Tag: ιδεολογία

Ευέλικτες και αποτελεσματικές αποφάσεις

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Οπωσδήποτε παίζουν φράγκα, αν και δεν είμαστε σίγουροι πόσα κιλά πιάνει. Ωστόσο αν αυτή η διεθνής επιχείρηση διακρατικών ποδοσφαιρικών αγώνων που λέγεται uefa απέκλειε δια παντός την εθνική ελλάδας θα έκανε ψυχικό.

Πρώτα απ’ όλα επειδή θα ήταν μια καλή αρχή. Δεύτερον επειδή θα έμεναν άνεργα (δηλαδή: χωρίς μεροκάματο) τα βοθρολύματα / οπαδοί (άξιοι του εθνικού ιδεώδους, πρέπει να πούμε – κι ας υπάρχουν διάφοροι αστοιχείωτοι που το φαντάζονται αλλιώς…). Και τρίτον επειδή θα απαλλασσόταν το εθνικό στερέωμα, ποδοσφαιρικό και όχι μόνο, απ’ την κατάρα του 2004. Το φάντασμα, δηλαδή, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει (ή πρέπει να έχει) ευρωπαϊκές αξιώσεις.

Εννοείται, απ’ την άλλη, ότι και οι εσθονοί έχουν τα δικά τους βοθρολύματα, ανάλογου φυράματος με τα ελληνικά. Γιατί, όμως, να μπλέκουμε σε τέτοιες παλιοϊστορίες που, συν τοις άλλοις, εξάπτουν διάφορους παλιούς ντόπιους νταλικιέρηδες (των καιρών του ανατολικού μπλοκ και του «γαμάμε με ένα καλτσόν»), ε;

Αφού είναι γνωστό: από πολιτική άποψη η ευρώπη ποτέ δεν έφτασε στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου – εκτός απ’ την στιγμή της απαγωγής της απ’ την Φοινίκη. Ας αρχίσει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας με την διαγραφή της ποδοσφαιρικής εθνικής.

Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι…

Η επίπεδη γη…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Όταν, στις αρχές του 2017, κάποιος επιτελάρχης του ψόφιου κουναβιού, μιλώντας για ένα μάλλον ασήμαντο γεγονός (τον αριθμό των συγκεντρωμένων στην ορκομωσία του σε σχέση με την συγκέντρωση στην ορκομωσία του Obama) υποστηρίξε ότι υπάρχουν εναλλακτικές πραγματικότητες, έγινε περίγελως. Τι πάει να πει «εναλλακτικές πραγματικότητες»; Μήπως ότι πραγματικότητα είναι ό,τι συμφέρει τον καθένα να είναι;

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης ότι αυτό δεν είναι η πρωτότυπη (και προσβλητική) ιδέα κάποιας πολιτικής βιτρίνας. Αλλά μια εκτεταμένη «κοινή πεποίθηση»: η θέση ότι η πραγματικότητα είναι μία και μπορεί να εντοπιστεί με τρόπο αντικειμενικό δεν έχει απορριφθεί μεν ανοικτά και καθαρά, αλλά για έναν και μόνο λόγο. Ο οπαδός της οποιασδήποτε «εναλλακτικής πραγματικότητας» θέλει να πιστεύει και να υποστηρίζει ότι η δική του πραγματικότητα είναι η μόνη «αυθεντικά» πραγματική. Ο οππορτουνισμός στα καλύτερά του!!!

Πως, όμως, μπορεί κανείς να υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι μία σε μια εποχή που τα ψέμματα, οι πλαστογραφήσεις, οι θεωρίες συνωμοσίας, και – κυρίως – ο καιροσκοπισμός των ιδεολογιών έχουν γίνει μια σταθερή νόρμα; Μπορεί, για παράδειγμα, να δει ο οποιοσδήποτε ότι στις φωτογραφίες το πλήθος που πήγε στο ψόφιο κουνάβι ήταν το μισό από εκείνο που πήγε στον Obama… Αλλά ποιος είναι σίγουρος ότι οι φωτογραφίες δεν έχουν πλαστογραφηθεί; Είναι, πια, τόσο εύκολο να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο· επειδή είναι εύκολο να γίνει…

Η γη είναι επίπεδη λένε κάποιοι. Οι φωτογραφίες απ’ το διάστημα που την δείχνουν στρογγυλή είναι πλαστές! Επιστρέφει διανοητικά ο πρώτος «αναπτυγμένος» κόσμος στους προ Γαλιλαίο καιρούς;

Όχι. Προχωράει σε κάτι χειρότερο…

Ο τετράγωνος κύκλος…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Δεν είναι οι πολιτικές βιτρίνες αλλά οι τεχνολόγοι των αναπαραστάσεων που χωρίζουν ήδη την πραγματικότητα σε τρεις κατηγορίες. Την «κανονική», την «εικονική» και την «μεικτή» ή «υβριδική» ή «επαυξημένη». Θα έλεγε κανείς ότι παίζουν με τις λέξεις. Αυτό που ονομάζουν «εικονική πραγματικότητα» λεγόταν ως σχετικά πρόσφατα αναπαράσταση. Και οποιαδήποτε μορφή αναπαράστασης μέσα στον πραγματικό χώρο / χρόνο δεν ήταν ούτε «υβρίδιο» ούτε «επαύξηση»… Ωστόσο το παιχνίδι με τις λέξεις και τις έννοιες είναι σκόπιμο: να διαβρώσει την βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα είναι μία (άλλο πράγμα οι ερμηνείες της)· να ενισχύει την πίστη στις «εναλλακτικές πραγματικότητες»…

Πως θα μπορούσαν, όμως, να το παραδεχτούν κάτι τέτοιο όσοι / όσες έφτιαχναν avatar, τεχνικά ομοιώματα της ιδέας για τον Εαυτό τους, στο second life; Δεν είναι άραγε «δημοκρατικό δικαίωμα» να πιστεύει κανείς ότι το «πραγματικό Εγώ» του (ή οι «πραγματικές σχέσεις» του, οι «πραγματικοί φίλοι» του, ο «πραγματικός κόσμος») βρίσκονται Εκεί, στην on hand μηχανική αναπαράσταση / μεσολάβηση;

Κι αν Εκεί βρίσκεται η «αλήθεια» (γιατί έτσι θέλω…) τότε έξω απ’ το «Εκεί» τι βρίσκεται; Ένας αφιλόξενος, εχθρικός κόσμος, για τον οποίο δεν αξίζει ο χαρακτηρισμός «πραγματικός»… Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός έχει απαιτήσεις…

Ακηδία…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Έχει αρχίσει να γίνεται λόγος διεθνώς για τα τεχνολογικά εφικτά βαθιά ψέμματα. Όχι μόνο την πλαστογράφηση «προσωπικοτήτων» που γίνεται κατά κόρο στα μηχανικά μεσολαβημένα «κοινωνικά δίκτυα» (από κακόβουλους ή και μηχανές)· όχι μόνο την πλαστογράφηση ακίνητων εικόνων· αλλά και την πλαστογράφηση κινούμενων εικόνων (video) μετά ήχου. Σε μια εποχή που οι επιβεβαιώσεις (ή οι απορρίψεις) της πραγματικότητας είναι εικονικές (με την διπλή έννοια: εικόνες, αλλά και κατασκευές…) όντως η μία πραγματικότητα εξαφανίζεται. Ή, όπως το είχαν προβλέψει πριν πάνω από μισό αιώνα οι Κατασιασιακοί για τις κοινωνίες του Θεάματος, η αλήθεια γίνεται μια στιγμή του ψέμματος.

Είναι πιθανό ότι μέσα σ’ έναν γενικό κατακλυσμό αναπαραστάσεων που θα διεκδικούν την εγκυρότητα πραγματικότητας, ένα μέρος των πρωτοκοσμικών πληθυσμών θα γοητευθεί, αφού θα βρίσκει on demand την «πραγματικότητα που του ταιριάζει». Αυτό συμβαίνει ήδη, στον τρόπο που γίνεται η σχεδόν κατατονική αναζήτηση – των – ομοίων μέσα στο διαδίκτυο. Και ένα άλλο μέρος των ίδιων πληθυσμών θα αποσυρθεί «εννοιολογικά», περιορίζοντας τον χαρακτηρισμό «πραγματικότητα» σ’ εκείνο μόνο το μέρος του κόσμου (δηλαδή των σχέσεων, των εμπειριών, των γνώσεων) για το οποίο θα μπορεί να είναι σίγουρος ο καθένας ότι δεν είναι τεχνικά μεσολαβημένο, και άρα εν δυνάμει φαλκιδεύσιμο.

Με τον έναν ή τον αλλο τρόπο όμως θα απαγορευτεί πρακτικά η Ιστορία· το μη εμπειρικά επαληθεύσιμο δηλαδή μέρος του όποιου συλλογικού (κατά κύριο λόγο) παρελθόντος. Αφού ήδη και η μνήμη είναι μηχανικά μεσολαβημένη, θα απομείνουν μόνο οι μυθολογίες να παριστάνουν την «από ανέκαθεν αλήθεια»… Μυθολογίες και επιτήδειοι ψεύτες.

Να γιατί ο «αναπτυγμένος» καπιταλιστικός κόσμος δείχνει να κατευθύνεται σε μια σκοτεινή ζώνη γεμάτη δοξασίες και φαντάσματα. Όχι επειδή «επιστρέφει στον μεσαίωνα»· αλλά επειδή προχωράει σε πολύ πλατύτερη, βαθύτερη και καθολικότερη μηχανοποίηση απ’ αυτήν που μπορεί να αντέξει…

Κόκκινοι, αληθινά

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Ο Xi, στα συνέδρια του κόμματός του, με φόντο τεράστια σφυροδρέπανα, δεν χάνει την ευκαιρία να διακηρύσσει ότι ο «κινεζικός σοσιαλισμός» είναι η πρακτική απάντηση στα δεινά και τις ανισότητες του καπιταλισμού· και ότι η επέκτασή του εκτός συνόρων θα φέρει (αργά ή γρήγορα) την παγκόσμια αρμονία.

Στην Ουάσιγκτον δεν του δίνουν σημασία, και ως τώρα δεν έχουν κτυπήσει τις καμπάνες της καινούργιας «κόκκινης απειλής». Στα κινέζικα πανεπιστήμια όμως; Ακόμα και σαν «στατιστικό ατύχημα» αν το δει κανείς, υπάρχουν κάμποσοι / κάμποσες εκεί που διαβάζουν Μαρξ (και όχι μόνο) και βλέπουν τις ολοφάνερες διαφορές της εργατικής δημοκρατίας με το κινεζικό καθεστώς. Είναι λογικό, λοιπόν, σε ένα μονοκομματικό κράτος που αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστικό», οι φοιτητικοί πυρήνες υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων και αγώνων να είναι … «εχθροί του σοσιαλισμού»….

Υπάρχουν φήμες (πιθανότατα καθόλου αβάσιμες) ότι μόλις τέτοιοι πυρήνες εμφανιστούν δημόσια τα μέλη τους εξαφανίζονται – σε κάποια μπουντρούμια. Ο έλεγχος του καθεστώτος στα μήντια δυσκολεύει την διακρίβωση της αλήθειας· όμως δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι α) δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες, και ότι β) οι κινέζοι ασφαλίτες τους κτυπούν φιλικά στην πλάτη λέγοντάς τους «εμπρός σύντροφοι!»

Απ’ την άλλη μεριά είναι διάφοροι στη δύση (και μην σπάσετε το κεφάλι σας για τα πραγματικά τους κίνητρα…) που ξαναψάχνουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην κίνα· ένα καλό plus στον οξυνόμενο πόλεμο Ουάσιγκτον – Πεκίνου. Αλλά να υπερασπιστούν μαρξιστές, ριζοσπάστες φοιτητές;

Μπορεί να το δούμε κι αυτό: το ψόφιο κουνάβι να σκίζει την φράτζα του για πάρτη τους. Ή, ακόμα πιο γενναιόδωρα, η Ουάσιγκτον να εύχεται μια εξέγερση της κινεζικής εργατικής τάξης…

Προς το παρόν, και ώσπου να γίνει αυτό, προτιμητέοι δείχνουν οι μουσουλμάνοι της επαρχίας Xingjang: αυτοί ήταν απ’ την αρχή “επιλέξιμοι” (και μέσω isis) για προφανείς λόγους.

Η αιώνια λιακάδα ενός τενεκέ

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Την προσωποποίηση την έχουμε για την ειρωνεία μας· ή, απλά, για να συνενοούμαστε. Όμως δεν είναι όλα για γέλια.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός δικαιολόγησε απόλυτα το παρατσούκλι «τενεκεδένιος» που του έχουμε αποδώσει όταν, μιλώντας τις προάλλες στο συνέδριο των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, δήλωσε ότι τον Ιούλη του 2015, «… με καθαρό μυαλό εκτίμησα οτι … η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακουγόταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ…» Και είναι δίκαιος (και ήπιος) ο χαρακτηρισμός «τενεκές» επειδή αυτό το άτομο δεν έχει ούτε μισό γραμμάριο αξιοπρέπειας: είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, προκειμένου να πλασσαριστεί σαν οτιδήποτε· ανάλογα με το κοινό του. Είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, παριστάνοντας τον «ήρωα»… Και μάλιστα την ιστορία μόλις πριν 3,5 χρόνια. (Τα είπε αυτά στους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Νόμισε ο δύστυχος ότι δεν ξέρουν με το νι-και-με-το-σίγμα τι εστί ελλαδιστάν… Τους πέρασε για ψηφοφόρους στα Πάνω Τραμπάκουλα….)

Όχι λοιπόν! Ο τενεκεδένιος (και ολόκληρος ο φαιορόζ κυβερνητικός συνασπισμός του, όλα τα στελέχη της Κουμουνδούρου και των αδελφών ψεκασμένων, όλα τα μέλη των κομμάτων τους και οι ψηφοφόροι τους, αλλά και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, απ’ τους φασίστες ως την άκρα αριστέρα) ανήκαν ως και τον Ιούλη του 2015 στο εθνικό «κόμμα της δραχμής»! Ο τενεκεδένιος ήταν ο σημαιοφόρος του μαζικού, εθνικού μπλοκ, υπηρετώντας την διαταξική συμμαχία των λούμπεν αφεντικών με την μεγάλη μάζα των λούμπεν μικροαστών (ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού άπαντες). Απ’ τους φαρμακοβιομήχανους μέχρι τους μικρομεσαίους ξενοδόχους, απ’ τα αγροτοαφεντικά μέχρι τους εμπόρους και τους βιοτέχνες, απ’ τον «λαό των αγανακτισμένων» μέχρι το παπαδαριό και διάφορους διάσημους οικονομολόγους του σκοινιού και του παλουκιού, όλοι ως τον Ιούλη του 2015 ορκίζονταν στην «εθνική απελευθέρωση» του «εθνικού νομίσματος». Στο κάτω κάτω είχαν ψηφίσει υπέρ της «εξόδου» σ’ εκείνο το δημοψήφισμα που ο τενεκεδένιος και η κυβέρνησή του τους κάλεσαν να ψηφίσαν «όχι» («όχι» στον αέρα, στα ξεκούδουνα, «όχι λάστιχο», αφού δεν υπήρχε συγκεκριμένο και πραγματικό ερώτημα…) – αφήνοντας άλλους στη χαρά των συμφερόντων τους και άλλους στα σκοτάδια της βλακείας τους, ενωμένους ωστόσο μέσα στην «εθνική υπερηφάνεια της δραχμής»… Ενόσω, οι πιο πονηροί ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, είχαν αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, και είχαν μεταφέρει τα ευρώ τους, για σωτηρία και αυγάτισμα, σε εκτός συνόρων parking…

Κανένα «καθαρό μυαλό» δεν είχε ο τενεκεδένιος όταν πήγε να κάνει τον τελικό εκβιασμό του (όπως νόμιζε) στην ευρωζώνη! Κι αν μετά από 17 ώρες δεν ολοκλήρωσε την αποστολή του, αν βούλιαξε στις «αυταπάτες» του (δεν είναι λόγος αυτός για να σχολάσει πολιτικός; προπονητής στη μπάλα θα σχόλαγε πάντως!) κι αν δεν έκανε το σάλτο μορτάλε, αυτό συνέβη για έναν και μόνο έναν λόγο. Επειδή αυτοί οι καταραμένοι τεχνοκράτες της ευρωζώνης και ο ακόμα πιο καταραμένος Σόιμπλε, του έδωσαν να διαβάσει την περίληψη των μέτρων που θα έπρεπε να πάρει, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ανακοίνωνε την «εθνική νομισματική απελευθέρωση». Προσοχή: την περίληψη του έδωσαν να διαβάσει, τον «πίνακα περιεχομένων», όχι τον τόμο με το αναλυτικό σχέδιο στο σύνολό του… Γιατί αν του έδιναν ολόκληρο τον τόμο ήταν ικανός να τον πετάξει στην άκρη· ή να αρχίσει να τσιρίζει “με εκβιάζουν – με εκβιάζουν!!!” Τον τόμο τον κλείδωσαν σ’ ένα ντουλάπι, in case of emergency…

Τότε και μόνον τότε ο τενεκεδένιος συνειδητοποίησε κατά κάποιον τρόπο τι σήμαιναν πρακτικά οι παπαριές που ο ίδιος, οι πολιτικές του παρέες και ο λαός τους αναμασούσαν τα προηγούμενα «αντιμνημονιακά» χρόνια. Συνειδητοποίησε, για παράδειγμα, ότι δεν το άντεχε να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους για να φυλάει τα μαγαζιά απ’ τις λεηλασίες… (ανάμεσα σε πολλά άλλα…)· λεηλασίες που θα έκαναν το blackout στη Ν. Υόρκη τον Ιούλη του 1977 να μοιάζει με παιδική χαρά…

Γι’ αυτό έκανε πίσω, όντας σε πλήρη σύγχυση λόγω χεσίματος / ματαίωσης… Κανένα «καθαρό μυαλό» και κανένας «ήρωας της καθαρής σκέψης» δεν ήταν ή είναι στην καρέκλα της κεντρικής πολιτικής βιτρίνας στην Αθήνα. Είναι ένα άτομο τόσο ρηχό, μια ομιλούσα κεφαλή τόσο επιδερμική από «πολιτική άποψη» (μιλάμε για την πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) ώστε είναι ικανή να πει μεν τα πάντα – κάνοντας δε εκείνα που της υποδεικνύουν τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Δεν έχουμε καμμία αυταπάτη για το ποιόν των πολιτικών βιτρινών. Τωρινών, προηγούμενων, επόμενων. Ωστόσο η παραχάραξη της ιστορίας είναι αιτία πολέμου, πολύ πιο σημαντική (για εμάς) απ’ τις άερα κάερα υποσχέσεις!

Η ιστορία που θέλει να φέρει στα μέτρα του ο τενεκεδένιος είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαριά για να την κάνει πατσαβούρα. Ας κάνει τέτοιο το αυστηρά προσωπικό του βιογραφικό· τα υπόλοιπα δεν είναι ιδιοκτησία του.

(Συγχωρείστε μας. Η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας έχει όρια – ή δεν έχει. Όταν η παπαριά που θα πει ο «άρχοντας» σήμερα είναι αυτή που, απλά, προορίζεται να αντικαταστήσει την παπαριά που είπε χτες ή προχτές, η τεχνική της εξουσίας είναι ήδη στο στάδιο του ψοφιοκουναβισμού. Που είναι το προτελευταίο πριν την ωμή επιβολή της βίαιης σωστής πραγματικότητας της όποιας εξουσίας, μέσα απ’ το φάσμα των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων» που μαστορεύουν οι τσατσορούφιανοί της..

Η παραγραφή / πλαστογράφηση της ιστορίας ήταν, πάντα, το έσχατο σήμα κινδύνου…)

 

Οι πράκτορες του εχθρού

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Κατά τον σύμβουλο εμπορίου του άσπρου σπιτιού (και φανατικό του αμερικανικού προστατευτισμού) Peter Navarro μαγαζιά σαν την goldman sachs, την morgan stanley και την blackstone είναι «πράκτορες του εχθρού». Τίνος εχθρού; Του Πεκίνου!!! Είναι δισεκατομμυριούχοι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης (είπε χτες μιλώντας στο κέντρο στρατηγικών και διεθνών μελετών, ένα απ’ τα γνωστά think tanks των ηπα) που πιέζουν το ψόφιο κουνάβι και την διοίκησή του να τα βρει με το Πεκίνο… Έφτασαν μάλιστα (οι προδότες!) να στείλουν υψηλόβαθμα στελέχη τους στον Xi τον περασμένο Σεπτέμβρη, για διαβούλευση ενόψει (τότε) μιας συνάντησης του αμερικάνου υπ.οικ. Steven Mnuchin και του κινέζου αντιπροέδρου Liu He – που τελικά ακυρώθηκε. Αίσχος!!!

Αν γυρίσετε στην ασταμάτητη μηχανή της περασμένης Πέμπτης θα βρείτε δυο τρία βασικά για την πρακτική, αμερικανική πολιτική της «αντι-παγκοσμιοποίησης». Το ότι, όμως, το τωρινό αμερικανικό κράτος / παρακράτος (όπως εκφράζεται μέσω ψόφιου κουναβιού και πέριξ) θα έφτανε να κατηγορεί τμήματα του global αμερικανικού κεφαλαίου για εθνική προδοσία, ε, αυτό είναι πολύ προχωρημένο!!!

O tempora!!!

Δεν είναι όλα μαύρα!

Παρασκευή 9 Νοέμβρη. Όχι, δεν είναι όλα μαύρα! Υπάρχουν αρκετά που είναι καφέ (ντεκαφεϊνέ, με μια μυτιά στέβια, δυο σταγόνες γάλα και ενάμισυ παγάκι).

Αν η ασταμάτητη μηχανή σας μαυρίζει την ψυχή ζητάει ταπεινά συγγνώμη, και όποτε μπορεί θα επανορθώνει.

Σήμερα μπορεί. Αυτό που ακολουθεί είναι (κάτι σαν) προκήρυξη / πρόσκληση – έχουμε κρύψει τα συγκεκριμένα στοιχεία. Όχι μόνο από διακριτικότητα. Φάτε λοιπόν καλλιτεχνία να γουστάρετε (η μεταφορά αυτολεξεί):

Τα ζητήματα περί αναγκαιότητας και πρακτικής αξίας της τέχνης στην ανθρώπινη ζωή, καθώς και αυτά της τυχαιότητας και της σύμπτωσης που διέπουν τις διαδικασίες της καλλιτεχνικής παραγωγής, έχουν πολλές φορές μελετηθεί στο πλαίσιο της θεωρίας και της αισθητικής φιλοσοφίας, ενώ παραμένουν φλέγοντα τόσο για τον εν δράσει εικαστικό όσο και για τον μελετητή-θεωρητικό του 21ου αιώνα.

Το [όνομα καλλιτεχνικής ομάδας] αποτελεί μια απόπειρα επαναπροσέγγισης των θεμάτων, ως αντιθεωρητικό πείραμα, κατά το οποίο τα έργα των εικαστικών εκτίθενται στο χώρο ενός Mini Market, δίπλα σε προς πώληση προϊόντα πρώτης ανάγκης. Την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου, το [όνομα και διεύθυνση καταστήματος] γνωστό στους περιοίκους για τον εντευκτηριακό χαρακτήρα, τον οποίο του έχει προσδώσει η ιδιοκτήτρια [όνομα] θα λειτουργήσει ταυτόχρονα ως κατάστημα και ως εκθεσιακός χώρος, γιορτάζοντας τη σειρά συμπτώσεων που επέτρεψε την έμπνευση και υλοποίηση της έκθεσης, την εισβολή των Μπολσεβίκων στα τσαρικά χειμερινά ανάκτορα ή απλώς τα γενέθλια της ιδιοκτήτριας.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες [τρία ονόματα], Επιμέλεια [ένα όνομα].

Η καλλιτεχνική συνιστώσα της ασταμάτητης μηχανής (ισχυρή αν και σκόπιμα αόρατη) παίρνει βαθιά ανάσα. Αν οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες κρίνουν ότι τα έργα τους έχουν θέση δίπλα στα κωλόχαρτα (ή το ανάποδο), ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα σουρρεαλισμού – ή, έστω, στην (κακήν κακώς, αλλά τι να κάνεις;) μετεμψύχωση του Marcel Dushamp. Ωστόσο αυτή η ταπεινότητα (ή, πιο σωστά, αυτή η αγχωμένη μικροαστική ξιπασιά του δήθεν underground) δεν είναι «φλέγον ζήτημα»!!! Στ’ αλήθεια «καλλιτέχνες», μπορούμε να το αποδείξουμε: αν ήταν, θα άρπαζαν φωτιά και τα κωλόχαρτα και τα έργα σας κι εσείς!!! Παπάρια είναι οι έγνοιες σας, και ως τέτοια αντιμετωπίζονται, όσο κι αν τις / τα διαφημίζετε!! Κυνισμός – ψώνια 8 – 0!!!

Εκείνο, όμως, με «την εισβολή των Μπολσεβίκων… ή απλώς τα γενέθλια της ιδιοκτήτριας» είναι η φουλ αντεπίθεση του καλλιτεχνικού κυνισμού στο ανομολόγητο τεραίν του υπερ-Θεάματος, για ένα “γκολ της τιμής”. Και βρωμάει. Βρωμάει πολύ. Φυσικά ο σύγχρονος «καλλιτέχνης» μπορεί να επικαλείται το ακαταλόγιστο, και προφανώς το αξίζει σαν ελαφρυντικό. Ως πoιο σημείο όμως; Αν σκουπίζεται (στην πρωϊνή ατομική του πρώτη ανάγκη) με την μεγαλοφυή έμπνευσή του της προηγούμενης νύχτας, με ζωγραφισμένο αλουμινόχαρτο ας πούμε, με γειά του με χαρά του. Το πολύ πολύ να δημιουργηθεί στη σούφρα του στατικός ηλεκτρισμός. Αν όμως χέζει δημόσια, σκουπίζοντας («απλώς») τα γενέθλια της όποιας ιδιοκτήτριας με την Οκτωβριακή επανάσταση, τότε ώπα! Τότε δεν είναι καλλιτέχνης, έστω “παρμένος”… Είναι φτηνός τσατσορούφιανος! Η γραφικότητά του δεν τον σώζει – κανέναν δεν έσωσε.

Φυσικά η ασταμάτητη μηχανή είναι κάπως ενημερωμένη για την απεριόριστη βλακεία που τροφοδοτεί events – κουράδες, πάμπολλα τέτοια («καλλιτεχνική αδεία» πάντα…) τα οποία, μάλιστα, υπόσχονται ότι θα κάνουν την Αθήνα Βερολίνο. Για το Βερολίνο δεν ξέρουμε – είναι δουλειά άλλων η κριτική-της-κοπροτέχνης εκεί, αν υπάρχει τέτοια.

Αλλά εδώ θα ήταν προτιμότερο τα κατακάθια της διαχωρισμένης τέχνης να γίνουν πιο προσεκτικά· κι αυτό ας μην θεωρηθεί απειλή. Ας θεωρηθεί μόνο υπενθύμιση ότι παρά τα πολλά κιλά επιτύμβιας «τέχνης», δεν έχουν πεθάνει όλοι και όλα. Ακόμα. Μπορεί αργότερα… Αλλά όχι ακόμα.

Οι ευαγγελιστές της «πρακτικής αξίας της τέχνης στην ανθρώπινη ζωή» είναι αναγκασμένοι, κι αυτό τους είναι δυσάρεστο, να αναμετρηθούν με ανθρώπινες ζωές· και θανάτους. Συνεπώς, σαν σαρκοφάγοι του μηδαμινού και σα νεκρόφιλοι της μόδας, ας μην βιάζονται: γενέθλια πάντα θα υπάρχουν… Κάποια στιγμή θα βρυκολακιάζει η τέχνη ανεμπόδιστα. Αλλά όχι ακόμα.

Όχι πατσαβουριάσματα στην ιστορία απ’ τον κάθε μαλάκα… Όχι ακόμα. Μπορεί αργότερα…

“Καλλιτέχνη” του σκοινιού και του παλουκιού μην ρίχνεις άλλο κάρβουνο στις άρρωστες μηχανές σου! Σκεπάσου το!

Εμπορικός (αλλά όχι μόνο…) πόλεμος 2

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Το πραγματικό ταμπλώ των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων και το μέτρο της έντασης αυτών των συγκρούσεων δεν το καθορίζει κανένα ψόφιο κουνάβι, Putin, Xi και λοιπά, παρά μόνο σαν «οι εντολοδόχοι της Ιστορίας». Ουσιαστικά το καθορίζει η θεμελειώδης (και απρόσωπη…) καπιταλιστική αντινομία ανάμεσα στην διαρκώς και εκθετικά αυξανόμενη κοινωνική παραγωγικότητα της εργασίας και στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αυτή η αντινομία έχει αναλυθεί από πολύ παλιά, απ’ τον κυρ Κάρολο (και όχι μόνο). Η διέξοδος της δημιουργίας νέων αγορών (νέων εμπορευματοποιήσεων) ισχύει πάντα· μόνο που αυτές οι «νέες αγορές» (είτε της 3ης βιομηχανικής επανάστασης είτε των αρχών της 4ης) πλημμυρίζουν πολύ γρήγορα απ’ τα σχετικά εμπορεύματα (πράγματα ή υπηρεσίες), χωρίς να υπάρχει ικανός χρόνος σταθεροποίησης των ισορροπιών μεταξύ αντίπαλων αφεντικών. Ο just in time καπιταλισμός είναι μια εξέλιξη επιτάχυνσης, λαχανιάσματος των ανισορροπιών. Συνεπώς η αναμέτρηση για την κατάκτηση και την εξασφάλιση αγορών (αυτό που πριν θα γινόταν για την “δύση” μέσω «παγκοσμιοποίησης» και τώρα, για τις ηπα, μέσω «εθνικού τσαμπουκά») μετατίθεται μεν διαρκώς, αλλά δεν μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει για καιρό.

Αυτό σημαίνει κάτι απλό και ταυτόχρονα τρομακτικό: η τρέχουσα συμμαχία αυτών των εθνικιστικών, ρατσιστικών, συντηρητικών και μισαλλόδοξων «κοινωνικών / πολιτικών / οικονομικών» υποκειμένων ΔΕΝ μπορεί να λύσει την δομική καπιταλιστική αντινομία. (Ουσιαστικά: δεν το υπόσχεται καν). Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εξοπλιστεί πάνω στο έδαφός της. Όχι μόνο στρατιωτικά (υποχρεωτικά έτσι κι αλλιώς…) αλλά και ιδεολογικά, ηθικά, ψυχολογικά. Να εξοπλιστεί γι’ αυτό του οποίου τις συνέπειες δεν καταλαβαίνει, και ποτέ δεν καταλάβαινε το πόπολο στην ιστορία: για το πέρασμα απ’ το «ο-καθένας-για-την-πάρτη-του» στο υποχρεωτικά επόμενο βήμα, που είναι «ο-καθένας-για-την-καταστροφή-των-ανταγωνιστών-του». Τα είχε πει όχι (μόνο) ο κυρ Μαρξ αλλά και ο κυρ Κέυνς… που δεν ήταν καθόλου μαρξιστής.
Αυτό είναι το πραγματικό, υλικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γίνονται όλα αυτούς τους καιρούς. Κάποιοι στο παρελθόν υπέδειξαν ξανά και ξανά ότι η Ιστορία κινείται πίσω απ’ τις πλάτες εκείνων που καταλήγουν να είναι απλά ενεργούμενά της. Όχι, η Ιστορία δεν είναι κάποιο μυστηριώδες, μοχθηρό μούτρο! Μόνο που είναι απωθητικό στην εποχή των τεράστιων Εγώ να γίνει κατανοητό ότι ο καπιταλισμός, σαν μέθοδος εκμετάλλευσης και πειθάρχησης, «δουλεύει» συστηματικά, αδιαφορώντας για τις μελαγχολίες των τεράστιων Εγώ… «Δουλεύει» σαν σύστημα, σαν κρεατομηχανή, όχι σαν υποκείμενο, όχι σαν «Κώστας», «Βλαδίμηρος» ή «Μίκυ Μάους»…

Αδύνατο να καταλάβουν αυτά τα Εγώ ότι είναι ιστορικά προσδιορισμένα πέρα από οτιδήποτε επιτρέπουν οι ιδιοτελείς φαντασιώσεις τους… Και ότι το μόνο που θα μπορούσαν πράγματι να επιλέξουν (ορμώντας πάνω στην Ιστορική κίνηση…) θα ήταν να φρενάρουν τις καπιταλιστικές / κρατικές «δουλειές».

Ή και να τις εκτρέψουν…

Καμιά φωλιά, σε κανέναν ουρανό

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Ο ποιητής συνέλαβε όχι τις αιτίες αλλά τα πιο απτά αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών· συνέλαβε όχι το πέρασμα της Ιστορίας πίσω απ’ την πλάτη του (μας) αλλά το ξερατό που προκαλεί η ναυτία της τρικυμίας της. Και πρότεινε αναχωρητισμό, πρότεινε την παλιά (αδύνατη πια) φυγή:

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω

Και πως ο κόσμος είν’ανήμερο θεριό

που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ’τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ

σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω.

Έκανε τραγικό λάθος ο ποιητής, κάνουν τραγικό λάθος αυτοί που ψάχνουν de facto νησίδες σωτήριας / εξασφάλισης. Και δεν φταίει η ασταμάτητη μηχανή γι’ αυτό: ο ουρανός γεμίζει διαρκώς όπλα, όλο και περισσότερα όπλα. Δεν υπάρχει εκεί χώρος για φωλιές. Ούτε αλλού. Δεν υπάρχει πια χώρος για τον σαρδόνιο καγχασμό των αδυνάτων…

Ούτε η υπόδειξη της μικρότητάς μας διορθώνεται αν της φορέσουμε φτερά… Ατομικά η έμπνευση του ποιητή έχει την συναισθηματική αξία της. Αλλά φωλιές γιοκ!