Tag: συρία

Μωραίνει ο κύριος…

Πέμπτη 11 Μάη. Μια υπόγεια και ανομολόγητη ανατριχίλα διαπερνά από χτες το ντόπιο εθνικοφασισταριό (συμπεριλαμβανόμενων των φαιορόζ, και των φαιών και των ροζ, κυβερνητικών παραφυάδων του): “Ουάου!!! Οι αμερικάνοι εξοπλίζουν τις ypg!!! Την πάτησε ο σουλτάνος!»….

Για την ανοικτή υποστηρίξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στους κούρδους «βασσάλους» του σας έχουμε ενημερώσει ήδη. Ο τελευταίος που θα έπρεπε να ξαφνιάζεται είναι η Άγκυρα – προφανώς υπάρχουν συζητήσεις και αναλύσεις τόσο πάνω όσο και κάτω απ’ τα τραπέζια.

Σε τι ελπίζουν οι έλληνες «βάσσαλοι»; Στο ότι η Άγκυρα θα χαθεί για τους αμερικάνους και το νατο, οπότε το ελλαδιστάν θα γίνει το αγαπημένο συνοριακό παιδί της Ουάσιγκτον. Το πιστεύουν, δεν είναι αστείο! Κοκορεύονται και κολακεύονται με την ιδέα ότι, επιτέλους, το «οικόπεδο ξαναέχει αξία» – για τους φονιάδες των λαών… Οι καραγκιόζηδες.

Κανονικά θα έπρεπε να τρέμουν με μια τέτοια προοπτική· και να την απεύχονται. Σε κάθε περίπτωση θα μείνουν με τις ελπίδες. Η τουρκική επικράτεια είναι πολύ σημαντική (και για τους αμερικάνους) για να την χάσουν για χάρη των ypg… Όμως, επειδή και η Ουάσιγκτον έχει μπλέξει σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, και επειδή το μπλέξιμο δεν θα λυθεί από (αμερικάνους) πεζοναύτες plus καλά εξοπλισμένους κούρδους πρόθυμους, θα στοιχίσει κάπως ακριβά (στην Ουάσιγκτον) η «μη φυγή» της Άγκυρας. Θα στοιχίσει ακριβότερα και στους κούρδους, όταν πια δεν θα χρειάζονται – ας πρόσεχαν! Δεν βλέπουν τους άλλους, του isis; Κι αυτοί “αγαπημένοι” ήταν κάποτε, στη συρία…

Εν τω μεταξύ, επειδή το τουρκικό καθεστώς έχει το δικό του γεωπολιτικό και διπλωματικό ιστορικό βάθος (το οποίο οι έλληνες εθνοφασίστες είτε αγνοούν είτε υποτιμούν), μία απ’ τις κινήσεις που ήδη έχει ξεκινήσει είναι η επαναπροσέγγιση με την ε.ε., και τις βασικές της πρωτεύουσες: Βερολίνο κατ’ αρχήν, και στη συνέχεια Παρίσι. Ακριβώς το γεγονός ότι έχει προκύψει άλλος ένας γύρος καυγά μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον δίνει χαρτιά «για ευρωπαϊκή χρήση» στην πρώτη· και θα τα αξιοποιήσει.

(φωτογραφία: – (αριστέρα): Και πως το είπες αυτό το τραγούδι; – (δεξιά): Sweet home Alatrumpa….)

Συρία

Πέμπτη 11 Μάη. Είναι, λοιπόν, πραγματικός κίνδυνος για την Άγκυρα τα όπλα που δίνουν οι αμερικάνοι στις ypg; Όχι δα!!! Είναι στοιχειώδες: χωρίς αεροπορία, και μάλιστα advanced, δεν πάει κανείς πουθενά.

Αυτό που είναι δευτερεύον από καθαρά στρατιωτική / τεχνική άποψη είναι όμως μια καλή ευκαιρία από πολιτική – για την Άγκυρα. Και θα το χρησιμοποιήσει. Πολύ περισσότερο που οι ypg έχουν χάσει το μέτρο των συσχετισμών και νομίζουν ότι καβάλα στις πλάτες του αμερικανικού πενταγώνου θα πάνε μακρυά. Ξέρουν κάποιον που να το έκανε; Όχι, δεν υπάρχει κανένας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, το τουρκικό καθεστώς; Θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο την γεωπολιτική «τιμή» του!!! Θα προχωρήσει τις σχέσεις του με την Μόσχα και την Τεχεράνη (και πιο σεμνά και διακριτικά με την Δαμασκό), το κάνει ήδη· θα προχωρήσει τις σχέσεις του με το Πεκίνο, το κάνει ήδη· και θα «στρώσει» τις σχέσεις του με το project europe, και μάλιστα για δύο βασικούς λόγους: πρώτον επειδή (και) αυτό “καίει” την Ουάσιγκτον, και δεύτερον επειδή ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού έχει τις ευρω-τουρκικές σχέσεις σαν βασικό κριτήριο.

Αυτό το τελευταίο, η αποκατάσταση των σχέσεων με την ε.ε., δεν θα είναι τόσο εύκολο ίσως, αλλά δεν θα είναι και δύσκολο όσο θα ήθελαν οι χρεωκοπημένοι της Αθήνας.

(Θα τα πούμε προσεχώς πιο αναλυτικά…)

Συρία

Τρίτη 9 Μάη. Ποια είναι η στρατιωτική σκοπιμότητα της ανακήρυξης των 4 “ζωνών αποκλιμάκωσης” στο συριακό έδαφος απ’ την συμμαχία Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Άγκυρας (δες σχόλιο 5 Μάη), ε; Αυτό που μισολέγεται είναι ότι έτσι η πλευρά του Άσαντ θα μπορέσει να συγκεντρώσει δυνάμεις για να επιτεθεί στον isis, απ’ την Palmyra που βρίσκεται τώρα ως τον θύλακα της Deir ez-Zor. Είναι μια απόσταση 200 χιλιομέτρων, αραιοκατοικημένη, ελεγχόμενη απ’ τους ουαχαβίτες σκληροπυρηνικούς…

Ωστόσο θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλοι υπολογισμοί. Πρώτον, η δυνατότητα να επιστρέψει ένα μέρος των ένοπλων της Χεζμπ’ αλλάχ πίσω στα σπίτια τους, στο νότιο λίβανο, όπου πολλοί περιμένουν ισραηλινή επίθεση. Δεύτερον, μια αναδιάταξη των στρατών της πλευράς του Άσαντ, προς το νότο, απ’ την Darra και για 150 χιλιόμετρα περίπου προς τα ανατολικά: στο ιορδανικό έδαφος που βρίσκεται ακριβώς απο κάτω «παρατηρούνται κινήσεις και συγκέντρωση αμερικανικού και ιορδανικού στρατού». Η Δαμασκός, η Τεχεράνη και η Μόσχα εικάζουν (και φοβούνται) εισβολή του αμερικανικού στρατού και του όποιου «φιλικού» πεζικού και απο εκεί. Ειδικά η Τεχεράνη (που έχει, ως τώρα, περίπου 1000 νεκρούς απ’ την συμμετοχή των «φρουρών της επανάστασης» στον πόλεμο στη συρία) σκέφτεται να στείλει κι άλλο στρατό στη συρία, ακριβώς για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Αλλά πως θα αντιμετωπιστεί; Με ανοικτή ιρανο-αμερικανική σύγκρουση;

Η «ζώνη αποκλιμάκωσης» στην Daraa, που είναι μεταξύ άλλων «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» οποιουδήποτε, φαίνεται ότι έχει σκοπό να εμποδίσει την δράση είτε της αμερικανικής, είτε της ισραηλινής αεροπορίας· είτε και των δύο. Παρότι η συγκεκριμένη συμφωνία (στην Astana) έχει γίνει δεκτή θετικά απ’ τον γ.γ. του οηε, η Ουάσιγκτον δεν την δέχεται. (Και ποιος χέζει τον οηε;). Σίγουρα το αμερικανικό πεντάγωνο δεν γουστάρει να του επιβάλλουν απαγορεύσεις οι αντίπαλοί του!

Κοιτώντας τον χάρτη της συρίας η χρησιμότητα που καταλαβαίνουμε σε μια τέτοια πιθανή αμερικανική εισβολή απ’ το νότο είναι να «ενωθεί» η ελεγχόμενη από δαύτους νότια ζώνη (όταν την καταλάβουν) με την από βορρά προώθησή τους (μαζί με τους συμμάχους των ypg), που προς το παρόν λέει ότι έχει στόχο την Raqqah. Ώστε να κοπεί η δυτική συρία που ελέγχει ο Άσαντ απ’ την ανατολική. Απ’ την όποια μελλοντική σύνδεση με το ιράκ και μέσω αυτού με το ιράν. Απ’ αυτήν την άποψη ο δρόμος Palmyra – Deir ez-Zor είναι κρίσιμος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτός κρίσιμος· και φαίνεται ότι με τα τωρινά δεδομένα η συμμαχία γύρω απ’ τον Άσαντ και, κυρίως, ο δικός του στρατός, δεν έχει την δυνατότητα να δρα σε πολλά μέτωπα. (Απ’ την μεριά της η Βαγδάτη στέλνει εσπευσμένα ενισχύσεις στα σύνορα του ιράκ με την συρία και την ιορδανία, θεωρώντας την προστασία τους προτεραιότητα για το επόμενο διάστημα…)

Το σίγουρο είναι ότι καθώς οι «τζιχαντιστές τρομοκράτες» στη συρία χάνουν την στρατηγική σημασία του (απομένουν μόνο σαν όπλα τακτικής) όλοι οι «επίσημοι» εμπλεκόμενοι, σίγουρα η Τεχεράνη, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον αυξάνουν τους στρατούς τους εκεί.

Καλό δεν το λες…

Συρία

Παρασκευή 5 Μάη. Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη και Δαμασκός επιβεβαίωσαν την συμμαχία τους στον τελευταίο ως τλωρα (τέταρτο) γύρο “διαπραγματεύσεων” στην Astana του καζακστάν. Το τελευταίο τους κατόρθωμα είναι η αναγγελία δημιουργίας (τεσσάρων) «ζωνών αποκλιμάκωσης» στις οποίες θα γίνουν (λένε) προσπάθειες κατάπαυσης του πυρός. Σε ένδειξη καλή διάθεσης θα απαγορεύονται (πάνω απ’ αυτές) οι πτήσεις πολεμικών αεροπλάνων· κάτι που δεσμεύει την Δαμασκό και την Μόσχα ουσιαστικά.

Ή μήπως όχι μόνο; Σ’ αυτόν τον τελευταίο γύρο οι όποιοι εκπρόσωποι των «μη τζιχαντιστών» έφυγαν τσαντισμένοι για την ιδέα / πρόταση των «ζωνών αποκλιμάκωσης», χωρίς να είναι σαφές το γιατί τους ενοχλεί. Στα λόγια δήλωσαν αντίθετοι με την συμμετοχή της Τεχεράνης στη συμφωνία· αλλά αυτό είναι πρόσχημα…

Ίσως υπάρχει ένα θεματάκι στα νότια της συριακής επικράτειας, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι εκεί το Tel Aviv προετοιμάζεται να υποστηρίξει τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες για να καταλάβουν την Daraa. Θα μπορούσε η ιδέα της «αποκλιμάκωσης» να εμποδίσει ένα τέτοιο σχέδιο (αν υπάρχει πράγματι);

Σε κάθε περίπτωση οι ως τώρα «συμφωνίες εκεχειρίας» στη συρία έχουν αποδειχθεί μόνο διαλείματα. Ενώ ο συριακός νότος, που ως τώρα ήταν εκτός ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, ίσως «πάρει φωτιά» αν το Tel Aviv ή η Ουάσιγκτον, ή και οι δύο μαζί, με ή χωρίς την κουκούλα «μετριοπαθών ανταρτών», πρόκειται να αναλάβουν κι εκεί «αντιτρομοκρατική δράση» – δηλαδή κατάκτηση εδαφών…

Στιχομυθίες:

Πέμπτη 4 Μάη. Ερώτηση (δημοσιογράφου): Τι θα λέγατε για τις ηπα; Λειτουργούν σαν ασπίδα για τρομοκράτες απ’ το pkk. Είναι μια ασπίδα που μας απαγορεύει να τους κτυπήσουμε; [εννοεί: τους «τρομοκράτες»].

Απάντηση (του Ilnur Cevik, βασικού συμβούλου του Erdogan): Το γεγονός ότι ο αμερικανικός στρατός πήγε εκεί δεν σημαίνει τίποτα… αν οι τρομοκράτες του pkk συνεχίσουν να δρουν στην τουρκία, και όπως ξέρετε εξορμούν απ’ την βόρεια συρία. Μπαίνουν στη χώρα μας απ’ αυτή την περιοχή.

Τι έγινε με τον isis; Μια μέρα ξαφνικά τους επιτεθήκαμε· σταματήσαμε στην al-Bab. Το ίδιο ισχύει για την βόρεια συρία. Αν οι δυνάμεις μας προχωρήσουν αρκετά και υπάρχουν ήδη εκεί αμερικανικά οχήματα… μπορεί να δείτε κάμποσους πυραύλους να τα κτυπάνε…

Προσπάθεια (δημοσιογράφου) να μαζέψει αυτές τις κουβέντες: Αυτά που λέτε είναι πολύ σοβαρά.

Ο σύμβουλος δεν το μαζεύει: Αν συμπεριφέρονται έτσι τι θα έπρεπε να κάνουμε δηλαδή;

Οι (χτεσινές) δηλώσεις του Ilnur Cevik σε συνέντευξη σε τουρκικό ρ/σ (cri-fm) θα μπορούσαν κάλιστα να προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε, σε συστηματικά «τιτιβίσματά» του μετά την συνέντευξη, προσπάθησε να «στρογγυλέψει» το πράγμα: η τουρκία θα κτυπήσει όλους τους τρομοκράτες στη συρία έτσι ώστε κανένας δεν θα κάνει τους συμμάχους μας τους αμερικάνους ασπίδα για πάρτη του (!!!)… οι φίλοι δεν συνεργάζονται με τρομοκράτες που σκοτώνουν τους φίλους τους, γιατί αν το κάνουν αποξενώνονται απ’ τον τουρκικό λαό… η τουρκία δεν απειλεί ούτε θα κτυπήσει συμμάχους και φίλους· αυτό ισχύει και για τους αμερικάνους (πάλι καλά που το διευκρίνισε…).

Προφανώς (θα προσθέταμε), υπό τις παρούσες συνθήκες, ο τουρκικός στρατός δεν θα κτυπούσε τον αμερικανικό! Θα μπορούσε όμως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να δοκιμάσει το ανάποδο: μια εισβολή στις κουρδοκρατούμενες περιοχές ώστε να έχει το αμερικανικό επιτελείο το πρόβλημα (αν θα κτυπήσει σύμμαχο του νατο ή όχι).

Δεν είναι βέβαιο ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο παρα-ένα. Ωστόσο ακόμα και από δηλώσεις που ύστερα στρογγυλεύονται μπορεί κανείς να υποθέσει βάσιμα ότι στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου βρίσκονται σε εξέλιξη «ελιγμοί» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που δεν αφορούν καθόλου πεζικάριους «τζιχαντιστές». Αφορούν δυνάμεις μεγάλες (ηπα, ρωσία, κίνα), μεσαίες (τουρκία, ιράν, ισραήλ), ακόμα και μικρές (ιορδανία, σαουδική αραβία). Αν ερμηνεύουμε σωστά αυτούς τους ελιγμούς έχουν όλοι τους σκοπό (από διαφορετικές και αντίθετες αφετηρίες) την εξασφάλιση των μέγιστων πλεονεκτημάτων χωρίς μείζονα σύγκρουση.

Ευγενής σκοπός!! Αλλά είναι εφικτός; Τους χωράει όλους το γήπεδο; Ή θα κοιτάξουν να το μεγαλώσουν;

Οι φίλοι της Ουάσιγκτον

Τρίτη 2 Μάη. Ο άντρας στη μέση της φωτογραφίας είναι ο Abdi Ferhad Sahin, κούρδος, αξιωματικός του pkk. Ο άλλος δεξιά, με το γυαλί, είναι (τι άλλο;) αμερικάνος καραβανάς. Είναι σε συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με την τουρκία.

Είναι μάλλον δευτερεύον το τι κάνουν εκεί, όπως και το ποσό με το οποίο έχει επικηρύξει η Άγκυρα τον Sahin εδώ και χρόνια. Είναι επίσης δευτερεύον ακόμα και το ότι η Ουάσιγκτον θεωρεί πάντα το pkk «τρομοκρατική οργάνωση»… Το βασικό είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να ντοκουμεντάρει απέναντι στην Άγκυρα τις επιλογές των συμμαχιών του (των υποτακτικών του πιο σωστά) στο συριακό πεδίο μάχης. Αμερικανικά τεθωρακισμένα περιπολούν φανερά σε ορισμένα σημεία των συρο-τουρκικών συνόρων, σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τις κουρδικές ypg, εν είδει «προστασίας» – κι αυτές οι περιπολίες δεν έχουν καμία σχέση με την «καταπολέμηση του isis”.

Μοιάζει ότι το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε θα συμβιβαστεί μ’ αυτό που θεωρεί προδοσία εκ μέρους της Ουάσιγκτον, μια προδοσία που ωστόσο προστίθεται στις υποψίες (μόνο υποψίες;) ότι πίσω απ’ το περσινό πραξικόπημα υπήρχε, επίσης, αμερικανικός δάκτυλος. Είτε θα δοκιμάσει τις «αντοχές» των αμερικάνων εισβάλλοντας σε κάποιο σημείο της κουρδοκρατούμενης βόρειας συρίας, με την «δικαιολογία» ότι ο στρατός του κατευθύνεται προς την Raqqa.

Θα φανεί. Ίσως υπάρχουν κι άλλα δεδομένα… Απομένει (κατά την φτωχή μας άποψη) αυτό: οι κούρδοι της συρίας θα έπρεπε να είναι σοφότεροι έχοντας επίγνωση ότι οι λυκοφιλίες (και μάλιστα με την Ουάσιγκτον…) καταλήγουν πάντα σε βάρος του πιο αδύνατου…

Αλλά δεν είναι. Δίνουν «γη και νερό» στον στρατό που έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά, σε κάποιες περιπτώσεις (προκειμένου να κάνει την δουλειά του) τρώγοντας τους ίδιους τους συμμάχους του.

Τέτοιες επιλογές δεν λέγονται «ρεαλισμός».

Μόνο κλόουν

Παρασκευή 28 Απρίλη. Συνηθιζόταν να ισχύει ότι ο αμερικάνος πρόεδρος είναι ο ανώτερος αρχηγός του στρατού. Αυτό ήταν μια πρόνοια ώστε να ελέγχεται ο αμερικανικός στρατός απ’ τους πολιτικούς, την κυβέρνηση κατ’ αρχήν. Οι αμερικάνοι καραβανάδες, επί της προεδρίας Ομπάμα, γκρίνιαζαν ωστόσο ότι “η κυβερνητική γραφειοκρατία τους δένει τα χέρια”.

Όχι πια. Το ψόφιο κουνάβι παραχώρησε πριν 8 μέρες αποφασιστικές αρμοδιότητες αποκλειστικά στον “τρελό σκύλο” Mattis, που είναι πρώην αρχικαραβανάς και επαγγελματίας δολοφόνος στην κατοχή του ιράκ. Τώρα πια ο αμερικανικός στρατός, με στολή και με κουστούμι θα αποφασίζει πως και πότε θα μεταφέρει δυνάμεις και όπλα στη συρία και στο ιράκ.

Και οι καραβανάδες τρίβουν τα χέρια τους, που λύθηκαν. Όσο για το ψόφιο κουνάβι; Ας μην είναι τόσο αρχιστράτηγος. Ας μείνει κυρίως κλόουν.

Μόνο καραγκιόζης

Παρασκευή 28 Απρίλη. Ο άγγλος υπ.εξ. Boris Johnson έχει κι αυτός, εκ μέρους της κυβέρνησης των συντηρητικών, μια φαγούρα. Συνηθιζόταν να είναι απόφαση του αγγλικού κοινοβουλίου αν ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας θα «κτυπήσει» κάποιους που δεν απειλούν την αγγλία, και μάλιστα χωρίς κάποια διεθνή επίσημη απόφαση (του οηε ας πούμε). Εξαιτίας αυτής της ανόητης (για καιρό πολέμου…) συνήθειας, το 2013 το κοινοβούλιο είχε απορρίψει την πρόταση του Cameron για βομβαρδισμό του καθεστώτος Άσσαντ ως υποτιθέμενου ενόχου για επίθεση με χημικά.

Αλλά τώρα ο Johnson νοιώθει ότι είναι καλύτερα οι αποφάσεις για τον αγγλικό στρατό και την δράση του να λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον. Θα είναι δύσκολο αν οι ΗΠΑ μας κάνουν μια πρόταση για κάποια μορφή δράσης σε σχέση με χρήση χημικών όπλων, αν μας ζητήσουν να τους στηρίξουμε – μάλλον με πυραύλους Κρουζ από υποβρύχια στη Μεσόγειο, έτσι νομίζω – θα είναι δύσκολο λοιπόν να τους πούμε όχι. Αυτά είπε κοτζάμ άγγλος υπουργός εξωτερικών.

«Στους πολέμους λέμε ναι» – και χωρίς δημοψηφίσματα. Προφανώς είναι συνέπεια της καινούργιας «εθνικής ανεξαρτησίας» της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας. Υπό την έννοια της ξαναμοιρασιάς του κόσμου με τον μόνο έγκυρο τρόπο που ταιριάζει στα αφεντικά: δια πυρός και σιδήρου.

Συρία…

Παρασκευή 14 Απρίλη. Ενόσω το ψόφιο κουνάβι αποδεικνύεται καλό στο να σπέρνει την σύγχυση (σε όσους νομίζουν ότι θα καταλάβουν την αμερικανική ιμπεριαλιστική τακτική κοιτώντας τον στο στόμα!) υπάρχουν στην Ουάσιγκτον κάμποσοι που έχουν σταθερούς προσανατολισμούς. Να ένα μικρό απάνθισμα από κουβέντες τους, όλες υπό τον όρο της ανωνυμίας:

Α): Ο μόνος τρόπος να λύσουμε το συριακό πρόβλημα είναι με 200.000 πεζοναύτες που θα καταλάβουν την Δαμασκό, θα ρίξουν τον Άσαντ και θα προσπαθήσουν να ξαναφτιάξουν το κράτος. Έχε υπόψη σου ότι στο ιράκ δεν υπήρχε ρωσία. Πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά: αυτό το σχέδιο δεν δούλεψε καλά το 2003 και δεν πρόκειται να δουλέψει ούτε τώρα.

Β): Ένα μόνο κράτος κερδίζει όσο βομβαρδίζουμε την συρία· και σίγουρα όχι η συριακή αντιπολίτευση ή οι αθώοι άνθρωποι που πεθαίνουν εκεί. Κι αυτό το κράτος είναι η κίνα.

Γ): Η συρία θα μπορούσε να γίνει ο τάφος της αμερικανικής δύναμης· και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να αλλάξουμε το αποτέλεσμα εκεί. Έχουμε χαλάσει πολύ αίμα και χρήμα στη μέση Ανατολή. Απ’ το αφγανιστάν ως το ιράκ και την συρία. Που θα τελείωσει αυτό;

Δ): Το μέλλον του πλανήτη διαμορφώνεται στην περιοχή της ασίας και του Ειρηνικού. Πρέπει να αφιερωθούμε στο να εξασφαλίσουμε ότι η κίνα θα αναπτυχθεί ειρηνικά και δεν θα μετατρέψει την περιοχή σε δική της σφαίρα επιρροής. Πρέπει να σιγουρέψουμε ότι η βόρεια κορέα δεν θα συνεχίσει να αναπτύσει ακόμα πιο αποτελεσματικά όπλα. Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε έξυπνες στρατηγικές επιλογές. Οι διεθνείς υποθέσεις είναι σκληρή δουλειά, και μια προσέγγιση σε στυλ μπουφέ, κάνουμε κάτι λίγο εδώ και κάτι λίγο εκεί, δεν οδηγεί πουθενά. Είναι μια στρατηγική καταστροφής.

Ο κοινός τόπος αυτών και άλλων παρόμοιων παρατηρήσεων είναι αυτός: το κύριο και το αποφασιστικό μέτωπο για το παρόν και το μέλλον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό. Οποιαδήποτε σοβαρή (στρατιωτική) ενασχόληση με τη μέση Ανατολή είναι κάτι παραπάνω από «σπατάλη δυνάμεων»: είναι παγίδα! Όσο περισσότερο «κολλάει» εκεί η Ουάσιγκτον τόσο περισσότερο αδυνατίζει στο κυρίως μέτωπο…

Συμφωνούμε, δεν είναι δύσκολο. Με μια διαφορά όμως. Αν η Ουάσιγκτον «χάσει» την αλυσίδα αφγανιστάν – ιράκ – συρία πάνω στην οποία έχει επενδύσει στρατιωτικά / κατοχικά εδώ και πάνω από 15 χρόνια, τότε θα χάσει και στο κυρίως μέτωπο! Και τώρα βρίσκεται μπροστά στη σοβαρή ανάγκη να προσπαθήσει να κρατήσει αυτήν την αλυσίδα, «σπαταλώντας» σημαντικές δυνάμεις…

Η παγκόσμια (αμερικανική) ηγεμονία έχει γίνει πολύ δύσκολη υπόθεση. Και θα γίνει ακόμα δυσκολότερη αν οι επιμέρους αντιπαλοί της ενώσουν τις δυνάμεις τους· ή, απλά, παραμερίσουν τις διαφορές τους μπροστά στην Ουάσιγκτον.

Δημαγωγία και α-πληροφορικός βομβαρδισμός

Παρασκευή 14 Απρίλη. – Η ρωσία έβαλε βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, σε πρόταση για έρευνα για τους δράστες της επίθεσης με χημικά στην Khan Sheikhoun…

– Χμμμμ… Κάτι προσπαθούν να κρύψουν οι ρώσοι…

Το πρώτο είναι χτεσινή είδηση, που θα μπορούσε να την διαβάσει κανείς (πανομοιότυπη) σε δεκάδες ευρωπαϊκά και αμερικανικά media πρώτης γραμμής. Το δεύτερο είναι το συμπέρασμα του πρώτου, που δεν γράφτηκε συστηματικά· αφέθηκε στη «νοημοσύνη» των πελατών… Αντίθετα, γράφτηκε (πάλι πανοποιότυπα): … Είναι η όγδοη φορά που η Μόσχα βάζει βέτο σε αποφάσεις σχετικά με την συρία που είναι εναντίον του Άσαντ… Οπότε; «Ο νοών νοείτω»…

Ωστόσο ο «νοών» θα έπρεπε να αναρωτηθεί για το πρώτο, την είδηση περί ρωσικού βέτο: Γιατί; Γιατί η Μόσχα έβαλε βέτο σε μια απόφαση για έρευνα των αιτίων (και των αυτουργών) της επίθεσης με τα χημικά, ειδικά όταν η ίδια έλεγε ότι αυτό είναι που πρέπει να γίνει;

Τα καθεστωτικά μήντια μιας μεγάλης γκάμας «εθνικοτήτων» δεν θεώρησαν απαραίτητο να δώσουν μια κάποια εξήγηση για την ρωσική άρνηση. Το σερβίρισμα της «είδησης» έγινε έτσι ώστε να υπάρχει, επίτηδες, ένα λογικό κενό. Αυτό το λογικό κενό, ύστερα, θα μπορούσε να γεμίσει εύκολα με υπονοούμενα και ασκήσεις συνωμοσιολογίας. Πράγμα που έγινε.

Κάτι βρώμαγε (για την μύτη μας). Ψάξαμε (με δυσκολία) και βρήκαμε τι είχε συμβεί. Η πρόταση (στην οποία έβαλε βέτο η Μόσχα αλλά δεν έπεισε κι έναν μικρό αριθμό κρατικών αντιπροσώπων απ’ τα 15 μη μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε) ΔΕΝ πρότεινε την σύσταση μιας επιτροπής έρευνας, αλλά:

– Κατηγορούμε το καθεστώς Άσαντ για την επίθεση με τα χημικά, και
– Απαιτούσε απ’ αυτό να συνεργαστεί στη διεξαγωγή μιας έρευνας στην Khan Shekhoun…

Αυτό ΔΕΝ λέγεται «πρόταση για έρευνα»! Και έγινε για να απορριφθεί, έτσι ώστε μετά να πουληθεί κατάλληλα «ο ύποπτος ρόλος της Μόσχας στην υπόθεση των χημικών του Άσαντ». Απ’ την μεριά της Μόσχα το βέτο ήταν λογικό: δεν είναι δυνατόν να κατηγορείται κάποιος σαν ένοχος και, ύστερα, να του ζητιέται να συνεργαστεί για την έρευνα…

Πρόκειται για ένα τελευταίο κατόρθωμα… Το είπαμε πριν 2 μέρες, θα το ξαναπούμε: η συστηματική παραπληροφόρηση απ’ τα καθεστωτικά μήντια (όχι μόνο τα δυτικά, αλλά και τα ρωσικά, τα κινέζικα, κλπ) και απ’ τον πυκνό γαλαξία των «εναλλακτικών cyber μήντια» που είναι δορυφόρος τους, έχει αποκτήσει πολεμική πυκνότητα και καθολικότητα. Είναι συστηματικό, δομικό στοιχείο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία.

Προετοιμαζόμαστε για να βρεθούμε απέναντι σε καταστάσεις που θα είναι φρικιαστικές από διανοητική και ηθική άποψη: συλλογικές παράνοιες, εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας λογικής αναζήτησης αιτίων και λογικής συσχέτισης με αποτελέσματα, πλήρη διανοητική, ηθική, και ψυχοσυναισθηματική παράδοση των πληθυσμών, θεωρίες συνωμοσίας σαν απάντηση στα προηγούμενα, άλλες παράνοιες εκεί, κλπ κλπ.

Εσείς;