Tag: ιδεολογία

Τα νησιά των ανεπιθύμητων

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Αθόρυβα, χωρίς φασαρίες (και, φυσικά, χωρίς καταγγελίες εντός ή εκτός εισαγωγικών) η δεξιά κυβέρνηση της δανίας, σε συνενόηση με τον ακροδεξιό κυβερνοσύμμαχό της, το αποφάσισε: όσοι μετανάστες / πρόσφυγες δεν παίρνουν άσυλο θα εξορίζονται στο ερημόνησο Lindholm, στην συνήθως παγερή Βαλτική.

Είναι ανεπιθύμητοι στη δανία, και θα πρέπει να το αισθανθούν! δήλωσε όλο καμάρι η “υπουργός μετανάστευσης και ενσωμάτωσης” Inger Stojberg. Φυσικά επειδή (και) το δανέζικο κράτος είναι «πολιτισμένο» (καθότι ευρωπαϊκό) η εξορία (λέει ότι) θα είναι όπως η ημιελευθερία σε διάφορες περιπτώσεις κρατουμένων. Υποτίθεται πως οι εξόριστοι θα μπορούν να φεύγουν απ’ το Lindholm στη διάρκεια της ημέρας, αλλά το βράδυ θα πρέπει να γυρίζουν και να κοιμούνται εκεί.

Πράγματι, υπάρχει ένα φέρρυ που κάνει τα 2 μίλια ανάμεσα στο Lindholm και την απέναντι δανέζικη ακτή… Αλλά κάνει την διαδρομή που και που… Ανάλογα με τον καιρό, την θάλασσα – ή, πλέον, τις διαταγές. Θα μειώσουμε στο ελάχιστο τα δρομολόγια, και θα ακριβύνουμε τα εισιτήρια, για να κάνουμε όσο πιο δύσκολο γίνεται το να φεύγει κανείς από εκεί – δήλωσε όλο χαρά ο φασιστοεκπρόσωπος του ακροδεξιού κυβερνητικού “λαϊκού κόμματος” Martin Henriksen.

Το φέρρυ έχει ένα δηλωτικό όνομα: virus. «Ιός». Αυτό οφείλεται στο ότι οι εγκαταστάσεις του Lindholm χρησιμοποιούνταν απ’ ένα τεχνολογικό ίδρυμα της δανίας για έρευνες πάνω σε αρρώστιες ζώων. Τώρα η «μόλυνση» που απομονώνεται είναι οι «ανεπιθύμητοι»…

Δεν είναι το πρώτο κατόρθωμα της Stoiberg. Η ίδια, σαν υπουργός, είχε νομοθετήσει πριν μερικούς μήνες πως όσοι / όσες φτάνουν σε δανέζικο έδαφος ζητώντας άσυλο θα πρέπει να παραδίδουν όλα τα πολύτιμα και αξίας προσωπικά τους αντικείμενα… «για να συμβάλουν στην κάλυψη του κόστους της παραμονής τους στη δανία». Κρατική κλοπή… Επιπλέον έχει θεσμοθετήσει «ειδική δικαιϊκή» μεταχείριση για τους μετανάστες που έχουν πάρει άδεια παραμονής: οι ποινές, σε βάρος τους, είναι διπλάσιες απ’ ότι για τους λευκούς δανούς, για αντίστοιχα αδικήματα…

Δεν θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Δεν είχε υποσχεθεί ο «πολιτισμένος κόσμος» ποτέ ξανά;

Ναι, το είχε υποσχεθεί. Αλλά όλοι αυτοί οι ανεπιθύμητοι δεν είναι εβραίοι. Είναι, συνήθως, μουσουλμάνοι. Οπότε το «ποτέ ξανά» δεν ισχύει γι’ αυτούς. Ισχύει το πάμε κατά πάνω τους μ’ αυτά που ξέρουμε από παλιά· βελτιωμένα…

“Η μεγάλη αντικατάσταση”

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Τον περασμένο Απρίλη ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron κάλεσε τους καθολικούς παπάδες να «ξαναεμπλακούν» με την «πολιτική σκηνή», και να «ανακατασκευάσουν» τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος. «Ένας γάλλος πρόεδρος που δεν ενδιαφέρεται για την εκκλησία και τους καθολικούς κινδυνεύει να αποτύχει στα καθήκοντά του» δήλωσε.

Μοιάζει παράξενη η έκκληση της σοασιαλφιλελεύθερης πολιτικής βιτρίνας, αν ληφθεί υπόψη ότι το γαλλικό κράτος είναι ανεξίθρησκο απ’ την εποχή της επανάστασης, το 1789. Όχι πια! Διακριτικά το γαλλικό καθολικό παπαδαριό ξανακαλείται να «πράξει το εθνικό του καθήκον»: απέναντι στην «μεγάλη απειλή» που λέγεται μετανάστες / πρόσφυγες μουσουλμανικού θρησκεύματος…

Το χριστιανικό παπαδαριό αναβαθμίζεται σε στρατηγικό εταίρο του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού ρατσισμού – και δεν μιλάμε για το ελλαδιστάν όπου αυτή η στρατηγική σχέση βρίσκεται, σε όλη της την έκταση, εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια στον πυρήνα του κράτους / παρακράτους. Οι πολιτικοί και οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες στη γαλλία έχουν την ευθύνη να φροντίζουν ότι τα παιδιά στα σχολεία θα τρώνε τακτικά χοιρινό· ότι δεν θα υπάρχουν πισίνες αποκλειστικά για γυναίκες (μουσουλμάνες, προφανώς…) και ότι τα ψιλικατζίδικα θα πουλάνε οπωσδήποτε αλκοόλ, έστω μπύρες. Τα μήντια προωθούν την «απειλή» της «μεγάλης αντικατάστασης», της «αντικατάστασης» υποτίθεται των λευκών ευρωπαίων από τους μουσουλμάνους εισβολείς. Και, φυσικά, το γαλλικό σύμπλεγμα της ασφάλειας κρατάει σε μόνιμη ισχύ το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης»: αρκεί η διαμαρτυρία ενός λευκού γάλλου και οι «ανησυχίες» του για τους μουσουλμάνους γείτονές του για να εισβάλει η αστυνομία για «έλεγχο ριζοσπαστικοποίησης»…

Για το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο και την μάζα των κοινωνικών λακέδων τους υπάρχει ειδικός λόγος να επαναλαμβάνουν αυτά που ξέρουν από παλιά, βελτιωμένα – απ’ τους ένδοξους καιρούς της αποικιοκρατίας τους στην αλγερία. Τώρα η ζώνη στρατιωτικής έντασης του γαλλικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται κάτω απ’ την Σαχάρα, στη ζώνη του Sahel. Σενεγάλη, μαυριτανία, μάλι, μπουρκίνα φάσο, τσαντ είναι μερικά μόνο απ’ τα κράτη στα οποία ο γαλλικός στρατός (μαζί ή διακριτικά χώρια απ’ τον αμερικανικό) έχει αναλάβει την προάσπιση των αναγκών του γαλλικού καπιταλισμού σε στρατηγικές πρώτες ύλες: πετρέλαιο, ουράνιο, κλπ. Αυτή η «σιωπηλή» κατοχή / αποικιοποίηση αλληλοστηρίζεται με αυταρχικά καθεστώτα· πράγμα που ενισχύει τον άγριο πολιτικό προσοδισμό τους. Η φτώχια και η μιζέρια του μεγαλύτερου τμήματος των γηγενών είναι το γνωστό επακόλουθο: να τι προκαλεί την «εισβολή» στο ευρωπαϊκό κάστρο…

Παρά την (λίγο πολύ υπερτιμημένη, λόγω Μάη του ’68) «φήμη» πολιτικού ανταγωνισμού στην γαλλική κοινωνία, και παρά τα κατά καιρούς επιμέρους κοινωνικά ξεσπάσματα, ο βασικός πυρήνας της καπιταλιστικής ομαλότητας στη γαλλία παραμένει μόνιμα στο απυρόβλητο. Όπως συμβαίνει όλο και περισσότερο σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο για τα «εθνικά» αφεντικά και την μάζα των μικροαστών λακέδων τους, ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός είναι πολεμικό σχέδιο. Απέναντι σ’ αυτόν ο φιλομεταναστευτικός ανθρωπισμός δεν είναι (και ούτε θα μπορούσε να είναι) το αντισχέδιο. Παρότι μπορεί, υπό κάποιες προϋποθέσεις, να προσφέρει κρίσιμες και χρήσιμες ανάσες στους «ανεπιθύμητους», είναι αναγκασμένος ακόμα και να υποχωρεί όταν τα κράτη βάζουν σε εφαρμογή «τα μεγάλα κόλπα» τους. Όσο πρακτικά χρήσιμος κι αν είναι ο ανθρωπισμός είναι υπερβολικά φιλειρηνικός για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις διανοητικές, ιδεολογικές και θεσμικές ερπύστριες του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού (και τα συμφέροντα που τις καθοδηγούν).

Η ελληνική περίπτωση

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Η σύρια πρόσφυγας Sara Mardini και ο γερμανός εθελοντής Sean Binder (μαζί με δυο ακόμα έλληνες) που είχαν προφυλακιστεί εδώ και κάποιους μήνες κατηγορούμενοι «για παράνομη διακίνηση ανθρώπων» αποφυλακίστηκαν μεν (καταβάλλοντας «εγγυήσεις») μέχρι να γίνει η δίκη τους – αλλά το κατηγορητήριο εναντίον τους παραμένει ολόκληρο.

Οι ίδιοι μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά αυτή η «διαχείριση» είναι παλιά για το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λέγεται δικαστική ομηρία. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεθόδευση και η στόχευση είναι τόσο καθαρή όσο και ο σχεδιασμός που προηγήθηκε “παράγοντας” την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης των εθελοντών διασωστών προς τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να φτάσουν δια θαλάσσης σε ελληνικό έδαφος.

Πρώτον, καθώς είναι υπόδικοι οι 4, είναι ριψοκίνδυνο να ξανα-ασχοληθούν με την διάσωση. Οποιαδήποτε στιγμή, αύριο ή σε μερικούς μήνες, μπορεί να ξανασυλληφθούν, με τις ίδιες ή παρόμοιες κατηγορίες. Αφού δεν έχουν αθωωθεί επίσημα το κατηγορητήριο είναι ενεργό.

Δεύτερο, και σε σχέση με το προηγούμενο, η ισχύς του κατηγορητηρίου αφορά και τους υπόλοιπους εθελοντές που έχουν απομείνει στα ελληνικά νησιά, να «μπερδεύονται στα πόδια» των λιμενόμπατσων. Στον έβρο, που δεν υπάρχουν τέτοιοι πολίτες, η ελληνική αστυνομία ή/και ο στρατός κακοποιεί, κλέβει και ξαναπετάει κατά βούληση στο ποτάμι όσους πρόσφυγες / μετανάστες επιλέγει σαν «παράδειγμα» του είστε ανεπιθύμητοι και πρέπει να το νοιώσετε… Χωρίς μάρτυρες, ανεμπόδιστα… Το ελληνικό κράτος / παρακράτος επιστρέφει σταθερά σ’ αυτά που ξέρει από παλιά· βελτιωμένα: απ’ τα συνοριακά εγκλήματα κατά των μεταναστών απ’ την αλβανία, στα ‘90s…

Εν τέλει, αν υπήρχε αυτό που ήταν απαραίτητο (όνειρα χειμερινής νυχτός!), δηλαδή ένα ικανό και επίμονο κίνημα συμπαράστασης στην Sara, στον Sean και στους υπόλοιπους, αυτό που θα έπρεπε να έχει σα στόχο δεν θα ήταν μόνο η αποφυλάκισή τους – αλλά η άμεση δίκη· και η αθώωσή τους.

Το ελληνικό κράτος / παρακράτος, υπό τις φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες, έχει εναρμονιστεί όσο περισσότερο μπορεί με την «γραμμή» που στην ιταλία εκφράζεται από ένα οριτζινάλ φασιστικό κάθαρμα, τον Salvini – αλλά και την γενική ιδέα της στρατιωτικοποίησης της Μεσογείου.

Και την βγάζει «καθαρή». Αυτό, που ασφαλώς το χρεωνόμαστε πολιτικά και θα ήταν ξεφτίλα να παριστάνουμε ότι «δεν τρέχει τίποτα», είναι εξαιρετικά επικίνδυνη υποχώρηση.

Που δεν χωράει καμμία δικαιολογία…

Φίλοι του απαρτχάιντ πανηγυρίστε!

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. …Η πλειοψηφία των 3117 τραυματισμένων παλαιστίνιων διαδηλωτών στη Γάζα των οποίων την περίθαλψη ανέλαβαν οι “γιατροί χωρίς σύνορα” απ’ τις 30 Μάρτη ως τις 31 Οκτώβρη είχαν πυροβοληθεί στα πόδια…

Θαύμα ανθρωπισμού απ’ τον ιερό στρατό ενός ιερού κράτους – θα έλεγαν με μια φωνή όλοι οι μισθοδοτούμενοι απ’ αυτό, συν τους δωρεάν οπαδούς τους! “Τι θέλετε δηλαδή, παλιο ‘αντισημίτες’, που δεν είστε με τίποτα ευχαριστημένοι;” θα μας καταγγείλουν. “Να τους πυροβολούν στο κεφάλι; Καλύτερα δεν είναι στα πόδια;”

Σωστά… Διαδηλωτές είναι, παλαιστίνιοι είναι, για σφαίρες είναι – “τουλάχιστον στα πόδια”… Ευχαριστούμε φίλοι (ή και υπάλληλοι) του Τελ Αβίβ: η συνείδησή σας σπάει κόκκαλα με τον ίδιο ρυθμό όπως οι σφαίρες των αφεντικών σας…

Οι snipers του ισραηλινού στρατού (όταν σημαδεύουν πόδια διαδηλωτών και όχι κεφάλια…) εκπαιδεύονται στην καταστολή στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου χρησιμοποιώντας σφαίρες dum dum. Όχι απλές σφαίρες. Είναι ειδικές σφαίρες (αγγλική εφεύρεση, απ’ την εποχή της αποικιοκρατίας στην ινδία…) που εκρήγνυνται μόλις βρουν σάρκα – και διαλύουν τα πάντα. Ο ισραηλινός στρατός δεν σημαδεύει τους παλαιστίνιους διαδηλωτές στα πόδια “για να μην τους σκοτώσει”. Δεν “λυπάται την ζωή τους”… Τους σημαδεύει στα πόδια για να τους σακατέψει, για όλη τους τη ζωή. Και επειδή η ζωή στη λωρίδα της Γάζας είναι εξαιρετικά σκληρή, όπου για τα πάντα χρειάζεται η μέγιστη σωματική ικανότητα, το να σε έχουν σακατέψει σε μετατρέπει σε μια ζωντανή απόδειξη, μέσα στην κοινότητα, του “πόσο ικανός” είναι ο ρατσιστικός στρατός του Τελ Αβίβ.

Ο 21χρονος παλαιστίνιος αθλητής ποδηλάτης Alaa al-Daly (πάνω φωτογραφία) είναι ένας τέτοιος. Ήταν απ’ τους πρώτους που «κτυπήθηκαν στα πόδια», όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις της «μεγάλης επιστροφής». Ήταν πάνω στο ποδήλατό του 250 μέτρα απ’ τον «φράκτη» και έφαγε μια σφαίρα στο δεξί του πόδι. Μία μόνο σφαίρα dum dum – ήταν αρκετή….

Την πρώτη εβδομάδα της νοσηλείας του οι γιατροί στο νοσοκομείο της Γάζας του έκαναν οκτώ εγχειρήσεις, προσπαθώντας να σώσουν το πόδι του. Αποδείχθηκε αδύνατο· τον ακρωτηρίασαν. Αν δεν ανήκετε σ’ αυτό το ευγενικό είδος που χειροκροτεί με χέρια και με πόδια τον ισραηλινό στρατό, την ισραηλινή αστυνομία, και γενικά κάθε τι που προέρχεται απ’ τον ιερό σύμμαχο της Αθήνας, κάντε τον κόπο. Προσέξτε όχι το δεξί αλλά το αριστερό πόδι του Alaa.

Αυτό δεν κτυπήθηκε απ’ την dum dum. Όλο το ράμμα που ξεκινάει απ’ τον αριστερό μηρό του, διατρέχει κλείδωση γονάτου και γάμπα, και φτάνει ως πιο κάτω απ’ τον αστράγαλό του, έγινε επειδή οι χειρούργοι έπρεπε να «ανοίξουν» και το αριστερό του πόδι – για να βγάλουν τα θραύσματα της dum dum. Θυμηθείτε ότι ήταν πάνω σε ποδήλατο, που σημαίνει ότι το αριστερό του πόδι ήταν σε απόσταση τουλάχιστον 30 πόντων απ’ το δεξί, όταν αυτό κτυπήθηκε· και παρόλα αυτά έπρεπε να κάνουν τέτοια τομή. Μπορείτε να τεντώσετε τον δείκτη του δεξιού σας χεριού, να τον ακουμπήσετε ψηλά στο εσωτερικό του μηρού, και να κάνετε την ίδια διαδρομή μέχρι κάτω στο δικό σας αριστερό πόδι… Αργά αργά – με τον ρυθμό, ας πούμε, του «ραψίματος»… Μπορείτε μετά να καταλάβετε, ίσως, τι έγινε στο δεξί του πόδι όταν «έσκασε» η dum dum…

Παρακαλούμε, μην παριστάνετε τους ευαίσθητους, που “δεν μπορούν τα αίματα”. Μπορείτε και παραμπορείτε! Με τους έμμεσους φόρους σας (μας) πληρώνετε (πληρώνουμε) το ελληνικό κράτος, για να καλύπτει, να υποστηρίζει και να εκπαιδεύεται απ’ αυτό: κόκκαλα, σάρκες, νεύρα, αγγεία, μια άμορφη μάζα σκορπισμένη πάνω στον σκελετό του ποδηλάτου… Έτσι γίνεται η εθνοκάθαρση εδώ δίπλα· κι αυτήν υποστηρίζει το ελληνικό κράτος. (Μια χαρά όλα…)

Όταν δεν τους δολοφονούν λοιπόν τους σακατεύουν. Είναι παλαιστίνιοι, είναι διαδηλωτές – αλλά, “για όνομα του θεού”: δεν είναι δικοί μας διαδηλωτές! Και οι ισραηλινές σφαίρες, οι ισραηλινές βόμβες, το ισραηλινό απαρτχάιντ, το ισραηλινό κράτος και κεφάλαιο, όλα αυτά είναι ιερά. Έτσι μας λένε, άμεσα και έμμεσα, αυτοί που ενδιαφέρονται για το καλό των συνειδήσεών μας…

Ευλογημένος κανιβαλισμός… Θέλημα θεού… Αν, για ένα κλάσμα δευτερολέπτων, σας περάσει απ’ το μυαλό ότι κάποιοι σας πυροβολούν στο κέντρο του Παρισιού ή του Στρασβούργου (όπου βρεθήκατε για δουλειά, σπουδές ή τουρισμό…) μην σας περάσει ποτέ απ’ το μυαλό ότι ο ισραηλινός στρατός θα σας σακάτευε (αν σας έκανε την χάρη να μην σας σκοτώσει) στη λωρίδα της Γάζας, σαν μέρος των φίνων “ψυχολογικών επιχειρήσεών” του.

Όχι, μην σας περάσουν ποτέ απ’ το μυαλό τέτοιες σκέψεις: θα είστε “αντισημίτες” λένε κάτι τσογλανάκια… Αυτά χρησιμοποιούν ιδεολογικές dum dum: για να διαλύσουν κάθε ικανότητα σκέψης, κάθε ηθική και αξιοπρέπεια, κάθε αίσθηση, για χάρη των κρατικών και παρακρατικών αφεντικών τους. Για να εξασφαλίσουν τον διανοητικό και ηθικό ακρωτηριασμό που γίνεται όλο και πιο απαραίτητος για κάθε είδους και εθνικότητας αφεντικό. Καλύτερα να αλλάξετε πλευρό και να απασχολήσετε το μυαλό σας με αυτά που θα σας υποδείξουν…

Και πιο γενικά μιλώντας: τέτοιους καιρούς καλύτερα να κρυφτεί ο καθένας στο φανταστικό οχυρό του, τραβώντας και διαδίδοντας selfies… Ποιος ξέρει; Μπορεί και να γλυτώσει το τομάρι του… Όχι, πάντως, αυτά που διακρίνουν το είδος άνθρωπος απ’ το είδος αμοιβάδα.

Slavery law

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Την ίδια ημέρα που η πρωτοκοσμική δημαγωγική προσοχή ήταν στραμμένη στο Παρίσι, το περασμένο Σάββατο, σε μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα γινόταν μια μεγάλη εργατική διαδήλωση, με συμμετοχή και φοιτητών. Ενάντια σ’ αυτό που σωστά ονομάζουν: νομοθέτηση της σκλαβιάς.

Η κυβέρνηση του φασίστα Orban πρόκειται να περάσει τις επόμενες ημέρες ένα νόμο που αυξάνει το “περιθώριο υπερωριών” που ένα αφεντικό μπορεί να απαιτήσει απ’ τους εργάτες του απ’ τις 250 ώρες τον χρόνο στις 400. Αυτό σημαίνει χοντρικά ένα έξτρα 8ωρο την εβδομάδα. Ή δουλειά 6 ημέρων κάθε βδομάδα… Επιπλέον, για ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία των αφεντικών, ο υπολογισμός αυτής της απαίτησης (των 400 ωρών δουλειά παραπάνω τον χρόνο) θα γίνεται σε 3ετή βάση, και όχι ετήσια. Πράγμα που σημαίνει τα αφεντικά στην ουγγαρία θα μπορούν να ζητήσουν 1600 ώρες υπερωρία … μέσα σε κάθε τριετία. Όποτε τα βολεύει…

Είναι το δεύτερο κράτος (μετά το αυστριακό) υπό ακροδεξιά / φασιστική διακυβέρνηση που αναδεικνύει την χρησιμότητα των δήθεν “αντισυστημικών” φασιστών για το κεφάλαιο: δουλειά μέχρι τελικής πτώσης… Για το καλό της πατρίδας – και των “εαυτών σας”. Διαφωνείτε;

Η περίπτωση του ουγγρικού φασιστοκράτους είναι αποκαλυπτική. Στην ουγγρική επικράτεια έχουν στήσει εργοστάσια οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, επωφελούμενες από (τι άλλο;) τους σχετικά (με την γερμανία) χαμηλούς μισθούς. Η Audi και η Daimler (που φτιάχνει τις mercedes) έχουν δημιουργήσει τις χαμηλού κόστους εργασιακές αποικίες τους εδώ.

Έχει δημιουργηθεί όμως ένα ζήτημα. Με πληθυσμό περίπου σαν τον ελληνικό (9,8 μύρια το 2016) το ουγγρικό κράτος / κεφάλαιο «αιμορραγεί» απ’ την άποψη των διαθέσιμων εργατικών χεριών αφού μεγάλο μέρος της ουγγρικής νεολαίας φεύγει για δουλειά με καλύτερους μισθούς αλλού στην ευρώπη. Υπολογίζεται ότι 600.000 ούγγροι νεολαίοι έχουν μεταναστεύσει για δουλειά τα τελευταία χρόνια.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια ανεργία στο 3,7% που είναι, σχεδόν, ο ορισμός της πλήρους απασχόλησης ενός πληθυσμού. Οι οικονομολόγοι του συστήματος λένε πως όταν δημιουργούνται συνθήκες πλήρους απασχόλησης οι μισθοί ανεβαίνουν. Και πράγματι αυτό θα ήταν το αναμενόμενο να συμβεί αφού, για παράδειγμα, μια ακόμα μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, η bmw, ετοιμάζεται να φτιάξει εργοστάσιο στην ουγγαρία – το ανακοίνωσε τον περασμένο Ιούλη. Πρόκειται για «επένδυση» 1 δις ευρώ… Αλλά η bmw έχει ένα προβληματάκι: είναι δύσκολο να βρει τους 1000 ούγγρους εργάτες που χρειάζεται!

Αυξημένη ζήτηση + περιορισμένη προσφορά εργασίας: να γιατί, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και τους λατρεμένους «νόμους της αγοράς», θα έπρεπε να ανέβουν οι εργατικοί μισθοί… Εκεί είναι που εμφανίζεται η χρησιμότητα του φασιστικού κράτους (του Orban εν προκειμένω): για να εμποδιστεί “ο νόμος της αγοράς” (είπαμε, αλλά όχι και να μας κάτσουν στον σβέρκο οι παλιοεργάτες!), για να εμποδιστεί δηλαδή η αύξηση των μισθών (με εβδομαδιαίο 40ωρο), το κράτος αυξάνει εντατικά τον πραγματικό χρόνο εργασίας! Οι εκπρόσωποι της ουγγρικής φασιστοκυβέρνησης έχουν, μάλιστα, απεριόριστο θράσος: «Για εσάς το κάνουμε…» απάντησαν στους θυμωμένους εργάτες που διαδήλωναν προχτές. «Για να αυξήσετε το εισόδημά σας, δουλεύοντας περισσότερο….»

Το σημείο εξάτμισης

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Το γαλλικό κράτος σκηνοθέτησε το περασμένο Σάββατο το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης – ευτυχώς χωρίς αίμα (γιατί και τέτοια είχαν ακουστεί…): παρά τις εικονικές εντυπώσεις μόνο η αστυνομική καταστολή ήταν πραγματικά μαζική. Όσο για το “πλήθος”; Ακόμα κι αν τα επίσημα νούμερα (125.000 διαδηλωτές σε όλη τη γαλλία…) είναι, όπως συνηθίζεται, υποεκτιμημένα· ακόμα κι αν οι διαμαρτυρόμενοι ήταν 5πλάσιοι, 600.000 ας πούμε, θα ήταν (σε αναλογία πληθυσμών γαλλίας – ελλάδας) λιγότεροι από 100.000 για όλη την ελληνική επικράτεια. Όχι αμελητέο μέγεθος· αλλά όχι και κάτι εντυπωσιακό, αν ληφθούν υπόψη εκείνα που είχαν προηγηθεί μέχρι προχτές· αλλά και η ρητορική για τα “προβλήματα του γαλλικού λαού”…

Εκείνα που δεν είναι καθόλου “μικρά” είναι αφενός τα δομικά προβλήματα του γαλλικού κεφάλαιου / κράτους σε ότι αφορά την θέση του στον παγκόσμιο καταμερισμό κερδοφορίας και εξουσίας· αφετέρου η βαθιά αποπολιτικοποίηση των υποκειμένων που αντι-δρουν στη διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα γαλλικά λίγο ή πολύ συναισθηματικά, βυθισμένα σ’ ένα σύμπαν εντυπώσεων (που παράγουν ή/και καταναλώνουν τα ίδια) – ένα virtual σύμπαν που το θεωρούν “πραγματικότητα”.

Τώρα ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron μπορεί να ξαναπάρει τον έλεγχο των πρωτοβουλιών· και υποθέτουμε ότι αυτό θα κάνει, με το αναμενόμενο διάγγελμά του. Λίγος πατερναλισμός, λίγες παροχές / μερεμέτια, λίγο θέατρο: πιθανόν το κοκτέιλ να δουλέψει, σε συνδυασμό φυσικά με τους υποκειμενικούς παράγοντες του φαινομένου που ονομάστηκε «κίτρινα γιλέκα», αλλά θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί χρωματιστή εξέγερση…

Ο καπιταλισμός είναι πολύ σκληρός για τους μωρούς

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Όταν τα πιτσιρίκια δημοτικών σχολείων στο Παρίσι βγαίνουν στο προαύλιο στο διάλειμμα και φωνάζουν παίζοντας κί-τρι-να γι-λέ-κα! είναι βέβαιο ότι στο σύνολό του το φαινόμενο δεν είναι «πολιτικό» με την κλασσική έννοια της λέξης. Για την ασταμάτητη μηχανή υπάρχει κάτι ακόμα βέβαιο: δεν υπάρχει «κλασσική έννοια» για καμία λέξη! Ούτε για το «κίτρινο», ούτε για το «γιλέκο», ούτε για τίποτα άλλο. Από μεταφορά σε μεταφορά η υποταγμένη στο Θέαμα πρωτοκοσμική συγκίνηση ψελλίζει τέρατα.

Πρόκειται, χωρίς περιστροφές, για την κοινωνιολογία του Θεάματος. Η τερατογέννεση της είναι πολύ απτή. Φασίστες και «αριστεροί» αναντάμ παπαντάμ, together. Προς τιμήν τους κάποιοι γάλλοι αντιφασίστες άφησαν στην άκρη την κιτρινίλα, την γιλεκίλα και την «ειρηνική συνύπαρξη», και την έπεσαν σε φασίστες «κιτρινογιλέκους», μέσα στο μπούγιο, προχτές. Η βασική παραγωγή (ή παραγραφή) νοημάτων δεν αλλάζει όμως, δυστυχώς, με τέτοιες μάχες εκ του συστάδην. Γιατί έχει ήδη κάμποσα χρόνια ιστορίας – πετυχημένα χρόνια!!! Έγινε με το θρυλικό φαινόμενο της «αντιπαγκοσμιοποίησης»: παπαδαριό διαφόρων ειδών, προσεκτικοί φασίστες, τουρίστες των events και επαρμένοι αριστεριστές together. Ποιος κέρδισε απ’ τις anti-global επαναστατικές εκδρομές; Κοιτάξτε ένα γύρω, κι όποιος είναι τίμιος θα το διαπιστώσει εύκολα: πάντως όχι «της γης οι κολασμένοι»… Έγινε στην ισπανία, έγινε και στην ελλάδα: «αγανακτισμένοι». Ποιος κέρδισε; Ελάτε τώρα! Όποιος δεν έπιασε στα μέρη μας καλό πόστο χάρη στους ροζ θα πρέπει να καταλαβαίνει. Όσο για τους θρυλικούς podemos; Α χα!!!

Έγκαιρα, πολύ έγκαιρα, και (με πίκρα το έχουμε παραδεχτεί) μάταια, είχαμε προειδοποιήσει απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo τι σημαίνει «η πολιτικοποίηση των συγκινήσεων». Ποτέ, ΠΟΤΕ, αυτή δεν ήταν ο δρόμος για την οποιαδήποτε χειραφέτηση! ΠΟΤΕ! Ποτέ οι συναισθηματικοί εκβιασμοί δεν έσπασαν ούτε μισό κρίκο αλυσίδας. Οποιοδήποτε γερό και μαχητικό χειραφετικό εγχείρημα κι αν αναζητήσει κανείς στην ιστορία, αν ψάξει προσεκτικά, θα δει ότι στηρίχτηκε στην ατσάλινη λογική. Στον κόπο, στην οξύτητα, στο βάθος, στην ευστοχία της κριτικής. Και στην ατσάλινη απομυθοποίηση των συγκινησιακών κάτεργων που παπάδες και βασιλιάδες ήξεραν πολύ καλά να οργανώνουν. Εδώ και δεκαετίες την δουλειά έχουν αναλάβει (πετυχημένα, δυστυχώς) οι διαφημιστές. Και διάφοροι «πολιτικοί» παλιάτσοι που εξαφάνισαν το σκληρό έργο της κριτικής για χάρη της ευκολίας των public relations… Ταιριάζουν απόλυτα στην εποχή και στην εθελοδουλειά τους· όχι στις (κούφιες) διακηρύξεις τους…

Διάφοροι κοινοί απατεώνες, λιμοκοντόροι της «επιρροής στο πλήθος» και κατά φαντασίαν απελευθερωτές, διαδίδουν εδώ και πολλά χρόνια (το έκαναν και στην «κάτω πλατεία», και τώρα το ίδιο κάνουν…) ότι «με την σωστή παρέμβαση» (την δική τους βέβαια – ω σωτήρες!!!) η συγκινησιακή πανούκλα γίνεται συνείδηση!!! Η οποία «σωστή παρέμβαση» αρχίζει βέβαια (πως αλλιώς;) με επαίνους στην συγκινησιακή πανούκλα!… Νομίζουν, μάλιστα, ότι αυτό είναι κάποια «καινούργια ιδέα»!!! Ωστόσο κανείς τους δεν τολμάει να μοιράσει προκηρύξεις στους επιτάφιους κάθε Πάσχα λέγοντας ότι ο Jesus δεν αναστήθηκε ποτέ – ίσως, μάλιστα, και να μην υπήρξε καν… Στο ποιμνίο δεν χωράνε «σωστές παρεμβάσεις»!!!…

Ε, λοιπόν, ο γνωστός Λεωνίδας Κύρκος, απ’ την προεκλογική του συγκέντρωση στην Ομόνοια στα μέσα των ‘80s, απευθυνόταν στους δεξιούς οικογενειάρχες, με γλυκές κουβεντούλες… Ζήτω η οικογένεια, ζήτω ο μικροαστισμός – ζήτω (όμως…) και ο σοσιαλισμός (του κράτους και του κεφάλαιου)! Νοικοκυρεμένες ιδέες… Οπότε απέκτησε το προσωνύμιο «Τσίρκος»: όσο και να γλύφεις τον μικροαστό, το μόνο που θα πετύχεις είναι να γίνεις ίδιος… Πράγμα που δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε τέτοιου είδους «σωστές παρεμβάσεις» εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα! Τα έγραψε κάποιος έγκαιρα στη «μαζική ψυχολογία του φασισμού»…

(φωτογραφία: Νάτος, νάτος, ο αρχηγός ο γάτος!!! Μόλις τελειώσει την κονσομασιόν με τους ντόπιους φασίστες γίνεται κιτρινοΠανάγος…)

 

Έξαψη και εκτόνωση

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Σε ένα (δύσκολο να βρεθεί πια) αναλυτικό κείμενο του 1974, που αφορούσε την εξέγερση ενάντια στην εργασία στις ηπα, ο συγγραφέας τεκμηριώνει αξιόπιστα το πως ήδη απ’ την δεκαετία του ’60 τα αμερικανικά αφεντικά ήταν σε θέση να οργανώνουν μεγάλης κλίμακας ελεγχόμενες απεργιακές εκτονώσεις της εργατικής αρνητικότητας… Αν στα ‘60s τα αμερικανικά (και όχι μόνο) αφεντικά ήταν σε θέση να ανοίγουν «τις βαλβίδες αποσυμπίεσης» προς όφελός τους (χέστηκαν πραγματικά μόνο με την ανάδυση της άγριας προλεταριακής αρνητικότητας με συναίσθηση του εαυτού της), τι νομίζετε ότι μπορούν να κάνουν σήμερα, και μάλιστα χωρίς το περιττό έξοδο της εξαγοράς συνδικαλιστών, με τον φτηνό και εύκολο τρόπο των mass social media – brain control; Νομίζετε ότι φοβούνται τα μπάχαλα;

Το όπλο τους, αυτό που κάνει τα πάντα απλά, είναι η ρηχότητα. Ρηχές σκέψεις, ρηχά αισθήματα, αποστροφή σε οποιοδήποτε διανοητικό έργο απαιτεί χρόνο και κόπο. Τυπική μικροαστική «ηθική»! Κάπως έτσι τα ακροδεξιά λαμόγια του συστήματος εμφανίζονται σαν «αντισυστημικά»: δέκα πιασάρικα συνθήματα και ο μικροαστός έχει βρει «το δίκιο» του!

Κάπως έτσι οι φασίστες κινούνται σαν το ψάρι στο νερό μέσα στην μικροαστική ρηχότητα των όποιων «κίτρινων» ή «πράσινων» αντιδράσεων. Η ανάλυση που λέει «έχουν δίκιο» (οι μικροαστοί) είναι ελεεινή. Πρακτικά υπονοεί ότι και οι φασίστες έχουν δίκιο. Είναι και παραπλανητική: οι παλαιστίνιοι έχουν δίκιο εδώ και 100 χρόνια, αλλά «τρομοκράτες» και «σεξιστές» τους αποκαλούν! Τι πάει να πει, τελικά, «έχω δίκιο»;

Το επιμέρους δίκιο των πρωτοκοσμικών γίνεται πανηγυρική επίδειξη της επιθετικής ιδιοτέλειας τους· κι αυτή, με τη σειρά της, γίνεται φάρσα όταν φτιάχνει «καταλόγους αιτημάτων» σαν αυτόν που εμφανίζεται απ’ την μεριά των άγνωστης προέλευσης εκπροσώπων των «κίτρινων γιλέκων»: ένα συνονθύλευμα κρατισμού, εθνικισμού, ελάχιστα κουκουλωμένου ρατσισμού – και «κοινωνικής πρόνοιας». Για να παρηγορούνται μ’ αυτήν την τελευταία οι «αριστεροί» και λοιποί – που έχουν χάσει τον μπούσουλα όχι τώρα αλλά εδώ και 3 δεκαετίες… Να νομίζουν οι φουκαράδες ότι έχουν περιθώριο για κάποια «σωστή παρέμβαση»…

Εννοείται: ούτε κουβέντα για τον γαλλικό στρατό στο Sahel…

Θα το πούμε, θα το ξαναπούμε: η κοινωνική λουμπενοποίηση, η υπαγωγή των συγκινήσεων στο κεφάλαιο και στις psyops του, οι tittytainment των «κοινωνικών αντιδράσεων», είναι δουλεμένες εδώ και δεκαετίες στα manual των αφεντικών.

Για να γεννούν τα χρήσιμα τέρατα.

Η γραμμή Μαζινό

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Το γαλλικό καθεστώς μάλλον έχει αιφνιδιαστεί· και ίσως να μην έχει εντελώς άδικο. Ετοιμάζεται σήμερα για «πόλεμο δημόσιας τάξης» (πράγμα που, ωστόσο, μπορεί να είναι απλά ένα εργαλείο psyop) αλλά οι ομοιότητες με την «πλατεία Maidan» (κι όχι, βέβαια, με τον Μάη του ’68!!) εκδηλώθηκαν ήδη πριν μια βδομάδα. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που η ασταμάτητη μηχανή δεν σκοπεύει να παραβλέψει…

Το συνηθισμένο είναι να αποδίδονται όλα τα δίκια στα κοινωνικά υποκείμενα… Με πλήρη αδιαφορία για την ιδεολογική και πολιτική τους σύνθεση… Εκ των υστέρων διάφοροι το έχουν εξίσου εύκολο να παριστάνουν τους έκπληκτους για το πως και που «δυνάμωσαν οι φασίστες»· πέφτουν απ’ τα σύννεφα καθ’ έξιν…

Δεν ενδιαφέρει ποτέ η κατάσταση του κεφάλαιου – του γαλλικού εν προκειμένω. Όποιος θα έκανε τον κόπο να αναζητήσει τα βασικά στοιχεία θα διαπίστωνε το πόσο πίσω βρίσκεται (σα γενικά μεγέθη…) ο γαλλικός καπιταλισμός απ’ τον βασικό και ομολογημένο ευρωπαίο ανταγωνιστή του, τον γερμανικό. Ενδεικτικά νούμερα, απ’ το 2017:

– το γερμανικό αεπ ήταν 3,7 τρις δολάρια (4ο στον κόσμο) έναντι 2,58 τρις του γαλλικού (6ο στον κόσμο)·

– το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα ήταν 281,267 δις δολάρια ενώ ο γαλλικός καπιταλισμός είχε εμπορικό έλλειμα 89,52 δις.

– το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό επί του αεπ ήταν 63,9% για το Βερολίνο έναντι 98,5% για το Παρίσι·

– το μέσο κατα κεφαλήν αεπ ήταν 44.659 δολάρια για την γερμανία και 38.678 για την γαλλία·

– το γερμανικό κράτος είχε πλεόνασμα 38,4 δις ενώ το γαλλικό έλλειμα 67 δις·

– οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση (το 2014) ήταν 193,37 δις για το Βερολίνο (11,14% του προϋπολογισμού) έναντι 154,46 δις για το Παρίσι (9,66%)·

– οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία ήταν 353,22 δις (19,65% του προϋπολογισμού) για το γερμανικό κράτος έναντι 245,74 δις (15,69%) για το γαλλικό·

– οι «δαπάνες για την άμυνα» ήταν (2017) 45,14 δις δολάρια για το Βερολίνο (2,73% του προϋπολογισμού) έναντι 58,63 δις για το Παρίσι (4,01%)

– η καταμετρημένη ανεργία ήταν (Οκτώβρης 2018) 3,3% για τον γερμανικό καπιταλισμό και 8,9% για τον γαλλικό.

Αυτά (και άλλα παρόμοια) σκιαγραφούν την σχετική θέση του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου έναντι του βασικού (ευρωπαίου) ανταγωνιστή του μέσα στο project europe. Κατά συνέπεια, αυτά δείχνουν την υλική βάση των «μέτρων» και των «πολιτικών» που είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει οποιαδήποτε γαλλική κυβέρνηση· και όχι τα γούστα του κάθε Macron.

Για παράδειγμα, το μόνο μέγεθος στο οποίο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο υπερέχει του γερμανικού είναι οι «δαπάνες για την άμυνα»· τις οποίες ο Macron το περασμένο καλοκαίρι υποσχέθηκε να μεγαλώσει. Αυτό σχετίζεται άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις (κατά κύριο λόγο στην υποσαχάρια Αφρική και, δευτερευόντως, στη μέση Ανατολή) του Παρισιού.

Ωστόσο, αν δεν κάνουμε λάθος, δεν έχει υπάρξει κανένα κίνημα που να απαιτεί την μείωση των «δαπανών για την άμυνα» (και την απόσυρση του γαλλικού στρατού απ’ όπου έχει απλωθεί…) υπέρ των «κοινωνικών δαπανών»! Δεν είναι ανεξήγητο. Υπέρ ή κατά του Macron ή της Le Pen, με «κίτρινα γιλέκα» ή «πράσινα σκουφιά», η κοινωνική βάση στη γαλλία παραμένει βαθιά εθνικιστική στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία της· ακόμα κι αν αυτό πριονίζει, στην παρούσα ιστορική φάση, την καθημερινότητά της.

Παριστάνει ότι δεν ξέρει· ή ότι δεν μπορεί να μάθει…

Το σημείο βρασμού

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα το πρόβλημα του γαλλικού καθεστώτος (και του Macron, στο βαθμό που η πρωτοκοσμική εξουσία εξακολουθεί να προσωποποιείται) δεν είναι κατά τη γνώμη μας αυτά καθαυτά τα “κίτρινα γιλέκα”, ούτε καν η σημερινή πολύ-συγκέντρωση. Είναι, μάλλον, η αποκατάσταση κάποιου είδους “εθνικής ενότητας” ανθεκτικής σε διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Δεν είναι καινούργιο…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν φτιάξει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Το σημερινό θέαμα είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

(φωτογραφία: Οι μπάτσοι είναι γάλλοι – και οι μαθητές επίσης. Χτες. Αυτό δεν είναι «παραδειγματισμός»… Αυτό είναι εκτός ελέγχου. Το αν είναι σκόπιμα τέτοιο, δεν μπορούμε να το απαντήσουμε ακόμα…)