Tag: συρία

Ο αναξιοπρεπής επαίτης

Δευτέρα 22 Μάη. Μέσα σ’ αυτόν τον εντεινόμενο ζόφο, οι φαιορόζ χαίρονται που η αμερικανική βάση στη Σούδα επεκτείνεται και εμπλουτίζεται. Και με μεγάλη χαρά τους θα υπογράψουν (για πρώτη φορά στα χρονικά) μια 5ετή συμφωνία για την χρήση της απ’ τον αμερικανικό στρατό (αντί για τις μονοετείς που ήταν η ως τώρα παράδοση) μπας και πάρουν περισσότερα δολάρια και την «αγάπη του θείου Σαμ». Είναι χαρούμενοι σαν τσιράκια, είναι ευθυγραμμισμένοι: όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με τον ισραηλινό μιλιταρισμό, όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με την πολεμοχαρή Ουάσιγκτον. Μπας και ανέβουν οι γεωπολιτικές πρόσοδοι για το ελληνικό οικόπεδο…

Μας ρώτησαν; Όχι βέβαια. Μήπως πρέπει να τους αναγκάσουμε, στα σοβαρά, κι αυτούς και κάθε άλλον πρόθυμο, να πάρουν τις παλάσκες τους και να καταταχτούν κατευθείαν στον u.s. army, αδειάζοντάς μας την γωνιά;

Μήπως πρέπει να το κάνουμε πριν είναι αργά;

Συρία

Κυριακή 21 Μάη. Ο αμερικανικός βομβαρδισμός, πριν 3 ημέρες, της συριακής στρατιωτικής φάλαγγας στην περιοχή της al Tanf, έχει αναδειχθεί διεθνώς πια σαν το σημείο της επίσημης στροφής στην ιμπεριαλιστική μεθοδολογία της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης. Πολύ περισσότερο απ’ τον “τιμωρητικό” (και συμβολικό) βομβαρδισμό με πυραύλους της αεροπορικής βάσης πριν 1,5 μήνα. Τότε η Ουάσιγκτον επιστράτευσε διάφορα άλλοθι, διάτρητα αλλά άλλοθι. Τώρα δεν χρησιμοποιεί κανένα.

Είχαμε προβλέψει μήνες πριν ότι η κυβερνητική αλλαγή στην Ουάσιγκτον σημαίνει ανάμεσα στα υπόλοιπα ότι ο αμερικανικός στρατός αναλαμβάνει “αυτοπροσώπως” δράση στο συριακό πεδίο μάχης, μετά την ήττα των “εργολάβων” του στο Aleppo και αλλού. Αυτή η «αλλαγή σχεδίων» επισημοποιείται πλέον. Τώρα η επόμενη κίνηση βρίσκεται στην μεριά του Άσαντ και, κυρίως της Μόσχας.

Ορισμένοι εκτιμούν ότι η ρωσία θα «καλύψει» την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του προς τον συριακό νότο, με αντιαεροπορικά συστήματα και αεροπλάνα. Αν και φαίνεται λογικό δεν θα είναι τόσο απλό όσο ακούγεται αν η Ουάσιγκτον και οι δικοί της σύμμαχοι (στους οποίους συμπεριλαμβάνεται εν προκειμένω και το Λονδίνο αλλά και … το Όσλο!) επιμείνουν. Ο Άσαντ διαθέτει S-200 (το προηγούμενο μοντέλο των S-300) αλλά η κατάρριψη αμερικανικού αεροπλάνου θα είναι «κλωτσιά στο μελίσσι». (Ακόμα περισσότερο αν γίνει από S-300…)

Πιθανό να γίνει μια προσπάθεια περιορισμού της αμερικανικής δράσης με “πολιτικά μέσα”… Αλλά η διακύβευση είναι, πράγματι, πολύ σοβαρή: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της “θέλουν” οπωσδήποτε όχι μόνο τις ypgκρατούμενες περιοχές στον συριακό βορρά αλλά και όλη την συριακή ανατολή· την μισή συρία δηλαδή.

Στα υπόγεια της παγκόσμιας καθεστωτικής δημαγωγίας, μακριά απ’ την «ειδησειογραφία», το πράγμα δείχνει να αγριεύει (και) στη συρία…

Συρία

Παρασκευή 19 Μάη. Αυτή τη φορά δεν ήταν «κατά λάθος»: αμερικανικά βομβαρδιστικά κτύπησαν τον στρατό του Άσαντ (και των πεζικάριων συμμάχων του). «Αποτελούσαν κίνδυνο για τις δυνάμεις μας» είπε το πεντάγωνο, και σιγά ποιος ασχολείται! Αν δεν έχετε γνώση του χάρτη, μπορείτε ωστόσο να το φανταστείτε (σε συνδυασμό με την χθεσινή αναφορά): η αμερικανική επίθεση έγινε εναντίον στρατιωτικής φάλαγγας (τανκς και τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) που κατευθυνόταν προς το “τριεθνικό”, τα συρο-ιρακινο-ιορδανικά σύνορα, όπου έχουν ήδη δημιουργηθεί (με αμερικανική βοήθεια και αεροπορική κάλυψη) θέσεις αντικαθεστωτικών ανταρτών. Πρόκειται για ένα σημείο κοντά στο χωριό al Tanf, όπου αμερικάνοι (πιθανόν και άγγλοι) έχουν ήδη εισβάλει, επειδή “εκπαιδεύουν” αντικαθεστωτικούς αντάρτες κατά …. του isis (έτσι λένε…) Κι αυτό χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον σαν “δικαιολογία”: ότι η συριακή προώθηση έβαζε σε κίνδυνο την βάση της. Εντός του συριακού εδάφους…

Με λίγα λόγια: η Ουάσιγκτον λέει ανοιχτά πλέον ότι α) η συριακή συνοριακή ζώνη (με ιορδανία και ιράκ) “της ανήκει”, και ότι β) υποστηρίζει ανοικτά οποιονδήποτε “μετριοπαθή” θα πολεμήσει (οπωσδήποτε σ’ αυτή τη ζώνη) εναντίον του Άσαντ, των ιρανών φρουρών της επανάστασης, της Χεζμπ’ αλλάχ.

Και εναντίον της ρωσίας; Χτες η ρωσική αεροπορία δεν μπλέχτηκε στην υπεράσπιση των συμμαχικών της κινήσεων προς την al Tanf. Όμως αυτό που δεν έγινε χτες δεν αποκλείεται να γίνει αύριο. Κι αυτό όχι επειδή μερικά στρέμματα ερήμου στον συριακό νότο έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αλλά επειδή το αμερικανικό πεντάγωνο, αφού υπερφαλάγγισε / αντικατέστησε τις proxy τακτικές των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, πίσω απ’ την προεδρία του ψόφιου κουναβιού ξεδιπλώνει μια ξεκάθαρη τακτική «αυτοπρόσωπης» κατοχής στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (μια ματιά στον χάρτη το δείχνει) φαίνεται να ελπίζει ότι θα ενωθούν οι κουρδοκρατούμενες περιοχές της βόρειας συρίας με φιλικές προς τις ηπα ανταρτοκρατούμενες περιοχές της νότιας, αφήνοντας τον Άσαντ αποκλεισμένο στα δυτικά.

Ποιος θα το «φάει» αυτό, και για πόσο; Εκείνο που χτες μνημονεύσαμε σαν «στόχο», η Deir ez-Zor, εξελίσσεται ήδη σε μείζονα «ελκυστή» αφού, εκτός απ’ τις προσπάθειες της συμμαχίας του Άσαντ, που επιχειρεί απ’ τα δυτικά για να φτάσει εκεί (και αεροπορικά φτάνει, βομβαρδίζοντας τις περιμετρικές θέσεις του isis), άραβες ιρακινοί αντάρτες, «πιστοί» στη Βαγδάτη, επιτίθενται περίπου στον ίδιο παράλληλο κατά του isis (στο ιράκ) απ’ την απέναντι μεριά, συγκλίνοντας σε ιρακινό έδαφος προς την ίδια κατεύθυνση, προς την Deir ez-Zor. Είναι εντελώς καθαρό: Βαγδάτη, Δαμασκός, Τεχεράνη (και Μόσχα; και Πεκίνο;) θέλουν να εξασφαλίσουν την εδαφική κυκλοφορία ανάμεσα στη συρία και το ιράκ (άρα και το ιράν)· Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ θέλουν να την κόψουν.

Φίλοι φίλοι…

Παρασκευή 19 Μάη. Αφού επιβεβαιώθηκε ότι …δύο στενοί σύμμαχοι μίλησαν τίμια… στη διάρκεια της συνάντησης Ερντογάν – Τραμπ στην Ουάσιγκτον, ο πρωθυπουργός της τουρκίας Çavuşoğlu κατηγόρησε χτες τον αμερικάνο Brett McGurk, που είναι υποτίθεται ο «πολιτικός συντονιστής» της συμμαχίας των ηπα με τις ypg, ότι στηρίζει τρομοκράτες. Και ζήτησε απ’ το ψόφιο κουνάβι να τον αποσύρει.

Η αλήθεια είναι ότι ο McGurk κάνει την δουλειά που του έχουν αναθέσει. Αλήθεια είναι επίσης ότι το πόστο το κατέχει απ’ την προηγούμενη διοίκηση. Οπότε αν το τουρκικό καθεστώς θέλει …να σώσει το ψόφιο κουνάβι απ’ την παγίδα που τον σπρώχνουν τα ομπαμικά «σταγονίδια», καλά κάνει και φωνάζει. Όμως το πιο πιθανό είναι ότι η Άγκυρα κάνει τέτοιο θόρυβο για να είναι «καλυμμένη», όταν αποφασίσει ότι μπορεί να δράσει κατά των ypg…

(Έχουν πλάκα οι αμερικανικές «διαβεβαιώσεις» προς την Άγκυρα ότι τα όπλα που δίνουν στις ypg θα χρησιμοποιηθούν μόνο για την ανακατάληψη της Raqqa. Όχι τίποτα άλλο αλλά είναι πασίγνωστο: η Ουάσιγκτον έχει παγκόσμιο ρεκόρ στο να «χάνει» όπλα και λεφτά που, υποτίθεται, πήγαιναν σε «καλό σκοπό»…)

Astana group

Παρασκευή 19 Μάη. Τις δηλώσεις του ο Çavuşoğlu τις έκανε στη διάρκεια συνάντησης των υπ.εξ. ρωσίας, ιράν και τουρκίας στην Άγκυρα – με θέμα την κατάσταση στη συρία. Με φρέσκια την αμερικανική επίθεση στον συριακό στρατό στην al Tanf, οι υπ.εξ. αποφάσισαν να επιδιώξουν μια απόφαση του οηε που να επιτρέπει την είσοδο κρατικών στρατών (του Άσαντ και των συμμάχων του δηλαδή) στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» (η μία είναι στην περιοχή που έγινε η επίθεση…), υπό την επίβλεψη παρατηρητών του «διεθνούς οργανισμού».

Με light μέσα, και έχοντας κατά νου να εμποδίσουν την αμερικανική κατοχική επέκταση στο συριακό πεδίο μάχης, οι 3 (+1, αυτός είναι ο Άσαντ) του Astana group προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα έστω για – τα – προσχήματα διεθνές εμπόδιο.

Η επόμενη συνάντηση των 3 θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή. Στην Τεχεράνη. Θέλουμε να πούμε: μακριά απ’ τα «φώτα» της δυτικής δημαγωγίας συνεχίζει να υπάρχει καπιταλιστικός κόσμος και συμφέροντα…

Συρία

Πέμπτη 18 Μάη. Έχουμε ακόμα κάποια μικρή επιφύλαξη, αλλά το λέμε από τώρα: φαίνεται ότι ο αμερικανικός στρατός έχει ξεκινήσει «σιγά σιγά» εισβολή στο νοτιοανατολικά της συρίας. Στα σύνορα με το ιράκ (ένα σημείο) και στα σύνορα με την ιορδανία (δεύτερο σημείο). Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για περιοχή δίπλα στον Ευφράτη. Τυπικά οι (ως τώρα) συνοριακές επιχειρήσεις μοιάζουν να στρέφονται κατά του isis. Ο πραγματικός στόχος όμως φαίνεται ότι είναι ο θύλακας της Deir ez-Zor, που ελέγχεται απ’ τον στρατό του Άσαντ πολιορκούμενος απ’ τον isis (είναι η περιοχή που “κατά λάθος” η αμερικανική αεροπορία είχε σκοτώσει πάνω από 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας στον isis να καταλάβει τις θέσεις τους…): γίνεται ήδη μια προσπάθεια του συριακού στρατού και των συμμάχων του, συμπεριλαμβανόμενης της Μόσχας, απ’ τα ανατολικά της Palmyra να προωθηθεί ως την Deir ez-Zor, μια απόσταση αραιοκατοικημένη, πάνω από 150 χιλιόμετρα.

Η Ουάσιγκτον δείχνει ότι θα ήθελε να προλάβει αυτήν την προώθηση… Γιατί αν ο στρατός του Άσαντ καταφέρει να φτάσει ως εκεί, τότε θα είναι εύκολο να δημιουργηθεί μελλοντικά, κάποια στιγμή, μια οδική επαφή με σιιτικά εδάφη του ιράκ και μέσω αυτών με το ιράν. Αυτό, δηλαδή, που δεν θέλει με τίποτα ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε το Ριάντ…

Αν όντως ο αμερικανικός στρατός έχει εισβάλει και απ’ το νότο ή αν «καλύπτει» και ενισχύει σ’ αυτή τη συνοριακή ζώνη της συρίας με την ιορδανία και το ιράκ αντικαθεστωτικούς αντάρτες (όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι), αυτό σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους παίρνουν πλέον ανοιχτά τον ρόλο του isis, στο συριακό πεδίο μάχης…

Κι αυτό δεν είναι «καλό»…

Άγκυρα Ουάσιγκτον, ένα θέατρο δρόμος

Πέμπτη 18 Μάη. Κατά την τουρκική καθεστωτική (και φιλοκυβερνητική) Daily Sabah, η συνάντηση του Ερντογάν με το ψόφιο κουνάβι ήταν φιλική (χωρίς εισαγωγικά). Αυτό που συνέβη στον Λευκό Οίκο την Τρίτη (γράφει) ήταν ότι δύο στενοί σύμμαχοι μίλησαν τίμια για τις διαφορές τους, αναγνωρίζοντας ο ένας την ειλικρίνεια του άλλου, καθώς είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν την συνεργασία τους στα ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος.

Το τουρκικό «θεώρημα» είναι ότι ο (καϋμένος, αυτό είναι δικό μας!) ο ψοφιοκούναβος δεν έχει βάλει ακόμα τους δικούς του ανθρώπους στο Πεντάγωνο, το οποίο συνεχίζει τους σχεδιασμούς της (προηγούμενης) διοίκησης Ομπάμα σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης και την συμμαχία με τις ypg. Όταν, όμως, αντικαταστήσει τους Ομπαμικούς και διαμορφώσει την δική του πολιτική για τη μέση Ανατολή, τότε τα πράγματα θα φτιάξουν – λέει το «θεώρημα»…

Είναι δυνατόν αυτό το πράγμα να το πιστεύει το τουρκικό καθεστώς; Λέμε (και δεν το θεωρουμε αυθαίρετο!) απερίφραστα όχι. Ας ψάξει κανείς οτιδήποτε άλλο. Όπως, για παράδειγμα, ότι το χρησιμοποιεί σαν προπέτασμα καπνού· και σαν τέτοιο έχει περιορισμένη διάρκεια.

Το γιατί πρόκειται για παραμύθι είναι προφανές. Πρώτον, επειδή η λογική της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν η αποφυγή της άμεσης, φανερής και κυρίως χερσαίας στρατιωτικής εμπλοκής στο συριακό πεδίο μάχης· το αντίθετο απ’ ότι συμβαίνει τώρα. Δεύτερον, επειδή η τακτική της κυβέρνησης Ομπάμα δεν άρεσε στο Τελ Αβίβ, σε αντίθεση απ’ αυτό που συμβαίνει τώρα. Τρίτον, επειδή η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη (πρώην υψηλόβαθμοι καραβανάδες σε υπουργικά πόστα) εδώ και δεκαετίες. Και τέταρτο επειδή «ο κόσμος τόχει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι»: πίσω απ’ την βιτρίνα του ψόφιου κουναβιού κυβερνάει (και) το αμερικανικό Πεντάγωνο· ενώ στην διοίκηση Ομπάμα η επιρροή του ήταν μοιρασμένη με εκείνη των μυστικών υπηρεσιών, που συχνά «φτιάχνουν» την δική τους γραμμή. Ειδικά για τη συρία.

Σε κάθε περίπτωση η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού συνεχίζει (και κλιμακώνει) την αμερικανική ιμπεριαλιστική δράση της προηγούμενης μόνο εκεί που συμφωνεί. Αλλά δεν είναι «κατεχόμενη»!!!

Είναι δυνατόν αυτά να μην τα ξέρει το τουρκικό καθεστώς; Το θεωρούμε αδύνατο. Τι επιδιώκει λοιπόν με το να μην τα «σπάει» ανοικτά με την Ουάσιγκτον παρά τις απειλές και τις διακηρύξεις; Ίσως το ίδιο απ’ την ανάποδη με την περίπτωση του «ανοικτού σπασίματος» με την Μόσχα, με την κατάρριψη του Su-35. Τότε είχαμε υποστηρίξει (και είμασταν οι μοναδικοί, κόντρα στο ρεύμα) ότι ο καυγάς ήταν fake. Το ίδιο εκτιμάμε ότι συμβαίνει και τώρα: η «φιλία» της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον είναι fake. Τόσο fake όσο χρειάζεται στην Άγκυρα να δοκιμάσει τις (όποιες) τακτικές της στην ypgκρατούμενη βόρεια συρία χωρίς να φωνάζει (και να χρειάζεται να δράσει) κατά του αμερικανικού στρατού.

Αν έχει συμμάχους η Άγκυρα οπουδήποτε, είτε στη Μόσχα, είτε στην Τεχεράνη είτε στο Πεκίνο, αυτό θεωρούμε ότι θα την συμβούλευαν: κράτα απόσταση λόγων και έργων για να έχεις χώρο για ελιγμούς…

Ο καθένας τη δουλειά του;

Τετάρτη 17 Μάη. Η συνάντηση Ερντογάν – Τραμπ έγινε, ήταν σύντομη (επιβεβαίωσε deal που είχαν ήδη δουλευτεί;) και απ’ τις δηλώσεις τους μισά συμπέρασματα μόνο μπορούμε να βγάλουμε. Και θα ήταν λάθος. Για παράδειγμα θα ηρεμήσει το τουρκικό καθεστώς αν πάρει καινούργια αμερικανικά όπλα; Γι’ αυτό γίνεται ο καυγάς;

Ο τούρκος πρωθυπουργός Yildirim ίσως είναι πιο κατατοπιστικός. «Αν δεν δωθούν οι απαραίτητες διαβεβαιώσεις ξέρουμε τι θα κάνουμε. Είμαστε αποφασισμένοι και θα κάνουμε ότι είναι απαραίτητο για να ξεμπερδέψουμε με την τρομοκρατία, είτε μέσα είτε έξω απ’ τα σύνορά μας δήλωσε στο κοινοβουλίο, χτες. Αυτό που υπονοούσε ήταν ότι ο τουρκικός στρατός θα συνεχίσει να βομβαρδίζει τους «τρομοκράτες» και, ίσως, κάνει και κάποια χερσαία εισβολή στον συριακό ypgκρατούμενο βορρά.

Θα μπορούσαν τέτοιες δηλώσεις να είναι απλά λεκτικοί λεονταρισμοί. Θα δείξει. Μια καλή αφορμή για σκέψη όμως: και σε τι θα χαλιόταν, άραγε, η Ουάσιγκτον, αν ο τουρκικός στρατός (μαζί με το συριακό πεζικό του) έμπαινε σε κάποια σημεία της ypg ζώνης μετά το τέλος της «επιχείρησης Raqqa”, αν και όποτε αυτή τελειώσει;

Σ’ αυτό το ρευστό πάρε / δώσε που είναι η νόρμα στο δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται «συρία», οι ελιγμοί πάντα βρίσκουν τις δικαιολογίες τους…

Κατά τα άλλα θα συνεχίσει ο βομβαρδισμός από ντόπιες βαθυστόχαστες αναλύσεις “ειδικών”…

Τουρισμός στο Πεκίνο

Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…

Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…

Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…

Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…

«Ευαισθησίες» στην Ουάσιγκτον…

Σάββατο 13 Μάη. …Υπάρχει ακόμα μια μεταβατική διαδικασία στις ηπα. Το βλέπουμε. Θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί και ευαίσθητοι εξαιτίας αυτής της εξελισσόμενης μεταβατικής περιόδου… Αυτό είπε μεταξύ άλλων χτες ο Ερντογάν σε δημοσιογράφους (σε σχέση με το ταξίδι του στις ηπα) πριν φύγει για την κίνα.

Οι σχετικά χαμηλοί τόνοι που προς το παρόν κρατάει το τουρκικό καθεστώς (σε αντίθεση με τους υψηλούς που χρησιμοποιούν διάφοροι δικοί του “σύμβουλοι” αρθρογραφώντας) σημαίνει ότι απ’ την στιγμή που δεν κινδυνεύει άμεσα απ’ τον εξοπλισμό των ypg και την ζεστή φιλία τους με το αμερικανικό πεντάγωνο, θα ελιχθεί. Θα προσπαθήσει να «κερδίσει» τα δυνατόν περισσότερα απ’ την Ουάσιγκτον (σαν υποτιθέμενα «αντίβαρα»). Προς το παρόν παριστάνοντας ότι ο εξοπλισμός των ypg ήταν απόφαση της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα) που απλά υλοποιεί η τωρινή…

Όμως, στην πράξη, η Άγκυρα ξέρει πολύ καλά τι επιδιώκουν οι αμερικάνοι στη μέση Ανατολή, και πως το μεθοδεύουν. Ακόμα και εναντίον της. Και επειδή «αγριεύει» αυτή η μεθόδευση, προτιμάει να απαντήσει πρακτικά αντί, απλά, να γαυγίζει μόνο…

Έτσι, αν καταλαβαίνουμε σωστά τα υπονοούμενα διάφορων (καθεστωτικών) αρθρογράφων σε τουρκικά μήντια, η Άγκυρα θα συνεχίσει να κινείται «εκτός αμερικανικής γραμμής», ακόμα κι αν αυτό θυμώνει την Ουάσιγκτον…