Κυριακή 11 Αυγούστου. Σήμερα ένα μικρό αφιέρωμα. Ας πούμε: προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας· αν αυτές οι λέξεις έχουν ακόμα κάποιο νόημα.
Όχι, δεν είναι καθόλου για τα πιο σοβαρά ζητήματα της εποχής. Ίσως είναι για ένα σοβαρά αστείο θέμα της εθνικής μικροαστικής βλακείας. Η ασταμάτητη μηχανή το επιτρέπει στον εαυτό της – μέσα Αυγούστου είναι…
Εξάλλου δεν μπορεί να αποκαταστήσει την σοβαρότητα κανενός· ακόμα και για τα δευτερεύουσας σοβαρότητας ζητήματα…
Κυριακή 11 Αυγούστου. Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής μυθολογίας περί «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι ότι σχεδόν πάντα σημαδεύει ουσιαστικά κάπου αλλού, σε «κάτι άλλο», που δεν πρέπει να ειπωθεί με το όνομά του. Μ’ άλλα λόγια το «πανεπιστημιακό άσυλο» είναι παρωνυμία. Υπάρχει μια έντονη σημαδούρα αυτής της παραπλάνησης, που θα έπρεπε να την βλέπουν οι πάντες (αλλά όχι, η μυθολογία / ιδεολογία τυφλώνει): η επίμονη χωροταξία του «προβλήματος». Αφορά πάντα 2 ή 3 σχολές της Αθήνας· συν, κατά περίπτωση, το πανεπιστημιακό campus της Σαλονίκης. ΔΕΝ αφορά ποτέ το πολυτεχνείο της Ξάνθης, της Κρήτης ή της Πάτρας· το τει της Κοζάνης, της Χαλκίδας, της Καλαμάτας, του Αιγάλεω, ή του Πειραιά κλπ κλπ. Απ’ τα πάνω από 35 συγκροτήματα αει και τει του ελλαδιστάν που «καλύπτονται» απ’ το «πανεπιστημιακό άσυλο», το «πρόβλημα εντοπίζεται» σε 4, 3 ή 2 – ανάλογα με τα κέφια της δημαγωγίας. Κι ωστόσο αυτή η εξαίρεση εμφανίζεται σαν κανόνας εξαιτίας της «κεντροποίησης» των ελληνικών φαντασιακών… Απόδειξη πρώτης γραμμής ότι η ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου» απλά αναπαράγει ή επωφελείται από μια «ιδεολογική δομή» (και με την χωροτακτική έννοια της λέξης «δομή») που είναι συνήθως άσχετη (ή και αντίθετη) απ’ τα χαρακτηριστικά των πραγματικών στόχων που κρύβονται από πίσω κάθε φορά.
Κυριακή 11 Αυγούστου. Απ’ την επίθεση της αστυνομίας στο κατειλημμένο πανεπιστημιακό «παράρτημα» στην Πάτρα το 1978 ως το ηρωϊκό και πένθιμο 1985 – ‘86, η διακύβευση (και η στόχευση) πίσω απ’ την ρητορική του «ασύλου» ήταν η αυξημένη επιρροή των «εξωκοινοβουλευτικών» φοιτητικών ομάδων· των «αναρχοαυτόνομων» όπως έλεγαν από κοινού η ασφάλεια και το κκε. Η οριοθετημένη και επίσημα πολιτικά αναγνωρισμένη γκάμα τέλειωνε (στα «αριστέρα») στο κκε· απο ‘κει και πέρα οτιδήποτε (και μάλιστα μαζικό και δυναμικό) ήταν, ουσιαστικά, «εκτός νόμου». (Στην πράξη εκτός πολιτισμικής εξέλιξης και πραγματικότητας ήταν η ελληνική αριστερά…)
Πως, όμως, μπορούσε να γίνει η απονομιμοποίηση αυτού του φοιτητικού ριζοσπαστισμού που ανήκε στα μετα-’68 πολιτικά ρεύματα του πρώτου κόσμου αλλά για τα ελληνικά δεδομένα έμοιαζε προς στιγμήν πραγματικά αποδιαρθωτικός; Με αναφορές και βιβλιογραφία περί “επαναστατικής ορθότητας”; Όχι βέβαια! Μέσα απ’ την ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου»: αυτοί οι «εξτρεμιστές» ήταν «καταχραστές» της «πανεπιστημιακής προστασίας έναντι της αστυνομίας» (έτσι πήγαινε το πράγμα), «ύποπτα και προβοκατόρικα στοιχεία»… Έτσι ώστε, για παράδειγμα, όταν μετά την βίαιη / αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των «10 χιλιάδων προβοκατόρων» στις 17 Νοέμβρη του 1980 η αστυνομία έριχνε μέσα στο εμπ όχι μόνο δακρυγόνα αλλά και σφαίρες (με κάποιους τραυματίες μεταξύ των οποίων ο Σ.Π. πολύ σοβαρά…) «έκανε απλά το καθήκον της» απέναντι στη νεαρή μεταχουντική δημοκρατία. Το απέδειξαν την επόμενη ημέρα η κνε και η εσακ (ο τότε συνδικαλιστικός βραχίοντας του κκε) που ανέλαβαν δια της βίας στο εμπ την «περιφρούρηση του πανεπιστημιακού ασύλου» απ’ αυτούς ακριβώς τους εξτρεμιστές…
Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, της έντονης επιρροής ριζοσπαστών, η «νεαρή μεταχουντική δημοκρατία» το είχε όχι μόνο στα πανεπιστήμια αλλά και στα εργοστάσια. Το κύμα άγριων απεργιών και καταλήψεων εργοστασίων απ’ το 1975 ως το 1977 δεν άφηνε αμφιβολία! Εκεί το «πρόβλημα» δεν μπορούσε να συσκευαστεί σαν «πρόβλημα του πανεπιστημιακού ασύλου» ούτε οι καταλήψεις μπορούσαν να βαπτιστούν «παραβίαση των ακαδημαϊκών ελευθεριών»! Αντιμετωπίστηκε με τη νομοθεσία περί «συνδικαλιστικών ελευθεριών» (!!!), τον θρυλικό νόμο 330, που απλά έβγαλε εκτός νόμου οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση δεν γινόταν υπό την αιγίδα αναγνωρισμένου κοινοβουλευτικού κόμματος / συνδικάτου…
Σε κάθε περίπτωση η διάχυτη ανά την επικράτεια φοιτητική / νεολαιίστικη ριζοσπαστικοποίηση του τέλους της δεκαετίας του ’70 και των αρχών του ’80 αντιμετωπίστηκε «συμβολικά» μέσα απ’ την χωροτακτική, συμβολική «συμπύκνωση του κακού», στο κέντρο της Αθήνας… Αυτή είναι μια πάγια διαδικασία: προκειμένου να περιγράψει η δημαγωγία το “επικίνδυνο φαινόμενο” πλαστογραφώντας το, το χωροθετεί οριοθετώντας το, σαν “κακό σπυρί”…
Κυριακή 11 Αυγούστου. Καθώς ο όποιος φοιτητικός ριζοσπαστισμός υποχωρούσε (ή γινόταν ρηχότερος) απ’ το ’87 – ‘88 μέχρι, χοντρικά, τα μέσα της δεκαετίας του ’90 (με εμβληματική την αστυνομική εισβολή και την σύλληψη πάνω από 500 καταληψιών μέσα στο εμπ το 1995, και πάλι του «αγίου Πολυτεχνείου»…), το πρόβλημα δεν ήταν πια η ενοχλητική «εξωκοινοβουλευτική» επιρροή μέσα στο φοιτηταριάτο, αλλά μάλλον η όσμωση φοιτητικών και μη φοιτητικών πλευρών της «άγριας νεολαίας». Ήταν η περίοδος όπου τα Εξάρχεια είχαν ανακηρυχτεί «άβατο» απ’ την καθεστωτική εφημερίδα «το βήμα», και όπου κάθε μεγάλη, μεσαία ή μικρή πόλη της επικράτειας είχε τα δικά της «Εξάρχεια». Και πάλι η ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου», με τα δάκτυλα να δείχνουν το εμπ, το χημικό και πιο σπάνια τη νομική της Αθήνας, πάντα στο κέντρο της πρωτεύουσας, κατασκεύαζε το φάντασμα των «καταχραστών της πόλης» (και των πανεπιστημίων της…) που θα έπρεπε να τσακιστούν κάτω απ’ την σιδερένια φτέρνα της αστυνομίας· αλλά φευ το «άσυλο» της «έδενε τα χέρια»…
Επρόκειτο, τώρα, για άλλο ουσιαστικό πρόβλημα, διαφορετικό από εκείνο της προηγούμενης περιόδου: το πέρασμα από μια καπιταλιστική κοινωνία συντηρητική, αποταμιευτική, που «διακρατούσε ή/και εμπόδιζε τις επιθυμητικές ροές» (όπως θα έλεγαν κάποιοι…) σε μια κοινωνία καταναλωτική, έξαλλη, «φιλελεύθερη» και επιθετική – αλλά και εθνικόφρονα μαζί.
Οι αντιφάσεις αυτής της μετάβασης φάνηκαν μέσα σε λιγότερο από 1 χρόνο. Στην άγρια κατάληψη του εμπ το 1990 εκείνοι που μόλις πριν 5 χρόνια, το 1985, ήταν «αγανακτισμένοι πολίτες» που ήθελαν να τσακίσουν τα κωλόπαιδα, οι πασόκοι δηλαδή, έφερναν στους καταληψίες αντιασφυξιογόνες μάσκες και φάρμακα – διότι κυβερνούσε η «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» του Μητσοτάκη του Α. Λίγους μήνες αργότερα όμως, το Νοέμβρη του 1991, ξαναέγιναν «αγανακτισμένοι»… Κι όταν η αστυνομία με δακρυγόνα έβαλε φωτιά στην πρυτανεία (κατά λάθος προφανώς, αλλά…) η κατακραυγή για τους «γνωστούς άγνωστους» ήταν πανεθνική…
Ίσως επειδή οι πολιτικοί φορείς της «δημοκρατίας» έβλεπαν τις ανάγκες της hard core «εθνικής ενότητας» που ερχόταν… Στην οποία «εθνική ενότητα» όχι μόνο οι άθεοι, απάτριδες και αναρχικοί θα ήταν εθνικοί εχθροί, αλλά ακόμα και οι απλά liberal – αν τολμούσαν να αμφισβητήσουν την εθνικισμό και τον ρατσισμό…
Και πάλι: το «άσυλο» ήταν το έμβλημα μιας ευρύτερης πολιτικής απαγόρευσης που δεν έπρεπε να δηλωθεί με το όνομά της... Τα αυστηρά όρια προσδιορίζονταν απ’ το «το όνομα μας είναι η ψυχή μας» και το «η λύση είναι μία / σύνορα με την σερβία»… Και, στη συνέχεια, απ’ το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» και το «η τουρκία διαλύεται, θα φάμε ένα κομμάτι της…»
Κυριακή 11 Αυγούστου. Ας το ξεκαθαρίσουμε: από ιστορική περίοδο σε ιστορική περίοδο οι οδομαχίες με την αστυνομία γίνονταν όλο και πιο φορμαλιστικές – τα υποκείμενα άλλαζαν. Για τις γηπεδικές συνιστώσες αυτών των οδομαχιών (όλο και πιο έντονες απ’ τις αρχές των ‘90s) τόσο το «πανεπιστημιακό άσυλο» όσο και το κέντρο της πόλης ήταν ξένα. Οι νεαροί αυτοί αυτοεκπαιδεύονταν σε άλλου είδους συγκρούσεις με την αστυνομία μέσα ή έξω απ’ τα γήπεδα, συχνά στις γειτονιές τους, σε περιοχές που αν όχι όλοι σίγουρα αρκετοί ήξεραν καλά. Αντίθετα το αθηναϊκό κέντρο τους ήταν παντελώς άγνωστο. Κι ακόμα πιο ξένο τους ήταν το να κλειστούν σ’ ένα κτίριο μόνο και μόνο για να βομβαρδίζονται με δακρυγόνα, παγιδευμένοι σε βαθμό ασφυξίας.
Αν συμμετείχαν σε «μπάχαλα» στο κέντρο ήταν μόνο για την απόλαυση του πράγματος. Το να αποκλειστείς σ’ ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, μακριά απ’ την γειτονιά και τον φυσικό σου χώρο, χωρίς να μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, αδιαφορώντας (προφανώς) για διαδικασίες όπως οι συνελεύσεις, ήταν μάλλον ανάθεμα παρά επιδίωξη για τέτοιες φιγούρες. Ήταν συχνά οι αστυνομικές τακτικές που απέκλειαν αυτούς τους νεαρούς στο «άσυλο» / μη άσυλο, συντηρώντας το θέαμα του «κέντρου που καίγεται» – παρά οι δικές τους επιλογές.
Ακόμα κι όταν το “κέντρο” δεν καιγόταν έπρεπε να καίγεται: στις οθόνες των τηλεοράσεων εμφανίζονταν πλάνα άλλων στιγμών – χωρίς, φυσικά, καμμία σχετική αναφορά… Το καθεστωτικό ψέμα απολάμβανε και απολαμβάνει εδώ και δεκαετίες και τα ηλεκτρικά ποδάρια του…
Κυριακή 11 Αυγούστου. Την τελευταία δεκαετία η αναζωογόνηση του «προβλήματος» συνδέεται με τις φιλοδοξίες gentrification του κέντρου της Αθήνας. Δεν έχουμε πια πολιτικά και ιδεολογικά «προβλήματα» που πρέπει να κρυφτούν από πίσω· έχουμε σκέτο real estate. Αυτή τη φορά η κεντροποίηση του φαντασιακού και οι χάρτες του εμπορίου ακινήτων συμπίπτουν! Μην παρασυρθείτε όμως: η gentrification α λα ελληνικά περιλαμβάνει και πολύ «ξέπλυμα» – εντάξει; Πράγμα που μπορεί να σημαίνει διάφορα, όπως μια ορισμένη απόσταση ανάμεσα στις διακηρύξεις και στις πραγματοποιήσεις.
Ωστόσο, σε ότι αφορά το θέμα μας, ο καϋμένος ο νέος ρημαδοδήμαρχος, που νομίζει ότι η Αθήνα είναι ένα μεγάλο Καρπενήσι, έχοντας την υποστήριξη και του θείου του πρωθυπουργού ρημαδοΚούλη, «καρφώθηκε» όταν έβγαλε στον αφρό μια παλιά ιδέα: να γίνει το συγκρότημα του εμπ στην Πατησίων προέκταση του … αρχαιολογικού μουσείου… Θα ξεμπέρδευε έτσι, σα νέος μεγΑλέκος, απ’ τον «γόρδιο δεσμό» του συγκεκριμένου δόλιου «ασύλου» – με όλα τα real estate οφέλη, για τα πέριξ…
Δεν είναι ο μόνος που αντιλαμβάνεται την δημόσια τάξη με όρους πολεοδομίας – και την πολεοδομία με όρους δημόσιας τάξης. Ούτε ο πρώτος. Ήδη απ’ το 2009, “προ κρίσης”, η ιδέα της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου (μια rambla α λα ελληνικά…) και της προέκτασης του τραμ ως τις πλατείες Λαυρίου και Αιγύπτου, που θα έδενε «ψυχαγωγικά / τουριστικά» κι αυτό το κομμάτι της πόλης με τις ήδη υπάρχουσες ζώνες κατανάλωσης στου Ψυρρή και στο εμπορικό τρίγωνο, έβαλε φωτιά στα όνειρα των ιδιοκτητών και των εμπόρων ακινήτων· αλλά και των μηχανισμών δημόσιας τάξης. Έβαλε, επίσης, πολλές φωτιές στα πέριξ της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, στις 12 Φλεβάρη του 2012… (Άλλο ένα «μυστήριο», όπου το ελληνικό real estate αξιοποίησε για λογαριασμό του μια πολιτική συγκέντρωση διαμαρτυρίας – αν μπορεί να θεωρήσει κανείς «μυστηριώδη» την διαλεκτική υποβάθμιση / αναβάθμιση εκ μέρους των ντόπιων εμπόρων ακινήτων / φιλέτων… Όμως αν οι εμπρησμοί κτιρίων είναι μέρος των ελληνικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, τότε…)
Η ασταμάτητη μηχανή έχει την άποψη ότι η επίθεση στις καταλήψεις στα τέλη του 2012 (και ειδικά η εντελώς γκαγκστερική και κυριολεκτικά «εκτός νόμου» εκκένωση της villa Amalia, η εκκένωση της “Σκαραμαγκά” επί της Πατησίων, και η προοπτική εκκένωσης της “λέσχης” που εμποδίστηκε την τελευταία στιγμή) ήταν τμήματα αυτού του πολεοδομικού σχεδιασμού που είχε σαν “κορμό” την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και την gentrification της ζώνης του κέντρου απ’ την Ομόνοια ως την Βικτώρια. Όλα αυτά δεν είχαν φανερά (τουλάχιστον) «ενοποίηση μουσείου – πολυτεχνείου» (και, άρα, «θέμα ασύλου»…) – αλλά δεν είναι δύσκολο να το υποθέσει βάσιμα κάποιος αν δει τον χάρτη της περιοχής.
Το σχέδιο βούλιαξε όταν το 2014 η παλιο-ε.ε. ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει το έργο, επειδή το θεώρησε (σαν αυτό που ήταν): έργο βιτρίνα. Πράγματι, εν μέσω της κρίσης και της διαχείρισής της α λα ελληνικά, μόνο με ευρωπαϊκό χρήμα θα μπορούσε να γίνει η δουλειά.
Αλλά η «τουριστική ανάπτυξη» του αθηναϊκού κέντρου τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει αναζωπυρώσει διάφορες «ιδέες» – και, μαζί τους, την μυθολογία περί «πανεπιστημιακού ασύλου».
Θα ρωτούσε κάποιος: Καλά, έστω ότι το εμπ (και η διπλανή Τοσίτσα, η εγκατελειμένη Σπύρου Τρικούπη, ακόμα και η Στουρνάρα…) συνδέονται με γνωστούς ή μη σχεδιασμούς gentrification… Αλλά η ασοεε και οι όχι παραπάνω από 20 – 30 μετανάστες μικροπωλητές στο πεζοδρόμιο μπροστά της τι σχέση έχουν;
Δεν έχουμε ακόμα μια πλήρη απάντηση… Θα την αποκτήσουμε όταν αρχίσει η “ανάπτυξη” της περιοχής… Εν τω μεταξύ όμως, θα έπρεπε να προσέξει κανείς αφενός τα κτίρια της περιοχής και αφετέρου τον νομαδισμό του πρεζεμπορίου· αυτόν τον τελευταίο πιο γενικά. Γιατί απ’ την εποχή της “πλατείας Θεάτρου” ξέρουμε ότι πίσω απ’ τα τζάνκια (και εν αγνοία τους) γίνονται αξιοσημείωτες αγοραπωλησίες…
Είναι αυτή η διαλεκτική υποβάθμισης / αναβάθμισης που μόνο υπαινικτικά μπορούμε να υποδείξουμε εδώ.
Τελικά τι είναι το «πανεπιστημιακό άσυλο» όταν δεν προκύπτει να είναι αυτό που υπονοούν οι λέξεις; Ένας αντιπεριασπασμός – πάντα αυτό ήταν…
Κυριακή 4 Αυγούστου. Εδώ κι εκεί μπορεί να βρει κανείς κουβέντες «μεγάλων ανδρών» (της δύσης) που μπορεί να μην προορίζονται να κρατήσουν καλή θέση στην Ιστορία, δείχνουν όμως την απελπισία τους.
Ο Bruno Le Maire είναι υπ.οικ. της γαλλίας· και το γαλλικό κράτος απλώνει όσο μπορεί τον ιμπεριαλισμό του (στην αφρική) για να σταθεροποιήσει μια θέση στην «α εθνική» των καπιταλιστικών κρατών στον 21ο αιώνα. Μιλώντας στα μέσα του περασμένου Ιούλη στην επέτειο των 75 χρόνων απ’ τις συμφωνίες του Bretton Woods, ο (ανιστόρητος;) κυρ Le Maire δήλωσε με κάθε σοβαρότητα:
… Η τάξη του Bretton Woods όπως την ξέραμε έφτασε στα όριά της… Ή θα μπορέσουμε να ξαναεφεύρουμε το Bretton Woods, είτε οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού θα γίνουν η νέα παγκόσμια τάξη. Και τα κινεζικά στάνταρς… θα γίνουν παγκόσμια…
Είναι δύσκολο για την ασταμάτητη μηχανή να μπει στο μυαλό ενός γάλλου υπ.οικ., ειδικά όταν τον πιάνουν τέτοιες νοσταλγίες. Είναι επίσης δύσκολο να εξηγήσουμε απο εδώ (σε όσους / όσες δεν γνωρίζουν) τι ήταν και τι σημασία είχαν εκείνες οι διεθνείς συμφωνίες (που μεταξύ άλλων έφτιαξαν το δντ και την παγκόσμια τράπεζα· κυρίως, όμως, έκαναν το αμερικανικό δολάριο νόμισμα των διεθνών συναλλαγών διώχνοντας για πάντα την αγγλική στερλίνα). Το σίγουρο είναι ότι εκείνον τον Ιούλη του 1944, πριν τελειώσει επίσημα ο Β παγκόσμιος, οι εκπρόσωποι των 44 κρατών που μαζεύτηκαν σ’ ένα ξενοδοχείο του New Hampshire αναγνώρισαν την πολιτική και οικονομική (για την στρατιωτική δεν υπήρχε θέμα!) ηγεμονία των ηπα – σ’ όλο τον πλανήτη εκτός απ’ το μετέπειτα «ανατολικό μπλοκ».
Όμως το πραγματικό τέλος εκείνης της «παγκόσμιας τάξης» δεν έρχεται τώρα· ούτε το προκαλεί ο κινεζικός καπιταλισμός… Το τέλος των συμφωνιών του Bretton Woods ήρθε στα μέσα Αυγούστου του 1971 όταν οι ηπα, με πρόεδρο τον Νίξον, κατάργησαν τον βασικό σκελετό τους: την σταθερή σχέση του δολαρίου με τον χρυσό (35 δολάρια η ουγκιά). Ο Νίξον ήθελε επειγόντως να τυπώσει και να ξανατυπώσει δολάρια άσχετα με την ποσότητα του χρυσού που είχε η κεντρική του τράπεζα, για να χρηματοδοτήσει ακόμα περισσότερο έναν πόλεμο που έχανε: στο βιετνάμ. Αυτό σήμαινε πως απο εκεί και μετά όλα τα νομίσματα θα είχαν «ανταλλακτική αξία» με βάση μόνο τις μεταξύ τους χρηματιστηριακές σχέσεις (και τα σχετικά «παιχνίδια»…). Ωστόσο απο εκείνο το χρονικό σημείο και μετά το δολάριο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί (και χρησιμοποιήθηκε, με μεγαλύτερη ένταση στις μέρες μας) σαν όπλο· αντί για άξονας περιστροφής μιας «σταθερής μέτρησης της αξίας» στον καπιταλιστικό κόσμο.
Με δυο λόγια το τέλος του Bretton Woods δεν τον φέρνουν οι κινέζικοι “δρόμοι του μεταξιού”. Το έφερε πριν σχεδόν μισό αιώνα το μονοπάτι Χο Τσι Μινχ των βιετκόνγκ! Να γιατί ο κυρ Le Maire είναι ανιστόρητος! Και οι ανιστόρητοι, όσο «μεγάλοι» κι αν δείχνουν, είναι χαμένοι…
Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκείνοι που εκ των υστέρων, εύκολα, άκοπα, ρουτινιάρικα θυμούνται την Σρεμπρένιτσα και την βοσνία αλλά ξεχνούν την Γάζα και τη Νακμπά, υπηρετούν τη νεκροφιλία του συστήματος.
Σάββατο 1 Ιούνη. …Έχουμε εδώ λοιπόν ένα ακραίο παράδειγμα της δυσαρμονίας μεταξύ του γενικού και του ειδικού συμφέροντος. Κάθε κράτος, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την σχετική του θέση, παίρνει μέτρα βλαβερά για την ευημερία των γειτόνων του· κι αφού αυτή η πρακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ τις παρόμοιες λογικές που εφαρμόζουν οι γείτονές του απ’ τα οφέλη που έχει ο ίδιος απ’ τις επιλογές.
Πρακτικά όλα τα λαοφιλή γιατρικά που κυκλοφορούν σήμερα είναι τέτοιου αλληλοεξοντωτικού χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στην αλλοδαπή, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο. Κι αυτό γιατί το έξοδο του ενός είναι κανονικά το έσοδο κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο, μειώνουμε το περιθώριο κάποιου άλλου· κι αν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού θα χειροτερέψει η κατάσταση όλων.
…
Ο μοντέρνος καπιταλισμός είναι πλεύση καλού καιρού. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, και μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν, από τη λύσσα του να σπρώξει τον κοντινό του έξω απ’ την βάρκα για να μπει αυτός…
Αν οι «τρικυμίες» της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού διακρατικού ανταγωνισμού (σε περιβάλλον 4ης βιομηχανικής επανάστασης…) κάνουν εξαιρετικά επίκαιρο εκτός απ’ τον Μαρξ και τον Κέυνς αυτό οφείλεται στο ότι ο καπιταλισμός είναι πάντα καπιταλισμός, με σταθερά τα βασικά του χαρακτηριστικά και τις δομικές του αντινομίες.
Τα πιο πάνω τα έλεγε ο Κέυνς σε μια διάλεξή του το 1932, με τίτλο «η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας»… Μετά από κάτι λιγότερο από 90 χρόνια, το θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο λέγεται «κυρώσεις», «δασμοί» – «εμπορικός πόλεμος»….
Μικροδιαφορές στην ορολογία, καμία διαφορά στον πυρήνα της διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης…
Σάββατο 1 Ιούνη. Το έμπειρο μάτι του Κέυνς, ενός οικονομολόγου με βαρύ όνομα και εξίσου βαρύ φιλελεύθερο παρελθόν, είχε διακρίνει τότε ότι η ραγδαία αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας (καθώς η 2η βιομηχανική επανάσταση είχε μπει για τα καλά στις ράγες της) ήταν πολύ υψηλότερη απ’ όσο οι περιφραγμένες εθνικές αγορές θα μπορούσαν να συντηρήσουν. Χωρίς παγκόσμιους κοινούς κανόνες το διεθνές εμπόριο είχε γίνει μέσο απελπισίας για την διατήρηση της εγχώριας απασχόλησης – σχολιάζε…
Πρότεινε ότι η μορφή – κράτος (και όχι λυσσασμένοι καπιταλιστές) θα έπρεπε του λοιπού να αναλάβει την γενική καπιταλιστική διεύθυνση, φροντίζοντας ο εργατικός μισθός να επιτρέπει ένα καλό επίπεδο κατανάλωσης εκείνων που παρήγαγε η εργασία. Αλλά ήξερε επίσης ότι η ειρηνική διευθέτηση της παγκόσμιας κρίσης τότε ήταν απλά η ευχή του· όχι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων…
Ο νεοκρατισμός δεν είναι “αναβίωση του κεϋνσιασνισμού”, όπως ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήταν “αναβίωση του Άνταμ Σμιθ”. Στο βαθμό που τα σημερινά κράτη αναλαμβάνουν τις ευθύνες του στρατηγού για την οργάνωση της μεταξύ τους αναμέτρησης, και στο βαθμό επίσης που πρέπει να ελέγξουν (“επιστρατεύσουν”…) ιδεολογικά τους πληθυσμούς τους, διατηρούν ταυτόχρονα αρκετά χρήσιμα (για την συσσώρευση) νεοφιλελεύθερα εργαλεία…