Τετάρτη 7 Ιούνη. Την εποχή του χαρτιού και των τυπογραφείων θα έλεγαν «πριν στεγνώσει το μελάνι». Κάτι ανάλογο χρονικά τώρα, χωρίς μελάνι: η βασιμότητα εκείνων που γράφαμε χτές (για την κατάσταση της αναμέτρησης στη συρία) αποδείχθηκε ξανά στη διάρκεια της μέρας όταν αμερικανικά βομβαρδιστικά «αυτοπροσώπως» κτύπησαν τον συριακό στρατό «αυτοπροσώπως» βορειοανατολικά της συνοριακής At Tanf, στον συριακό νότο. Για δεύτερη φορά, μετά την 18η Μάη. Χωρίς υπερβολή: ως τώρα η αεροπορία της Ουάσιγκτον στη νότια συρία περισσότερο ασχολείται με το να σταματήσει τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του να φτάσουν στα νότια σύνορα με την ιορδανία και το ιράκ παρά με το να κτυπήσει τον φθονερό isis…
Το ότι το αμερικανικό πεντάγωνο κτυπάει απευθείας στην συριο-ρωσο-ιρανο-λιβανέζικη συμμαχία οφείλεται στο γεγονός ότι οι proxies του δεν μπορούν να τα καταφέρουν (τις προηγούμενες ημέρες δοκίμασαν την τύχη του στις ίδιες θέσεις, χωρίς αποτέλεσμα). Και το ότι οι αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβοκάτι proxies δεν μπορούν, οφείλεται στην ισχύ της άλλης πλευράς. Ακόμα κι αν δεν είναι οι proxies της Ντόχα που άλλαξαν τους συσχετισμούς, άμα είσαι στριμωγμένος ξεσπάς εκεί που μπορείς. Και η «προδοσία» της Ντόχα (όχι καινούργια μεν, κρίσιμη δε πια) είναι η βολική περίπτωση του μικρού γείτονα που σηκώνει καμιά σφαλιάρα… (έστω εικονική).
Οπότε λέει ο ψοφιοκούναβος την ίδια μέρα, που σαν κλόουν δεν ξέρει (δεν χρειάζεται να ξέρει) τι γίνεται στο πεδίο της μάχης, απλά του σπρώχνουν τα non papers που πρέπει να εκφωνήσει: μα όταν πήγα στο Ριάντ που το είπανε: η Ντόχα φταίει! (Θα ήθελε να συμπληρώσει: αλλά δεν τρέχει τίποτα, εκεί δεν κάνω μπίζνες αλλά έχουμε την κεντρική βάση μας στη μέση Ανατολή…)
Α ρε ψοφιοκουναβίδη! Θα γλυτώσεις μόνο χάρη στα εκατομμύριά σου (εδώ που τα λέμε για ποιον άλλο λόγο θα τον έκαναν μόστρα;)