Ανατολική Μεσόγειος

Παρασκευή 14 Αυγούστου. Ως γνωστόν, μετά την πρώτη “παρέμβαση” του Βερολίνου μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας πριν 3 βδομάδες, ο βασιλιάς Macron θύμωσε τόσο πολύ ώστε ανακοίνωσε ότι θα καλέσει διάσκεψη των ευρωπαϊκών κρατών του νότου (και μόνο του «νότου»), για να επιβεβαιώσει (η διάσκεψη) ότι η Μεσόγειος είναι γαλλική λίμνη. Καταγέλαστη η απειλή, αφού Ρώμη και Βαλέτα δεν διακρίνονται καθόλου για την εύνοιά τους προς τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Ακόμα και η Μαδρίτη είναι αμφίβολο αν θα έκανε χάρες στον βασιλιά Macron.

Η απάντηση σ’ αυτήν την γαλλική ιδέα έρχεται απ’ την Άγκυρα, πιθανότατα με την συγκατάβαση του Βερολίνου (για τον συμβολισμό της, όχι για τον ρεαλισμό της…) – και είναι ακόμα πιο εώλη. Μια διάσκεψη όλων των κρατών της ανατολικής Μεσογείου για να «μοιράσουν» δίκαια μεταξύ τους τους βυθούς. (Θα μπορούσαν να πάνε όλα μαζί στη Χάγη…) Είναι κάτι τέτοιο θεωρητικά έστω εφικτό;

Οι ντόπιοι εθνικόφρονες φροντίζουν να το αποκλείσουν επικαλούμενοι το ότι η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει τη Λευκωσία. Ωστόσο γίνονται τακτικά επαφές μεταξύ Αναστασιάδη και Cavusoglou, ακόμα κι αν ο δεύτερος θεωρεί τον πρώτο “ηγέτη της ελληνοκυπριακής κοινότητας”. Δεν είναι, λοιπόν, εκεί το πρόβλημα. Θα δέχονταν οι ελληνοκύπριοι τους τουρκοκύπριους σαν ισότιμους συνομιλητές, ακόμα κι αν η διασκεψη ήταν “τεχνικού” τύπου; Μάλλον όχι. Θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν εκπρόσωποι του ισραήλ με εκπροσώπους της συρίας; Το πιθανότερο όχι… Το Τελ Αβίβ έχει καταπατήσει την αοζ του λιβάνου· θα κάτσει να το κουβεντιάσει τώρα; Προφανώς όχι…. Θέλει να καταπιεί την αοζ της Γάζας – θα κάτσει να το κουβεντιάσει; Προφανώς όχι…. Εκπρόσωποι του Sarraj με εκπροσώπους του Tomruk σε συζήτηση για την ανατολική Μεσόγειο; Πολυτέλεια, ειδικά αν δεν έχει βρεθεί κάποια διαδικασία συζήτησης εντός λιβύης.

Είναι τόσοι και τέτοιοι αυτοί που αναμετριούνται και σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, ώστε η μόνη ρεαλιστική περίπτωση συζήτησης θα ήταν αφού πρώτα υπήρχαν καθαρά νικητές και καθαρά ηττημένοι. Στη γκρίζα ζώνη όπου όλοι ελπίζουν ότι θα νικήσουν δεν γίνονται συζητήσεις. Πέφτουν σφαίρες, σπρωξιές, κλωτσιές, προβοκάτσιες… Γίνονται και δηλώσεις…

Αυτό μας γυρίζει πάλι στο κουτάκι νο 1: για όσο καιρό το ευρασιατικό project (δηλαδή: Μόσχα, Πεκίνο, Άγκυρα, Τεχεράνη κ.α.) δεν εμφανίζεται στην ανατολική Μεσόγειο σε πλήρη διάταξη, εκδηλώνονται περισσότερες ηγεμονικές φιλοδοξίες απ’ όσες χωράνε πραγματικά. Αυτή η συγκέντρωση από «περιφερειακούς μάγκες» αυξάνει και τις εντάσεις και τις τριβές.

Θεωρητικά μπορούν να ζήσουν έτσι για πολύ καιρό – ειδικά επειδή υπάρχουν και αρκετά παραμύθια στην «επίδειξη δύναμης» του ενός και του άλλου. Αλλά – το υπαινιχτήκαμε πρόσφατα αναφερόμενοι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή – υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο «κάποιοι», χωρίς καν να εκτεθούν, να εξυπηρετούνται με την καμένη γη.

«Καμένη θάλασσα»; Γιατί όχι; Έχει αρκετή γη γύρω γύρω…

Comments are closed.