Tag: τουρκία

Ο αιώνιος εχθρός 1

Πέμπτη 30 Ιούλη. Πανηγυρίζουν. Κάπως αμήχανα, αλλά αυτό δείχνουν προς τα έξω. Το ρημαδογκουβέρνο και όλο το εθνικό φάσμα πανηγυρίζουν ότι «ο Erdogan έκανε πίσω». Δυσκολεύονται βέβαια να εξηγήσουν τον λόγο – αλλά είναι βασική δουλειά της δημαγωγίας να δημιουργεί σύγχιση έτσι ώστε κανένας να μην κάνει απρεπείς και ανόσιες ερωτήσεις. Γιατί, άραγε, να «υποχώρησε» ο Erdogan; Μήπως επειδή φοβήθηκε τη ναυμαχία με τους απόγονους της Μπουμπουλίνας; Μήπως επειδή η go back ms Merkel τον απείλησε, για χάρη του ρημαδοΚούλη; Δυστυχώς δεν υπάρχει στοιχειωδώς πειστική απάντηση… Δεν εμφανίστηκε καν εκείνο το ρωμαλέο αγόρι, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης που, ναι αυτός σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο στους οχτρούς!…

Μήπως, τελικά, δεν υποχώρησε ο τύραννος; Ξανά και ξανά, αλλά μόνο απ’ την μεριά της Άγκυρας, μαθαίνουμε πως γίνονται ήδη «συζητήσεις» με την Αθήνα – σε «επίπεδο τεχνοκρατών» υποθέτουμε. Αυτές, βέβαια, είχαν ξεκινήσει πριν την «κρίση» – αν πράγματι υπήρξε τέτοια και δεν ήταν απλά μια έντονη φαντασίωση, μια παραίσθηση των εθνικοφρόνων του ελλαδιστάν. Στα μέρη μας, φυσικά, βρυχώνται ότι «θα σκίζουν όποιον τολμήσει να…» – πάντα πουλάει το μελόδραμα! Αν, όμως, έχουν ξεκινησει τέτοιες «συζητήσεις» για τις οποίες το ρημαδογκουβέρνο δεν θέλει να πει τίποτα στο πόπολο, τότε ο Erdogan δεν υποχώρησε. Γιατί δεν χρειαζόταν να υποχωρήσει. Απλά πέταξε μια navtex 100 μίλια νοτιοανατολικά του Καστελόριζου για να «δέσει» χειροπόδαρα τον ρεαλιστή ρημαδοΚούλη· να δει αν μπορεί να λυθεί…

Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες (και ο Erdogan προσωπικά) βρίσκονται στο γκουβέρνο απ’ το 2001. Είδαν πρωθυπουργούς και πρωθυπουργούς του ελλαδιστάν. Σημίτη… Καραμανλή τον Β… Παπαντρέου τον Γ… Σαμαρά… Τσίπρα… Τώρα Μητσοτάκη τον Β… Προσπάθησαν να συμβάλλουν ουσιαστικά στη «λύση του κυπριακού» και έφαγαν στην μάπα τον άνθρωπο της βασίλισσας και πλυντηριά Παπαδόπουλο μαζί με το «διεθνιστικό» ακελ και το ακροδεξιό παπαδαριό της νότιας κύπρου… Ξαναπροσπάθησαν να συμβάλλουν στο ίδιο, στην ελβετία, και έφαγαν στη μάπα τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά, τον πλυντηριά Αναστασιάδη, και ξανά το παπαδαριό… Δεν είναι θέμα προσώπων – είναι θέμα “εθνικής γραμμής”!

Σ’ αυτά τα 18 χρόνια το τουρκικό καθεστώς έχει μάθει κι απ’ την καλή και την ανάποδη το τι είναι το ελληνικό, ποιά είναι τα όριά του, ποιές είναι οι «τρίπλες» του, ποιά είναι τα κίνητρά του. Είδε τον Σημίτη να συμφωνεί (με τον Erdogan) για τον κατάλογο των ζητημάτων προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης, και την τελευταία στιγμή το 2004 να κάνει το κουνέλι… Είδε τον παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο Τσίπρα να μεγαλοπιάνεται – ενώ ήταν χρεωκοπημένος από κάθε άποψη – και να θέλει να περικυκλώσει την ανατολική Μεσόγειο, με έξοδα και για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν… Και ύστερα είδε τον ρημαδοΚούλη να τρέχει να φιλήσει τα genitals ενός ασήμαντου λίβυου καραβανά (με τον οποίο κάνουν δουλειές οι έλληνες λαθρέμποροι εφοπλιστές, όπως με τον καθένα που πληρώνει…)

Θεωρείτε πως πέρα και έξω απ’ τους συσχετισμούς στρατιωτικών δυνατοτήτων, το AKP, τα επιτελεία του, ο Erdogan, η Άγκυρα σαν αναδυόμενο «περιφερειακό» ιμπεριαλιστικό καθεστώς, έχουν σε εκτίμηση ή νοιώθουν δέος για τις ικανότητες του με θηριώδη όρεξη και θηριωδέστερη διπόλικη διαταραχή ελλαδιστάν; Θεωρείτε ότι κοιμούνται και ξυπνούν με την ανησυχία «πως θα αντιδράσει η Αθήνα»; Θεωρείτε ότι μετά από τόσα χρόνια δεν έχουν καταλάβει με ποιούς έχουν να κάνουν;

Όχι! Απόδειξη (αν χρειάζεται κάποια επιπλέον) ότι έριξαν άλλη μια navtex, αυτή τη φορά στα ανατολικά του χρυσοπράσινου φύλλου. Αλλά η Αθήνα αυτό δεν θα το κάνει θέμα: η διάταξη της τρομερής και φοβερής “περικύκλωσης”, όπου Αθήνα και Λευκωσία έκαναν τους τσαμπουκάδες παρέα, έχει τελειώσει προ πολλού. “Ο καθένας κοιτάει τα δικά του χάλια”…

Και το τουρκικό καθεστώς απλά το θυμίζει…

(φωτογραφία: Χάρτης ενός μικρού μέρους του πλανήτη…)

Ο αιώνιος εχθρός 2

Πέμπτη 30 Ιούλη. Η Άγκυρα έχει σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί. Δίνει, λοιπόν, κατά πως φαίνεται στον εαυτό της την «πολυτέλεια» να παριστάνει πως πιστεύει ότι η Αθήνα όντως θα ήθελε Χάγη.

Το ένα θέμα λέγεται αζερμπαϊτζάν. Το σιιτικό αζερμπαϊτζάν είναι σύμμαχος τόσο της Τεχεράνης όσο και της Άγκυρας. Επίσης οι συνοριακές διαφορές του Bacu με την Yerevan (αρμενία) χρονολογούνται απ’ την εποχή της διάλυσης της σοβιετικής ένωσης και αφορούν το Nagorno-Karabah. Έγινε πόλεμος σε δύο δόσεις εκεί, αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90, με την μεσολάβηση Ουάσιγκτον, Μόσχας και Παρισιού επικρατεί μια «ειρήνη με τα δόντια σφιγμένα».

Οι σύντομες μεν αλλά φονικές μάχες μεταξύ αρμενικού και αζέρικου στρατού στις 12 και στις 14 Ιούλη φέτος θα μπορούσαν να θεωρηθούν απλά μια αναζωπύρωση αυτής της ψυχρής κατάπαυσης του πυρός στο Nagorno- Karabah… Καμμία σχέση!! Η Yerevan «άνοιξε καυγά» στην εντελώς αντίθετη μεριά, βορειοανατολικά, στα σύνορα με την αζέρικη επαρχία Tovuz.

What for? Η Tavuz είναι ίσως η πιο στρατηγικής σημασίας περιοχή του αζερμπαϊτζάν. Απο κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Trilisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Οι αγωγοί, οι δρόμοι και τα τραίνα μεταξύ τουρκίας και αζερμπαϊτζάν θα ήταν συντομότερα αν περνούσαν απ’ το έδαφος της αρμενίας. Όμως (με επιλογή τόσο της Άγκυρας όσο και του Bacu) την παρακάμπτουν – κάνοντας την αρμενία μια μικρή «ουκρανία» ή μια μικρή «πολωνία» στους δρόμους των υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου… Δράματα!

Οι πρόσφατες στρατιωτικές ενέργειες της Yerevan είναι σαφώς προβοκατόρικες· αντιτουρκικές όσο και αντιαζέρικες. Σε μια ιστορική περίοδο που διάφοροι θα “έσπρωχναν” (ή και θα πλήρωναν) για την δημιουργία προβλημάτων σε σημαντικά assets του τουρκικού καπιταλισμού· τι θα λέγατε, ας πούμε, για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Θεωρητικά σαν χριστιανική η αρμενία θα μπορούσε να έχει σύμμαχο και την Μόσχα· πλην όμως ο «φιλοαμερικάνος» πρωθυπουργός της Nikol Pashinyan έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα σε ρώσους επιχειρηματίες· μικρομεγαλισμός που, ως γνωστόν, εκνευρίζει ιδιαίτερα την Μόσχα.

Η Άγκυρα προφανώς θα στηρίξει το Bacu. Φήμες θέλουν να στρατολογεί σύρους αντικαθεστωτικούς απ’ το Idlib για να τους στείλει στο αζερμπαϊτζάν (βιομηχανία έχει γίνει αυτή η στρατολόγηση!). Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Yerevan θεώρησε «απασχολημένη αλλού» την Άγκυρα – και έκανε λάθος…

Ο αιώνιος εχθρός 3

Πέμπτη 30 Ιούλη. Το δεύτερο θέμα λέγεται… Sahel! Στις 21 Απρίλη (όταν στο ελλαδιστάν ήταν σίγουροι ότι το αιμοβόρικο τουρκικό καθεστώς θέλει το κακό της φτωχής πλην τίμιας…) ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu βρισκόταν στο νίγηρα. Προφανώς κανείς δεν πρόσεξε ότι ο μοχθηρός Erdogan απεργαζόταν τόσα κακά στην ανατολική Μεσόγειο ώστε … ο βασικός υπουργός του για τέτοια θέματα, ο των εξωτερικών, να βρίσκεται far far away, στην αφρική (!!!).

Στο νίγηρα ο Cavusoglu συνάντησε όλη την ιεραρχία (τον πρόεδρο Mahamadou, τον πρωθυπυργό Rafini, τον υπ.εξ. Ankourao) υπέγραψε οικονομικές (γεωργία, ορυχεία, κατασκευές, μεταφορές…), εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες… και απο κοινού ανακοίνωσαν την «αντιτρομοκρατική» συνεργασία τους! Αυτό σημαίνει, πρακτικά, την εκπαίδευση τμημάτων του νιγηριανού στρατού απ’ τον τουρκικό. Πριν το νίγηρα ο Cavusoglu είχε πάει στο τόνγκο. Μετά τέλειωσε την μίνι περιοδεία του στην ισημερινή γουινέα.

Η Άγκυρα έχει ισχυρή παρουσία και σχέσεις με διάφορα αφρικανικά κράτη, μέσω διάφορων κρατικών και ημικρατικών οργανισμών («τουρκική υπηρεσία συνεργασίας», ίδρυμα Maarif, ινστιτούτο Yunus Emre), κάνει πλούσιες δωρεές για υποδομές (την κατασκευή των οποίων αναλαμβάνουν τουρκικές κατασκευαστικές) και δίνει υποτροφίες σε εκατοντάδες αφρικάνους νεαρούς και νεαρές για να σπουδάσουν σε τουρκικά πανεπιστήμια.

Αλλά στο νίγηρα; “Αντιτρομοκρατική” συμφωνία με τη Niamey; Στρατιωτική συνεργασία; Ωιμέ!! Ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού φαίνεται ότι η Άγκυρα έχει αρκετή αυτοπεποίθηση και χρήμα (πιθανόν και της Doha…) ώστε να χώνεται στα ίσια στο Sahel – την υποσαχάρια αφρικανική ζώνη που ο γενναίος βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θεωρεί «χωράφι» του!!! Καρφί στο μάτι του! Ωιμέ! (στα γαλλικά…)

Τι γίνεται πια σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο; Ο τύραννος Erdogan αντί να κάνει πετροτρύπες στην “ελληνική ψυχή” που είναι θαμμένη στο βυθό κάπου βόρεια της Αλεξάνδρειας αμφισβητεί την γαλλική ηγεμονία στην αφρική; Και το Παρίσι επιστρατεύει σαν ρελάνς την Yerevan; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τολμάει καν να σκεφτεί ότι είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον καπιταλισμό – και να μην μας το λένε!

Ύστερα όμως συνέρχεται (η ασταμάτητη μηχανή). Θυμάται πως έχει ήδη υποστηρίξει ότι η αφρική είναι από καιρό πεδίο / πεδία του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, του 4ου παγκόσμιου. Θυμάται πως στην ήπειρο έχουν φτάσει προ πολλού, με σχέδια και αξιώσεις, όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και άλλοι εταίροι του ευρασιατικού project. Το Πεκίνο και η Μόσχα. Και είναι σαφές εναντίον ποίων…

Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα. Ο τουρκικός (περιφερειακός) ιμπεριαλισμός, στηριγμένος είτε άμεσα είτε έμμεσα όχι μόνο στις δικές του (σημαντικές πάντως) δυνάμεις αλλά και σ’ εκείνες των συμμάχων του στο ευρασιατικό project, ίσως ίσως βλέπει με κάποια ιστορική κατανόηση και συμπάθεια τα μόνιμα ελληνικά (αντιτουρκικά) δράματα… Πιθανόν να προτιμούσε ένα λογικό yunanistan, ένα yunanistan που να ξέρει τα όρια των δυνατοτήτων του.

Όμως αν έχεις έναν γείτονα τόσο αδύναμο και μαζί τόσο ψωνισμένο τι τον κάνεις; Απλά φροντίζεις να μην σου τα σπάει!.. (Πολύ «αντεθνικές» οι απόψεις μας αλλά το ξέρετε: ο Αλκιβιάδης έγινε διάσημος… γιατί ακριβώς; Μα για τον πατριωτισμό του!!! Από τότε το πρότυπο του ελληνικού εθνικισμού έχει στην ούγια το όνομά του!)

(φωτογραφία: Ο πρόεδρος του νίγηρα Issoufou Mahamadou υποδέχεται τον Cavusoglu στη Niamey, στις 21 Ιούλη. Είναι βέβαιο: αν η έγνοια του Erdogan είναι το ελλαδιστάν, τότε ο Cavusoglu έχει πέσει σε μεγάλη δυσμένεια!!!
Αλλιώς…)

Στρωτό παιχνίδι με κεφαλιές

Τρίτη 28 Ιούλη. Ενώ οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού νομίζουν ότι μπορούν να σώσουν την ανύπαρκτη αοζ του Καστελόριζου (οι δημαγωγοί τους έχουν φτάσει να ονομάζουν την ανατολική Μεσόγειο “νοτιοανατολικό Αιγαίο”! – ναι, το Αιγαίο φτάνει ως τις ακτές του λιβάνου, τι θέλετε;) κι ενώ ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron προσπαθεί να παρηγορηθεί για την «γερμανική εμπλοκή» στην περιοχή στέλνοντας μια φρεγάτα του να προπονηθεί παρέα με μια αιγυπτιακή, η Άγκυρα φαίνεται να κάνει τις δουλειές της προκομένα και αθόρυβα. Τελευταίο κατόρθωμα; Η συμμαχία της με την μάλτα!

Η μάλτα; Ναι, η μάλτα – κι ας μην σας γεμίζει το μάτι. Ρίξτε μια ματιά και στον χάρτη, χρήσιμη θα είναι. Η Βαλέτα είναι μια χαρά κρίκος στην αλυσίδα Ρώμης – Τρίπολης – Άγκυρας, καταμεσής της Μεσογείου. Και δεν ανήκει (όχι ακόμα τουλάχιστον) στο “νοτιοδυτικό Ιόνιο”…

Στις 20 Ιούλη, ο μαλτέζος υπουργός «εθνικής ασφάλειας» (ακόμα και η μάλτα πρέπει να έχει έναν τέτοιο!) Byron Camilleri βρισκόταν στην Άγκυρα, για συνάντηση όχι μόνο με τον τούρκο υπ.αμ. Akar αλλά και τον λίβυο υπουργό “εσωτερικής ασφάλειας” Fethi Basaga- του Sarraj. Το περιεχόμενο της συζήτησης; Η άμυνα και η περιφερειακή ασφάλεια…

Η Βαλέτα αναγνωρίζει τον Sarraj (όπως τυπικά και η Αθήνα, αλλά στον ελληνικό ιμπεριαλισμό αρέσουν οι «εξωθεσμικές σχέσεις» – καταλαβαίνετε…) και υιοθετεί την προσέγγιση της Άγκυρας για την μακροημέρευση της κυβέρνησης στην Τρίπολη. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δώσει επίσημα βάσεις στο τουρκικό ναυτικό. Αλλά τα «ανεπίσημα» έχουν κι αυτά την αξία τους. Μια «συνεργασία ασφαλείας» έχει πολλές πλευρές. Για παράδειγμα η Βαλέτα δεν στηρίζει πλέον αυτήν την μισοανύπαρκτη ευρωπαϊκή ναυτική εκστρατεία ελέγχου της δια θαλάσσης μεταφοράς όπλων στη λιβύη με τίτλο «irini» – επειδή την θεωρεί μονομερώς αντιτουρκική. Σύμφωνοι, η απώλεια δεν είναι σπουδαία. Αλλά η μάλτα έχει πάντα μια ψήφο στην ε.ε. όπως και η νότια κύπρος – αυτή η τελευταία δεν είναι εξαιρετικά σπουδαία;

Η τουρκία θεωρεί την μάλτα στρατηγικό εταίρο στην Μεσόγειο δήλωσε ο Camilleri μετά τις επαφές του Άγκυρα. Την οργή του βασιλιά Macron πως θα την αντέξετε κύριε; Κι άντε, ας πούμε ότι αυτόν καταφέρνετε να τον αντιμετωπίσετε. Το μάτι του γύπα ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα το έχετε δει; Το σύμπαν τρέμει μόνο με την ιδέα ότι…

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 1

Κυριακή 26 Ιούλη. Σαν αντί-θεη η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει όρεξη να ασχολείται με τα θρησκευτικά καπρίτσια – παρά μόνο για λόγους (εύκολης, είν’ αλήθεια!) διασκέδασης. Ειδικά αν πρόκειται για τον χριστιανισμό. Όμως μερικές φορές ζητήματα (και αντιθέσεις, και συγκρούσεις) που εμφανίζονται σαν “θρησκευτικά” απλά μοστράρονται σαν κουκούλα μιας βαριάς πολιτικής, κοινωνικής (και γεωπολιτικής) ατζέντας, που έχει τους λόγους της να μένει στα παρασκήνια. Τέτοια περίπτωση ήταν, για παράδειγμα, η ουαχαβίτικη εκστρατεία (και) στη μέση Ανατολή, των τοξικών του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι και των μισθοφόρων τους, υπό την όχι και τόσο σεμνή, όχι και τόσο διακριτική, αλλά πάντως καίρια υποστήριξη κράτων και υπηρεσιών κάθε άλλο παρά “ισλαμικών”: της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού και του Τελ Αβίβ. Η φιγούρα του “τζιχαντιστή τρομοκράτη” που με τόσο κόπο και αίμα κατασκευάστηκε απ’ την συνεργασία των συγκεκριμένων κρατών, δευτερευόντως εξυπηρετούσε την ανάδειξη της “θρησκευτικής αλλοφροσύνης”. Είχε άλλα βασικά πεδία επενέργειας. Όπως η ενίσχυση του αντιμουσουλμανισμού στις γεμάτες μετανάστες και πρόσφυγες πρωτοκοσμικές κοινωνίες, με σκοπό την ακόμα μεγαλύτερη υποτίμησή τους. Ή η απόβαση στρατών σε περιοχές του πλανήτη που είναι “ανίκανες να αυτοκυβερνηθούν επειδή είναι φανατικά θρησκόληπτες”… Ή οι νομοθεσίες (μόνιμης) έκτακτης ανάγκης στις μητροπόλεις, για γενική χρήση…

Τέτοιο είδους “σημείο συστροφής” γεωπολιτικών συγκρούσεων προκύπτει να είναι η μετατροπή της “αγιασοφιάς – μουσείο” σε “αγιασοφιά – τζαμί + μουσείο”. Το ελληνικό φασισταριό δεν το απασχολούσε το 1922 ότι η “αγιασοφιά” ήταν τζαμί, όταν ξεχυνόταν προς τον Σαγγάριο, για να κάνει πραγματικότητα την “μεγάλη ελλάδα”. Ούτε, απ’ την ανάποδη, το απασχολούσε ότι η “αγιασοφιά” ήταν μουσείο το 1974 όταν μιλούσε για “προδοσία της κύπρου”, χωρίς να εξηγεί ποτέ ποιος ήταν ο προδότης… Δεν το απασχολούσε αν η “αγιασοφιά” είναι μουσείο ούτε το 1976 όταν το σοσιαλεθνικιστικό πασοκ “ανέβαινε” και ο κατασκευαστής του ζητούσε την “βύθιση του Χόρα”, ενός τουρκικού ωκεανογραφικού που τόλμησε να βγει στα διεθνή νερά του Αιγαίου για (έτσι πήγαινε το πράγμα) πετρελαϊκές έρευνες.

Ακόμα σημαντικότερο: το τι ήταν και το τι δεν ήταν η “αγιασοφιά” ήταν παντελώς αδιάφορο όταν ο υπ.αμ. Αρσένης με τον οπαδό του δήμαρχο Καλύμνου έστειναν την προβοκάτσια των Ιμίων… (Δείτε το εξαιρετικό σχετικό ντοκυμαντέρ του antifa projector…) Και όταν, λίγο πριν και λίγο μετά, το κυβερνοπασοκ της εποχής έστηνε την στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας, με το χαριτωμένο όνομα “ενιαίο αμυντικό δόγμα Έβρος – Κύπρος”… Η “αγιασοφιά” (και τα λοιπά “θρησκευτικά ζητήματα”) ήταν αδιάφορα όταν η Αθήνα (και μαζί της η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι, η Μόσχα) περίμεναν και μεθόδευαν στα ‘90s την διάλυση του τουρκικού κράτους, σα συνέχεια της διάλυσης πρώτα της εσσδ και ύστερα της γιουγκοσλαβίας, με αιχμή αφενός το ένοπλο pkk και αφετέρου ένα ανάλογα προετοιμαζόμενο αρμενικό αντάρτικο μέσα στην τουρκική επικράτεια.

Όχι. Τότε ο αναδυόμενος παγκόσμιος και περιφερειακός ιμπεριαλισμός (το «περιφερειακός» αφορά τα τότε όνειρα του ελλαδιστάν…) είχαν αρκετή αυτοπεποίθηση και ωμότητα ώστε να επιστρατεύουν «θρησκευτικά ζητήματα» μόνο όπου τα χρειαζόταν. Τότε ο ελληνικός φασισμός / ιμπεριαλισμός είχε εφεύρει το «μουσουλμανικό τόξο» που θα κύκλωνε υποτίθεται το ελλαδιστάν στα βαλκάνια, βάζοντας μέσα (στο «τόξο»…) όχι μόνο μουσουλμανικούς αλλά και χριστιανικούς πληθυσμούς· όπως τους (βορειο)μακεδόνες…

Η ελληνική εθνικιστική ιδεολογία διαπνέεται απ’ την αναχρονιστική και αντι-ιστορική αυτοκρατορική ιδέα της «κληρονομιάς του βυζαντίου». Αυτό το κόλπο τέλειωσε το 1922. Αλλά ξαναζωντάνεψε, βρυκολάκιασε την δεκαετία του 1990, όταν ένας μοναδικός και σπάνιος συνδυασμός διεθνών συγκυριών έκανε το ελλαδιστάν για πρώτη φορά στην ιστορία του να εξέχει κατά πολύ σε σχέση με τους ρημαγμένους βαλκάνιους (πρώην «σοσιαλιστικούς») γείτονες· και την καταρρέουσα λόγω κουρδικού πολέμου τουρκία. Τότε, στο πρώτο μισό των ‘90s, μέσα στην κάψα της «ελληνοσερβικής φιλίας» και της «απελευθέρωσης της βορείου ηπείρου» ένα μεγαλοστέλεχος του πασοκ, ονόματι Κώστας Σημίτης, είχε αρθρογραφήσει για την ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών… Ένα άλλο μεγαλοστέλεχος, ονόματι Θεόδωρος Πάγκαλος, υποδείκνυε ότι ο σωστός στόχος για τα ελληνικά όπλα δεν είναι προς βορρά αλλά προς ανατολάς… Ένα τρίτο μεγαλοστέλεχος, επίσης απ’ την θέση του υπ.αμ., ονόματι Άκης Τσοχατζόπουλος, απειλούσε λίγο αργότερα ότι «θα ισοπεδώσουμε την βιομηχανική καρδιά της τουρκίας, την Σμύρνη!!»… Κι όλοι μαζί, παρέα με το νοτιοκυπριακό φασισταριό, οργάνωσαν την προβοκάτσια των «κυπρίων μοτοσυκλετιστών»…

Καμμία «αγιασοφιά» δεν έπαιζε έστω και ελάχιστο ρόλο εκείνες τις «ηρωϊκές» εποχές!

(φωτογραφία. Είτε το πει κανείς σοσιαλεθνικισμό, είτε το πει εθνικοσοσιαλισμό, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, δηλαδή το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, έχει πάντα τους λακέδες του!)

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 2

Κυριακή 26 Ιούλη. Γιατί επιστρατεύεται τώρα η “αγιασοφιά”; Σε ποια ατζέντα; Επειδή, μόνο, το κυβερνόν AKP ξαναέκανε το μνημείο τζαμί, εξασφαλίζοντας ωστόσο ότι θα συνεχίσει να είναι και τουριστικό αξιοθέατο;

Ας αρχίσουμε ανάποδα. Γιατί το AKP επέλεξε αυτήν την συμβολική και εύκολη ενέργεια; Κατ’ αρχήν πρόκειται για το σύνολο του AKP, μαζί με τις ρεζέρβες του, και καθόλου για έναν “παρανοϊκό” Erdogan όπως βολεύονται διάφοροι ντόπιοι και δυτικοί ψυχωσικοί! Το αποδεικνύει η επαινετική στάση των «αμφισβητιών» (διαγραμμένων, με δικά τους κόμματα πια) Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Αν και ορισμένοι ντόπιοι “αναλυτές”, εθνικόφρονες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βολεύονται να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι “ο Erdogan έκανε μια ενέργεια εσωτερικής κατανάλωσης”, η εμβέλεια αυτής της “ιστορικής αποκατάστασης” είναι πολύ μεγαλύτερη. Γιατί πολύ μακρύτερα φτάνει τόσο η στρατιωτική όσο, κυρίως, η soft power του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Προφανώς τόσο το ντόπιο όσο και το δυτικό αντι-μουσουλμανικό φασισταριό δυσκολεύεται να θυμάται όσα δεν το βολεύουν. Ωστόσο το AKP ποτέ δεν έκρυψε ούτε την ιδεολογία του ούτε την γεωπολιτική του. Να θυμίσουμε μόνο ότι μετά την θριαμβευτική του νίκη στις εκλογές του 2011 (πάνω από το 50% των ψήφων, 326 έδρες στο 550 εδρών κοινοβούλιο), στον επινίκειο λόγο του, ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η υπό τους ισλαμοδημοκράτες τουρκία θα είναι η «φωνή της μέσης Ανατολής και των μουσουλμάνων» απέναντι, κόντρα στη Δύση. Είχε πει τότε:

…Πιστέψτε με, σήμερα νίκησε το Sarajevo όσο η Istanbul, η Beirut όσο η Izmir, η Damascus όσο η Ankara, η Ramallah, η Nablus, η Jenin, η West Bank, η Jerusalem νίκησαν όσο το Diyarbakir…

Προσκλητήριο πολύ συγκεκριμμένων εκκρεμοτήτων… Μεγαλοϊδεατισμός; Ναι. Με περισσότερα του ενός νοήματα! Και χωρίς «αγιασοφιάδες»! Οι δυτικοί τρόμαξαν τότε. Η Ουάσιγκτον προσέφερε στην Άγκυρα ένα δηλητηριώδες δώρο: μια θέση στη διάλυση της συρίας (χρειάστηκαν 4 χρόνια για να επιβεβαιώσουν οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τον πραγματικό αμερικανικό σχεδιασμό!). Το 2016 διάφοροι μηχανισμοί οργάνωσαν βιαστικά ένα πραξικόπημα…

Έχει ενδιαφέρον, σίγουρα για την εργατική αντικρατική / αντικαπιταλιστική κριτική στη μεγάλη κλίμακά της. Σύμφωνα με το manual «διαχείρισης του πλανήτη» που εξέδωσε το 1993 ο «πολύς» Samuel Huntington με τίτλο «η σύγκρουση των πολιτισμών», ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ στα ‘90s, κράτη (μαζί με τους μεγαλοϊδεατισμούς / ιμπεριαλισμούς τους) σαν το τουρκικό (σε ότι αφορά το σουνιτικό ισλάμ) ή το ιρανικό (σε ότι αφορά το σιιτικό ισλάμ) θα έπρεπε να θεωρούνται κομβικά και απαραίτητα για τις παγκόσμιες (υπό δυτική ηγεμονία πάντα) ισορροπίες· στο βαθμό που οι απειλές θα προέρχονταν από «αδέσποτους» και γι’ αυτό ανεξέλεγκτους παράγοντες… Με δυο λόγια: τα κράτη – περιφερειακοί φύλακες που θα ήταν τέτοιοι με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα και όχι με στρατούς και χούντες, θα ήταν πολύ προτιμότερα για τις παγκόσμιες ισορροπίες μετά το «τέλος της ιστορίας» και την «οριστική νίκη του νεοφελελευθερισμού» σε σχέση με μια επίπλαστη δυτική ηγεμονία που θα γεννούσε ανεξέλεγκτους «αμφισβητίες»… Κάποιος ισχυρός “συγγενής” θα έπρεπε να υπάρχει κάθε φορά, για να τους μαζεύει…

Το AKP της εποχής Davutoglu, των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες” και του στρατηγικού βάθους, ήταν απ’ το 2001 έτοιμο να αναλάβει αυτόν τον ηγεμονικό, περιφερειακό ρόλο καπιταλιστικής ισορροπίας στον πλανήτη, τόσο στον Καύκασο όσο και στην μέση ανατολή… Δέκα χρόνια μετά, το 2011, με τις αραβικές εξεγέρσεις / δημοκρατικές επαναστάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου, με τις νίκες τους στην Τύνιδα και στο Κάιρο, η πολιτική και ιδεολογική “κεντρικότητα” των τούρκων ισλαμοδημοκρατών έμοιαζε πια αναγνωρισμένη και δεδομένη.

Αλλά όχι! Στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές “ζώνες επιρροής” τέτοιου είδους “περιφερειακοί” αλλά και καπιταλιστικά ικανοί παράγοντες, σαν την Άγκυρα και την Τεχεράνη, θεωρούνται από “πρόβλημα” έως “απειλή”. Απ’ την Ουάσιγκτον ως το Λονδίνο και απ’ το Παρίσι ως την Αθήνα προτιμητέες είναι πετροχούντες σαν αυτές του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι· ή χασάπηδες σαν τον Sisi. Καθεστώτα, δηλαδή, χωρίς σοβαρή εσωτερική έδραση, με στήριγμα μόνο την βία, τους διεθνείς πελάτες τους και τα πάντρεμα των κυρίαρχων τάξεων με τα συμφέροντα αυτών των συμμάχων…

Συνεπώς, αυτό που κατά τον Huntington ήταν στρατηγικά απαραίτητο έγινε (για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) απαράδεκτο, εχθρικό. H Άγκυρα έλαβε την προειδοποίηση απ’ το δυτικό προγεφύρωμα στη μέση Ανατολή, το ρατσιστικό Τελ Αβίβ, με την σφαγή στο mavi marmara, στα τέλη Μάη του 2010. Η «πολιτισμένη και φιλελεύθερη» δύση έβγαλε τον σκασμό, αφήνοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να κάνει την βρώμικη δουλειά. Αν το AKP επέμενε στα «μηδενικά προβλήματα» άλλοι θα φρόντιζαν να του τα δημιουργούν.

Από ένα σημείο και μετά (ειδικά μετά το 2015 και την διαμόρφωση του μπλοκ της Αστάνα) η μεθοδολογία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών άλλαξε. Απέναντι στους δυτικούς εργολάβους τύπου σαουδική αραβία, εμιράτα, αίγυπτος και στις μεθόδους τους, προστέθηκαν τα όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το τουρκικό κράτος άρχισε δικούς του πολέμους εκτός συνόρων. Δικαιούται να υποστηρίζει “εσείς ξεκινήσατε”!

Παρένθεση

Κυριακή 26 Ιούλη. Οι διαδικασίες εκδημοκρατισμού στις αραβικές κοινωνίες σταμάτησαν στις περισσότερες περιπτώσεις δια της βίας. Με πραξικοπήματα, μαζικές δολοφονίες, άπειρες φυλακίσεις και βασανιστήρια. Η υποτιθέμενα “υπερασπίστρια των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων” δύση (συμπεριλαμβανόμενων διάφορων “επαναστατικών οργανώσεων”) συναίνεσε απόλυτα με μια βαθιά και βρώμικη σιωπή – και άφθονο πρωτοκοσμικό ρατσισμό. Δέχτηκε κάθε βλακεία, απ’ το ότι «οι επαναστάσεις έγιναν απ’ το twitter» μέχρι ότι «τις οργάνωσε η cia» – για να έχει ήσυχη την συνείδηση της συνενοχής στις σφαγές, στα διαρκή εγκλήματα των βολικών καθεστώτων.

Η αίγλη της “δυτικής φιλελεύθερης κοσμικότητας” πέθανε μαζί με τους εκατοντάδες αιχμάλωτους στο Κάιρο, στη Μανάμα και αλλού. Ξαναπέθανε στη λωρίδα της Γάζας, στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής». Είχε πεθάνει ήδη πριν στη βοσνία… Είναι αδύνατο να πείσεις κάποιον που τον πυροβολούν στο κεφάλι οι «πελάτες της δυτικής ελευθερίας», ή κάποιον που τον εξαφανίζουν για πάντα σε κάποιο μπουντρούμι, ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν την «δυτική ελευθερία» που να αξίζει να επενδύσει για να κρατηθεί αξιοπρεπής. Εμείς οι περιθωριακοί αντί-θεοι είμαστε αναγκασμένοι να σκύψουμε το κεφάλι ντροπιασμένοι. Αν δεν έχουμε τίποτα της προκοπής να πράξουμε από που θα πέρναμε το «δικαίωμα» να κάνουμε υποδείξεις; Επειδή γεννηθήκαμε από πρωτοκοσμικό γαμίσι; Είναι αρκετό αυτό λέτε;

Δυστυχώς δεν έχουμε, δεν μπορούμε να έχουμε με πειστικότητα την κομμουνιστική, εργατική απάντηση στο ερώτημα όχι μόνο της ελευθερίας και της δέσμευσης αλλά και της αξιοπρέπειας – όπως θα έπρεπε. Λόγια παχιά και θεωρίες, αααα, τέτοια υπάρχουν πολλά! Έργο πρακτικό, με συνοχή; Σπανίζει. Το ότι κάποιες θρησκευτικές απαντήσεις βρίσκουν, άρα, τον χώρο και τον χρόνο να σταθούν και να απλωθούν είναι δείκτης των δικών μας (συλλογικών) αποτυχιών. Της δικής μας ήττας εδώ και κάτι δεκαετίες. Και επ’ αυτού δεν χωράνε ούτε κατάρες ούτε εξυπνάδες.

Ένας τούρκος κομμουνιστής ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, μας έμαθε ότι … το πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουμε… Kαι ότι πρέπει να βγάζουμε τη γλώσσα στ’ άστρα – ίσως, λέμε, πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δυναμικό σ’ όσους μας τα δείχνουν, είτε τα άστρα είτε τις εθνικές σημαίες τους…
Έτσι είναι πάντα. Αρκεί να μπορείς να το νοιώσεις. Κι όταν το νοιώθεις… δεν κουνάς εύκολα το δάκτυλο στην Ιστορία! Γιατί αυτή σου κουνάει το έδαφος…

(φωτογραφία. Το ατέλειωτο ακόμα και σήμερα νεκροταφείο των σφαγμένων στη Srebrenica. Οι δολοφόνοι ξεχνούν, κουκουλώνουν τα ίχνη τους. Όσοι επέζησαν και όλοι όσοι συμμερίστηκαν στον πόνο δεν ξεχνούν. Ούτε συγχωρούν. Και είναι πολλά εκατομμύρια…)

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 3

Κυριακή 26 Ιούλη. Ο εύκολος και ανέξοδος συμβολισμός της “επαναθρησκειοποίησης” της “αγιασοφιάς” είναι ακατανόητος χωρίς το ευρύτερο περιβάλλον μιας μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης. Που δεν είναι ούτε “σύγκρουση πολιτισμών”, ούτε “σύγκρουση θρησκειών”, παρότι τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά τέτοιου είδους πουλιούνται πιο εύκολα. Ο έπαινος προς την ενέργεια των τούρκων ισλαμοδημοκρατών απλώθηκε πολύ μακριά στον κόσμο. Ωστόσο δεν έκαναν τζαμί την “παναγιά Σουμελά” στην Trabzon – την αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί τον “αηΓιώργη”, την εκκλησία του πατριαρχείου στην Istanbul. Δεν έκαναν τζαμί τον εντυπωσιακό βουλγαρικό “αηΣτέφανο” με την σκεπή, τον τρούλο και τον σκελετό από ατσάλι – τον αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί κάποια απ’ τις 136 χριστιανικές εκκλησίες και μοναστήρια (όλων των φραξιών) που υπάρχουν διάσπαρτα σε τουρκικό έδαφος, σε ανατολή και δύση, βορρά και νότο. Το έργο ΔΕΝ ήταν «θρησκεία εναντίον θρησκείας» όπως πουλάνε οι εγκάθετοι! Ήταν κάτι διαφορετικό.

Έκαναν τζαμί ένα κτήριο του οποίου η διακοπή της θρησκευτικής λειτουργίας του το 1934 είχε συνδεθεί (ή μπορούσε εύκολα να αποδοθεί) στη δυτική πολιτική επιβολή πάνω στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτός ήταν / είναι ο συμβολισμός, και γι’ αυτό η «επαναθρησκειοποίηση» έγινε ιδιαίτερα αποδεκτή, κατ’ αρχήν στα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό· αλλά κι από όχι θρησκόληπτους, που κατάλαβαν τον συμβολισμό: ενάντια στη δυτική πολιτική ηγεμονία.

Αν οι δυτικοί, που βλέπουν ότι χάνουν αυτήν την ηγεμονία, όχι μόνο (ή όχι τόσο) απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ το σύνολο των «αναθεωρητικών δυνάμεων» του ευρασιατικού project, κρατούσαν την ψυχραιμία τους και έκαναν μια εφάπαξ ανόρεχτη δήλωση, ο συμβολισμός θα έμενε λειψός και άτονος. Χάρη, όμως, στην «κατακραυγή» (που προβλήθηκε δεόντως και με ιδιαίτερη απόλαυση από πάμπολλα παλιά και νέα μήντια στον ισλαμικό κόσμο!) οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες πέτυχαν εκείνο που σκόπευαν: η «αγιασοφιά» τις ώρες και τις ημέρες που θα δουλεύει σαν τζαμί θα είναι το πιο φρέσκο ιστορικά, το πιο πολιτικά κατασκευασμένο και, σαν τέτοιο, παγκόσμιας εμβέλειας «κέντρο ισλαμικής λατρείας»!

Δεν υπήρχε ως τώρα τέτοιο μνημείο τέτοιας ακτινοβολίας στην τουρκική επικράτεια! Η Μέκκα και η Μεδίνα είναι στην εχθρική σαουδική αραβία· το αλ Ακσά είναι παγιδευμένο στην κατεχόμενη al Quds / Ιερουσαλήμ… Τώρα υπάρχει!!! Η βοήθεια των όποιων δυτικών και οπωσδήποτε των εθνοφασιστοχριστιανών ελλήνων σ’ αυτήν την ανάδειξη υπήρξε καίρια! (Και να σκεφτεί κανείς ότι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά» βρίσκεται το τζαμί του Sultan Ahmet… Εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής, αλλά χωρίς την αύρα της απελευθέρωσης…)

Ας το επαναλάβουμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η «αγιασοφιά» σαν τόπος προσευχής μουσουλμάνων δεν ανήκει στην αλυσίδα των ιερών θρησκευτικών σημείων με βάση την ιστορική κίνηση του Μωάμεθ ή των πρώτων επιγόνων του. Όχι. Η ιστορία της «αγιασοφιάς» είναι πολιτική – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας. Η προσευχή της Παρασκευής στην «αγιασοφιά» δεν πρόκειται να είναι απλά μια προσευχή σ’ έναν ιερό τόπο με την θρησκευτική έννοια· τελεία! Θα είναι και ένα πολιτικό προσκύνημα ενάντια στην ιστορική δυτική κυριαρχία, ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλιστικό 20ο αιώνα! Ή τέτοιο είναι το περιεχόμενο και το ζητούμενο της αριστοτεχνικής κίνησης των τούρκων ισλαμοδημοκρατών. Κι αυτό ενόσω το κτήριο θα παραμένει ταυτόχρονα τουριστική ατραξιόν και μ’ όλα τα σημάδια του χριστιανικού παρελθόντος του. Κάποια στιγμή, όχι μακρινή, κάποιοι θα πουν: Ωωωω! Εδώ έχουμε χειροπιαστή την συμφιλίωση των θρησκειών! Και τζαμί, και (πρώην) χριστιανική εκκλησία, και πολιτιστικό μνημείο επισκέψιμο χωρίς εισιτήριο…

Οποιοσδήποτε ψυχρός καθεστωτικός παρατηρητής δεν θα μπορούσε παρά να συγχαρεί τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες που με τόσα λίγα έξοδα πέτυχαν τόσα πολλά!

Όσο για τους εντόπιους που άφρισαν και θα αφρίζουν; Παλιά έλεγαν σε τέτοιες περιπτώσεις (κάνοντας την ανάλογη χειρονομία): Πάρτα! Πέντε και πέντε δέκα!! Τώρα τα “δέκα” είναι λίγα. Αλλά έτσι είναι ο φασισμός. Τυφλώνει!

(φωτογραφίες: Το ντόπιο φασισταριό, οργανωμένο και χύμα, της μάζας ή των πανεπιστημίων, των παλιών media ή των καινούργιων, ζει τόσο έντονα τα κτηνώδη μελοδράματα που φτιάχνει για να αυτο-ντρογκάρεται, ώστε δεν έχει ούτε όρεξη ούτε χρόνο να δώσει μιαν απάντηση της προκοπής σ’ αυτήν την απλή ερώτηση: μα πώς έμειναν χριστιανικές τοιχογραφίες σ’ ένα τζαμί επί 480 χρόνια; Απ’το 1453 ως το 1934;

Μήπως, τελικά, αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι αποδεδειγμένα πιο ανεκτικοί απ’ τους έλληνες ορθόδοξους; Ίσως πιο ανεκτικοί και από τους χριστιανούς γενικά;)

Το εθνικό συμφέρον κάνει μακροβούτια

Σάββατο 25 Ιούλη. Ενώ οι ντόπιοι εθνικόφρονες συνεχίζουν να κτυπούν τα πολεμικά τους τύμπανα, δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι στο να δείξουν που είναι το “σημείο του κακού” – στο οποίο ο άθλιος εθνικός εχθρός “προκαλεί τα ελληνικά δίκαια”. Ο πάνω χάρτης το κάνει: είναι η κίτρινη έλλειψη (η περιοχή της navtex δεν έχει αυτό το σχήμα – την θέση δείχνουμε)…

Μεγάλη η ελληνική χάρη! Απο πού ως πού ο βυθός εκεί, καταμεσής της Μεσογείου, είναι “ελληνικός”; Ποιός το λέει; Μα οι έλληνες πατριώτες / ιμπεριαλιστές – δεν φτάνει αυτό; Πρόκειται για τους γνωστούς εθνικούς χάρτες (φωτογραφία κάτω), με την θηριώδη αοζ … του Καστελόριζου, που έκανε την μεγάλη χάρη στον εθνικό εχθρό να του αφήσει ένα τρίγωνο, νάχει κι αυτός κάτι τις.

Επειδή πρόκειται για πατενταρισμένη ελληνική εθνικιστική προβοκάτσια, αυτή η υποτιθέμενη «ελληνική αοζ» ΔΕΝ έχει συμφωνηθεί και ΔΕΝ έχει οριοθετηθεί καν και καν με την αντίστοιχη υποτιθέμενη «ελληνοκυπριακή αοζ»! Με άλλα λόγια, όσο κι αν γαυγίζει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ την Αθήνα, ΔΕΝ έχει τολμήσει να κάνει ούτε μια σικέ συμφωνία με τη Λευκωσία και να την καταθέσει στον οηε… Δεν το έχει τολμήσει επειδή, απλά, θα γίνει επίσημα και διεθνώς περίγελως.

Το Καστελόριζο δεν έχει (δεν δικαιούται να έχει) σαν αοζ τίποτα περισσότερο από κάτι ελάχιστο παραπάνω απ’ ότι αντιστοιχεί στα χωρικά του ύδατα: 6 μίλια αν δεν κάνουμε λάθος, με την δυνατότητα να γίνουν έως 12. Η απόσταση της περιοχής που έχει «κλείσει» η Άγκυρα για τις έρευνες του Oruc Reis απ’ το Καστελόριζο είναι χοντρικά 100 μίλια. Ποιός είναι λοιπόν ο πολεμοκάπηλος (και) στην προκειμένη περίπτωση;

Το εντόπιο μιλιταριστικό προσωπικό γαυγίζει ότι το Oruc Reis μπορεί βέβαια να πλεύσει όπου θέλει (αλλοίμονο: η επιφάνεια της θάλασσας παραμένει διεθνούς χρήσης όσες αοζ κι αν βρυκολοκιάζουν ή συμφωνούνται!) αλλά «αν τολμήσει να ρίξει τα καλώδιά του στον βυθό»… θα δει τι θα πάθει!!! Δηλαδή; Πώς θα το καταλάβουν; Κι αν το καταλάβουν θα πάνε οι γενναίοι έλληνες ναύαρχοι να ναυμαχήσουν, δηλαδή να βουλιάξουν τα πλοία τους εκεί; Ή θα πουν τελικά «μπααα μωρέ, μάσησαν οι τούρκοι και δεν έκαναν έρευνες»;

Επανερχόμαστε στη χθεσινή ανάρτηση… Ο σκληρός πυρήνας του φιλοαμερικανικού εντόπιου ιμπεριαλισμού, οι πιο αποφασισμένοι σύμμαχοι του άξονα, παίζουν ένα θέατρο εσωτερικής κατανάλωσης, για να «φρεσκάρουν» στα μυαλά των υποτελών ότι το Καστελόριζο έχει αοζ… Έχουν αρχίσει να εφευρίσκουν και νέους όρους, που τους διαδίδουν οι δημαγωγοί τους. Π.χ. η «νησιωτικότητα»! Τι είναι αυτό; Ουσία; Ιδιότητα; Είναι κάτι που το έχει και το Καρπε-νήσι; Άγνωστο. Αλλά (έτσι πάει το παραμύθι) «το Καστελόριζο έχει πλήρη αοζ γιατί αν δεν έχει χαλάει η ελληνική νησιωτικότητα»!… Συντριπτικό επιχείρημα, πράγματι…

Αυτό το θέατρο έχει σκοπό να αφαιρέσει την “συναίνεση” για κάθε πιθανότητα σοβαρής συζήτησης με την Άγκυρα· να υπονομεύσει την πιθανότητα συμφωνίας για κοινή προσφυγή στη Χάγη. Για ποιον βαράει η καμπάνα;

Και πέρα απ’ τις κωδωνοκρουσίες: Περιμένουν, άραγε, να τους παραχωρήσει η Ουάσιγκτον την ανατολική Μεσόγειο όπως έδωσε στο ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ την Δυτική Όχθη; Περιμένουν να τους την παραχωρήσει ο βασιλιάς Macron; Ή περιμένουν ότι το τουρκικό καθεστώς θα κάνει οτιδήποτε λιγότερο απ’ το να υπερασπιστεί με κάθε διαθέσιμο μέσο τα δικά του συμφέροντα;

 

Αυτός είναι ο αληθινός πατριωτισμός!

Παρασκευή 24 Ιούλη. … Η Αλεξανδρούπολη, όπως και ο Έβρος όλος, βιώνει απο χθες – με ψυχραιμία σε ό,τι αφορά την ένταση με τους απέναντι – την αμερικανονατοϊκή κινητικότητα γύρω από τη μεταφορά εξοπλισμού αλλά και ανθρώπινου δυναμικού προς τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας (Ρουμανία), για τη μεγάλη στρατιωτική άσκηση «Atlantic Resolve» της Βορειοατλαντικης Συμμαχίας.

Πλέον είναι σαφές ότι η Αλεξανδρούπολη με το λιμάνι της και ο ακριτικός νομός με το οδικό και σιδηροδρομικό του δίκτυο καταχωρίζονται στους στρατιωτικούς χάρτες της Δύσης ως υψίστης σημασίας δίαυλος για την μεταφορά στρατευμάτων και οπλισμού προς και από τη Μαύρη Θάλασσα…

Θριαμβολογεί στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» ο πατριώτης δημοσιογράφος: η Αλεξανδρούπολη και ο νομός Έβρου συνολικά έγιναν αμερικανική βάση – ωσαννά εν τοις υψίστοις!

Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα ζητηματάκια, που καλύτερα να μην τα πολυξέρουν οι αφελείς πατριώτες υπήκοοι. Σοβαρά ζητηματάκια.

Α) Η (ετήσια) άσκηση «atlantic resolve» είναι επίσημα και δηλωμένα αντιρωσική. Όπως και όλες οι υπόλοιπες στρατιωτικές / νατοϊκές ασκήσεις που γίνονται κατά καιρούς σ’ όλη την ανατολική ευρώπη, μπροστά στα ρωσικά σύνορα…

Β) Στη ρουμανική επικράτεια ο αμερικανικός στρατός έχει βάσεις. Όχι μόνο χερσαίες ή/και αεροπορικές, αλλά και ναυτική, στην Κοστάντζα. Στη Μαύρη Θάλασσα.

Γ) Το ρουμανικό καθεστώς είναι αυτήν την περίοδο το πιο «φιλοαμερικανικό» στα βαλκάνια, μετά το ελληνικό φυσικά… Πρόσφατα έκλεισε deal για αγορά διάφορων αμερικανικών όπλων, αξίας 1,5 δις.

Δ) Η Αλεξανδρούπολη και ο νομός Έβρου συνολικά βρίσκονται κοντά, επικίνδυνα κοντά στα Δαρδανέλια. Που είναι η θαλάσσια είσοδος και έξοδος στη Μαύρη Θάλασσα.

Ε) Δυτικά αυτής της ευρείας αμερικανικής βάσης βρίσκεται η τουρκική Θράκη, η Edirne, η Istanbul…

ΣΤ) Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι «σύμμαχοι in arms» στην ανακατανομή των ζωνών επιρροής στη μέση Ανατολή, την βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο. Είναι σύμμαχοι, επίσης, στο «πριόνισμα» και στη μείωση (έως εξαφάνιση) της αμερικανικής, της αγγλικής και της γαλλικής επιρροής στις ίδιες περιοχές. Οποιοσδήποτε ενισχύει, υπηρετεί ή συνεργάζεται στην αυξανόμενη αμερικανική παρουσία σ’ όλη αυτήν την περιοχή, είναι da facto εν δυνάμει στόχος· αν και όταν τα πράγματα αγριέψουν…

Με απλά λόγια: αυτό για το οποίο κάθε γνήσιος πατριώτης θριαμβολογεί, η καινούργια αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη και στον Έβρο συνολικά, είναι μια σαφέστατα επιθετική επιλογή των ντόπιων αφεντικών (και, οπωσδήποτε, του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», των εφοπλιστών) εναντίον του ευρασιατικού project, δηλαδή σε πρώτο πλάνο της Μόσχας και της Άγκυρας, και στη συνέχεια των υπόλοιπων εταίρων αυτού του project, ως το μακρινό Πεκίνο.