Πέμπτη 13 Αυγούστου. Έχει, όμως, να περιμένει κάτι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ τον γαλλικό στην ανατολική Μεσόγειο;
Οι καραβανάδες του βασιλιά Macron έχουν εμπλακεί στη στρατιωτική προστασία των γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων στη ζώνη του Sahel· εκστρατεία που εξελίσσεται πια σε «γαλλικό αφγανιστάν». Δεν μπορούν να νικήσουν τους ένοπλους ισλαμιστές και τους Tuareg, κι ο βασιλιάς Macron απλά αυξάνει σταθερά την στρατιωτική δόση (κι άλλοι γάλλοι καραβανάδες, κι άλλοι) ψάχνοντας παράλληλα να βρει «πρόθυμους» απ’ τα αφεντικά των αφρικανικών κρατών, να στέλνουν δικούς τους φαντάρους για σκότωμα, μπας και γλυτώνουν οι δικοί του πεζοναύτες…
Στην ανατολική Μεσόγειο ο βασιλιάς νομίζει ότι έχει δει μια ευκαιρία, εξαιτίας της «απουσίας / παρουσίας» των αμερικάνων. Το όραμα μ’ αυτήν την ευκαιρία το είδε όταν το τουρκικό καθεστώς άρχισε να στέλνει στρατό στη λιβύη, ενισχύοντας τον Sarraj. Στο βαθμό που έμοιαζε σαν αντιτουρκικό ένα τέτοιο γαλλικό όνειρο, οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού έτρεξαν να το αγαπήσουν…
Όμως η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυττό αλλάζει τα δεδομένα. Ο βασιλιάς Macron θεωρεί τώρα ότι έχει μια μοναδική πραγματική ευκαιρία να πατήσει ξανά πόδι στην παλιά αποικία. Οι όροι που βάζει (κατά της Χεζμπ’ αλλάχ) είναι υπερφίαλοι και εξωπραγματικοί. Ωστόσο έχει ο βασιλιάς μια πιθανότητα να βρει μερικά τετραγωνικά στη λιβανική επικράτεια, αν αφήσει τα μεγαλεία. Οι προνομιακές σχέσεις που έχει με την Τεχεράνη (απ’ την εποχή του Χομεϊνί…) θα βοηθούσαν σε μια «προσωρινή ισορροπία» με την σιιτική οργάνωση, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι γαλλικές εταιρείες θα αναλάμβαναν κάποια απ’ τα μεγάλα έργα ανασυγκρότησης των λιβανέζικων υποδομών χωρίς να αμφισβητεί το Παρίσι τον κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο της Χεζμπ’ αλλάχ. Απ’ την μεριά της οργάνωσης η κάποιου είδους προσεκτική και συμμαζεμένη «γαλλική παρουσία» στη Βηρυττό θα μπορούσε να είναι μια έξτρα προστασία απέναντι στις ισραηλινές προβοκάτσιες… (Και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται η Χεζμπ’ αλλάχ να ανεχθεί γαλλικούς τσαμπουκάδες οποιουδήποτε είδους! Θυμούνται, άραγε, στη γαλλία την 23η Οκτώβρη του 1983; Γιατί στον λίβανο την θυμούνται…)
Αν, τώρα, τον βασιλιά Macron τον απασχολεί ο λίβανος, σε συνδυασμό με τις «στρατιωτικές διευκολύνσεις» (βάσεις δηλαδή…) που έχει συμφωνήσει με το νοτιοκυπριακό καθεστώς, τότε η «αοζ Καστελορίζου» σαν πρόσχημα παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο του είναι μεσοπρόθεσμα όχι απλά αδιάφορη αλλά ακόμα και μπελάς. Πρώτον επειδή μεγαλώνει την «γραμμή σημείων προστασίας» από τον υπερήφανο γαλλικό στρατό στην ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που δεν το σηκώνουν οι δυνατότητές του. Δεύτερον επειδή κρατάει ζεστό ένα μέτωπο αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, δίπλα στο δικό της έδαφος και με όλα τα τεχνικά πλεονεκτήματα υπέρ της· όμως ούτε κατά διάνοια το Παρίσι δεν μπορεί να ανοίξει (ή να απειλεί ότι θα ανοίξει) δεύτερο πολεμικό πεδίο, ταυτόχρονα με εκείνο στο Sahel. Το “πολύ τρίψιμο” μ’ αυτούς τους όρους, θα ενισχύσει τελικά τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, στα μάτια όχι μόνο των υπηκόων τους, αλλά και εκατομμυρίων ακόμα αράβων που δεν ξεχνούν τι σημαίνει “γαλλία”…
Πρακτικά μάλιστα θα έλεγε κάποιος (εμείς δηλαδή!) πως αν και όταν ο βασιλιάς καταφέρει να πατήσει έτσι ή αλλιώς πόδι στο λίβανο, μάλλον θα έχει συμφέρον σε κάποιου είδους συμφωνημένη (γενική) ανακωχή με την Άγκυρα. Στο λιβυκό πεδίο μάχης η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί εδώ και καιρό, και τα γαλλικά συμφέροντα στην ανατολική ζώνη δεν φαίνεται να κινδυνεύουν άμεσα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει αντιπερισπασμούς κατά της Άγκυρας το Παρίσι, και μάλιστα με πρόσχημα κάτι που είναι ανύπαρκτο, όπως η “αοζ Καστελόριζου”; Έχει – για όσο καιρό υπάρχει ακόμα – και την χούντα του Καΐρου μαζί του… Προς τι λοιπόν ο βασιλιάς Macron να μην απολαύσει τα κέρδη του;
Σ’ αυτήν την εξέλιξη των πραγμάτων (μην την θεωρήσετε απίθανη) ο τόσο αγαπημένος στην Αθήνα αντιτουρκισμός του γαλλικού ιμπεριαλισμού θα μετριαστεί ή και θα ατονίσει εντελώς. Τι θα απομείνει τότε απ’ τον τόσο έντονο ελληνικό έρωτα για τον βασιλιά;
Ότι απέμεινε και απ’ τον έρωτά του με τον «τζενεράλ» Haftar…
(φωτογραφίες: Στις 23 Οκτώβρη του 1983 δύο βομβιστές αυτοκτονίας οδήγησαν δυο φορτηγά τίγκα στα εκρηκτικά πάνω στα στρατόπεδα των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών που είχαν καταλάβει τον λίβανο σαν “ειρηνευτική δύναμη”, μετά την αποχώρηση της PLO και την σφαγή χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στη Sabra και στη Shatila, ένα χρόνο πριν. Το κτύπημα ήταν καίριο: 241 αμερικάνοι πεζοναύτες και άλλοι 58 γάλλοι εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο – πολλοί περισσότεροι ήταν οι τραυματίες.
Μερικούς μήνες μετά, την άνοιξη του 1984, πρώτα ο αμερικανικός και αμέσως μετά ο γαλλικός στρατός αποχωρούσαν τον λίβανο: είχε γίνει πολύ επικίνδυνος… Τις βομβιστικές επιθέσεις τις είχε οργανώσει κάποια άγνωστη ισλαμιστική οργάνωση. Η Χεζμπ’ αλλάχ, έχοντας εκπαιδεύσει τους πρώτους 1.500 λιβανέζους ένοπλους της στη συρία με την ευθύνη της Τεχεράνης, εμφανίστηκε δημόσια ένα χρόνο μετά, το 1985, με δηλωμένο στόχο «το πέταγμα έξω απ’ τον λίβανο των αμερικάνων και των γάλλων ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των φασιστών χριστιανών φαλαγγιτών». Των φασιστών που είχαν κάνει πέρα απ’ τα υπόλοιπα την σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού.
Ξεχνιούνται αυτά βασιλιά Macron;)