Η εθνική καραμέλα

Τρίτη 21 Γενάρη. Το «διεθνές δίκαιο». Του «διεθνούς δικαίου»… Ω «διεθνές δίκαιο»!!! Με δύο μονάχα λέξεις η εθνική δημαγωγία αναπαράγεται στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας τα «εθνικά συμφέροντα» σαν θύμα … παρανόμων, μαφιόζων… Γιατί όχι και εγκληματιών; Δεν χρειάζεται καμμία αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου αυτού του «διεθνούς δικαίου» σε σχέση με τα «εθνικά συμφέροντα»: οι λέξεις είναι «γεμάτες» («διεθνές» και «δίκαιο») δίνοντας την αίσθηση ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι πράγματι ο ήλιος που γύρω του στρέφονται οι πλανήτες…

Για παράδειγμα, επειδή η συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την Tripoli (θεωρείται πως) «βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», είναι αυτόματα «παράνομη» – εκτός «διεθνούς δικαίου». Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την αντίστοιχη συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ: η Βηρυτός επιμένει ξανά και ξανά ότι παραβιάζει τα «εθνικά συμφέροντα του λιβάνου». Έχετε ακούσει κανέναν στο ελλαδιστάν να καταγγέλει την συμφωνία εκείνη σαν παράνομη; Όχι….

Ή, τονίζεται ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει την «σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»· εννοώντας ότι βρίσκεται εκτός νόμου, και ότι κατά συνέπεια δρα fe facto σαν αδέσποτος πιστολέρο. Όμως ούτε το Τελ Αβίβ την έχει υπογράψει! Ούτε η Ουάσιγκτον! Γιατί αυτοί είναι σεβάσμιοι σύμμαχοι και όχι άτιμοι ταραξίες;

Η κοινή λογική υποδεικνύει πως αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δυο κρατών, ο «νόμιμος» και όχι γκαγκστερικός τρόπος για να λυθούν είναι είτε οι μεταξύ τους διαπραγματεύσεις είτε η προσφυγή σε κάποιο αποδεκτό δικαστήριο. Στο θέμα της οριοθέτησης των αοζ αρμόδιο είναι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης· το οποίο με τα χρόνια, εξετάζοντας πολλές περιπτώσεις τέτοιων διαφορών σ’ όλο τον πλανήτη, έχει διαμορφώσει και μεγάλη νομολογία, και μεγάλη εμπειρία. Γιατί λοιπόν, αφού επί πάνω από 15 χρόνια (απ’ την εποχή του δικτάτορα Μουμπάρακ ήδη) η Αθήνα δεν μπορεί να τα βρει με την φιλική και συμμαχική χούντα του Καΐρου στο θέμα των μεταξύ τους θαλάσσιων συνόρων, δεν προσφεύγει στη «διεθνή νομιμότητα», δηλαδή στο δικαστήριο της Χάγης; Κι αφού η «διεθνής νομιμοφροσύνη» είναι εθνικό ιδεώδες, γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει στο θέμα με κανένα απ’ τα γειτονικά κράτη, ούτε με τη Tripoli (ήδη απ’ την εποχή του Καντάφι), ούτε με τη Ρώμη, ούτε με τα Τίρανα;

Μήπως, τουλάχιστον, τώρα που οι «παράνομοι» (η Άγκυρα και η Tripoli) έχουν πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, μήπως τώρα, έστω, είναι η στιγμή της «διεθνούς νομιμότητας», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης;

Αμ δε!!!

Comments are closed.