Tag: ιδεολογία

Οι τρομοκράτες δεν θα σταματήσουν!

Δευτέρα 5 Ιούνη>> Ναι, έκαναν μεγάλη καριέρα όλα τα τσιράκια του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος… Ναι η τρομοκρατία είναι πια το «είναι» τους… Και ναι, έχουν «μεγάλα σχέδια» για πάρτη μας…

H κυρία στη συνέχεια είναι γνωστή:

«Ανακάλυψε» ότι το τελευταίο «όπλο διεθνούς εμβέλειας» του δυτικού συμπλέγματος, ο ΠΟΥ, «ανακάλυψε» την disease X – και έσπευσε να παίξει τον δικό της ρολάκο… Τι είναι όμως η “disease X” και γιατί την θυμήθηκε τώρα ο ΠΟΥ;

Το όνομα “disease X” είναι ο κωδικός με τον οποίο τα αφεντικά του συμπλέγματος κι όλοι οι ειδικοί σφουγγοκωλάριοί τους επικοινωνούν μεταξύ τους εδώ και χρόνια σε «ασκήσεις ετοιμότητας», «συνέδρια», «games» κλπ. Πρόκειται για τον καθόλου κρυφό καϋμό όλων αυτών των καθαρμάτων: μια μεταδοτική, φονική ιική μόλυνση που θα σκοτώνει αβέρτα κουβέρτα… Έτσι ώστε να εδραιωθούν σαν «σωτήρες», επιβάλλοντας για πάντα δια της βίας τις νόρμες της 4 βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης.

Η «πανδημία Covid-19» σκηνοθετήθηκε πολύ κοντά σ’ αυτό το σενάριο, αλλά ο τσαχπίνης ήταν πιο αθώος ακόμα και από μια μέση παραλλαγή ιού γρίπης – τώρα είναι αναγκασμένοι να το παραδεχτούν… Έκαναν όμως ότι μπορούσαν – και μπόρεσαν πολλά! Ωστόσο, παρά τα τεράστια κέρδη και την ασυλία τους, απέτυχαν όχι μόνο να επιβληθούν αλλά, εν τέλει, να φιμώσουν όσους και όσες ήξεραν τι μεθόδευαν.

Συνεπώς το «απόλυτο κακό», η άγνωστη αλλά τόσο πολύ επιθυμητή «disease X», βρίσκεται πάντα πάνω στον πάγκο του χασάπη. Ο ΠΟΥ την «θυμήθηκε» τώρα, όχι μόνο επειδή είναι πια το γραφείο τύπου του κυρ Βασίλη, του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων (κατά κόσμον Bill Gates και σια…) αλλά, κυρίως, επειδή όλες αυτές οι ύαινες μαζί (ο ΠΟΥ, οι χρηματοδότες του, το νατο από πίσω…) προσπαθούν να επιβάλλουν στον πλανήτη την Συνθήκη για τις Πανδημίες… Η οποία θα δίνει την απόλυτη εξουσία «αντιμετώπισης μιας πανδημίας» στον όποιο πρόεδρο του ΠΟΥ, δηλαδή στα αφεντικά του. Τα κόκκινα μαντήλια έχουν ονομάσει ήδη αυτή την «συνθήκη» το ΔΝΤ της υγείας.

Δημιουργεί κλίμα λοιπόν ο Tedros, και φυσικά κάθε τσιράκι ακολουθεί. «Έρχεται μεγάλο κακό, λύστε εντελώς τα χέρια στις δυτικές φαρμακομαφίες για να σας σώσουν»∙ έτσι πάει το θρίλερ προσεχώς! τώρα…

Το «μεγάλο ρεμάλι» (ο Reiser…) είχε προειδοποιήσει έγκαιρα πάντως. Και τότε ήταν πολλοί που γέλασαν. Τότε… Τώρα; «Πες μου ποιον φόβο αγάπησες πάλι…»

 

Το DDT της δημοκρατίας

Αυτό κι αν είναι ψέκασμα! Με ιατρική και επιστημονική εγγύηση φυσικά! (Μέχρι που αποκαλύφθηκε η τοξικότητα…)

Δευτέρα 15 Μάη>> Οι μεν θα το ρίξουν στον ένα για να φύγει ο άλλος. Οι δε θα το ρίξουν στον άλλο για να μην έρθει ο ένας. Η θρυλική «γιορτή της δημοκρατίας» είναι επιχείρηση απολύμανσης. Οι υπήκοοι δεν ψηφίζουν∙ ψεκάζουν με το γνωστό παρασιτοκτόνο «μηχείρον».

(Και μετά τους πιάνει φαγούρα, βγάζουν καντήλες, βήχουν και ξεροβήχουν… Μα αυτά είναι δηλητήρια, πρέπει να κρατάς τη μύτη σου όταν τα χρησιμοποιείς…)

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι: το εκλογικό σώμα είναι τσακισμένο ψυχο-συναισθηματικά. Είναι ένα συλλογικό σώμα Xanax, ένα συλλογικό σώμα υπό χημική καταστολή. Το “no future” κάποτε ήταν punk σλόγκαν∙ τώρα το “no present” είναι η σημαία της μεγάλης φυγής προς οτιδήποτε virtual, οτιδήποτε παραισθησιακό, όσο σάπιο κι αν είναι. Η γενική παρακμή του δυτικού καπιταλισμού, όχι μόνο οικονομική και θεσμική αλλά και ηθική, αισθητική, διανοητική, είναι επενδεδυμένη σε κάθε γωνιά του «ανήκομεν εις την Δύσιν». (Για να μην πούμε για την «σωστή μεριά της ιστορίας» και ανατριχιάσετε!) Και σ’ αυτήν εδώ την άκρη της χερσόνησου του Αίμου, που την έβγαζε (και θα ήθελε να συνεχίσει να την βγάζει) με προσόδους (γαιοπροσόδους και αντιπαροχές, προσόδους πολιτικές, προσόδους γεωπολιτικές), η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ mainstream προσόν. Ούτε ατομικό, ούτε συλλογικό. Απομένουν μόνο τα μικροαστικά σωσίβια: η μικρόνοια, η μνησικακία, η μικροψυχία, ο κυνισμός. Και οι ψυχολόγοι.

Panagos rules OK! Τα «μπαρμπαδάκια – μικρές σταγόνες αισιοδοξίας» κυκλοφορούν επικίνδυνα!

Κάτι «έξω-από-δω» πρέπει να φταίει! Κάτι διαβολικό! Κάπου πρέπει να πεταχτούν οι ευθύνες! Η βαθύτερη ιστορική συνέχεια, η μόνη ίσως κληρονομιά απ’ τους «αρχαίους ημών προγόνους», το δείχνει: στον αποδιοπομπαίο τράγο, στον φαρμακό.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν το «μηχείρον», ας το κρατήσουμε σφικτά, ας δεθούμε με δαύτο: ο μικροαστισμός είναι εδώ και χρόνια μια απότομη, κακοτράχαλη κατηφόρα, μπορεί και γκρεμός. Οπότε ας παραστήσουμε ότι κάνουμε bungee jumping…

(Με μια συζητήσιμη – σίγουρα από γραμματολογική άποψη – ταύτιση υποκειμένου και αντικειμένου στην ίδια φράση, το κκε υποστηρίζει ότι μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Χμμμμ…. Σα να έρχεται (το κκε) στα λόγια μας. Η απαισιοδοξία είναι το μεγάλο κοίτασμα κάτω απ’ την επιφάνεια αυτών των λέξεων. Διότι γίνεται λόγος για σωτηρία∙ όχι για απελευθέρωση∙ όχι για κοινωνική χειραφέτηση∙ ούτε καν για εργατική δικαιοσύνη. (Πάνε αυτά. Δεν πουλάνε…)

Όχι, δεν κάνουμε κριτική κομμουνιστικής ορθότητας!! Έτσι κι αλλιώς τα λόγια τα παχιά είναι φτηνά και εύκολα. Πόσοι άραγε δηλώνουν έτοιμοι για την «επανάσταση» (στις 21 Μάη) απ’ αυτούς που κρατικοποιήθηκαν φανερά και πανηγυρικά τα τελευταία 3 χρόνια; Όχι λοιπόν, δεν είμαστε εκπρόσωποι της σύγχρονης εργατικής τάξης (απλά και μόνο μέλη της…) για να κουνήσουμε το δάκτυλο…

Αλλά η σωτηρία σαν πολιτικό ζητούμενο είναι χειρότερη από κινούμενη άμμο. Άλλοι ελπίζουν στη σωτηρία απ’ τον μεγαλο(α)δύναμο. Άλλοι είναι σίγουροι ότι τους έσωσαν οι φαρμακομαφίες. Πολλοί ποντάρουν στη σωτηρία μέσω τζόγου. Όλοι σώζονται απ’ τις καθημερινές δόσεις αντικαταθλιπτικών. Κάποιοι τα βροντάνε και φεύγουν – για να σωθούν. Εν τέλει πολύς λαός θα το ρίξει είτε στον έναν, είτε στον άλλο, είτε στον επόμενο και στον παρεπόμενο, θα ψεκάσει δεξιά κι αριστερά ή θα παραστήσει τον εκλεκτικό, αφού άλλωστε το super market της ολιγαρχικής εκπροσώπησης εκτός από απορρυπαντικά διαθέτει και σάλτσες – για να «σώζεται», για όλα τα γούστα, το κατιτίς τους. Το «βίωμα»….

Το πρόβλημα με την «σωτηρία» δεν είναι ότι λείπει ο κομμουνισμός από τις φλέβες της. Ούτε ότι ακόμα κι αν είναι φανατικά ζητούμενη παραμένει πάντα αβέβαιη. Το πρόβλημα είναι ότι αναβλύζει εσχατολογία και παραίτηση∙ ίσως και μοιρολατρεία. Η σωτηρία ποτέ δεν ήταν μοχλός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού∙ κουβαλάει μάλλον ένα βαρύ φορτίο απελπισίας.

Εκτός αν κάποιοι προβοκάτορες ολοκληρώσουν το σύνθημα κάνοντάς το τριγωνικό. Ως εξής: μόνο ο λαός σώζει τον λαό – από τον εαυτό του!! Αλλά αυτό τι είναι; Γρίφος; Σοφιστεία; Εξυπνάδα; Ή περιθωριακή αναρχοαυτόνομη σχοινοβασία;

Μόλις ο λαός καταλήξει με ποιόν είναι σε πόλεμο, με την ρωσία; την κίνα; τη λευκορωσία; το ιράν; τις αραβικές πετροχούντες; το ευρασιατικό project; το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; και κυρίως όταν και όποτε τελειώσει αυτός ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, θα σας απαντήσουμε σ’ αυτά τα φλέγοντα περί λαού-ενώπιον-των-ευθυνών-του… Ως τότε «σκάσε και σκάβε» – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…)

Μην παραμυθιάζεσθε! Δεν είναι ένα εμπόλεμο σόι! Είναι ένα εμπόλεμο καθεστώς με (σχεδόν) διακομματική συναίνεση…

Πώς το συμπύκνωσε η άλλοτε αυθεντική λαϊκή σοφία; Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς; Ε, αυτό.

Εκλογές και κόμματα…

Αυτό είναι πρόσφατο: του 2022…

Δευτέρα 8 Μάη>> Ανία και βαρεμάρα; Αβεβαιότητα; Ακηδία; Προφύλαξη προσωπικών δεδομένων; Το 1/3 όσων απαντούν στις έρευνες κοινής γνώμης περί της εκλογικής συμπεριφοράς τους σε λιγότερο από δυο βδομάδες (υπάρχουν πολλοί / πολλές που δεν απαντούν) είτε δηλώνουν ότι είναι αναποφάσιστοι, είτε δηλώνουν ότι ΔΕΝ είναι σίγουροι πως θα ψηφίσουν εκείνο που δήλωσαν λίγο πριν στο ίδιο ερωτηματολόγιο… Ρευστότητα, που πονοκεφαλιάζει τους επαγγελματίες προφήτες της «λαϊκής θέλησης», οδηγώντας τους σε όλο και με εξεζητημένα ανακριτικά / εκμαιευτικά σχήματα. Κρίμα! Κρίμα για την «λαϊκή θέληση»! Με τόσο μεγάλη ποικιλία πολιτικών εμπορευμάτων στα ράφια να σουφρώνει τα μούτρα της; Α πα πα!! Πού οδεύομεν κύριοι;;

Η απάντηση έρχεται από εκεί που δεν θα το περιμένατε. Από έναν καλόγερο! (Όχι τον γνωστό!…) Το μέλος του τάγματος των δομινικανών Dominique Durable, θρησκευτικός φιλόσοφος και καθηγητής φιλοσοφίας, στη γαλλική Le Monde το 1948 (κι ενώ τα ερείπια του Β παγκόσμιου πολέμου κάπνιζαν ακόμα…), εκστασιασμένος απ’ τις προοπτικές της «νέας επιστήμης» με το όνομα Κυβερνητική, κατέθεσε ένα άρθρο με τίτλο UNE NOUVELLE SCIENCE : LA CYBERNETIQUE. Vers la machine à gouverner, που απαντάει (από τότε!) στην τωρινή και την αυριανή δυσθυμία των εκλογέων∙ κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν. Διαβάστε παρακαλούμε για να διαπιστώσετε ότι τελικά το ένστικτο της «λαϊκής θέλησης» καταλαβαίνει την ματαιοπονία των «σωτήρων» της, και προετοιμάζει αδιόρατα την «Μεγάλη Έξοδο» (μαζί με τ’ αφεντικά, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι δουλεύει ο καπιταλισμός!)

Le Monde λοιπόν, 28 Δεκέμβρη 1948, και:

… Μια απ’ τις συναρπαστικότερες προοπτικές που δημιουργούνται είναι η δυνατότητα της λογικής ρύθμισης των ανθρώπινων υποθέσεων, και ειδικότερα εκείνων που αφορούν ανθρώπινες κοινότητες και παρουσιάζουν μια κάποια στατιστική κανονικότητα, όπως είναι τα ανθρώπινα φαινόμενα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Μπορεί άραγε να φανταστεί κάποιος μια μηχανή που θα συγκεντρώνει οποιοδήποτε είδος πληροφορίας, για παράδειγμα πληροφορίες σχετικά με την παραγωγή και την αγορά∙ και ύστερα θα προσδιορίζει ποια θα είναι η πιθανότερη εξέλιξη της κατάστασης, σε συνάρτηση με την μέση ψυχολογία των ανθρώπινων όντων και των ποσοτήτων που είναι δυνατόν να μετρηθούν σε κάθε δοσμένη περίσταση. Είναι άραγε δυνατόν να διανοηθεί κάποιος μια κρατική μηχανή που θα καλύπτει όλα τα συστήματα λήψης πολιτικών αποφάσεων;… Προς το παρόν τίποτα δεν μας εμποδίζει να φανταστούμε κάτι τέτοιο. Μπορούμε να ονειρευτούμε την εποχή που θα είναι δυνατόν μια machine à gouverner (μηχανή διακυβέρνησης) να είναι σε θέση να συμπληρώνει – για καλό ή για κακό – την σημερινή προφανή ανικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου όταν ασχολείται με τον συνηθισμένο μηχανισμό της πολιτικής.

‘Όχι απλά αισιόδοξος ο πατήρ Durable το 1948, αλλά και έξω απ’ τα δόντια: «τι να περιμένουμε απ’ τους ηλίθιους;» λέει μιλώντας για την «προφανή ανικανότητα», χωρίς να διασαφηνίζει ποιους εννοεί. Τους εκλέκτορες; Τους εκλεγόμενους; Όλους μαζί;

Συνεχίζει:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μachine à gouverner

Κάτι κομμουνιστικά του είδους “και η καθαρίστρια να κυβερνήσει” ξεχάστε τα!!!

Δευτέρα 8 Μάη>> Αυτός ο μηχανισμός, που «αναπτύχθηκε» σταθερά ήδη απ’ την δεκαετία του 1980, έχει ονόματα: «λόμπυ» και «ειδικοί». Μιας και είναι στη μόδα η απέχθεια για την ανάγνωση (και ακόμα περισσότερο για την «αρχαιολογία των αναλύσεων») δεν θα παραπέμψουμε κανέναν στα Sarajevo νο 78 ή νο 80 ή νο 90 (τόσο παλιά όσο το 2013 και το 2014…) για τον ριζικό μετασχηματισμό των δυτικών «δημοκρατιών μέσω αντιπροσώπευσης», και την εγκατάσταση πολλών κύκλων «ειδικών» πίσω απ’ την «αντιπροσώπευση» και την «λήψη αποφάσεων»∙ κύκλων αόρατων, ανεξέλεγκτων αλλά καθοριστικών για την εύκολη ακύρωση της όποιας κοινωνικής πίεσης, και εν τέλει για την υποχρεωτική διαμόρφωση συναίνεσης (δηλαδή υπακοής). Ωστόσο κάπου εκεί (τότε, «παλιά»…) σχολιάζαμε ότι:

…Στον ορίζοντα του κοινωνικού φαντασιακού, η χρήση “ειδικών” δίνει  (άρχισε να δίνει απ’ τα ‘80s και μετά) ένα λούστρο ουδετερότητας και τεχνικής εγκυρότητας. [Παρότι] η κοινωνική ουδετερότητα των επιστημών είχε βέβαια αμφισβητηθεί στη διάρκεια των ταραγμένων δεκαετιών του ‘60 και του ‘70…

Όχι, δεν χρειάζεται να πάμε πίσω. Αρκεί να έχει καταλάβει όποιος ενδιαφέρεται τον ρόλο και την ισχύ των «ειδικών» στην πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, όπου αυτοί (οι «ειδικοί») βγήκαν απ’ τα παρασκήνια των δυτικών ολιγαρχιών και εγκαταστάθηκαν στο κέντρο της σκηνής. Ποιος τους «διάλεξε»; Σίγουρα κανένας «λαός»… Ποιος θα τολμούσε να τους αμφισβητήσει (με την ευκολία που αμφισβητεί ένα πολιτικό κόμμα); Κανείς∙ καλές δόσεις λογοκρισίας εξαφάνιζαν κάθε αντίπαλο ειδικό, και στόλιζαν τους ανειδίκευτους καχύποπτους  με όλα τα επίθετα που διαθέτουν οι βόθροι της «νέας κανονικότητας»∙ μαζί με ποινές και τιμωρίες…  Ποιος υπερασπίστηκε αυτούς τους εγκάθετους σαν «έκφραση της επιστημονικής αλήθειας για τις κοινωνίες» και, κατά συνέπεια, σα νόμιμους και εύλογους σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικούς καθοδηγητές / χειραγωγούς; (Α χα!!! Ας μην αρχίσουμε!…)

Η machine à gouverner του κεφάλαιου υπάρχει λοιπόν – με «ανθρώπινο πρόσωπο» προς το παρόν. Είναι ώριμη και κραταιά. Η σταδιακή και σύντομα εκτεταμένη μηχανοποίησή της είναι πολύ κοντύτερα απ’ όσο νομίζετε! (Πόσες φορές έχετε ακούσει την έκφραση «με απέρριψε το σύστημα» για ζητήματα κρατικής γραφειοκρατίας τα τελευταία χρόνια;) Η ενθουσιώδης υποδοχή της μηχανικής «νοημοσύνης» αποδεικνύει πως οι υποκειμενικοί, κοινωνικοί όροι γι’ αυτή τη μηχανοποίηση του «κυβερνητικού / εξουσιαστικού ορθολογισμού» υπάρχουν ήδη σε πολύ μεγάλη έκταση: κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει την «εγκυρότητα», την «ακρίβεια» και την «ανιδιοτέλεια» της chatGPT… παρότι είναι ιδιοτελέστατο ανθρώπινο / τεχνικό έργο!!! (Εκτός αν πιστεύετε ότι ο προγραμματισμός μηχανών είναι υπεράνω συμφερόντων…)

Έχουν άραγε συναίσθηση οι (κατ’ αρχήν σωστά και δίκαια) απέχοντες απ’ το show της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» ότι σε κάποια απ’ τις επόμενες κοντινές στροφές του μέλλοντος έχουν ήδη εγκατασταθεί οι προσδοκίες του Durable; Όχι…

Θα χαρούν όταν βρεθούν μπροστά τους ή θα γίνουν επιθετικά ά-πιστοι; Υποψιαζόμαστε, δυστυχώς, το πρώτο. Για διάφορους λόγους αλλά και επειδή στην εξέλιξη διάφορων μορφών μηχανοποίησης – του – κοινωνικού – εργοστάσιου, η συμβουλή του Durable απ’ το μακρινό 1948 έγινε ευμενώς αποδεκτή:

… Ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα για τις ομάδες που ασχολούνται σήμερα με την δημιουργία της Κυβερνητικής να προσθέσουν στο προσωπικό των τεχνικών τους, που προέρχονται απ’ όλους τους ορίζοντες της επιστήμης, μερικούς σοβαρούς ανθρωπολόγους και ίσως ένα φιλόσοφο που να έχει περιέργεια για τα παγκόσμια ζητήματα…

Έχουν!!! Έχουν απ’ όλα!!! Και μπηχεβιοριστές έχουν, και φιλόσοφους, και διαφημιστές…

Το είπαμε… Από ‘δω αρχίζουν οι εξυπναδούλες. Για την γιαγιά, τα γυαλιά της, το παγκάκι, για τους γέρους (γενικά και ειδικά…), για την βαρεμάρα και την αχρηστία του γραψίματος και του διαβάσματος, γι’ αυτούς που «θέλουν να μας γυρίσουν στις σπηλιές» μακριά από βόθρους, ξεφτιλίκια και βίτσια, χωρίς (anti)social media και τις λοιπές ομορφιές τύπου tiktok.

Ταμάμ! Τικ-τοκ-τικ-τοκ-τικ-τοκ-τικ-τοκ: ο ωρολογιακός μηχανισμός δουλεύει…

Θεωρία της αποκτήνωσης 1

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Παρακολουθείστε παρακαλούμε αυτά τα μικρά, διδακτικά ντοκουμέντα – με όσο πιο κρύο αίμα γίνεται. Όχι εύκολες προσωποποιήσεις, όχι παραπλανητικές στοχοποιήσεις∙ μην ξεπέσετε σε έτσι κι αλλιώς ελεγχόμενες εκτονώσεις!

Πράξη μία

Εδώ έχουμε έναν πρωθυπουργό / στρατηγό / γενικό επιτελάρχη, ο οποίος απαντάει στον εαυτό του που συντευξιάζονται και οι δύο (και ο ρημαδοΚούλης και ο εαυτός του) στις 28 Νοέμβρη 2020 στο σαλονικιώτικο ραδιόφωνο status fm 107.7…  Ο οποίος (εαυτός του) γίνεται στιγμιαία (;) και φαντασιακά κυνηγός, κυνηγός θηραμάτων (τι άλλο;), με όπλο σύριγγες∙ αλλά τον προλαβαίνει (ο νεοφιλελεύθερος εαυτός του…) πριν λαχανιάσει, μπουρδουλωθεί κυνηγώντας, και λέει «όχι, εγώ δεν πρόκειται να κυνηγάω με το εμβόλιο στο δρόμο ανθρώπους που δεν θέλουν να εμβολιαστούν (: χλιμίντρισμα κατάφασης απ’ τους ρεπόρτερ∙ είναι το ιππικό…) αλλά…» Αλλά; … Η ίδια η αγορά, η ελεύθερη οικονομία … θα τους τσακώσει!

Χμμμ… Ο κυνηγός δεν θα ιδρώσει. Έχει κι άλλο σχέδιο για τα θηράματα! Η παγίδα σα να λέμε θα κάνει την δουλειά… Πού πάτε να ξεφύγετε ρε αλαφιασμένα ζώα απ’ τα ασφαλή και τα αποτελεσματικά μας; Σας έχουμε στήσει παντού παγίδες!!! Ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω! (και τα χειροκροτήματα άπειρα απ’ όλη την εξέδρα των caradinieroi / pfizeroi τότε… Και μετά… Ε;)

Εδώ έχουμε εν χορώ (δημοσιογραφικό, συνδικαλιστικό, άρα εκπροσώπων εξουσιών) την ολοκληρωμένη πεποίθηση (σε σχέση με τον όχι-κυνηγό-πρωθυπουργό) ότι σε πρώτη και τελευταία ανάλυση είστε (είμαστε) ζώα (ζώα-σε-κλουβί θα ήταν το ιδανικό για τους πιο πάνω θεωρητικούς…). Τα κλουβιά είναι στη θέση τους, δεν χρειάζεται πια κυνήγι στους δρόμους… Και κατά συνέπεια «το καλό μας» (με την μορφή «ενέσεων» ή και όποια άλλη θεωρηθεί κατάλληλη) θα πρέπει να μας βρει υπνωτισμένους…. Αν η παγίδα της αγοράς δεν αποδώσει, θα πρέπει να μας πιάσουν στον ύπνο! Προσέξτε παρακαλούμε το ότι η συγκεκριμένη δήλωση γίνεται μέσα σε γενική ευωχία ατόμων που, αναμφίβολα, έχουν τοποθετήσει εαυτούς και εαυτές στη θέση είτε των «θηριοδαμαστών» είτε των «φυλάκων» – γενικά μιλώντας…

Σε κάθε περίπτωση: πάνδημα χειροκροτήματα για την μεταχείριση των «ζώων δεν κάθονται φρόνιμα…» Σα να λέμε: ζώα είναι μεν, αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα pets, όπως θα έπρεπε…

Πράξη 2

Εδώ έχουμε και πάλι εν χορώ την βεβαιότητα πως οι ανθρωποθυσίες προάγουν το «καλό» (του έθνους, της πατρίδας, πείτε το όπως θέλετε) και πως «τι να κάνουμε; έτσι είναι τα πράγματα». Πρόκειται για μια «ολιστική προσέγγιση» της αξίας των ανθρωποθυσιών από άτομα που κρατούν-το-μαχαίρι της δημαγωγίας κι όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Και όχι μόνο.

Κι εδώ έχουμε την «πολιτική ενίσχυση» (στο ανώτερο δυνατό σημείο) αυτής της «ολιστικής προσέγγισης», που μπορεί μεν να προκάλεσε (η ενίσχυση…) κάποιες λίγο πολύ προεκλογικές ενστάσεις, επιφανειακότατες όμως εφόσον τα-μαχαίρια βρίσκονται σε πάρα πολλά χέρια: το «η πατρίς χρειάζεται θυσίες» είναι ένα δόγμα με πάμπολλους γονείς, για πάμπολλες χρήσεις. (Εκτός απ’ την πατρίδα και η βιομηχανία-της-υγείας χρειάζεται θυσίες, και η 4η βιομηχανική επανάσταση χρειάζεται θυσίες, και η τεχνολογική πρόοδος χρειάζεται θυσίες, και είναι σαφές ότι τα θυσιαστήρια είναι μπίζνα με προοπτικές… αλλά μην σας μπερδεύουμε. Μπερδευόσαστε;)

Θεωρία της αποκτήνωσης 2

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Απ’ τον μύθο της θυσίας της Ιφιγένειας (και τον λίγο πολύ ανάλογο μύθο της θυσίας του Ισαάκ) έχουμε την ιστορική προειδοποίηση περί ανθρωποθυσιών όπου (την τελευταία στιγμή;) τα ανθρώπινα σφακτάρια ανταλλάσονται στον βωμό με κάποιο ζώο. Η Άρτεμις βάζει ελάφι στη θέση της Ιφιγένειας, ο ιουδαϊκός θεός βάζει ένα αρνί στη θέση του μονάκριβου Ισαάκ.

Οι μύθοι αυτοί (και άλλοι παρόμοιοι) έχουν διαχρονική αξία. Τοποθετούν το ανθρώπινο πάνω στον πάγκο του χασάπη να αιωρείται ανάμεσα στο «ιερό» και στο ζωώδες: ΑΥΤΟ το εκκρεμές είναι η «θυσία», και γι’ αυτό ό,τι βαπτίζεται «θυσία» δεν είναι θάνατος ή πόνος αλλά πάντα κάποιου είδους παροχή υπηρεσιών∙ προκαταβολή θανάτου σε αναμονή κάποιου ανταλλάγματος.

Ένα στοιχειωδώς απροκατάληπτος ανθρωπολόγος θα μας πληροφορούσε ότι οι πιο πάνω συγκεκριμένοι μύθοι αναφέρονται σ’ ένα είδος μετάβασης: απ’ την τελετουργική σφαγή ανθρώπων για να αποκτηθεί η εύνοια (ή η συγχώρεση) του / των θεού / ών, στην τελετουργική σφαγή ζώων για τους ίδιους λόγους. Κάποια σοβαρή αλλαγή στην πολιτική οικονομία των κοινωνιών θα πρέπει να συνέβη για να γίνει αυτή η μετάβαση∙ ίσως και κάποιες κοινωνικές εξεγέρσεις κατά των ανθρώπινων σφαγείων. Ωστόσο πάντοτε στο ματωμένο σώμα, στο σώμα που θυσιάζεται, αποδιδόταν κάτι αντεστραμμένα (και διεστραμμένα) «ανώτερης τάξης», «θεϊκό» ίσως: η αιτία της σφαγής του. Δεν πέθανε, δεν σκοτώθηκε, δεν τον σκότωσαν: θυσιάστηκε… Αυτό είναι “κάτι άλλο”…

Κι ενώ ο κανιβαλισμός έμοιαζε ξεπερασμένος, η τελετουργική βρώση του «για χάρη του θεϊκού θελήματος» ζώου κράτησε τις σημασίες αυτής της μεσολάβησης: ανθρώπινο όπως ζωώδες, ζωώδες όπως ανθρώπινο. Εν τέλει, στο επίσημο δόγμα του χριστιανισμού, η θυσία (και ο κανιβαλισμός) επέζησαν συμβολικά, με την λεγόμενη «θεία μετάληψη».

Η αλήθεια είναι ωστόσο πως οι ανθρωποθυσίες δεν σταμάτησαν ποτέ! Άλλαξαν, απλά, «δικαιολόγηση». Οι χριστιανοί, οι κατ’ εξοχήν σφαγείς της ανθρωπότητας σ’ όλη την ιστορία, έχουν υπάρξει ιδιαίτερα επιμελείς στο να σφάζουν άπιστους, ειδικά στις περιοχές του πλανήτη που καταλάμβαναν / καταλαμβάνουν, δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος του (όταν δεν σφάζονταν μεταξύ τους) για να «σώσουν τις ψυχές» τους. Τις ψυχές των Άλλων – που ήταν (ανθρωπόμορφα) ζώα. Επιπλέον η ανθρωποθυσία αποκτούσε κατά καιρούς κι ένα «πολιτικό νόημα» (για την «πατρίδα»…) μέχρις ότου με την δημιουργία του έθνους κράτους αυτή η ανθρωποεξόντωση ημών, υμών και αλλήλων όχι απλά μαζικοποιήθηκε και έχασε εντελώς τα παλιά τελετουργικά χαρακτηριστικά της (εν τέλει βιομηχανοποιήθηκε), αλλά σημάδεψε ανεξίτηλα την εκκοσμίκευση της εξουσίας: δεν είναι κάποιος θεός που ζητάει (και απολαμβάνει) θυσίες, δηλαδή ανθρώπινα σφακτάρια∙ είναι κάποια πρακτική αναγκαιότητα.

Αυτός ακριβώς είναι ο «λόγος περί θυσίας» στα στόματα δημαγωγών και πολιτικών βιτρινών χτες, σήμερα, αύριο. Πανινδρομούν μεταξύ του ελέγχου της γυμνής ζωής (του ανθρώπινου ζωντανού…) και του ελέγχου των κοινωνικών σχέσεων προσφεύγοντας σε μια «παλιά ιερότητα»: του «χρήσιμου», του αξιοποιήσιμου θανάτου – των Άλλων. Αν πνίγουν μετανάστες και πρόσφυγες είναι επειδή υπάρχει μια ανώτερη «αξία», η «εθνική ασφάλεια» ας πούμε… Αν δολοφονούνται χιλιάδες και σακατεύονται ακόμα περισσότεροι απ’ την γενετική μηχανική είναι επειδή υπάρχει ένα ανώτερο «όφελος»… Κι αν σκοτώνονται εδώ ή εκεί μερικές δεκάδες από εγκληματική αδιαφορία ατόμων και θεσμών, αναλαμβάνουν «να μην πάει χαμένος» ο θάνατός τους… Τον τοκίζουν, ή αποσπούν κάποια υπεραξία απ’ αυτόν: “δεν θα ξαναγίνει”.

Μ’ έναν τρόπο που τους διαφεύγει αλλά τον απολαμβάνουν, μέσα απ’ το στόμα τους και την συγκατάβαση στη θυσία (των άλλων…), μιλάει η εξουσία. Και η (εχθρική) σχέση της με την ζωή.

Οι «χρόνιες παθογένειες»…

Σκάνδαλο! Πράγματι

(Αλλά σύντομο σκάνδαλο…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Το ελληνικό κράτος είναι, από ιστορική άποψη, το δεύτερο σε ηλικία / παλαιότητα όχι μόνο στην ευρώπη αλλά σε μια μεγάλη ακτίνα της ανατολικής Μεσογείου. Τι σημαίνει, λοιπόν, ότι έχει «παθογένειες»; Ότι κάποτε ήταν «υγιές» και μετά «αρρώστησε»; Και το «χρόνιες» πάλι; Αν απλώνονται στα περίπου 192 χρόνια της ύπαρξής του (μετράμε απ’ το 1830) τότε θα έπρεπε να έχει πεθάνει καμιά δεκαριά φορές το λιγότερο!

Το «χρόνιες παθογένειες» είναι μια απ’ τις βασικές ιδεολογικές εφευρέσεις των καθεστωτικών, παρόμοιο με τις «ευθύνες της τουρκοκρατίας»… Παρεπιπτόντως το σύνολο των μετέπειτα βαλκανικών κρατών ανήκαν στην ίδια οθωμανική αυτοκρατορία και μάλιστα για μεγαλύτερο διάστημα απ’ τον Μοριά-και-την-Ρούμελη∙ σε κανενός ωστόσο την εθνική ιδεολογία δεν περιλαμβάνεται τέτοια κατασκευή περί του «βάρους των 400 χρόνων σκλαβιάς» κι όλα τα παρεπόμενα…

Η ρητορική των «χρόνιων παθογενειών» έχει στόχο να κρύψει ότι το ελλαδιστάν είναι απ’ την κατασκευή του ένα συγκεκριμένο μοντέλο κρατικής οργάνωσης και εξουσίας. Είναι ένα μοντέλο «υγιέστατο» ως προς τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς του∙ ένα μοντέλο που με μικρότερες ή μεγαλύτερες παραλλαγές το συναντάει όποιος ενδιαφέρεται σε πολλές ακόμα περιπτώσεις, τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο (όχι, όμως, στον κληρονόμο της «τουρκοκρατίας», στο σύγχρονο τουρκικό κράτος!). Είναι το μοντέλο του γεωπολιτικού προσοδισμού (εκτός των κάθε φορά συνόρων) και του πολιτικού προσοδισμού (στο εσωτερικό του): της απόσπασης ωφελημάτων «πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι» ανάλογα με την θέση στην ιεραρχία της εξουσίας, ανάλογα με τις σχέσεις των ωφελούμενων με τα «επίπεδα» αυτής της ιεραρχίας. Θα μπορούσαμε σχηματικά να πούμε είναι το μοντέλο της κρατικής αντιπαροχής και της δωροδοκίας – και προσέξτε να μην παρεξηγήσετε τον όρο. Εν τέλει, για να κάνουμε το πράγμα πιο σύνθετο, είναι το μοντέλο του «εθνικού κράτους» που θεσμίστηκε μεν με βάση το ιστορικό πρότυπο του αστικού κράτους, χωρίς όμως αξιόλογη αστική τάξη μέσα στην επικράτειά του (αντίθετα, με μια αστική τάξη ιστορικά διεθνοποιημένη, εκτός συνόρων, με άλλου είδους συμφέροντα).

Το μοντέλο αυτό δουλεύει μια χαρά, αρκεί να εντοπίσει κάποιος με εντιμότητα και χωρίς φαντασιώσεις για πιο πράγμα ακριβώς δουλεύει: τα ωφελήματα που αποσπώνται δεν είναι ποτέ μόνο «υπερ κάποιων» (εκείνων που τα αποσπούν) αλλά και (αυτό είναι βασικό) εναντίον άλλων. Αρκεί να θυμίσουμε αυτό το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός: στον 20ο αιώνα, στις δεκαετίες της 2ης βιομηχανικής επανάστασης που σε διάφορα κράτη αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε το μοντέλο του «κράτους πρόνοιας» ως ένα σετ συμβάσεων μεταξύ κεφάλαιου, κράτους και υποτελών, στο μοντέλο του ελλαδιστάν υπήρχε εντατικός ή λιγότερο εντατικός εμφύλιος (και σε μεγάλο βαθμό ταξικός) πόλεμος: δεν χωρούσαν όλοι στα ωφελήματα, οι αποκλεισμένοι ήταν πάρα πολλοί και με διάφορες μορφές.

Τέτοια είναι η σωστή λειτουργία αυτού του μοντέλου! Ο αποκλεισμός μπορεί να έχει την μορφή της εξορίας, την μορφή της υποχρεωτικής μετανάστευσης της εργασίας, της «ανταλλαγής πληθυσμών», της μαζικής και οργανωμένης «μαύρης δουλειάς», της αιχμαλωσίας και της εξόντωσης (εδώ αναφερόμαστε στις ιστορικές εβραϊκές κοινότητες αλλά και στους μετανάστες / πρόσφυγες)∙ ακόμα και της α/διαφορίας-μέχρις-θανάτου (για τους εντόπιους).

Αλλά τι λέμε τώρα; Ότι «τρώνε, πίνουν, και σκοτώνουν»; Αυτό είναι γνωστό: ειπώθηκε το 1990, μέσα σε καπνούς και ασφυξιογόνα, Πατησίων και Στουρνάρα γωνία…

Λεβάντες (: ή ο καιροσκοπισμός στα καλύτερά του!)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Το πιθανότερο είναι ότι δεν σας ενδιαφέρει (και γιατί θα έπρεπε; μήπως ζούμε στην ανατολική Μεσόγειο; μπααα…) Βάλτε το πάντως σε κάποια άκρη γιατί κάποια στιγμή μπορεί να βρεθείτε μπροστά είτε σε εντόπιους «πολιτικούς» ακροβάτες είτε σε τίποτα θηρία∙ οπότε θα έχετε μια βοήθεια να βρείτε (τότε) τι και πως.

Ο Assad πήγε στη Μόσχα τις προηγούμενες ημέρες, κι αυτό είναι λογικό: είναι σύμμαχοι. Έκανε βέβαια κάποιες δηλώσεις περί αύξησης των ρωσικών βάσεων στη συρία που έχουν ενδιαφέρον, αλλά προς στιγμήν τις παρακάμπτουμε.

Μετά την Μόσχα που λέτε ότι πήγε χτες; Στο Abu Dhabi, στα εμιράτα, στο μαγαζί του τοξικού MBZ (Mohamed bin Zayed al Nahyan), που μέχρι πριν κάποιο καιρό πριόνιζε ότι απλά την καρέκλα (του Assad) αλλά και το κεφάλι του!

Τώρα όμως; Τώρα άρχισε να φυσάει δυνατός λεβάντες, ανατολικός άνεμος (και) στην περιοχή, οπότε οι πιο ορκισμένοι (άραβες) σύμμαχοι της Ουάσιγκτον γίνονται φίλοι των αντιπάλων της! Εννοείται φίλοι και της Άγκυρας, που έχει κρατήσει ιδιαίτερα straight στάση όλα αυτά τα χρόνια. (Κι εκείνος ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας που έλιωσε τα παπούτσια του να κάνει αντιτουρκικές κολεγιές με τους πετροχουντικούς της αραβικής χερσονήσου; Τι θα απογίνει; Ε, ας τους βάλει στη συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του…)

Υπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό, που αυτό πρέπει να το σημειώσετε. Φαίνεται σ’ αυτήν εδώ την φωτογραφία:

Η κυρία στα δεξιά, με το μαύρο hijab, λέγεται Sheikha Fatima bin Mubarak, είναι η μητέρα του τοξικού (προέδρου των εμιράτων), θεωρείται το πιο υψηλόβαθμο έως ιερό γυναικείο πρόσωπο στο κράτος και την αποκαλούν «μητέρα του έθνους». Η κυρία στα αριστερά λέγεται Asma al-Assad, είναι η σύζυγος του σύριου προέδρου (συριακής καταγωγής και αγγλικής υπηκοότητας η ίδια) και εμφανίζεται στο αεροδρόμιο, στην αγκαλιά της κυρίας Fatima – δεν πρόκειται για photoshop! – όπως αν έβγαινε για ψώνια στην Oxford street…

Για τα ιδεολογικά δεδομένα του σκληροπυρηνικά συντηρητικού (ουαχαβίτικου) σουνιτισμού των εμιράτων και όχι μόνο, αυτή η στιγμή έχει ισχύ ατομικής βόμβας το λιγότερο. Γιατί η άλλοτε περιθωριοποιημένη και ξεγραμμένη κυρία Asma, χάρη στις ισχυρές συμμαχίες του (αλεβίτη) Assad, επιβάλει στην έδρα του ουαχαβιτισμού (: isis…) όχι απλά ένα κοσμικό dress code αλλά κάτι πολύ περισσότερο: την αναγνώριση της ήττας του project isis απ’ τους ιδεολογικούς του αφέντες και (παγκόσμιους) προαγωγούς! Δεν το διαπραγματεύεται καν και καν για λόγους ευγένειας προς τα ήθη του τόπου… Κι αυτοί, οι ουαχαβίτες των εμιράτων, ρεαλιστές γαρ, δεν ενοχλούνται καν… Τα δεδομένα έχουν αλλάξει πια…

Έχουν απομείνει κάτι χιλιάδες ουαχαβίτες ένοπλοι στο Idlib. Τι θα κάνουν; Φυσάει λεβάντες κι εκεί…

 

Η τεχνολογική μεταφυσική (σημείωση για την «τεχνητή νοημοσύνη»)

Δευτέρα 13 Φλεβάρη>> Η εφαρμογή ChatGPT απέκτησε 100.000.000 (100 εκατομύρια) ενεργούς χρήστες μέσα σε μόλις δυο μήνες απ’ την εμφάνισή της: πρόκειται για παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας «διείσδυσης» μιας τεχνολογικής εφαρμογής στη ζωή των αιχμαλώτων. Θεωρήθηκε κάτι ανάμεσα σε «αξιοπερίεργο» και «παιχνίδι»: ένας ηλεκτρονικός «συνομιλητής» που απαντάει πειστικά σε οποιαδήποτε ερώτηση. Προς το παρόν γραπτά∙ τι θα γίνει όταν η «μηχανική μάθηση» (machine learning) αποκτήσει ζεστή φωνή; Ένας ακόμα μεγαλύτερος πυρετός γι’ αυτήν τη «νοημοσύνη»∙ και, όπως έχουμε δείξει άλλού («η μηχανοποίηση της σκέψης», τετράδιο για την εργατική αυτονομία νο 4) μια ακόμα εντονότερη υποθερμία (έως χειμέρια νάρκη, χωρίς προβλεπόμενη άνοιξη) του ζωντανού σκέπτεσθαι.

Πώς έγινε το ότι τόσα εκατομμύρια (υποθέτουμε μελλοντικά ακόμα περισσότερα) υιοθέτησαν χωρίς απορίες κι ερωτήσεις κάτι που αγνοούν τι είναι και πως «δουλεύει»; Στο σύντομα ερχόμενο cyborg νο 26 υπάρχουν εξηγήσεις για το δεύτερο – για τους ελάχιστους που ενδιαφέρονται να ξέρουν. Αλλά ο υπερυπολογιστής που βρίσκεται πίσω απ’ την ChatGPT δεν είναι ο αγαπημένος άγνωστος δάσκαλος ή φίλος∙ ούτε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που μοιράζει τις σελίδες της on demand. Είναι, μάλλον, η υλική λειτουργική μορφή ενός εφιάλτη.

Σύμφωνα με την εταιρεία που έσπρωξε και αξιοποιεί την ChatGPT (λέγεται OpenAI, έχει στην ιδιοκτησία της τον 5ο σε ισχύ υπερυπολογιστή στον κόσμο, και ο βασικότερος μέτοχός της είναι η microsoft…) η «προίκα» της εφαρμογής ήταν 300 δισεκατομύρια λέξεις που είχαν τρυγηθεί απ’ το internet: βιβλία, άρθρα, sites και posts. Σ’ αυτόν τον (κατεργασμένο μέσω σύνθετων αλγορίθμων) λεκτικό όγκο περιλαμβάνονται και τα προσωπικά δεδομένα όλων των κοινών θνητών που επιλέχτηκαν εν αγνοία τους ως «πηγή συσσώρευσης data / εκπαίδευσης» στην πρώτη φάση.

Απ’ την στιγμή της εμφάνισης της ChatGPT ο υπερυπολογιστής και οι σύνθετοι αλγόριθμοι τροφοδοτούνται … απ’ τους πελάτες τους («χρήστες» σύμφωνα με την αργκώ). Η OpenAI έχει γνωστοποιήσει ότι κάθε «επαφή» με την εφαρμογή σημαίνει αποθήκευση της IP του «χρήστη», το είδος και τις ρυθμίσεις του browser που χρησιμοποιεί, τα δεδομένα της «σχέσης» του με το site, τα metadata των περιεχομένων που τον/την ενδιαφέρουν, τις ενέργειες που κάνει, τις γενικότερες ενέργειες αναζήτησης στο διαδίκτυο, και τα στοιχεία των site που επισκέπτεται. Επιπλέον η OpenAI ξεκαθαρίζει πως όλα αυτά τα προσωπικά δεδομένα τους θα τα μοιράζεται με απροσδιόριστα «τρίτα μέρη», χωρίς καμία ενημέρωση ή ερώτηση ή έγκριση.

Με δυο λόγια ενώ οι ζωντανοί «χρήστες» αδιαφορούν για το τι κάνουν και με ποιόν και απλά απολαμβάνουν ένα ακόμα τεχνολογικό θαύμα πιστεύοντας στην «ουδετερότητα της τεχνολογίας», η μηχανή (και οι ιδιοκτήτες της) «μαθαίνουν» (δηλαδή: καταγράφουν και επεξεργάζονται) πολύ γρήγορα πλευρές της «ταυτότητας» καθενός χωριστά απ’ τα εκατομύρια των χρηστών. Μαθαίνουν με ποιον / ποια έχουν να κάνουν! Κι αυτό είναι μόνο η αρχή: τα «προσωπικά δεδομένα» ρέουν αστάματητα (και «αόρατα») σαν κοινωνική πρώτη ύλη μεταξύ διαφορετικών εταιρειών αυτής της μιας χούφτας τεχνολογικών υπερομίλων με τα γνωστά ονόματα. Στα συμφέροντά τους είναι σίγουρο πια ότι δεν περιλαμβάνεται η διανοητική καλλιέργεια των αιχμαλώτων πληθυσμών…

Πριν όχι πολύ καιρό γινόταν λόγος περί «γνωσιακού καπιταλισμού»… Στην εποχή της μηχανικής μάθησης που τόσο χαρούμενα και με απεριόριστη εθελοτυφλία γίνεται κοινοτοπία, ό,τι απομείνει σα «ζωντανό» θα ξεπέσει σε απλό και διαρκή «τροφοδότη» της μηχανής. Απ’ αυτή τη θέση, την θέση του χειριστή / τροφοδότη, μαζί με την οργανωμένη άγνοια (και την λογοκρισία…) θα θριαμβεύσει η μεταφυσική πίστη στην παντοδυναμία της μηχανής (: νεκρό κεφάλαιο)  – άρα του καπιταλισμού συνολικά…