Tag: νόμοι σχέσεις

Lithium

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Στις 4 Νοέμβρη ο Morales ακύρωσε την συμφωνία που είχε κλείσει η κυβέρνησή του τον Δεκέμβρη του 2018, με την γερμανική ACI Systems Alemania (ACISA) για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων λιθίου στην επαρχία του Potosi. Οι κάτοικοι της περιοχής είχαν ήδη ξεκινήσει διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της συμφωνίας· ωστόσο ο Morales επεδίωκε την επαναδιαπραγμάτευση των όρων παραχώρησης στη γερμανική εταιρεία, ώστε να αυξηθούν τα οφέλη για το βολιβιανό κράτος και τους ντόπιους.

Στη βολιβία βρίσκονται τα δεύτερα σε μέγεθος στον κόσμο κοιτάσματα λιθίου, που ως τώρα δεν εξορύσσονται με «επιχειρηματικό τρόπο». Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει το 50%, μπορεί και παραπάνω, των παγκόσμιων αποθεμάτων. Η ζήτηση λιθίου, βασική πρώτη ύλη για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων, αναμένεται να διπλασιαστεί ως το 2025. Όσο για την ACISA; Φτιάχνει μπαταρίες για την Tesla.

Κάποιοι σχετίζουν το πραξικόμημα κατά του Morales με το πάγωμα αυτής της συμφωνίας με την ACISA. Όμως οι «χρωματιστές διαδηλώσεις» κατά του Morales ξεκίνησαν στις 21 Οκτώβρη (δυο βδομάδες πριν το «πάγωμα»). Κι ενώ πράγματι, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, ένα απ’ τα επίδικα μπορεί κάλιστα να είναι τα κοιτάσματα λιθίου, αυτό με τίποτα δεν σημαίνει ότι, αν καταφέρει να εγκαταστήσει δικές της κυβερνητικές μαριονέτες, την δουλειά θα την πάρει μια γερμανική εταιρεία!!

Πέρα απ’ αυτό υπάρχει το πολύ ευρύτερο ζήτημα της «πίσω αυλής» του ψοφιοκουναβιστάν. Όταν έβαλε στο στόχαστρο τον Maduro, επιβεβαιώθηκε ότι το νυν αφεντικό της βενεζουέλα έχει συμμαχίες σ’ αυτήν την «αυλή». Ένας σύμμαχος ήταν η La Paz, άλλος σύμμαχος η Havana. Το ξήλωμα των συμμάχων, ειδικά την ώρα που στη χιλή (και λιγότερο γνωστό στη βραζιλία) η αντιπαλότητα στις καραδεξιές κυβερνήσεις δυναμώνει διαρκώς, θα μπορούσε να είναι από μόνο του, με ή χωρίς λίθιο, ένα σοβαρό ζήτημα για το αμερικανικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο.

Τέτοιες εξηγήσεις (ή “εξηγήσεις”) αποφεύγουν όμως το βασικό: Τι απ’ αυτά αγνοούσε ο Morales; Και, τελικά: Γιατί απέδρασε στην Mexico City;

(φωτογραφία: οι λίμνες αλάτων στο Potosi περικλείουν τα τεράστια κοιτάσματα λιθίου).

Οι κλειδοκράτορες

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Ο γνωστός κανόνας ότι οι παλιοί «αριστεροί» (ή αριστερούληδες) γίνονται ικανότατοι δεξιοί επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά με τον πρύτανη της ασοεε. Ωστόσο ο κυρ Μανώλης ο Γιακουμάκης θα πρέπει να το θυμάται: δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός πανεπιστημίου, για να το κλειδώνει και να το ξεκλειδώνει κατά τα γούστα του. Όχι «λόγω ναρκωτικών» όπως πέρυσι, αλλά «προληπτικά»… Εν όψει αγίου Πολυτεχνείου… Πώς το είχε πει ο Μπους ο Β; Προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας! Ε, αυτό, σε συσκευασία Πατησίων…

Αυτό που έκανε ο κυρ Μανώλης έχει όνομα κακόηχο. Λέγεται lock out. Κυριολεκτικά «σας κλειδώνω έξω». Ουσιαστικά (και σε απλά ελληνικά) ονομάζεται «αντ-απεργία». Είναι παλιά μέθοδος των αφεντικών (που «ασκούν τα δικαίωματα της ιδιοκτησίας τους»…) για να αντιμετωπίζουν απεργίες και καταλήψεις εκ μέρους των εργατών τους. Αλλά η ασοεε δεν είναι το μαγαζί του κυρ Μανώλη. Κανένα πανεπιστήμιο δεν είναι «μαγαζί» οποιουδήποτε. Το πετάω τους φοιτητές («μου») έξω είναι μια απόφαση που θίγει βασικές λειτουργίες και σχέσεις στα «ιδρύματα» – σύμφωνα με τα mainstream ήθη και έθιμα…

To lock out ουσιαστικά δεν είναι «βάζω λουκέτο» για τους πάντες: όλες οι λειτουργίες που δεν απαιτούν την παρουσία εκείνων – που – κλειδώνονται – έξω γίνονται κανονικά. Τα στελέχη, τα επιστημονικά και παραεπιστημονικά κυκλώματα, οι προφεσόροι και τα γραφεία τους (προκειμένου για πανεπιστήμιο) μπαινοβγαίνουν και κάνουν τις δουλειές τους όμορφα κι ωραία. Συνεπώς το lock out σ’ ένα πανεπιστήμιο μπορεί θαυμάσια, και χωρίς κανένα τόνο υπερβολής, να ονομαστεί απαλλοτρίωση του πανεπιστημίου εκ μέρους όσων το θεωρούν μαγαζί τους· και έχουν το έξωθεν Ο.Κ. να το θεωρούν τέτοιο. Παρακαλούμε προσέξτε το: σε αντίθεση με ένα οποιοδήποτε κοινό μαγαζί, του οποίου ο ιδιοκτήτης δεν χρειάζεται την έξωθεν έγκριση για να το κλείσει, στα πανεπιστήμια καμμία διοίκησή τους δεν πρόκειται να πετάξει έξω τους φοιτητές αν δεν έχει εξασφαλίσει το Ο.Κ. της αστυνομίας ότι θα τους διαλύσει αν μαζευτούν γύρω γύρω!

Συνεπώς, το ότι οι απαλλοτριωτές δεν κρατάνε παλούκια αλλά φοράνε γραβάτες και, επιπλέον, ανεμίζουν κάποιου είδους «θεσμικό ο.κ.» έχει, βέβαια, την σημασία του· αλλά περί αντιδραστικής απαλλοτρίωσης και βίαιης έξωσης πρόκειται. Αυτό δεν αλλάζει.

Το πως αντιμετωπίζεται ένα «εργοδοτικό» ή «διοικητικό» lock out είναι γνωστό και ιστορικά κατοχυρωμένο. Είτε πρόκειται για εργοστάσιο, είτε πρόκειται για κτίρια γραφείων – είτε για πανεπιστήμιο. Σπάσιμο της αντιδραστικής, «ιδιοκτησιακής» απαλλοτρίωσης, και ανακατάληψη. Φυσικά τέτοιες απαντήσεις δεν αρέσουν καθόλου στα όποια (κάθε φορά) αφεντικά: αμφισβητούν την εξουσία τους και την απεριόριστη δυνατότητά τους να την ασκούν. Οπότε ρίχνουν τις μάσκες (αν συμβαίνει να φοράνε τέτοιες…) και αναθέτουν την «διαχείριση της υπόθεσης» στους καθ’ ύλην αρμόδιους…

Σωστά έπραξαν, λοιπόν, οι νεαρές και οι νεαροί των «αγωνιστικών κινήσεων» (αυτά τα πανό είδαμε…) Έπραξαν σωστά όχι βέβαια με βάση τα κριτήρια των «απαλλοτριωτών», αλλά με βάση την κινηματική ιστορία (και εις τα ευρώπας γίνονται αυτά – το λέμε για τους «ευρωπαϊστές»!..) Και με βάση την θέση τους στην εκπαιδευτική μηχανική. Αν είχαν περισσότερη εμπειρία ή/και λιγότερο φόβο θα πετύχαιναν, επίσης, να μην πατήσουν τις αρβύλες τους οι μπάτσοι μέσα στο ίδρυμα – για το συμβολισμό του πράγματος… Διότι (όλα κι όλα!): ο υπουργός τάξης είναι αυτός που είναι, αλλά όχι ηλίθιος. Καθόλου δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών και φοιτητριών, όσους δημαγωγικούς μηχανισμούς κι αν διαθέτει…. (Σίγουρα δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια που να εικονίζονται σε κάποια media… )

Προχτές στην Πατησίων αυτά τα συνεργαζόμενα «πανεπιστημιακά, εξω- και αντι-πανεπιστημιακά στοιχεία» (πρύτανης, υπουργός τάξης και λοιπά όργανα) έκαναν το λάθος που έδειχναν ότι προσπαθούν να αποφύγουν. Το έκαναν από υπερβάλλοντα ζήλο; Από λάθος υπολογισμό; Όπως και νάχει το έκαναν: έδειξαν ότι φοβούνται.

Όχι ειδικά τους συγκεκριμένους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ασοεε. Φοβούνται ότι «η ρητορική της δημόσιας τάξης» δεν (θα) είναι πειστική απέναντι στο φασισταριό που τους παρακολουθεί αν ασχολείται μόνο με περιθωριακούς μύωπες – εύκολους στόχους.. Γι’ αυτό και το «plan B» τους (το βασικό ίσως) είναι να τρομοκρατήσουν πολύ ευρύτερα κοινωνικά υποκείμενα… Πάνω από 100 πάνοπλοι μπάτσοι όλων των ειδών για 200 νεαρούς διαδηλωτές; Άθλια δημαγωγία εκ των υστέρων; Σιγά ρε Χρυσοσεριφίδη!!! Σιγά! Τόσα κιλά πιστολάδες για την μόστρα;

Φοβούνται· κι αυτό τους κάνει περισσότερο επικίνδυνους… Όπως τους κάνει ακατάσχετα φλύαρους σ’ αυτή τη φάση: πρέπει να επιβάλλουν δημαγωγικά τους εαυτούς τους, για να μπορούν να επιβάλλονται ευκολότερα και πιο σιωπηλά στο μέλλον.

(φωτογραφία: Πετάμε στην άκρη τους συνηθισμένους “καλοθελητές / μεσολαβητές” και απαντάμε στην απλή ερώτηση: Ή με τους μεν ή με τους δε…. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει!)

Οι κλεπταποδόχοι της ιδεολογίας

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Απ’ τα πρώτα αναρχοαυτόνομα χρόνια της, σε “αρχαίους” καιρούς, η ασταμάτητη μηχανή έμαθε (και έτσι πορεύτηκε) ότι δεν υπάρχει κανένα «άσυλο» (πανεπιστημιακό ή άλλο) σαν φυσικό ταμπού, όπως νομίζουν οι διάφορων αποχρώσεων μικροαστοί, συμπεριλαμβανόμενων των χύμα. Αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του το τεχνικό ζήτημα του πως και πότε η στρατοαστυνομία μπορεί να εισβάλει που, τότε οποιαδήποτε κοινή πολυκατοικία ή κτίριο γραφείων οπουδήποτε στην πόλη είναι πολύ πιο «άσυλο» (δηλαδή: είναι τεχνικά πιο δύσκολη η εισβολή σ’ αυτό) απ’ τα προαύλια των ιδρυμάτων!

Η μυθολογία του «πανεπιστημιακού ασύλου» και του δήθεν «άβατου» έκαψε πολλών τα μυαλά, μερικές φορές με ζόρικες συνέπειες: χειροπέδες… Κατά τα υπόλοιπα αν έχει κάποια σημασία αυτή η λέξη, είναι τόσο πολιτική όσο σιχαίνεται να καταλάβει ο κάθε μικροαστός – μάζα. Πολιτική; Ναι. Είναι θέμα, καθαρά και ξάστερα, συσχετισμών δύναμης. Υπό ορισμένες οργανωτικές προϋποθέσεις (κι αυτό έχει συμβεί κινηματικά τουλάχιστον μια φορά, το 1990…) η δύναμη (της οποίας οι συσχετισμοί παίζουν ρόλο) μπορεί να έχει ακόμα και «στρατιωτική» διάσταση – να παραπέμπει δηλαδή σε αντίπαλα «δυναμικά βίας» για τα οποία κανείς δεν είναι σίγουρος εκ των προτέρων ποιος μπορεί πράγματι να ασκήσει ή όχι.

Όμως πέρα απ’ την στενά εννοημένη βία (για την οποία, χάρη της σύντομης σημείωσης εδώ, μπορούμε να αποδώσουμε στο κράτος την αναμφισβήτητη υπεροχή – όχι όμως και την πολιτική ευχέρεια!) υπάρχουν σημαντικές επιπλέον διαστάσεις. Το «πανεπιστημιακό άσυλο» μπορεί να κρατηθεί σαν τέτοιο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι εκείνοι κι εκείνες που το υπερασπίζονται μπορούν να υπερασπιστούν πιο αποτελεσματικά τις ανταγωνιστικές στοχεύσεις και πρακτικές που προκάλεσαν την «επέμβαση του νόμου και της τάξης» – ακόμα και μετά απ’ την όποια εναντίον τους «επέμβαση»… Η πιο πάνω πρόταση βάζει αμέσως στον πάγκο τα ζητήματα: ποιοί, υπερασπίζονται τι, για λογαριασμό ποιών (από κοινωνική και πολιτική άποψη), εναντίον ποιών, και πότε. Όχι τι φαντάζονται ό,τι κάνουν – αρκετά με τις second lives! Τι συμβαίνει πραγματικά!

Για να το κάνουμε λιανά μ’ ένα παράδειγμα. Μια πραγματική εργατική συνέλευση μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο είναι ξεκάθαρα “παράβαση” της νομοθεσίας (και της ιδεολογίας) περί “ασύλου”. Τί δουλειά έχουν τα εξω-φοιτητικά στοιχεία; Καμμία… Όποιος σκοπεύει να υπερασπιστεί μια τέτοια συνέλευση οποτεδήποτε χρειαστεί, έχει πολύ δουλειά από σήμερα, αύριο και μεθαύριο – για να στριμώξει τη νομοθεσία και την ιδεολογία έγκαιρα…

Τελευταίο και σύντομο, σαν υπενθύμιση για κάτι απ’ τα πολλά που αγνοούνται, σε μια κοινωνία χωρίς μνήμη: εκείνη την επέτειο-της-εξέγερσης-του-‘73 το 1980, μετά την καταστολή της πορείας των «δέκα χιλιάδων προβοκατόρων» όπως εύστοχα την χαρακτήρισε κάποιος, και τους δύο δολοφονημένους στο δρόμο (Κανελλοπούλου και Κουμής), οι μπάτσοι πυροβολούσαν απ’ την Στουρνάρα μέσα στο Πολυτεχνείο. Όταν λέμε «πυροβολούσαν» εννοούμε πυροβολούσαν! Με κανονικές σφαίρες. Αν, τελικά, ο νεαρός Σ.Π. επέζησε απ’ την σφαίρα που έφαγε στο στήθος, αυτό βέβαια δεν ήταν θέμα «ασύλου» ή «μη ασύλου». Ήταν θέμα τύχης: η σφαίρα δεν τον βρήκε στην καρδιά. Στις σφαίρες δεν υπάρχουν «φυσικά όρια» του είδους «κάγκελο» και «πύλη»…

Ακόμα και η βροχή δακρυγόνων σε μεταγενέστερες καταλήψεις επιβεβαίωσε αυτό το απλό: αν το όποιο κράτος, μέσω της αστυνομίας του και των «αγανακτισμένων πολιτών» του, μπορεί να «διαχειριστεί» μια επιχείρηση που έχει ασφυξία από χημικά και τραυματίες διαδηλωτές από κλομπ και πέτρες· αν την επόμενη ημέρα έχει τους μηχανισμούς (συνήθως τους έχει) και τους κοινωνικούς συσχετισμούς (προσπαθεί να τους φτιάξει…) για να «πείσει» ότι καταστέλει «αντικοινωνικούς εξτρεμιστές» που έχουν «οχυρωθεί κάπου» (σ’ ένα πανεπιστημιακό κτίριο ας πούμε), τότε το «πανεπιστημιακό άσυλο» γίνεται απλά μια πόρτα που μπορεί να ανοίξει… (Και το εκκλησιαστικό, και το οικογενειακό και οποιοδήποτε άσυλο το ίδιο είναι. Δεν υπάρχει de facto άβατο για καμμία εξουσία! Υπάρχουν μόνο εμπόδια που θα της στοιχίσει ακριβά αν προσπαθήσει να υπερκεράσει…)

Ηθικό δίδαγμα; Όσοι είναι ηλίθιοι παίζουν με τις κρατικές θεσμίσεις (τέτοιο είναι το «άσυλο») σα να είναι ιερές. Όσοι δεν είναι ηλίθιοι πολεμούν λαμβάνοντας υπόψη σοβαρά τις κάθε φορά συνθήκες.

Σε κάθε περίπτωση πολεμούν.

Ο νότος παντού

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Το ουσιαστικό ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι τι καταλαβαίνει και τι όχι ο Morales (ή ο μόλις αποφυλακισμένος, ίσως για λίγο, Lula στην βραζιλία). Οι «ηγετικές φυσιογνωμίες», στη λατινική αμερική όπως και στα περισσότερα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου, ασκούν (θέλοντας ή μη, μάλλον το πρώτο) μια πατερναλιστική λειτουργία· ακόμα χειρότερα όταν πιάνουν τα επίσημα πόστα της κρατικής εξουσίας. Ακόμα κι αν είναι «θετική» αυτή η λειτουργία για τους πληβείους / προλετάριους των αντίστοιχων κοινωνιών, δεν παύει να είναι πατερναλιστική. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι διαφορετικό: τι κάνουν τα εκατομμύρια πληβείων / προλετάριων ώστε να είναι κατάλληλα οργανωμένοι ακόμα κι αν ο «πρόεδρός τους» ανατραπεί, δολοφονηθεί ή εξατμιστεί;

Αυτό είναι το ερώτημα της εργατικής αντι-εξουσίας· όχι σαν ιδεολογίας αλλά σαν πρακτικού μέτρου άμυνας / επίθεσης. Είναι ένα ερώτημα για τον 21ο αιώνα, που στη λατινική Αμερική (και όχι μόνο) έχει πίσω του την βαριά, δύσκολη, αιματηρή και πολύτιμη εμπειρία του 20ου. Αλλά δεν είναι ερώτημα / πολυτέλεια!

Δεν ξέρουμε την απάντηση! Οι γνώσεις μας για την λατινική Αμερική είναι περιορισμένες. Βλέπουμε ωστόσο τις ανύπαρκτες απαντήσεις αλλού στον πλανήτη. Παράδοξο ή όχι τα σύγχρονα εργατικά συμβούλια είναι στις αρχές του 21ου αιώνα τόσο σημαντικά όσο εκείνα των προγόνων μας. Κι ακόμα περισσότερο… Ούτε κόμματα προσοδικά, ούτε ηγέτες φωτισμένοι, ούτε μηντιακή αλλοτρίωση… Εργατικά συμβούλια!

(Αδυνάτο; Όχι ακριβώς…)

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 4

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Μέχρι πρόσφατα η ελληνική ιμπεριαλιστική «εθνική γραμμή» ήθελε να πιστεύει ότι θα περικυκλώσει την Άγκυρα αρχίζοντας απ’ την Μεσόγειο… Οι διάφορες φασισοτριμερείς συμμαχίες, πάντα με το όλο αφρούς ξεπλύματος νοτιοκυπριακό καθεστώς, την μία με το Τελ Αβίβ και την άλλη με το Κάιρο, αποσκοπούσαν στην αμερικανική στρατιωτική ομπρέλλα, έτσι ώστε το τουρκικό καθεστώς να πάθει νίλα.

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θέλει να μπει στο μάτι της Άγκυρας· και σε καμμία περίπτωση δεν ονειρεύεται ναυμαχίες εναντίον της στην ανατολική Μεσόγειο, όπως θα ήθελαν να ελπίζουν τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έτσι η ελληνική εθνική γραμμή έχασε την θαλάσσια συνέχεια μεταξύ Καστελόριζου και νότιας κύπρου· τις θρυλικές σιαμαίες αοζ… Πρέπει να κινηθεί πλέον χωρίς «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»….

Μετά απ’ αυτήν την ήττα, και επειδή στηρίζεται πάντα στον μεγάλο σύμμαχο, η ελληνική ιμπεριαλιστική γραμμή μετακόμισε βορειότερα. Απ’ το Καστελόριζο ως την ρουμανική Constanta. Με την ελπίδα (;) ίσως (;) ότι δεν θα χρειαστεί αίμα· το πράγμα θα μείνει αιώνια σε ανώδυνες «διευκολύνσεις»… Είναι αυτό ρεαλιστική προσδοκία;

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως όχι, δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Πρέπει να θυμίσουμε (αν αυτό έχει κάποια αξία…) ότι στη διάρκεια του 3ου (ψυχρού λεγόμενου) πολέμου η Ουάσιγκτον, που ήταν στα ντουζένια της, δεν είχε βάσεις ούτε στη βουλγαρία ούτε στη ρουμανία, ούτε πουθενά αλλού στα βαλκάνια εκτός απ’ το ελλαδιστάν… Αυτό σημαίνει ότι θα αντιμετώπιζε τον «κόκκινο στρατό» (που θα εισέβαλλε για να κατακτήσει την ευρώπη…) με όπλα και λοιπά μέσα αισθητά μακριά απ’ τα τωρινά σύνορα της «ρωσικής ομοσπονδίας».

Οι αμερικανικές βάσεις στην ρουμανία και στην βουλγαρία (άρα και οι ελληνικές «διευκολύνσεις») έχουν από μικρή έως ελάχιστη στρατιωτική αξία σαν τέτοιες. Έχουν, όμως, «πολιτικοστρατιωτική»: να δεθούν οι ρουμάνοι και οι βούλγαροι καραβανάδες στο αμερικανικό πεντάγωνο, με όλους τους γνωστούς και άγνωστους τρόπους. Από λεφτά μέχρι γυναίκες. Σ’ αυτό το κόλπο όμως οι ελληνικές «διευκολύνσεις» δεν μπορούν να βγάλουν πολλά απ’ τον αμερικανικό σχεδιασμό. Απ’ την άλλη μεριά εάν, όμως, «ζεσταθεί» τόσο πολύ η αντίθεση ώστε να πάρει τροπή all out πολέμου, η Ουάσιγκτον ΔΕΝ πρόκειται να αμυνθεί στις επικράτειες των proxies της! Ακόμα και τεχνικά θα είναι αδιάφορο – με τόσους και τέτοιων ειδών διηπειρωτικούς πυραύλους… Οι βαλκανικές βάσεις του ψοφιοκουναβιστάν απλά θα σβηστούν απ’ τον χάρτη στα πρώτα 5 λεπτά ενός τέτοιου all out πολέμου…. Το Δεγέαγατς; Το καινούργιο στρατιωτικής χρήσης λιμάνι του; Ωωωωω… Θα “πέσει ηρωϊκά”…

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού μας (σας) σέρνουν, λοιπόν, στις συμμαχίες τους που πρακτικά ένα νόημα μόνο έχουν: κρέας. Φυσικά δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» (τους εφοπλιστές) κάτι διαφορετικό. Όπως συμβαίνει πάντα και παντού, μόνο για κρέας σας (μας) έχουν τα αφεντικά. Κρέας εργασίας καθημερινά. Και κρέας πατριωτισμού όποτε χρειαστεί…

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 1

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι είναι ανίκανο για πρόεδρος των ένδοξων ηπα; Είναι τρελός ή γελοίος; Πιθανόν – αλλά ο Μπους ο Β δεν ήταν ιδιαίτερα καλύτερος. Κι άλλωστε γι’ αυτό είχε επιλεγεί και προωθηθεί (με επιτυχία) ο υιός Μπους στην προεδρία: λόγω της μειωμένης νοημοσύνης του… Το “σχέδιο για τον αμερικανικό 21ο αιώνα” θα κυβερνούσε· όχι αυτός…

Ποιοί είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν την διαχείριση των πολιτικών βιτρινών (πρώτης γραμμής) σε παρακμάζοντα καπιταλιστικά κράτη; Ξέρουμε (εσείς ίσως όχι) ότι στις ηπα υπάρχει μια ολόκληρη τεχνογραφειοκρατία με αποστολή, ακριβώς, τον έλεγχο των προσόντων (και των ικανοτήτων) των «υποψηφίων προέδρων». Αυτή η τεχνογραφειοκρατία, με τη σειρά της, μπορεί να μοιάζει «ανεξάρτητη», «επαγγελματική»… Αλλά καθώς έχει καθήκον μετά τα όποια αποτελέσματα των εκλογών να «πλαισιώνει» τον νικητή στα καθήκοντά του, λειτουργεί de facto σαν «μυστικό» κέντρο πολιτικής εξουσίας… Παρότι, τυπικά, τον τελευταίο λόγο τον έχει η κάθε φορά εκλεγμένη πολιτική βιτρίνα.

Για να φτάσει το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι πέρασε πρώτα από check points. Εξασφάλισε την έγκριση της πλειοψηφίας της βάσης (των κοκκινόσβερκων αμερικάνων) και, στη συνέχεια, μεταξύ μιας δεκάδας συνυποψηφίων, την έγκριση του κόμματός του. Τα απλοϊκά συνθήματά του «έπιασαν» τους κοκκινόσβερκους ψηφοφόρους· και παρά το ότι πήρε μικρότερο αριθμό ψήφων απ’ την Clinton, έχοντας και την πολύτιμη τεχνική υποστήριξη υψηλού επιπέδου (του είδους cambridge analytica…), κέρδισε.

Αυτά είναι γνωστά. Όπως είναι γνωστό ότι παρότι το ψόφιο κουνάβι έχει γίνει “αντικείμενο” κατάλληλης διαχείρισης απ’ τους γνωστούς και άγνωστους σωματοφύλακες, πάει για σχόλασμα. Επί τη ευκαιρία της (απειλής της) «καθαίρεσής» του ένα υπό έκδοση στις ηπα βιβλίο με τίτλο «προειδοποίηση» και συγγραφέα έναν κάποιον «ανώνυμο» έρχεται να βάλει μερικά ακόμα καρφιά στο πολιτικό φέρετρο του ψόφιου κουναβιού. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε 10 ημέρες· αλλά οι «προδημοσιεύσεις» ξεκίνησαν.

Πέρα απ’ τα άφθονα ανεκδοτολικά στοιχεία που (θα) περιλαμβάνει, δίνει ένα όνομα σ’ αυτόν τον γενικά αόρατο μηχανισμό. Τον αόρατο μηχανισμό πίσω απ’ τους αμερικάνους προέδρους, που τώρα, «εξαιτίας του ψόφιου κουναβιού», κάνει ένα βήμα μπροστά στη σκηνή – κι αυτό είναι το μόνο γεγονός που αξίζει την προσοχή μας. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ – ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΙΒΑΡΟ ΚΡΑΤΟΣ λέει ο συγγραφέας.

«Deep state» ή «steady state»; Ιδού η απορία…

(φωτογραφία: Αυτό το bestseller εκδόθηκε το 2016. Γράφτηκε από μια ομάδα 38 δημοσιογράφων, υπό την αιγίδα της καθεστωτικής washington post… Αλλά δεν αφορούσε τα έργα και τις ημέρες του ψόφιου κουναβιού στο άσπρο σπίτι· σταματούσε στο συνέδριο των ρεπουμπλικάνων, το 2016, που τον ανακήρυξε υποψήφιο του…

Οπότε το ψόφιο κουνάβι αντέδρασε κελαηδώντας στους οπαδούς του «μην το αγοράσετε»… Κι αυτό ήταν όλο…)

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 2

Κυριακή 10 Νοέμβρη. …Το πρώιμο στιβαρό κράτος δημιουργήθηκε για να εμποδίσει τον εκτροχιασμό του Λευκού Οίκου… λέει ο συγγραφέας. Και σαν ένα παράδειγμα «εκτροχιασμού που αποφεύχθηκε» αναφέρει τον δισταγμό του ψόφιου κουναβιού να απελάσει ρώσους «κατασκόπους» (;) σαν τιμωρία για την δηλητηρίαση (;) του ρώσου διπλού πράκτορα Sergei Skripal και της κόρης του Yulia, στην αγγλία, τον Μάη του του 2018…

Υπό άλλες συνθήκες το ζήτημα θα θεωρούνταν θέμα «διαφοράς εκτιμήσεων»· κι άλλωστε η υπόθεση Skripal (κανείς δεν πέθανε…) παραμένει μυστηριώδης και ερμηνεύσιμη με διάφορους τρόπους. Αυτά άλλοτε – τώρα πια όχι. Είναι θέμα εκτροχιασμού (ή μη) της αμερικανικής «εξωτερικής πολιτικής»… Γιατί περί αυτού πρόκειται: όταν το ψόφιο κουνάβι μειώνει δραστικά την φορολογία (κυρίως των πλουσίων) ή υπογράφει κτηνώδεις «προϋπολογισμούς άμυνας» είναι σοφός και σωστός ηγέτης. (Το ίδιο «σοφό και σωστό» γίνεται όταν ανακοινώνει την κατάκτηση των συριακών πετρελαίων…)

Το ζήτημα που η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί σημαντικό έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά την δημόσια εμφάνιση του «στιβαρού» κράτους (παρακράτους…) όταν η «ηγεμονική δύναμη» καταρρέει. Το δεύτερο, που μοιάζει όμοιο με το προηγούμενο αλλά δεν είναι, αφορά την εκτόξευση στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας του «κράτους ασφάλειας», του τεχνογραφειοκρατικού κρατισμού δηλαδή, ως εγγυητή όχι (μόνο) της «εσωτερικής δημόσιας τάξης» αλλά και της ιμπεριαλιστικής αρτιότητας. Σε άλλες εποχές (και άλλες αυτοκρατορίες…) θα ήταν ένας εν ενεργεία στρατηγός που θα μορφοποιούσε το «στιβαρό κράτος»… Τώρα; Κάτι υβριδικό;

Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι την «ανόρθωση» της πραγματικά κατεστραμμένης ρωσίας («ρωσικής ομοσπονδίας») την ανέλαβε ένας πυρήνας των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, πετώντας στα σκουπίδια έναν αλκοολικό πρόεδρο, τον Yeltsin, που έφτιαχνε την προσωπική του περιουσία απ’ την καταστροφή. Αλλά το «ρωσικό παράδειγμα» θεωρήθηκε εξαίρεση, λόγω της ανυπολόγιστης καταστροφής (οικονομικής, κοινωνικής) που είχε προκληθεί στα ‘90s. Επιπλέον “δημοκρατική παράδοση” δεν υπήρχε στη Μόσχα για να θεωρηθεί η εμφάνιση και η επιβολή του Putin «σκάνδαλο» ή «πραξικόπημα»…

Τώρα αναδύεται ένα καινούργιο “παράδειγμα” – με συνέπειες που ξεκάθαρα μόνο “εσωτερικές των ηπα” δεν είναι. Η διακύβευση στη ρωσία στα τέλη των ‘90s ήταν το αν θα συνεχίσει να υπάρχει σαν καπιταλιστικό κράτος ή θα γίνει οριστικά η disneyland μαφιόζων και διεθνώς πρακτόρων. Η διακύβευση τώρα είναι διαφορετική: η πορεία του 4ου παγκόσμιου πολέμου απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον.

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 3

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Αν το «στιβαρό κράτος» θεωρεί πια το ψόφιο κουνάβι επικίνδυνο για το μέλλον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και, επιπλέον, θεωρεί υποχρέωσή του να το φωνάξει δημόσια, δεν είναι μόνο επειδή η τακτική που εκπροσωπούσε το ψόφιο κουνάβι (τακτική εγκεκριμμένη…), αυτή των «οικονομικών τιμωριών» (του «εμπορικού πολέμου»…) για την ανάσχεση των ανταγωνιστών των ηπα, απέτυχε παταγωδώς… Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής η κύρια αιτία είναι η έλλειψη χρόνου – πια. Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα που περνάει, υπάρχει μια διεθνής εξέλιξη (στον ένα ή τον άλλο τομέα) που αμφισβητεί έμπρακτα και αποτελεσματικά την αμερικανική ηγεμονία. Δείτε μόνο τι έχει συμβεί μέσα στους δυο προηγούμενους μήνες, Σεπτέμβρη και Οκτώβρη: απ’ την επίθεση στις εγκαταστάσεις της aramco ως τον nordstream2, και απ’ την εκτόξευση της huawei (παρά τις «τιμωρίες») μέχρι τις πυραυλικές δοκιμές του Kim… (Συμβαίνουν, βέβαια, και διάφορες εξεγέρσεις που φαίνονται ανοικτές σε «πειρατεία», ενώ άλλες δεν είναι καθόλου «αθώες». Τι σημαίνει, για παράδειγμα, η «εξέγερση» μπάτσων στη βολιβία, κατά του Morales;)

Κατά συνέπεια (λέμε) το «στιβαρό κράτος» των ηπα δεν αρκείται πια στο να κουνάει τα σκοινιά της μαριονέτας, με τον επιπλέον «κόπο» ότι πρέπει να συμμαζεύει (αποτελεσματικά ως τώρα) τις πότε πότε «εκτός γραμμής» αποφάσεις του ψόφιου κουναβιού (όπως πρόσφατα στο συριακό πεδίο μάχης…). Θέλει να την ξεφορτωθεί την μαριονέτα, επειδή στο επόμενο ή μεθεπόμενο «μπέρδεμα των σκοινιών» φοβάται (το «στιβαρό κράτος») ότι θα χάσει ακόμα περισσότερα.

(Με τον οριτζινάλ φασίστα Pence στο δεύτερο πλάνο να περιμένει, μπορεί να υποθέσει όποιος ενδιαφέρεται βάσιμα ποια είναι τα χειρότερα που έρχονται. Μήπως διάφοροι άσπονδοι φίλοι του ψόφιου κουναβιού, κάτι Putin κλπ, που τα ξέρουν αυτά τα χειρότερα που έρχονται, πρέπει να εφεύρουν μια κίνηση υπέρ του, μπας και ξε-αγκιστρωθεί;).

Εξάλλου το ψόφιο κουνάβι είναι σεξιστής! (Μπααα;;; Πώς και είχε διαφύγει ως τώρα αυτό το προσόν του απ’ την σωστή αξιολόγηση;;) Ο «ανώνυμος» γράφει:

… Καθόμουν σε μια άβολη σιωπή καθώς σχολίαζε την εμφάνιση γυναικών. Κάνει σχόλια για το makeup. Κάνει αστεία για το βάρος. Κάνει κριτική για το ντύσιμο. Αναρωτιέται για την σκληρότητα των γυναικών στο περιβάλλον του. Χρησιμοποιεί λέξεις όπως «γλυκούλα» απευθυνόμενος σε επαγγελματίες. Αυτά είναι πράγματα που δεν επιτρέπεται να τα κάνει ένα αφεντικό στο χώρο εργασίας…

Περίεργο… Σ’ όλη του τη ζωή φαινόταν του κατηχητικού… Πώς κατάφερε να κοροϊδέψει ο μπαγάσας τον αμερικανικό λαό ότι ήταν αμέμπτου ηθικής και politically correct;

Σε λίγο θα πουν ότι είναι ένας αμερικάνος Berlusconi!

(φωτογραφίες: Εντάξει: εκτός απ’ τις μπίζνες real estate είχε κι ένα πρακτορείο μοντέλων, από το 1999… Είχε οργανώσει και τον «τελικό» ανάδειξης της miss universe στη Μόσχα το 2013… Ε, τι δηλαδή;;;;)

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 4

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Θα πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του κι αυτό το γεγονός: η παρακμή (ή, έστω, τα πολύ σοβαρά ζόρια) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού συμβαίνουν ταυτόχρονα με μιαν άγουρη πολιτικά όξυνση του ανταγωνισμού στο εσωτερικό των ηπα. Μπορεί να μην έχει εκδηλωθεί ακόμα η «στιβαρή» ενότητα ανάμεσα σε εργατικά κινήματα σαν το fight for 15 και τις φοιτητικές κινήσεις υπέρ του μποϋκοτάζ στο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς· μπορεί το black life matters να είναι σε ύφεση και η οργανωμένη δημαγωγία να δρα ακόμα αποπροσανατολιστικά. Αλλά υπάρχει πράγματι μια πόλωση, με την όλο και μεγαλύτερη σκλήρυνση των αμερικάνων συντηρητικών και, απ’ την άλλη μεριά, την κατά περίπτωση (μεταμοντέρνα…) ριζοσπαστικοποίηση διάφορων κοινωνικών ομάδων, κυρίως των «μη λευκών και μη προτεσταντών».

Αν ο αμερικανικός καπιταλισμός χάσει την ισχύ του (και αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα σ’ έναν all out πόλεμο· για παράδειγμα με τον περιορισμό της διεθνούς κυκλοφορίας / χρήσης του δολαρίου…) αυτό θα έχει συνέπειες (αν δεν έχει ήδη…) στην όξυνση της εσωτερικής κρίσης.

Το «στιβαρό κράτος» έχει διπλή αποστολή…

(φωτογραφίες: Portland rules o.k.!)

Συμβιβασμοί – or not?

Παρασκευή 8 Νοέμβρη. Η Αλίκη, που βρίσκεται ήδη στη χώρα των θαυμάτων, βρίσκεται ξαφνικά σ’ ένα δωμάτιο με μια πόρτα τόσο μικρή ώστε δεν μπορεί να την περάσει για να διαφύγει. Σ’ ένα μικρό τραπέζι ανακαλύπτει ξαφνικά ένα μικροσκοπικό μπουκάλι, που σίγουρα δεν ήταν εκεί πριν. Γύρω απ’ το λαιμό του μπουκαλιού υπάρχει μια χάρτινη ετικέτα με τις λέξεις «ΠΙΕΣ ΜΕ» με ωραία μεγάλα γράμματα.

Η Αλίκη εξετάζει προσεκτικά το μπουκάλι. Δεν γράφει πουθενά δηλητήριο. Η Αλίκη αδειάζει το υγρό στο στόμα της – έχει μια παράξενη γεύση. Αλλά μόλις το πιεί η Αλίκη αρχίζει να μικραίνει, να μικραίνει, να μικραίνει, και γίνεται μόλις δεκαεπέντε πόντους ύψος. Όσο χρειαζόταν για να βγει απ’ την πόρτα…

Το παραμύθι του Lewis Carroll (ψευδώνυμο του Charles Lutwidge Dodgson), γραμμένο το 1865, δύσκολα θα θεωρούνταν αλληγορία της συμβιβασμένης ζωής στον 21ο αιώνα· ακόμα κι αν τα παραισθησιαγόνα είναι πολύ αποτελεσματικότερα απ’ ότι 150 χρόνια πριν. Και πολύ πιο δημοφιλή.

Είναι αλήθεια όμως ότι για διάφορους λόγους (και μ’ όχι πολλούς τρόπους) είναι πανεύκολο να μικραίνει σήμερα ο καθένας. Όχι επειδή πρέπει να περάσει μια πόρτα μικρή. Αλλά επειδή θέλει να κρυφτεί, να περάσει απαρατήρητος – την ώρα που, ταυτόχρονα, νοιώθει πολύ σπουδαίος και σημαντικός. Είμαι μικρός για να τα βάλω με τη σαπίλα του κόσμου· αλλά είμαι ένα υπετροφικό Εγώ στον μικρότερο ή μεγαλύτερο κοινωνικό κύκλο μου. Που αποτελείται από επίσης υπερτροφικά Εγώ.

Τι προκαλεί αυτή η ταυτόχρονη, διαρκής και εντατική συστολή / διαστολή; Ανισορροπία, έως παράνοια, σαν κοινωνική συνθήκη. Αλλά όταν μια κατάσταση ανισορροπίας γίνεται κοινωνική συνθήκη, τότε όποιος κρατάει ισορροπία γίνεται ο «ξένος», ο «τρελός»· ακόμα και ο εχθρός.

Στην εποχή του «βασιλιά socializing» όποιος φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός» κινδυνεύει να γίνει απόβλητος…

Ένας λόγος παραπάνω για όσους και όσες το αντέχουν να μένουν στην άκρη του κόσμου βλέποντάς τον ολόκληρο, σ’ όλο το μέγεθος της αθλιότητάς του – κι ας τους πουν περιθωριακούς.