Tag: λιβύη

Κυριακή 19 Γενάρη. Μην τον κοιτάτε έτσι. Αυτός θα ήταν η πρόταση για την καρέκλα του προέδρου της δημοκρατίας (με πανεθνική, διακομματική υποστηρίξη), αλλά ο (ελληνικός) λαός δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Σε πέντε χρόνια όμως; Αν ζει θα είναι στο άνθος της ηλικίας του (82 χρονών…) και θα έχει, πια, τεράστια εμπειρία. Σε μια κοινωνία που εθνικιστικά χάφτει τα πάντα, ένας «Χαφτάρ» δεν είναι ο κατάλληλος πρόεδρας;

Προς το παρόν ο «τζενεράλ» Haftar, τιμάται απ’ την πατρίδα με το πόστο του εκπροσώπου (του ελλαδιστάν) για μια μέρα. Για σήμερα. Ναι. Σήμερα, στη σύσκεψη του Βερολίνου, ο «τζενεράλ» έχει αναλάβει ατζέντης και των ελληνικών συμφερόντων…

Μια παλιά παροιμία λέει «ό,τι τα σκατά και το φτυάρι». Εννοώντας ότι καθαρίζοντας τις κοπριές το φτυάρι λερώνεται τόσο πολύ ώστε γίνεται κι αυτό κοπριά.

Ε: «ό,τι ο τζενεράλ και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός»…

Κυριακή 19 Γενάρη. Δεν ξέρουμε πόσο θα πληρωθεί ο «τζενεράλ» γι’ αυτήν την σημερινή έξτρα δουλειά που ανέλαβε για λογαριασμό του ρημαδογκουβέρνου. Ούτε λόγος, απ’ την άλλη, ότι είναι σκέτος εθνικός θρίαμβος το γεγονός αφού πρώτα ο ρημαδοΚούλης και ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας όργωσαν το σύμπαν εξασφαλίζοντας με το τσουβάλι συμμάχους, κατέληξαν να κρέμονται απ’ τα genitals ενός καραβανά για τον οποίον το πιο επαινετικό που έχει ειπωθεί είναι ότι κάποτε υπήρξε asset της cia.

Το βέβαιο με δαύτον είναι ότι δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ την Tripoli – όπως θα ήθελαν οι έλληνες φίλοι του. Ο «τζενεράλ» υπολόγιζε γι’ αυτή τη δουλειά τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner group (άλλοι λένε ότι είναι 500, άλλοι ότι είναι 600), που είναι οι μόνοι με αξιόλογη εμπειρία στο urban warfare απ’ όλο τον «στρατό» του. Αυτοί βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή στα κύρια σημεία της εισβολής στα περίχωρα της Tripoli.

Το ζήτημα με τους συγκεκριμένους μισθοφόρους μάλλον διέφευγε από το πνεύμα του «τζενεράλ», που νομίζε ότι επειδή τους πληρώνει (μαζί με τον τοξικό των εμιράτων) μπορεί και να τους ελέγχει. Αλλά η wagner group είναι πολύ περισσότερο παραπάγαζο του ρωσικού κράτους, σε σχέση με το πόσο παραμάγαζο του αμερικανικού ήταν / είναι η blackwater, νυν academi. Παρότι η wagner group είναι τυπικά όντως ιδιωτική εταιρεία, ελέγχεται και υπάγεται στις διαταγές του ρωσικού υπ.εξ. Για διάφορους λόγους. Μεταξύ των οποίων κι αυτός: η Μόσχα δεν θα ήθελε οι μισθοφόροι της να παρεκτραπούν κάνοντας εγκλήματα σαν εκείνα που έκαναν τα σκυλιά της blackwater στο κατεχόμενο ιράκ. Όχι για λόγους ανθρωπισμού· για λόγους δημόσιων σχέσεων…

Λοιπόν: οι ρώσοι μισθοφόροι έχουν αποσυρθεί απ’ την κατοχή των περιχώρων της Tripoli, μετά την συνάντηση Putin – Erdogan στις 8 Γενάρη. Τυπικά αυτό το δίδυμο έκανε έκκληση για κατάπαυση του πυρός· ουσιαστικά όμως η Μόσχα έδωσε την διαταγή της αποχώρησης. Γι’ αυτό και ο «τζενεράλ», αφού πρώτα πρόσβαλε τον Putin φεύγοντας χωρίς να υπογράψει απ’ την Μόσχα, μόλις κατάλαβε τι του συμβαίνει, έστειλε γράμμα δηλώνοντας την απεριόριστη εκτίμησή του, και πόσο πολύ και τα λοιπά, και «θα έρθω πάλι στη Μόσχα» (γονατιστός;)

Υπάρχει, βέβαια, μια ακόμα ελπίδα για τον «τζενεράλ» να γίνει ο βασιλιάς της λιβύης καταλαμβάνοντας την Tripoli. Να αντικαταστήσει τους wagner group απ’ τον γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, τον ρημαδοΚούλη, και όλο το ρημαδογκουβέρνο – στο χακί και με αρβύλες βέβαια.

Θα είναι από πολλές απόψεις καλό κάτι τέτοιο. Διότι Ούτε για πετρέλαιο, ούτε και για γκάζι – όποιος γουστάρει πόλεμο να πάει στη Βεγγάζη!!

Σάββατο 18 Γενάρη. Το είπε, άραγε, για να το ακούσει ο «τζενεράλ»; Μάλλον όχι. Το είπε για να το ακούσουμε εμείς, οι ιθαγενείς. Η δήλωση του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα ότι «είναι έτοιμος να στείλει ελληνικό στρατό στη λιβύη» (στη μεριά του «τσενεράλ») αν είναι κάτι παραπάνω από μια ρημαδομπαρούφα, πρέπει να σηκώσει όχι μόνο κύματα αντίστασης, αλλά κι ολόκληρο τον βυθό!

Έχοντας αποκλειστεί απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, φαίνεται ότι οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού σκέφτονται να προλάβουν να χωθούν στην «επόμενη φάση» της διαχείρισης του λιβυκού πεδίου μάχης. Αν αύριο ο «τζενεράλ» αναγκαστεί να υπογράψει μια εκεχειρία διαρκείας, τότε οι «ειρηνευτές» θα στείλουν στρατό «επίβλεψης»: η ε.ε. (οπωσδήποτε η γαλλία, η ιταλία, η γερμανία, plus…), η τουρκία και η ρωσία. Δεν θα πρόκειται για το κλασσικό σχήμα των “κυανόκρανων” του οηε, αλλά κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο.

Πιθανότατα το ρημαδογκουβέρνο να υποβλέπει μια στρατιωτική θέση σ’ αυτό το “plus”… Έτσι ώστε να χωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο στις λιβυκές διαδικασίες, με το «θεματάκι» του: την συμφωνία Sarraj – Erdogan για την μεταξύ τους αοζ… Φυσικά απέναντι στο “θεματάκι” θα υπάρχουν επί τόπου καραβανάδες του “αιώνιου εχθρού”…

Αν την «ειρήνευση» την βάλει κανείς σε πολλά εισαγωγικά (όπως και πρέπει), πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική τυχοδιωκτική επιλογή εκ μέρους του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Γιατί ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, τέτοιες «εκεχειρίες» δεν κρατούν πολύ αν δεν λυθούν τα σοβαρότερα τουλάχιστον απ’ τα προβλήματα που ταΐζουν, έστω τοπικά, την σύγκρουση. Μέσα σ’ αυτά τα σοβαρά προβλήματα δεν περιλαμβάνεται η λιβυκή αοζ… Αλλά ακόμα κι αν περιληφθεί κάποια στιγμή, τότε το ελληνικό κράτος θα πρέπει να κάνει αυτό που δεν θέλει με τίποτα: να πάει, μαζί με την Tripoli, στο δικαστήριο της Χάγης.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: τα ντόπια αφεντικά πουλάνε μαγκιές και μας τραβάνε απ’ το μανίκι…

(φωτογραφία επάνω και στη μέση: Τί να ατενίζει άραγε το βλέμμα του γύπα; Αν υπάρχουν άλλοι στον ορίζοντά του;

Ή μήπως ψάχνει κάπου τον “ναύαρχο” του “τζενεράλ”; Αλήθεια, τον θυμάστε τον “ναύαρχο” που πούλησε ξανά και ξανά η ντόπια δημαγωγία, αυτόν που μίλαγε κανονικά ελληνικά, και απειλούσε θεούς και δαίμονες πως ούτε ψαροκασέλα τούρκικη δεν θα πλησιάσει τη λιβύη, καθώς “έχω διαταγή από τον στρατηγό να βουλιάξω κάθε τούρκικο πλοίο”, τον θυμάστε; Πώς και δεν είναι δίπλα στον “τζενεράλ”, να κάνει και τον μεταφραστή;

Μάλλον έχει αράξει στην ιχθυόσκαλα, στο Κερατσίνι…)

Παρασκευή 17 Γενάρη. Είναι τόσο πολλοί οι «μεγάλοι» και οι «σπουδαίοι» που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, την ερχόμενη Κυριακή, ώστε θα μπορούσε να υποθέσει (ο μέσος άσχετος) ότι είναι μια συνάντηση για το τέλος ενός μεγάλου πολέμου! Λάθος! Είναι μια συνάντηση για την αρχή ενός μεγάλου πολέμου!!! Τι σημαίνει όμως «μεγάλος πόλεμος» εν έτει 2020; Και γιατί τόση διεθνής καούρα για τη λιβύη (σε αντίθεση, ας πούμε, με τη συρία ή το ιράκ, όπου οι λογαριασμοί λύνονται και δένονται στο έδαφος, με αίμα, σφαίρες και βόμβες;)

Θα επαναλάβουμε αυτό που έχετε ξαναδιαβάσει εδώ: η λιβύη δεν είναι «σκέτη λιβύη». Η λιβύη είναι βόρεια αφρική. Είναι ένα μέρος του βόρειου (και μεσογειακού) μετώπου στο επερχόμενο νέο πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου που πρόκειται να «πιάσει» το μεγαλύτερο μέρος ολόκληρης της ηπείρου. Υπάρχει, σίγουρα, ένας τόνος δραματικότητας στην πρεμούρα για «ειρήνη στη λιβύη» – πρεμούρα που ξέσπασε αμέσως μετά την κίνηση ενός μονάχα πιονιού, ενός μικρού αποσπάσματος στρατού εκ μέρους της Άγκυρας.

Όμως αν αυτή η ελάχιστη κίνηση ενός μικρού «ασιατικής / μεσανατολικής προέλευσης» αποσπάσματος στρατού στη μέση της βόρειας Αφρικής έχει προκαλέσει τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, δεν είναι καθόλου επειδή το ζητούμενο όλων των μεγάλων και μεσαιομεγάλων ιμπεριαλισμών (οι τελευταίοι νοιώθουν ένα περιθώριο χειραφέτησης…) είναι η «ειρήνη»! Στη λιβύη, στη βόρεια Αφρική, σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο. Καθόλου! Το επιδιωκόμενο είναι η μοιρασιά (με τα μέγιστα οφέλη για κάθε πλευρά). Γι’ αυτό η επίσημη εμφάνιση ενός (όχι και τόσο) «καινούργιου παίκτη» (της Άγκυρας) σήμανε συναγερμό!!! Επειδή σε συνδυασμό με την τουρκο-ρωσο-κινεζική συμμαχία, αναποδογυρίζει το τραπέζι των «μοιρασιών» που ως πρόσφατα θεωρούσαν δεδομένες, σχεδόν κορεσμένες, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον, κι ως ένα βαθμό η Ρώμη. Είναι σαν υπάρχει ένας ζυγός με πολύ ευαίσθητη ισορροπία· κι ένα μικρό βαρίδι, ακόμα και πολύ μικρό κατ’ αρχήν, να κάθεται στη μια μεριά: η ισορροπία καταστρέφεται δυσανάλογα πολύ.

Η ασταμάτητη μηχανή (σας) υποσχέθηκε πριν καιρό ότι θα αρχίσει να αντι-πληροφορεί για το τι συμβαίνει στην Αφρική… Δυστυχώς δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα· συγκεντρώνει υλικό, αλλά δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει την επεξεργασία του. Μπορεί να σας διαβεβαιώσει πάντως: καθώς η αμερικανική ηγεμονία στη μέση Ανατολή (σε ξηρά και θάλασσα) βρίσκεται υπό διαρκή δυναμική «πίεση» / αμφισβήτηση, και καθώς οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί δεν έχουν πολλές ελπίδες εκεί, η Αφρική ακριβώς δίπλα γίνεται ραγδαία ένα μεγάλης κλίμακας πεδίο σύγκρουσης. Το Πεκίνο έχει αποβιβαστεί οικονομικά σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο· η Μόσχα διατίθεται να προσφέρει το στρατιωτικό know how της και υπάρχουν πολλά αφρικανικά αφεντικά που ενδιαφέρονται γι’ αυτό· η Άγκυρα έχει κάνει ήδη συμφωνίες οικονομικές και στρατιωτικές εδώ και εκεί (δεν αναφερόμαστε στη λιβύη…)· το Παρίσι (κυρίως) και το Βερολίνο προσπαθούν να εδραιώσουν θέσεις στην κεντρική Αφρική με «αμερικανική μέθοδο», δηλαδή στρατιωτικά / «αντιτρομοκρατικά»· η Ουάσιγκτον έχει δεκάδες διάσπαρτες βάσεις και αποστολές φανερές και κρυφές, αλλά όχι ένα συνεκτικό σχέδιο «άμυνας» απέναντι στους «αναθεωρητές» – και το να γίνεσαι μισθοφόρος του ενός ή του άλλου είναι η εναλλακτική για πολλές χιλιάδες αφρικάνους, σε σχέση με το να πνίγεσαι στη Μεσόγειο ψάχνοντας μια καλύτερη – ειρηνική – ζωή στην ευρώπη…

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες (η περιληπτική αναφορά δεν σας επιτρέπει καν να τις διανοηθείτε σ’ όλο το εύρος και το βάθος τους) είναι που ένα μικρό, πολύ μικρό βαρίδι, ο τουρκικός στρατός στην Tripoli, ανατρέπει τις έτσι κι αλλιώς ευαίσθητες ισορροπίες· και έχει σημάνει αυτόν τον «διπλωματικό» συναγερμό. Εν τέλει δεν είναι μόνο η Άγκυρα που στέλνει επίσημα στρατό εκεί· όπως και αλλού. Είναι και η Ρώμη διατεθειμένη να κάνει το ίδιο· χρειάζεται όμως μια «συμφωνία ειρήνης» για να τον δικαιολογήσει σαν … επιβλέποντα. Και φυσικά η Μόσχα…

Όλα για την ειρήνη!!!

Παρασκευή 17 Γενάρη. Τώρα που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «ανακάλυψε» (και «ερωτεύτηκε») τον “τζενεράλ” Haftar επιβεβαιώνει, απλά, απ’ την μια τα αδιέξοδα και απ’ την άλλη την συσσωρευμένη ωμότητα του ιμπεριαλισμού του· την οργή, το μίσος και την αγριότητα μιας (ακόμα) ματαίωσης…. Ο Haftar μεσουράνησε σαν «μπροστινός» μιας ετερόκλητης συμμαχίας (Μόσχα, Παρίσι, Κάιρο, Αμπου Ντάμπι) για όσο καιρό το λυβικό πεδίο μάχης βρισκόταν στο περιθώριο του μεσανατολικού πεδίου μάχης και εκείνου στο Sahel κάτω απ’ την Σαχάρα – αν και όχι πραγματικά αποκομμένο απ’ αυτά… Στη σκιά της διεθνούς δημαγωγίας, άγνωστος και αδιάφορος γενικά, ο Haftar μπορούσε να καμαρώνει για την «πολεμική αρετή» του, επιδιώκοντας να καταλάβει όλο το λιβυκό οικόπεδο. Ήταν μια «περιφερειακή σύγκρουση» που μπορούσε να εξελίσσεται χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος για τους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλισμούς, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Πεκίνο (κι όλους τους ενδιάμεσους).

Ούτε αυτός το έχει καταλάβει, ούτε οι έλληνες φίλοι του: αυτή η περίοδος τέλειωσε, και τέλειωσε οριστικά. Ο «τζενεράλ» έχει ξεπεραστεί σαν (δήθεν) «αυτοτελής ρόλος»· έχει ξεπεραστεί επίσης σαν «παίκτης». Τον ξεπέρασε εκείνη η μικρή, δηλητηριώδης κίνηση της Άγκυρας: η ανοικτή δημοσιοποίηση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τον Sarraj. Όχι επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός ιμπεριαλισμός διεθνοποίησε ξαφνικά το λιβυκό πεδίο μάχης· αλλά επειδή ανέδειξε σχεδιασμένα, έβγαλε στον αφρό με συγκεκριμένο timing την δεδομένη μεν αλλά ως τότε υπόγεια και ελλειπή διεθνοποίησή του! Ο Haftar ήταν πάντα ένας γέρος, ανόητος και βολικός πολέμαρχος / λαθρέμπορος· «βασιλιάς» ίσια ίσια της Benghazi. Τώρα, στο μεγάλο ταμπλώ, είναι απλά κλόουν. Όχι joker – σκέτα αναλώσιμος. Δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Αφρικής· δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Μεσογείου· συνεπώς δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της λιβύης…

Ο «τζενεράλ» νομίζει το ίδιο που νομίζουν οι έλληνες φίλοι του: ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Θεώρησε εαυτόν αρκετά ισχυρό ώστε να προσβάλει την Μόσχα, φεύγοντας (δραπετεύοντας στην ουσία…) απο εκεί με το ιδιωτικό του τζετ προχτές – ενώ είχε υποκριθεί ότι θέλει λίγες ώρες παράταση για να υπογράψει την συμφωνία για μια μόνιμη εκεχειρία. Με δυο λόγια νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδεύει… Έφυγε και έτρεξε γρήγορα σ’ έναν απ’ τους υποστηρικτές του, τον χουντοκαραβανά Sisi, για να ζητήσει συμβουλές. Έχει μικρή σημασία τι τον συμβούλεψε ο χασάπης του Καΐρου: έτσι κι αλλιώς αυτός κάνει τους δικούς υπολογισμούς, και δεν είναι υποχρεωμένος να τους εξομολογηθεί σ’ έναν μέτριο καραβανά / πιόνι.

Σαν τέτοιος, τελειωμένος, ξεπερασμένος, ήρθε «μετά τιμών» (και ντόπιων οπλοπολυβόλων για να τον προστατεύουν) στην Αθήνα. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μετά την χρεωκοπία των τακτικών τους και την «πόρτα» απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, νομίζουν ότι αν φωτογραφηθούν μαζί του θα αποκτήσoυν κύρος… Απλά πιάνουν κουβέντα με την ψείρα του φρουρού στον Πύργο…. Νταραβερίζονται στο επίπεδο μιας τέτοιας ψείρας· όπως ο γύπας κατεβαίνει στο «επίπεδο» του ψοφιμιού, αφού πριν έχουν φάει και χορτάσει οι κυνηγοί.

Είναι αυτό, μήπως, παρήγορο; Καθόλου! Είναι επικίνδυνο. Όχι για την ελληνική εμπλοκή στη λιβύη, που είναι ανέκδοτο. Αλλά γι’ αυτά που θα εφεύρουν και θα επιδιώξουν τα ντόπια αφεντικά στη συνέχεια… Το έχουν πάει ορθοπεταλιά ως τώρα· και δεν πρόκειται να σταματήσουν!

(φωτογραφία: Ποιός – ποιός – ποιός, ο γύπας ο θεός!!! Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας συνεχίζει το καταπληκτικό PR σερί του, και υποδέχεται τον «τζενεράλ» χτες το βράδυ… Τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους έχουν βρει τον άνθρωπό τους – και το γκουβέρνο τους: σήμερα θα είναι ο ρημαδοΚούλης που θα τα πει με τον «τζενεράλ», σε άγνωστο μέρος, σε κάποια γκαρσονιέρα της ευπ ίσως, αφού ο «τζενεράλ» δεν έχει το status για να τον υποδεχτεί μονομερώς νόμιμος πρωθυπουργός, χωρίς τον Sarraj πριν ή μετά. Έτσι είναι ο ρημαδοΚούλης: ιδιοκτήτης π.α.ε….

Πώς το είπαμε πριν; Γλύψιμο· με τήρηση των φτηνών προσχημάτων και απόκρυψη της μοχθηρής απελπισίας…)

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)