Δείτε την διάλεξη του ιστορικού Joseph Massad (πέρυσι, στη Βιέννη), που προβλήθηκε απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία στις 21 Δεκέμβρη. Ο Massad διατρέχει (έντονα και συμπυκνωμένα – αλλά τεκμηριωμένα) την γέννεση του αντισημιτισμού στην Ευρώπη του 19ου αιώνα· κι ύστερα την στρατηγική συμμαχία του με τον εβραϊκό εθνικισμό…
Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Όλες οι θρησκείες περιστρέφονται γύρω από «υπερβατικά κατορθώματα». Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ερευνώντας τον φετιχισμό και την μεταφυσική του εμπορεύματος: μπορεί ο καπιταλισμός σαν ιδεολογία να μην αναγνωρίζει την «θρησκευτικότητά» του, αλλά αυτή είναι εύκολο να διαπιστωθεί αντι-καπιταλιστικά!
Απ’ τις τρεις θρησκείες (η μία διάδοχη της άλλης) που κατασκευάστηκαν στη μέση Ανατολή και επεκτάθηκαν σε μεγάλο μέρος του κόσμου, μόνο ο χριστιανισμός έχει διπλή, συνεστραμμένη μεταφυσική. Διατείνεται πως είναι «μονοθεϊστική» θρησκεία ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο: πολυθεϊστική, ειδωλολατρική, γεμάτη σύμβολα και φετίχ.
Η αφετηρία της «υπερβατικής» νομιμοποίησης των χριστιανικών αξιωμάτων είναι αυτό που οι χριστιανοί γιορτάζουν σήμερα: η γέννηση ενός παιδιού που είχε «μυστηριώδη» σύλληψη. Η ιδέα είναι ξεσηκωμένη κατευθείαν απο προηγούμενες (πολυθεϊστικές) θρησκείες, και τους μύθους για τα ζευγαρώματα θεών με ανθρώπους· κυρίως αρσενικών θεών με γυναίκες. Η ιδέα του «ημίθεου» προέρχεται απ’ τις «επιτυχίες» (ή τους βιασμούς…) του Δία και άλλων παρόμοιων. Συνεπώς με το καλημέρα ο χριστιανισμός κατασκευάστηκε με ειδωλολατρικά υλικά.
Γιατί όμως οι κατασκευαστές αυτής της θρησκείας (ο Παύλος και οι υπόλοιποι) δεν περιορίστηκαν στην εκδοχή ενός προφήτη (όπως πολύ νωρίτερα ο ιουδαϊσμός με τον Μωϋσή και αργότερα ο μουσουλμανισμός με τον Μωάμεθ) και επεδίωξαν να κατασκευάσουν έναν «ανώτερης τάξης» καθοδηγητή, «ημίθεο», που μάλιστα τον πούλησαν σαν «γυιό του αφεντικού»; Γιατί κατέφυγαν σε copy paste της μυθολογίας του Διονύσου (ή και άλλων θεοτήτων στην ευρύτερη περιοχή); Η απάντηση φαίνεται απλή: επειδή ήθελαν να διεκδικήσουν (και αργότερα να επιβάλλουν) μια ανωτερότητα ονόματος προέλευσης εξ αρχής – και εξ εφόδου. Προφήτες κυκλοφορούσαν πολλοί σ’ όλη αυτή τη ζώνη της ανατολικής Μεσογείου εκείνους τους ταραγμένους καιρούς… Γυιοί του μεγαλοδύναμου όμως; (Αυτή η α.ο.π. αποδείχθηκε η ιδεολογική βάση / νομιμοποίηση για να γίνει ο χριστιανισμός και οι οπαδοί του μακράν η πιο φονική, εγκληματική και ανόσια θρησκεία / συμμορία στην ιστορία του πλανήτη).
Και να που – με τα σημερινά κριτήρια – ο χριστιανισμός είναι η μόνη απ’ τις 3 «μεγάλες» θρησκείες που απ’ την κατασκευή της είναι σεξιστική, μισογυνική! Η ιδέα μιας αιώνιας «παρθένου», δηλαδή ασεξουαλικής γυναίκας, μιας γυναίκας – αντικείμενο, που «τιμήθηκε» απ’ το μεγάλο αφεντικό με έναν κρίνο, ίσια ίσια για να γίνει η (ανθρώπινη) μήτρα για να γεννηθεί ο «γυιός» του, είναι συνολικά παρανοϊκή ακόμα και για τα ειδωλολατρικά δεδομένα (ο Δίας, για παράδειγμα, δεν έσπερνε γυιούς και, σε καμμία περίπτωση, διαδόχους και σωτήρες. Ήταν απλά, ας το πούμε λαϊκά, «μπερμπάντης», «ηδονιστής»… Δεν είναι σκοπό την «αναπαραγωγή του είδους του». Ο θεός των χριστιανών όμως έτσι εμφανίζεται: σαν ιδιοκτήτης ανθρώπινης κλωσσομηχανής…)
Άντε, τώρα, πήγαινε να πεις στους χριστιανούς «αντί να βρίζετε τις άλλες θρησκείες για κατώτερες, αντί να κατηγορείτε τον μουσουλμανισμό για μισογυνικό, σεξιστικό, και ό,τι άλλο σας βολεύει, δεν κοιτάτε καλύτερα τα μαύρα σας τα χάλια;»
Πήγαινε να τους το πεις να δεις με πόση αγάπη και αυτοκριτική διάθεση θα σε κοιτάξουν…
(Ισχύει λοιπόν πάντα το παλιό φεμινιστικό σύνθημα: αν η Μαρία μπορούσε να κάνει έκτρωση, θα είχαμε γλυτώσει τόσους αιώνες παπαδοκρατίας!)
Την (2η) Παρασκευή για την Παλαιστίνη, στις 21 Δεκέμβρη, στο κτ. Γκίνη του ΕΜΠ (στις 7.30 μμ – αυστηρά) το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει μια διάλεξη του Joseph Massad στη Βιέννη (2017), με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων απ’ την «διακήρυξη του Balfur».
O Joseph Massad, παλαιστίνιος γεννημένος στην ιορδανία, καθηγητής σύγχρονης αραβικής πολιτικής και διανοητικής ιστορίας στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Columbia, θεωρείται σαν ο κορυφαίος παγκόσμια ιστορικός ερευνητής της μέσης Ανατολής, και κατά κάποιον τρόπο διάδοχος του Edward Said. Το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο Η εμμονή του Παλαιστινιακού Ζητήματος: Δοκίμια για τον Σιωνισμό και τους Παλαιστίνιους (2006) θεωρήθηκε από πολλούς καίρια συμβολή στην ευρωπαϊκή ιστορία. Δείγμα της αξίας της κριτικής ιστορικής ανάλυσης του «παλαιστινιακού ζητήματος» απ’ τον Massad είναι ότι ο ισραηλινός διανοούμενος Ephraim Nimni επαίνεσε τον Massad (μαζί με τον Said) σαν αυθεντικό διάδοχο του πλούτου και της ελευθερίας της σκέψης των εβραίων διανοούμενων της διασποράς.
Στην ιδιαίτερα πυκνή αλλά διαφωτιστική διάλεξή του στη Βιέννη ο Massad περιγράφει ντοκουμενταρισμένα την ιδεολογική και πολιτική συμμαχία του εβραϊκού εθνικισμού και του χριστιανικού / ευρωπαϊκού αντισημιτισμού στον 19ο αιώνα ως και το πρώτο μισό του 20ο, όταν παίρνει την σκυτάλη η αποφασιστική δράση στη μέση Ανατολή του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Εναντίον τόσο των αράβων / μουσουλμάνων όσο και εναντίον των εβραίων διεθνιστών – κομμουνιστών.
Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Ξέρουν και νοιάζονται, όμως, οι Άλλοι.
Προφυλάξου απ’ την πανουργία της ιδεολογίας και της πλαστογράφησης! Στο μυαλό σου σημαδεύουν!!
(φωτογραφία: Από άρθρο του Joseph Massad).
Δείτε το (διπλό) video, συνολικής διάρκειας μίας ώρας και δέκα λεπτών, που προβλήθηκε από το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία την πρώτη Παρασκευή για την Παλαιστίνη στην Αθήνα, στις 23 Νοέμβρη. Το κύριο μέρος του είναι περσινή διάλεξη του ισραηλινού ιστορικού Ilan Pappe, με τίτλο decolonizing Israel. Προηγείται ένα μικρό, ιστορικό video, που βοηθάει στη διευκρίνηση διάφορων σημείων της εισήγησης του Pappe.
Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Ας πάμε, λοιπόν, πίσω στο χρόνο…. Ενώ η «εθνική γραμμή» (και ο «εθνικός κορμός» της) ξέρουν πολύ καλά τις φασιστικές τους αιτίες, αυτό που τις καθαρίζει (και τους δίνει μεγάλο χώρο και ελευθερία κινήσεων) είναι εκείνοι οι σύμμαχοί τους που εμφανίζονται σαν … «αντιμπεριαλιστές»… Το μοτίβο είναι γνωστό απ’ την δεκαετία του ’80. Ο δεξιός αντιτουρκισμός συμπληρωνόταν (και εξηγούνταν) απ’ τον αριστερό αντιτουρκισμό. Που δικαιολογούσε τον εαυτό του με το θέωρημα ότι «η τουρκία είναι το αγαπημένο παιδί του νατο» και ότι «πίσω απ’ την Άγκυρα βρίσκεται η Ουάσιγκτον»…
Τώρα είναι κομμάτι δύσκολο να επαναληφθούν οι ίδιες βολικές βλακείες για την Άγκυρα. Η εθνική αδυναμία για τέτοιες «καταγγελίες» είναι οδυνηρή, αλλά… Never mind. Τώρα η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ τα Σκόπια, και μάλιστα πίσω απ’ το ζήτημα της ύπαρξης (ή όχι) σλαβομακεδονκής μειονότητας στην ελληνική επικράτεια. Επειδή (έτσι πάει το θεώρημα) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θέλει να φτιάχνει μειονότητες εδώ κι εκεί, για να διαλύει τα κράτη…
Δεν πρόκειται απλά για διαστρέβλωση της ιστορίας. Πρόκειται για διαστροφή· στην οποία είναι αναγκασμένοι να πέφτουν οι όποιοι «αριστεροί ψάλτες» του ελληνικού εθνικισμού!
Η σλαβομακεδονική μειονότητα υπάρχει στην ελλάδα!!! Μπορεί να έχει μικρύνει σε μέγεθος, αλλά υπάρχει! Και δεν την δημιούργησε κανένας «αμερικανικός ιμπεριαλισμός». Την ύπαρξή της την αναγνώρισε κοτζάμ 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του κκε, στις αρχές του 1949 – αναλυτικά στην ασταμάτητη μηχανή, η πολιτική σαν ενοχή, 3 Φλεβάρη 2018.
Ήταν, βέβαια, η (επιεικώς) ηλίθια πολιτική του Ζαχαριάδη που ανέτρεψε ουσιαστικά την άποψη του κκε για το ζήτημα της σλαβομακεδονικής μειονότητας απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’20, και υποσχέθηκε κράτος – την στιγμή, μάλιστα, που ο δημοκρατικός στρατός είχε ουσιαστικά ηττηθεί. Λάθος, τραγικό λάθος (ο Ζαχαριάδης δεν έκανε και τίποτα άλλο εκτός από τραγικά λάθη…).
Το γεγονός είναι ότι από τότε, απ’ το 1949 δηλαδή, οι νικητές «εθνικοί φασίστες» άρπαξαν την ευκαιρία που τους έδωσε το κκε, και «διέγραψαν» τους σλαβομακεδόνες όχι απλά σαν μειονότητα, αλλά σαν «συμμορίτες», σαν κομμουνιστική απειλή… Έκτοτε «αυτοί δεν υπάρχουν» – και «δεν υπήρχαν» (ως τα τέλη των ‘80s) όχι επειδή ήταν πιόνια της Ουάσιγκτον αλλά επειδή ήταν ενεργούμενα της ε.σ.σ.δ. – που ήθελε να διαλύσει την ελλάδα…. Ειρωνεία της ιστορίας: απ’ τις αρχές των ‘90s (με πρώτο τεστ το “μακεδονικό”) οι «αριστεροί» του ντόπιου εθνικισμού άλλαξαν τον «κακό» που κρυβόταν πίσω απ’ την σκηνή, στη θέση των σοβιετικών έβαλαν τους αμερικάνους, και ξεχύθηκαν να αντιγράφουν κατά βούληση τα εθνικά «επιχειρήματα» των «δεξιών»…
Οι αποδείξεις της ύπαρξης της σλαβομακεδονικής μειονότητας βρίσκονται στα όσα υπέφερε και υποφέρει επί πολλές δεκαετίες κάτω απ’ την «ημικατοχή» των χωριών της (πέριξ της Φλώρινας και ως τα βόρεια σύνορα με την τωρινή δημοκρατία της – βόρειας – μακεδονίας) απ’ τους μπάτσους και τους ασφαλίτες· στις απαγορεύσεις και στο κυνηγητό· που έφτασαν ως το σημείο τα τοπικά τραγούδια τους εδώ και δεκαετίεςνα μην έχουν λόγια, αλλά μόνο μουσική… Αφού η ντοπιολαλιά τους ήταν η γλώσσα που απαγορευόταν να υπάρχει: σλαβομακεδονικά… Μιλούσαν κρυφά την γλώσσα τους οι άνθρωποι…
Απ’ την άλλη μεριά η εθνικιστική ψύχωση εναντίον τους, χωρίς – φυσικά – κανέναν «αντιαμερικανισμό» σαν δήθεν νομιμοποιητική αιτία, είναι διαχρονική και διακομματική. Για παράδειγμα, όταν το πρώτο πασοκ αναγνώρισε την «εθνική αντίσταση», επέτρεψε σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους του εμφυλίου να γυρίσουν στην ελλάδα· εκτός απ’ αυτούς! Τους έλληνες σκλαβομακεδόνες, που είχαν καταφύγει και ζούσαν στην τότε «μακεδονία των Σκοπίων». Δέκα χρόνια μετά ο Μητσοτάκης ο Α απέρριπτε την πρόταση του Μιλόσεβιτς για διαμελισμό και μοιρασιά μεταξύ σερβίας και ελλάδας της «μακεδονίας των Σκοπίων» με το επιχείρημα … αυτούς είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε, και τώρα θα τους φέρουμε πίσω; (Υπάρχει η σχετική δήλωση στο video ντοκουμέντο για την «ελληνοσερβική φιλία»).
Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η «ανακάλυψη του αμερικανικού δάκτυλου» για να δικαιολογηθεί απ’ τα «αριστέρα» η εθνικιστική ψύχωση κατά της σλαβομακεδονικής μειονότητας (έως η ματαιωμένη ιμπεριαλιστική στόχευση στα βαλκάνια) είναι πολύ όψιμη για να είναι κάτι άλλο εκτός από γελοία, σε μια ιστορία 70 χρόνων με πολύ πόνο και αίμα.
Οπωσδήποτε αυτή η μειονότητα δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένη με κάποια διακρατική ή διεθνή συμφωνία. Αυτό, πάντως, δεν την κάνει λιγότερο υπαρκτή. Και το να αναφέρονται οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev σ’ αυτήν δεν είναι “αλυτρωτισμός”!!! Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ λιγότερο απ’ την μόνιμη “εθνική “ αναφορά στην ελληνική μειονότητα της αλβανίας. Η οποία επίσης δεν είναι αναγνωρισμένη από κάποια διεθνή ή διακρατική συμφωνία· είχε αναγνωριστεί όμως απ’ το καθεστώς του Χότζα. Ήταν πολύ πιο «large» στα ζητήματα μειονοτήτων εκείνο το καθεστώς απ’ το σύνολο των ελληνικών, ως τώρα.
Εν τέλει στην επικράτεια της δημοκρατίας της (βόρειας) μακεδονίας δεν υπάρχουν δρόμοι και πλατείες «Φλωρίνης». Δρόμοι και πλατείες «βορείου Ηπείρου» (που είναι «ελληνική»…) υπάρχουν όμως σε αφθονία στα μέρη μας, εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό, ναι: είναι αλυτρωτισμός!
Ποιό, όμως, είναι το πραγματικό πρόβλημα του ελλαδιστάν και συνεχίζει να αρνείται την υπάρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας στη βόρεια ελλάδα; Φοβάται στ’ αλήθεια μήπως ξεκινήσει ο ανύπαρκτος «μακεδονικός στρατός» (ή κάποιος άλλος, μασκαρεμένος σε «μακεδονικό») για να καταλάβει τα «προγονικά εδάφη», τις «χαμένες πατρίδες»; Κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια;
Πιθανόν. Στους εθνικισμούς μόνο παράνοιες βρίσκεις. Υπάρχει, όμως, και ένα υλικό, υλικότατο ζήτημα. Οι περιουσίες όλων αυτών των ανθρώπων, των σλαβομακεδόνων κομμουνιστών, που διώχτηκαν με το τέλος του εμφυλίου, και εκ τότε θεωρούνται «ανύπαρκτοι». Πολλές απ’ αυτές (σπίτια, χωράφια) καταπατήθηκαν από «υγιή εθνικά στοιχεία». Άλλες είναι παρατημένες έκτοτε – αν κάνει κάποιος την διαδρομή ως τις Πρέσπες θα δει ακόμα και σήμερα τα ερειπωμένα σπίτια με τα ίχνη των εμπρησμών να στέκονται στις ισιάδες, σα σκιάχτρα…
Η αναγνώριση της ύπαρξης σλαβομακεδονικής μειονότητας εντός ελλάδας θα σήμαινε όχι μόνο την εφαρμογή όλης της διεθνούς νομοθεσίας για την προστασία των δικαιωμάτων της· αλλά θα ήταν και η βάση διεκδίκησης αποζημιώσεων απ’ τους σλαβομακεδόνες που εξανδραποδίστηκαν τότε – όσους ζουν ακόμα σε βαθιά γεράματα, ή τους κληρονόμους τους.
Αποζημιώσεις; Ποτέ!!! Σλαβομακεδονική μειονότητα; Ποτέ!!!
(φωτογραφία: Δεν ξέρουμε ποιοί και πότε φτύνουν στους τάφους των νεκρών τους. Όποιοι κι αν είναι αξίζουν την χλεύη μας.
Ανύπαρκτοι, λοιπόν, οι σλαβομακεδόνες στην ελλάδα; Απ’ τα ονόματα των εκτελεσμένων της λίστας του ριζοσπάστη: η Ειρήνη Γκίνη λεγόταν Μίρκα Γκίνοβα – στην «ανύπαρκτη» δημοκρατία της μακεδονίας την θυμούνται με το όνομά της… – κάτω φωτογραφία.
Ο Χρήστος Στογιάννης λεγόταν Ρίστο Στογιάνοφ. Ο Θωμάς Μιχαήλ λεγόταν Τόμε Μιγιάνγκοφ. Ο Γιώργος Προϊός Γκεόρκι Πρόεφ. Ο Πέτρος Περτσεμελής λεγόταν Πέτρε Ποπ-Ντιμίτροφ. Και ο Δημήτρης Λίμπας Ντιμίταρ Λίμποφ.)
Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Εδώ ή εκεί στο κέντρο της πόλης μπορεί να προσέξει κανείς (ακόμα…) σε παλιά κτίρια, που δεν έχουν αναπαλαιωθεί, τις τρύπες απ’ τις σφαίρες εκείνου του Δεκέμβρη. Του ’44.
Ένα απ’ αυτά που δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε ποτέ (ΠΟΤΕ!) είναι ότι οι ντόπιοι φασίστες, οι μαυραγορίτες, ο «εθνικός κορμός» με δυο λόγια, δεν νίκησαν όταν συμμάχησαν με τους γερμανούς· νίκησαν όμως όταν συμμάχησαν με τους άγγλους….
(Αυτά για εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που επιμένουν να αγνοούν, ή να παριστάνουν ότι αγνοούν, τι σχέση έχει η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους με την «εσωτερική πολιτική» του… Εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που προτιμούν να απωθήσουν το μέλλον, νομίζοντας ότι μπορεί κανείς να πάρει διαζύγιο απ’ αυτό και τα αφεντικά του, χωρίς να κατασκευάσει, με όσο κόπο χρειάζεται, το αντίθετο παρόν… )
Σάββατο 17 Νοέμβρη. Γίνεται να «τιμά» κανείς μια εξέγερση εναντίον μιας δικτατορίας και, μαζί και ταυτόχρονα, μια δικτατορία; Αυτόν τον βρώμικο συνδυασμό δεν τον κάνουν αυθεντικά βοθρολύματα. Τον κάνουν «δημοκράτες», κι ακόμα πιο πετυχημένα «αριστεροί». Είναι πιο πετυχημένος ο δικός τους συνδυασμός γιατί έχει αυτό το πολύτιμο προσόν: βαθύ αμοραλισμό.
Δεν θα ήταν δυνατόν να αναφέρουμε τα ονόματα των δολοφονημένων, των φυλακισμένων, των βασανισμένων, των εξαφανισμένων, απ’ την χούντα του στρατηγού Sisi στην αίγυπτο, απ’ το καλοκαίρι του 2013 ως σήμερα. Είναι χιλιάδες. Θεωρείται – και είναι – μια απ’ τις πιο αιμοσταγείς χούντες στην ιστορία όχι μόνο της αιγύπτου αλλά του πλανήτη.
Κι ωστόσο αυτή ακριβώς η χούντα έχει ανακηρυχτεί, απ’ την πρώτη της στιγμή, σύμμαχος και «εταίρος ειρήνης και σταθερότητας» απ’ το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Και τους εκπροσώπους του· οι τωρινοί έχουν δείξει μεγάλη επιμέλεια.
Υπάρχουν δικαιολογίες; Ναι. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες που μια χούντα είναι χρήσιμη – και για την ελληνική υπήρχαν τέτοιες. Τα οικονομικά συμφέροντα (οι μπίζνες των ελληνικών αφεντικών στην αίγυπτο)· τα «εθνικά συμφέροντα»· η φαντασίωση κοινού ναυτικού αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την ανατολική Μεσόγειο· και πάει λέγοντας.
Ο κυνισμός λοιπόν, αυτή η ικανότητα του να παριστάνει κάποιος τον «αγωνιστή» ενώ είναι κάθαρμα, αυτός είναι που γιορτάζει σήμερα. Ίσως, συμβολικά, ακόμα περισσότερο απ’ ότι κάθε μέρα.
Θα τρίζουν τα κόκκαλα των δολοφονημένων στη διάρκεια της εξέγερσης του ’73. Αλλά τι σημασία έχει; Για ποιόν;
Παρασκευή 9 Νοέμβρη. Όχι, δεν είναι όλα μαύρα! Υπάρχουν αρκετά που είναι καφέ (ντεκαφεϊνέ, με μια μυτιά στέβια, δυο σταγόνες γάλα και ενάμισυ παγάκι).
Αν η ασταμάτητη μηχανή σας μαυρίζει την ψυχή ζητάει ταπεινά συγγνώμη, και όποτε μπορεί θα επανορθώνει.
Σήμερα μπορεί. Αυτό που ακολουθεί είναι (κάτι σαν) προκήρυξη / πρόσκληση – έχουμε κρύψει τα συγκεκριμένα στοιχεία. Όχι μόνο από διακριτικότητα. Φάτε λοιπόν καλλιτεχνία να γουστάρετε (η μεταφορά αυτολεξεί):
Τα ζητήματα περί αναγκαιότητας και πρακτικής αξίας της τέχνης στην ανθρώπινη ζωή, καθώς και αυτά της τυχαιότητας και της σύμπτωσης που διέπουν τις διαδικασίες της καλλιτεχνικής παραγωγής, έχουν πολλές φορές μελετηθεί στο πλαίσιο της θεωρίας και της αισθητικής φιλοσοφίας, ενώ παραμένουν φλέγοντα τόσο για τον εν δράσει εικαστικό όσο και για τον μελετητή-θεωρητικό του 21ου αιώνα.
Το [όνομα καλλιτεχνικής ομάδας] αποτελεί μια απόπειρα επαναπροσέγγισης των θεμάτων, ως αντιθεωρητικό πείραμα, κατά το οποίο τα έργα των εικαστικών εκτίθενται στο χώρο ενός Mini Market, δίπλα σε προς πώληση προϊόντα πρώτης ανάγκης. Την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου, το [όνομα και διεύθυνση καταστήματος] γνωστό στους περιοίκους για τον εντευκτηριακό χαρακτήρα, τον οποίο του έχει προσδώσει η ιδιοκτήτρια [όνομα] θα λειτουργήσει ταυτόχρονα ως κατάστημα και ως εκθεσιακός χώρος, γιορτάζοντας τη σειρά συμπτώσεων που επέτρεψε την έμπνευση και υλοποίηση της έκθεσης, την εισβολή των Μπολσεβίκων στα τσαρικά χειμερινά ανάκτορα ή απλώς τα γενέθλια της ιδιοκτήτριας.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες [τρία ονόματα], Επιμέλεια [ένα όνομα].
Η καλλιτεχνική συνιστώσα της ασταμάτητης μηχανής (ισχυρή αν και σκόπιμα αόρατη) παίρνει βαθιά ανάσα. Αν οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες κρίνουν ότι τα έργα τους έχουν θέση δίπλα στα κωλόχαρτα (ή το ανάποδο), ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα σουρρεαλισμού – ή, έστω, στην (κακήν κακώς, αλλά τι να κάνεις;) μετεμψύχωση του Marcel Dushamp. Ωστόσο αυτή η ταπεινότητα (ή, πιο σωστά, αυτή η αγχωμένη μικροαστική ξιπασιά του δήθεν underground) δεν είναι «φλέγον ζήτημα»!!! Στ’ αλήθεια «καλλιτέχνες», μπορούμε να το αποδείξουμε: αν ήταν, θα άρπαζαν φωτιά και τα κωλόχαρτα και τα έργα σας κι εσείς!!! Παπάρια είναι οι έγνοιες σας, και ως τέτοια αντιμετωπίζονται, όσο κι αν τις / τα διαφημίζετε!! Κυνισμός – ψώνια 8 – 0!!!
Εκείνο, όμως, με «την εισβολή των Μπολσεβίκων… ή απλώς τα γενέθλια της ιδιοκτήτριας» είναι η φουλ αντεπίθεση του καλλιτεχνικού κυνισμού στο ανομολόγητο τεραίν του υπερ-Θεάματος, για ένα “γκολ της τιμής”. Και βρωμάει. Βρωμάει πολύ. Φυσικά ο σύγχρονος «καλλιτέχνης» μπορεί να επικαλείται το ακαταλόγιστο, και προφανώς το αξίζει σαν ελαφρυντικό. Ως πoιο σημείο όμως; Αν σκουπίζεται (στην πρωϊνή ατομική του πρώτη ανάγκη) με την μεγαλοφυή έμπνευσή του της προηγούμενης νύχτας, με ζωγραφισμένο αλουμινόχαρτο ας πούμε, με γειά του με χαρά του. Το πολύ πολύ να δημιουργηθεί στη σούφρα του στατικός ηλεκτρισμός. Αν όμως χέζει δημόσια, σκουπίζοντας («απλώς») τα γενέθλια της όποιας ιδιοκτήτριας με την Οκτωβριακή επανάσταση, τότε ώπα! Τότε δεν είναι καλλιτέχνης, έστω “παρμένος”… Είναι φτηνός τσατσορούφιανος! Η γραφικότητά του δεν τον σώζει – κανέναν δεν έσωσε.
Φυσικά η ασταμάτητη μηχανή είναι κάπως ενημερωμένη για την απεριόριστη βλακεία που τροφοδοτεί events – κουράδες, πάμπολλα τέτοια («καλλιτεχνική αδεία» πάντα…) τα οποία, μάλιστα, υπόσχονται ότι θα κάνουν την Αθήνα Βερολίνο. Για το Βερολίνο δεν ξέρουμε – είναι δουλειά άλλων η κριτική-της-κοπροτέχνης εκεί, αν υπάρχει τέτοια.
Αλλά εδώ θα ήταν προτιμότερο τα κατακάθια της διαχωρισμένης τέχνης να γίνουν πιο προσεκτικά· κι αυτό ας μην θεωρηθεί απειλή. Ας θεωρηθεί μόνο υπενθύμιση ότι παρά τα πολλά κιλά επιτύμβιας «τέχνης», δεν έχουν πεθάνει όλοι και όλα. Ακόμα. Μπορεί αργότερα… Αλλά όχι ακόμα.
Οι ευαγγελιστές της «πρακτικής αξίας της τέχνης στην ανθρώπινη ζωή» είναι αναγκασμένοι, κι αυτό τους είναι δυσάρεστο, να αναμετρηθούν με ανθρώπινες ζωές· και θανάτους. Συνεπώς, σαν σαρκοφάγοι του μηδαμινού και σα νεκρόφιλοι της μόδας, ας μην βιάζονται: γενέθλια πάντα θα υπάρχουν… Κάποια στιγμή θα βρυκολακιάζει η τέχνη ανεμπόδιστα. Αλλά όχι ακόμα.
Όχι πατσαβουριάσματα στην ιστορία απ’ τον κάθε μαλάκα… Όχι ακόμα. Μπορεί αργότερα…
“Καλλιτέχνη” του σκοινιού και του παλουκιού μην ρίχνεις άλλο κάρβουνο στις άρρωστες μηχανές σου! Σκεπάσου το!