Tag: λιβύη

Τετάρτη 15 Γενάρη. Και αχάριστος είναι και πείσματα κάνει. Υποτίθεται ότι έχει στόχο να καταλάβει την Tripoli τις επόμενες ημέρες – γι’ αυτό ζήτησε μια «παράταση χρόνου» δήθεν για να το σκεφτεί, για να υπογράψει την συμφωνία μόνιμης εκεχειρίας. Μ’ άλλα λόγια ο στρατηγός Haftar προσέβαλε όχι μόνο τον Erdogan (όπως νομίζει), αλλά και τον βασικό του κηδεμόνα: το ρωσικό καθεστώς.

Το τι είναι ο Haftar είναι γνωστό – σε όλους εκτός απ’ τους έλληνες. Πρώτον, ένα σκοπό έχει και μόνον αυτόν: να γίνει το αφεντικό της λιβύης επιβάλλοντας μια στρατιωτική δικτατορία. Δεν συζητάει τίποτα άλλο. Δεύτερον, καθώς είναι παραδοσιακός καραβανάς δεν έχει αντίληψη του τι σημαίνει «πολιτική». Είναι μονοκόμματος σε βαθμό κακουργήματος. Τρίτον, επειδή έχει λεφτά (από τα εμιράτα) και στρατιωτική υποστηρίξη (και απ’ την Μόσχα) θεωρεί ότι ελέγχει τους συσχετισμούς. Με δυο λόγια: δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο εκτός από σφαίρες και βόμβες.

Είναι αυτά προσόντα για να μακροημερεύσει σε μια εποχή και σ’ ένα γεωγραφικό περιβάλλον όπου οι σφαίρες και οι βόμβες είναι μόνο ένα μέσο ανάμεσα σε άλλα; Η ασταμάτητη μηχανή έχει τις αμφιβολίες της (φιλοσοφικά πάντα…) Ειδικά απ’ την στιγμή που ο “τζενεράλ” έχει μεγαλοπιαστεί τόσο ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να παρεμβληθεί ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα· και να παριστάνει ότι «θέλω να το συζητήσω με τους αξιωματικούς και τους φύλαρχους – θα σας πάρω τηλέφωνο», ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα κόντρα στα πραγματικά δεδομένα και συμφέροντα γύρω του. Τόσο στη λιβύη όσο και στην κεντρική Μεσόγειο.

Δεν ξέρουμε (και πως θα μπορούσαμε;) τι θα κάνει τις επόμενες ημέρες. Δεν ξέρουμε αν έχει την ιδέα ότι μπορεί να βγάζει γλώσσα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, όχι στους αντιπάλους του (αυτό είναι εύκολο) αλλά στη Μόσχα, στο Βερολίνο, ή στην Ρώμη. Ξέρουμε όμως αυτό: αν χρειαστεί να βγει απ’ τη μέση (και βγει) η ιστορία δεν θα του αφιερώσει ούτε υποσημείωση.

Εδώ κοτζάμ έλληνες, κοτζάμ χρυσή βίδα του πλανήτη και τους σύμπαντος, και ψάχνουν να βρουν εισιτήριο στη «μαύρη», μπας και χωθούν από καμμιά πίσω πόρτα στη διάσκεψη του Βερολίνου…. (Επειδή, όπως λένε με θυμωμένο παράπονο οι ντόπιοι δημαγωγοί, «μα καλά, θα πάρει μέρος το κονγκό και όχι εμείς;»).

Το «ουδείς αναντικατάστατος» ποιο ψώνιο το παίρνει σοβαρά υπόψη του;

Τρίτη 14 Γενάρη. Όπως τα είπαμε εδώ και μέρες αρκετές κι όπως τα ξέρετε (όσες, όσοι παρακολουθείτε τέλος πάντων): η «πένσα» (ή το «μαγνητικό πεδίο», πείτε το όπως θέλετε) Μόσχας – Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης δουλεύει. Και μάλιστα δουλεύει γρηγορότερα απ’ όσο εκτιμούσε η ασταμάτητη μηχανή.

Από μόνο του το γεγονός ότι Sarraj και «τζενεράλ» Haftar βρίσκονται στη Μόσχα μετά των κηδεμόνων τους, παρόντων πρωτοκλασσάτων τούρκων αξιωματούχων (υπ.εξ., υπ.αμ., επικεφαλής της mit) για να υπογράψουν εκεχειρία μιλάει από μόνο του. Δεν τα λέει όλα όμως. Θα μπορούσε κάποιος να ξεγελαστεί (και ξέρουμε στο ελλαδιστάν περίπου 10 εκατομμύρια τέτοιους) υποστηρίζοντας ότι «έλα μωρέ, άλλη μια θεαματική κίνηση». Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε….

Αρχίζοντας απ’ το τέλος: την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές το σύμφωνο της εκεχειρίας το έχει υπογράψει ο Sarraj και κάποιοι ενδιάμεσοι. Ο Haftar ζήτησε κάποιες ώρες «να το σκεφτεί». Για να κάνει τα τηλέφωνά του στο Παρίσι, στο Κάιρο και στο Αμπού Ντάμπι… Αυτοί που έχουν απομείνει να θέλουν να καταλάβει την Tripoli είναι οι πιο αδύναμοι σ’ αυτήν την ιστορία: ο χουντικός Sisi και ο τοξικός των εμιράτων. Θα συμβιβαστούν.

Ο “τζενεράλ” Haftar έχει πάρει ήδη, άλλωστε, το «αντάλλαγμά» του για την υπογραφή και την πειθαρχία του: την Σύρτη. Κι αν συνεχίσει να κάνει τον σκληρό θα είναι αχάριστος – η αχαριστία είναι θανάσιμο αμάρτημα! Τυπικά την Σύρτη την κατέλαβε πριν μερικές μέρες. Ουσιαστικά του παραδόθηκε απ’ τους ένοπλους που πολεμούν με την πλευρά του Sarraj και αποχώρησαν αμαχητί: «για να μην υπάρξει αιματοχυσία» είπαν. Καταλάβαμε: την Tripoli απαγορεύτηκε στον «τζενεράλ» να την κατακτήσει· ίσως μάλιστα θα πρέπει να υποχωρήσει / αποχωρήσει απ’ τις περιοχές της που έχει καταλάβει… Σε αντάλλαγμα του δόθηκε η Σύρτη…. Δεν φαίνεται κακό deal.

Το δίδυμο Μόσχας – Άγκυρας έχει πια γερή έδραση στη διαχείριση του λιβυκού πεδίου μάχης· τόσο γερή ώστε ακόμα και οι ειδικοί και λοιποί δημαγωγοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου έχουν τρομάξει (περισσότερα στη συνέχεια). Δεν είναι, όμως, μόνοι τους ρωσία και τουρκία. Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη έχουν ενημερωθεί έγκαιρα, και συμφωνούν μ’ αυτήν την ρωσοτουρκική «πρωτοβουλία των κινήσεων». Γιατί;

Το Βερολίνο, που ετοιμάζει σε 5 ημέρες μια αρκετά επίσημη διάσκεψη για την «ειρήνη στη λιβύη», χρειαζόταν οπωσδήποτε μια προεργασία που να εγγυάται αν όχι την πλήρη επιτυχία της διάσκεψης σίγουρα μια κάποια «αντοχή» της στο χρόνο· προεργασία που δεν είχε τρόπο να την κάνει. Η Merkel συμφώνησε με τον Putin (και τον Erdogan…) ότι είναι πολύ καλύτερα τοποθετημένοι στο λυβικό πεδίο μάχης προκειμένου να κάνουν την προεργασία και (με ανταλλάγματα) να επιβάλλουν μια εκεχειρία που είναι ικανή προϋπόθεση για την διάσκεψη στο Βερολίνο. Το ανταλλάγματα; Είναι προφανές: επίσημη στρατιωτική παρουσία τους που να «περιφρουρεί την ειρήνη»…. Μικρές βάσεις; Ναι, γιατί όχι; (Αν φτιάξουν και το Παρίσι με τη Ρώμη, ωωωω…)

Όσο για το Παρίσι και την Ρώμη: η δεύτερη, που στηρίζει τον Sarraj, προσπάθησε φιλότιμα να αρπάξει το «χρυσό μετάλλιο της ειρήνης» στη λιβύη, αλλά απέτυχε. Το πρώτο είχε αποτύχει επίσης. Αν επρόκειτο η πρωτοβουλία να αφεθεί σ’ αυτές τις δύο ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, θα έπρεπε να λύσουν και τις μεταξύ τους διαφορές, όχι μόνο για την λιβύη, αλλά για περισσότερα σχετικά με τις ζώνες εκμετάλλευσης της Αφρικής. Η ρωσοτουρκική πρωτοβουλία των κινήσεων είναι, λοιπόν, εξυπηρετική: ναι, μεν, βάζει επίσημα στη διαχείριση της περιοχής δύο κράτη (που έτσι κι αλλιώς ήταν παρόντα ανεπίσημα), αλλά απ’ την άλλη απαλλάσσει Παρίσι και Ρώμη από μια τωρινή “face to face” αναμέτρηση / διαπραγμάτευση, που φαίνεται ότι δεν θέλουν. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για ένα «μπλοκ της Σύρτης», που είναι πιο προωθημένο γεωγραφικά και γεωπολιτικά απ’ το «μπλοκ της Αστάνα». Αυτή τη φορά αφορά το κέντρο της Μεσογείου (που, πάντως, είναι συνέχεια της ανατολικής Μεσογείου)· αυτή τη φορά συμμετέχουν και ευρωπαϊκά κράτη (κάποια απ’ τα οποία προσπαθούν να βρουν τι και πως θα κάνουν σχετικά με την 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν, δηλαδή με το ιράν συνολικά…)· αυτή τη φορά, τέλος, η αμερικανική παρουσία / ηγεμονία είναι σχετικά πιο αδύναμη με όρους συμμάχων (μόνον ελλάδα, ισραήλ και νότια κύπρος) – αλλά προσπαθεί να προετοιμάσει την αντεπίθεσή της…. (προσεχώς περισσότερα…)

(φωτογραφία: Παλιότερη εγκάρδια συνάντηση του ρώσου υπ.αμ. με τον “τζενεράλ”…)

Τρίτη 14 Γενάρη. Κακά μαντάτα για το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό του! Πολύ κακά μαντάτα!! Το τι κλάμα ανάμικτο με οργή (την γνωστή ελληνική οργή που μοιάζει σαν κακό μεθύσι…) έχει πέσει δεν λέγεται! Δικαιολογημένα: το ελλαδιστάν, επειδή δεν μπορούσε να βαρέσει το γαϊδούρι βάραγε το σαμάρι. Επειδή δεν μπορούσε να τα βάλει απευθείας με την Άγκυρα βρήκε εύκολο στόχο την Tripoli. Έδιωξε με κλωτσιές τον πρεσβευτή της, επειδή – λέει – δεν έδωσε στην Αθήνα το κείμενο της συμφωνίας με την Άγκυρα· λες και η δουλειά των πρεσβευτών είναι να ικανοποιούν τις ορέξεις των κρατών στα οποία δουλεύουν…

Κατασκεύασε, εκ των ενόντων, μια ένταση που δύσκολα έκρυβε τον πανικό, μια διεστραμμένη τακτική δύο σκελών: «καταγγέλουμε τον Sarraj, τις συμφωνίες του και τα πάντα του σαν ανύπαρκτα, για να φτιάξουμε συμμμαχίες που να καταγγέλουν τον Erdogan ότι δυναμιτίζει ‘την ειρήνη στη Μεσόγειο’….» Η τελευταία ελπίδα, το τελευταίο «καλό χαρτί» για να νοιώθει το ελλαδιστάν νικητής ήταν το ψοφιοκουναβιστάν… Αλλά ΔΕΝ…

Διαβάσατε εδώ ξανά και ξανά το πόσο ονειροβασία ήταν αυτές οι ελπίδες. Διαβάσατε εδώ ότι το λιβυκό πεδίο μάχης ήταν πολύ «σκληρό» για να κάνουν παιχνίδι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά δόντια. Διαβάσατε εδώ… (ό,τι διαβάσατε τέλος πάντων!)

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε, χοντρικά, 4,5 χρόνια που οι διαχειριστές του ελληνικού ιμπεριαλισμού, υπηρέτες του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και των κάθε είδους ντόπιων εθνικιστών λακέδων, σπάνε τα μούτρα τους πάνω στην πραγματικότητα. Η πρώτη φορά ήταν την διετία 2015 – 2017, επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με αποκορύφωμα την ανατίναξη των «συνομιλιών για την λύση του κυπριακού» στο ελβετικό Crans Montana, το καλοκαίρι του 2017, απ’ το «επιθετικό δίδυμο» ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς και επρεπεναναισεβαθυμπουντρούμι νοτιοκύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης. Η μεγαλοφυής ιδέα (τμήμα της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου) ήταν ότι θα βρεθεί πολύ και γάργαρο φυσικό αέριο στην υποτιθέμενη νοτιοκυπριακή αοζ, οπότε οι αμερικανο-γαλλο-ιταλικές εταιρείες, διψασμένες γι’ αυτό το γκάζι, θα παρατάξουν τα αεροπλανοφόρα και τις φρεγάτες τους έξω απ’ τα τουρκικά παράλια, για να πετάνε πίσω στη στεριά ό,τι τουρκικό θα τολμούσε να «αμφισβητήσει» την ελληνικότητα της (μισής) ανατολικής Μεσογείου. Ουάου! – που θα έλεγε κάποιος…

Αυτό το σατανικό σχέδιο απέτυχε παταγωδώς. Στηριζόταν σε γκαζοαέρινα πόδια, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η Άγκυρα αγόρασε δικά της τρυπάνια αποφασισμένη να κάνει κεφαλοτύρι τον βυθό που θεωρεί δική της αοζ. Και κανένας δεν έστειλε τα πολεμικά του να την εμποδίσουν· μάλλον το αντίθετο. Έτσι κι αλλιώς η ελληνοκυπριακή αοζ ήταν αυθαίρετη, αυτό το ήξεραν οι πάντες. Όταν η νότια κύπρος βρέθηκε κυκλωμένη από τουρκικά γεωτρύπανα και ερευνητικά πλοία, τότε έπεσαν τα πρώτα αναφιλητά σε Αθήνα και Λευκωσία. Και (υπόγειοι) καυγάδες στον μεταξύ τους ημιάξονα: εσύ φταις – όχι εσύ φταις…

Είχε όμως απομείνει το υπόλοιπο του σχεδίου: ένας σωλήνας μακρύς μακρύς και παχύς παχύς, ονόματι east med, ο οποίος όπου ακούμπαγε στο βυθό της Μεσογείου θα μύριζε ελληνικότητα, με την περιφρούρηση φυσικά του 6^ου αμερικανικού στόλου. Το ότι ο Πομπηίας ευλόγησε την ιδέα της «τριμερούς» (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ) γινόμενος ο plus one της, θεωρήθηκε «ευλογία».

Ε, αυτήν την ιδέα ήρθε να γκρεμοτσακίσει (να γκρεμοβουλιάξει πιο σωστά) η συμφωνία Άγκυρας – Tripoli (σαν τμήμα, όπως αποδεικνύεται περίτρανα πια, του ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού του “μπλοκ της Αστάνα”). Ποτέ πριν τα τελευταία 30 ή και 40 χρόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού μια υπογραφή δεν είχε προκαλέσει τέτοιον ανοικτά δημοσιοποιημένο πανικό· ούτε καν όταν η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών του οηε είχε αναγνωρίσει την δημοκρατία της μακεδονίας σαν «δημοκρατία της μακεδονίας».

Ξεκίνησαν να κατεβάσουν τον ουρανό στη γη ο ρημαδοΚούλης και ο γύπας, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας!!! Κάθε φιλικό κτύπημα στην πλάτη δεν το θεωρούσαν οίκτο, αλλά αναγνώριση του πόσο «διεθνές δίκαιο» έχει στις τσέπες του ελλαδιστάν! Αλλά – η μαύρη αλήθεια είναι – η οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Tripoli δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα deal εκτεθειμένο στην όποια συμφωνία θα έκανε ποτέ η Αθήνα με την Tripoli απ’ την μια μεριά· και η Αθήνα με την Άγκυρα απ’ την άλλη, μπας και βρουν αμοιβαία αποδεκτά σύνορα – χωρίς αοζ Καστελορίζου βέβαια.

Τα ντόπια αφεντικά προτίμησαν να την δουν αλλιώς: ότι το ελληνικό οικόπεδο έχει τόσο μεγάλη διεθνή γεωπολιτική αξία (στον εξελισσόμενο 4^ο παγκόμιο…) ώστε έχουν κατά συνέπεια και μεγάλο «διεθνές δίκαιο» με το μέρος τους – και σιγά μην κάτσουν να διαπραγματευτούν με οποιονδήποτε!…

Χτες απ’ την Μόσχα και σε μερικές μέρες απ’ το Βερολίνο έρχονται τα χαμπέρια: οποιαδήποτε κι αν είναι η έστω προσωρινή ανακωχή ανάμεσα στον «τζενεράλ» και στον Sarraj η συμφωνία με την Άγκυρα θα ισχύει. Και είναι εύλογο το γιατί: όταν κάποτε, πριν χρόνια, ακόμα και επί Καντάφι, η Αθήνα διαπραγματευόταν με την Tripoli την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ, ήθελε να «δαγκώσει» την λιβυκή αοζ κατά βούληση… Ενώ η Άγκυρα κινήθηκε λογικά και συναινετικά. Συνεπώς, ακόμα κι αν ο ξαφνικός έρωτας της Αθήνας, ο «τζενεράλ», γινόταν ή γίνει το αφεντικό της λιβύης, την τουρκική συμφωνία θα προτιμήσει. Όχι την ελληνική βουλιμία!

Κυριακή 12 Γενάρη. Βιαστήκαμε να τον κακολογίσουμε τον «τζενεράλ» στη λιβύη; Ότι είναι ανυπάκουος, κι ενώ το δίδυμο Erdogan – Putin ανακοίνωσε τις προάλλες (από Istanbul μεριά…) εκεχειρία στη λιβύη από σήμερα, αυτός την απέρριψε;

Μπορεί, πράγματι, να τον αδικήσαμε – αν και ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι έχουν τα υπόγεια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Πάντως εκπρόσωπος του «τζενεράλ» ανακοίνωσε χτες εκεχειρία από σήμερα τα χαράματα – υπό την προϋπόθεση ότι θα την τηρήσει και ο Sarraj. Τρία ζήτω για την “ειρήνη”, κι άλλα δεκατρία για τους προαγωγούς της!

Το πόσο θα κρατήσει είναι ένα ζήτημα. Το πόσοι (εκτός λιβύης) θα διεκδικήσουν την πατρότητά της είναι δεύτερο· αν και το δίδυμο έχει κάνει καλό πλασάρισμα για το «βάθρο της ειρήνης». Θα λέγαμε ότι έχει το χρυσό στο τσεπάκι του, αλλά ξέρουμε ότι θα κατηγορηθούμε για «φιλο-πουτιν-ερντογανισμό»! Οπότε αφήνουμε την απονομή των μεταλλίων στην κρίση της Ιστορίας…

Το πόσο κλάμα θα ρίξει ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το κυβερνοπαρεάκι του για την ιδέα που είχαν να απελάσουν τον πρεσβευτή της λιβύης (του Sarraj δηλαδή) είναι ένα τρίτο ζήτημα.

Ειδικά μ’ αυτό δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς… “Φόλα φάση”, αλλά μην το πείτε δυνατά…

Παρασκευή 10 Γενάρη. Από την Istanbul, αφού άνοιξαν την παροχή του turk stream, Putin και Erdogan ζήτησαν εκεχειρία στη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα πανηγυρίσει για την επιβεβαίωσή της – το θέμα είναι κάπως πιο σύνθετο.

Όπως είναι γνωστό (;) το βασικό πρόβλημα σε τέτοιου είδους εκεχειρίες είναι ότι κανένας δεν θέλει να την κηρύξει πρώτος. Ειδικά αν θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι. Στη λυβική περίπτωση αυτός είναι ο “τζενεράλ” Haftar. Συνεπώς, απ’ το κοινό αίτημα / διακήρυξη Μόσχας και Άγκυρας (give peace a chance!) έλειπε (τουλάχιστον φανερά) ο μηχανισμός επιβολής της εκεχειρίας στο λιβυκό πεδίο μάχης! Φυσικά αυτός θα μπορούσε να είναι κρυφός: ο Putin επηρεάζει τον Haftar, ο Erdogan τον Sarraj – αν και το θέμα είναι ο Haftar, αφού αυτός επιτίθεται.

Η αξία της κοινής δήλωσης Putin – Erdogan (το «μαγνητικό πεδίο» ή η «πένσα» κατά την ασταμάτητη μηχανή…) βρίσκεται στο γεγονός ότι την ίδια ημέρα, στις 8 Γενάρη, η Ρώμη είχε καλέσει Haftar και Sarraj – για να τους πείσει για το ίδιο πράγμα: για εκεχειρία. Ο Haftar πήγε, ο Sarraj θύμωσε που o ιταλός πρωθ. Conte τον κάλεσε μαζί με τον Haftar… Και αντί για την Ρώμη πήγε στις Βρυξέλες. Είχε μια «πολύ παραγωγική συζήτηση» με τα στελέχη της ε.ε. εκεί (όπως είπε)· ξεθύμωσε· και θα πάει στη Ρώμη αύριο.

Γίνεται, λοιπόν, κάτι σαν αγώνας δρόμου μεταξύ διάφορων «φίλων της ειρήνης στη λιβύη» (ένας αγώνας δρόμου που τον προκάλεσε ο Erdogan βέβαια…) για το τίνος οι παραινέσεις θα πιάσουν πρώτες τόπο, ώστε να πάρει το επόμενο νόμπελ ειρήνης. Προς το παρόν Putin – Erdogan, Ρώμη, και Βερολίνο (με Παρίσι ή χωρίς; δεν ξέρουμε…) κινούνται χωριστά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Πιθανόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το δίδυμο του μπλοκ της Αστάνα βιάστηκε να «βγει μπροστά»: ο Haftar, προς το παρόν, είναι ανυπάκουος.

Δεν βιάστηκε όμως εντελώς. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ως τώρα, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, έκανε κάτι εκτός «διεθνούς νομιμότητας» (στήριζε τον Haftar)· από τώρα και στο εξής μπορεί να πει ότι καθάρισε τα χέρια του. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός απ’ την μεριά του, κινείται μεν by the book εφόσον στηρίζει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Tripoli, αλλά οι θιγόμενοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ την ενεργή εμπλοκή του τον κατηγορούν (άδικα…) ότι «επιβαρύνει την κατάσταση» στη λιβύη· να λοιπόν που και η Άγκυρα δείχνει αγαθές προθέσεις.

Ακόμα κι αν το δίδυμο Putin – Erdogan δεν πετύχει την εκεχειρία μεθαύριο, θα έχει αποτύχει προς το παρόν στο ίδιο που έχουν αποτύχει και όλοι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές – τους – στη – λιβυκή – ειρήνη… Που σημαίνει ότι δεν θα έχει χάσει έδαφος απέναντί τους. Δεν θα έχουν πετύχει αυτοί εκεί που αυτό απέτυχε…

Καθιερώνονται όμως ο Putin και ο Erdogan στον λιβυκό χορό. Και επειδή έχουν τρόπους που οι άλλοι δεν έχουν (ειδικά η Μόσχα σε σχέση με τον Haftar) διαθέτουν καλύτερες προοπτικές να πετύχουν στο κοντινό μέλλον ένα κάποιο φρένο· και να καθιερωθούν στη σκηνή της κεντρικής Μεσογείου / βόρειας αφρικής σαν ντουέτο. Ο Erdogan έχει την δική του προίκα: τις πολύ καλές σχέσεις τόσο με την Τύνιδα όσο και με το Αλγέρι, το οποίο θα επισκεφτεί πολύ σύντομα.

Άλλη μια περίπτωση για ελληνικά δάκρυα και αναφιλητά που μένουν κρυφά. Πρώτον, επειδή από υπερβάλλοντα ιμπεριαλιστικό ζήλο, πολύ δυσανάλογο με τις πραγματικές της δυνατότητες, η Αθήνα έχει κηρύξει την κυβέρνηση στην Tripoli σαν ανύπαρκτη· και άρα ανύπαρκτες και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την Άγκυρα… Παρά τις φιλικές δηλώσεις / κτυπήματα στην πλάτη, αυτό το παραμυθάκι δεν το υποστηρίζει πρακτικά κανείς στας ευρώπας. Ίσως ο Sisi. Ίσως ο Netanyahu. Ούτε καν το ψόφιο κουνάβι…

Δεύτερον, η Αθήνα τα έχει σπάσει και με την Άγκυρα και με την Μόσχα. Όσο για την Ρώμη; Μα αυτή υποστηρίζει τον Sarraj – σιγά μην σεγοντάρει τα ελληνικά πείσματα!!! Απ’ όλο το σετ των πρωτοκοσμικών «ειρηνοποιών της λιβύης» η Αθήνα θα μπορούσε να ελπίζει μόνο στο Παρίσι. Αλλά, φυσικά, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron δεν είναι ηλίθιος: έχοντας πλέον στο λογαριασμό όχι την εύκολη Ρώμη αλλά το δύσκολο δίδυμο Putin – Erdogan, θα διαπραγματευτεί μαζί τους.

Ηθικό δίδαγμα; Με την τουρκική στρατιωτική υποστήριξη ο Sarraj θα παραμείνει στην Tripoli (έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ούτε καν η Μόσχα δεν θα ήθελε να έχει έναν Haftar «οριστικό νικητή» στο λιβυκό πεδίο μάχης, άρα δικτάτορα στην Tripoli). Και θα συνεχίσουν να ισχύουν τα συμβόλαια που έχει υπογράψει με τις ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες… (Άρα, αφού η υπογραφή του Sarraj θα συνεχίσει να είναι έγκυρη εκεί, τότε… θα είναι και σε άλλα χαρτιά έγκυρη… Ε;)

(φωτογραφία: Δεξιά ο Sarraj. Αριστερά ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου David-Maria Sassoli. Προχτές)

Παρασκευή 3 Γενάρη. …Την ώρα που θα φτάσει στη λιβύη η πρώτη δόση τούρκων στρατιωτών, η μάχη θα τελειώσει, και θα βρείτε τους στρατιώτες του Erdogan στα σύνορά σας… Αυτό το μελοδραματικό δήλωσε ο «τζενεράλ» Haftar στο σύμμαχό του Sisi στη διήμερη (χτες και προχτές) επίσκεψή του στο Κάιρο. Προσπάθησε να πείσει τον χουντοκαραβανά να στείλει αιγυπτιακό στρατό στη λιβύη, υποσχόμενος ότι αν γίνει αυτό, θα καταλάβει την Tripoli μέσα σε λίγες ώρες. Αυτό το τελευταίο ήταν epic.

Δεν ξέρει η ασταμάτητη μηχανή τι σκατά μπορεί να έχει στο κεφάλι του ένας χασάπης χουντικός. Υποθέτει όμως ότι κάποιον ρεαλισμό τον διαθέτει. Ο στρατός του ένα πράγμα μπορεί μόνο να κάνει: να καταστέλλει τον «εσωτερικό εχθρό». Ο τελευταίος πόλεμος που έκανε ήταν συμβατικός, το 1973 (πριν 45 και βάλε χρόνια), με προέλαση στην έρημο του Σινά. Συνεπώς είναι εντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει ακόμα και τους πρώην “free syria” και νυν “free libya”… Κι ας μην μιλήσει κανείς για μάχη σε urban περιβάλλον… Κατά συνέπεια, το να αρχίσουν να φτάνουν φέρετρα φαντάρων και αξιωματικών στο Κάιρο (ο αιγυπτιακός στρατός είναι παραδοσιακός, με υποχρεωτική στράτευση…) είναι το τελευταίο που θα ήθελε ο χουντοκαραβανάς: την εξέγερση που θα τον στείλει στην κρεμάλα δεν θα την γλυτώσει…

Αν ο «τζενεράλ» γουστάρει έναν τουρκο-αιγυπτιακό πόλεμο στο λιβυκό πεδίο μάχης, ο σφάχτης του Καΐρου θα μπορούσε να έχει λόγους σοβαρούς να τον αποφύγει. Απ’ την άλλη δεν πρέπει να δείξει ότι φοβάται…

Αν δυσκολεύεται να αποφασίσει ας κάνει ένα τηλέφωνο στην ανεγκέφαλη αλεπού Putin, να ζητήσει μια γνώμη…

Πέμπτη 2 Γενάρη. Υπάρχει κάτι ακόμα για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή θα διακινδυνέψει μια εκτίμηση σαν απάντηση στο ερώτημα: το project europe, ή πιο συγκεκριμένα, κράτη σαν το γαλλικό και το ιταλικό (ακόμα και το γερμανικό), τι στάση τα συμφέρει να κρατήσουν στις τρέχουσες εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης;

Υπάρχει κάτι που θεωρούμε ότι ενοποιεί τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα (ειδικά τα γαλλικά και τα ιταλικά), ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή υποστηρίζουν αντίπαλους: να κρατηθεί το ψοφιοκουναβιστάν όσο πιο μακριά γίνεται απ’ την Μεσόγειο· και πάντως να μην προχωρήσει στα σχέδιά του να ελέγξει αυτό τις όποιες ενεργειακές σχέσεις της (νότιας και κεντρικής) ευρώπης με την βόρεια αφρική και τη μέση Ανατολή.

Μετά τον αμερικανικό νόμο που προβλέπει «τιμωρίες» τόσο για τον nord stream 2 όσο και για τον turk stream, έχει γίνει απόλυτα σαφές ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει απλά το δάκτυλο στη σκανδάλη (προκειμένου όχι μόνο για τις ενεργειακές ροές στην ευρώπη αλλά, επιπλέον κι ίσως ακόμα περισσότερο, τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου)· αλλά την πατάει κιόλας.

Αυτή η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το ψοφιοκουναβιστάν· είναι όμως ιδιαίτερα σημαντική και για το project europe, ακόμα κι αν διατρέχεται από εσωτερικούς ανταγωνισμούς. Έχουμε την γνώμη ότι εκτός απ’ την Βαρσοβία, τα βαλτικά κράτη και την Αθήνα κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται να «δέσει την τύχη» του με την Ουάσιγκτον· επειδή είναι ξεκάθαρο τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα, και σ’ έναν εντεινόμενο 4^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Μ’ αυτήν την έννοια η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως Παρίσι, Ρώμη και Βερολίνο (παρά τις επιμέρους διαφορές τους) έχουν σοβαρούς λόγους να προτιμήσουν μια συνεννόηση για το «λιβυκό πρόβλημα» με την Άγκυρα και την Μόσχα παρά με την Ουάσιγκτον και τα ανατολικομεσογειακά παραπούλια της. Ειδικά εφόσον θεωρούν την αφρική «πίσω αυλή τους»· δική τους, όχι της Ουάσιγκτον… Είναι προτιμότερη (εκτιμάμε) μια τέτοια συνεννόηση όχι μόνο για να «μην χάσει η ευρώπη την λιβύη» εξαιτίας της Άγκυρας και της Μόσχα όπως φοβάται η Ρώμη (;) αλλά και επειδή εκεί υπάρχουν ακόμα περιθώρια συνεννόησης – και «μοιρασιών».

Όσο κι αν γίνονται δηλώσεις «φιλικές» για το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο (με την έννοια ότι ακούγονται αρκετά «αντιτουρκικές»), τόσο η Ρώμη όσο και το Παρίσι έχουν ήδη «επαφές» υψηλού επιπέδου με την Μόσχα για το θέμα «λιβύη». Και η Μέρκελ θα κουβεντιάσει σε λίγες μέρες με τον Erdogan το θέμα, στην Άγκυρα.

Τι σημαίνουν αυτά για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό; Ότι όσο εντονότερα δένεται με τον αμερικανικό, τόσο περισσότερο «μεσανατολικός» γίνεται· δηλαδή «μέρος του προβλήματος»…

Σάββατο 28 Δεκέμβρη. 1800 ή και 2000 δολάρια τον μήνα για όχι πρωτοκοσμικό μισθοφόρο είναι πολλά· ακόμα κι αν πληρώνει η Ντόχα. Η ασταμάτητη μηχανή δεν υποκύπτει σε τέτοιες φήμες: τα μισά είναι υπεραρκετά για να πιάσουν αρκετοί πεπειραμένοι ή μη ένοπλοι δουλειά στην Tripoli.

Υπάρχουν καλοθελητές που σχετίζουν την εξέλιξη της «μάχης της Tripoli» με την «μάχη στο Idlib». Υποστηρίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η πρόσφατη (όχι και τόσο καταλυτική) προέλαση του συριακού στρατού στα νοτιοανατολικά του θύλακα και το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν υπερασπίζεται τους αντικαθεστωτικούς εκεί (και γιατί θα έπρεπε να το κάνει;) θα σπρώξει αρκετούς απ’ αυτούς να αναζητήσουν την «τύχη» τους στη λιβύη. Σημειώνουν ενισχυτικά κι αυτό: ότι λιβυκά όπλα και πυρομαχικά είχαν εξοπλίσει σε πρώτη φάση τους αντικαθεστωτικούς στη συρία. Σα να λέμε: υπάρχει κάποια «υποχρέωση».

Συγκινητικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά δεν είναι καθοριστικά. Το γεγονός ότι είναι πολλοί (και ενδεχομένως αυξάνονται) όσοι βγάζουν τα προς το ζην τους σκοτώνοντας (αλλά και πεθαίνοντας…) σημαίνει «διαθέσιμο εργατικό δυναμικό θανάτου». Αλλά όπως συμβαίνει στην παραγωγή εμπορευμάτων έτσι και στην παραγωγή θανάτου δεν είναι οι «μισθωτοί της βάσης» που καθορίζουν τα σχέδια και τους προσανατολισμούς του … επιχειρείν.

Η πιθανότητα τουρκμένοι να πολεμούν τις επόμενες βδομάδες εναντίον σουδανών στα περίχωρα της Tripoli στη λιβύη, για χάρη της Άγκυρας, της Ρώμης, του Παρισιού, του Καΐρου ή της Μόσχας, πληρωμένοι οι μεν απ’ την Ντόχα και οι δε απ’ το Αμπού Ντάμπι, δείχνει το underground της «παγκοσμιοποίησης».

Όμως όποιος χαίρεται επειδή «σκουρόχρωμοι σκοτώνουν σκουρόχρωμους, και τι μας νοιάζει εμάς;» κοροϊδεύει τον εαυτό του. Το ουσιαστικό δυναμικό της δημιουργικής καταστροφής στην καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν βρίσκεται στους μισθοφόρους. Βρίσκεται στην κεφαλαιοποίηση / κρατικοποίηση του. Κι αυτή απλώνεται.

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Για ένα κράτος, σαν το ελλαδιστάν, για το οποίο το μόνο συμβατό με τα «εθνικά συμφέροντα» του και άρα το μόνο επιθυμητό είναι να ισοπεδώσει ο «τσενεράλ» την Tripoli και, μαζί της, την συμφωνία Sarraj – Erdogan, κάτι τηλεφωνήματα από ‘δω και απο κει περί «ειρηνικής λύσης» είναι βραχυκύκλωμα στο «αφήγημα» (τι γελοία λέξη! προπαγάνδα λεγόταν, λέγεται και θα λέγεται!).

Ο φίλος και αδελφός χασάπης του Καΐρου Sisi τα είπε τηλεφωνικά με το ψόφιο κουνάβι. Και η ανεγκέφαλη αλεπού Putin τα είπε τηλεφωνικά με τον ιταλό Conte. Υποθέτουμε υπέρ της ειρήνης οι πάντες!… Ένας ένας λεβέντες! Μην στριμώχνεσθε!!! Μην σπρώχνεσθε!!!

Οποιοσδήποτε τίμιος άνθρωπος σ’ αυτό το κατεστραμμένο μέρος (πρέπει να έχουν μείνει ελάχιστοι) θα αναγνώριζε πως όλη αυτή η έγνοια για την «ειρήνη στη λιβύη» προκλήθηκε από μια και μόνο κίνηση, και μάλιστα χωρίς καν αυτή να έχει ολοκληρωθεί· μόνο με την αναγγελία της: ότι η Άγκυρα θα στείλει στρατό στο πλευρό του Sarraj. Όποια / όποιος ενδιαφέρεται να μαθαίνει, ας το προσέξει: αν μια και μόνο μια (μισή προς το παρόν) κίνηση έχει τέτοιες αλυσιδωτές (και από πρώτη ματιά “χαοτικές”) συνέπειες, τότε εκείνοι που την κάνουν κάτι χαμπαριάζουν (ή είναι ηλίθιοι σε βαθμό κακουργήματος… αλλά δεν φαίνεται να είναι αυτή η περίπτωσή τους!)

«Ξαφνικά» (τα εισαγωγικά εδώ είναι ειρωνικά) σαν κάτι να τούμπαρε! Σαν κάτι να άλλαξε τόσο δραματικά εξαιτίας αυτής της κίνησης (ή της απειλής της) ώστε – τουλάχιστον στα λόγια – πολεμοκάπηλοι, τζιτζιφιόγκοι, δουλέμποροι και κάθε άλλο καρυδιάς καρύδι (εκτός απ’ την Αθήνα, το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Abu Dabhi, να είστε σίγουροι) θυμήθηκαν ότι στη λιβύη γίνεται εδώ και χρόνια πόλεμος που είναι “κακό πράγμα”! Ειρωνεία της ιστορίας; Όχι! Μόνο όποιος βρει την σωστή απάντηση στην ερώτηση τι πραγματικά άλλαξε στο λιβυκό πεδίο μάχης η (μελλοντική, ας πούμε) επίσημη στρατιωτική εμφάνιση της Άγκυρας, μπορεί να τακτοποιήσει, να βάλει στη σωστή σειρά αυτό το πλήθος τηλεφωνημάτων, “επαφών”, συναντήσεων και δηλώσεων που έχει ξεσπάσει σαν χειμωνιάτικη καταιγίδα… Μόνο η σωστή απάντηση θα οδηγήσει στην αξιολόγηση των καταστάσεων…

Ας (ξανα)κάνουμε την προσπάθεια. Θα στείλει η τουρκία στρατό να υπερασπίσει την Tripoli; Ε, και; Πήγαν στον Haftar και κάτι χιλιάδες σουδανοί μισθοφόροι, που ίσως ξέμειναν άνεργοι μετά την πρόσφατη αποχώρησή τους απ’ το υεμενίτικο πεδίο μάχης… Είναι αξιόμαχοι; Ε, έτσι κι έτσι – απέναντι στους Huthis δεν τα κατάφεραν. Για σφάχτες μπορεί να είναι καλοί…

Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα όλο κι όλο; Μήπως οι ένοπλοι του Sarraj ενισχυμένοι από μερικές εκατοντάδες τούρκων στρατιωτών (με όλα τους τα απαραίτητα) ή, ίσως, και μερικές εκατοντάδες μισθοφόρων πρώην «free syrian army» και μετά «free lybian army» καταφέρουν να απωθήσουν τους ένοπλους του Haftar έξω απ’ τα προάστεια της Tripoli; Αυτό είναι το νέφτι που πετάχτηκε στα τρυφερά οπίσθια διαφόρων;

Για να είναι αυτό η αιτία θα πρέπει να πιθανολογείται ισχυρά ότι «κάτι θα αλλάξει» πράγματι η τουρκική στρατιωτική παρουσία. Αν αυτό ήταν η ενίσχυση της «διεθνώς αναγνωρισμένης» κυβέρνησης της Tripoli δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανησυχία… Αντίθετα, μόνο χειροκρότημα και εύγε προς την Άγκυρα για το θάρρος της! Άρα, λέμε, δεν είναι αυτό.

Η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ο συναγερμός οφείλεται σ’ αυτά που σέρνει η Άγκυρα μαζί της. Το πρώτο και πιο ιντριγκαδόρικο είναι η Μόσχα. Η Μόσχα για την οποία οι πάντες ήξεραν και ξέρουν ότι στηρίζει τον Haftar – τις φωτογραφίες του πάνω στο ρωσικό αεροπλανοφόρο δεν τις είχαν δει; Τα ταξίδια του στη Μόσχα κανείς δεν τα ήξερε; Η Μόσχα κτυπάει λοιπόν σήμα κινδύνου στη μέση της Μεσογείου – το ρωσικό κράτος για το οποίο κανείς δεν υποστηρίζει ούτε για αστείο ότι, αν η Άγκυρα στείλει στρατό στην Tripoli, θα τσακωθεί, θα τα σπάσει και οι σύμμαχοι του συριακού πεδίου μάχης (και των αγωγών φυσικού αερίου, για να μην ξεχνιόμαστε…) θα γίνουν αντίπαλοι κι εχθροί! Απλό το ζήτημα: αν η (απειλή) στρατιωτικής παρουσίας της Άγκυρας εναντίον του Haftar δεν σημαίνει αντιπαλότητα (στα σοβαρά, όχι στα λόγια…) με την Μόσχα, τότε;… Τότε;;;

Τί είναι αυτό που αλλάζει; (Μια διπλανή ερώτηση, για άλλη φορά: γιατί ο βασιλιάς Macron δεν στέλνει το αεροπλανοφόρο του να υποστηρίξει τον Haftar του;)