Κυριακή 28 Ιούλη. Σημαίνουν τα πιο πάνω πως στα πανεπιστήμια όλα είναι ο.κ.; Η απάντηση εξαρτιέται απ’ την θέση απ’ την οποία μιλάει κανείς. Για την ασταμάτητη μηχανή το μεγαλύτερο πρόβλημα έγκειται στο ότι τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και οι ευρύτερης απήχησης κοινωνικές ιδεολογίες έχουν καταφέρει εδώ και χρόνια να παράγουν (μέσα στα ιδρύματα) το τέλειο είδος ειδικευμένων ηλίθιων που είχαν αναγγείλει / καταγγείλει οι Καταστασιακοί απ’ την δεκαετία του ’60 – καταστρέφοντας ψυχοσυναισθηματικά χιλιάδες νεαρούς και νεαρές. Λειτουργικά αναλφάβητοι, με βραχυκυκλωμένη οποιαδήποτε κριτική ικανότητα, επιρρεπείς στις αιώνιες αγωνίες της δικαίωσης του ναρικισσισμού τους… δεξιοί, ότι κι αν ψηφίζουν… Το κρισιμότερο στοιχείο αυτής της παραγωγής είναι η ενσωμάτωση ενός μίγματος κυνισμού και φοβιών, που τείνει σχεδόν να εξαφανίσει εκείνο που άλλοτε λεγόταν το ζωντανό κομμάτι της εκπαίδευσης.
Κυνισμός και φοβίες μαζί σημαίνει αυτό: αδιαφορώ (σαν φοιτητής / φοιτήτρια) για οτιδήποτε δεν συνδέεται στενά με το «μάθημα» και την «προοδό» μου· δεν θέλω και είμαι ανίκανος/η να λύσω και το πιο απλό ζήτημα που βρίσκεται εκτός «ύλης» αλλά εντός πανεπιστημίου… Συνεπώς, για κάθε «διατάραξη της ομαλής λειτουργίας» αυτού του ιμάντα συναρμολόγησης που λέγεται «ο φιλόδοξος Εαυτός» θέλω να φωνάξω κάποια εξουσία… Δεν έχω, δεν ξέρω, και δεν θέλω να ξέρω τίποτα άλλο… Η τραγική έλλειψη πρακτικού πνεύματος που είναι η πίσω και συμπληρωματική όψη της τραγικής έλλειψης κοινωνικής εμπειρίας, αφήνει άφθονο χώρο και χρόνο για την επίκληση διάφορων μορφών εξουσίας, να “λύσουν το πρόβλημα”. Το όποιο πρόβλημα. Η αστυνομία, οι ψυχολόγοι, οι καθηγητές (ινδάλματα!), οι συνδικαλιστές – ή η οικογένεια…
Τα ιδρύματα είχαν πάντα μια ροπή προς την (ακαδημαϊκή) κλεισούρα. Από τότε που έγιναν θερμοκοιτίδες γέμισαν μωρά.
Οι νευρωσικοί / ψυχωσικοί μικροαστοί επιμένουν: γίνονται νταραβέρια μέσα στα πανεπιστήμια! Δεν θα πούμε όχι, αποκλείεται! Αλλά οι πιάτσες είναι πολύ συγκεκριμές σε κάθε πόλη, και ο νομαδισμός τους είναι συνήθως δουλειά της αστυνομίας!
Θα πούμε κάτι άλλο: και ποιος σας είπε ότι τα παιδιά σας δεν ντρογκάρονται μαζικά έξω απ’ τα πανεπιστήμια; Προφανώς και θα έπρεπε οι νταραβεριτζήδες να μείνουν μακριά απ’ τα ιδρύματα… Είναι, όμως, η φυσική τους παρουσία εκεί το μόνο ζήτημα;
Αυτά είναι ζόρικα ερωτήματα… Η εικονική νομιμότητα έχει κι αυτήν την αναλγητική λειτουργία: παγώνει την εννόηση της πραγματικότητας σε ελάχιστα συγκεκριμένα καρέ.
Και έτσι όλα πάνε καλά…