Tag: συρία

Συμφώνησαν ότι διαφωνούν

Πέμπτη 13 Απρίλη. Οπωσδήποτε οι γριές αλεπούδες (πρώτα ο Lavrov και μετά το Putin) είχαν την ευκαιρία «να πάρουν τα μέτρα» live του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. Tillerson, που μπορεί να ήταν «πετυχημένος ceo», αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τις ικανότητες του στον πόλεμο με άλλα μέσα – αυτός δεν είναι ένας ορισμός της (καθεστωτικής) πολιτικής;

Το τι και πως κουβέντιασαν δεν θα το μάθουμε. Οι δηλώσεις προς τα μήντια ας μπουν σε παρένθεση. Το ενδιαφέρον (και δείγμα της τρικυμίας στο κρανίο του) ήταν το ότι ο Tillerson δήλωσε ότι «έχει τεκμηριωθεί ο ρόλος της Μόσχας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές»!

Δηλαδή είπε: δουλέψατε για να βγει ο Τραμπ… Αυτός που με έκανε υπουργό εξωτερικών (!!!!)

Τι του λες, δηλαδή, ενός τέτοιου τύπου;

America, america

Τετάρτη 12 Απρίλη. Υπάρχουν κάποιοι που, στα σοβαρά, υποστηρίζουν ότι η πρόσφατη αμερικανική επίθεση (ή, έστω, μισο-επίθεση…) στη συρία είναι «στροφή 180 μοιρών» στην εξωτερική πολιτική που είχε υποσχεθεί προεκλογικά το ψόφιο κουνάβι. Δεν είμαστε σίγουροι αν κοροϊδεύουν συνειδητά ή έχουν κάψει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Το “america first” είναι αδιανόητο και αδύνατο αν δεν είναι ηγεμονικό! Κατά συνέπεια ο πυρήνας του «america first» είναι το «america everywhere»! Παντού όπου αμφισβητούνται ή διακυβεύονται τα αμερικανικά συμφέροντα, όπως αυτά εννοούνται κάθε φορά.

Η πρόσφατη σύνοδος των g7 την ιταλία έμοιαζε, περισσότερο από ποτέ ως τώρα, σαν απομίμηση (ή φάρσα) πολεμικού συμβουλίου. (Να θυμίσουμε ότι οι g7 ήταν g8, με την συμμετοχή και της Μόσχας. Η οποία «διώχτηκε» απ’ το σουαρέ, τον Μάρτη του 2014, λόγω της προσάρτησης της Κριμέας. Στους g7 συμμετέχουν γαλλία, ιταλία, γερμανία, ηπα, καναδάς και ιαπωνία· συν την ε.ε….). Ο υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν Rex Tillerson δήλωσε ότι «οι ηπα θα τιμωρούν οποιονδήποτε εγκληματεί κατά αθώων οπουδήποτε στον πλανήτη». Και ότι η Μόσχα θα πρέπει να συνετιστεί και να σταματήσει τα κολλητιλίκια με την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Είναι βέβαια πιθανό ότι δεν πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά τις δηλώσεις του συγκεκριμένου αμερικάνου αξιωματούχου· λέει και ξε-λέει σε ρυθμούς που θα ζήλευε και ο κυρ Γιάνης. Ωστόσο οι υπόλοιποι υπ.εξ. του τραπεζιού, ειδικά οι ευρωπαίοι, έκαναν ότι τον ακούνε. Απ’ την μια δεν ήθελαν να του χαλάσουν τα κέφια, απ’ την άλλη όμως δεν ήθελαν ούτε να τον ενθαρρύνουν. Τελικά κατέληξαν όλοι μαζί στο ότι “Assad must go” και στο ότι “θα ήταν αντιπαραγωγικές καινούργιες κυρώσεις στη Μόσχα για τον ρόλο της στη συρία” (;;) – παρά την πρόταση του “global Britain” Boris Johnson – αλλά, επίσης, στο ότι “ο Πούτιν θα πρέπει να σταματήσει την υποκρισία του στη συρία”… (Το γεγονός ότι αυτό το τελευταίο το “έσπρωξε” ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Marc Ayrault, με τις πάντα υπαρκτές υπόγειες σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ, δείχνει τι σημαίνει να ξέρει κανείς καλά από υποκρισία!!!)

Ειδωμένη σαν «πολεμικό συμβούλιο» η τελευταία σύνοδος των g7 ήταν συναυλία λυκοφιλίας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον; Ακριβώς αυτό που υποσχέθηκε το ψόφιο κουνάβι: θα σπρώξει, θα κλωτσήσει, θα πατήσει σε σβέρκους και, κυρίως, σε πτώματα· προσπαθώντας να μείνει «πάνω πάνω» στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Επειδή το θέαμα δεν έχει όρια: το τελευταίο που κυκλοφορεί στην global δημαγωγία είναι ότι το ψόφιο κουνάβι βομβάρδισε το αεροδρόμιο στη συρία … επειδή αυτό του εισηγήθηκε η κόρη του!.. Πριν κάτι δεκαετίες έγινε της μόδας μια άλλη θεωρία: ότι ο Κλίντον έριξε παρόμοιους πυραύλους στο σουδάν για να «καθαρίσει» κάτι λεκέδες στο παντελόνι του…

Πλάκα έχουν αυτά τα οικογενειακά των ενοίκων του άσπρου σπιτιού. Απλά η αναγωγή τους σε αιτίες έχει στόχο, κρυφό ή φανερό αδιάφορο, να νομίζουμε ότι ζούμε τα καπρίτσια και τα βίτσια των δωματίων κάποιου παλατιού… Τόλμη και γοητεία ένα πράμα… )

Άντε, λοιπόν, να δούμε τι θέλει η κυρά Ιβάνκα για την βόρεια κορέα… Επίσης ας μαθευτεί ποιες οικογενειακές σχέσεις διαμορφώνουν τις σκέψεις και τις αποφάσεις του επιτελείου του ψόφιου κουναβιού… Καπιταλισμός; Μπααααα…. Αναβίωση της αριστοκρατίας!!!)

Πολεμική αποπληροφόρηση

Τετάρτη 12 Απρίλη. Είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα επανερχόμαστε τακτικά: παρά τις ρητορείες περί «ελεύθερης πληροφόρησης» και «αντικειμενικής δημοσιογραφίας» ακόμα και τρανταχτά ονόματα των παγκόσμιων media κάνουν πλέον άγρια αποπληροφόρηση / παραπληροφόρηση· πέρα απ’ ό,τι «είχαμε συνηθίσει» εδώ και χρόνια. Η εκτίμησή μας είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή πράγματι ο καπιταλιστικός κόσμος μπαίνει βαθύτερα στα σκοτάδια της πολεμικής διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης.

Συνεπώς ένα απ’ τα πολλά που κρύφτηκαν σε σχέση με την αμερικανική επίθεση στη συρία ήταν οι «αντιδράσεις της άλλης πλευράς» – πέρα απ’ την αναμετάδοση λίγων δηλώσεων, για να διασωθούν τα προσχήματα.

Ενδεικτικά λοιπόν: μετά την επίθεση εντατικοποιήθηκαν οι επαφές μεταξύ Μόσχας, Τεχεράνης, Δαμασκού και Χεζμπ’ Αλλάχ. Την Κυριακή το πρωί ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani τηλεφωνήθηκε με τον Assand. Ύστερα τηλεφωνήθηκε με τον Putin. Παράλληλα, την προηγούμενη ημέρα, είχαν επικοινωνήσει ο ιρανός αρχηγός του στρατού Mohammad Hossein Baqeri με τον ρώσο Valeri Gerasimov, αλλά και οι επικεφαλής των συμβουλίων εθνικής ασφάλειας Ali Shamkhai και Ratrushev. Ξαναμίλησαν και την Κυριακή. Οι υπ.αμ. ρωσίας, συρίας και ιράν μίλησαν μεταξύ τους χτες.

Το τι κουβεντιάζουν βάσιμα το υποθέτει κανείς. Το ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά είναι σκόπιμο να παραλείπεται. Απ’ τα μάτια του κοινού: αφού πάντα (πάντα!) γίνεται ένας πόλεμος του «καλού» με το «κακό» (όπου το «καλό» είναι στην δική μας μεριά) το να προβάλλεται το «κακό» σαν σκιώδες και αμφίβολο είναι μέρος της απόδειξης … της κακίας του….

Προβοκάτσια στη συρία: μια πρώτη αποτίμηση

Δευτέρα 10 Απρίλη. Απ’ την στενά εννοημένη γεωπολιτική άποψη, απ’ την σκοπιά δηλαδή του ζητήματος σε ποιο βαθμό η Ουάσιγκτον κατάφερε με την πρόσφατη πυραυλική επίθεση να ξαναεδραιωθεί στο συριακό πεδίο μάχης, δεν θα βιαστούμε να δώσουμε οριστική απάντηση. Κι αυτό το πεδίο, όπως επίσης το ιρακινό, το αφγανικό και το υεμενίτικο, είναι «ανοικτό» εδώ και χρόνια: θέατρα ενός αργού, φονικού και μακρόσυρτου πολέμου όπου μπορούν να συμβαίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλαγές συσχετισμών…

Από «ψυχο-πολιτική» άποψη όμως η προβοκάτσια / επίθεση ήταν, κρίνουμε, επιτυχημένη. Κι αυτό φαίνεται απ’ το πως μπορεί να δουλέψει σαν «προηγούμενο» για μια (ευρύτερη) απειλούμενη ή πιθανή επίθεση στη βόρεια κορέα (για παράδειγμα…).

Α) Το καθεστώς της Δαμασκού, για ελάχιστο ιστορικό χρόνο, φάνηκε ότι βγαίνει απ’ το στόχαστρο της Ουάσιγκτον. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang είναι κηρυγμένο επίσημα και μόνιμα σαν «στόχος», απ’ την εποχή του Μπους του Β, αν όχι νωρίτερα. Συνεπώς η ιδεολογική προεργασία (για τη νομιμοποίηση μιας επίθεσης) εναντίον του δεύτερου είναι υπερώριμη, σε αντίθεση με την συριακή περίπτωση.

Β) Το καθεστώς της Δαμασκού κατηγορήθηκε για «χρήση χημικών» στο πόδι, και χωρίς καμία απόδειξη. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang κατηγορείται για κατοχή πυρηνικών, και υπάρχουν αρκετές αποδείξεις γι’ αυτό. Συνεπώς δεν χρειάζεται «σκηνοθεσία της επικινδυνότητας».

Γ) Το καθεστώς της Δαμασκού δεν έχει στοχοποιήσει αμερικανικό «πολεμικό υλικό» (ζωντανό ή «πάγιο»…). Αντίθετα εκείνο της Pyongyang αναπτύσσει σταθερά την πυραυλική του τεχνολογία (χωρίς να το κρύβει) και θεωρείται πως έχει ήδη στην ακτίνα δράσης του αμερικανικές βάσεις στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, και στον ειρηνικό. Θεωρητικά θα μπορούσε, κάνοντας ένα άλμα, να αποκτήσει βαλιστικούς πυραύλους που να φτάνουν στο σύνολο της αμερικανικής επικράτειας. Συνεπώς ενώ το συριακό καθεστώς είναι αντίπαλος δεύτερης ή τριτης σειράς για την Ουάσιγκτον, το βορειοκορεατικό είναι πρώτης.

Δ) Τέλος η βόρεια κορέα ανήκει στο «μέτωπο του ειρηνικού», που είναι το βασικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Αφού, λοιπόν, το ψοφιοκουναβικό καθεστώς κατάφερε το ελάσσον (την επίθεση στη συρία) με απόλυτα καουμπόικο τρόπο και, παρ’ όλα αυτά, είχε την χαρά να απολαύσει απλόχερα υποστήριξη ή, έστω, συμπάθεια, τι εμπόδιο θα συναντήσει αν επιδιώξει το μείζον (μια επίθεση στην βόρεια κορέα);

Αυτό είναι το εμπόδιο: εκεί, στον Ειρηνικό, στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, είναι κι άλλοι «με το όπλο παρα πόδα». Όχι αμελητέοι: το Πεκίνο και η Μόσχα. Δεν επιδιώκουν, βέβαια, μια μετωπική αναμέτρηση με την Ουάσιγκτον· πόσο αδρανείς όμως μπορούν να μείνουν στις πολεμικές «πρωτοβουλίες» της; Στον Ειρηνικό ο 4ος παγκόσμιος είναι κυριολεκτικός: διακρατικός, χωρίς proxies, χωρίς προσχήματα.

Σε κάθε περίπτωση, το «ψυχοπολιτικό» κέρδος της Ουάσιγκτον μεταξύ των «δυτικών πληθυσμών» αποτελεί ένα είδος ιδεολογικού κεφαλαίου. Το πως και πότε ακριβώς θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει (ή, απλά, να το φρεσκάρει) είναι κάτι που μένει να το δούμε. Ωστόσο δεν θα το αφήσει να πάει χαμένο…

(φωτογραφία: Δικέ μου τους βλέπεις αυτούς τους τομαχώκ που ρίχνω στη συρία; Έχω και καλύτερους για τη γούνα σου!…)

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 1

Κυριακή 9 Απρίλη. Δεν το ξέραμε προχτές, τώρα το ξέρουμε. Εντελώς συμπτωματικά (…) το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Άσαντ (al Syairat) που κτύπησε η Ουάσιγκτον, στα περίχωρα της Hom, έχει άμεση σχέση με την αποτροπή της ισραηλινής επιδρομής στην Palmyra στις 19 Μάρτη: το «μεσαίας ποιότητας» σύστημα αεράμυνάς του ήταν αυτό που εντόπισε τα ισραηλινά αεροπλάνα, και εκτόξευσε εναντίον τους έναν τουλάχιστον πύραυλο. Σατανική σύμπτωση: σαν να συμμετείχε και ο Lieberman στην επιλογή του στόχου απ’ την Ουάσιγκτον…

Λιγότερο συμπτωματικό, ας πούμε «συμβολικό»: αυτό το αεροδρόμιο (που δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, χρησιμοποιήθηκε απ’ την συριακή αεροπορία λίγες ώρες μετά την αμερικανική επίθεση…) είναι το βασικό hub για την υποστηρίξη του θύλακα στην Deir Ezzor. Είναι μια θέση στην ανατολική συρία, όπου πριν κάτι μήνες η αμερικανική αεροπορία σκότωσε «κατά λάθος» 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους ένοπλους του isis να ανακαταλάβουν σε βάρος τους στρατηγικής σημασίας λόφους.

Μετά απ’ αυτές τις συμπτώσεις και όχι συμπτώσεις μπορεί κανείς να συμπεράνει: όσο πιο πολύ εξελίσσεται τεχνολογικά ο αμερικανικός στρατός, τόσο πιο “ό,τι κάτσει” γίνεται η δράση του…

Ή μήπως όχι;

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 2

Κυριακή 9 Απρίλη. Το μοτίβο «οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι εντός συριακής επικράτειας κάνουν κάτι που στη συνέχεια τα αφεντικά τους χρησιμοποιούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ» έχει δουλευτεί εδώ και πολύ καιρό… Από ποιον λέτε; Απ’ το Τελ Αβίβ!

Ενδεικτικά (φωτογραφία), καλοκαίρι του 2016: οι ισλαμιστές ένοπλοι που δρουν γύρω απ’ τα υψώματα του Γκολάν (με την κάλυψη του ισραηλινού κράτους) ρίχνουν ένα βλήμα στις κατεχόμενες απ’ τον ισραηλινό στρατό περιοχές, κάπου στο κέντρο τους. Το βλήμα σκάει σ’ ένα ισραηλινό ναρκοπέδιο, χωρίς να προκαλέσει θύματα ή ζημιές. Το ισραηλινό πεντάγωνο καταγγέλει τον συριακό στρατό σαν υπεύθυνο, και κτυπάει έναν συριακό εκτοξευτήρα βλημάτων που ταλαιπωρούσε τους ισλαμιστές ένοπλους. Που πανηγυρίζουν…

Το ισραήλ ακολουθεί την πολιτική να χρεώνει την Δαμασκό για όλα τα πυρά που προέρχονται απ’ την συρία, αδιάφορο με το ποιος είναι που πυροβολεί… (Αυτά τα γράφουν οι “times of israel” – όχι τίποτα «αντισημίτες»…)

Όμως όχι, η ψοφιοκουναβική αμερικανική διοίκηση δεν έκανε «το ίδιο» με πιο εντυπωσιακό τρόπο. Επιτέθηκε όχι γι αυτό καθ’ εαυτό το αποτέλεσμα της επίθεσης. Επιτέθηκε σαν προκαταβολή – εν μέρει μπλοφάροντας, λόγω αδυναμίας… Κι ακριβώς αυτήν την αδυναμία θα προσπαθήσει να διορθώσει, επιδιώκοντας να «σκουπίσει» όλους όσους έδωσαν συγχαρίκια για την επίθεση (πέρα, φυσικά, απ’ τα αραβοφασιστικά καθεστώτα και το ισραήλ), σε ένα είδος ad hoc (και στην ανάγκη χαλαρής) «συμμαχίας των προθύμων». Αν όχι για να συμμετάσχουν στην αμερικανική δράση στη συρία, σίγουρα για να την ανεχτούν.

«Η επίθεση με τα χημικά ήταν δουλειά του Άσαντ»: οι ακλόνητες αποδείξεις 1

Κυριακή 9 Απρίλη. Υπάρχει ένα μεγάλος χορός εγκάθετων που δηλώνουν απόλυτη βεβαιότητα ότι η επίθεση στην Khan Sheikhoun ήταν δουλειά του στρατού του Άσαντ (μερικοί, μάλιστα, το πάνε κατά τα γούστα τους ακόμα μακρύτερα: μπορεί και της Μόσχας…). Το πόσο σίγουροι είναι αποδεικνύεται, βέβαια, απ’ αυτό το απλό: δεν έκαναν τον κόπο να περιμένουν λίγο για να ανεμίσουν τις αποδείξεις τους με κάθε επισημότητα και βεβαιότητα, ώστε να νομιμοποιήσουν την «τιμωρία»… Χειροκροτούν το ψόφιο κουνάβι για την «ακαριαία, συναισθηματική και ηθική» απόφασή του· και οι αποδείξεις έρχονται…. Εν τέλει αυτή η μεθοδολογία είναι ίδια με εκείνη των αμερικάνων μπάτσων: πρώτα σκοτώνουν τους «υπόπτους» (αν είναι μαύροι), και μετά προσπαθούν να αποδείξουν ότι ήταν απειλητικοί και επικίνδυνοι…

Για να έχετε μια πρώτη ιδέα για το τι σημαίνει παγκόσμιος πόλεμος απ’ την άποψη της επαγγελματικής δημαγωγίας, δίνουμε στη συνέχεια τρία παραδείγματα.

Το πρώτο είναι το καθεστωτικό γερμανικό spiegel, στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική του έκδοση. Σε ένα προχθεσινό άρθρο του (the world at crossroads in syria) χρησιμοποιεί σαν (μοναδικό) “αποδεικτικό στοιχείο” της ενοχής του καθεστώτος Άσαντ για τα χημικά στην Khan Sheikhoun τι νομίζετε; Υποτιθέμενες υποκλοπές των επικοινωνιών μεταξύ σύριων πιλότων, υποκλοπές που (λέει το spiegel…) ότι κάνουν οι ένοπλοι της al – Nusra! Το ότι το γερμανικό καθεστωτικό περιοδικό έχει την δυνατότητα να παραλαμβάνει απ’ τους “τρομοκράτες” της al-Nusra τις δήθεν υποκλοπές τους, είναι βέβαια ένα δημοσιογραφικό κατόρθωμα άξιο του βραβείου Πούλιτζερ… Δημιουργεί όμως μερικές πολύ σοβαρές ερωτήσεις· και υποψίες…. Ε;

Εκτός αν οι υποκλοπές δεν προέρχονται απ’ την al-Nusra αλλά, π.χ., απ’ την mossad· και το spiegel θέλει να το κρύψει. Και πάλι: μπορεί, άραγε, το spiegel να ελέγξει την αυθεντικότητα του υλικού που επικαλείται (αν όντως υπάρχει τέτοιο υλικό;) Όχι. Δεν μπορεί. Απλά κάνει την βρωμοδουλειά: το βαποράκι…

«Η επίθεση με τα χημικά ήταν δουλειά του Άσαντ»: οι ακλόνητες αποδείξεις 2

Κυριακή 9 Απρίλη. Μια δεύτερη «απόδειξη» έρχεται από άρθρο του Stephen Bryen, στο site των asia times, πάλι στις 7 Απρίλη. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτόν τον «γνώστη και αναλυτή» ο Άσαντ έριξε χημικά παρότι δεν τα χρειαζόταν… επειδή είχε την υποψία ότι Μόσχα και Ουάσιγκτον (: ψοφιοκουναβιστάν) μπορεί να κανονίζουν κανά deal πίσω απ’ την πλάτη του, χωρίς να τον ρωτήσουν, με σκοπό να τον ρίξουν…

Οπότε ο (κατά τον Bryen) σατανάς Άσαντ σκέφτηκε: θα πάω να ρίξω χημικά να τους βάλω να τσακωθούν… Και δεν σκέφτηκε (γιατί είναι σατανάς αλλά είναι και κόπανος) ότι αν πράγματι παίζει τέτοιο deal πίσω απ’ την πλάτη του, τότε θα βρουν την ευκαιρία να τον καταδικάσουν και οι δύο μαζί, και να προχωρήσουν γρηγορότερα το deal τους. Όχι! Αυτό δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί ένα κάθαρμα σαν τον Άσαντ…

Πιο σωστά: ο Bryen θεωρεί ότι το κοινό του είναι τόσο βλαμμένο που δεν θα εκδηλώσει μια τέτοια ένσταση απέναντι στη φοβερή ανάλυση / αποκάλυψή του: άσε μας ρε παπατζή: κι εγώ όταν ήμουνα μικρός πήγα να σπάσω το βάζο για να βάλω την μαμά και τον μπαμπά να τσακωθούν μεταξύ τους, αλλά γρήγορα σκέφτηκα ότι θα τις φάω κι απ’ τους δύο, οπότε έκατσα ήσυχος…

Ο Stephen Bryen που υποστηρίζει ενυπόγραφα και διαδίδει τέτοιες b-παπαριές δεν είναι, βέβαια, σατανάς. Είναι (και εύκολα το βρίσκει όποιος ψάξει ιντερνετικά) άνθρωπος της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, κολλητός του ακροδεξιού «νεοσυντηρητικού» Richard Perle (όσοι δεν τον ξέρετε ψάξτε τον, μεσουράνησε επί Μπους του Β) και σημαντικός συνεργάτης διάφορων σκληροπυρηνικών φιλο-ισραηλινών οργανώσεων των ηπα, όπως το center for security policy και το jewish institute for national security affairs.

Αυτός ο αμερικάνος πατενταρισμένος φασίστας λοιπόν, ο Stephen Bryen, είναι που έχει την «απόδειξη της ενοχής του Άσαντ»: πήγε και έκοψε επίτηδες το κλαδί που πάνω του καθόταν, για να πλακώσει την υποτιθέμενη ρωσο-αμερικανική «συνεννόηση». (Ούτε φαιορόζ έλληνας που διαπραγματεύεται να ήταν!!!)

Πράγματι, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι φασίστες με πυρηνικά θεωρούν όλον τον υπόλοιπο κόσμο εντελώς ηλίθιο… Και ένα μεγάλο μέρος των υποτακτικών είναι, δυστυχώς, τέτοιο.

«Η επίθεση με τα χημικά ήταν δουλειά του Άσαντ»: οι ακλόνητες αποδείξεις 3

Κυριακή 9 Απρίλη. Μια τρίτη «απόδειξη» έρχεται απ’ τους καθεστωτικούς New York Times. Που αναμεταδίδουν μια ανάλυση του atlantic council. Εδώ η εξήγηση είναι πιο πορωτική: Ο Άσαντ έριξε τα χημικά …για να δοκιμάσει την Ουάσιγκτον. Να δει, δηλαδή, αν το ψόφιο κουνάβι το λέει ειλικρινά ότι δεν ενδιαφέρεται για την αντικατάστασή του ή όχι…

Μάλιστα… Σατανάς ο Άσαντ, δεν πείστηκε ότι το ψόφιο κουνάβι λέει την αλήθεια, και σκέφτηκε: ρε δεν πάω να σκοτώσω τίποτα άμαχους με Sarin για να δω αν είναι ειλικρινής κι ωραίος αυτός ο καινούργιος, ή μπας και κοροϊδεύει τον κόσμο;….

Το atlantic council, που αποκαλύπτει αυτό το βαθυστόχαστο τεκμήριο, είναι ένα απ’ τα πολλά ακροδεξιά και πολεμοκάπηλα think tanks των ηπα. Οπότε δεν χρειάζεται άλλες συστάσεις. Κι εδώ η «απόδειξη της ενοχής του Άσαντ» δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ακλόνητη: πήγε να γαργαλίσει το ψόφιο κουνάβι, για να δει αν είναι ψόφιος κοριός ή όχι…

Πέρα απ’ τις αποδείξεις: psy ops…

Κυριακή 9 Απρίλη. Τα αφεντικά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού βιάστηκαν τόσο πολύ να ρίξουν τους πυραύλους τους κατά του Άσαντ ώστε δεν πρόλαβαν (ή αδιαφόρησαν) να οργανώσουν έγκαιρα το ιδεολογικό σκέλος της επίθεσης. Αλλά ζει πολύς κόσμος απ’ αυτό. Θα κλείσουν όλοι αυτοί τα μαγαζιά τους και θα στήσουν φουφούδες με κάστανα στο central park εξαιτίας του “εκρηκτικού ταμπεραμέντου” του ψόφιου κουναβιού; Κλέφτες θα γίνουν; Όχι δα!!!

Η επίθεση έγινε ακριβώς τη στιγμή που διεθνώς είχε απλωθεί μια εύλογη αμφιβολία (Μα καλά, γιατί να ρίξει χημικά ο Άσαντ; Δεν είχε κανένα μα κανένα λόγο να το κάνει…) και χωρίς να έχει υπάρξει πριν πειστική απάντηση. Τώρα τρέχουν να βρουν μία, εκ των υστέρων, όπως όπως, για να μπαλώσουν το θέμα για λίγες ώρες ή μέρες· πιο μετά θα έχει ξεχαστεί. Και επιστρατεύουν όλους τους (διεθνείς) φίλους τους – και στα μέρη μας…

Λένε βλακείες ολκής! Αλλά αυτό έχει μια χρησιμότητα (για εμάς). Αποκαλύπτει όχι μόνο τον τρόπο που δουλεύουν αλλά και την έκταση των «ψυχολογικών επιχειρήσεων» («μασάζ» στα ελληνικά…), σε πραγματικό χρόνο.

Θα ευχόμασταν αυτές οι ξετσίπωτες βλακείες να ανοίξουν κανά μυαλό. Όμως, απ’ την άλλη, η βλακεία έχει χίλιες πηγές και εκατομμύρια κοίτες…