Λογοκρισία 1

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Μέσα σ’ αυτό το «περιβάλλον» το οποίο οι πιο αισιόδοξοι ονομάζουν (πιθανότατα άστοχα) «ψυχρό πόλεμο 2.0» πρέπει να δώσουμε προσοχή στις υπό εξέλιξη νομοθετήσεις λογοκρισίας. Η μεταμοντέρνα αδιαφορία των αφεντικών για τις απόψεις των υπηκόων έχει ξεπεραστεί προ πολλού, αλλά εν τω μεταξύ προστέθηκε στα media και ο εικονικός χωρο/χρόνος του διαδικτύου, του οποίου η ελευθεριακότητα (αν και όχι η σαπίλα) θεωρείται πλέον σκάνδαλο. Ο κωδικός των κρατικών / καπιταλιστικών / καθεστωτικών εκστρατειών είναι γνωστός, λέγεται «fake news», και ουσιαστικά σημαίνει την συγκεντροποίηση της παραπληροφόρησης και του αποπροσανατολισμού, έτσι ώστε να μην χάνει την ισχύ της μέσα σε ωκεανούς «αδέσποτων» τερατολογιών. Επιπλέον να μην χρειάζεται να αντιμωπίζει οποιαδήποτε κριτική που θα την ξεβρακώνει.

Στο ελλαδιστάν το ρημαδογκουβέρνο προχωράει στην αναθώρηση του προηγούμενου νόμου περί «διασποράς ψευδών ειδήσεων». Προφανώς δεν υπάρχει επίσημος ορισμός του τι είναι και πως αποδεικνύεται ή/και ελέγχεται η «αληθινή είδηση» – αρκεί η θέληση της όποιας εξουσίας για να δώσει εγκυρότητα… Ο προηγούμενος νόμος σημάδευε (ο τονισμός δικός μας) όποιον δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις με αποτέλεσμα να προκαλέσει φόβο σε αόριστο αριθμό ανθρώπων ή σε ορισμένο κύκλο ή κατηγορία προσώπων, που αναγκάζονται έτσι να προβούν σε μη προγραμματισμένες πράξεις ή σε ματαίωσή τους, με κίνδυνο να προκληθεί ζημία στην οικονομία, στον τουρισμό ή στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή να διαταραχθούν οι διεθνείς της σχέσεις, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή.

Με δεδομένο ότι «η πρόκληση φόβου σε αόριστο αριθμό ανθρώπων» είναι εντελώς αόριστη τόσο όσο να αρκεί η εμφάνιση 5 ή 10 εγκάθετων και η δήλωσή τους σ’ έναν εισαγγελέα ότι «φοβήθηκαν», καταλαβαίνει κάθε νοήμων άνθρωπος ότι ο νόμος ήθελε να προφυλάξει το μονοπώλιο της μόνης εφικτής, πραγματικής τρομο-κρατίας: της κρατικής.

Η ρημαδοαναβάθμιση πάει την διαφύλαξη της κρατικής τρομοκρατίας ένα βήμα παραπέρα: Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή. Εάν η πράξη τελέστηκε επανειλημμένα μέσω του τύπου ή μέσω διαδικτύου, ο υπαίτιος τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο πραγματικός ιδιοκτήτης ή εκδότης του μέσου με το οποίο τελέστηκαν οι πράξεις των προηγούμενων εδαφίων.

Κατ’ αρχήν προστίθεται η «δημόσια υγεία» στο μενού των «απειλούμενων αγαθών» (και αφαιρούνται οι «διεθνείς σχέσεις»…) Τόση υγιεινιστική τρομοεκστρατεία δεν μπορεί να μείνει χωρίς προστασία!!! Το καινούργιο είναι ότι δεν χρειάζεται καν να εμφανιστούν 5 ή 10 εγκάθετοι τρέμοντας απ’ τον φόβο τους (επειδή, για παράδειγμα, είδαν τον περασμένο Δεκέμβρη μια αφίσα που έλεγε «δεν είναι εμβόλια, είναι πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης των κυττάρων»…). Αρκεί οι «ψευδείς ειδήσεις να είναι ικανές να προκαλέσουν…» Αυτήν την «ικανότητα» προφανώς θα την διαπιστώσει κάποια «επιτροπή ειδικών» ή, για χάρη ευκολίας και λόγω οποιασδήποτε έκτακτης ανάγκης, ένας εισαγγελέας. Ως εκ τούτου οι συγγραφείς και ο εκδότης μιας μπροσούρας με τίτλο, για παράδειγμα, «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού» έχουν τουλάχιστον 6 μήνες φυλάκιση στην τσέπη τους: πρόκειται για τον ορισμό των “fake news”!!!

Νομιμοποιείται, κατά συνέπεια, η μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» αφού η αφετηρία και το θεμέλιο τέτοιων καταστάσεων (δεν το ξέρετε;) είναι η απαγόρευση οποιασδήποτε αμφισβήτησης των κρατικών / καπιταλιστικών / παρακρατικών «αληθειών».

(φωτογραφία: Χαρακτηριστικό παράδειγμα mainstream «αληθινής είδησης», που δεν φοβίζει κανέναν…)

Λογοκρισία 2

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Στη σύμμαχο γαλλία λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Το βασίλειο του Macron βρίσκεται σε πόλεμο, συνεπώς την λογοκρισία έχει αναλάβει να διαφημίσει το υπουργείο πολέμου. Η υπ.αμ. Florence Parly δήλωσε πρόσφατα ότι: … Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν γίνονται πλέον απομονωμένα απ’ τα κοινωνικά δίκτυα εφόσον το τι συμβαίνει σ’ αυτά επηρεάζει πρακτικά αυτές τις επιχειρήσεις… Ο γαλλικός στρατός θα αρχίσει να επιτηρεί τον ψηφιακό χώρο από τώρα και στο εξής, εφαρμόζοντας μέτρα για να εξασφαλίσει την τήρηση των γαλλικών νόμων, αξιών και εθνικών συμφερόντων στον εικονικό κόσμο… Η Parly έχει ήδη προσλάβει 1.100 «κυβερνο-μαχητές» και θα προσλάβει άλλους 770, κάποιοι απ’ τους οποίους θα κάνουν κυβερνο-επιθέσεις και άλλοι θα φυλάνε τα μετόπισθεν, δηλαδή το σύνολο της κίνησης στον κυβερνοχώρο…

Το γαλλικό κράτος (και όχι μόνον αυτό) δεν μυξοκλαίει για τον δήθεν «φόβο» που μπορεί να προκληθεί σε αόριστο αριθμό υπηκόων εξαιτίας των μη εγκεκριμένων (άρα «fake») ειδήσεων. Τις θεωρεί, απλά, έργο των αντιπάλων, της Μόσχας, του Πεκίνου ή όποιου άλλου, κι άρα «δεχόμαστε επίθεση!»… ακόμα κι αν προκαλείται όχι «φόβος» αλλά γέλιο! (Όπως εκείνο το ανέκδοτο / υπερόπλο του Woody Allen…). Κατ’ αυτόν τον τρόπο το γαλλικό κράτος κάνει την λογοκρισία «εθνική απαίτηση» χωρίς μισόλογα – κι όποιος έχει αντίρρηση είναι πράκτορας-του-εχθρού…

Λογοκρισία 3

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Στο περισσότερο σύμμαχο Joνυσταλεάν, όπου επίσης τα θεωρούμενα “fake news” είναι δόλιες επιθέσεις των εχθρών, δεν έχουν αναθέσει ακόμα επίσημα στον στρατό να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Εμποδίζει η ιδεολογία που θέλει τις ιδιωτικές εταιρείες να δρουν ελεύθερα – και στον κυβερνοχώρο. Εκτιμάμε πως πρόκειται για μια μεταβατική περίοδο και ότι το σύμπλεγμα της ασφάλειας του Joνυσταλεάν (ή κάποιο τμήμα του) θα αναλάβει αργά ή γρήγορα τις ευθύνες του.

Συνεπώς το φρούτο που ξεφύτρωσε μπορεί να θεωρηθεί τυπικά αμερικανικό. Δύο βαθύπλουτοι, φύλακες της ορθής κρίσης των υπηκόων και της δημοκρατίας, οι δισεκατομμυριούχοι Reid Hoffman και George Soros, ανακοίνωσαν στις 26 Οκτώβρη την ίδρυση μιας «εταιρείας δημόσιου συμφέροντος» που θα χρηματοδοτεί νέα media τα οποία θα πολεμούν την «παραπληροφόρηση» και θα αποκαταστήσουν την κοινωνική εμπιστοσύνη σ’ αυτό που το πλέον δυναμικό τμήμα του αμερικανικού κεφάλαιου ονομάζει «αλήθεια».

Η Good Information Inc. (έτσι λέγεται) θα σώσει και θα αποκαταστήσει την αλήθεια, την κοινή λογική και τις κοινές αξίες της κοινωνίας λένε οι δημιουργοί της, χωρίς να δίνουν λεπτομέρειες για το πως θα τα καταφέρει έχοντας απέναντί της τόσο κακόβουλους εχθρούς όπως η Μόσχα και το Πεκίνο. Απ’ τα μισόλογα των δηλώσεων τους υποθέτουμε ότι «η εταιρεία της αλήθειας» θα ρίξει βάρος και σε μήντια τοπικής κλίμακας… Αλλά χωρίς έναν μακαρθισμό 2.0 δεν θα γίνει δουλειά: συλλήψεις, φυλακίσεις, ακόμα και εκτελέσεις των αμετανόητων δολιοφθορέων είναι άλλωστε μέρος της αμερικανικής ιστορίας.

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα

Παρασκευή 24 Απρίλη. Είναι πιθανό να ξενίζει το γεγονός ότι μια ιστορία που εμφανίζεται σαν «μαζικό πρόβλημα υγείας» (όπως ο covid-19) είναι πρακτικά πολύ περισσότερα και σημαντικότερα… Και ότι, κατά συνέπεια, η βίαιη αναδιάρθρωση των σωμάτων και των κοινωνικών σχέσεων μέσω της «πανδημίας» έτσι ώστε να γίνουν πιο «δεκτικά» στις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι μια πολυδιάστατη εξέλιξη, που περιλαμβάνει όχι μόνο τακτικές και στρατηγικές δημόσιας τάξης (: η αστυνομο-ποίηση και η ψηφιο-ποίηση του υγιεινισμού) αλλά, επίσης, ενέργειες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (: η στρατιωτικο-ποίησή του). Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος (ή η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει κάποιον) που να διορθώνει την διανοητική μυωπία, την εμπειρίστικη αντίληψη για την πραγματικότητα ή ακόμα και τον ιδεολογικό οππορτουνισμό. Η φράση Il n’y a pas de politique qui ne soit pas une politique des corps (“δεν υπάρχει πολιτική που να μην είναι πολιτική των σωμάτων”) κάποτε ήταν μέρος της φωτιάς της κοινωνικής (και εργατικής) αμφισβήτησης… Κάποτε… Κάποτε το πιο γλυκό φιλί ήταν στα οδοφράγματα… Τώρα αυτή η φράση είναι ένας από εκείνους τους βαρετούς γρίφους που καλό είναι να αποφεύγουν οι οκνηροί (και διάφοροι κουτοπόνηροι…).

Πόσο πρόβλημα υγείας είναι, πραγματικά, ο covid-19; Ο «αδέκαστος» κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Cuomo δήλωσε χτες ότι μετά από μια δειγματοληπτική έρευνα, προέκυψε ότι το ποσοστό θνησιμότητας (αναλογία όσων πεθάνουν προς όσους μολύνονται) στην πόλη είναι (τελικά) «μικρότερο απ’ όσο νόμιζαν»… Είναι κάπου στο 0,5%… Οι πιο συστηματικές έρευνες πάνω στο θέμα (μία έγινε πιο διάσημη από άλλες επειδή την έκανε το team του Ιωαννίδη, στη Santa Clara) δείχνουν ωστόσο πως αυτό το ποσοστό είναι ακόμα μικρότερο. Περίπου στο 0,15%. Ο Ιωαννίδης (και όλο και περισσότεροι μάλλον «αιρετικοί» ειδικοί…) υποστηρίζει (το λέει στην συνέντευξη που αναρτήσαμε προχτές…) πως η πιθανότητα θανάτου μετά από μόλυνση απ’ τον covid-19 (αυτό το 0,15%) είναι η ίδια με την πιθανότητα θανάτου κατά την διάρκεια οδήγησης ι.χ. απ’ το σπίτι στη δουλειά και πίσω: αυτό το δεύτερο αναμφίβολα ΔΕΝ θεωρείται «σοβαρό πρόβλημα υγείας»… Παρόλα αυτά ο καθένας πρέπει να προσέχει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους άλλους…

Ο οκνηρός θα διαβάσει στα πιο πάνω «αριθμούς»· και εφόσον έχει φάει το παραμύθι θα θυμώσει επειδή δείχνουμε … ασέβεια στους ανθρώπους! Η σύγκριση, όμως, δεν είναι αριθμητικό τρικ. Είναι σύγκριση πολιτικών αντιλήψεων ως προς τι είναι τι. Με την ίδια ακριβώς έννοια που είναι πολιτική αντίληψη η «ευαισθησία για ένα σκυλάκι που κτύπησε» και ο ταυτόχρονος κυνισμός απέναντι στις χιλιάδες δολοφονημένους / ες στη μέση Ανατολή ή στις συστηματικές δολοφονίες παλαιστινίων (με την έμμεση συμμετοχή και του ελληνικού κράτους).

Και επειδή αυτό που συμβαίνει είναι η οργανωμένη διασπορά (και ενσωμάτωση) όχι του covid-19 αλλά ενός ορισμένου και πολύ συγκεκριμένου σετ ιδεών που τον έχουν κάνει «σημαία», ακριβώς γι’ αυτό μπορούμε να «αποκαλύψουμε» μια συγκεκριμένη πολιτική εξουσίας. (Εδώ οι οκνηροί θυμώνουν ακόμα περισσότερο και αρχίζουν να πληκτρολογούν ή να μουρμουράνε διάφορα…).

Σε μια ενδιαφέρουσα πρόσφατη ανάλυση της/του Paul B. Preciado (μεταφρασμένη, απ’ το blog Σφίγγα και άλλες χίμαιρες σε δύσκολους καιρούς) μπορεί κανείς να διαβάσει μεταξύ άλλων κι αυτό:

… Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, τη σύφιλη. Η επιδημία έπληξε για πρώτη φορά την πόλη της Νάπολης το 1494. Η ευρωπαϊκή αποικιακή επιχείρηση είχε μόλις αρχίσει. Η σύφιλη ήταν σαν τον πυροβολισμό εκκίνησης για την αποικιοκρατική καταστροφή και τη φυλετική πολιτική που θα έρθει μαζί της. Οι Άγγλοι την χαρακτήρισαν «η γαλλική ασθένεια», οι Γάλλοι είπαν ότι ήταν «το ναπολιτάνικο κακό» και οι Ναπολιτάνοι ότι είχε έρθει από την Αμερική: ειπώθηκε ότι ήταν φερμένη από τους αποίκους που είχαν μολυνθεί από τους ιθαγενείς… Ο ιός, όπως μας δίδαξε ο Derrida, είναι εξ ορισμού ο αλλοδαπός, ο άλλος, ο ξένος. Σεξουαλικά μεταδιδόμενη λοίμωξη, η σύφιλη υλοποίησε στα σώματα του 16ου έως και τον 19ο αιώνα τις μορφές καταπίεσης και κοινωνικού αποκλεισμού που κυριαρχούσαν στην πατριαρχική-αποικιακή νεωτερικότητα: την εμμονή για τη φυλετική καθαρότητα, την απαγόρευση των αποκαλούμενων «μικτών γάμων» μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής τάξης και «φυλής» και τους πολλαπλούς περιορισμούς που βάρυναν πάνω στις σεξουαλικές και εξωσυζυγικές σχέσεις.

Η ουτοπία της κοινότητας και το μοντέλο ανοσίας της σύφιλης είναι αυτό του αστικού λευκού σώματος, σεξουαλικά περιορισμένου στην έγγαμη ζωή, ως πυρήνα της αναπαραγωγής του εθνικού σώματος. Ως εκ τούτου, η πόρνη μετατράπηκε στο ζωντανό σώμα που συμπύκνωσε όλα τα ειδεχθή πολιτικά σημαίνοντα κατά την επιδημία: γυναίκα εργάτρια και συχνά υποκείμενο φυλετισμού, σώμα έξω από τους οικιακούς κανονισμούς και το γάμο, που μετέτρεψε την σεξουαλικότητά του στα μέσα παραγωγής του, η εργάτρια του σεξ έγινε ορατή, ελεγχόμενη και στιγματισμένη ως ο κύριος φορέας της εξάπλωσης του ιού. Αλλά δεν ήταν η καταστολή της πορνείας, ούτε ο περιορισμός των ιερόδουλων σε εθνικούς οίκους ανοχής (burdeles) (όπως φαντάστηκε ο Restif de la Bretonne) αυτό που θεράπευσε την σύφιλη. Ακριβώς το αντίθετο. Η απομόνωση των ιερόδουλων τις έκανε μόνο πιο ευάλωτες στη νόσο. Αυτό που θεράπευσε τη σύφιλη ήταν η ανακάλυψη των αντιβιοτικών και ιδιαίτερα της πενικιλίνης το 1928, ακριβώς μια στιγμή βαθιών μετασχηματισμών της σεξουαλικής πολιτικής στην Ευρώπη με τα πρώτα κινήματα απο-αποικισμού, την πρόσβαση των λευκών γυναικών στην ψήφο, τις πρώτες αποποινικοποιήσεις της ομοφυλοφιλίας και μια σχετική απελευθέρωση της ετεροφυλοφιλικής ηθικής του γάμου…

(φωτογραφία: Έξω απ’ τον σταθμό Gare de Lyon, Παρίσι, 23 Μάη 1968…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 2

Παρασκευή 24 Απρίλη. Θνησιμότητα 0,15% σημαίνει πως αν έχουν μολυνθεί απ’ τον covid-19 10.000 άτομα πιθανότατα να πεθάνουν τα 15. Ωστόσο αυτός ο “μέσος όρος” είναι κάπως παραπλανητικός. Ξέρουμε (κι αυτό είναι γνωστό απ’ τον περασμένο Γενάρη, όταν ο covid-19 ήταν για τους δυτικούς ένα «εξωτικό κακό νέο που θα γονατίσει την κίνα») ότι απ’ τις επιπλοκές της μόλυνσης πεθαίνουν κυρίως άτομα μεγάλης ηλικίας (: πάνω από 65 χρονών) που έχουν ήδη σοβαρά προβλήματα υγείας. Οι 15 (στις 10.000) που θα πεθάνουν δεν είναι «ισοκατανεμημένοι» σ’ όλες τις ηλικιακές ομάδες και σ’ όλα τα φύλα. Οι 14,5, ίσως και παραπάνω, είναι ήδη άρρωστοι ηλικιωμένοι. Όσο κατεβαίνει κανείς απ’ τα 65 χρόνια προς τα κάτω και σε λιγότερα ή καθόλου προβλήματα υγείας, η «φονικότητα» του covid-19 τείνει (και φτάνει) σχεδόν στο 0%.

Μ’ άλλα λόγια, και χωρίς καμμία διάθεση υποτίμησης της ζωής κανενός: αν κριθεί ως προς την φονικότητά του ο covid-19 είναι κατά βάση μια γεροντική ασθένεια. Δεν το λέει κανείς, αλλά έτσι είναι. Κι αυτό σε αντίθεση με την κοινή, εποχιακή γρίπη, που δημιουργεί μερικές φορές σοβαρές (έως θανατηφόρες) επιπλοκές και σε παιδιά, και η φονικότητά της, παρότι είναι πολύ εντονότερη στους ασθενείς ηλικιωμένους, μοιράζεται και σε άλλα ηλικιακά υποσύνολα. Δεν είναι παράξενο να υπάρχει μια γεροντική ασθένεια. Υπάρχουν και παιδικές ασθένειες – και δεν είναι «δυσμενής διάκριση» το να τις χαρακτηρίζει κανείς έτσι!

Πώς αντιμετωπίζεται μια απειλή τόσο «στοχευμένη» απ’ την σκοπιά της ηλικίας και της βιολογικής / οργανικής κατάστασης; Εδώ η τωρινή πολιτική σαν «τεχνική της εξουσίας» ξεχυλίζει από παντού. Έτσι ώστε ο οκνηρός και ο «πειθαρχημένος στρατιώτης» θα πρέπει να είναι θεόστραβος για να μην βλέπει καν και καν πέρα απ’ την μύτη του.

Αν μας έλεγαν: Ξέρετε κάτι; Υπάρχει ένας μεταδοτικός υιός που μπορεί να σκοτώσει 15 άτομα σε κάθε 10.000, κυρίως ηλικιωμένους και με κακή κατάσταση της υγείας τους, πέρα απ’ το ότι η φροντίδα υγείας θα έπρεπε να είναι έντονα προσανατολισμένη σ’ αυτούς που πράγματι κινδυνεύουν, η κυρίως κοινωνική αντίδραση, ατομική και συλλογική, θα ήταν η ταύτιση με τους υπόλοιπους 9.985 (ανά 10.000) που θα βρεθούν, ίσως, στην γκάμα από καθόλου συμπτώματα έως μέτρια συμπτώματα. Δεν είναι καθόλου παράλογο: κανείς δεν βγαίνει απ’ το σπίτι του για να πάει στη δουλειά έχοντας κάνει την διαθήκη του· ακόμα κι αν οι 15 στους 10.000 συμβαίνει να σκοτώνονται σε κάποιο τροχαίο….

Ωστόσο ΔΕΝ μας είπαν ΑΥΤΟ τα μεγάλα στόματα του κράτους και των αφεντικών! Μας είπαν κάτι εντελώς διαφορετικό. Μας είπαν: κανένας από εσάς δεν είναι υγιής, όλοι είστε εν δυνάμει άρρωστοι / φορείς, και – στο τέλος της ημέρας – θα έχετε μολύνει κάποιον ηλικιωμένο, που θα πεθάνει· δηλαδή θα τον σκοτώσετε!!! Γι’ αυτό θα σας κλείσουμε στα σπίτια σας και θα βγαίνετε από εκεί μόνο με την άδειά μας! (Μπορείτε να φανταστείτε κάτι ανάλογο για τα τροχαία «ατυχήματα»; Γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας, κατ’ οίκον εγκλεισμό, κλπ κλπ;)

Τί μας είπαν, δηλαδή; Μας είπαν (και αυτό έγινε αποδεκτό από κάθε είδους «πειθαρχημένους στρατιώτες») ότι οι κοινωνικές σχέσεις είναι μολυσματικές και θανατηφόρες! Πρέπει να αναδιαρθρωθούν «για λόγους δημόσιας υγείας»!! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (γι’ αυτό, άλλωστε, την πρακτική εφαρμογή της αναλαμβάνει και η αστυνομία και ο στρατός – τα αφεντικά ποτέ δεν κάνουν λάθος στους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν!). ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ (ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟΤΑΤΟ) σε μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ριζικών καπιταλιστικών αλλαγών που σχετίζονται άμεσα και με το σώμα και με το πνεύμα! Ακόμα κι αν οι πάντες καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται και το δέχονταν, ακόμα κι αν αυτή η πολιτική άρεσε σε όλους, δεν θα άλλαζε ούτε μια κεραία στην πραγματικότητα: ο covid-19 χρησιμοποιείται σαν «πολιορκητικός κριός» σε βάρος του κοινωνικού as we know it· ο στρατώνας είναι από πίσω του…

(φωτογραφία: Αυθεντική και τίμια σκηνή κοινωνικής ευθύνης και φροντίδας για την δημόσια υγεία: και “μάσκα” και καμμένο ι.χ….)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 3

Παρασκευή 24 Απρίλη. Στο ίδιο κείμενο η/ο Paul B. Preciado παρατηρεί:

…Οι διαφορετικές στρατηγικές που έχουν υιοθετήσει διάφορες χώρες έναντι της επέκτασης του Covid-19 δείχνουν δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους βιοπολιτικών τεχνολογιών. Ο πρώτος, σε λειτουργία κυρίως στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, εφαρμόζει αυστηρά πειθαρχικά μέτρα που από πολλές απόψεις δεν διαφέρουν πολύ από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν κατά της πανώλης. Πρόκειται για τον περιορισμό στο σπίτι ολόκληρου του πληθυσμού. Αξίζει τον κόπο να ξαναδιαβάσετε το κεφάλαιο για τη διαχείριση της πανώλης στην Ευρώπη, στο Επιτήρηση και Τιμωρία,για να συνειδητοποιήσετε ότι οι γαλλικές πολιτικές διαχείρισης του Covid-19 δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε…

…Η δεύτερη στρατηγική, που ξεκίνησε από τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, την Ιαπωνία και το Ισραήλ, προϋποθέτει τη μετάβαση από τις νεωτερικές πειθαρχικές τεχνικές και αρχιτεκτονικές μεθόδους ελέγχου, σε φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές βιο-επιτήρησης: εδώ δίνεται έμφαση στον ατομικό εντοπισμό του ιού, μέσω του πολλαπλασιασμού των τεστ και της συνεχούς και αυστηρής ψηφιακής παρακολούθησης των ασθενών μέσω των φορητών πληροφορικών τους συσκευών. Τα κινητά τηλέφωνα και οι πιστωτικές κάρτες εδώ μετατρέπονται σε όργανα επιτήρησης που επιτρέπουν την παρακολούθηση των κινήσεων του ατομικού σώματος. Δεν χρειαζόμαστε βιομετρικά βραχιόλια: το κινητό έχει γίνει το καλύτερο βραχιόλι, κανείς δεν το αποχωρίζεται ούτε για να κοιμηθεί. Μια εφαρμογή GPS ενημερώνει την αστυνομία για τις κινήσεις οποιουδήποτε ύποπτου σώματος. Η θερμοκρασία και η κίνηση ενός συγκεκριμένου σώματος μπαίνουν σε μόνιτορ μέσω κινητών τεχνολογιών και παρατηρούνται σε πραγματικό χρόνο από το ψηφιακό μάτι ενός Κράτους κυβερνο-αυταρχικού για το οποίο η κοινότητα είναι μια κοινότητα χρηστών του κυβερνοχώρου και η κυριαρχία είναι πάνω από όλα ψηφιακή διαφάνεια και διαχείριση ανοιχτών δεδομένων… Ο Covid-19 έχει νομιμοποιήσει και επεκτείνει αυτές τις κρατικές πρακτικές βιο-επιτήρησης και ψηφιακού ελέγχου, ομαλοποιώντας τις και κάνοντάς τις «απαραίτητες» για να διατηρήσει μια ορισμένη ιδέα ανοσίας…

Και πιο κάτω:

Η πολιτική διαχείριση του Covid-19 ως τρόπος διαχείρισης της ζωής και του θανάτου σχεδιάζει τα περιγράμματα μιας νέας υποκειμενικότητας. Αυτό που θα έχει εφευρεθεί μετά την κρίση είναι μια νέα ουτοπία της άνοσης κοινότητας και μια νέα μορφή ελέγχου του σώματος. Το υποκείμενο της νεοφιλελεύθερης τεχνο-πατριαρχίας που ο Covid-19 κατασκευάζει δεν έχει δέρμα, δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν έχει χέρια. Δεν ανταλλάσσει φυσικά αγαθά, ούτε αγγίζει νομίσματα, πληρώνει με πιστωτική κάρτα. Δεν έχει χείλη, δεν έχει γλώσσα. Δεν μιλάει απευθείας, αφήνει φωνητικό μήνυμα. Δεν συναντιέται με άλλους, ούτε συλλογικοποιείται. Είναι ριζικά ατομικό. Δεν έχει πρόσωπο, έχει μάσκα. Το οργανικό του σώμα αποκρύπτεται για να μπορέσει να υπάρξει ύστερα από μια αόριστη σειρά σημειο-τεχνικών διαμεσολαβήσεων, μια σειρά από κυβερνητικές προσθετικές επεμβάσεις που χρησιμεύουν ως προσωπείο: το προσωπείο της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το προσωπείο του λογαριασμού στο Facebook, το προσωπείο του Instagram. Δεν είναι ένας φυσικός παράγοντας, αλλά ένας ψηφιακός καταναλωτής, ένας τηλε-παραγωγός, είναι ένας κωδικός, ένα pixel, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μια πόρτα με ένα όνομα, μια διεύθυνση στην οποία μπορεί να στείλει τις παραγγελίες του το Amazon.

Μια από τις κεντρικές αλλαγές στις βιο-πολιτικές φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές που χαρακτηρίζουν την κρίση Covid-19 είναι ότι η προσωπική κατοικία –και όχι οι παραδοσιακοί θεσμοί περιορισμού και κανονικοποίησης (νοσοκομείο, εργοστάσιο, φυλακή, σχολείο)– εμφανίζεται τώρα ως το νέο κέντρο της παραγωγής, της κατανάλωσης και του βιοπολιτικού ελέγχου. Πλέον δεν πρόκειται μόνο για το σπίτι ως χώρο περιορισμού του σώματος, όπως συνέβη στην αντιμετώπιση της πανώλης. Η προσωπική κατοικία έχει γίνει τώρα το κέντρο της οικονομίας της τηλε-κατανάλωσης και της τηλε-παραγωγής. Ο οικιακός χώρος υπάρχει τώρα ως ένα σημείο μέσα σε έναν ελεγχόμενο διαδικτυακά χώρο, ένα μέρος ταυτοποιήσιμο σε έναν χάρτη google, ένα κουτί αναγνωρίσιμο από ένα drone…

(φωτογραφία: Ένα αστυνομικό drone δίνει διαταγές από αέρα, σ’ έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο στο Heerlen της ολλανδίας, στις 4 Απρίλη…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 4

Παρασκευή 24 Απρίλη. Θα υποστηρίζαμε πως όλα τα πιο πάνω είναι κοινότοπα· εάν πράγματι υπήρχε μια μειοψηφία (υπολογίσιμη…) που να τα έχει συνειδητοποιήσει, και μάλιστα να τα έχει συνειδητοποιήσει καθώς εξελίσσονται εδώ και κάποια χρόνια, δηλαδή πριν εκβιαστεί να φοβηθεί με τον τρόπο και την ένταση που ορίζουν τ’ αφεντικά…

Ωστόσο, η «διαφορά στρατηγικών» που εντοπίζει η/ο Preciado δεν είναι τέτοια! Είναι διαφορά ιστορικής φάσης στην πορεία των αντίστοιχων εθνοκρατικών καπιταλισμών / κοινωνιών προς τις προδιαγραφές και τις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Τα συγκεκριμένα ασιατικά κράτη (συμπεριλαμβανόμενου του κινεζικού που ξέχασε να αναφέρει) plus το πρωτοκοσμικό ρατσιστικό / απαρτχάιντ ισραήλ βρίσκονται όχι μόνο τεχνολογικά αλλά και “βιο-πολιτικά” πιο μπροστά… Ειδικά το Τελ Αβίβ έχει μεγάλη εμπειρία σαν δεσμοφύλακας, με παλιές και καινούργιες μορφές βίας…

Αυτή η κρίσιμη διαφορά φάσης “ανάπτυξης” (σύμφωνα με την καπιταλιστική ορολογία) χαράζει το πεδίο του “συλλογικού σώματος” του είδους μας με τις γραμμές του ενδοκαπιταλιστικού πλανητικού ανταγωνισμού. Ως τώρα, ίσως για λίγο ακόμα, η πραγματικότητα του 4ου παγκοσμίου πολέμου εξελισσόταν μέσω proxies, μέσω «εργολάβων». Όμως απ’ αυτές εδώ τις σελίδες έχουμε προειδοποιήσει  ότι αυτή η περίοδος φτάνει (ή έχει φτάσει ήδη) στο τέλος της. Κι ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που οι ιμπεριαλισμοί θα αναμετρηθούν άμεσα μεταξύ τους.

Έτσι, κάτω απ’ την σημαία του covid-19, δεν αναδιοργανώνεται ο έλεγχος του κοινωνικού εργοστάσιου απλά και μόνο για την «εξουσιαστική χαρά του ελέγχου»! Αναδιοργανώνεται και για παραγωγικούς / καταναλωτικούς σκοπούς αλλά και για πολεμικούς…

(Ευχαριστούμε την ομάδα «κριτική σκέψη» για το video).

Big tech ‘n’ big business

Σάββατο 11 Απρίλη. …Νόμιζα ότι ο καιρός που οι άνθρωποι θα ελέγχονται από μηχανές και αλγόριθμους θα ερχόταν μετά από πολλές δεκαετίες. Αλλά αυτή η επιδημία τον έφερε πολύ νωρίτερα… (παρατήρηση απ’ το κινεζικό φόρουμ zhiju)…

Θα μπορούσε να ονομαστεί health code app: εφαρμογή κωδικού υγείας. Υπάρχει ήδη μια κινεζική εκδοχή του, και μια ρώσικη… Αλλά – επειδή φυσικά καταλαβαίνετε πως αυτές έχουν επιβληθεί… – έχει την αξία του να δει κανείς τις «εθελοντικές» δυτικές εκδοχές, που είναι ήδη στα σκαριά.

Οι μηχανικοί της google και της apple άρχισαν πριν δυο βδομάδες εντατική συνεργασία για να φτιάξουν μια εφαρμογή για κινητά (και για τα δύο λειτουργικά που χρησιμοποιούν…), που φυσικά (θα) είναι «μόνο για το κοινό καλό» και, διάολε, τι δημοκρατία θα υπήρχε διαφορετικά; «εντελώς ανώνυμη». Οι τεχνικοί θεωρούν ότι θα χρειαστούν δυό ακόμα βδομάδες για να ολοκληρώσουν την δουλειά, έχουν δημοσιοποιήσει όμως το πως θα δουλεύει:

1. Οποιαδήποτε κινητά (συγγνώμη: «άνθρωποι»…) βρίσκονται κοντά (σε μια χ απόσταση) για πάνω από λίγα λεπτά θα κάνουν «γνωριμία» μεταξύ τους, ανταλλάσσοντας «ταυτότητα» (η οποία, υποτίθεται, δεν θα είναι τα κανονικά τους στοιχεία… συγκινητικό…).

2. Όταν κάποιος απ’ αυτούς τους ανθρώπους (συγγνώμη: κινητά…) εντοπίζεται οποτεδήποτε σαν covid-19 positive, το “σύστημα υγείας” θα ενημερώνει την εφαρμογή· η οποία, με την σειρά της, θα ενημερώνει όλα τα κινητά (συγγνώμη: τους ανθρώπους…) που “πλησίασε” τις τελευταίες 14 μέρες. Θα καλούνται κι αυτοί να εξεταστούν (οι άνθρωποι όχι τα κινητά, οι ίδιοι…) κατ’ αρχήν “εθελοντικά”… Το πως θα τους επιβάλλονται οι εξετάσεις (in case of…) δεν αφορά τις εταιρείες. Αφορά το κράτος.

3. Το κατέβασμα της εφαρμογής και η χρήση της θα είναι κι αυτό, βέβαια, «εθελοντικό». Θα είναι απόδειξη κοινωνικής υπευθυνότητας…

Θα πρέπει να προσέξετε πως ενώ οι διάφορες big tech ψάχνουν την ψηφιακή διάσταση της «διαχείρισης της υγείας», δηλαδή την μαζική απόσπαση από τώρα και για πάντα των health data (εάν είναι δυνατόν των πάντων) αξιοποιώντας στο έπακρο την «φονική πανδημία» (εεε;), λύνοντας τα όποια τεχνικά προβλήματα (τόσο απ’ την άποψη του όγκου των data όσο και απ’ την άποψη της διαρκούς αλγοριθμικής επεξεργασίας τους…) υπάρχουν κρίκοι της αρμοδιότητάς τους που δεν θα έχουν την δική τους υπογραφή.

Ένας κρίκος είναι τα fast ιατρικά τεστ που θα εντοπίζουν τους «ασθενείς» αλλά και – ίσως κυρίως – τους «υγιεινιστικά αμφίβολους» και μη. Παρότι για τον σχεδιασμό τους φαρμακευτικές και τεχνολογικές πληροφορικής δουλεύουν χέρι χέρι, τα τεστ θα έχουν την υπογραφή των πρώτων.

Δεύτερος κρίκος είναι η διαχείριση των διαγνωστικών τεστ, δηλαδή ένα στοιχείο της πολιτικής πλευράς της βιοπολιτικής στον 21ο αιώνα. Πόσο «εθελοντικά»; πόσο «υποχρεωτικά»; πόσο «κοινωνικά υπεύθυνα»; και τα λοιπά. Αυτή δεν είναι ούτε δουλειά των big pharma ούτε των big tech. Αυτή είναι δουλειά της μορφής – κράτους· ή, εναλλακτικά, με την συνεργασία και την «ώθησή» της εκ μέρους όλων των εκατοντάδων χιλιάδων «ειδικών» (γιατρών στην προκειμένη περίπτωση…) που βρίσκονται στους στάβλους είτε των big pharma είτε των big tech – είτε και των δύο. Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα είναι «πολιτικοί», θα ασκούν δηλαδή την εξουσία τους κρύβοντας τα κίνητρά τους.

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (5): επιτήρηση και θεραπεία

Δευτέρα 30 Μάρτη. Πριν προχωρήσουμε στον σχολιασμό του Event 201. Χτες, θαμμένο στο ένθετο «τέχνες και γράμματα» (;;) της καθεστωτικής «καθημερινής» υπήρχε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Μανώλη Ανδριωτάκη με τίτλο Η μαζική παρακολούθηση ως αντίδοτο στον covid-19 και υπότιτλο Η «προφητεία» της Σοσάνα Ζούμπoφ (της οποίας το πιο πρόσφατο βιβλίο, The age of surveillance capitalism, που εκδόθηκε στις αρχές του 2019, πρόκειται να κυκλοφορήσει προσεχώς και στα ελληνικά, απ’ τις εκδ. Καστανιώτη).

Αν δεν «σκάβετε» προς αναζήτηση εξηγήσεων για το τι (σας / μας) συμβαίνει τώρα, με την παραγωγή του τρόμου, στο «περιθώριο» των τεχνών και των γραμμάτων ενός καθεστωτικού μέσου, ίσως σας ενδιαφέρει αυτό το (ιδιαίτερα «θεραπευτικό» για την εννόηση της πραγματικότητας) απόσπασμα απ’ το άρθρο του Μ.Α.:

… Η τεχνολογία της πειθούς είναι σήμερα ο κυρίαρχος μοχλός ανάπτυξης των διαδικτυακών υπηρεσιών και των κινητών τηλεφώνων. Όλη η ιδέα περί τεχνητής νοημοσύνης βασίζεται καριβώς πάνω στην έννοια της επιτήρησης. Για να λειτουργήσει σωστά ο αλγόριθμος, πρέπει όλα να γίνουν δεδομένα [data].

Σήμερα, που σχεδόν όλος ο πλανήτης αναγκάζεται να μπει σε καθεστώς καραντίνας, τα κινητά τηλέφωνα και οι ψηφιακές υπηρεσίες τιμούν τον ρόλο τους ως εργαλεία παρακολούθησης, βάζοντας τις κυβερνήσεις όλου του κόσου σε πειρασμό, αφενός για να εντοπίσουν παραβάτες των εντολών κι αφετέρου για να προβλέψουν, να κατηγοριοποιήσουν και κατευθύνουν ανάλογα τους πολίτες.

Η επιτήρηση μπαίνει κι αυτή στον αγώνα ενάντια στον ιό. Παραφράζοντας τον Φουκώ, θα λέγαμε ότι σήμερα αποπειράται η συγγραφή του σεναρίου «επιτήρηση και θεραπεία, η γέννηση της αλγοριθμικής φυλακής»…

Βρίσκουμε ιδιαίτερα εύστοχη την τροποποίηση του «επιτήρηση και τιμωρία, η γέννηση της φυλακής» – και θα την κρατήσουμε! (κάτι που σίγουρα δεν βοηθάει όσους έχουν δυσπεψία στον Φουκώ…)

Θα επανερχόμαστε ξανά και ξανά σ’ αυτό ακριβώς το άλμα προς τις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης – μέσω προστασίας της υγείας…

(φωτογραφία: “Φάρμακα” που δεν θα τα έβαζε κανείς στο φαρμακείο του σπιτιού του… Σε μικρογραφία όμως χωράνε στην τσέπη ή στην τσάντα…)

Επιτήρηση και τιμωρία

Πέμπτη 15 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι θα έλεγε ο Φουκώ αν ζούσε, αλλά αν δεν έχουν φτάσει ήδη οι καπιταλιστικές κοινωνίες σίγουρα πλησιάζουν γκαζωμένες σ’ αυτό το σημείο: δεν θα πρέπει οι κατηγοροί σου να αποδείξουν την ενοχή σου· αλλά εσύ την αθωώτητά σου…

Αν τα καταφέρεις. (Πως έχει γίνει με την υγεία, όπου όλοι είναι διαρκώς υποψήφιοι άρρωστοι εκτός αν αποδείξουν με εξετάσεις, και πάντα προσωρινά, μέχρι το επόμενο τσεκ απ, ότι «οι δείκτες είναι καλοί»; Ε, αυτό – αλλά σ’ ότι αφορά την υγεία των νόμων…)

(φωτογραφία: σκηνή απ’ το δυστοπικό Brazil, του 1985 – σε σκηνοθεσία Terry Gilliam. Όσες / όσοι το έχουν δει καταλαβαίνουν…)