, και όχι…

Επιπλέει το ενωμένο βασίλειο;

Τρίτη 2 Απρίλη. Αξιοποιώντας, ίσως, μια εναλλακτική ερμηνεία της λέξης «commons» οι οικολόγοι ακτιβιστές της φωτογραφίας ξεβρακώθηκαν χτες στο αγγλικό “house o commons” διαμαρτυρόμενοι / ες για την απραξία του σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.

Κάποιος θα έλεγε ειρωνικά: «βρήκαν τη μέρα»… Ωστόσο αυτήν την εποχή δεν υπάρχει κατάλληλη μέρα για τέτοια ζητήματα. Οι εθνοπατέρες της αυτού μεγαλειότητας ασχολούνται με το να απορρίπτουν (με κοινοβουλευτική κομψότητα είν’ αλήθεια!) οτιδήποτε. Εδώ και πολλές ημέρες δεν υπάρχει πρόταση εκεί που να συγκεντρώνει πλειοψηφία – εννοείται, για το θρυλικό brexit.

Το ζήτημα δείχνει να έχει περάσει απ’ το στάδιο της τραγωδίας, μετά απ’ το στάδιο της φάρσας, και τώρα να τείνει στο απεριόριστο στάδιο της ρουτίνας: επί μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, μπορεί να συνεχίζονται οι ψηφοφορίες για το brexit (εμβόλιμα κάποιοι πονηροί θα βάλουν ερωτήματα για την σφαιρικότητα της γης…) όπου τα πάντα (θα) απορρίπτονται. Μέχρι που κανείς (ούτε καν ο νέος βασιλιάς Κάρολος…) δεν (θα) ασχολείται.

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι η ασταμάτητη μηχανή εισακούγεται όταν είναι αργά. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος που την βαραίνει, συν την postpunk συμπάθεια προς την δόλια κυρά May, την αναγκάζει να επαναλάβει την πρότασή της: Έι, εσείς λιοντάριa του Westminster! Μια «τράμπα» είναι η λύση: αναλαμβάνεται εσείς τις ελληνικές υποθέσεις, και στέλνουμε τους έλληνες εθνοπατέρες να διαχειριστούν το brexit! Να δείτε τι ωραίο ροντέο θα προκύψει!

(Μήπως η οικολογική βρετανική διαμαρτυρία είχε ευρύτερες προεκτάσεις; Κάτι σαν always ‘n’ everywhere greek summer –  ε;)

Το λευκό χριστιανικό κτήνος

Τρίτη 2 Απρίλη. …Έχω καλύτερη εκπαίδευση απ’ αυτούς, είμαι εξυπνότερος απ’ αυτούς, πήγα στα καλύτερα σχολεία· αυτοί όχι. Έχω πολύ πιο όμορφο σπίτι. Όλα μου είναι πολύ πιο όμορφα. Και είμαι πρόεδρος ενώ αυτοί όχι…

Είναι το ψοφιοκουναβικό παραλήρημα σε χτεσινή συγκέντρωση οπαδών του στο Michigan. Κι ας μην υπάρχει αμφιβολία: αποθεώθηκε. Μετά το τέλος των εναντίον του ερευνών (για πιθανά μεμπτές σχέσεις του με τη Μόσχα), το κτήνος απελευθερώνεται· για να αποθεωθεί απ’ αυτήν την δυστυχισμένη μάζα που θέλει ένα είδωλο (έχει ήδη αρκετά), όμως πια με εξουσία. Ή, έστω, μ’ αυτό που αναγνωρίζεται σαν εξουσία: την «ανωτερότητα» της βίας.

Εδώ βρισκόμαστε, και το ξέρουμε. Το πλήθος που το φτύνει ο ηγέτης (του) κι αυτό παραληρεί γιατί είναι μικροαστικό πλήθος, είναι ένας εσμός κομπλεξικών που θέλει να πιαστεί από κάποιον «αληθινά δυνατό», να νοιώσει ότι θα πάρει ένα μέρισμα δύναμης από δαύτον, για να αναπληρώσει τα κενά του.

Και ύστερα λέτε πως δεν έχει κηρυχτεί πόλεμος; Μιλάτε για “συμβιβασμούς”, για “αναγνώριση της πραγματικότητας”, για “καιρούς που δεν σηκώνουν πολλά”;

Όχι δα!!! Τώρα, περισσότερο από ποτέ, όχι δα: όσοι / όσες έχουν κότσια, μόνο μπροστά! Κι ας είμαστε μια χούφτα, αν τέτοιοι είναι οι συσχετισμοί: δεν κάνουμε ούτε εμπόριο ούτε δημόσιες σχέσεις!!

Η προσπάθεια μετράει (;)

Σάββατο 30 Μάρτη. Κάθε φορά που η δόλια κυρά May ζητάει απ’ το house of commons να ψηφίσει για την συμφωνία της με την ε.ε. «τσιμπάει» περίπου 40 κουκιά. Στις 15 Γενάρη, άλμα νο 1, πήρε μόνο 202 (έναντι 432 που ήταν εναντίον). Συντριβή. Στην δεύτερη προσπάθεια, άλμα νο 2, στις 12 Μάρτη, πήγε στους 242 (έναντι 391). Στην τρίτη, άλμα νο 3, που έκανε χτες, έφτασε τους 286 (έναντι 344). Δεν το λες “ντέρμπυ”, το λές όμως «προσωπικό ρεκόρ», με σαφή τάση βελτίωσης! Αν υπήρχε περιθώριο για μια ακόμα προσπάθεια, ένα τέταρτο άλμα, θα μπορούσε να πιάσει τους 325 (έναντι 300)… Μόνο που στο «εις μήκος» αν δεν καταφέρεις να κάνεις έγκυρο άλμα με 3 προσπάθειες δεν υπάρχει τέταρτη…

Κι έτσι, ενώ η δόλια κυρά May έχει καταφέρει κάτι αξιόλογο, να ξεκινήσει με μόνο 196 συντηρητικούς βουλευτές (του κόμματός της) υπέρ της συμφωνίας της στα μέσα Γενάρη και να τους κάνει 277 στα τέλη Μάρτη, βρίσκεται πια στο δρόμο προς το λογιστήριο. Για να πάρει το χαρτί της απόλυσης…

Σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται πως οι πολιτικοί εκπρόσωποι του βρετανικού λαού εξακολουθούν πεισματικά να μην ξέρουν τι θέλουν – παραμένοντας, όπως και ο βρετανικός λαός, cool. Λίγο πιο προσεκτικά να κοιτάξει κανείς όμως, πρέπει να σημειώσει αυτήν την εξέλιξη: οι συντηρητικοί, κατά σημαντική πλειοψηφία υπέρ του αποφασιστικού brexit, μ’ αυτήν την επίμονη προσπάθεια «ξανά και ξανά και ξανά» της δόλιας κυρά May, έχουν μετατοπιστεί αισθητά υπέρ της συμφωνίας της για light brexit. Ενώ οι εργατικοί, κατά πλειοψηφία bremainers, παραμένουν μεν σταθερά κατά της «συμφωνίας May», αλλά αυτό – είναι σαφές – οφείλεται περισσότερο στους αντιπολιτευτικούς στόχους τους, παρά στο είδος των σχέσεων που θα ήθελαν με την ε.ε. (όπου το «May brexit» τους είναι σαφώς προτιμότερο από το «μαλλιοκούβαρα brexit»).

Είναι γνωστό ότι πριν γίνει πρωθυπουργός η δόλια κυρά May ήταν φανατική bremainer. Το κόμμα της της ανέθεσε να κάνει κάτι κόντρα στις πεποιθήσεις της, και κέρδισε την συμπάθεια της ασταμάτητης μηχανής για τον αδιέξοδο επαγγελματισμό της! Αν, τώρα, αυτό που έχει απομείνει στο Λονδίνο είναι εκλογές, κι αν η επόμενη κυβέρνηση είναι των (κατά πλειοψηφία bremainers) εργατικών, η μετατόπιση που πέτυχε η δόλια κυρά May στο δικό της κόμμα θα είναι μια πολύτιμη προίκα!

Φυσικά, εκλογές τέτοια ώρα σημαίνει πολύμηνη παράταση για την «έξοδο». Με συμμετοχή στις ευρωεκλογές; Εικάζουμε πως όχι – αυτό θα ήταν το πιο λογικό. Η ε.ε. δεν διαπραγματεύεται την «συμφωνία May». Θα μπορούσε όμως να δώσει μια τέτοια παράταση, στην προοπτική μιας κυβέρνησης Corbyn, και μιας κάποιας «συμφωνίας Corbyn» – ελάχιστα διαφορετικής απ’ την «συμφωνία May», τόσο όσο (όμως) ώστε να εγκριθεί απ’ το Westminster και τελειώνει η αγγλική ζαλάδα. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα για την ε.ε.!

Κυβέρνηση Corbyn; Χμμμμ… Μια καλή εκδοχή για να σβήσουν οι φωτιές μεταξύ Λονδίνου και ε.ε…. Και να ανάψουν αλλού. Στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ… (Τι θα κάνουν έναντι μιας τέτοιας προοπτικής;)

Η Ιφιγένεια του Λονδίνου

Πέμπτη 28 Μάρτη. Σε μια μοναδική συντεταγμένη εκδήλωση του χάους (μήπως η «βουλή των κοινοτήτων» δικαιούται το επόμενο νόμπελ στη φυσική;), οι άγγλοι βουλευτές που αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση του brexit απέρριψαν και τις 8 (ολογράφως: οκτώ) «εναλλακτικές» πάνω στις οποίες κλήθηκαν να αποφασίσουν χτες! (Η πιο μικρή διαφορά εκδηλώθηκε στην πρόταση για δεύτερο δημοψήφισμα: 295 κατά έναντι 268 υπέρ· και σε μια πρόταση για παραμονή στην ευρωπαϊκή τελωνειακή ένωση: 272 κατά έναντι 264 υπέρ…). Ήταν ένας θρίαμβος της δημοκρατίας· ακόμα περισσότερο όμως ήταν ένας θρίαμβος του δόγματος του γίγαντα Slavoj Zizek: δεν ξέρετε τι να κάνετε αλλά κάντε το γρήγορα!

Είναι σωστό ότι «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Υπάρχουν όμως ροτόντες, στρογγυλές πλατείες με πολλούς δρόμους ακτινωτά… Και το house of commons δεν βγαίνει από κανέναν· γυρίζει γύρω γύρω… Έχει απομείνει κάτι; Ναι. Η πρόταση της δόλιας κυρά May να παραιτηθεί απ’ την πρωθυπουργική καρέκλα αν πρόκειται να εγκριθεί η συμφωνία της με την ε.ε. Αυτό μοιάζει σαν something new ώστε να μπει στον πάγκο, για τρίτη φορά, αυτή η συμφωνία που κατέληξε δυο φορές στον κουβά. Μόνο που το pressing (μέχρι χτες) έδειχνε ότι παρά την «θυσία της Ιφιγένειας» δεν θα πνεύσει ούριος άνεμος για ένα ομαλό και μετριοπαθές brexit: οι 10 φασίστες βουλευτές του DUP (απ’ την προτεσταντική αποικία της βόρειας ιρλανδίας) επιμένουν στο «όχι» τους· όπως και κάμποσοι hardbrexiters συντηρητικοί.

Τίποτα άλλο; Ίσως. Να μείνει η δόλια κυρά May στην πρωθυπουργία για λίγο ακόμα, για να ζητήσει μεγάλη παράταση απ’ την ε.ε. χωρίς συμμετοχή στις ευρωεκλογές, έτσι ώστε να συνεχίσει η κυκλοφορία γύρω απ’ την ροτόντα μέχρι να αρχίσουν οι άγγλοι βουλευτές να ζαλίζονται και να σωριάζονται· να μείνει τόσο όσο χρειάζεται για να κηρύξει εκλογές (θα λύσουν κάτι για το θέμα brexit;) ζητώντας γι’ αυτό το λόγο μεγαλύτερη παράταση· ή να φάνε τσεκουριά στο κεφάλι αρκετοί hardbrexiters, να εγκρίνουν με τα πολλά την συμφωνία της κυρα May, και μετά να γίνουν εκλογές (αφού θα παραιτηθεί).

Είτε σαν Νικίας είτε σαν Ιφιγένεια η συμπαθής στην ασταμάτητη μηχανή κυρά May έχει τελειώσει τους δικούς της κύκλους. Η βρετανική ζαλάδα συνεχίζεται όμως. Αν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη στα στοιχηματικά γραφεία της ασίας και κάποιος την έχει ποντάρει, θα έχει βγάλει λεφτά με ουρά…

‘Ενας Χι στην ευρώπη

Τετάρτη 27 Μάρτη. Στην Ρώμη οι “άλλοι” της ευρώπης τον σνόμπαραν… Δεν πειράζει. Πήγε και στο Παλέρμο – κι αυτό, παρακαλούμε, να μην το ξεχάσετε…

Στο Παρίσι η επίσκεψη ήταν κάπως διαφορετική. Το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να παριστάνει ότι έχει «σχέδιο» για το project europe. Φυσικά, το καλωσυνάτο αφεντικό του Πεκίνου, είχε και για τον μικρό Λουδοβίκο (Μακρόν) δώρα. Ας πούμε μια γενναία αύξηση της παραγγελίας για πολιτικά αεροπλάνα – προς τιμήν της airbus. Και μερικές ακόμα οικονομικές / εμπορικές συμφωνίες…

Στο Παρίσι (και όχι στη Ρώμη…) προσέτρεξαν κι άλλοι ευρωπαίοι. Η κυρία Merkel και ο κυρ Juncker (δυστυχώς η δόλια κυρά May είναι απασχολημένη με άλλα). Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον κυρ Xi, εκτός απ’ τις μπίζνες, να ξεδιπλώσει το όνειρό του για έναν «καλύτερο κόσμο»…

Τέσσερα ελλείμματα στις παγκόσμιες υποθέσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού είπε. Πρώτον, τα ελλείμματα στους δημόσιους προϋπολογισμούς (δεν αφορούν Πεκίνο και Βερολίνο). Δεύτερον, το έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνήσεων, λαών, πολιτισμών. Τρίτον, το έλλειμμα ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις. Και τέταρτον το έλλειμμα ανάπτυξης.

Ο καπιταλισμός δεν προχωράει (και δεν προχώρησε ποτέ) χωρίς αυτά τα ελλείμματα – οι «διαφορές» είναι που εξασφαλίζουν τον «δυναμισμό» του! Όπως η «διαφορά δυναμικού» εξασφαλίζει την κυκλοφορία του ρεύματος.

Όχι, ο κυρ Xi δεν είπε χτες απ’ το Παρίσι ότι πρέπει ο πλανήτης να τον ξεφορτωθεί τον παλιοκαπιταλισμό (αυτά τα λέει στα συνέδρια του κ.κ. κίνας). Απλά, ευελπιστώντας ότι οι σχέσεις κίνας – ε.ε. θα εξελιχθούν διαφορετικά απ’ τις σχέσεις κίνας – ηπα (κι έτσι θα γίνει: το δείχνει η Ρώμη, το δείχνει και το Παλέρμο, το global Παλέρμο…) κερδίζει τον χρόνο που είναι αναγκαίος στον κινεζικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.

Ωστόσο ας μην υποτιμήσουμε την συγκυρία: η πρωτοβουλία των δρόμων του μεταξιού (Belt and Riad Initiative – BRI) είναι ένα πολλαπλάσιο και πολύ πιο εκτεταμένο «σχέδιο Μάρσαλ». Ο πρώτος που υφίσταται τις συνέπειές του θα είναι το ψοφιοκουναβιστάν. Όσο αυτό συμβαίνει, οι υπόλοιποι μπορούν να δοκιμάσουν κάποιο είδος (προσωρινής) ανακωχής μεταξύ τους.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που το ασύμμετρο (όπως εξελίσσεται) project europe μπορεί ακόμα να ελπίζει και να φτύνει τον κόρφο του ευχόμενο «μακριά από εμάς» (η «τύχη» του αμέρικα)…

Προσοχή, ξανάρχονται οι εκπρόσωποι!

Τετάρτη 27 Μάρτη. Δεν ψηφίζουμε (θέμα αρχής), οπότε δεν μας πέφτει λόγος για τους συλλέκτες ψήφων. Όμως ο κυρ Πέτρος (ο νεώτερος) κτύπησε πρώτα την πόρτα των οικολόγων – για μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιό τους… Η πόρτα δεν άνοιξε επειδή (μάλλον) σκέφτηκαν πιο σοβαρά απ’ ότι αποδείχθηκε ότι σκέφτεται το διπλανό διαμέρισμα.

Της Κουμουνδούρου η πόρτα άνοιξε διάπλατη – να το αποδώσουμε στην κυβερνο«λιγούρα»; Φαίνεται, πάντως, ότι από τότε που οι ροζ σιγουρεύτηκαν ότι είναι καραδεξιοί, δεν έχουν αναστολές. «Μαζεύουμε προσωπικότητες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και φτιάχνουμε ψηφοδέλτια» – τι άλλο εκτός από πολιτικές προσόδους θα πρότειναν;

Αν ο λαός θέλει θεάματα, γιατί όχι;

(Ποιά είναι η πιο διάσημη διεθνώς τρέχουσα ελληνική λέξη; Μαλακία! Θα έπρεπε να γίνει το νούμερο 1 εθνικό εξαγώγιμο προϊόν! Διότι αυτοί του φαιορόζ γκουβέρνου είναι ικανοί να πιστεύουν ότι με τον κυρ Πέτρο στο ψηφοδέλτιό τους κοντράρουν τον asset 1 και τον ρημαδοΚούλη…)

Δόλια κυρά May

Τρίτη 26 Μάρτη. Να πεις ότι η κυρά May δεν τίμησε ξανά και ξανά το house of commons ρωτώντας το, ξαναρωτώντας το, και βάλε; Όχι, θα ήταν ατιμία μια τέτοια άρνηση! Τότε τι τρώγεται αυτό το house και ψήφισε χτες αργά το βράδυ «να πάρει περισσότερο έλεγχο των αποφάσεων, ψηφίζοντας και για διάφορα εναλλακτικά ενδεχόμενα» (την άλλη Τετάρτη, 3 Απρίλη), ε; Μόνο για να σπρώξει την πρωθυπουργό του ακόμα περισσότερο στην (συγκρατημένη) απελπισία;

Δεν βγαίνει νόημα. Η συμφωνία που έκανε η δόλια κυρά May με την ε.ε. δεν προχωράει (και η 12 Απρίλη πλησιάζει). Άλλες ιδέες είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ανεφάρμοστες. Τι είδους είναι αυτά τα «εναλλακτικά ενδεχόμενα» που το πολιτικό προσωπικό του Λονδίνου θέλει να εξετάσει την ώρα που βουλιάζει;

Υπάρχει μια όχι μικρή λεπτομέρεια που τραβάει την προσοχή της ασταμάτητης μηχανής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα απο ‘δω κι απο ‘κει το «ενωμένο βασίλειο» δεν μπορεί να πάρει μια μεγάλη (αντάξια του μεγέθους του!) «παράταση εξόδου», μια extension της προκοπής τέλος πάντων, επειδή αν την πάρει θα πρέπει να συμμετάσχει στις ευρω-εκλογές στα τέλη Μάη. Που σημαίνει ότι η 12η Απρίλη είναι η τελευταία των τελευταίων ημερών (τότε κλείνουν οι κατάλογοι των ευρω-υποψηφίων). Κι αν, λέμε αν, το house of commons αποφάσιζε ότι (υπό τις παρούσες συνθήκες) ΔΕΝ πρόκειται ο λαός να ευρω-ψηφίσει ζητώντας, με βάση αυτή τη δέσμευση, μια παράταση κάποιων μηνών, πού θα ήταν το πρόβλημα;

Η ε.ε. θα ήταν ευχαριστημένη. Το «ενωμένο βασίλειο» θα συνέχιζε να εφαρμόζει όλους τους νόμους της (αφού θα συνέχιζε να είναι τυπικά μέλος) χωρίς καμμία πολιτική εκπροσώπηση και συνδιαμόρφωση οποιασδήποτε απόφασης (αφού ψάχνει τρόπο να φύγει). Οι βρετανοί εθνοπατέρες απ’ την άλλη μεριά θα είχαν χρόνο για να κάνουν ότι νομίζουν: εκλογές, νέο δημοψήφισμα, κυνήγι αλεπούς, εξερεύνηση «εναλλακτικών δεδομένων», κηδεία της αυτού μεγαλειότητας… Οτιδήποτε. Αν σχεδόν 3 χρόνια αποδείχθηκαν λίγα στον βρετανικό λέοντα για να ξεφρακάρει απ’ την πόρτα εξόδου, ας πάρει κάμποση παράταση ακόμα. Μήπως χάσει λίπος και τα καταφέρει να κάνει είτε μπρος είτε πίσω…

Τα νομικά αυτού του ενδεχόμενου δεν τα ξέρουμε. Όμως έτσι κι αλλιώς όλοι οι εκπρόσωποι της αυτού μεγαλειότητας αποχώρησαν απ’ τα όργανα της ε.ε. την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος· παρότι τυπικά το Λονδίνο παρέμενε ακόμα μέλος. Είναι ένα limbo που μπορεί να μην αρέσει στους προτεστάντες (καθότι είναι έμπνευση των καθολικών) αλλά έχει κρατήσει ήδη σχεδόν 3 χρόνια. «Λίγο πάνω λίγο κάτω» τι θα αλλάξει;

Ενώ, λοιπόν, η δόλια κυρά May (: Νικίας…) θα σχολάσει μάλλον ατιμωτικά, δεν βλέπουμε ποιον συμφέρει τελικά μια μαλλιοκούβαρα (: χωρίς συμφωνία) αγγλική έξοδος όπου νάναι. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν η προβληματική αγγλία συνεχίσει να την βγάζει στην «αυλή» της ε.ε., στο «σπιτάκι του σκύλου» (μιλώντας από «πολιτική άποψη» πάντα…). Θα τρώει εκεί, θα κάνει τα κακάκια της εκεί, θα γαυγίζει και κανάν περαστικό – cool δηλαδή…

(φωτογραφίες: Δεν είναι δύσκολο να πέσει κανείς «θύμα των εντυπώσεων» – είναι και πειρασμός! Πάνω το βρετανικό house of commons. Πρόκειται για το παλιότερο κοινοβούλιο στο πλανήτη. Και οι πράσινες ταπετσαρίες στα καθίσματα μοιάζουν να είναι χοντρικά το ίδιο παλιές. Από αισθητική άποψη σίγουρα (: δερματίνη…) Στριμωγμένο, με 650 βουλευτές να κάθονται σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο, λίγο καλύτερο απ’ του Γκίνη, έχει μια πατίνα παλιών και περασμένων μεγαλείων – ή δικαστικής αίθουσας του 19ου αιώνα. Διακρίνεται όρθια η δόλια κυρά May, κι αυτή είναι όλη κι όλη η θέση του / της πρωθυπουργού όταν αγορεύει: μπροστά σ’ έναν πάγκο κάπως καλύτερα τακτοποιημένο απ’ το τραπέζι μου… Μ’ ένα επίχρυσο ματσούκι στην άκρη, που δεν αποκλείεται να είναι αυτό που δίνει η βασίλισσα στον καθε φορά εκλεγμένο πρωθυπουργό, για να του δείξει την εύνοιά της… (Όποιος ξέρει σίγουρα μας λέει…)

Κάτω το γερμανικό κοινοβούλιο (bundestag), χωρητικότητας 709 βουλευτών. Άλλος αέρας. Πρωτευουσιάνικος, τεχνοκρατικός, λουσάτος…

Θα πείτε: ναι, αλλά το πάνω κοινοβούλιο φαίνεται πιο άμεσο, πιο δημοκρατικό. Σωστά: φαίνεται…)