Tag: δημόσια τάξη

Του Χονγκ Κονγκ το κάγκελο

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Δεν ξέρουμε αν (και πόσες) καρδιές θα προτιμούσαν χτες, του αγίου Πολυτεχνείου ανήμερα, να βρίσκονται κάπου αλλού, σ’ ένα άλλο Πολυτεχνείο, στο μακρινό Χονγκ Κονγκ. Ξέρουμε όμως ότι αν ο Χρυσοσεριφίδης ήταν σωστός «σκληρός του νόμου», θα έπιανε τον αυτοκράτορα Xi που ήταν στα μέρη μας τις προάλλες, θα του εξηγούσε τα σατανικά αποτελεσματικά του σχέδια, και στην ανάγκη θα του έστελνε και μερικούς «δελτάδες», να ορμήξουν μέσα στο Χονγκ Κονγκ, να φάνε σίδερα – και ό,τι άλλο. Αλλά, φευ, όχι. Ένας επαρχιώτης είναι, «σεμνός και ταπεινός»…

Η στριφνή ασταμάτητη μηχανή το είχε παρατηρήσει απ’ την αρχή. Ότι αυτό το χονγκονγκνέζικο «black block», που την μια μέρα σήκωνε αμερικάνικες σημαίες και την άλλη αγγλικές, δεν θα μείνει στην ιστορία για την πολιτική σκέψη του. Απ’ την άλλη μεριά πώς να είναι άραγε η ζωή στο Χονγκ Κονγκ για τους νέους; Βαρετή… Μπλιμπλίκια – ναρκωτικά – μπλιμπλίκια – ναρκωτικά… Συνεπώς, απ’ την στιγμή που ανακάλυψαν το αντιμπατσικό παιχνίδι (με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και όχι μόνο…) δύσκολα θα το σταματούσαν. Έτσι ώστε εν έτει 2019, παραμονές 2020, να έχει δημιουργηθεί ο σοβαρός κίνδυνος ο όποιος «επαναστατικός τουρισμός» να απομακρυνθεί απ’ την Αθήνα και να στραφεί εκεί…

Παιχνίδι το παιχνίδι, το χόντρυναν όμως. Έσπασαν κάτι μαγαζιά με αθλητικά είδη, δεν τους γυάλισαν οι μπάλες του μπόουλινγκ αλλά τα τόξα, και ιδού: Οι «ινδιάνοι του Χονγκ Κονγκ» βγήκαν στο κυνήγι.

Χμμμμ… Τους είπε κανείς (γιατί μόνοι τους δεν δείχνουν ικανοί να το σκεφτούν…) πως όταν χρησιμοποιείς θανατηφόρα όπλα τότε και ο οχτρός θα κάνει το ίδιο; Όχι, κανείς δεν τους το είπε. Η κυβέρνηση της επαρχίας όμως έδωσε χτες διαταγή στους μπάτσους της να πυροβολούν (με κανονικές σφαίρες) εάν το κρίνουν απαραίτητο.

Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…) μπορούμε να υποθέσουμε τι θα γίνει αν συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι: θα υπάρξουν νεκροί ή τραυματίες από σφαίρες (που ιστορικά νίκησαν τα βέλη, αλλά η «άγρια νεολαία» του Χονγκ Κονγκ δεν ξέρει από far west…)

Κάπως έτσι θα δημιουργηθεί μια εντελώς δυτικότροπη γενιά στο Χονγκ Κονγκ, που εν τω μεταξύ θα έχει παρακμάσει σαν «οικονομικό κέντρο». Για γενιά που θα λέει στα παιδιά της, όταν τα παραλαμβάνει απ’ τις κουβερνάντες: εγώ στην ηλικία σου ξέρεις τί έκανα;

(φωτογραφία κάτω: Κατευθείαν από είσοδο Πολυτεχνείου Χονγκ Κονγκ, μόλις χτες, το βράδυ που πέρασε…

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να σταματήσουν να ξελαρυγκιάζονται διάφοροι εθνικόφρονες για την «ελληνική μοναδικότητα»… Πφφφφ… Ελληνικές μικροαστικές τρίχες!!! Ότι, και καλά, οι έλληνες είναι καλύτεροι σε όλα, ακόμα και στα μπάχαλα… Σιγά! Παίζει εδώ πολυτεχνείο με τέτοια epic είσοδο;)

Οι κλειδοκράτορες

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Ο γνωστός κανόνας ότι οι παλιοί «αριστεροί» (ή αριστερούληδες) γίνονται ικανότατοι δεξιοί επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά με τον πρύτανη της ασοεε. Ωστόσο ο κυρ Μανώλης ο Γιακουμάκης θα πρέπει να το θυμάται: δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός πανεπιστημίου, για να το κλειδώνει και να το ξεκλειδώνει κατά τα γούστα του. Όχι «λόγω ναρκωτικών» όπως πέρυσι, αλλά «προληπτικά»… Εν όψει αγίου Πολυτεχνείου… Πώς το είχε πει ο Μπους ο Β; Προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας! Ε, αυτό, σε συσκευασία Πατησίων…

Αυτό που έκανε ο κυρ Μανώλης έχει όνομα κακόηχο. Λέγεται lock out. Κυριολεκτικά «σας κλειδώνω έξω». Ουσιαστικά (και σε απλά ελληνικά) ονομάζεται «αντ-απεργία». Είναι παλιά μέθοδος των αφεντικών (που «ασκούν τα δικαίωματα της ιδιοκτησίας τους»…) για να αντιμετωπίζουν απεργίες και καταλήψεις εκ μέρους των εργατών τους. Αλλά η ασοεε δεν είναι το μαγαζί του κυρ Μανώλη. Κανένα πανεπιστήμιο δεν είναι «μαγαζί» οποιουδήποτε. Το πετάω τους φοιτητές («μου») έξω είναι μια απόφαση που θίγει βασικές λειτουργίες και σχέσεις στα «ιδρύματα» – σύμφωνα με τα mainstream ήθη και έθιμα…

To lock out ουσιαστικά δεν είναι «βάζω λουκέτο» για τους πάντες: όλες οι λειτουργίες που δεν απαιτούν την παρουσία εκείνων – που – κλειδώνονται – έξω γίνονται κανονικά. Τα στελέχη, τα επιστημονικά και παραεπιστημονικά κυκλώματα, οι προφεσόροι και τα γραφεία τους (προκειμένου για πανεπιστήμιο) μπαινοβγαίνουν και κάνουν τις δουλειές τους όμορφα κι ωραία. Συνεπώς το lock out σ’ ένα πανεπιστήμιο μπορεί θαυμάσια, και χωρίς κανένα τόνο υπερβολής, να ονομαστεί απαλλοτρίωση του πανεπιστημίου εκ μέρους όσων το θεωρούν μαγαζί τους· και έχουν το έξωθεν Ο.Κ. να το θεωρούν τέτοιο. Παρακαλούμε προσέξτε το: σε αντίθεση με ένα οποιοδήποτε κοινό μαγαζί, του οποίου ο ιδιοκτήτης δεν χρειάζεται την έξωθεν έγκριση για να το κλείσει, στα πανεπιστήμια καμμία διοίκησή τους δεν πρόκειται να πετάξει έξω τους φοιτητές αν δεν έχει εξασφαλίσει το Ο.Κ. της αστυνομίας ότι θα τους διαλύσει αν μαζευτούν γύρω γύρω!

Συνεπώς, το ότι οι απαλλοτριωτές δεν κρατάνε παλούκια αλλά φοράνε γραβάτες και, επιπλέον, ανεμίζουν κάποιου είδους «θεσμικό ο.κ.» έχει, βέβαια, την σημασία του· αλλά περί αντιδραστικής απαλλοτρίωσης και βίαιης έξωσης πρόκειται. Αυτό δεν αλλάζει.

Το πως αντιμετωπίζεται ένα «εργοδοτικό» ή «διοικητικό» lock out είναι γνωστό και ιστορικά κατοχυρωμένο. Είτε πρόκειται για εργοστάσιο, είτε πρόκειται για κτίρια γραφείων – είτε για πανεπιστήμιο. Σπάσιμο της αντιδραστικής, «ιδιοκτησιακής» απαλλοτρίωσης, και ανακατάληψη. Φυσικά τέτοιες απαντήσεις δεν αρέσουν καθόλου στα όποια (κάθε φορά) αφεντικά: αμφισβητούν την εξουσία τους και την απεριόριστη δυνατότητά τους να την ασκούν. Οπότε ρίχνουν τις μάσκες (αν συμβαίνει να φοράνε τέτοιες…) και αναθέτουν την «διαχείριση της υπόθεσης» στους καθ’ ύλην αρμόδιους…

Σωστά έπραξαν, λοιπόν, οι νεαρές και οι νεαροί των «αγωνιστικών κινήσεων» (αυτά τα πανό είδαμε…) Έπραξαν σωστά όχι βέβαια με βάση τα κριτήρια των «απαλλοτριωτών», αλλά με βάση την κινηματική ιστορία (και εις τα ευρώπας γίνονται αυτά – το λέμε για τους «ευρωπαϊστές»!..) Και με βάση την θέση τους στην εκπαιδευτική μηχανική. Αν είχαν περισσότερη εμπειρία ή/και λιγότερο φόβο θα πετύχαιναν, επίσης, να μην πατήσουν τις αρβύλες τους οι μπάτσοι μέσα στο ίδρυμα – για το συμβολισμό του πράγματος… Διότι (όλα κι όλα!): ο υπουργός τάξης είναι αυτός που είναι, αλλά όχι ηλίθιος. Καθόλου δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών και φοιτητριών, όσους δημαγωγικούς μηχανισμούς κι αν διαθέτει…. (Σίγουρα δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια που να εικονίζονται σε κάποια media… )

Προχτές στην Πατησίων αυτά τα συνεργαζόμενα «πανεπιστημιακά, εξω- και αντι-πανεπιστημιακά στοιχεία» (πρύτανης, υπουργός τάξης και λοιπά όργανα) έκαναν το λάθος που έδειχναν ότι προσπαθούν να αποφύγουν. Το έκαναν από υπερβάλλοντα ζήλο; Από λάθος υπολογισμό; Όπως και νάχει το έκαναν: έδειξαν ότι φοβούνται.

Όχι ειδικά τους συγκεκριμένους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ασοεε. Φοβούνται ότι «η ρητορική της δημόσιας τάξης» δεν (θα) είναι πειστική απέναντι στο φασισταριό που τους παρακολουθεί αν ασχολείται μόνο με περιθωριακούς μύωπες – εύκολους στόχους.. Γι’ αυτό και το «plan B» τους (το βασικό ίσως) είναι να τρομοκρατήσουν πολύ ευρύτερα κοινωνικά υποκείμενα… Πάνω από 100 πάνοπλοι μπάτσοι όλων των ειδών για 200 νεαρούς διαδηλωτές; Άθλια δημαγωγία εκ των υστέρων; Σιγά ρε Χρυσοσεριφίδη!!! Σιγά! Τόσα κιλά πιστολάδες για την μόστρα;

Φοβούνται· κι αυτό τους κάνει περισσότερο επικίνδυνους… Όπως τους κάνει ακατάσχετα φλύαρους σ’ αυτή τη φάση: πρέπει να επιβάλλουν δημαγωγικά τους εαυτούς τους, για να μπορούν να επιβάλλονται ευκολότερα και πιο σιωπηλά στο μέλλον.

(φωτογραφία: Πετάμε στην άκρη τους συνηθισμένους “καλοθελητές / μεσολαβητές” και απαντάμε στην απλή ερώτηση: Ή με τους μεν ή με τους δε…. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει!)

Οι κλεπταποδόχοι της ιδεολογίας

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Απ’ τα πρώτα αναρχοαυτόνομα χρόνια της, σε “αρχαίους” καιρούς, η ασταμάτητη μηχανή έμαθε (και έτσι πορεύτηκε) ότι δεν υπάρχει κανένα «άσυλο» (πανεπιστημιακό ή άλλο) σαν φυσικό ταμπού, όπως νομίζουν οι διάφορων αποχρώσεων μικροαστοί, συμπεριλαμβανόμενων των χύμα. Αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του το τεχνικό ζήτημα του πως και πότε η στρατοαστυνομία μπορεί να εισβάλει που, τότε οποιαδήποτε κοινή πολυκατοικία ή κτίριο γραφείων οπουδήποτε στην πόλη είναι πολύ πιο «άσυλο» (δηλαδή: είναι τεχνικά πιο δύσκολη η εισβολή σ’ αυτό) απ’ τα προαύλια των ιδρυμάτων!

Η μυθολογία του «πανεπιστημιακού ασύλου» και του δήθεν «άβατου» έκαψε πολλών τα μυαλά, μερικές φορές με ζόρικες συνέπειες: χειροπέδες… Κατά τα υπόλοιπα αν έχει κάποια σημασία αυτή η λέξη, είναι τόσο πολιτική όσο σιχαίνεται να καταλάβει ο κάθε μικροαστός – μάζα. Πολιτική; Ναι. Είναι θέμα, καθαρά και ξάστερα, συσχετισμών δύναμης. Υπό ορισμένες οργανωτικές προϋποθέσεις (κι αυτό έχει συμβεί κινηματικά τουλάχιστον μια φορά, το 1990…) η δύναμη (της οποίας οι συσχετισμοί παίζουν ρόλο) μπορεί να έχει ακόμα και «στρατιωτική» διάσταση – να παραπέμπει δηλαδή σε αντίπαλα «δυναμικά βίας» για τα οποία κανείς δεν είναι σίγουρος εκ των προτέρων ποιος μπορεί πράγματι να ασκήσει ή όχι.

Όμως πέρα απ’ την στενά εννοημένη βία (για την οποία, χάρη της σύντομης σημείωσης εδώ, μπορούμε να αποδώσουμε στο κράτος την αναμφισβήτητη υπεροχή – όχι όμως και την πολιτική ευχέρεια!) υπάρχουν σημαντικές επιπλέον διαστάσεις. Το «πανεπιστημιακό άσυλο» μπορεί να κρατηθεί σαν τέτοιο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι εκείνοι κι εκείνες που το υπερασπίζονται μπορούν να υπερασπιστούν πιο αποτελεσματικά τις ανταγωνιστικές στοχεύσεις και πρακτικές που προκάλεσαν την «επέμβαση του νόμου και της τάξης» – ακόμα και μετά απ’ την όποια εναντίον τους «επέμβαση»… Η πιο πάνω πρόταση βάζει αμέσως στον πάγκο τα ζητήματα: ποιοί, υπερασπίζονται τι, για λογαριασμό ποιών (από κοινωνική και πολιτική άποψη), εναντίον ποιών, και πότε. Όχι τι φαντάζονται ό,τι κάνουν – αρκετά με τις second lives! Τι συμβαίνει πραγματικά!

Για να το κάνουμε λιανά μ’ ένα παράδειγμα. Μια πραγματική εργατική συνέλευση μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο είναι ξεκάθαρα “παράβαση” της νομοθεσίας (και της ιδεολογίας) περί “ασύλου”. Τί δουλειά έχουν τα εξω-φοιτητικά στοιχεία; Καμμία… Όποιος σκοπεύει να υπερασπιστεί μια τέτοια συνέλευση οποτεδήποτε χρειαστεί, έχει πολύ δουλειά από σήμερα, αύριο και μεθαύριο – για να στριμώξει τη νομοθεσία και την ιδεολογία έγκαιρα…

Τελευταίο και σύντομο, σαν υπενθύμιση για κάτι απ’ τα πολλά που αγνοούνται, σε μια κοινωνία χωρίς μνήμη: εκείνη την επέτειο-της-εξέγερσης-του-‘73 το 1980, μετά την καταστολή της πορείας των «δέκα χιλιάδων προβοκατόρων» όπως εύστοχα την χαρακτήρισε κάποιος, και τους δύο δολοφονημένους στο δρόμο (Κανελλοπούλου και Κουμής), οι μπάτσοι πυροβολούσαν απ’ την Στουρνάρα μέσα στο Πολυτεχνείο. Όταν λέμε «πυροβολούσαν» εννοούμε πυροβολούσαν! Με κανονικές σφαίρες. Αν, τελικά, ο νεαρός Σ.Π. επέζησε απ’ την σφαίρα που έφαγε στο στήθος, αυτό βέβαια δεν ήταν θέμα «ασύλου» ή «μη ασύλου». Ήταν θέμα τύχης: η σφαίρα δεν τον βρήκε στην καρδιά. Στις σφαίρες δεν υπάρχουν «φυσικά όρια» του είδους «κάγκελο» και «πύλη»…

Ακόμα και η βροχή δακρυγόνων σε μεταγενέστερες καταλήψεις επιβεβαίωσε αυτό το απλό: αν το όποιο κράτος, μέσω της αστυνομίας του και των «αγανακτισμένων πολιτών» του, μπορεί να «διαχειριστεί» μια επιχείρηση που έχει ασφυξία από χημικά και τραυματίες διαδηλωτές από κλομπ και πέτρες· αν την επόμενη ημέρα έχει τους μηχανισμούς (συνήθως τους έχει) και τους κοινωνικούς συσχετισμούς (προσπαθεί να τους φτιάξει…) για να «πείσει» ότι καταστέλει «αντικοινωνικούς εξτρεμιστές» που έχουν «οχυρωθεί κάπου» (σ’ ένα πανεπιστημιακό κτίριο ας πούμε), τότε το «πανεπιστημιακό άσυλο» γίνεται απλά μια πόρτα που μπορεί να ανοίξει… (Και το εκκλησιαστικό, και το οικογενειακό και οποιοδήποτε άσυλο το ίδιο είναι. Δεν υπάρχει de facto άβατο για καμμία εξουσία! Υπάρχουν μόνο εμπόδια που θα της στοιχίσει ακριβά αν προσπαθήσει να υπερκεράσει…)

Ηθικό δίδαγμα; Όσοι είναι ηλίθιοι παίζουν με τις κρατικές θεσμίσεις (τέτοιο είναι το «άσυλο») σα να είναι ιερές. Όσοι δεν είναι ηλίθιοι πολεμούν λαμβάνοντας υπόψη σοβαρά τις κάθε φορά συνθήκες.

Σε κάθε περίπτωση πολεμούν.

“Υγεία” αντί “άμυνας”…

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Το ότι το «κινεζικό μοντέλο», όχι γενικά κι αόριστα αλλά ειδικά σε ότι έχει σχέση μ’ αυτό που ο Foucault ονόμασε κάποτε «βιοπολιτική» είναι αξιοζήλευτο απ’ τα δυτικά αφεντικά δεν είναι κάτι που θα το διαβάσετε σε επίσημες ανακοινώσεις και απολογισμούς διεθνών επαφών. Προκύπτει μόνο απ’ την σύγχρονη «κριτική της πολιτικής οικονομίας» – του καπιταλισμού.

Ένα απ’ τα αξιοζήλευτα του «κινεζικού συστήματος» είναι το social credit system. Με βάση το γεγονός πως όλες οι ψηφιακές πλατφόρμες των κινεζικών social μήντια και υπηρεσιών είναι μία ενιαία, το κινεζικό κράτος μπορεί να οργανώνει την διαχείριση ακόμα και της μικρο-καθημερινότητας των υπηκόων, μέσα απ’ το ψηφιακό πανοπτικό των πολλών ειδών δεδομένων τους…

Στη δύση κάποιοι «ειδικοί» έχουν εκφράσει την ζήλια και τον θαυμασμό τους γι’ αυτό το κρατικό – καπιταλιστικό επίτευγμα… Το δυτικό πρόβλημα είναι ότι οι πλατφόρμες ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες· και δεν είναι εύκολο τα δεδομένα των υπηκόων να κυκλοφορούν «ελεύθερα» ανάμεσά τους. Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στρατιωτικοποιούν (με το καλό ή το κακό) αυτές τις εταιρείες που συμβαίνει να είναι αμερικάνικες (facebook, amazon, google, apple) με την έννοια ότι της αναγκάζουν να τους μεταφέρουν data…. Αλλά αυτό γίνεται «μυστικά» (εκτός αν το αποκαλύψει κάποιος Snowden…) επειδή αντιτίθεται σε βασικές αρχές των δυτικών «δημοκρατιών»: ελευθερία και ιδιωτικότητα (έναντι του κράτους).

Να, όμως, που έρχεται (από πού αλλού; απ’ το ψοφιοκουναβιστάν) το επόμενο βήμα· βήμα ανοικτό και δημόσιο. Λέγεται Υπηρεσία Αναβαθμισμένων Ερευνών Υγείας (Health Advanced Research Projects Agency / ΗΑRPA) και στοχεύει στη συνεργασία των «μεγάλων» αμερικανικών εταιρειών κατοχής και διαχείρισης δεδομένων για την παροχή εξατομικευμένων πληροφοριών που αφορούν «ψυχο-πνευματικά προβλήματα» των υπηκόων…. Έτσι ώστε να μην επιτρέπεται στους “προβληματικούς” να οπλοφορούν (!!!)

Προσέξτε τώρα, παρακαλούμε, και σκεφτείται σοβαρά σαν «τύπο», σαν «τυπική διαδικασία», (με την έννοια ότι μπορεί να επαναληφθεί με άλλο περιεχόμενο, “αιτία”, “δικαιολογία”) την αλληλουχία:

– Στις ηπα έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια οι «δολοφονίες στο ψαχνό»…

-Κάποιοι κατηγορούν γι’ αυτό τη νομοθεσία περί κατοχής όπλων, και ζητούν να γίνει εξαιρετικά αυστηρή (κάποιοι φτάνουν να ζητούν την πλήρη απαγόρευση της οπλοκατοχής)…

– Όμως το λόμπυ των οπαδών της οπλοκατοχής είναι πολύ δυνατό, και αποκρούει οποιαδήποτε τέτοια σκέψη…

– Οπότε την λύση προσφέρουν τα big data: ο εξατομικευμένος αλλά και μαζικός έλεγχος της «ψυχο-πνευματικής» κατάστασης των υπηκόων, ώστε να εντοπίζονται οι εν δυνάμει «μαζικοί δολοφόνοι» έγκαιρα…

Κυρίως όμως, χάρη σ’ αυτή την αλληλουχία, που μπορεί να εκτεθεί δημόσια και φανερά (αφού κανένας δεν πρόκειται να υποστηρίξει ότι οι «διαταραγμένοι» καλά κάνουν να οπλοφορούν…) δημιουργείται ένα social credit system…. Ακόμα και με ξεχωριστές πλατφόρμες· εφόσον οι εταιρείες / ιδιοκτήτες δείχνουν «κοινωνική υπευθυνότητα» και συνεργάζονται με τις αρχές.

Είναι, λοιπόν, κάτι σαν αστείο της ιστορίας το ότι τα αρχικά αυτού του οργανισμού (HARPA) διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα απ’ τα αρχικά ενός άλλου (DARPA) γνωστού για τους πολεμικούς / κανιβαλικούς προσανατολισμούς του.

Στο κάτω κάτω είναι η «υγεία» αντί για την «άμυνα» – ποιό είναι το πρόβλημα; Το ψόφιο κουνάβι δεν έχει κανένα. Αντίθετα έχει κατενθουσιαστεί με την ιδέα…

Κι αυτό το θεωρούμε μόνο σαν την αρχή…

“Μαύρα γιλέκα” – ή όχι γιλέκα…

Τετάρτη 14 Αυγούστου. Τα «gilet noir» δεν είναι «gilet». Πήραν μεν ένα όνομα αξιοποιώντας την φήμη των «κίτρινων γιλέκων» αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Και, για προφανείς λόγους, ούτε έχουν ούτε πρόκειται να αποκτήσουν την αίγλη (και τους «φίλους») των γάλλων «αγανακτισμένων». Γιατί τα «gilet noir» είναι μετανάστες και πρόσφυγες – κυρίως (αν και όχι μόνο) απ’ την υποσαχάρια Αφρική.

Η πρώτη μαζική / δυναμική εμφάνισή τους έγινε στις 19 του περασμένου Μάη, όταν κατέλαβαν συμβολικά ένα μέρος των αιθουσών αναμονής του αεροδρομίου Charles de Gaulle (φωτογραφία επάνω). Είχε προηγηθεί μια πιο μικρή σε μέγεθος συμμετοχή στην πρωτομαγιάτικη διαδήλωση.

Στις 12 του περασμένου Ιούλη κατέλαβαν για λίγο το Pantheon, στο κέντρο του Παρισιού (φωτογραφίες μέση και κάτω). Και συνεχίζουν τις δράσεις τους ενώ αυξάνονται αριθμητικά (οι οργανωμένοι υπολογίζονται σε περισσότερους από 1500).

Είναι μετανάστες / πρόσφυγες που ζουν (μερικοί για πολλά χρόνια) “χωρίς χαρτιά” στη γαλλία. Ζουν παράνομα, δουλεύουν παράνομα, συχνά είναι άστεγοι που προσπαθούν να την βγάλουν σε “σκηνο-γειτονιές” που εκκαθαρίζει κατά βούληση η γαλλική αστυνομία. Πολεμούν υπέρ της νομιμοποίησής τους, κατά της αστυνομικής βίας, κατά του ρατσισμού. Τα πρώτα βήματα για την αυτο-οργάνωση τους τοποθετούνται την περασμένη Άνοιξη. Νωρίτερα, το 2018, η κυβέρνηση του σοσιαλφιλελεύθερου Macron είχε ψηφίσει έναν αντιμεταναστευτικό νόμο που, ανάμεσα στα υπόλοιπα, διπλασίαζε τον χρόνο κράτησης των “χωρίς χαρτιά”.

Υπάρχουν εκείνοι που απορρίπτουν την πολιτική αυτονομία της σύγχρονης εργατικής τάξης, την δυνατότητά της δηλαδή να οργανώνεται και να δρα αυτοτελώς, υπερασπίζοντας τον εαυτό της. Κατ’ αυτούς τα «gilet noir» είναι απλά η σκουρόχρωμη (και ενοχλητική!) «ουρά» των κίτρινων γιλέκων. Μόνο οι λευκοί πρωτοκοσμικοί μπορούν να κινητοποιούνται αυτοτελώς· οι υπόλοιποι απλά προσπαθούν να αντιγράψουν, και καταχρώνται τις ιδέες και τις “ευκαιρίες”.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι τωρινοί αγώνες είναι η «ασυνεχής συνέχεια» του κινήματος των «χωρίς χαρτιά» στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Και μπορεί να ονομάζονται «μαύρα γιλέκα» αλλά αντί να ζητούν αύξηση στους μισθούς των καραβανάδων (που εξασφαλίζουν τις πρώτες ύλες στον γαλλικό καπιταλισμό έχοντας στρατοπεδεύσει στην υποσαχάρια αφρική), όπως ζητούσαν οι μικροαστοί των «κίτρινων γιλέκων», καταγγέλουν ευθέως ότι ο γαλλικός πλούτος είναι προϊόν της λεηλασίας της εργασίας και των πρώτων υλών στις χώρες καταγωγής τους.

«Η γαλλία και οι εταιρείες της πλούτισαν σε βάρος μας» έλεγε μια πρόσφατη ανακοίνωση τους, αναφερόμενη κυρίως στην πετρελαϊκή total, στην πυρηνο-ηλεκτρική edf και την εταιρεία εκμετάλλευσης νερού suez που λεηλατούν την αφρική και συντηρούν οικονομικά τις δικτατορίες εκεί.

Όπως και να ονομάζονται στη δημόσια (θεαματική) σφαίρα, αυτές οι εκατοντάδες πρόσφυγες / μετανάστες (αύριο, ελπίζουμε, πολλές χιλιάδες) αντιπροσωπεύουν εκείνο που φοβάται το γαλλικό καθεστώς και κάθε άλλο παρόμοιο: την πολυεθνική εργατική συνείδηση που μπορεί να μιλάει και να δρα το ίδιο άμεσα και για τις βασικές ανάγκες και τα δικαιώματά της στις μητροπόλεις αλλά και για τον ιμπεριαλισμό των πρωτοκοσμικών κρατών, και τις ιδεολογίες που τον προστατεύουν «οίκαδε»…

Σφαίρες στο ψαχνό 1

Τετάρτη 7 Αυγούστου. Αν το δει κανείς σαν “ατομικό περιστατικό” τότε κάποιος που βγαίνει οπλισμένος και γαζώνει τους συντοπίτες του είναι “παράνοια”. Αν ακούσει, ωστόσο, τον πρόεδρο να λέει “θα μπορούσα να σκοτώσω 10 εκατομύρια να ξεμπερδεύω, αλλά δεν θέλω”, ίσως συμπεράνει… “συμπόνοια”.

Η αμερικανική κοινωνία είναι μακράν η παγκόσμια πρωταθλήτρια στα mass shootings. Με βάση τον ορισμό της οργάνωσης gun violence archive (όπου “mass shooting” θεωρείται οποιοδήποτε περιστατικό στο οποίο πυροβολούνται τουλάχιστον 4 άτομα άσχετα με τον αριθμό των νεκρών) τέτοιου είδους εκκαθαρίσεις άρχισαν να γίνονται ρουτίνα απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα. Από το 2013 γίνεται τουλάχιστον μία τέτοια επίθεση κάθε μέρα – οι συμπλοκές των συμμοριών δεν συνυπολογίζονται. Το 2015 έγιναν 355 mass shootings σε 365 ημέρες. Για το 2019 η g.v.a. κατέγραψε ως τις 4 Αυγούστου 251 τέτοιου είδους επιθέσεις. Σε 216 ημέρες.

Έρευνες και ερευνητές ασχολούνται με τις αιτίες. Η ευρεία διαθεσιμότητα των όπλων δεν μπορεί να είναι η κύρια αιτία, αφού είναι παμπάλαιο “έθιμο” στις ηπα. Στις 20 πιο αιματηρές επιθέσεις στην αμερικανική ιστορία μετά το 1949, οι 14 έχουν γίνει μετά το 2000. Η σφαγή στο λύκειο Columbine το 1999 (13 νεκροί, 21 τραυματίες) είχε προκαλέσει σοκ. Τότε. Από τότε και μετά το “13 νεκροί” τείνει να γίνει “ευτύχημα”…

Προφανώς έχει αυξηθεί κατά πολύ από τεχνική άποψη η κατά κεφαλήν “φονική παραγωγικότητα”. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…

Σφαίρες στο ψαχνό 2

Τετάρτη 7 Αυγούστου. Η “κοινωνική παρακμή” είναι σαφής. Αλλά στην ιστορία του είδους μας έχει πάρει κατά καιρούς διάφορες μορφές. Στην μορφή “σκάβω τους τ άφους σας” υπάρχει κάτι επίμονα κοινωνικό, επίκαιρο και δυσοίωνο. Θα πρέπει να μιλήσουμε για τον (ελεύθερο) εξοπλισμό του κράματος νεοφιλελευθερισμού και νεοσυντηρητισμού. Την σκοτεινή πλευρά του αμερικανισμού, που ανθεί και κάπου κοντά στα μέρη μας…

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η εκκλησία του αμοραλισμού και του κυνισμού. Ο νεοσυντηρητισμός είναι η εκκλησία του φθόνου και της μνησικακίας. Κι αλλού στον κόσμο αυτός ο συνδυασμός είναι γενική νόρμα. Αλλά μόνο στις ηπα το “πάτημα της σκανδάλης” είναι πολιτικά νόμιμο.

Τι σημαίνει “πολιτικά νόμιμο”; Ο μέσος λευκός αμερικάνος, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε παρόμοιο στον κόσμο σαν φύλο και κουλτούρα, είναι φορέας μιας επίσημης ιδεολογίας και πολιτικής “δολοφονιών για καλό σκοπό”. Το λεγόμενο “φορτίο του λευκού άνδρα” (η αποστολή να “σώσει τον κόσμο” καταστρέφοντάς τον…) χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις πρωτοκοσμικές, δυτικές, χριστιανικές κοινωνίες. Η διαφορά του σκοτεινού αμερικανισμού είναι ότι στον δημόσιο λόγο το “έχουμε καθήκον να σκοτώνουμε για…”, είτε αφορά την αστυνομία είτε τον στρατό, είναι μόνιμα παρόν. Και καθόλου μεμπτό. Αυτό οφείλεται στη θέση των ηπα, σαν κράτος και σαν κοινωνία, στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Αποδίδεται στην υπ.εξ. του Κλίντον (δεκαετία του ’90) Madeleine Albright η διάσημη φράση “τι νόημα έχει να έχουμε αυτόν τον σπουδαίο στρατό αν δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε;” Αυτή είναι η “χοντρική” του μιλιταρισμού, όπου δύο πράγματα υπάρχουν μόνο: τα όπλα, και ο κίνδυνος να σκουριάσουν λόγω αχρηστίας… Το ίδιο δόγμα στη “κοινωνική λιανική” είναι “τι νόημα έχει να οπλοφορώ αν δεν μπορώ να σκοτώσω;”

Εκείνο, λοιπόν, που στην  κορυφή του κράτους εμφανίζεται σαν η λειτουργικότητα της λευκής κυριαρχίας, στην κοινωνική βάση εκδηλώνεται αναδιπλωμένο σαν “αποστολή αυτοκτονίας: όσους περισσότερους φάω τόσο το καλύτερο!!”

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 1

Κυριακή 28 Ιούλη. Το πως το δόγμα «νόμος και τάξη» κατασκευάζει μαζικές κοινωνικές νευρώσεις / ψυχώσεις έτσι ώστε όχι μόνο να συντηρείται αλλά να παράγει πρακτικά αυτό που ονομάζουμε εικονική νομιμότητα είναι βασικό στοιχείο της «κανονικότητας» στις μεταμοντέρνες καπιταλιστικές κοινωνίες. Θα πρέπει πάντα να παίρνει κανείς υπόψη του πως όσο πιο «δυνατά» προωθούνται / αναπαράγονται αυτές οι κοινωνικές νευρώσεις / ψυχώσεις, τόσο εντονότερη είναι η σύμφυση του αντίστοιχου κράτους με το οργανωμένο έγκλημα.

Το καλύτερο παράδειγμα είναι το αμερικανικό κράτος. Μόνον εκεί θα μπορούσε να «συλληφθεί» (και να εφαρμοστεί) η ιδέα της μηδενικής ανοχής· που θεωρείται, και σωστά, η γεννήτρια της εικονικής νομιμότητας που είναι αναγκαία για την ευημερία του οργανωμένου εγκλήματος. Στην πατρίδα, λοιπόν, της δήθεν «αντιεγκληματικής (αλλά στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο!) μηδενικής ανοχής» είναι εύκολο να βρείτε πόσες δολοφονίες γίνονται καθημερινά· και πόσες απ’ αυτές τις κάνουν οι μπάτσοι…

Στα μέρη μας η κοινωνική νεύρωση / ψύχωση περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» έχει τα λίγα κλισέ που της αναλογούν. Και ένα απ’ αυτά είναι «τα φαινόμενα βίας στο πανεπιστημιακό άσυλο». Θα υπέθετε κανείς ότι εφόσον (έτσι πάει ο μύθος…) εκεί δεν πλησιάζουν τα όργανα της τάξης μέσα στα ιδρύματα γίνονται από φονικά όργια ως τελετές μαύρης μαγείας· και από χοντρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων μέχρι εκπαίδευση “τζιχαντιστών”…

Ας δούμε λοιπόν (μάταια προφανώς: οι κοινωνικές διαταραχές δεν αντιμετωπίζονται με επιχειρήματα) τι συμβαίνει στα ιδρύματα…

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 2

Κυριακή 28 Ιούλη. Κατ’ αρχήν η «ενδοπανεπιστημιακή βία» με την μορφή των συγκρούσεων (με ξύλο!) μεταξύ αντίπαλων φοιτητικών παρατάξεων είναι «παλιά ιστορία». Το αργότερο απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες, απλά να θυμήσουμε την «μάχη του Χημείου», στα τέλη του 1979, που έμεινε στην ιστορία (χωρίς υπερβολές στο στίχο) μέσα από ένα απ’ τα πρώτα τραγουδάκια των «μουσικών ταξιαρχιών» και του Πανούση, το ‘80: Νύχτες της Μόσχας…

Καμία “ειρήνη”, λοιπόν, στο “πανεπιστημιακό άσυλο” στα τέλη των ‘70s… Το αντίθετο. Φυσικά, μιας και δεν είχε διαμορφωθεί η κατάλληλη μικροαστική νεύρωση / ψύχωση, δεν διανοούνταν κανείς ότι τέτοιου είδους συγκρούσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες σε μέγεθος και ένταση, ανήκαν στην αρμοδιότητα της αστυνομίας!

Αργότερα, χοντρικά στα μέσα των ‘80s και για αρκετά χρόνια, αυτού του είδους οι «πολιτικές συγκρούσεις» συμπυκνώθηκαν γύρω απ’ τις φοιτητικές εκλογές, με κορύφωση την «νύχτα των αποτελεσμάτων»… Αυτή η πραγματικότητα έδινε την ευκαιρία σε «εξωφοιτητικά στοιχεία» (στην πραγματικότητα όχι και τόσο «εξωφοιτητικά»…) να συμπληρώνουν κατά κάποιον τρόπο την ένταση με οδομαχίες κατά της αστυνομίας· κατά προτίμηση έξω απ’ τη Νομική της Αθήνας. Παρότι τα όργανα της τάξης είχαν την ευθύνη των δρόμων, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα ότι θα πρέπει να μπουκάρουν στα ιδρύματα για να χωρίζουν τους δαπίτες απ’ τους πασπίτες (π.χ….) ανοίγοντάς τους τα κεφάλια… Και πάλι το «πανεπιστημιακό άσυλο» δεν ήταν ΤΟ θέμα.

Στην πράξη, καθώς περνούσαν τα χρόνια, και καθώς οι φοιτητικές παρατάξεις του «δικομματισμού» εξελίχθηκαν σε «εταιρείες παροχής υπηρεσιών» συμπεριλαμβανόμενης της διασκέδασης / πάρτυ (με ό,τι αυτό συνεπάγεται από οικονομική άποψη…) φρόντισαν να περιφρουρούν αυτές τις ενάρετες εκδηλώσεις τους προσλαμβάνοντας μπράβους – από την αγορά. Έμεινε διάσημη η προτίμηση της πασπ για «γαύρους» (απ’ τα Μανιάτικα και όχι μόνο) και της δαπ για «βάζελους» – προτιμήσεις που απηχούσαν την ευρύτερη όσμωση του κράτους με το παρακράτος. Η ύπαρξη μπράβων δεν ήταν «παραβίαση του ασύλου». Ήταν «μέτρα περιφρούρησης»…

Ούτε κι αυτά, πάντως, προκαλούσαν την μικροαστική οργή περί εγκληματικότητας μέσα στα πανεπιστήμια. Στο κάτω κάτω τα παιδιά τους ήταν που διασκέδαζαν υπό την «προστασία» που θα έβρισκαν και στα εκτός πανεπιστημίου μαγαζιά…

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 3

Κυριακή 28 Ιούλη. Σύμφωνα με την εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής η αποφασιστική στροφή στην καλλιέργεια των νευρώσεων / ψυχώσεων περί «πανεπιστημιακού ασύλου» δεν ήταν καθόλου το οτιδήποτε συνέβαινε (ή δεν συνέβαινε) μέσα στα ιδρύματα· δεν ήταν, ας πούμε, μια «αύξηση της βίας». Στην πραγματικότητα μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί: απ’ τα ‘90s και μετά οι «πολιτικές εντάσεις» αμβλύνθηκαν αισθητά – σε σύγκριση με τα ηρωϊκά ‘70s.

Η αποφασιστική αλλαγή ήταν η «απελευθέρωση των media», των ραδιοφωνικών σταθμών και των καναλιών· και η εκρηκτική ανάπτυξη της δημοσιογραφίας / δημαγωγίας πιράγχας! Ως χοντρικά τα τέλη των ‘80s η ενδο-ιδρυματική βία, όποια μορφή ή ένταση κι αν είχε, θεωρούνταν σε γενικές γραμμές «ζήτημα των πανεπιστημίων» – ένα είδος αυτοπροστασίας τους από την δυσφήμισή τους. Απ’ τις αρχές των ‘90s και μετά όμως, αυτό άρχισε να αλλάζει. Και όχι μόνο απ’ την μεριά των δημαγωγών πιράγχας αλλά και απ’ την μεριά των πανεπιστημιακών.

Κατ΄ αρχήν, τα πιράγχας της εντόπιας δημοσιογραφίας, «ψάχνοντας θέματα», ήταν ικανά να κάνουν την τρίχα τριχιά κατά βούληση· και, εννοείται, απέναντι στην «ενημέρωση του κοινού» δεν υπήρχε κανένα άσυλο και καμία προστασία. Τα ψέμματα, οι υπερβολές, οι διαστρεβλώσεις, όλες στο ίδιο μοτίβο (που αρέσει στο κοινό…), το μοτίβο «βία – καταστροφή – βία – καταστροφή» έφτασαν σε απίστευτο σημείο: ακόμα και πλαστά «μπάχαλα» πρόβαλαν και ξαναπρόβαλαν οι οθόνες, για το καλό της τηλεθέασης.

Με κάποια καθυστέρηση άρχισαν και οι πανεπιστημιακοί να συμβιβάζονται με την μηντιακή προβολή· και να την επιδιώκουν. Ο Νίκος Μαρκάτος, πρύτανης του εμπ απ’ το 1991 ως το 1997, ήταν ο πρώτος σε τέτοια θέση που επεδίωξε να γίνει (και έγινε) τηλεπερσόνα. Άλλοι, άγνωστοι στο κοινό προφεσσόροι, άρχισαν να συμμετέχουν στην εύκολη «καταγγελιολογία» που ευνοούσαν τα νέα, «ελεύθερα» μήντια – με στόχο όχι μόνο την ανάδειξή τους, αλλά (κυρίως) την ενίσχυση της θέσης τους έναντι ανταγωνιστών συναδέλφων τους, για τα μερίδια από διάφορες «δουλειές» και «δουλίτσες» που θα έπρεπε να γίνονται υπόγεια… Για διάφορους λόγους. Έτσι αρκετοί πανεπιστημιακοί, εγκατέλειψαν την λιτότητα και την αυστηρότητα του ακαδημαϊκού ήθους (ethos) και έγιναν γλάστρες του ενός ή του άλλου μηντιακού στάβλου. Με το αζημίωτο.

Ούτε η πραγματική ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων (μέσω της συμμετοχής των προφεσόρων και των εκλεκτών φοιτητών / οπαδών τους σε διάφορα «προγράμματα») ούτε οι γενικευμένοι σεξουαλικοί εκβιασμοί σε βάρος φοιτητριών αξιόθηκαν τον τίτλο τα εγκλήματα που γίνονται μέσα στα πανεπιστήμια. Η αποχαλινωμένη μηντιακή μεσολάβηση σήμαινε υπόγεια νταραβέρια μεταξύ των πιράνχας και κάθε άλλου ενδιαφερόμενου για την «διαφήμιση» ή την «δυσφήμιση» του ενός ή του άλλου ιδρύματος. Αυτοί που περίσσευαν πάντα απ’ αυτούς τους διακανονισμούς «προβολής» (του «καλού» ή του «κακού» στα πανεπιστήμια) και, άρα, ήταν εύκολοι στην στοχοποίηση, ήταν τα «εξωφοιτητικά στοιχεία». Ακόμα κι όταν δεν ήταν καθόλου τέτοια…