Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Απ’ τα πρώτα αναρχοαυτόνομα χρόνια της, σε “αρχαίους” καιρούς, η ασταμάτητη μηχανή έμαθε (και έτσι πορεύτηκε) ότι δεν υπάρχει κανένα «άσυλο» (πανεπιστημιακό ή άλλο) σαν φυσικό ταμπού, όπως νομίζουν οι διάφορων αποχρώσεων μικροαστοί, συμπεριλαμβανόμενων των χύμα. Αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του το τεχνικό ζήτημα του πως και πότε η στρατοαστυνομία μπορεί να εισβάλει που, τότε οποιαδήποτε κοινή πολυκατοικία ή κτίριο γραφείων οπουδήποτε στην πόλη είναι πολύ πιο «άσυλο» (δηλαδή: είναι τεχνικά πιο δύσκολη η εισβολή σ’ αυτό) απ’ τα προαύλια των ιδρυμάτων!
Η μυθολογία του «πανεπιστημιακού ασύλου» και του δήθεν «άβατου» έκαψε πολλών τα μυαλά, μερικές φορές με ζόρικες συνέπειες: χειροπέδες… Κατά τα υπόλοιπα αν έχει κάποια σημασία αυτή η λέξη, είναι τόσο πολιτική όσο σιχαίνεται να καταλάβει ο κάθε μικροαστός – μάζα. Πολιτική; Ναι. Είναι θέμα, καθαρά και ξάστερα, συσχετισμών δύναμης. Υπό ορισμένες οργανωτικές προϋποθέσεις (κι αυτό έχει συμβεί κινηματικά τουλάχιστον μια φορά, το 1990…) η δύναμη (της οποίας οι συσχετισμοί παίζουν ρόλο) μπορεί να έχει ακόμα και «στρατιωτική» διάσταση – να παραπέμπει δηλαδή σε αντίπαλα «δυναμικά βίας» για τα οποία κανείς δεν είναι σίγουρος εκ των προτέρων ποιος μπορεί πράγματι να ασκήσει ή όχι.
Όμως πέρα απ’ την στενά εννοημένη βία (για την οποία, χάρη της σύντομης σημείωσης εδώ, μπορούμε να αποδώσουμε στο κράτος την αναμφισβήτητη υπεροχή – όχι όμως και την πολιτική ευχέρεια!) υπάρχουν σημαντικές επιπλέον διαστάσεις. Το «πανεπιστημιακό άσυλο» μπορεί να κρατηθεί σαν τέτοιο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι εκείνοι κι εκείνες που το υπερασπίζονται μπορούν να υπερασπιστούν πιο αποτελεσματικά τις ανταγωνιστικές στοχεύσεις και πρακτικές που προκάλεσαν την «επέμβαση του νόμου και της τάξης» – ακόμα και μετά απ’ την όποια εναντίον τους «επέμβαση»… Η πιο πάνω πρόταση βάζει αμέσως στον πάγκο τα ζητήματα: ποιοί, υπερασπίζονται τι, για λογαριασμό ποιών (από κοινωνική και πολιτική άποψη), εναντίον ποιών, και πότε. Όχι τι φαντάζονται ό,τι κάνουν – αρκετά με τις second lives! Τι συμβαίνει πραγματικά!
Για να το κάνουμε λιανά μ’ ένα παράδειγμα. Μια πραγματική εργατική συνέλευση μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο είναι ξεκάθαρα “παράβαση” της νομοθεσίας (και της ιδεολογίας) περί “ασύλου”. Τί δουλειά έχουν τα εξω-φοιτητικά στοιχεία; Καμμία… Όποιος σκοπεύει να υπερασπιστεί μια τέτοια συνέλευση οποτεδήποτε χρειαστεί, έχει πολύ δουλειά από σήμερα, αύριο και μεθαύριο – για να στριμώξει τη νομοθεσία και την ιδεολογία έγκαιρα…
Τελευταίο και σύντομο, σαν υπενθύμιση για κάτι απ’ τα πολλά που αγνοούνται, σε μια κοινωνία χωρίς μνήμη: εκείνη την επέτειο-της-εξέγερσης-του-‘73 το 1980, μετά την καταστολή της πορείας των «δέκα χιλιάδων προβοκατόρων» όπως εύστοχα την χαρακτήρισε κάποιος, και τους δύο δολοφονημένους στο δρόμο (Κανελλοπούλου και Κουμής), οι μπάτσοι πυροβολούσαν απ’ την Στουρνάρα μέσα στο Πολυτεχνείο. Όταν λέμε «πυροβολούσαν» εννοούμε πυροβολούσαν! Με κανονικές σφαίρες. Αν, τελικά, ο νεαρός Σ.Π. επέζησε απ’ την σφαίρα που έφαγε στο στήθος, αυτό βέβαια δεν ήταν θέμα «ασύλου» ή «μη ασύλου». Ήταν θέμα τύχης: η σφαίρα δεν τον βρήκε στην καρδιά. Στις σφαίρες δεν υπάρχουν «φυσικά όρια» του είδους «κάγκελο» και «πύλη»…
Ακόμα και η βροχή δακρυγόνων σε μεταγενέστερες καταλήψεις επιβεβαίωσε αυτό το απλό: αν το όποιο κράτος, μέσω της αστυνομίας του και των «αγανακτισμένων πολιτών» του, μπορεί να «διαχειριστεί» μια επιχείρηση που έχει ασφυξία από χημικά και τραυματίες διαδηλωτές από κλομπ και πέτρες· αν την επόμενη ημέρα έχει τους μηχανισμούς (συνήθως τους έχει) και τους κοινωνικούς συσχετισμούς (προσπαθεί να τους φτιάξει…) για να «πείσει» ότι καταστέλει «αντικοινωνικούς εξτρεμιστές» που έχουν «οχυρωθεί κάπου» (σ’ ένα πανεπιστημιακό κτίριο ας πούμε), τότε το «πανεπιστημιακό άσυλο» γίνεται απλά μια πόρτα που μπορεί να ανοίξει… (Και το εκκλησιαστικό, και το οικογενειακό και οποιοδήποτε άσυλο το ίδιο είναι. Δεν υπάρχει de facto άβατο για καμμία εξουσία! Υπάρχουν μόνο εμπόδια που θα της στοιχίσει ακριβά αν προσπαθήσει να υπερκεράσει…)
Ηθικό δίδαγμα; Όσοι είναι ηλίθιοι παίζουν με τις κρατικές θεσμίσεις (τέτοιο είναι το «άσυλο») σα να είναι ιερές. Όσοι δεν είναι ηλίθιοι πολεμούν λαμβάνοντας υπόψη σοβαρά τις κάθε φορά συνθήκες.
Σε κάθε περίπτωση πολεμούν.