Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Η «αρίθμηση» των παγκόσμιων πολέμων θα μπορούσε να θεωρηθεί εν μέρει ανούσια έως αδιάφορη· εκτός αν σχετίζεται με το τι καταλαβαίνει (και τι δεν καταλαβαίνει) ο καθένας σαν παγκόσμιο πόλεμο. Όμως κι αυτό με την σειρά του μπορεί να είναι γελοίο: οι 11 στους 10 που θα ρωτούσε κάποιος σήμερα, φαντάζονται σαν «παγκόσμιο πόλεμο» τις σκηνές που έχουν δει στον σινεμά ή σε ντοκυμαντέρ απ’ τον Β (ή απ’ τον Α)… Αν δεν βλέπουν στις γειτονιές τους τανκς κι αν δεν κοιμούνται σε καταφύγια (ή σε σκηνές στις Μόριες…), τότε – απλά, πολύ απλά – δεν συμβαίνει κανένας «παγκόσμιος πόλεμος»! Τελεία και παύλα!!! (Εκεί είναι που το μικροαστικό θράσος “δεν χωράνε άλλοι φυγάδες πολέμου” γίνεται ενεργητικός πόλεμος το ίδιο – τμήμα του παγκόσμιου….)
Αν υποστηρίζει κανείς το θεώρημα ότι «δεν υπάρχει πραγματικότητα, όλα είναι σχετικά», τότε το «ποιός Δ και ποιός Γ παγκόσμιος πόλεμος;» είναι μια φυσιολογική αντίρρηση – θεόστραβων μεν, αλλά που νομίζουν ότι είναι ανοιχτομάτηδες. Ένα πρόβλημα υπάρχει μόνο: κανείς ποτέ δεν παρέλαβε στη διεύθυνσή του (ή τώρα πια στο έξυπνο τηλεχειριστήριο / κινητό του) επίσημη ειδοποίηση με την μεγάλη σφραγίδα του κράτους και περιεχόμενο του είδους «η κυβέρνηση της χώρας σας σας ενημερώνει ότι σε δύο μήνες θα πάρει μέρος σε παγκόσμιο πόλεμο»!!… Αντίθετα η απώθηση της πραγματικότητας (που είναι πολύ πιο παλιά απ’ το θεώρημα ότι «πραγματικότητα δεν υπάρχει»!!!) συμβούλευε πάντα ότι «δεν τρέχει τίποτα» – μέχρι που άρχιζε ο ένας μετά τον άλλον να τρέχουν… (Το ίδιο συμβουλεύει και τώρα….)
Και τι σημασία έχουν αυτές οι παρατηρήσεις; Είναι φιλοσοφικού ή φιλολογικού ενδιαφέροντος; Είναι καλές για κουβέντες καφενείου; Ή μήπως συμβάλλουν στην αύξηση της χρήσης ηρεμιστικών και λοιπών καταπραϋντικών;
Όλα τα πιο πάνω είναι (δυστυχώς) πιθανά· ίσως και κάτι παραπάνω από πιθανά: βέβαια! Το πολιτικό ζήτημα (με τον τρόπο που η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει το νόημα της λέξης – ανταγωνιστική, εργατική κι αυτόνομη – «πολιτική»: η τέχνη της αντι-εξουσίας) βρίσκεται όμως κάτω απ’ τα προφανή· κάτω απ’ τις απειλές και κάτω απ’ τις απωθήσεις. Βρίσκεται στο ότι ακόμα κυριαρχεί στις σκέψεις και στις συμπεριφορές η (δήθεν) ασφάλεια της μικροκλίμακας. Το «ασχολούμαι με τα μικρά και όλα θα πάνε καλά». Ή το «ασχολούμαι πότε και πότε με κάτι μεγαλύτερο, σαν κατανάλωση και ξεκάρφωμα – αλλά κρατάω σφικτά τις μικρές σιγουριές μου. Τις αγοράζω κιόλας – για καλύτερα…».
(Ένα σχόλιο κάνουμε… Για την ελπίδα ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει στο άδειασμα των ραφιών των σούπερ μάρκετ…
Δεν είναι ελπίδα. Συμφορά είναι…)