Tag: ιδεολογία

Eastern

Παρασκευή 30 Νοέμβρη. Μπορεί το ουκρανικό καθεστώς να ζητάει επειγόντως στρατιωτική βοήθεια απ’ τους συμμάχους του και να βρίσκεται στο «περίμενε», η συμμορία με τα μαύρα όμως βοηθάει τοις μετρητοίς. Ο αρχιτράγος Istanbul υπέγραψε το (δεν ξέρουμε πως λέγεται στην αργκώ του χριστιανισμού, ας το πούμε λοιπόν) «διάταγμα» που επιτρέπει το πολυπόθητο απ’ τον Poroshenko και τους φασίστες σχισματάκι στο ουκρανικό ποιμνίο. Το «διάταγμα» της αυτοκεφαλίας, δηλαδή της «ανεξαρτησίας» απ’ το αρχιτραγάτο Μόσχας.

Εκτός από κάτι μολότωφ σε μια τουλάχιστον εκκλησία δεν έχουμε αντιληφθεί ως τώρα άλλη εμφυλιοπολεμική κατάσταση μεταξύ των ουκρανών πιστών. Ποτέ δεν είναι αργά: υπάρχει μεγάλη ακίνητη και κινητή (χρυσάφια, κειμήλια) περιουσία στον πάγκο του χασάπη. Και, ως γνωστόν οι πάντες στον χριστιανισμό είναι «υπεράνω χρημάτων»….

 

Η αλήθεια δεν κρύβεται!

Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Η «θύρα 4» (των φίλων του παοκ) γ@@@@ την εθνική μπάλας (δική τους η γραφή…) επειδή (σύμφωνα με ανακοίνωσή τους) εκπροσωπεί «αυτούς … που βιάζουν τον ελληνικό αθλητισμό»… Πράγμα που σημαίνει ότι η θυρα 4 έχει σε μεγάλη εκτίμηση τον «ελληνικό αθλητισμό»… Ο αρχιτράγος της Σαλονίκης έμαθε από έναν φίλο του επιστήμονα ότι δεν υπάρχουν άλλοι πλανήτες… Πράγμα που σημαίνει ότι οι μαλάκες της nasa πάλι σκηνοθέτησαν στο holywood την προσεδάφιση του insight στον κόκκινο πλανήτη… Και κάμποσοι μαθητές / μαθήτριες στο βόρειο ελλαδιστάν βρήκαν ευκαιρία για “αγωνιστική κοπάνα” (τέτοια εποχή συνηθίζονται οι καταλήψεις…) απειλώντας να κατακτήσουν το μακεδονικό κράτος και τη νότια αλβανία… Πράγμα που σημαίνει ότι οι παλιοβουλευτές της βόρειας “ψευτο”μακεδονίας δεν θα προλάβουν να εγκρίνουν το ανοσιούργημα των Πρεσπών…

Χμμμμ…. Μία, δύο, τρεις, πολλές πραγματικότητες…

Μην δείχνετε την ομορφιά εκεί!

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Μα γιατί βάζετε όμορφες παλαιστίνιες στις αφίσες σας; ρωτάνε κάποιοι… Άλλοι με καλοπροαίρετη (αλλά αδικαιολόγητη) περιέργεια. Κι άλλοι εκ του πονηρού (μέχρι και για «σεξισμό» μας έχουν κατηγορήσει οι γελοίοι τσατσορούφιανοι…). Μήπως «πουλάμε» κάποιο προϊόν που λέγεται «παλαιστινιακή αντίσταση», σε «ωραία συσκευασία»;

Στα σάπια μυαλά, που τα έχει διαλύσει το Θέαμα, όλα είναι εμπόριο και διαφήμιση. Αυτά τα μυαλά δεν μπορούν και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν οτιδήποτε άλλο, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πούμε. Είναι τα μυαλά που το μόνο που τα απασχολεί είναι “κάπως να πλασσάρω τον Εαυτό μου”.

Απ’ την εντελώς αντίθετη μεριά πόσο να αντέξουν κάποιοι έντιμοι και – τεράστια διαφορά – «απ’ έξω» απ’ τον θάνατο, το σακάτεμα, την βία κατά των Άλλων, πόσο ν’ αντέξουν λοιπόν να προβάλουν αυτόν ακριβώς το θάνατο; Και γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε μοναχά την ασκήμια και τον πόνο που επιβάλει η κατοχή και το απαρτχάιντ και όχι την ομορφιά της ζωής που αντιστέκεται;

Θα έπρεπε να είναι κακομοίρηδες οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες – για να δικαιολογηθεί το μόνο συναίσθημα που οι πρωτοκοσμικοί επιτρέπουν στον εαυτό τους για εκείνους κι εκείνες που θεωρούν «κατώτερους»: η λύπηση. Θα έπρεπε όλες οι παλαιστίνιες, απ’ την ώρα που γεννιούνται μέχρι την ώρα που πεθαίνουν, να είναι σαν γριές (μόνο οι πρωτοκοσμικές επιτρέπεται να φροντίζουν τις εαυτές τους…), και γεμάτες σημάδια απ’ το “ξύλο που τρώνε”! Μα δεν δέρνουν οι παλαιστίνιοι τις γυναίκες; Ούτε οι μουσουλμάνοι; Λένε ψέμματα τα φερέφωνα;

Και γιατί δεν δείχνουμε την ουρά που έχουν όλοι οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες; Δηλαδή ψέμματα λένε οι φασίστες, απ’ το Τελ Αβίβ μέχρι τον “αδελφό” Μλάντιτς, ότι “αυτοί είναι ζώα”;

Ναι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι πάρτε το χαμπάρι! Δεν θα πάψουμε να πολεμάμε κάθε είδους φασισμό και ρατσισμό, φανερό ή κρυφό, πληρωμένο ή “αυθόρμητο”, modern ή postmodern. Θα δείχνουμε όπως και όποτε μπορούμε την ομορφιά που ανθεί εκεί που “επιτρέπεται” μόνο ο θάνατος, όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά παντού στον πλανήτη.

Και ναι, έξω απ’ τα δόντια, επειδή κάποιοι θα το αποθηκεύσουν: όσο και να σας χαλάει, κουφάλες νεκρόφιλοι, τις βεβαιότητες και τα χρεωκοπημένα σας καπρίτσια, στην Παλαιστίνη, στη συρία, στην τουρκία, στο ιράκ, στο ιράν, στην αίγυπτο, στην αλγερία, στη ζενεγάλη, στη μοζαμβίκη, στην αίγυπτο, και παντού σ’ αυτόν τον γαμημένο πλανήτη, όλες και όλοι, γυναίκες και άντρες, παιδιά και γέροι, ομορφαίνουν σε βαθμό απίστευτο όταν ξεσηκώνονται στ’ αλήθεια, χωρίς καβάτζες, με της καρδιάς τους το πύρωμα. Ομορφαίνουν με τον πιο αυθεντικό τρόπο που υπάρχει: λάμπουν!

Αυτήν την αυθεντική λάμψη, τα βλέμματα που είναι μαχαίρια, τα πρόσωπα που μιλάνε κι όταν σωπαίνουν, τα χέρια που χορεύουν ακόμα κι όταν είναι ακίνητα, δεν θα τα δείτε και δεν θα τα μάθετε ποτέ καραγκιόζηδες! Κρατείστε σφικτά τις ανομολόγητες απελπισίες σας αφού στερέψατε από αίμα και παλμούς. Και τραβάτε να ψοφήσετε αλλού.

Μόνο στις κοινωνίες των συμβιβασμών, της εσωτερικευμένης μιζέριας, των “ψυχολογικών προβλημάτων” και των ανομολόγητων βουλιαγμάτων, μόνο εδώ σαν ομορφιά πλασσάρεται το πλαστικό, το ψέμα, η ποζεριά. Κι αυτήν, όχι, ποτέ δεν θα την προβάλουμε. Ούτε θα υιοθετήσουμε τον ρατσισμό των ιερέων και των πιστών της.

Μια επανάληψη, λοιπόν – αν μας την επιτρέπετε… Marwan Makhoul, Tamer Νafar, Terez Sliman…

Και, επιπλέον, μια μπαλάντα για μια μέρα βροχερή, κάπου εκεί, κάπου εδώ:

 

 

Ένας σαφής ορισμός

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Οι πτωματολάγνοι στη μέση της (προχτεσινής) φωτογραφίας κουβαλάνε ένα κουτί που έχει μέσα (έτσι λένε…) το κεφάλι ενός πτώματος. Όχι, δεν είναι του Khashoggi! Οι άλλοι στα δεξιά δίνουν μορφή σ’ αυτό που διάφοροι κανάγιες προσπαθούν να πουλήσουν σαν «χωρισμό κράτους εκκλησίας», «κρατική θρησκευτική ουδετερότητα», κλπ. Δεν είναι σαφής ο ορισμός του πράγματος;

Κανονικά δεν θα χρώσταγαν τίποτα τα φαντάρια. Η απόδοση τιμών σε κομματιασμένα ιερά “σκηνώματα” είναι κουλτούρα πολύ σκληροπυρηνικών φονταμενταλιστικών θρησκευτικών καθεστώτων.

Αλλά το ελληνικό είναι ένα απ’ αυτά. Τι είναι που δεν καταλαβαίνεις; Τι πάει να πει «κάρα»;

Τι δεν μπορείς να καταλάβεις; Ότι μια θρησκεία που έχει σαν top σύμβολο ένα όργανο βασανιστηρίων (τον “σταυρό”) δεν μπορεί παρά να είναι μια θρησκεία μίσους και κανιβαλισμού; Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτοί οι τύποι έχουν στήσει βιομηχανία εμπορίου κεφαλιών, χεριών, ποδιών, δακτύλων – ό,τι μπορούν τέλος πάντων;

(Μήπως, κατά βάθος, δεν καταλαβαίνεις επειδή είσαι λιγάκι “πιστός”;)

All these robots…

Κυριακή 25 Νοέμβρη. Θυμάστε τα tamagotchi; Θυμάστε την second life (αλλά και όλα τα videogames «ρόλων»); Έχετε υπόψη σας την Alexa ή την Siri;

Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Όμως το «όχι» δεν σημαίνει ότι αυτά (τα tamagotchi, τα avatars των second lifes, οι Alexa και οι Siri) δεν υπάρχουν – ήδη σε πολλά εκατομύρια (ανθρώπινες ζωές) με διαρκή αυξητική τάση… (Εκτός αν είστε οπαδοί των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων», της ιδέας δηλαδή ότι «η πραγματικότητα είναι όπως νομίζω ότι είναι»…)

Δείτε, αν έχετε χρόνο και όρεξη, το πιο κάτω. Πρόκειται για διαφημιστικό του ρομποτικού σκύλου της ιαπωνικής sony- με το όνομα Aido.

Είναι πιθανό ότι δεν σας γεμίσει το μάτι, ειδικά αν έχετε ήδη pet. Ωστόσο ο Aido έχει μερικά ακαταμάχητα προσόντα… Δεν χρειάζεται ούτε τάισμα ούτε γιατρούς (μπορεί να χρειαστεί όμως μηχανικό επισκευής!) πράγμα που σημαίνει ότι τα σχεδόν 3000 δολάρια (τιμή usa) του κόστους αγοράς καλύπτονται πολύ γρήγορα. Ύστερα δεν απαιτεί βόλτες και, το ακόμα σημαντικότερο, δεν χρειάζεται να μαζεύετε τα σκατά του (πράγμα που κανείς δεν το κάνει με χαρά!…). Σα να λέμε είναι ιδανική «παρουσία» για διαμερίσματα (κουτά ή «έξυπνα»…) Τελευταίο; Αν τον βαρεθείτε απλά του βγάζετε τις μπαταρίες και τον αφήνετε σ’ ένα ράφι.

Κι ακόμα θα απορρίπτατε τον Aido… σαν ενήλικες… Αν, όμως, είσασταν παιδιά 4, 5 ή 8 χρονών; Δεν θα συμπαθούσατε αυτό το κατοικίδιο ρομπότ, που σε κάθε αναβαθμισμένη ετήσια έκδοσή του μπορεί να κάνει (ή να «καταλαβαίνει») περισσότερα; Δεν είναι μια καλή παρέα / παιχνίδι; Αν άρχιζε να μιλάει (εκτός απ’ το να γαυγίζει);

Υπάρχει όμως κάτι επιπλέον, που θα ανέβαζε τις μετοχές του Aido (ή οποιουδήποτε άλλου, παρόμοιου, ρομποτικού pet) μεταξύ ενηλίκων: η δυνατότητα της «διασταύρωσής» του με τις «οικιακές βοηθούς» τύπου Alexa ή Siri. Ένα κινητό κέντρο ελέγχου των οικιακών μηχανών και αισθητήρων σε συνθήκες smart home / internet of things – και, κατά συνέπεια, ένας εν δυνάμει φύλακας τόσο του σπιτιού όσο και των παιδιών σ’ αυτό…

Μήπως το ξανασκέφτεσθε; Κι αν «όχι» σαν αγοραστές / «αφεντικά» του Aido, μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε την περίπτωση σαν τμήμα της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» – μιας κι έχει αρχίσει να πουλιέται και στα μέρη μας σαν hype;

Μηχανική (καπιταλιστική) αναδιάρθρωση σε κλίμακα σπιτιού

Κυριακή 25 Νοέμβρη. Αφενός οι λεγόμενες «έξυπνες» και αφετέρου οι ρομποτικές εφαρμογές (προφανώς και ο συνδυασμός τους) καθημερινής, οικιακής χρήσης, είναι μια ήδη τεράστια και παγκόσμια ανερχόμενη αγορά. Δεν θα αργήσει να φτάσει, κανονικότατα, και στα μέρη μας (κατ’ αρχήν στα πιο φραγκάτα «νοικοκυριά»…) καθώς σερβίρεται σαν η απάντηση στα πάντα. Από θέματα «ευκολίας» (να ανάβεις τα φώτα ή να κλείνεις τα ρολά από οπουδήποτε στο σπίτι) μέχρι θέματα «ασφάλειας» (να βλέπεις τον διαρρήκτη live…). Από ζητήματα «διεπαφής» μεταξύ οικιακού χώρου και σύμπαντος (το ψυγείο σου κάνει μόνο του την παραγγελία στο σούπερ μάρκετ της περιοχής με βάση τις ελλείψεις σε κωδικούς, τις οποίες αναγνωρίζει μόνο του· εσύ περνάς και απλά πληρώνεις και παραλαμβάνεις, οπότε κερδίζεις χρόνο… ή ανάβεις τον θερμοσίφωνα απ’ την δουλειά, για να είναι ζεστό το νερό μόλις μπεις στο σπίτι…) μέχρι ζητήματα «ατμόσφαιρας» (τα φώτα και τα air condition προσαρμόζονται και στην ψυχολογική σου διάθεση…).

Άσχετα, πάντως, απ’ το πως ακριβώς λανσάρεται, η καθολική μηχανοποίηση του οίκου θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το τελευταίο, το πιο πρόσφατο βήμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε τις αρχές του 20ου αιώνα. Με τα ηλεκτρικά ψυγεία, τα ηλεκτρικά σίδερα και τα ηλεκτρικά πλυντήρια. Από τότε, και με αφετηρία το ηλεκτρικό δίκτυο, ως τώρα, με την μεσολάβηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, και μετά των οικιακής χρήσης pcs και των “smart phones», η δικτύωση της καθημερινής ζωής φέρνει, κατά κύματα, ριζοσπαστικές αλλαγές σ’ αυτήν την “καθημερινή ζωή”. Που σπάνια γίνονται αντιληπτές στο σύνολό τους. Στην πράξη εννοούνται (και υιοθετούνται) μόνο απ’ την πλευρά της “ευκολίας”. Της “διευκόλυνσης”.

Αυτή η πλευρά είναι αναμφισβήτητη… Υπάρχει όμως και η πίσω πλευρά αυτής της διαδικασίας όλο και πυκνότερης και πιο διευρυμένης δικτύωσης της καθημερινής ζωής. Αυτή η ζωή υπόκειται, πλέον, σε όλο και πιο κεντρικούς και κεντρικά ελεγχόμενους μηχανισμούς (από θεσμούς ως το υλικό, μηχανικό τους hardware) που έχουν χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικά απ’ τις «ευκολίες» που εμφανίζονται στην μικρο-κλίμακα της απόληξης των (όποιων) δικτύων. Αυτή η συγκέντρωση είναι συγκέντρωση κεφαλαίου. Μπορεί να γίνεται ευκολότερη αλλά σταδιακά χάνει την αυτοτέλειά της αυτή η «δικτυωμένη» καθημερινή ζωή. Υπάγεται, όλο και πιο κατηγορηματικά, στο “συγκεντρωμένο κεφάλαιο”. Θα έλεγε κανείς ότι “κατά βάθος” αυτή η συγκέντρωση (και ό,τι αυτή σημαίνει) είναι που διευκολύνεται…

Δείτε, σαν άσκηση σκέψης, το πιο απλό: το ηλεκτρικό δίκτυο. Χωρίς δεύτερη κουβέντα οποιοδήποτε ενδεχόμενο μακρυάς (ας πούμε για 1 ή 2 χρόνια) εξαφάνισης του ηλεκτρισμού σε μια μεγάλη περιοχή, οσονδήποτε αναπτυγμένη καπιταλιστικά, θα οδηγούσε σε έκρηξη βίας· έως και κανιβαλισμό. Συνεπώς η «ασφάλεια του κέντρου» του δικτύου, είτε με την έννοια της διαρκούς παραγωγής ρεύματος είτε με την έννοια της διαφύλαξής του από κακόβουλες επιθέσεις είναι στρατηγικό ζήτημα. Ένα στρατηγικό ζήτημα υψηλότατου κόστους. Το οποίο μεταφέρεται στους «δικτυωμένους», όλους εμάς δηλαδή, όχι μόνο και όχι τόσο με την μορφή του λογαριασμού ρεύματος αλλά, κυρίως, με άλλες μορφές. Για παράδειγμα πως θα δουλεύουν διαρκώς τα ηλεκτροπαραγωγά κέντρα (με την τωρινή βασική τεχνολογία) χωρίς διαρκή τροφοδοσία σε φτηνό πετρέλαιο; Συνεπώς η προστασία του κέντρου του ηλεκτρικού δικτύου απαιτεί χούντες (φιλικές προς εμάς) εκεί που εξορύσσεται το πετρέλαιο. Και, φυσικά, οφείλουμε να ανταποδίδουμε αυτήν την φιλία… με όποιον τρόπο μας ζητηθεί.

Προφανώς το παράδειγμα είναι τετριμένο: είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας του 20ου αιώνα. Δείχνει όμως το «πρότυπο», το «μοντέλο», το «παράδειγμα» και του καινούργιου κύματος μηχανοποίησης / δικτύωσης, ψηφιακής αυτή τη φορά: τα «κέντρα» που θα εξασφαλίζουν τις ψηφιακές «ευκολίες» καινούργιου είδους, θα γίνουν παντοδύναμα σε ότι αφορά τους όρους λειτουργίας τους.

Ο ρομποτικός σκύλος Aido είναι ένα χοντροκομμένο αστείο μπροστά στην ανάδυση των νέων κέντρων ελέγχου (και όχι μόνο με την έννοια της επιτήρησης) των νέων «ευκολιών».

All these lonely people…

Κυριακή 25 Νοέμβρη. Παρά την εντυπωσιακότητά του, αστείο θα μπορούσε να θεωρηθεί κι αυτό: τα ολογράμματα συντροφιάς:

Αν δεν το καταλάβατε: το φαινόμενο μέσα στην σαν καφετέρια μηχανή που διεκδικεί θέση πλάσματος είναι ολόγραμμα, σε συνδυασμό με «τεχνητή νοημοσύνη» (και ψηφιακές επικοινωνίες). Η κατασκευάστρια gatebox είναι μια ιαπωνική start up. Με δεδομένο ότι οι ιάπωνες (και ευρύτερα οι ασιάτες;) είναι, λόγω θρησκευτικής καταγωγής, κατά κάποιον τρόπο «ανιμιστές», είναι εύλογη η ευκολία με την οποία αναγνωρίζουν «ψυχή» σε μηχανικά φαινόμενα και λειτουργίες.

Όμως θα παραήταν απλό το να ησυχάσει κανείς λέγοντας «αυτά συμβαίνουν στην ιαπωνία». Γιατί η σύγχρονη μοναξιά ή/και η αναζήτηση «ταυτότητας» μπορεί να έχουν μεγάλη αγορά στην ιαπωνία, αλλά δεν είναι γιαπωνέζικες ιδιαιτερότητες. Παρά την προσπάθεια να παρουσιαστούν σαν «ιαπωνισμός»:

Ούτε τα tamagotchi, ούτε – πολύ περισσότερο – οι ψηφιακές περσόνες, τα avatars και το ψηφιακό gaming έμειναν περιορισμένα στην ιαπωνική ή την ασιατική αγορά. Και η αιτία δεν βρίσκεται – όπως πάντα υποστηρίζουν οι κοινωνιολόγοι των «βιομηχανικών επαναστάσεων» – στο ότι, τελικά, οι μηχανικές μεσολαβήσεις και αναπαραστάσεις «καλύπτουν ανθρώπινες ανάγκες». Αλλά στο ότι οι ειδικοί τους τις επεξεργάζονται και τις μετασχηματίζουν, διαμορφώνοντάς τες σε (συχνά ευφάνταστες…) μορφές κατάλληλες για καπιταλιστική αξιοποίηση – συμπεριλαμβανομένης, πάντα, της μέσω διαφήμισης δημιουργίας της ανάλογης επιθυμίας.

Τα ολογραμματικά φαινόμενα οικιακής, καθημερινής χρήσης (όπως και εκείνα που θα εφευρεθούν για δημόσια χρήση, κατ’ αρχήν διαφήμισης…) έχουν, πράγματι, μια εν δυνάμει μεγάλη αγορά. Και είναι σε θέση να κάνουν γρήγορα τις σημερινές, σαν βάζα «οικιακές βοηθούς» τύπου Alexa ή Siri, να μοιάζουν με αρχαιολογία· αν και στην πράξη θα σερβίρουν την “τεχνητή νοημοσύνη” τους σε μια πιο “ζεστή” μορφή.

Αυτή η εξέλιξη έχει ήδη όνομα: “επαυξημένη (ή υβριδική) πραγματικότητα”. Η πειστική (“πειστικότητα” υπό τις κατάλληλες παραδοχές φυσικά…) τρισδιάσταση ψηφιακή “φωτεινή” αναπαράσταση σε πραγματικούς, “φυσικούς” χωροχρόνους, διεκδικεί ήδη την θέση εκείνων που άλλοτε λέγονταν ζωντανά πλάσματα. Κι αυτό θα εντείνει δυναμικά εκείνο που ήδη συμβαίνει: την ριζική αναδιάρθρωση του (ανθρώπινου) συναισθηματισμού / ψυχισμού. Αλλά και της (ανθρώπινης) νόησης.

Ριζική αναδιάρθρωση; Κάποιοι θα έλεγαν αλλοτρίωση. Όμως η αλλοτρίωση δεν είναι κάτι που “θα” συμβεί. Είναι κάτι που συμβαίνει ήδη! Τα smart phones και τα social nets είναι κιόλας αναντικατάστατοι μηχανικοί «φίλοι»!! Και έγιναν τέτοιοι σε λιγότερο από μια δεκαπενταετία…

Προσέξτε, ωστόσο: βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή.

All this capitalism

Κυριακή 25 Νοέμβρη. Έχοντας την επίγνωση, οι επιφορτισμένοι ειδικοί του συστήματος, ότι αυτές οι εξελίξεις δημιουργούν ήδη και θα δημιουργήσουν στο κοντινό μέλλον ακόμα ισχυρότερες και μαζικότερες «ηθικο-αισθητικές κρίσεις» (το μεγαλύτερο μέρος των οποίων θα εκτρέπεται σε διαχειρίσιμα ψυχολογικά προβλήματα) μας προτείνουν να «ξαναστοχαστούμε τι είναι ο άνθρωπος»… Να στοχαζόμαστε αφελώς και πειθαρχημένα ενόσω η τεχνολογική βάση του καπιταλισμού θα κάνει όλο και μεγαλύτερες δρασκελιές εξέλιξης / κυριαρχίας.

Αυτή η προτροπή, η συστηματική και με διάφορα μέσα και τρόπους υπόδειξή τους προς μια ήρεμη, ακόμα και αναχωριστική, ασκητική οντο-λογία είναι μεγάλη παγίδα. Μια παγίδα που, ωστόσο, δουλεύει – αφού ταιριάζει στον ήδη δεδομένο μαζικό μικροαστισμό. «Τι είναι, λοιπόν, ο άνθρωπος;» (με την έννοια «τι είμαι Εγώ;») Μήπως θα ήταν καλύτερα να γυρίσουμε στις σπηλιές («πριμιτιβισμός»). Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να γυρίσουμε στην περίοδο της 2ης βιομηχανικής επανάστασης; (Πρόκειται για τον διάδοχο «προβληματισμό» εκείνου το πολύ πρόσφατου, μέσα στην εντόπια διαχείριση της κρίσης, «να γυρίσουμε στα χωριά να φυτεύουμε τα μαρούλια και τις πατάτες μας»…). Τελικά μήπως είναι αρκετό να φανταζόμαστε την “ανθρωπινότητα”;

Οποιαδήποτε οντολογία, οποιαδήποτε απάντηση δηλαδή στο «τι είναι ο άνθρωπος» είναι, τελικά, θρησκευτική – όπως και το ίδιο το ερώτημα. Ακόμα κι αν η ερώτηση γίνεται “φιλοσοφικά”, η απάντηση δίνεται με όρους πίστης – και μόνο.

Παρότι ρεύματα «επιστροφής στη φύση» (μια «φύση» πάντα φιλική, άρα πάντα μυθοποιημένη) είναι εύλογο να γυροφέρνουν, δεν είναι η οντολογία το πεδίο απ’ όπου θα προκύψουν οι καινούργιες κριτικές, θεωρητικές και πρακτικές αρνήσεις. Το πεδίο της σύγκρουσης είναι η καταραμένη (και για διάφορους ανόητους ξεπερασμένη) πολιτική οικονομία.

Η 4η βιομηχανική επανάσταση, όπως όλες οι προηγούμενες, δεν γίνεται ούτε επειδή το ανθρώπινο πνεύμα είναι φιλοπρόοδο, ούτε σαν συνωμοσία σκοτεινών κύκλων! Γίνεται σαν καπιταλιστική αναγκαιότητα. Χωρίς το κέρδος (χρηματικό και όχι μόνο) καμμία μηχανή δεν δουλεύει…

Και τα τεχνολογικά θαύματα δεν έπαψαν να υπακούουν σ’ αυτό. Ακόμα κι όταν εμφανίζουν ορισμένες λειτουργίες τους υπό τον διαφανή μεν αλλά δούρειο μανδύα του «δωρεάν»…

Τι είναι αυτό που συγκροτεί την απανθρωπιά;

Σάββατο 24 Νοέμβρη. Ίσως μια κοινοτοπία: ο ενσωματωμένος (και ο θεσμικός) ρατσισμός. Ή, για να το πούμε με άλλα λόγια: ο ρατσισμός εξοπλισμένος με κράτος / παρακράτος. Και όλη του την αιμοβόρα γραφειοκρατία.

Η ασταμάτητη μηχανή ζητάει προκαταβολικά την κατανόησή σας επειδή θα χρησιμοποιήσει τα λόγια ενός tres «θεσμικού παράγοντα» για κάτι που (νομίζαμε – ε;) θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν τα χέρια του κινήματος. Θα διορθώσουμε αμέσως μετά.

Να, λοιπόν, αποσπάσματα απ’ την χθεσινή ανοικτή επιστολή του Kumi Naidoo (γ.γ. της διεθνούς αμνηστίας) μετά την επίσκεψή του στη Μόρια. Τυπικά το γράμμα απευθύνεται στον αξιότιμο τενεκεδένιο πρωθυπουργό, που λόγω αξιώματος και στήριξης απ’ το βαθύ κράτος είναι, απλά, ένα ακόμα σκουλήκι στην παρέλαση των ηρώων του τρόμου.

…Η Μόρια δεν είναι το πρώτο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων που έχω επισκεφθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό που είδα εκεί ήταν σοκαριστικό. Τα προβλήματα υπερπληθυσμού είναι καταγεγραμμένα και όταν βρέθηκα εκεί διαπίστωσα ότι υπήρχαν σχεδόν τριπλάσιοι άνθρωποι από όσους/ες μπορεί να φιλοξενήσει ο καταυλισμός...

Είδα από πρώτο χέρι πώς οι άνθρωποι, ακόμη και οι έγκυες γυναίκες και τα μωρά, είναι αναγκασμένοι/ες να κοιμούνται σε κρύες, βρώμικες και υπερπλήρεις σκηνές. Οι γυναίκες και τα κορίτσια, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι/ες και τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένοι/ες στον κίνδυνο. Οι ντουζιέρες και οι τουαλέτες είναι ελάχιστες, και δεν βρίσκονται σε ξεχωριστές περιοχές. Πολλές εγκαταστάσεις μάλιστα δεν κλειδώνουν και ο φωτισμός είναι φτωχός, κάτι που καθιστά ακόμη και τη διαδικασία του ντους ή της παροχής νερού αγχωτική και επικίνδυνη. Οι άνθρωποι πρέπει να περιμένουν στην ουρά για ώρες ώστε να πάρουν φαγητό, χωρίς καν να είναι σίγουροι ότι θα το λάβουν, ή για να δουν έναν/μία γιατρό. Τα παιδιά συχνά δεν έχουν καμία πρόσβαση στην εκπαίδευση και οι έφηβοι/ες αισθάνονται απομονωμένοι/ες και απελπισμένοι/ες λόγω της έλλειψης προοπτικής. Αυτό που με ανησύχησε περισσότερο, ήταν ο φόβος που εξέφραζαν οι γυναίκες. Φόβος σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας, φόβος για την ασφάλειά τους αλλά και για την ασφάλεια των παιδιών τους.

Επιπλέον, κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με μια σειρά ακτιβιστών/στριών, οργανώσεων και ΜΚΟ που προσφέρουν υπηρεσίες και υποστήριξη στους αιτούντες/ούσες άσυλο στη Λέσβο. Μοιράστηκαν μαζί μου παρόμοιες ανησυχίες. Μεταξύ άλλων, εξέφρασαν τη λύπη τους για τις απάνθρωπες συνθήκες και περιέγραψαν την κατάσταση ως ανθρωπιστική καταστροφή. Πολλοί/ές ανησυχούν για τη νομιμότητα των διαδικασιών και των πρακτικών που αφορούν την κράτηση και την απέλαση των αιτούντων/ουσών άσυλο και των μεταναστών/στριών, τη γραφειοκρατία των διαδικασιών συνέντευξης για την παροχή ασύλου – οι οποίες θα μπορούσαν να στερήσουν από όσους και όσες μεταφέρθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα τη δυνατότητα να παρευρεθούν στη συνέντευξη τους – καθώς και τις προσπάθειες που στοχεύουν στην ποινικοποίηση απλών ανθρώπων που δείχνουν αλληλεγγύη στους μετανάστες/στριες και τους πρόσφυγες…

Ο καλός κυρ Naidoo, κάνοντας διπλωματία (τι στο διάολο θα έκανε στο πόστο που κατέχει;) αποδίδει όλα αυτά τα δεινά στον “υπερπληθυσμό” προσφύγων / μεταναστών… Κι αυτό με τη σειρά του, το αποδίδει στις ρυθμίσεις της συμφωνίας ε.ε. – τουρκίας για την “διαχείριση των μεταναστευτικών ροών”….

Ώπα! Εδώ οι δρόμοι μας όχι απλά χωρίζουν – γίνονται και αντίπαλοι.

Θα το φωνάζουμε μέχρι τελευταία πνοή!

Σάββατο 24 Νοέμβρη. Δεν πρόκειται για “ατύχημα”! Πρόκειται για σχέδιο! Όποιοι αποδίδουν την κατάσταση στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης σε κάποιον (πάντα μυστηριώδη…) “υπερπληθυσμό”, προϊόν μιας έτσι κι αλλιώς απάνθρωπης διακρατικής συμφωνίας, είναι σα να λένε ότι μια πόλη ενός εκατομμυρίου (για να μην ανεβάσουμε τα νούμερα) “δικαιολογείται” να είναι ένα δακτυλίδι από κάτεργα / παραγκουπόλεις, γιατί – βρε αδερφέ – “είναι πολλοί, πού να χωρέσουν;”

Όχι λοιπόν, αρκετά με τις κοροϊδίες. Αν, ας πούμε, εξαιτίας ενός καταστροφικού σεισμού, φτιαχνόταν ένας καταυλισμός 10.000 σεισμόπληκτων, παρότι το ελληνικό κράτος θα έκανε κι εκεί “θαύματα”, ας είναι όλοι σίγουροι: Μόρια δεν θα έφτιαχνε. Και δεν θα την έφτιαχνε όχι από καλωσύνη, ούτε επειδή ο αριθμός “10.000” θα ήταν μικρός και εντός των δυνατοτήτων του για αξιοπρεπή στέγαση, περιθαλψη, κλπ. Όχι! Δεν θα την έφτιαχνε την “Μόρια” για τις 10, τις 15 ή τις 20 χιλιάδες ντόπιους σεισμόπληκτους, επειδή αυτοί και αυτές θα είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα! Που σημαίνει: θα μπορούσαν να κατέβουν έξω απ’ το υπουργείο εσωτερικών, να μπλοκάρουν την Αθήνα, να κάψουν την μισή – και όλοι να πουν “έχουν δίκιο”. Γι’ αυτό δεν θα έφτιανε “Μόρια για ντόπιους”: λόγω συσχετισμών!

Δεν υπάρχει κανένα ζήτημα “υπερπληθυσμού” προσφύγων / μεταναστών, ακόμα και εξαιτίας της συμφωνίας ε.ε. – τουρκίας! Ποτέ δεν υπήρξε! Ποτέ δεν θα υπάρξει!!! Τα μεγέθη είναι στα όρια της γελοιότητας για τις τυπικές δυνατότητες οποιουδήποτε κράτους. Πέντε χιλιάδες; Δέκα; Δεκαπέντε; Πενήντα χιλιάδες; Υπάρχουν σχέδια για την αντιμετώπιση θεομηνιών με πολύ περισσότερα θύματα. Ακόμα κι αν υπολογίσει κανείς ότι το ελληνικό κράτος θα τα έκανε σκατά σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις (πράγμα που είναι αλήθεια) “Μόριες” δεν θα έφτιαχνε. Τα πολιτικά δικαίωματα των θιγόμενων είναι νο 1 ζήτημα, ακόμα περισσότερο για κράτη πολιτικής προσόδου σαν το ελληνικό. Όπου “πολιτικό δικαίωμα” στα ελληνικά σημαίνει “νομή”, και όπου, αντίστοιχα, “απαγόρευση πολιτικών δικαιωμάτων” σημαίνει εξορία… Δεν ξέρετε την ελληνική ιστορία;

Δεν είναι λοιπόν προϊόν της συμφωνίας ε.ε. – τουρκίας το ότι δεν υπάρχουν τουαλέτες και ντουζέριες γυναικών με ασφάλεια στα ελληνικά κάτεργα. Δεν είναι προϊόν του “υπερπληθυσμού” ότι δεν υπάρχουν φώτα. Δεν είναι προϊόν της συμφωνίας ε.ε. – τουρκίας ότι οι εργολάβοι σίτισης είναι “ημέτεροι” και σερβίρουν φαγητά που είναι για τα σκουπίδια. Καμμία τέτοια συμφωνία (στα επίσημα κιτάπια) δεν προέβλεπε ταπείνωση για να φας ή για να πιείς νερό ή για να ζεσταθείς. Καμμιά συμφωνία δεν προέβλεπε ότι δεν μπορείς να πας σε γιατρό (κι ούτε λόγος για ψυχολόγους εκπαιδευμένους ώστε να βοηθήσουν ζόρικες καταστάσεις χωρίς χάπια…)

Όλα αυτά είναι αυθεντικές, made in greece επιλογές. Είναι επιλογές ενός κράτους, ενός παρακράτους και μιας κοινωνικής συνθήκης που είναι τόσο ρατσιστικές ώστε δεν θα χρειάζονταν καμία “διεθνή συμφωνία” για να εκδηλωθούν!!! Την χρειάζονται, μόνο, για να νομιμοποιούνται – και μάλιστα επ’ αμοιβή. Άλλοθι με “εργολαβικό κόστος”…

Τι θέλετε να θυμηθούμε; Την “υποδοχή” των προσφύγων απ’ την Μικρά Ασία το ’22; Υπήρχε “διεθνής συμφωνία” που ανάγκαζε το τότε ελληνικό κράτος και την μάζα των μικροαστών λακέδων του να συμπεριφέρονται στους “ομοεθνείς και ομόδοξους” σα να ήταν σκουπίδια; Όχι.

Μήπως, άραγε, κάποια “διεθνής συμφωνία” οδήγησε στα δικαστήρια τους τότε διεθνείς συμπαραστάτες των τότε προσφύγων, με διάφορες παρανοϊκές κατηγορίες; Όχι. Αλλά έγινε! Παρότι η ποινικοποίηση της αλληλλεγύης είναι σήμερα, πράγματι, διεθνές σχέδιο, η ελληνική παραλλαγή της είναι “αυτόχθονων”!!! Έχει την δική της μακριά προβοκατόρικη ιστορία…

Κι αυτήν πουλάει στους φασίστες της ε.ε. το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, αφού του έχει δοθεί η ευκαιρία. Είναι, όμως, made in greece· αυθεντική “προστατευόμενη προέλευση προϊόντος”…