Tag: ηπα

Τα σκουπίδια στην μπρίζα

Τρίτη 10 Σεπτέμβρη. Θα υπέθετε ίσως κάποιος ότι η δανειοληπτική πτώση της Ford συμπίπτει με την άνοδο μιας άλλης αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, της Tesla· και πως κατά συνέπεια το παλιό πεθαίνει ενόσω έχει γεννηθεί το καινούργιο (διαμάντι).

Όμως τα νέα για την persona Elon Musk (ή, πιο σωστά, για την «περιπέτειά» του στην αυτοκινητοβιομηχανία) δεν είναι ευχάριστα. Η Tesla παραμένει σταθερά ζημιογόνος (την βγάζει με δάνεια και με αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου) και, κυρίως, δεν φαίνεται ικανή να πετύχει ένα επίπεδο παραγωγής που να αντιστοιχεί στη σχετική ζήτηση. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Musk πρώτα επέδειξε το ηλεκτρικό αυτοκίνητο (σε διάφορες εκδοχές) σαν πρότυπο και μετά άρχισε να μαζεύει λεφτά για να φτιάξει τα εργοστάσια για την κατασκευή του. Η τελευταία του ελπίδα είναι ένα υπό κατασκευή εργοστάσιο στην κίνα.

Όμως… Ενώ ξεκίνησε χωρίς ανταγωνιστές στο είδος, τώρα αυτοί φυτρώνουν σαν μανιτάρια, όχι μόνο στην κίνα (πάνω από 100 κατασκευαστικές ηλεκτρικών αυτοκινήτων) ή στην ιαπωνία και τη νότια κορέα, αλλά και στην ευρώπη. Με υπαρκτά εργοστάσια και έτοιμες γραμμές παραγωγής…

Διάφοροι υποστηρίζουν ότι η Tesla είναι τελειωμένη ιστορία… Θα φανεί οριστικά τους επόμενους μήνες. Πάντως οι προβλέψεις δείχνουν ότι ακόμα κι αν επιβιώσει σαν φίρμα, το «Tesla first» δεν έχει πια καμμία προοπτική.

Στο mass shooting πάντως το ψοφιοκουναβιστάν είναι αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος πρωταθλητής!

(φωτογραφία: Ο Musk συμμετείχε πριν λίγες ημέρες σ’ ένα «debate» στη Σαγκάη, μαζί με τον Jack Ma, της Alibaba, με θέμα το μέλλον της ανθρωπότητας στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Ο Musk, ένας αποτυχημένος αμερικάνος επιχειρηματίας αλλά τυχερός ως τώρα «πλασιέ» και συλλέκτης χρηματοδοτήσεων, ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξος. Αντίθετα ο Ma, ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, ή έστω πετυχημένη βιτρίνα του Πεκίνου, προσπαθούσε να τον συμμαζέψει. Οι άνθρωποι θα είναι πάντα εξυπνότεροι απ’ τις μηχανές υποστήριξε.

Εξαρτάται απ’ το τι πουλάνε – θα λέγαμε. Οι άνθρωποι ή/και οι μηχανές… Να θυμίσουμε ότι ο Musk κυρίως πουλάει τρέλα. Για παράδειγμα η πρότασή του να βομβαρδιστεί ο Άρης με πυρηνικά για να γίνει κατοικήσιμος απ’ το είδος μας…

Με τέτοια μυαλά έχει δίκιο να ανησυχεί για τη νοημοσύνη των μηχανών. Ακόμα κι ένας θερμοσίφωνας φαίνεται ώρες ώρες εξυπνότερος μπροστά του…)

Ινδοκούς

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη. Και “ξαφνικά” το ψόφιο κουνάβι έκοψε τις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες με τους ταλιμπάν…. Έτσι, τουλάχιστον, φαίνονται τα πράγματα. Είναι, όμως το ψόφιο κουνάβι που πήρε την απόφαση, ή μήπως οι ταλιμπάν το ανάγκασαν· χωρίς να το παινευτούν;

Αιτία του ψοφιοκουναβικού εκνευρισμού ήταν μια διπλή επίθεση αυτοκτονίας στο κέντρο της Καμπούλ πρώτα στις 3 και ξανά στις 5 Σεπτέμβρη. Η δεύτερη επίθεση έγινε σε αστυνομικό σημείο ελέγχου, στο “κυριλέ” τμήμα της πόλης, εκεί που βρίσκονται όλες οι διεθνείς αντιπροσωπείες – κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Σκοτώθηκαν τουλάχιστον 10 άτομα (μεταξύ των οποίων ένας αμερικάνος και ένας ρουμάνος πεζοναύτης) και τραυματίστηκαν δεκάδες, κυρίως σεκιουριτάδες και αφγανοί ασφαλίτες. Είναι, άραγε, αφελείς οι ταλιμπάν να κάνουν τέτοιες επίθεσεις, και μάλιστα με “βαρύ συμβολισμό”, την ώρα που, υποτίθεται, είναι έτοιμοι να υπογράψουν την αποχώρηση ενός (μικρού) τμήματος του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν;

Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι καθόλου αφελείς. Πρώτον, επειδή αν υπογράψουν συμφωνία που θα δέχεται την παραμονή 8.500 αμερικάνων πεζοναυτών στο αφγανιστάν, θα έχουν αποτύχει· το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει «επί του εδάφους». Και δεύτερον, επειδή το αμερικανικό θέατρο ήταν το εξής: η Ουάσιγκτον είναι ο «ενδιάμεσος» ανάμεσα στους ταλιμπάν και την στηριγμένη απ’ την ίδια κυβέρνηση στην Καμπούλ· και κάνει ό,τι μπορεί για να τους φέρει κοντύτερα, να τα βρουν, για «ένα καλύτερο μέλλον». Συγκινητικό!

Αυτή η σκηνοθεσία, που θα έπαιρνε περισσότερη σάρκα και οστά με την υποτιθέμενη συνάντηση τις επόμενες ημέρες εκπροσώπων των ταλιμπάν και της κυβέρνησης στην Καμπούλ στο camp David, επί αμερικανικού εδάφους, είναι εντελώς αντίθετη με τις απόψεις των ταλιμπάν. Οι οποίοι υποστηρίζουν, και σωστά, ότι η μεν κυβέρνηση είναι μαριονέτα, και δεν συζητούν μαζί της· ο δε κύριος εχθρός είναι οι κατοχικοί στρατοί και ειδικά ο αμερικανικός. Κι αν στο πρώτο θα μπορούσαν να υποχωρήσουν με κάποιον ελιγμό, τι όφελος θα είχαν να υποχωρήσουν στο δεύτερο; Να μείνουν αγκαλιά με μια αμερικανική μεραρχία μαζί μ’ όλα τα «απαραίτητα»; Να συνδιοικούν στην Καμπούλ με κάποιον γκριζομάλη στρατηγό; Να χαιρετιούνται με αμερικάνους πράκτορες και μισθοφόρους; (Λέμε «υποτιθέμενη» συνάντηση επειδή υπάρχουν από αρκετές μεριές βάσιμες αμφιβολίες για το ρεαλιστικό του πράγματος. Κάποιοι θεωρούν τα σχετικά ψοφιοκουναβικά τιτιβίσματα ένα ακόμα πυροτέχνημα, άσχετο με την πραγματικότητα, απ’ αυτά που πετάει απ’ την αγωνία του να πετύχει κάτι… Π.χ.: λίγο πριν ή λίγο μετά την «επέτειο» της 11ης / 9ου θα έσκαγαν ταλιμπάν στις ηπα;)

Είναι εύκολα κατανοητό και στους ταλιμπάν αλλά και στους υποστηρικτές τους (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) πως εκείνος που καίγεται να πουλήσει μια «ειρηνευτική επιτυχία» στο πόπολο, εν όψει εκλογών, είναι το ψόφιο κουνάβι. Και πως ούτε αυτήν δεν μπορεί να πουλήσει καλά καλά, αφού οι σωματοφύλακες έχουν αποφασίσει ότι «οπωσδήποτε θα μείνουν 8.600 πεζοναύτες στο ινδοκούς, να φυλάνε τα σύνορά μας…» Γιατί, λοιπόν, θα έμπαιναν στον κόπο να δώσουν μια προεκλογική χαρά στο ψόφιο κουνάβι, χάνοντας απ’ την άλλη μεριά την δική τους πολιτική αξιοπιστία (εφόσον η αποχώρηση του κατοχικού στρατού είναι ο σταθερά δηλούμενος στόχος τους) και, κατά συνέπεια, την επιρροή τους;

Όχι. Οι ταλιμπάν μπορούν να είναι βέβαιοι ότι η Ουάσιγκτον είναι αδύνατο να τους σταματήσει. Κι ότι αν δεν τα μαζέψει άμεσα, θα αναγκαστεί να το κάνει αργότερα, αλλά με κακό τρόπο…

Εκτιμάμε πως η συγκεκριμένη διπλή επίθεση σε διαδοχικούς χρόνους, και οπωσδήποτε η δεύτερη εκεί που έγινε, είχε αυτόν τον σκοπό. Να θυμώσει το ψόφιο κουνάβι, και έτσι να στερηθεί το εύκολο φωτοστέφανο μιας ψόφιας «ειρήνης»… Ίσως ίσως και για να αποφασίσει κανά άλλο κράτος της (νατοϊκής) κατοχικής συμμαχίας να μαζέψει τα χακί λιμά του από τώρα …αφού έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει ειρήνη…

Θα μείνει μόνο με το ισραηλινής κατασκευής «deal του αιώνα» το ψόφιο κουνάβι για να το παίξει ειρηνοποιός…. Που όλο είναι να ανακοινωθεί και όσο καθυστερεί. Αλλά αυτό εκτός απ’ τον γαμπρό του και τον φασιστοπρωθυπουργό του ισραήλ δεν πρόκειται να το «αγοράσει» κανείς άλλος. Ας αφήσουμε ότι προήγαγε σε «επίσημο διαπραγματευτή» για το «deal του αιώνα» έναν νεαρό που φτιάχνει τους καφέδες του βασιλογαμπρού και τον βοηθάει στα λογιστικά, στο γραφείο…

Η “america first” στα καλύτερά της!

Χονγκ Κονγκ

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε να τους αναγνωριστεί, σαν ελαφρυντικό, η έλλειψη πολιτικής πείρας… Αλλά δεν είναι αρκετό. Είναι σίγουρο ότι ξέρουν κινέζικα, και άρα ξέρουν ότι το Πεκίνο κατηγορεί το ψοφιοκουναβιστάν για εμπλοκή στην εξέγερση στην πόλη. Αν, παρ’ όλα αυτά, μερικές δεκάδες κατεβαίνουν με αμερικανικές σημαίες, διαδηλώνοντας στο αμερικανικό προξενείο, για να ζητήσουν την βοήθεια του ψόφιου κουναβιού, τότε εκτός από πολιτική πείρα τους λείπει και η στοιχειώδης νόηση. Η κοινή λογική. Και, πιθανόν, περισσεύει η απελπισία. Να λοιπόν μια υπόθεση που άνετα θα μπορούσε να ονομαστεί “οι αγανακτισμένοι του Χονγκ Κονγκ”!

Ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια στο Πεκίνο αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στην οικονομία του Χονγκ Κόνγκ· που θίγουν αυτούς που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να ανήκουν στη “μεσαία τάξη” της πόλης, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Κατά το επίσημο κινεζικό κράτος το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολύ ακριβή κατοίκηση, είτε πρόκειται για νοίκι είτε πρόκειται για αγορά. Οπότε η “λύση” είναι η ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση του καπιταλισμού του Χονγκ Κόνγκ με τον κεντρικό καπιταλισμό του Πεκίνου.

Αυτή είναι μια ανάλυση “αιτίων” που μπορεί να μην απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα, ωστόσο είναι βολική για το Πεκίνο. Το αναδεικνύει σαν την λύση (υπονοώντας ότι το “δεύτερο σύστημα”, αυτό του Χονγκ Κονγκ, έχει αποτύχει…) Απ’ την άλλη μεριά οι νεαροί διαδηλωτές, εκτός απ’ το να δείχνουν την δυσφορία τους (και απέναντι στην καταστολή) δεν φαίνονται ικανοί για τίποτα παραπάνω απ’ το να γυρίζουν γύρω γύρω απ’ τους εαυτούς τους και τις εντυπώσεις που δημιουργούν.

Παρότι αυτοί οι αμερικανο-σημαιοφόροι είναι λίγοι σε σχέση με το σύνολο των διαδηλωτών, το γεγονός ότι υπάρχουν εδώ και καιρό και παραμένουν ανεκτοί δείχνει σύγχιση. Το ελάτε να μας σώσετε ω γιάνκηδες (ή και οτιδήποτε άλλο) σαν δημόσια έκκληση είναι κάτι που δεν θα το επέτρεπαν στους εαυτούς τους σοβαροί τύποι μετά από δύο μήνες διαδηλώσεων· ακόμα κι αν το πίστευαν. Αν όχι τίποτα άλλο, σίγουρα επειδή έτσι θα παραδέχονταν την μεγάλη αδυναμία τους.

Μην ανησυχείτε boys. Κάποια στιγμή, στο μέλλον, θα έρθει αυτή η πολυπόθητη “αμερικανική βοήθεια”. Αλλά θα έχει σχήμα B-52, και μάλλον δεν θα σας αρέσει…

“Υγεία” αντί “άμυνας”…

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Το ότι το «κινεζικό μοντέλο», όχι γενικά κι αόριστα αλλά ειδικά σε ότι έχει σχέση μ’ αυτό που ο Foucault ονόμασε κάποτε «βιοπολιτική» είναι αξιοζήλευτο απ’ τα δυτικά αφεντικά δεν είναι κάτι που θα το διαβάσετε σε επίσημες ανακοινώσεις και απολογισμούς διεθνών επαφών. Προκύπτει μόνο απ’ την σύγχρονη «κριτική της πολιτικής οικονομίας» – του καπιταλισμού.

Ένα απ’ τα αξιοζήλευτα του «κινεζικού συστήματος» είναι το social credit system. Με βάση το γεγονός πως όλες οι ψηφιακές πλατφόρμες των κινεζικών social μήντια και υπηρεσιών είναι μία ενιαία, το κινεζικό κράτος μπορεί να οργανώνει την διαχείριση ακόμα και της μικρο-καθημερινότητας των υπηκόων, μέσα απ’ το ψηφιακό πανοπτικό των πολλών ειδών δεδομένων τους…

Στη δύση κάποιοι «ειδικοί» έχουν εκφράσει την ζήλια και τον θαυμασμό τους γι’ αυτό το κρατικό – καπιταλιστικό επίτευγμα… Το δυτικό πρόβλημα είναι ότι οι πλατφόρμες ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες· και δεν είναι εύκολο τα δεδομένα των υπηκόων να κυκλοφορούν «ελεύθερα» ανάμεσά τους. Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στρατιωτικοποιούν (με το καλό ή το κακό) αυτές τις εταιρείες που συμβαίνει να είναι αμερικάνικες (facebook, amazon, google, apple) με την έννοια ότι της αναγκάζουν να τους μεταφέρουν data…. Αλλά αυτό γίνεται «μυστικά» (εκτός αν το αποκαλύψει κάποιος Snowden…) επειδή αντιτίθεται σε βασικές αρχές των δυτικών «δημοκρατιών»: ελευθερία και ιδιωτικότητα (έναντι του κράτους).

Να, όμως, που έρχεται (από πού αλλού; απ’ το ψοφιοκουναβιστάν) το επόμενο βήμα· βήμα ανοικτό και δημόσιο. Λέγεται Υπηρεσία Αναβαθμισμένων Ερευνών Υγείας (Health Advanced Research Projects Agency / ΗΑRPA) και στοχεύει στη συνεργασία των «μεγάλων» αμερικανικών εταιρειών κατοχής και διαχείρισης δεδομένων για την παροχή εξατομικευμένων πληροφοριών που αφορούν «ψυχο-πνευματικά προβλήματα» των υπηκόων…. Έτσι ώστε να μην επιτρέπεται στους “προβληματικούς” να οπλοφορούν (!!!)

Προσέξτε τώρα, παρακαλούμε, και σκεφτείται σοβαρά σαν «τύπο», σαν «τυπική διαδικασία», (με την έννοια ότι μπορεί να επαναληφθεί με άλλο περιεχόμενο, “αιτία”, “δικαιολογία”) την αλληλουχία:

– Στις ηπα έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια οι «δολοφονίες στο ψαχνό»…

-Κάποιοι κατηγορούν γι’ αυτό τη νομοθεσία περί κατοχής όπλων, και ζητούν να γίνει εξαιρετικά αυστηρή (κάποιοι φτάνουν να ζητούν την πλήρη απαγόρευση της οπλοκατοχής)…

– Όμως το λόμπυ των οπαδών της οπλοκατοχής είναι πολύ δυνατό, και αποκρούει οποιαδήποτε τέτοια σκέψη…

– Οπότε την λύση προσφέρουν τα big data: ο εξατομικευμένος αλλά και μαζικός έλεγχος της «ψυχο-πνευματικής» κατάστασης των υπηκόων, ώστε να εντοπίζονται οι εν δυνάμει «μαζικοί δολοφόνοι» έγκαιρα…

Κυρίως όμως, χάρη σ’ αυτή την αλληλουχία, που μπορεί να εκτεθεί δημόσια και φανερά (αφού κανένας δεν πρόκειται να υποστηρίξει ότι οι «διαταραγμένοι» καλά κάνουν να οπλοφορούν…) δημιουργείται ένα social credit system…. Ακόμα και με ξεχωριστές πλατφόρμες· εφόσον οι εταιρείες / ιδιοκτήτες δείχνουν «κοινωνική υπευθυνότητα» και συνεργάζονται με τις αρχές.

Είναι, λοιπόν, κάτι σαν αστείο της ιστορίας το ότι τα αρχικά αυτού του οργανισμού (HARPA) διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα απ’ τα αρχικά ενός άλλου (DARPA) γνωστού για τους πολεμικούς / κανιβαλικούς προσανατολισμούς του.

Στο κάτω κάτω είναι η «υγεία» αντί για την «άμυνα» – ποιό είναι το πρόβλημα; Το ψόφιο κουνάβι δεν έχει κανένα. Αντίθετα έχει κατενθουσιαστεί με την ιδέα…

Κι αυτό το θεωρούμε μόνο σαν την αρχή…

Ο boss φταίει;

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Είναι επετειακή αφύπνιση; Είναι υπενθύμιση ότι το κεφάλαιο «σαουδική αραβία» όχι απλά παραμένει ανοικτό στο ψοφιοκουναβιστάν αλλά περιστρέφεται κατά καιρούς με τέτοιο τρόπο ώστε δεν μπορεί να αποκλειστεί μια ξαφνική φυγόκεντρος που θα το εκτινάξει στην στρατόσφαιρα της οργής κάποιου υπολογίσιμου τμήματος των αμερικάνων υπηκόων;

Όπως και νάχει ο ρόλος της πετροχούντας του Ριάντ στην οργάνωση της «11ης Σεπτέμβρη» ξεφυτρώνει κατά καιρούς στην αμερικανική δημοσιότητα. Μέσα σε σύγχυση, ενδεχομένως σκόπιμη. Απ’ την μια αυτή η πετροχούντα συνδέεται με τον bin Laden ενώ ίσχυε το ακριβώς αντίθετο, ήταν σκληροί εχθροί (το Ριάντ, μαζί με την Ουάσιγκτον, τον κυνηγούσαν, είχαν κάνει δύο αποτυχημένες προσπάθειες να τον καθαρίσουν, γι’ αυτό άλλωστε βρήκε καταφύγιο στα βουνά του αφγανιστάν…). Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος της σαουδικής αραβίας (και του ισραήλ) δεν σχετίζεται, ακόμα τουλάχιστον, με το αμερικανικό inside job της κατάρρευσης των πύργων. Προφανώς υπήρχαν δύο κρίκοι στην επιχείρηση αυτή. Κάποιοι ανέλαβαν την οργάνωση των αεροπειρατιών, που θα χρησίμευαν σαν η βιτρίνα της «τρομοκρατικής επίθεσης». Και κάποιοι άλλοι ανέλαβαν την παγίδευση των κτιρίων με θερμίτη, για να υπάρξει η κατάρρευση και το σοκαριστικό θέαμα – μαζί με τους νεκρούς…

Χτες η new york post τα έχωσε στον Robert Mueller (ειδικό ερευνητή για την υποτιθέμενη εμπλοκή της Μόσχας στις εκλογές του 2016) που το 2001 ήταν ο επικεφαλής του fbi. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τότε ο Mueller έκανε ότι μπορούσε για να κρύψει τις σχέσεις του σαουδαραβικού παλατιού με κάποιους απ’ τους αεροπειρατές…

Έτσι πρέπει να έχει γίνει· αλλά είναι απίθανο ότι ακόμα κι ένας διοικητής του fbi να έκανε οτιδήποτε τέτοιο χωρίς πολιτικές διαταγές και κάλυψη. Οι 28 άκρως απόρρητες σελίδες του πορίσματος για την 11η/9ου (στις οποίες υπάρχουν αναφορές για τον ρόλο του Ριάντ και τις σχέσεις του με αεροπειρατές) δεν είναι απόφαση του Mueller να παραμένουν κρυφές ακόμα και για το κογκρέσσο. Είναι απόφαση των κεντρικών πολιτικών βιτρινών διαχρονικά απο τότε, «για να μην διαταραχτούν οι σχέσεις με συμμαχικά κράτη».

Αυτό ειδικά το κεφάλαιο της 11ης Σεπτέμβρη και η «γεωπολιτική / γεωοικονομική αξία» του Ριάντ είναι σφικταγκαλιασμένα. Το πρώτο θα ανοίξει με ταρατατζούμ όταν η δεύτερη θα έχει πέσει επίσημα και καθαρά…

Τα δικά τους καθάρματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να κάνει στην άκρη τις ανησυχίες περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «ελευθεριών» και να δώσει στρατιωτική «βοήθεια» 1,3 δις δολαρίων στην αιγυπτιακή χούντα. Δεν είναι βέβαια ηθικά σωστό – είναι όμως αναγκαίο.

Εντοπίσαμε επ’ αφορμή αυτής της κυοφορούμενης γενναιοδωρίας το πιο πάνω εξώφυλλο – του καλοκαιριού του 2015. Κι ύστερα θαυμάσαμε την αρμονία που υπάρχει μεταξύ των φίλων της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», δεξιών κι αριστέρων.

Γιατί ο χασάπης του Καΐρου δεν είναι (πάντα ως ένα σημείο) «Our man in Cairo» μόνο για τα αμερικανικά αφεντικά. Είναι και για τα ελληνικά, μην το ξεχνάτε. Θα έπαιζε κι αυτός στην «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», αν και…

Μόνο που – κι αυτή είναι μια διαφορά – τα αμερικανικά αφεντικά έχουν την άνεση να δείχνουν τι τύπος είναι ο «their man». Ενώ τα ελληνικά σφυρίζουν.

Έκαστος στο είδος του.

(φωτογραφία κάτω: Αν ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο του συνεχίσει την παθιασμένη “μεσογειακή πολιτική” των προηγούμενων, τότε ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος πρώην πρωθ. Τσίπρας θα έχει δίκιο να τον κατηγορήσει ότι “τρώει απ’ τα έτοιμα”!)

Χάνονται τα σήματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Βρέθηκε όμως το πλοίο. Αυτή η ιστορία με το Adrian Darya 1, το καταραμένο τάνκερ, είναι το πιο «βαρύ» ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Ένας δορυφόρος το ανακάλυψε (είχαν αραιώσει κάπως τα σύννεφα) να κάθεται ανέμελα δυο μίλια απέναντι απ’ το λιμάνι της Tartus (και που να πήγαινε το έρμο;) και υποθέτουμε ότι έχει ξεφορτώσει. Οπότε;

Σ’ αυτόν τον ζόρικο κόσμο, οι παλιολαμαρίνες έβγαλαν ακόμα κι αυτές την γλώσσα στον Pompeo: αν ήθελε να πείσει ότι το ψοφιοκουναβιστάν “ελέγχει” την Μεσόγειο (είτε γενικά είτε ειδικά την ανατολική) τότε απλά απέτυχε. Πράγμα που ήταν και το πιθανότερο – γιατί, λοιπόν, όλη η φασαρία; Άγνωστο. (Μπορεί να μην ξέρει ούτε το ψοφιοκουναβιστάν. Γαυγίζει επειδή αυτό μπορεί και ξέρει να κάνει…)

Κι ένα άλλο σήμα έχει χαθεί: καμμία γεώτρηση απ’ αυτές που η Λευκωσία θα ήθελε να γίνονται δεν προχωράει. Τα μόνο γεωτρύπανα που τρυπάνε όπου κρίνουν γύρω γύρω είναι τα τουρκικά. Αντίθετα οι εταιρείες στις οποίες το νοτιοκυπριακό καθεστώς παραχωρεί οικόπεδα το έχουν ξεκαθαρίσει: καμμία τρύπα (και καμμία εκμετάλλευση) χωρίς σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια. Αλλιώς “γκάζι γιοκ”!

Η αποτυχία όλου εκείνου του φοβερού σχεδίου που προωθούσαν οι φαιορόζ εκφράζεται τώρα με την εκκωφαντική σιωπή για όσα φοβερά και τρομερά θα πάθαινε η Άγκυρα αν τολμούσε να…

Έχοντας και τα προσωπικά του προβλήματα (με τα ξεπλύματα) ο έρμος πλέον Αναστασιάδης αιωρείται πλέον ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικότητας (και άρα την επίσημη διχοτόμηση) και σε μάλλον ατέρμονες συζητήσεις για μια κάποια “λύση” που έχει απορριφθεί ήδη απ’ το ελληνοκυπριακό φασισταριό: είναι γνωστό ότι δεν σκοπεύει να μοιραστεί τίποτα. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; (Προσφέρεις παρασκηνιακά το 30% των εσόδων απ’ την εκμετάλλευση του αερίου στους τουρκοκυπρίους και τους παρακαλάς γονατιστός να μεσολαβήσουν στην Άγκυρα μπας και αρχίσουν οι δουλειές… Αυτό γίνεται. Αλλά ΔΕΝ πιάνει η δωροδοκία…)

Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε διακριτικά κι αθόρυβα στην ελληνική καθεστωτική “καθημερινή” (στις 3 Σεπτέμβρη) ο πάνω χάρτης. Τον συνοδεύει μια “βαριά” υπογραφή: του προφέσορα Άγγελου Συρίγου, που τώρα δεν είναι μόνο πατριώτης καθηγητής παντειακής γεωπολιτικής και μηντιακός μαϊντανός αλλά και κυβερνητικός βουλευτής.

Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιές περιοχές ο πατριώτης (αλλά και ρεαλιστής…) προφέσορ βλέπει τις “ακραίες διεκδικήσεις”, α) της τουρκίας σε βάρος του ελλαδιστάν (μόνο νοτιοανατολικά της Κρήτης) και β) των τουρκοκυπρίων σε βάρος των ελληνοκυπρίων (νότια της Κύπρου). Οι “δήθεν” διεκδικήσεις είναι στο βορρά, οπότε αφορούν την τουρκία.

Αν αυτά ήταν «προδοτικά», τότε θα είχε σηκωθεί κουρνιαχτός κατά του κυβερνητικού βουλευτή και “οργανικού” προφέσορα· θα είχε φάει επίπληξη, μπορεί και διαγραφή. Τίποτα δεν έγινε… Cool. Έτσι, πολύ απλά, ο προφέσορ φαίνεται να εκφράζει μια κάποια (ελληνική) ευρύτερη παραδοχή ότι τα υπόλοιπα – το κόκκινο χρώμα – δεν είναι “ακραίες διεκδικήσεις” της Άγκυρας. Δηλαδή ότι δικαιούται αυτήν την αοζ. (Εννοείται: ποια “αοζ του Καστελόριζου” οέο;)

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα “σπασμένα σήματα” σ’ αυτήν την ιστορική φάση: Η ανατολική Μεσόγειος ΔΕΝ είναι μια ελληνο-ισραηλινο-αμερικανική λίμνη· η ελληνική αοζ ΔΕΝ έχει σύνορα με την ελληνοκυπριακή· καμμία ιδιωτική εταιρεία ΔΕΝ βασίζεται σε πολεμικά για να κάνει τρύπες και δουλειές στην περιοχή· και η όποια μοιρασιά στην κύπρο αφορά τους νοτιοκύπριους (που ας ξεμπλέξουν όπως μπορούν).

Σημαίνουν αυτά “ειρήνη στην περιοχή”; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι…

(φωτογραφία πάνω: στα αριστερά ίσα που διακρίνεται κάτω απ’ τα σύννεφα κάτι που μπορεί να είναι το καταραμένο τάνκερ· στα δεξιά είναι σίγουρα η καταραμένη Tartus…)

H 18η επέτειος του φόβου

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Τελικά υπάρχουν και πεισματάρηδες αμερικάνοι· τύποι και τύπες που θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Κάποιοι/κάποιες απ’ αυτήν την κατηγορία, συγκροτούν την επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη. Πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα μιας έρευνας που κράτησε 4 χρόνια, και έγινε σε συνεργασία μ’ ένα πανεπιστήμιο στην Αλάσκα – σχετικά με την θρυλική κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του WTC 7, που δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τρομοκράτη.

Οι αναγνώστες / αναγνώστριες του (χάρτινου) Sarajevo έχουν υπόψη τους τα στοιχεία που έχουμε αναδημοσιεύσει (15 χρόνια μετά: ο νανοπόλεμος στα τέλη του 2001) Το πόρισμα αυτής της πιο πρόσφατης τετράχρονης έρευνας ειδικών στις κατασκευές, είναι το αναμενόμενο: …Η κατάρρευση του WTC 7 δεν οφείλεται σε φωτιά, κόντρα στα συμπεράσματα του «εθνικού ινστιτούτου τεχνολογίας» (NIST)… Επιπλέον, συμπέρασμα της έρευνάς μας είναι ότι η κατάρρευση του WTC 7 οφείλεται στην ταυτόχρονη, γενική και όμοια αστοχία κάθε κολώνας του κτιρίου….

Οι ερευνητές στη συγκεκριμένη περίπτωση σταματούν ελάχιστα πριν απ’ αυτό που έχει γίνει δεκτό από πολλούς παρόμοιους ειδικούς κατασκευών και κατεδαφίσεων σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη: ότι έγινε οργανωμένη κατεδάφιση του WTC 7, μέσω τοποθέτησης εκρηκτικών στα υποστυλώματά του… Αυτό, φυσικά, δεν το έκαναν οι «τρομοκράτες του bin Laden»… To έκαναν κάποιοι εντελώς διαφορετικοί.

Όμως αυτό που δεν ξεστόμισε (τώρα) η επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11 Σεπτέμβρη το έκαναν άλλοι. Οι πυροσβέστες δύο περιοχών της Ν. Υόρκης (της πλατείας Franklin και της Munson, έξω απ’ το Queens) ζήτησαν πρόσφατα νέα έρευνα για τις αιτίες κατάρρευσης και των 3 πύργων, επειδή …Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί από πριν προκάλεσαν την κατάρρευση και των τριών πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου…

Είναι η δεύτερη φορά μετά από εκείνην την προβοκάτσια πριν 18 χρόνια που επίσημοι, δημόσιοι θεσμοί στις ηπα όχι απλά ζητούν νέα έρευνα, όχι απλά αμφισβητούν τις επίσημες εξηγήσεις, αλλά μιλούν ανοικτά για «απ’ τα μέσα δουλειά», υπονοώντας ότι στη συνέχεια οι επίσημες έρευνες και τα πορίσματα χειραγωγήθηκαν για να κρύψουν την αλήθεια.

Το περασμένο Δεκέμβρη η επιτροπή δικηγόρων υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη πέτυχε την ανάθεση σε ειδικό ομοσπονδιακό ανακριτή έρευνας των αποδείξεων ότι χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά για να γκρεμιστούν και οι 3 πύργοι. Η συγκεκριμένη επιτροπή κατέθεσε και μια λίστα προσώπων που σύμφωνα με τις δικές της έρευνες έχουν πληροφορίες για την τοποθέτηση των εκρηκτικών. Οι δικηγόροι αξιοποιούν στοιχεία απ’ τα πορίσματα των αρχιτεκτόνων / μηχανικών· αλλά και από διάφορες άλλες πηγές.

Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τέτοιοι πεισματάρηδες, που δεν τσιμπάνε ούτε με τις επίσημες «εξηγήσεις»/κουκούλωμα, ούτε με τις θεωρίες συνωμοσίας που γέμισαν έκτοτε την παγκόσμια δημόσια σφαίρα, για να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την σύγχιση. Έχουν τους λόγους τους. Για παράδειγμα οι μηχανικοί δεν μπορούν να δεχτούν την εξήγηση της «φωτιάς», επειδή πολύ απλά πολλές (και συχνά μεγάλες) φωτιές έχουν ανάψει σε ουρανοξύστες, αλλά ποτέ δεν κατέρρευσε ο ατσάλινος σκελετός κανενός. Όσο για τους δικηγόρους; Όταν αποδειχθεί ότι επρόκειτο για δουλειά κάποιας φράξιας του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (και των συμμάχων του…) θα ξέρουν από που θα ζητήσουν τις μεγάλες αποζημιώσεις για τους νεκρούς.

Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν 10 ή 20 χρόνια.

H καμμία επέτειος

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι. Κι αυτό είναι πολιτικό, με την τρέχουσα πρακτική και ανταγωνιστική έννοια της λέξης.

Σαν Sarajevo έχουμε υποστηρίξει όχι μόνο για την 11η/9ου αλλά και για άλλες «σφαγές στο ψαχνό» στην ευρώπη και όχι μόνο ότι ήταν / είναι δουλειές μυστικών υπηρεσιών. Κάθε φορά το κάναμε αξιοποιώντας τα διαθέσιμα στοιχεία τοποθετημένα στη θέση τους με αυστηρή λογική. Κι ωστόσο έχουμε κατηγορηθεί όχι μόνο για διασπορά «θεωριών συνωμοσίας» αλλά και για κάτι παράδοξο. Ό,τι, δηλαδή, αποδίδοντας διάφορες «σφαγές στο ψαχνό» σε πρωτοκοσμικές υπηρεσίες υποτιμάμε την «αγωνιστική δυνατότητα» διάφορων· ας πούμε των «τζιχαντιστών»…

Αν το σκεφτεί κανείς στα σοβαρά είναι τρομακτικό το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η «αγωνιστική δυνατότητα» οποιουδήποτε υποκειμένου, οποιασδήποτε ιδεολογίας, κρίνεται και αποδεικνύεται απ’ το πόσους άσχετους μπορεί να σκοτώσει… Σύμφωνα μ’ αυτόν τον συλλογισμό ούτε οι ζαπατίστας ούτε οι παλαιστίνιοι έχουν αγωνιστικό potential, αφού δεν γαζώνουν καφενεία στο Παρίσι, ούτε βάζουν βόμβες σε μετρό ή σε πολυκατοικίες εδώ ή εκεί.

Αν οι επιτροπές μηχανικών ή δικηγόρων καταφέρουν να αποδείξουν ότι η 11η Σεπτέμβρη του 2001 ήταν inside job, αυτό θα έχει αξία. Ακόμα κι αν το καταφέρουν το 2030 ή το 2040. Απ’ την άποψη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας μισός ή ένας αιώνας δεν μειώνει κάτι…

Απ’ την άποψη, όμως, της τρέχουσας, ανταγωνιστικής πολιτικής, αυτή η αποκατάσταση είναι πρακτικά αδιάφορη. Ο ιστορικός χρόνος έχει κυλήσει, η αντίληψη των καταστάσεων έχει οργανωθεί με επιτυχία απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους (τώρα τρώμε τα ακόμα περισσότερα σκατά αυτής της επιτυχίας….), συνεπώς μια τέτοια αποκατεστημένη αλήθεια απ’ το παρελθόν είναι άχρηστη. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε αυτή η (καθυστερημένη) αλήθεια να αξιοποιηθεί κινηματικά / ανταγωνιστικά όπως θα έπρεπε.

Το πολιτικό καθήκον που είχαμε σαν εργάτες (δεν τολμάμε να πούμε σαν «εργατική τάξη»…) ήδη απ’ την στιγμή που κατακαθόταν η σκόνη των πύργων στη Ν. Υόρκη (και από τότε πάμπολλες ακόμα φορές) ήταν να καταπολεμήσουμε με κάθε αυστηρά λογικό και συνεκτικά κριτικό τρόπο την «πειστικότητα» των καθεστωτικών / κρατικών «αφηγήσεων». Είχαμε καθήκον να αμφισβητήσουμε τις κρατικές «αλήθειες», όχι για αφηρημένα ιδεολογικούς λόγους, όχι από «συνήθεια», αλλά επειδή οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε α) την ανανεωμένη γενική (και εμπόλεμη) φονικότητα των πρωτοκοσμικών κρατών, και β) το γεγονός ότι σκότωναν και τους δικούς τους υπηκόους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την συναίνεση για να σκοτώνουν ελεύθερα εκτός συνόρων…. Οφείλαμε όχι ασκήσεις ύφους αλλά την έγκαιρη επίγνωση του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου…

Αυτό ήταν επείγον πολιτικό έργο ξανά και ξανά, από τότε μέχρι σήμερα. Δεν θα μπορούσε να περιμένει ούτε να βασιστεί στη σημαντική μεν αλλά υποχρεωτικά αργή δουλειά της αποκάλυψης της αλήθειας της προβοκάτσιας από μηχανικούς ή δικηγόρους. Αντίθετα θα έπρεπε να ακονίσει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της αντι-καπιταλιστικής και αντι-κρατικής κριτικής, μέσα στην κάθε φορά «συγκυρία»… Και, αρέσει δεν αρέσει ισχύει: αυτά τα όπλα ήταν (και παραμένουν) υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ντετέκτιβς! Ποτέ δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο στην ιστορία του εργατικού ανταγωνισμού.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη αποδειχθεί αύριο εμφατικά και χωρίς περιθώρια αμφισβητήσεων, δεν θα έχουμε λόγο να γιορτάσουμε. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτό το διεθνές ιμπεριαλιστικό σχέδιο υπό την ηγεμονία των ηπα, προχώρησε κανονικά· και πάντως δεν το φρέναρε κανένα επίκαιρο και σωστά προσανατολισμένο ανταγωνιστικό κίνημα. Προχώρησε κανονικά δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά· εξανδραποδίζοντας ακόμα περισσότερους. (Αυτούς τους τελευταίους τους μετέτρεψε σε «πρόβλημα» και σε «ροές»).

Μ’ άλλα λόγια: ενώ έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο πέτυχε ως τώρα, κάνοντας μια εύκολη (αν και αιματηρή) παρέλαση… Αυτή η ήττα μας – σαν παγκόσμια τάξη αλλά και σαν άτομα και συλλογικότητες παντού – δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί· αν και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει… Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί επειδή έχει συν-διαμορφώσει τους όρους της μαζικής υποτέλειας και μοιλατρείας.

Αν και όποτε αποκτήσει αξία η ερώτηση πως φτάσαμε εδώ, οφείλουμε να ξέρουμε, να έχουμε σημαδέψει με σιγουριά, τα μονοπάτια της απάντησης.

Είμαστε Ιστορικά χρεωμένοι φίλε – μην σηκώνεις τους ώμους…

Διαφορετικές τακτικές

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Ενώ η κυρία Merkel (με «πολυμελή επιχειρηματική αντιπροσωπεία») βρίσκεται στο Πεκίνο για δουλειές, ερευνητές της Deutsche Bank ανακαλύπτουν κομμάτια της «κινέζικης φιλοσοφίας» στην καπιταλιστική της αναβάθμιση, με φόντο τον «εμπορικό πόλεμο» που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον:

… Πιστεύουμε ότι η κίνα ούτε επιδιώκει να επιτευχθεί γρήγορα μια εμπορική συμφωνία, ούτε προσπαθεί να απαντήσει στις ηπα όσο σκληρά μπορεί… Μάλλον φαίνεται πως έχει εσωτερικεύσει τον εμπορικό πόλεμο θεωρώντας τον δεδομένο, και επιδιώκει να διατηρήσει την ευελιξία της σε συνθήκες αυξανόμενων δασμών…

Αυτό που αρχίζουν να αναγνωρίζουν ορισμένοι (ευρωπαίοι) «παρατηρητές» είναι ότι ενώ το ψοφιοκουναβιστάν επείγεται για άμεσα αποτελέσματα (δηλαδή «νίκες») ο κινεζικός καπιταλισμός δίνει αισθητά μικρότερη σημασία σ’ αυτά και πολύ μεγαλύτερη στον μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στις ανάλογες επιτυχίες του. Ο ένας πυροβολεί κουτάκια, ο άλλος παίζει σκάκι…

Η αμερικανική «βιασύνη» (στα όρια του «άγχους») σ’ αυτήν την αναμέτρηση αποδίδεται στον αμερικανικό εκλογικό κύκλο και στην ανάγκη του ψόφιου κουναβιού να επιδείξει νίκες στους ψηφοφόρους του εν όψει των εκλογών του 2020. Τίποτα πιο λαθεμένο: το ψόφιο κουνάβι είναι ένα σύμπτωμα της παρακμής, αλλά η βιασύνη είναι η έκφραση της ανομολόγητης συνειδητοποίησής της. Γιατί όντως, αν ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο καπιταλισμούς (αμερικανικό και κινεζικό) κάποιος έχει τον χρόνο με την μεριά του, αυτός είναι ο κινέζικος. Αν μέσα σε δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια πέτυχε να κάνει (και να ξεπεράσει) αυτά που σε άλλους χρειάστηκαν πενήντα, τότε είναι στ’ αλήθεια σε θέση να προχωράει «περιμένοντας» χωρίς να χάνει χρόνο σε μια «αναμέτρηση» στην οποία ο αμερικανικός καπιταλισμός δίνει ουσιαστικά μάχες οπισθοφυλακών καθώς υποχωρεί και υποχωρεί.

Τα νούμερα λένε ότι το 80% του κινέζικου αεπ προκύπτει «εσωτερικά», απ’ τις δημόσιες επενδύσεις και την κατανάλωση. Κι εκεί υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο… Απ’ το υπόλοιπο 20% που οφείλεται στις εξαγωγές και στο διεθνές εμπόριο, περίπου το ένα τέταρτο σχετίζεται με τις εξαγωγές στις ηπα. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν το ψοφιοκουναβιστάν έκοβε εντελώς τις εισαγωγές απ’ την κίνα (κάτι αυτοκτονικό σε βάρος των υπηκόων / καταναλωτών…) και πάλι το Πεκίνο θα μπορούσε να το αντέξει μεσομακροπρόθεσμα, εν μέρει αυξάνοντας τις εσωτερικές επενδύσεις (τα «μεγάλα» και «μεσαία» έργα – μεσαία και μεγάλα στην κινέζικη κλίμακα… και τον στρατιωτικό εξοπλισμό) και την κατανάλωση, και εν μέρει με εξαγωγές εμπορευμάτων και χρήματος για επενδύσεις αλλού.

Αυτή είναι η υλική βάση της «αντοχής στο χρόνο» του κινεζικού καπιταλισμού, σίγουρα για το ερχόμενο διάστημα. Συν αυτά που προκύπτουν από δημοσιεύσεις και αναδημοσιεύσεις μη εμπορικού περιεχομένου. Όπως αυτή, για παράδειγμα, της δεξιάς γερμανικής die welt, που λίγο πριν την αναχώρηση της Merkel αναδημοσίευσε (κάτω απ’ τον τίτλο «η στρατηγική χρεωκοπία της αμερικής»…) μια πολύ πρόσφατη έκθεση ενός think tank του πανεπιστημίου του Σίδνευ. Σύμφωνα με την οποία οι κινεζικοί πύραυλοι μπορούν να καταστρέψουν όλες τις στρατηγικές αμερικανικές εγκαταστάσεις στην ασία μέσα σε λίγες ώρες, αφού το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει τρόπο να τους αντιμετωπίσει.

Time is not just today’s money…