Tag: νόμοι σχέσεις

Ηλεκτρονική τυμβωρυχία: ενδιαφέροντα περιουσιακά στοιχεία

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Αν (λέμε «αν») έχετε κανάν πιασάρικο λογαριασμό στα social media· και αν (λέμε «αν») δεν νοιώθετε πολύ καλά, ή (ακόμα καλύτερα για τους κληρονόμους σας) αν νοιώθετε πως ο μεγαλοανύπαρκτος σας καλεί όπου νάναι, μην τα βάφετε μαύρα που θα χάσετε τις «επαφές» σας. Μπορείτε να πουλήσετε τον λογαριασμό σας (γιαμεταθάνατο χρήση, φυσικά), και ίσως σε καλή τιμή. Εξαρτάται απ’ το target group σας.

Η αποκάλυψη ότι ο τοξικός, εκτός απ’ το δίκτυο των πέτσινων λογαριασμών που έστεινε (και στήνει) στην αγγλόσφαιρα υπέρ του, αγόραζε (και προφανώς αγοράζει) λογαριασμούς των οποίων οι ιδιοκτήτες εγκατέλειψαν αυτόν τον μάταιο κόσμο, δείχνει ότι απ’ τα κράτη δεν λείπει η δημιουργική επιχειρηματικότητα. Και κακώς, κάκιστα, καταγγέλονται οι κρατικοποιήσεις…

Αποκαλύπτεται πως οι υπηρεσίες του τοξικού αγόρασαν τους λογαριασμούς (στα κοινωνικά δίκτυα) ενός αμερικάνου μετεωρολόγου, που πέθανε το 2016. Σιγά σιγά άρχισαν να τον «εμπλουτίζουν» με φιλοΡιάντ αναρτήσεις, ξεκινώντας από επαίνους στο καθεστώς (πάντα από μετερεωλογική σκοπιά…) και φτάνοντας σε τουριστικές διαφημίσεις.

«Ένας λογαριασμός που δουλεύει από καιρό και έχει αξιοπιστία και έτοιμους ακόλουθους μπορεί να αναπτυχθεί γρηγορότερα από έναν καινούργιο λογαριασμό» σχολίασε με αφορμή την αποκάλυψη ένας ειδικός των social media. Πράγματι, με τα λεφτά του το Ριάντ αγόρασε αρκετούς επιπλέον followers για τον συγκεκριμένο λογαριασμό· και, φυσικά, άρχισαν να τον επισκέπτονται και οι ακόλουθοι του καθεστώτος. Προστέθηκαν και τα κατάλληλα links…

Μετά θάνατον ζωή; Γιατί όχι; Υπάρχει μια καλή και μια κακή πλευρά σ’ όλα αυτά. Πρώτα η καλή: επιτέλους, ο καπιταλισμός δεν είναι άυλος!!!! Κάθεσαι σαν υπάκουος της social μηχανικής μεσολάβησης και πληκτρολογείς· κάποια υπηρεσία παρακολουθεί την προκοπή σου αλλά και τον ιατρικό σου φάκελο (ωωωω…. μα αυτά δεν γίνονται!)· και λίγο πριν το μοιραίο σε πλησιάζει και σου αφήνει ένα καλό ποσό για τους κληρονόμους σου ψιθυρίζοντας: χώμα είσαι και στο χώμα θα καταλήξεις…

Και τώρα η κακή πλευρά: πόσοι τόνοι ψέματος πρέπει να πέσουν για να χαμπαριάσουν (ποιοί άραγε;) ότι αυτά που ονομάζονται social media είναι, απλά, καθεστωτικά φυτίλια;

Γιατί άλλοι δεν σταυρώνουν τα χέρια τους…

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Ναι, ήταν η εργατική επιτροπή που απαίτησε την ακύρωση της συμμετοχής της Construcciones y Auxiliar de Ferrocarriles στην κατασκευή της δεύτερης γραμμής του απαρτχάιντ τραμ στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Συμβαίνει οι εργάτες να είναι βάσκοι:

… Συμφωνήσαμε ότι το έργο είναι παράνομο. Τόσο λόγω της διαδρομής του τραμ (μέσα από παλαιστινιακή γη), όσο και επειδή θα εξυπηρετεί τους εποίκους….

Ο πιο πάνω τίτλος είναι σαφής: «Οι εργάτες της μεγαλύτερης εταιρείας τραίνων της Βασκίας [Euskadi] δεν θέλουν να κατασκευάσουν το τραμ της Ιερουσαλήμ».

Αυτοί ανέλαβαν τις ευθύνες τους.

Προλεγόμενα της επόμενης “κρίσης” (1)

Κυριακή 3 Φλεβάρη. Η προηγούμενη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης (αυτή που ξεκίνησε επίσημα με την χρεωκοπία της Lehman bros. τον Σεπτέμβρη του ’08) είτε στις διεθνείς διαστάσεις και πτυχές της είτε στις εντόπιες, ούτε έχει ξεπεραστεί· ούτε, σημαντικό από πολλές απόψεις, έχει γίνει κατανόητη ευρύτερα με ορθολογικό τρόπο.

Στα μέρη μας η μυθολογία του «φταίνε οι άλλοι» έβγαλε στο γκουβέρνο μια σειρά κυβερνοδιαχειριστές, των οποίων η βασική αποστολή ήταν να προστατέψουν το πολιτικό / προσοδικό μοντέλο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου. Αυτό το μοντέλο προστατεύτηκε, πράγματι, αποτελεσματικά· ακόμα κι όταν ζορίστηκε και αναγκάστηκε να περιορίσει τις «παροχές» και τα «αντίδωρα».

Όπως ήταν αναμενόμενη συνέπεια η θρυλική «έξοδος απ’ τα μνημόνια», μια ψευδεπίγραφη «λήξη συναγερμού» σήμαινε πρακτικά (για τον πληθυσμό και τους άρχοντές του) ένα και μόνο ένα πράγμα: επαναδιαπραγμάτευση των πολιτικών προσόδων· κατά ομάδες, λόμπυ, μαφίες ή με οποιονδήποτε άλλον παρόμοιο τρόπο.

Όταν – μετά τις «στερήσεις των μνημονίων» – με το ακλόνητο εθνικό μοντέλο σε ισχύ μπαίνει ζήτημα «νέου μοιράσματος της πίτας» τα σπρωξίματα φτάνουν αναπόφευκτα στην κορυφή του πολιτικού θεάτρου. Στα κόμματα και στο κοινοβούλιο. Τα μελοδράματα πριν και μετά την συμφωνία των Πρεσπών έχουν πολύ μικρότερη σχέση μ’ αυτήν (τα περισσότερα κόμματα συμφωνούσαν σ’ αυτήν την «εθνική λύση»…) και πολύ μεγαλύτερη με το ποιοι θα «μοιράζουν» τις προσόδους (και με ποιες προτεραιότητες) την επόμενη τετραετία. Κι αυτό επειδή σε αντίθεση με τις «εποχές της αφθονίας» η πίτα είναι τώρα μικρότερη.

Το φαιορόζ γκουβέρνο, που έριχνε κατάρες στην επιδίωξη «πλεονασμάτων», άλλαξε γραμμή και έγινε βασιλικότερο του βασιλιά κυνηγώντας «υπερπλεονάσματα», όταν διαπίστωσε ότι αυτό ακριβώς το «φορολογικό περίσσευμα» μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όπως τις χρυσές εποχές τα φτηνά κρατικά δάνεια: σαν μια εκδοχή «πίτας» προς πατερναλιστικό διαμοιρασμό.

Προλεγόμενα της επόμενης “κρίσης” (2)

Κυριακή 3 Φλεβάρη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν στα μέρη μας στη μόδα το (και καλά) «επαναστατικό» σύνθημα δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της ευρώπης! Εν μέρει το σύνθημα ήταν συνεπές με την βαθιά κοινωνική πεποίθηση ότι τέτοιες «ταπεινές» (και κουραστικές) δουλειές θα πρέπει να τις κάνουν οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Και εν μέρει σήμαινε ότι όλοι οι ντόπιοι θα έπρεπε να γίνουν μάνατζερς…

Τελικά η τουριστική βιομηχανία αποδείχθηκε «λύτρωση» τα τελευταία χρόνια – όχι, πάντως, για τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες. Η τελευταία μόδα του airbnb έχει κάνει ακόμα κι εκείνο το είδος μικροαστών που βρισκόταν εκτός τουριστικής βιομηχανίας, τους ιδιοκτήτες ακινήτων, να γυαλίζει το μάτι του. Η εκμετάλλευση ακινήτων είναι ο ορισμός της γεωπροσόδου· και, από μια παραξενιά της ιστορίας, η αστική (urban) γεωπρόσοδος είναι για την ελληνική κοινωνία η αυθεντική καρδιά του πολιτικού προσοδισμού απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά. Κωδικός αντιπαροχή: ένα μοναδικά ελληνικό θεσμικό κόλπο, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτό ακριβώς το «μοντέλο ανάπτυξης», πέρα απ’ την εκμετάλλευση των σύγχρονων εργατών / εργατριών, παράγει πλέον ένα νέο «υποκείμενο υπό εκμετάλλευση». Τους ενοικιαστές σπιτιών. Παράγει, επίσης, και ένα πρωτότυπο (για τα ελληνικά δεδομένα) είδος «μάνατζερς», ένα είδος που γενικά δεν υπήρχε με τέτοια ισχύ επειδή η αστική (urban) ιδιοκτησία ήταν πολύ διάσπαρτη: τους διαχειριστές ακινήτων – κοινώς μεσίτες. Είναι μια επαγγελματική φιγούρα που λειτουργεί, ad hoc, σαν «συγκεντρωτής κεφαλαίου», ανεβάζοντας κατακόρυφα τις τιμές (οπωσδήποτε των ενοικίων).

Ωστόσο, στο σύνολό του, τόσο ο γενικός πολιτικός προσοδισμός, όσο κι αυτή η αναβαθμισμένη και επιθετική «ιστορική καρδιά» του, η γεωπρόσοδος, είναι απλά η συνέχιση της άγριας συσσώρευσης που μπορεί να γλύτωσε ως τώρα την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού· δεν γλυτώνει, όμως, τις διαδοχικές «κρίσεις»…

Μπετονένια οικολογία

Κυριακή 3 Φλεβάρη. «…Κρίνουμε ότι πρέπει ο νομοθέτης να επανεξετάσει τι θεωρείται δασική έκταση και τι όχι. Στο οικοσύστημα δεν υπάγονται μόνο τα φρύγανα και η χαμηλή αραιή βλάστηση, αλλά και ο άνθρωπος που έχει και αυτός την ανάγκη να αναπτυχθεί, να απασχοληθεί και να επιβιώσει» αναφέρει η τοποθέτηση του ΣΕΤΕ.

Ο «ΣΕΤΕ» είναι ο «σύνδεσμος ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων». Και, συμμαχώντας με διάφορους συλλόγους «οικιστών» (ιδιοκτητών αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις), εν όψει της δημιουργίας κτηματολογίου σε διάφορες περιοχές, ζητάει να ενταχθούν στα «σχέδια πόλης» οι λεγόμενες «οικιστικές πυκνώσεις»· αυτό το τελευταίο είναι ο ευφημισμός για τις συστάδες αυθαιρέτων.

Αν οι «οικιστές» θέλουν να νομιμοποιήσουν τα εξοχικά τους, τα αφεντικά των ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων, σαν συνδικάτο, θέλουν να νομιμοποιηθούν διάφορα παράνομα ξενοδοχεία και rooms to let, που έχουν κτιστεί σε δάση και γυαλούς… Έχουν ελπίδες, αφού ποτέ κανείς δεν χάλασε χατήρι σε οργανωμένες «ομάδες πίεσης»· ειδικά σε προεκλογική περίοδο.

Όμως τι θαυμάσια αντιστροφή είναι το επιχείρημά τους! «Και ο άνθρωπος είναι μέρος του οικοσυστήματος, και πρέπει να αναπτυχθεί κι αυτός – όχι μόνο τα βάτα και τα φίδια…». Μιας και μια πλευρά της «ανάπτυξης του ανθρώπου» (και συγκεκριμένα του «έλληνα ανθρώπου») είναι να κτίζει όπου μπορεί και να εκμεταλλεύεται ότι μπορεί, ίσως οι υπερασπιστές δασών και περιβάλλοντος να κινδυνεύουν με βαριές κατηγορίες.

Για αντιανθρώπινο ρατσισμό. Ίσως, ίσως, και για ανθελληνικό σπισισμό!

Διαφορές οπτικής

Πέμπτη 31 Γενάρη. Όταν ο απλός αλλά γενναίος αγγλικός λαός, κατά πλειοψηφία, αποφάσιζε εκείνη την 23η Ιούλη του 2016, ότι θέλει να ξεφορτωθεί την ήπειρο (δηλαδή την ε.ε.) απ’ την καμπούρα του, δεν ήταν λίγοι εκείνοι εκτός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας που άναψαν καπνογόνα. Κατά την γνώμη τους “άρχιζε η διάλυση της ε.ε.”…

Υπήρχε ένα θεώρημα βασικό σ’ αυτήν την (χαρούμενη) εκτίμηση, που δεν ειπώθηκε ποτέ ρητά. Όχι από σεμνότητα, αλλά επειδή (οι αρμόδιοι περίμεναν) να το δουν να ξεδιπλώνεται στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Έχοντας το Λονδίνο μια παλιά “ζώνη επιρροής” στη βόρεια ευρώπη (στη δανία και στην σκανδιναβία) και μια ιστορική σχέση με την Βαρσοβία, ο υπολογισμός πήγαινε ότι οι διαπραγματεύσεις εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. θα τραβούσαν προς την μεριά του αυτές τις επιρροές, και έτσι η ε.ε. θα δυσκολευόταν απεριόριστα να διαπραγματευτεί σαν ενιαίο μπλοκ. Πράγμα που θα σήμαινε την αρχή του τέλους της…

Ίσως απ’ την πρώτη βδομάδα μετά από εκείνον τον Ιούλη άρχισε να διαφαίνεται το ανάποδο. Για λόγους καπιταλιστικής αυτοσυντήρησης (και όχι “ιστορικής φιλίας” ή έχθρας) κανένα απ’ τα μέλη της ε.ε. δεν πήρε το μέρος του Λονδίνου, σε καμμιά στιγμή αυτών των πάνω από 2 χρόνια διαπραγματεύσεων. Μάλλον το αντίθετο. Όταν το Δουβλίνο έβαζε αυστηρά το ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας ή όταν η Μαδρίτη έβαζε εξίσου αυστηρά το ζήτημα του γιβραλτάρ, κανένας “εταίρος” στην ε.ε. δεν είπε (όχι φανερά, σίγουρα) “ε, ας μην το παρακάνουμε”. Η πιθανότητα “βέτο” είτε απ’ το ιρλανδικό κράτος είτε απ’ το ισπανικό αντιμετωπίστηκε (στο εσωτερικό της ε.ε.) μάλλον με κατανόηση. Και, πάντως, χωρίς διάθεση διευκόλυνσης του Λονδίνου.

Στα μέρη μας, με την (διακριτική;) “συμπάθεια” προς το Λονδίνο (όπως αυτή επιβάλλεται απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές) ναι μεν δεν μπήκε ζήτημα (και με τι κότσια άλλωστε;), αλλά η προπαγάνδα προβάλει πάντα το ζήτημα με μια φιλοαγγλική κλήση. Π.χ.: η έρμη η κυρά May πήρε εντολή να ξαναδιαπραγματευτεί με την ε.ε., ειδικά το θέμα των συνόρων μεταξύ ιρλανδίας / βόρειας ιρλανδίας.

Κανονικά οι σχετικοί ντόπιοι τίτλοι θα έπρεπε να είναι του είδους «εντολή για χορό του Ζαλόγγου στην May». Οι δηλώσεις κάθε είδους αξιωματούχων της ε.ε. ότι η συμφωνία που έχει επιτευχθεί είναι αδιαπραγμάτευτη αναφέρονται βέβαια. Αλλά μ’ έναν τρόπο που να υπονοεί κάποια συμμετρία δυνάμεων ανάμεσα σε Λονδίνο και Βρυξέλες – και κάποιου είδους ανατολίτικο παζάρι, ακόμα πιθανό…

Εκείνο που βρίσκεται εκτός συζήτησης (κι όχι μόνο στα μέρη μας) είναι αυτό: ότι τα μέλη της ε.ε. (κι όχι μόνο το Παρίσι ή το Βερολίνο) έχουν σοβαρά συμφέροντα να αναγκάσουν την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας είτε σε μια έξοδο μαλλιοκούβαρα με αποτέλεσμα το στραπάτσο της· είτε σε μεταμέλεια και συγγνώμη – αν δεν αρέσει η υπάρχουσα συμφωνία (που δεν αρέσει ούτε στο ψόφιο κουνάβι). Ή, για να το πούμε αλλιώς: έχει αποδειχθεί εδώ και δυό χρόνια ότι παρά τις φαντασιώσεις μεγαλείου του Λονδίνου, η διαπραγμάτευση της συντεταγμένης εξόδου ήταν άνιση· και ότι ο δυνατός πόλος (η ε.ε.) είχε σαφώς περισσότερη ισχύ για να προστατέψει τα συμφέροντά του σε σχέση με τον αδύνατο (το Λονδίνο).

Όπως δεν υπήρχε ισορροπία δυνάμεων στην διαπραγμάτευση, έτσι και δεν υπάρχει περίπτωση για κάποια αλλαγή (στην συμφωνία) που να ταιριάζει με τα γούστα των άγγλων εθνικιστών brexiters. Όλοι ετοιμάζονται για τα μαλλιοκούβαρα, που μπορούν να αποφευχθούν είτε με νέο δημοψήφισμα, είτε με γονάτισμα των σκληρυρηνικών του βρετανικού μεγαλείου ώστε να αποδεχθούν αυτό που μισούν: την αδυναμία τους.

Μέσα στους επόμενους μήνες, με ή χωρίς αγγλική έξοδο απ’ την ε.ε., το σύμπαν θα έχει καταλάβει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του Λονδίνου – εν έτει 2019…

Χρήσιμος χριστιανισμός

Πέμπτη 31 Γενάρη. Σαν αντί-θρησκους μας προκαλεί κατ’ αρχήν μια κάποια αμηχανία. Απ’ την άλλη μεριά μπορούμε να πούμε “να και κάτι πρακτικά χρήσιμο”.

Μια οικογένεια αρμένιων προσφύγων (γονείς και τρία παιδιά 21, 19 και 14 χρόνων), μετά από 9 χρόνια ζωής σε limbo στην ολλανδία, ειδοποιήθηκε ότι απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου της – και ότι θα απελαθούν. Κατέφυγαν για προστασία σε μια μικρή εκκλησία στα περίχωρα της Χάγης. Οι παπάδες, προκειμένου να τους προστατέψουν από έφοδο της αστυνομίας, κατέφυγαν σ’ ένα νόμο που απαγορεύει στην αστυνομία να μπουκάρει σε εκκλησία (οποιουδήποτε θρησκεύματος) ενόσω γίνεται μέσα θρησκευτική διαδικασία. Οπότε άρχισαν απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (όταν δέχτηκαν τους φυγάδες) μια λειτουργία άπειρης διάρκειας, 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα… Non stop.

Προχτές ο ρατσιστικός κυβερνητικός συνασπισμός της ολλανδίας υποχώρησε. Δέχτηκε μια πρόταση της αντιπολίτευσης, για την αλλαγή της αντιμετώπισης των αιτήσεων ασύλου νεαρών που είτε έχουν γεννηθεί είτε έχουν μεγαλώσει στο κράτος ενόσω οι γονείς τους είχαν εκκρεμή αίτηση ασύλου. Η αλλαγή στη νομοθεσία θα γλυτώσει περίπου 1300 πρόσφυγες / μετανάστες (ενήλικους και ανήλικους) απ’ την απέλαση – θα πάρουν, τελικά, το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο.

Αν είναι οι παπάδες να κάνουν πραγματικά εργοστασιακά μεροκάματα σε τρεις συνεχόμενες βάρδιες χωρίς ρεπό, ακόμα και ψέλνοντας· κι αν είναι να γλυτώσουν στ’ αλήθεια κάποιους απ’ την ρατσιστική βαρβαρότητα, ε, ας πάει στην ευχή και η θρησκεία τους…

Τους συγχωρούμε…

Σκέτα λεφτά; Σκατά λεφτά…

Τετάρτη 30 Γενάρη. Είναι η πολιτική δέσμευσή μας (όχι εύκολη και καθόλου ευχάριστη) σαν αυτόνομων εργατών ότι πρώτα θα κοιτάμε τα χάλια της τάξης μας, για την “αποδοχή” της μαζικής υποτίμησής της, και ύστερα θα ρίχνουμε την ευθύνη σε άλλους γι’ αυτά τα χάλια – είναι αυτή η δέσμευση, λοιπόν, που μας απαγορεύει να πούμε για την “αύξηση του κατώτατου μισθού” όσα θα μπορούσαμε.

Υπάρχει, όμως, κάτι που μας είναι σκληρά εχθρικό. Η άποψη ότι “λεφτά είναι, λίγα είναι, αλλά ας τα πάρουμε”. Ναι, αυτοί κι αυτές που τους αφορούν θα τα πάρουν. Όμως αυτό το “λεφτά είναι” αποτελεί καρφί στην εργατική συνείδηση. Δεν πρόκειται για “λεφτά”! Πρόκειται για το χρηματικό αντάλλαγμα μιας σχέσης. Κι αυτή η σχέση δεν είναι η ανταγωνιστική ανάμεσα στους εργάτες και στα αφεντικά, στην οποία πετύχαμε μια (μικρή έστω) νίκη ανατίμησης. Αυτή η σχέση είναι ο κρατικός πατερναλισμός – και η αποδοχή του.

Πιο λιανά. Δέχεται ο καθένας / η καθεμιά μας να δωροδοκηθεί; Η δωροδοκία, κι αυτή, “λεφτά είναι”! Οπότε; Αν το αφεντικό (ή ο μπάτσος…) θέλει να με κάνει ρουφιάνο του (δίνοντάς μου “λεφτά” βέβαια) θα γίνω; Η σοφία του “λεφτά είναι, ας τα πάρουμε”, που δεν βλέπει τις σχέσεις αλλά μόνο τις πενταροδεκάρες, θα έπρεπε να απαντήσει ναι. Θα ήταν συνεπής από “χρηματική άποψη”. Από ηθική; Οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι είναι για κλωτσιές…

Μισούμε, και θεωρούμε βαθιά αντιεργατική την ιδέα “λεφτά είναι”. Ποτέ δεν είναι λεφτά, τελεία και παύλα. Πάντα υποκρύπτεται (ή είναι ολοφάνερη) κάποια σχέση δύναμης – που μεταφράζεται σε λεφτά. Όταν το αφεντικό δώσει αύξηση μετά από μια απεργία είναι επειδή αναγκάστηκε να το κάνει· ένοιωσε ότι χάνει έδαφος στους συσχετισμούς δύναμης απέναντι στους εργάτες του. Όταν η πολιτική βιτρίνα των αφεντικών δίνει αύξηση χωρίς καμία πίεση στο καθεστώς που υπηρετεί κάνει μια πατερναλιστική χειρονομία. Μαζεύει ψήφους, εξαγοράζει υποστήριξη. Δείχνει large. Με μια λέξη: δωροδοκεί.

Είναι πιθανό πως αν κάποιος αρχίσει να ζητιανεύει θα βγάλει ένα “καλό μεροκάματο”. “Λεφτά είναι”… Όμως οι περισσότεροι / ες, ακόμα κι αν έχουν ανάγκη, ντρέπονται να ζητιανέψουν. Όχι επειδή “δεν τους συμφέρει”. Αλλά επειδή νοιώθουν πολύ άσχημα. Σωστό ή λάθος, αφορά την στάση τους απέναντι στη σχέση. Στη σχέση “ελεήστε με!”.

Ο τενεκεδένιος θέλησε να προσθέσει λάμψη στον εαυτό του και ανακοίνωσε αυτά που έπρεπε να ανακοινώσει η υπουργός του. Δική της δουλειά ήταν, δική της αρμοδιότητα. Την κλώτσησε στην άκρη, αφού τα φώτα έπρεπε να πέσουν επάνω του αποκλειστικά. Αυτός είναι που λανσάρεται σαν “πατερούλης”, αυτός πρέπει να εισπράξει το μαζικό “ευχαριστώ” μιας τάξης (της δικής μας) τόσο άγρια υποτιμημένης αλλά και μικροαστικοποιημένης που προτιμάει να ξεχνάει το μίσος για την εκμετάλλευση και την υποτίμησή της και να ξεπέφτει στη θέση του “ελεήστε με! – ευχαριστώ καλέ κύριε…”. Ζητιανεύουμε; Ζητιανέψαμε;

Τα κόλπα του τενεκεδένιου και του συναφιού του είναι βρώμικα. Αλλά αυτό χάνει κάθε σημασία όταν “λεφτά είναι”. Τι είναι, όμως, τα “λεφτά”; Τίνος το γενικό ισοδύναμο είναι; Της οριακής κατανάλωσης; Ή της χωρίς όρια υποτέλειας;

Ο.Κ.. Όποιος / όποια είναι στη θέση να πάρει αυτό το 1,5 ευρώ την μέρα παραπάνω, ας το πάρει. Αν, όμως, δεχτούμε ότι αυτές οι πενταροδεκάρες δείχνουν την μεγαλοψυχία μιας πολιτικής βιτρίνας, μιας βιτρίνας των αφεντικών, δεν παραμένουμε, άραγε, βαθιά υποτιμημένοι ηθικά, συναισθηματικά, διανοητικά – τελικά, και χρηματικά;

Αν και όποτε συνειδητοποιήσουμε ότι αξίζουμε πολύ περισσότερα, σα σύγχρονη εργατική τάξη, κανένας καραγκιόζης δεν θα μας πουλήσει σα γενναιοδωρία του το “μέχρι τόσο”!!! Οι τσατσορούφιανοι θα φάνε τις κλωτσιές που τους αναλογούν!

Πως είναι η παρακμή;

Τετάρτη 30 Γενάρη. Μια αρχική παρατήρηση, γενικής σημασίας, στην οποία θα πρέπει να επανερχόμαστε. Όσοι / όσες έχουν γεννηθεί μετά το 1920 – 1930 (!!!) δεν έχουν ζήσει, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα (με συνειδητό τρόπο) καπιταλιστική παρακμή της μίας ή της άλλης “μεγάλης δύναμης”. Στην πράξη, βέβαια, τέτοια παρακμή υπήρξε. Αλλά ενσωματώθηκε στον Β παγκόσμιο πόλεμο και, έτσι, “εξηγήθηκε” με όρους νίκης ή ήττας σ’ αυτόν· σαν αποτέλεσμα, δηλαδή, του πολέμου. Δηλαδή: λαθεμένα.

Οι μετασχηματισμοί των τελευταίων 3 δεκαετιών δεν έχουν γίνει κατανοητοί με κριτικό τρόπο. Οι ιδέες και οι εκτιμήσεις (σε ότι αφορά την ζωτικότητα, την ηγεμονία, τις προοπτικές) “μεγάλων” ή “μεσαίων” δυνάμεων του καπιταλιστικού πλανήτη είναι καθηλωμένες σε παραστάσεις του παρελθόντος (κάποιες απ’ αυτές σωστές, και άλλες λανθασμένες) – ξεπερασμένες, πάντως, σε μεγάλο βαθμό. Τελευταίο, συνοπτικά: το τι σημαίνει γενικά η “Ασία” και ειδικά η “κίνα” για τους πραγματικούς και σε εξέλιξη καπιταλιστικούς συσχετισμούς δύναμης είναι έξω από οποιαδήποτε σοβαρή κατανόηση. Μέσα στους λόγους της απώθησης είναι κι αυτός: είναι οδυνηρό το συμπέρασμα πως αυτό που ονομάστηκε “δύση” και επί 500 χρόνια αυτο-σερβιριζόταν σαν το “κέντρο του πλανήτη” δεν είναι πια τέτοιο…

Απαραίτητη εισαγωγή αυτή, για να τονίσουμε ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα κοινά μέτρα για να εννοηθεί και να αξιολογηθεί ιστορικά / κριτικά η παρακμή! Πως εκδηλώνεται αυτή, άραγε, μέρα μέρα, μήνα μήνα, σε “μικρά” ή “μεγάλα” ζητήματα; Τι πολιτικές βιτρίνες παράγει; Τα όποια “εθνικά κεφάλαια” βρίσκονται πίσω απ’ αυτές τις βιτρίνες πως διαχειρίζονται την κρίση / αναδιάρθρωση και την απώλεια της θέσης τους στον παγκόσμιο καταμερισμό; Πως εξελίσσεται ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός μέσα σε κάθε εθνικό σχηματισμό, κάτω απ’ την πίεση του global ανταγωνισμού και της υποχώρησης; Τι φανερά αποτελέσματα παράγουν αυτοί οι «εθνικοί» ανταγωνισμοί;

Πως είναι η παρακμή made in great britain;

Τετάρτη 30 Γενάρη. Η αγγλική παρακμιακή εκδοχή ξεδιπλώνεται εδώ και μήνες: γύρω απ’ το τι, αν, και πως της “εξόδου απ’ την ε.ε.”. Άσχετα με το ποιοι υποτελείς έριξαν ψήφο υπέρ του brexit (και για ποιούς λόγους το έκαναν…) η «έξοδος απ’ την ε.ε.» θα είχε ένα καπιταλιστικό νόημα για εκείνα τα τμήματα του αγγλικού κεφάλαιου που, χάνοντας έδαφος απ’ τους ευρωπαίους ανταγωνιστές τους μέσα στους περιορισμούς της ε.ε., θα «απελευθερώνονταν». Για να «ανέβουν πίστα» στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και κερδοφορίας μέσω «εθνικών θεσμίσεων» και «διακρατικών συμφωνιών» εμπορίου. Εννοείται πως θα υπήρχαν και χαμένοι (μέσα στον αγγλικό καπιταλισμό).

Μετά από 2,5 χρόνια, μέσα απ’ την παρατεταμένη περιδίνηση των «πολιτικών αποφάσεων» για την ολοκλήρωση (ή την ακύρωση…) αυτής της θρυλικής «εξόδου απ’ την ε.ε.», αποδεικνύονται περίτρανα κρίσιμες πλευρές της αγγλικής καπιταλιστικής παρακμής.

Πρώτο και κυριότερο είναι ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες (και περιοδείες) της κυρά May, και την αναζήτηση διακρατικών εμπορικών συμφωνιών με τρίτα κράτη (έξω απ’ τις προδιαγραφές και τους περιορισμούς της ε.ε.) επί δυόμισυ χρόνια, δεν έχει υπάρξει εκείνο το αποτέλεσμα, και μάλιστα σε βάθος χρόνου, που να κάνει τους (κοινοβουλευτικούς) εκπροσώπους του «σκληρού brexit» μια πειστική δυναμική – προς όφελος, συνολικά, του αγγλικού καπιταλισμού. Ειπωμένο αλλιώς: αν υπήρχε η ελπίδα, η εκτίμηση ή η προσμονή ότι τα οφέλη απ’ την απελευθέρωση (απ’ τα «δεσμά της ε.ε.») θα είναι περισσότερα απ’ τις ζημιές, έχουν βουλιάξει.

Το δεύτερο, και εξίσου σημαντικό, είναι ότι αποδεικνύεται πως κανένα τμήμα του αγγλικού κεφάλαιου δεν είχε σχέδιο για την υλοποίηση του brexit. Ούτε στις 22, ούτε τις 23, ούτε και τις 24 Ιούνη του 2016 – ούτε σήμερα. Αυτό δεν είναι «κρίση αντιπροσώπευσης» των αγγλικών αφεντικών (ή κάποιων φραξιών τους). Δεν είναι αδυναμία του κοινοβουλίου. Είναι απευθείας κρίση σχεδιασμού του αγγλικού καπιταλισμού… Άσχετα με το αν επιμέρους τομείς είναι (ή μπορεί να μείνουν) ανθηροί.

Το τρίτο, σα σύνοψη των δύο προηγούμενων, σκιαγραφείται στη χθεσινή απόφαση αυτού του κοινοβουλίου: να πάει η κυρά May να ξαναδιαπραγματευτεί με την ε.ε. – το ζήτημα των συνόρων ανάμεσα στην ιρλανδία και στη βόρεια ιρλανδία… Το γεγονός ότι απ’ την μεριά της ε.ε. οι πάντες λένε ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαπραγματευτούν τίποτα (μια σοβαρή ένδειξη ότι το μπλοκ της ε.ε. βρίσκεται σε θέση ισχύος απέναντι στο Λονδίνο…) δεν φαίνεται να ιδρώνει τ’ αυτιά των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του αγγλικού καπιταλισμού! Γυρίζουν γύρω γύρω απ’ την φωτιά και η φωτιά τους κατατρώει – αλλά με τι φλέγμα, ε; Τι τακτ!!!

Υπάρχει ένας παραλογισμός εδώ: δεν παραδέχονται ότι η απόφαση για το brexit ήταν λάθος, ούτε έχουν κάνει οτιδήποτε στα σοβαρά για να πείσουν τον «λαό» επ’ αυτού. Το ότι έτσι δείχνουν περίτρανα πως δεν μπορούν να διαχειριστούν καν μια δική τους απόφαση τους φαίνεται αδιάφορο…

Με ποια πολιτικά εργαλεία να αναλύσει κανείς αυτήν την ολοφάνερα παρακμιακή κατάσταση – για ένα κράτος με τεράστια καπιταλιστική, πολιτική, ιδεολογική και διπλωματική ιστορία; Θα χρειαζόταν μια ειδική θεωρία της παρακμής, τόσο γενικά όσο και μέσα στον καπιταλισμό.

Το ότι δεν την έχουμε δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι πρέπει να πεθάνουμε (από κριτική άποψη) ψάχνοντας «λογικές συσχετίσεις» εκεί που, ενδεχόμενως, δεν υπάρχουν. Η κριτική περιδιάβαση της ιστορίας των δύο τελευταίων αιώνων έχει να δείξει κι άλλα σημαντικά παραδείγματα όπου το στρίμωγμα (εδώ ή εκεί) οδήγησε σε παράλογες συμπεριφορές των αρχόντων – και των υποτελών πληθυσμών…